Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 13 december 2008 om 21:56
Ik lees en schrijf hier inmiddels ook alweer een hele tijd mee, en ben niet meer zo snel geëmotioneerd van de dingen die ik hier lees als in het begin. Maar gisteren las ik wat Dubio schreef aan Iseo, hoe boos ze was op de ex van Iseo en de tranen liepen me over de wangen. En nog, als ik het opnieuw lees.
Ik denk ook niet dat ik ooit echt boos ben geweest op mijn man van toen. Alsof dat naar mijn kind toe niet door de beugel kan of zo, ik weet het niet precies. Wil nooit uit het oog verliezen hoe leuk, lief en grappig hij ook kon zijn omdat dat hetgene is wat ik aan mijn kind wil vertellen. Hij is dood, de ex van Iseo is niet meer in haar leven, haar kind is net zo afhankelijk van wat zij vertelt als mijn kind is van wat ik vertel. Ik ben eerlijk tegen mijn kind, naarmate hij groter werd heb ik steeds iets meer verteld en in grote lijnen weet hij inmiddels 'alles' nu wel.
Maar ik vertel vaker over de leuke dingen aan hem dan over de nare dingen. Kleine dingetjes, soms hoor ik muziek die hij leuk vond, of er gebeurt iets waarvan ik weet dat hij dat ook grappig had gevonden. Dan vertel ik dat aan mijn kind, ik wil dat hij een beeld krijgt van zijn vader en ik wil niet dat dat beeld alleen maar negatief is. De waarheid is dat het voornamelijk negatief was met een klein beetje positief, mijn kind heeft denk ik dat gevoel precies andersom. Het lijkt me gewoon zo zwaar voor een kind om te denken dat zijn vader met name een egoistische rotzak is geweest.
Ik denk ook niet dat ik ooit echt boos ben geweest op mijn man van toen. Alsof dat naar mijn kind toe niet door de beugel kan of zo, ik weet het niet precies. Wil nooit uit het oog verliezen hoe leuk, lief en grappig hij ook kon zijn omdat dat hetgene is wat ik aan mijn kind wil vertellen. Hij is dood, de ex van Iseo is niet meer in haar leven, haar kind is net zo afhankelijk van wat zij vertelt als mijn kind is van wat ik vertel. Ik ben eerlijk tegen mijn kind, naarmate hij groter werd heb ik steeds iets meer verteld en in grote lijnen weet hij inmiddels 'alles' nu wel.
Maar ik vertel vaker over de leuke dingen aan hem dan over de nare dingen. Kleine dingetjes, soms hoor ik muziek die hij leuk vond, of er gebeurt iets waarvan ik weet dat hij dat ook grappig had gevonden. Dan vertel ik dat aan mijn kind, ik wil dat hij een beeld krijgt van zijn vader en ik wil niet dat dat beeld alleen maar negatief is. De waarheid is dat het voornamelijk negatief was met een klein beetje positief, mijn kind heeft denk ik dat gevoel precies andersom. Het lijkt me gewoon zo zwaar voor een kind om te denken dat zijn vader met name een egoistische rotzak is geweest.
zondag 14 december 2008 om 08:01
quote:hannah2708 schreef op 13 december 2008 @ 21:45:
[...]
Heb zoveel verdriet eleonora, ik weet ook dat ik het zelf doe.
Ik had gewoon ergens hoop of ik weet t niet het voelde zo leeg.
Ben gewoon misselijk zo verdrietig.
Ik besef me zoveel dingetjes en zie zoveel dingetjes in en soms wil je dat even niet geloven ik weet t niet voel me zo stom.
Doet me zo verdomde pijn dat hij zo leeg en liefdeloos is. Hij praat over liefde, zegt dat ik niks van liefde weet.
Terwijl ik zoveel liefde te geven heb en om zoveel mensen geef.
Zegt hij: denk eens niet aan jezelf, leef je eens voor 1x in iemand in.
't is gewoon een klootzak en ik ben dom dat ik het mezelf aandoe op een stom zwak moment.
Concentreer je vooral op die ándere mensen waar je zoveel om geeft en niet op de hardlijvige chimpansee die je nog steeds je vriend noemt.
Zoals ik al eerder aangaf, jullie hebben geen relatie. Het lijkt er niet eens op. Jij maakt in je hoofd van hem iemand die hij niet is. Of je wil dat van hem maken in ieder geval. Het is een kikker. Kikker wordt nooit prins. Ook al kus je je de blaren op je lippen. Het zal nooit gebeuren.
Geef het op.
[...]
Heb zoveel verdriet eleonora, ik weet ook dat ik het zelf doe.
Ik had gewoon ergens hoop of ik weet t niet het voelde zo leeg.
Ben gewoon misselijk zo verdrietig.
Ik besef me zoveel dingetjes en zie zoveel dingetjes in en soms wil je dat even niet geloven ik weet t niet voel me zo stom.
Doet me zo verdomde pijn dat hij zo leeg en liefdeloos is. Hij praat over liefde, zegt dat ik niks van liefde weet.
Terwijl ik zoveel liefde te geven heb en om zoveel mensen geef.
Zegt hij: denk eens niet aan jezelf, leef je eens voor 1x in iemand in.
't is gewoon een klootzak en ik ben dom dat ik het mezelf aandoe op een stom zwak moment.
Concentreer je vooral op die ándere mensen waar je zoveel om geeft en niet op de hardlijvige chimpansee die je nog steeds je vriend noemt.
Zoals ik al eerder aangaf, jullie hebben geen relatie. Het lijkt er niet eens op. Jij maakt in je hoofd van hem iemand die hij niet is. Of je wil dat van hem maken in ieder geval. Het is een kikker. Kikker wordt nooit prins. Ook al kus je je de blaren op je lippen. Het zal nooit gebeuren.
Geef het op.
zondag 14 december 2008 om 11:09
quote:eleonora schreef op 14 december 2008 @ 08:01:
[...]
Concentreer je vooral op die ándere mensen waar je zoveel om geeft en niet op de hardlijvige chimpansee die je nog steeds je vriend noemt.
Zoals ik al eerder aangaf, jullie hebben geen relatie. Het lijkt er niet eens op. Jij maakt in je hoofd van hem iemand die hij niet is. Of je wil dat van hem maken in ieder geval. Het is een kikker. Kikker wordt nooit prins. Ook al kus je je de blaren op je lippen. Het zal nooit gebeuren.
Geef het op.
Je hebt helemaal gelijk lieve eleonora,
Ik heb nagedacht vannacht en vanmorgen.
In het begin was hij wel attent enzo en zaten op 1 lijn wat betreft contact en toen belden we ook leuk enzo en toen zei hij dat hij nooit bij iemand anders zo leuk gemaild/smst/gebeld had, dat dat uberhaupt bijna niet voorkwam zulk contact. En hij die exen gewoon zag en verder sprak hij ze weinig.
Opeens in de zomer had hij het drukdruk en kon hij niet meer zoveel mailen etc etc. Alles veranderde opeens. Ik had meer van onze zomer verwacht.. het was gewoon saai en ik miste een heleboel. Maargoed omdat alles veranderd was, en hoe gek; het kwam door mij want hij had zich laten meeslepen met mij etc etc, was ik gewoon in de war en toen gebeurde al dat gedoe waarvan alles "mijn schuld was". (toen begon het dat het niet meer aan zijn werk lag maar aan mij, hij werkt veel over enzo en heeft weinig tijd voor zichzelf, eigen keuze hij kan zn eigen werktijden bepalen)
Hij wordt ook nooit zoals hij "was" want hij liet zich meeslepen en zo was hij niet. Hij is gewoon ... op de achtergrond.
Hij zegt dat hij saai en passief wordt van mij, omdat ik die dingen mis. Heb m gezegt dat dat onzin is. Je kunt niet wachten met "jezelf zijn' totdat je denkt; oja, nu is het oké nu ga ik mezelf zijn. In alle rottijden heb ik altijd nog lieve dingetjes gedaan voor hem, omdat ik zo ben. Ik kan niet stilzitten, afwachten etc omdat ik niet zo ben. Je kunt jezelf niet "saai" maken als je dat niet bent. Je kunt wel stoppen met leuke dingen doen maar dat geeft voor mij alleen maar aan dat, dat uiteindelijk ook bij je hoort.
(weinig initiatief tot..) Anders zou je wel je best doen.
Ik weet niet wat ik hier mee wil zeggen maar dat bedacht ik me vanmorgen. Het is hopeloos eleonora, en ik ben blij dat ik het weekend thuis ben .
Het doet pijn om dingen in te gaan zien omdat ik niet meer zo verward aan het vechten ben.
Misschien heb ik nog wel iets gevochten dit weekend maar het deed me weer pijn. Ik moet ophouden mezelf pijn te doen, ik doe het mezelf aan.
Ik ga hem dus ook NIET MEER bellen.
[...]
Concentreer je vooral op die ándere mensen waar je zoveel om geeft en niet op de hardlijvige chimpansee die je nog steeds je vriend noemt.
Zoals ik al eerder aangaf, jullie hebben geen relatie. Het lijkt er niet eens op. Jij maakt in je hoofd van hem iemand die hij niet is. Of je wil dat van hem maken in ieder geval. Het is een kikker. Kikker wordt nooit prins. Ook al kus je je de blaren op je lippen. Het zal nooit gebeuren.
Geef het op.
Je hebt helemaal gelijk lieve eleonora,
Ik heb nagedacht vannacht en vanmorgen.
In het begin was hij wel attent enzo en zaten op 1 lijn wat betreft contact en toen belden we ook leuk enzo en toen zei hij dat hij nooit bij iemand anders zo leuk gemaild/smst/gebeld had, dat dat uberhaupt bijna niet voorkwam zulk contact. En hij die exen gewoon zag en verder sprak hij ze weinig.
Opeens in de zomer had hij het drukdruk en kon hij niet meer zoveel mailen etc etc. Alles veranderde opeens. Ik had meer van onze zomer verwacht.. het was gewoon saai en ik miste een heleboel. Maargoed omdat alles veranderd was, en hoe gek; het kwam door mij want hij had zich laten meeslepen met mij etc etc, was ik gewoon in de war en toen gebeurde al dat gedoe waarvan alles "mijn schuld was". (toen begon het dat het niet meer aan zijn werk lag maar aan mij, hij werkt veel over enzo en heeft weinig tijd voor zichzelf, eigen keuze hij kan zn eigen werktijden bepalen)
Hij wordt ook nooit zoals hij "was" want hij liet zich meeslepen en zo was hij niet. Hij is gewoon ... op de achtergrond.
Hij zegt dat hij saai en passief wordt van mij, omdat ik die dingen mis. Heb m gezegt dat dat onzin is. Je kunt niet wachten met "jezelf zijn' totdat je denkt; oja, nu is het oké nu ga ik mezelf zijn. In alle rottijden heb ik altijd nog lieve dingetjes gedaan voor hem, omdat ik zo ben. Ik kan niet stilzitten, afwachten etc omdat ik niet zo ben. Je kunt jezelf niet "saai" maken als je dat niet bent. Je kunt wel stoppen met leuke dingen doen maar dat geeft voor mij alleen maar aan dat, dat uiteindelijk ook bij je hoort.
(weinig initiatief tot..) Anders zou je wel je best doen.
Ik weet niet wat ik hier mee wil zeggen maar dat bedacht ik me vanmorgen. Het is hopeloos eleonora, en ik ben blij dat ik het weekend thuis ben .
Het doet pijn om dingen in te gaan zien omdat ik niet meer zo verward aan het vechten ben.
Misschien heb ik nog wel iets gevochten dit weekend maar het deed me weer pijn. Ik moet ophouden mezelf pijn te doen, ik doe het mezelf aan.
Ik ga hem dus ook NIET MEER bellen.
zondag 14 december 2008 om 11:13
Je ogen zijn opengegaan, Hannah. En het doet pijn, erg veel pijn, om de waarheid te zien. Te zien hoe de ander echt is, maar ook zien hoe je je zelf hebt opgesteld.
Vallen en weer opstaan, wijs worden. Je neus stoten, en weer verder gaan. Het hoort er allemaal bij.
En je mag rouwen om iets wat doodgewoon pijn doet.
Sterkte!
(En ga vooral lekker door met dingen doen voor jezelf, genieten van simpele dingen, je weekend vieren, samen met jezelf zijn. Je voelde toch hoe goed dat je deed?)
Vallen en weer opstaan, wijs worden. Je neus stoten, en weer verder gaan. Het hoort er allemaal bij.
En je mag rouwen om iets wat doodgewoon pijn doet.
Sterkte!
(En ga vooral lekker door met dingen doen voor jezelf, genieten van simpele dingen, je weekend vieren, samen met jezelf zijn. Je voelde toch hoe goed dat je deed?)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 14 december 2008 om 11:42
Ik denk dat dat alleen al een heel bevrijdend inzicht kan zijn Hannah, dat hij eigenlijk verrekte saai is .
Daarnaast vind ik het goed van je dat je zo helder kunt zien dat je er meer van hebt geprobeerd te maken dan het was. Da's een pijnlijk inzicht. Maar ook helend. Want dan kun je ophouden met proberen. Er is immers feitelijk niets. En van niets kun je niet iets maken.
Vraag jezelf gewoon: wat maakt me gelukkig? Wat wil ik graag? Wat is essentieel voor mij, waar verlang ik naar? Dat houdt je bij jezelf. En dat geeft je denk ik telkens bevestiging dat je eigenlijk jezelf aan het verhongeren bent met hem.
En dat is goed. Want dat geeft je de macht terug om de keuze te maken jezelf meer te geven dan dat .
Daarnaast vind ik het goed van je dat je zo helder kunt zien dat je er meer van hebt geprobeerd te maken dan het was. Da's een pijnlijk inzicht. Maar ook helend. Want dan kun je ophouden met proberen. Er is immers feitelijk niets. En van niets kun je niet iets maken.
Vraag jezelf gewoon: wat maakt me gelukkig? Wat wil ik graag? Wat is essentieel voor mij, waar verlang ik naar? Dat houdt je bij jezelf. En dat geeft je denk ik telkens bevestiging dat je eigenlijk jezelf aan het verhongeren bent met hem.
En dat is goed. Want dat geeft je de macht terug om de keuze te maken jezelf meer te geven dan dat .
zondag 14 december 2008 om 11:48
quote:Elmervrouw schreef op 14 december 2008 @ 11:13:
Je ogen zijn opengegaan, Hannah. En het doet pijn, erg veel pijn, om de waarheid te zien. Te zien hoe de ander echt is, maar ook zien hoe je je zelf hebt opgesteld.
Vallen en weer opstaan, wijs worden. Je neus stoten, en weer verder gaan. Het hoort er allemaal bij.
En je mag rouwen om iets wat doodgewoon pijn doet.
Sterkte!
(En ga vooral lekker door met dingen doen voor jezelf, genieten van simpele dingen, je weekend vieren, samen met jezelf zijn. Je voelde toch hoe goed dat je deed?)
Ja je hebt gelijk.. dankje
Dat is zo, heb gister (alweer) schoenen gekocht en nog wat leuke andere dingen. Ik geniet er van. Soms dan sta je ff stil en denk je shit, hij zegt van alles en hij doet het niet, dat doet pijn en ik moet hem niet weer bellen als ik me zo voel. Gewoon doorgaan met leuke dingen doen. Ja ik voelde me goed bij wat ik deed.
@ Iseo; Lef. Ik denk dat ik eerst wat afstand moet hebben zodat zijn woorden me niet zoveel meer doen (die lieve woorden bedoel ik) dus ga deze week geen contact met hem opnemen. Dat lijkt me een goede stap.
Je ogen zijn opengegaan, Hannah. En het doet pijn, erg veel pijn, om de waarheid te zien. Te zien hoe de ander echt is, maar ook zien hoe je je zelf hebt opgesteld.
Vallen en weer opstaan, wijs worden. Je neus stoten, en weer verder gaan. Het hoort er allemaal bij.
En je mag rouwen om iets wat doodgewoon pijn doet.
Sterkte!
(En ga vooral lekker door met dingen doen voor jezelf, genieten van simpele dingen, je weekend vieren, samen met jezelf zijn. Je voelde toch hoe goed dat je deed?)
Ja je hebt gelijk.. dankje
Dat is zo, heb gister (alweer) schoenen gekocht en nog wat leuke andere dingen. Ik geniet er van. Soms dan sta je ff stil en denk je shit, hij zegt van alles en hij doet het niet, dat doet pijn en ik moet hem niet weer bellen als ik me zo voel. Gewoon doorgaan met leuke dingen doen. Ja ik voelde me goed bij wat ik deed.
@ Iseo; Lef. Ik denk dat ik eerst wat afstand moet hebben zodat zijn woorden me niet zoveel meer doen (die lieve woorden bedoel ik) dus ga deze week geen contact met hem opnemen. Dat lijkt me een goede stap.
zondag 14 december 2008 om 11:54
quote:Feliciaatje schreef op 14 december 2008 @ 11:42:
Ik denk dat dat alleen al een heel bevrijdend inzicht kan zijn Hannah, dat hij eigenlijk verrekte saai is .
Daarnaast vind ik het goed van je dat je zo helder kunt zien dat je er meer van hebt geprobeerd te maken dan het was. Da's een pijnlijk inzicht. Maar ook helend. Want dan kun je ophouden met proberen. Er is immers feitelijk niets. En van niets kun je niet iets maken.
Vraag jezelf gewoon: wat maakt me gelukkig? Wat wil ik graag? Wat is essentieel voor mij, waar verlang ik naar? Dat houdt je bij jezelf. En dat geeft je denk ik telkens bevestiging dat je eigenlijk jezelf aan het verhongeren bent met hem.
En dat is goed. Want dat geeft je de macht terug om de keuze te maken jezelf meer te geven dan dat .
haha dat is zo (glimlach). Ik probeer het me niet aan te trekken als hij zegt dat het door mij komt.
Nee precies.. ik kan hem niet omtoveren in diegene die ik graag wil.
Daar heb je gelijk in. Ik moet het vooral bij mezelf houden want anders verlies ik mezelf weer. En wat ik de laatste week meer inzie, is dat hij me niet (wil/kan/gaat) geven wat ik zo belangrijk vind, namelijk; liefde, warmte, veiligheid.
ja. Dankjewel!
Voel me alweer een stukje beter.
Vond het stom van mezelf dat ik m gebeld had.
Maargoed dat is al een hele vooruitgang vergeleken met n paar weken terug, dan was ik mezelf meer verloren. Dus daar ben ik dan wel blij mee.
Ik denk dat dat alleen al een heel bevrijdend inzicht kan zijn Hannah, dat hij eigenlijk verrekte saai is .
Daarnaast vind ik het goed van je dat je zo helder kunt zien dat je er meer van hebt geprobeerd te maken dan het was. Da's een pijnlijk inzicht. Maar ook helend. Want dan kun je ophouden met proberen. Er is immers feitelijk niets. En van niets kun je niet iets maken.
Vraag jezelf gewoon: wat maakt me gelukkig? Wat wil ik graag? Wat is essentieel voor mij, waar verlang ik naar? Dat houdt je bij jezelf. En dat geeft je denk ik telkens bevestiging dat je eigenlijk jezelf aan het verhongeren bent met hem.
En dat is goed. Want dat geeft je de macht terug om de keuze te maken jezelf meer te geven dan dat .
haha dat is zo (glimlach). Ik probeer het me niet aan te trekken als hij zegt dat het door mij komt.
Nee precies.. ik kan hem niet omtoveren in diegene die ik graag wil.
Daar heb je gelijk in. Ik moet het vooral bij mezelf houden want anders verlies ik mezelf weer. En wat ik de laatste week meer inzie, is dat hij me niet (wil/kan/gaat) geven wat ik zo belangrijk vind, namelijk; liefde, warmte, veiligheid.
ja. Dankjewel!
Voel me alweer een stukje beter.
Vond het stom van mezelf dat ik m gebeld had.
Maargoed dat is al een hele vooruitgang vergeleken met n paar weken terug, dan was ik mezelf meer verloren. Dus daar ben ik dan wel blij mee.
zondag 14 december 2008 om 19:25
quote:eleonora schreef op 13 december 2008 @ 21:07:
[..]
Tori Amos maakte er een liedje over, 'Crusify' heet het. Ik heb er veel aan gehad, misschien is het ook iets voor jou.
Nr van tori amos is erg mooi, fijne tekst ook... erg mooi
dankjewel.
Vind het nr van mariah carey; without you
zo mooi. Om de emotie in haar stem, niet omdat ik me verbonden voel met de tekst.
[..]
Tori Amos maakte er een liedje over, 'Crusify' heet het. Ik heb er veel aan gehad, misschien is het ook iets voor jou.
Nr van tori amos is erg mooi, fijne tekst ook... erg mooi
dankjewel.
Vind het nr van mariah carey; without you
zo mooi. Om de emotie in haar stem, niet omdat ik me verbonden voel met de tekst.
zondag 14 december 2008 om 20:08
zondag 14 december 2008 om 20:25
quote:Iseo schreef op 13 december 2008 @ 18:42:
Leo, dat weet ik toch
Ik was weer een heel verhaal begonnen om uit te leggen welke kanten ik op kan vliegen, maar het gaat er gewoon om dat ik het verwarrend vind op hoeveel manieren ik kan terugkijken op de hele tijd. Of hoe anders iets eruit kan zien.
En waar ik mezelf wel mee kan vertrouwen.
Want het voelen is zo anders, dan het terugkijken en weten.
Er is geen toekomst voor ons samen. Dat wil ik niet en dat kan niet. Teveel gebeurd. Het was een drama, de nasleep ook.
Zou het anders zijn geweest als hij niet de vader van mijn kind was?
Wil eigenlijk helemaal niet zoveel ruimte innemen hier met die twijfels. Het is inderdaad kringetjes draaien.
Ik schaam me dat ik nog steeds kan terugverlangen naar iets wat toen was, terwijl ik nu zoveel heb met mijn kind en ons leven, mijn studie en karjere (havettes). Ik zal mezelf wel gek aan het maken zijn.
Als Hannah, die het toch nog een keer wil ervaren, voor de zekerheid. Maar dat doe ik dan in mijn hoofd ofzo. Of ik er nog bijkan, bij dat mooie waar ik zo lang aan vast hield.
Maar het is ook wel een beetje zo, dat ik nu pas ga ervaren, echt voelen, wat dit allemaal is en wat het betekend voor me. Ik sta op een bepaalde manier in het leven nu, ben erg op zoek maar weet het nog niet precies. Ik merk dat ik heel erg hoop dat iemand dat begrijpt, dat kan volgen.
Iso, succes..:flower:
Ja die hoop die ik heb, nog 1x, misschien kan het nog, misschien is hij zo.
Die hoop is bijna weg bij mij, ergens heeeeeeel stiekem zit het er wel en wacht ik er nog op maar het is langzaam aan het verdwijnen Iseo.
Ik geloof er bijna niet meer in.
Ik begrijp het dat je er over nadenkt..
Ik heb nog nagedacht, wat er zo leuk was in de goede periode zegmaar. Hij deed echt zijn best toen, die mailtjes en smsjes, mega lief. Leuke telefoontjes door de week. In het weekend altijd leuke dingen doen, wat ik wou dat deden we.
Wat ik wou eten dat aten we.
We deden samen boodschappen of hij verraste me.
Met valentijnsdag had hij echt zo enorm zijn best voor me gedaan, dat had nog nooit iemand gedaan.
In de rit ervoor hadden we een discussie en ik was het niet met hem eens, was iets emotioneel geworden zegt hij opeens; KOP DICHT ik heb mn best gedaan dus ik wil nu dat we gewoon doen.
Ik schrok ervan en heb eerst ook gehuild. Toen begon het subtiel en ik heb niet gezegt dat hij moest oprotten, nee ik was blij met het romantische wat hij had gedaan, wat ik zag toen ik zijn huis binnenkwam. In mijn gedachten heb ik t romantischer gemaakt dan wat het was, want zijn gedrag ervoor was alles behalve romantisch.
Die dingen ga je beseffen als je weer helder nadenkt.
Leo, dat weet ik toch
Ik was weer een heel verhaal begonnen om uit te leggen welke kanten ik op kan vliegen, maar het gaat er gewoon om dat ik het verwarrend vind op hoeveel manieren ik kan terugkijken op de hele tijd. Of hoe anders iets eruit kan zien.
En waar ik mezelf wel mee kan vertrouwen.
Want het voelen is zo anders, dan het terugkijken en weten.
Er is geen toekomst voor ons samen. Dat wil ik niet en dat kan niet. Teveel gebeurd. Het was een drama, de nasleep ook.
Zou het anders zijn geweest als hij niet de vader van mijn kind was?
Wil eigenlijk helemaal niet zoveel ruimte innemen hier met die twijfels. Het is inderdaad kringetjes draaien.
Ik schaam me dat ik nog steeds kan terugverlangen naar iets wat toen was, terwijl ik nu zoveel heb met mijn kind en ons leven, mijn studie en karjere (havettes). Ik zal mezelf wel gek aan het maken zijn.
Als Hannah, die het toch nog een keer wil ervaren, voor de zekerheid. Maar dat doe ik dan in mijn hoofd ofzo. Of ik er nog bijkan, bij dat mooie waar ik zo lang aan vast hield.
Maar het is ook wel een beetje zo, dat ik nu pas ga ervaren, echt voelen, wat dit allemaal is en wat het betekend voor me. Ik sta op een bepaalde manier in het leven nu, ben erg op zoek maar weet het nog niet precies. Ik merk dat ik heel erg hoop dat iemand dat begrijpt, dat kan volgen.
Iso, succes..:flower:
Ja die hoop die ik heb, nog 1x, misschien kan het nog, misschien is hij zo.
Die hoop is bijna weg bij mij, ergens heeeeeeel stiekem zit het er wel en wacht ik er nog op maar het is langzaam aan het verdwijnen Iseo.
Ik geloof er bijna niet meer in.
Ik begrijp het dat je er over nadenkt..
Ik heb nog nagedacht, wat er zo leuk was in de goede periode zegmaar. Hij deed echt zijn best toen, die mailtjes en smsjes, mega lief. Leuke telefoontjes door de week. In het weekend altijd leuke dingen doen, wat ik wou dat deden we.
Wat ik wou eten dat aten we.
We deden samen boodschappen of hij verraste me.
Met valentijnsdag had hij echt zo enorm zijn best voor me gedaan, dat had nog nooit iemand gedaan.
In de rit ervoor hadden we een discussie en ik was het niet met hem eens, was iets emotioneel geworden zegt hij opeens; KOP DICHT ik heb mn best gedaan dus ik wil nu dat we gewoon doen.
Ik schrok ervan en heb eerst ook gehuild. Toen begon het subtiel en ik heb niet gezegt dat hij moest oprotten, nee ik was blij met het romantische wat hij had gedaan, wat ik zag toen ik zijn huis binnenkwam. In mijn gedachten heb ik t romantischer gemaakt dan wat het was, want zijn gedrag ervoor was alles behalve romantisch.
Die dingen ga je beseffen als je weer helder nadenkt.
zondag 14 december 2008 om 20:29
quote:pom508 schreef op 14 december 2008 @ 20:08:
En nu je woorden om gaan zetten in daden Hannah, zodat de chaos in je leven niet groter wordt. Je hebt nu gemerkt hoe probleemloos een weekend zonder hem kan zijn. Bij hem geeft eigenlijk alleen maar problemen.
Iseo, veel sterkte met net dat kleine, moeilijke laatste stukje.
Dat is zo pom.
Het is heel erg eng om te ontdekken en makkelijk om weg te stoppen. Ik ben allang blij met die kalmte in me en de tijd die ik aan mezelf besteed. Waar ik al niet blij mee kan zijn .
Daarom is het moeilijk om de volgende stap te doen.
Maar ik denk wel, dat als ik me zo blijf voelen, als ik die emotionele afstand heb, dat het dan goed komt. Hij moet niet weer die verwarring in mijn hoofd brengen, dat moet ik niet toestaan.
Is het raar dat ik alles moet verwerken, de dingen die ik deze week te weten ben gekomen? Voor mijn gevoel is dat al een enorme klap en het doet heel erg veel pijn. En nog een mini mini mini beetje hoop waar weinig van over blijft. Ik voel bijna geen liefde meer.. heb ik het de laatste tijd uberhaupt wel gevoeld? ik voel alleen nog maar verbazing over wie hij is.
Het maakt me heel erg verdrietig maar niet meer zo wanhopig als ik eerst was.
En nu je woorden om gaan zetten in daden Hannah, zodat de chaos in je leven niet groter wordt. Je hebt nu gemerkt hoe probleemloos een weekend zonder hem kan zijn. Bij hem geeft eigenlijk alleen maar problemen.
Iseo, veel sterkte met net dat kleine, moeilijke laatste stukje.
Dat is zo pom.
Het is heel erg eng om te ontdekken en makkelijk om weg te stoppen. Ik ben allang blij met die kalmte in me en de tijd die ik aan mezelf besteed. Waar ik al niet blij mee kan zijn .
Daarom is het moeilijk om de volgende stap te doen.
Maar ik denk wel, dat als ik me zo blijf voelen, als ik die emotionele afstand heb, dat het dan goed komt. Hij moet niet weer die verwarring in mijn hoofd brengen, dat moet ik niet toestaan.
Is het raar dat ik alles moet verwerken, de dingen die ik deze week te weten ben gekomen? Voor mijn gevoel is dat al een enorme klap en het doet heel erg veel pijn. En nog een mini mini mini beetje hoop waar weinig van over blijft. Ik voel bijna geen liefde meer.. heb ik het de laatste tijd uberhaupt wel gevoeld? ik voel alleen nog maar verbazing over wie hij is.
Het maakt me heel erg verdrietig maar niet meer zo wanhopig als ik eerst was.
zondag 14 december 2008 om 20:32
quote:Iseo schreef op 14 december 2008 @ 20:28:
Hannah, dat is toch niet helemaal hoe ik het bedoel. Vind het lastig uit te leggen.
Wat Lemmy schreef is even heel goed geweest voor mij om over na te denken.
Sorry, Dacht dat je bedoelde dat je nog hoop had naar vroeger.
Of erover nadacht of het nog kon en hoe. De leuke dingen.
Dat verhaal erna, over valentijnsdag enzo, dat was omdat ik dit weekend nagedacht heb over wat jullie vroegen; wat vond je zo leuk aan hem, waardoor hoop je nog.
Heb er vanmorgen goed over nagedacht, vandaar.
Soms is het ook moeilijk om dingen uit te leggen..
Hannah, dat is toch niet helemaal hoe ik het bedoel. Vind het lastig uit te leggen.
Wat Lemmy schreef is even heel goed geweest voor mij om over na te denken.
Sorry, Dacht dat je bedoelde dat je nog hoop had naar vroeger.
Of erover nadacht of het nog kon en hoe. De leuke dingen.
Dat verhaal erna, over valentijnsdag enzo, dat was omdat ik dit weekend nagedacht heb over wat jullie vroegen; wat vond je zo leuk aan hem, waardoor hoop je nog.
Heb er vanmorgen goed over nagedacht, vandaar.
Soms is het ook moeilijk om dingen uit te leggen..
zondag 14 december 2008 om 20:37
Je reactie riep ook wat in mij op de eerste keer dat ik 'm las Iseo (nu trouwens weer). Vanuit een heel ander perspectief maar toch herkenbaar op de een of andere manier.
Ik denk dat de periode in je leven heel veel uitmaakt hierin. Ik was een depressieve tiener en toch heb ik vanaf mijn 16de geleefd. Een beetje geknakt, een beetje verwrongen na alles en wat heb ik een hoop rare dingen meegemaakt in die periode. Maar wat was het mooi. Ook alle scheve dingen. Ik was vrij, eindelijk weg van mijn moeder. Mijn leven. Absurd hechte vriendschappen, echt tot op het bot.
Als ik terugdenk aan die tijd zie ik gepassioneerd mens. Nu nog steeds maar er is veel meer bijgekomen. Je wordt ouder en hopelijk wat wijzer en ook weer wat dwazer, maar het is nooit meer die gekte van toen. Nooit meer zulke absurde schoonheid in zulke afgrijselijk heldere tinten geschilderd. Heel extreem allemaal.
Het is nu ook mooi. Anders mooi. Kalmer, gematigder. Ben van mijn depressies af, ben nu gelukkig met mijzelf. Maar daar kan ik aan terugdenken, dat ik toen ondanks de pijn ontzettend geleefd, gehoopt, geavonturierd heb.
Ik krijg niet in tekst wat ik bedoel. Maar ik begrijp iets van het verlangen naar toen geloof ik. Het is niet letterlijk. Het is het gevoel. Dat ik zo heb kunnen leven. Gelukkig ervaar ik dat nu nog steeds heel veel. Hoe zit dat bij jou? Mis je dat? Of is het weer iets heel anders?
Ik denk dat de periode in je leven heel veel uitmaakt hierin. Ik was een depressieve tiener en toch heb ik vanaf mijn 16de geleefd. Een beetje geknakt, een beetje verwrongen na alles en wat heb ik een hoop rare dingen meegemaakt in die periode. Maar wat was het mooi. Ook alle scheve dingen. Ik was vrij, eindelijk weg van mijn moeder. Mijn leven. Absurd hechte vriendschappen, echt tot op het bot.
Als ik terugdenk aan die tijd zie ik gepassioneerd mens. Nu nog steeds maar er is veel meer bijgekomen. Je wordt ouder en hopelijk wat wijzer en ook weer wat dwazer, maar het is nooit meer die gekte van toen. Nooit meer zulke absurde schoonheid in zulke afgrijselijk heldere tinten geschilderd. Heel extreem allemaal.
Het is nu ook mooi. Anders mooi. Kalmer, gematigder. Ben van mijn depressies af, ben nu gelukkig met mijzelf. Maar daar kan ik aan terugdenken, dat ik toen ondanks de pijn ontzettend geleefd, gehoopt, geavonturierd heb.
Ik krijg niet in tekst wat ik bedoel. Maar ik begrijp iets van het verlangen naar toen geloof ik. Het is niet letterlijk. Het is het gevoel. Dat ik zo heb kunnen leven. Gelukkig ervaar ik dat nu nog steeds heel veel. Hoe zit dat bij jou? Mis je dat? Of is het weer iets heel anders?
zondag 14 december 2008 om 20:55
Felicia, dat komt heel dichtbij ja..
Zit al even woorden te zoeken om het op mijn manier na te vertellen maar hoe jij het omschrijft past juist ook erg bij mijn verhaal.
Het was zo mooi en avontuurlijk. Ik moet ervan huilen omdat je het misschien begrijpt.
Ik mis zo hoe het was, hoe het allemaal begon. Heb er zo aan vastgehouden.
De levensstijl, het grote huis met alle ruimtes en mensen en de muziek, de hechte vriendschap die ik dacht dat het was, want wij zonderden ons af en ik verdween met die mooie bijzondere man naar een soort nieuwe plaats alleen voor ons twee.
Dat ik alles achter mij liet om helemaal opnieuw te beginnen en daarmee mezelf kwijtraakte maar waar ik toch naar terug verlang.
Zit al even woorden te zoeken om het op mijn manier na te vertellen maar hoe jij het omschrijft past juist ook erg bij mijn verhaal.
Het was zo mooi en avontuurlijk. Ik moet ervan huilen omdat je het misschien begrijpt.
Ik mis zo hoe het was, hoe het allemaal begon. Heb er zo aan vastgehouden.
De levensstijl, het grote huis met alle ruimtes en mensen en de muziek, de hechte vriendschap die ik dacht dat het was, want wij zonderden ons af en ik verdween met die mooie bijzondere man naar een soort nieuwe plaats alleen voor ons twee.
Dat ik alles achter mij liet om helemaal opnieuw te beginnen en daarmee mezelf kwijtraakte maar waar ik toch naar terug verlang.
zondag 14 december 2008 om 21:01
quote:Iseo schreef op 14 december 2008 @ 20:55:
Felicia, dat komt heel dichtbij ja..
Zit al even woorden te zoeken om het op mijn manier na te vertellen maar hoe jij het omschrijft past juist ook erg bij mijn verhaal.
Het was zo mooi en avontuurlijk. Ik moet ervan huilen omdat je het misschien begrijpt.
Ik mis zo hoe het was, hoe het allemaal begon. Heb er zo aan vastgehouden.
De levensstijl, het grote huis met alle ruimtes en mensen en de muziek, de hechte vriendschap die ik dacht dat het was, want wij zonderden ons af en ik verdween met die mooie bijzondere man naar een soort nieuwe plaats alleen voor ons twee.
Dat ik alles achter mij liet om helemaal opnieuw te beginnen en daarmee mezelf kwijtraakte maar waar ik toch naar terug verlang.
Het klinkt idd heel erg mooi iseo..hoe je het omschrijft.
Wat bedoelde je dan precies met het stukje over mij in jouw verhaal eerder? Dat ik het toch nog wil ervaren?
Misschien begrijp ik het iets beter na je uitleg maar ik wil je goed begrijpen.
Felicia, dat komt heel dichtbij ja..
Zit al even woorden te zoeken om het op mijn manier na te vertellen maar hoe jij het omschrijft past juist ook erg bij mijn verhaal.
Het was zo mooi en avontuurlijk. Ik moet ervan huilen omdat je het misschien begrijpt.
Ik mis zo hoe het was, hoe het allemaal begon. Heb er zo aan vastgehouden.
De levensstijl, het grote huis met alle ruimtes en mensen en de muziek, de hechte vriendschap die ik dacht dat het was, want wij zonderden ons af en ik verdween met die mooie bijzondere man naar een soort nieuwe plaats alleen voor ons twee.
Dat ik alles achter mij liet om helemaal opnieuw te beginnen en daarmee mezelf kwijtraakte maar waar ik toch naar terug verlang.
Het klinkt idd heel erg mooi iseo..hoe je het omschrijft.
Wat bedoelde je dan precies met het stukje over mij in jouw verhaal eerder? Dat ik het toch nog wil ervaren?
Misschien begrijp ik het iets beter na je uitleg maar ik wil je goed begrijpen.
zondag 14 december 2008 om 21:06
Ja ik begrijp het vermoed ik. Alles werd anders, het was sprookjesachtig mooi. En dat blijkt dan een desillusie te zijn. Terwijl het zo godvergeten mooi was. Dat valt niet met elkaar te rijmen.
Wat echt mooi was, dat was in jou. Dat is nu nog in jou. Dat zijn jouw herinneringen, dat is jouw hoop van toen. Dat het later de grond in getrapt is samen met jou maakt het niet waardeloos of zinloos. Het waren jouw dromen. En het doet afschuwelijke pijn wanneer dat je afgepakt wordt door het leven.
Ik weet ook niet zo goed wat ik daarover kan zeggen. Want het deed en doet pijn. En ik denk dat de enige vrede bestaat in jezelf te omarmen zoals je toen was, hoe mooi jij toen was. En die herinneringen de jouwe te laten zijn in al hun schoonheid en glorie ipv ze te willen delen met diegene die jou die herinneringen gaf maar ze later kapot maakte. Zolang je dat blijft proberen, is er geen vrede, blijft het zeuren en wroeten.
Je mag dat claimen als van jou, jouw verleden. Dan kan de schoonheid naast de pijn en de desillusie bestaan. Dan blijft het samen met jou intact.
Wat echt mooi was, dat was in jou. Dat is nu nog in jou. Dat zijn jouw herinneringen, dat is jouw hoop van toen. Dat het later de grond in getrapt is samen met jou maakt het niet waardeloos of zinloos. Het waren jouw dromen. En het doet afschuwelijke pijn wanneer dat je afgepakt wordt door het leven.
Ik weet ook niet zo goed wat ik daarover kan zeggen. Want het deed en doet pijn. En ik denk dat de enige vrede bestaat in jezelf te omarmen zoals je toen was, hoe mooi jij toen was. En die herinneringen de jouwe te laten zijn in al hun schoonheid en glorie ipv ze te willen delen met diegene die jou die herinneringen gaf maar ze later kapot maakte. Zolang je dat blijft proberen, is er geen vrede, blijft het zeuren en wroeten.
Je mag dat claimen als van jou, jouw verleden. Dan kan de schoonheid naast de pijn en de desillusie bestaan. Dan blijft het samen met jou intact.
zondag 14 december 2008 om 21:11
Ik bedoel, Hannah, dat jij nu heel erg schrijft op een manier die laat zien dat je eraan wilt blijven vasthouden.
Aan wat het voor jou betekent.
Terwijl je steeds meer zegt in te zien dat het anders is, pijnlijk en verwarrend. Maar je moet het ervaren, vasthouden. Want anders had je het nu allang uitgemaakt met alles in je achterhoofd wat je hier de afgelopen week hebt vertelt.
Ik kan onze verhalen niet vergelijken, maar dat vasthouden wel.
Noemde jou even erbij omdat jij hier voor mij zo duidelijk dat voorbeeld neerlegt.
Aan wat het voor jou betekent.
Terwijl je steeds meer zegt in te zien dat het anders is, pijnlijk en verwarrend. Maar je moet het ervaren, vasthouden. Want anders had je het nu allang uitgemaakt met alles in je achterhoofd wat je hier de afgelopen week hebt vertelt.
Ik kan onze verhalen niet vergelijken, maar dat vasthouden wel.
Noemde jou even erbij omdat jij hier voor mij zo duidelijk dat voorbeeld neerlegt.
anoniem_44737 wijzigde dit bericht op 14-12-2008 21:11
Reden: Quote weghalen
Reden: Quote weghalen
% gewijzigd
zondag 14 december 2008 om 21:16
Waarom schaam je je dan, Iseo? Is het zo verkeerd om terug te verlangen naar iets waar je destijds zo gelukkig van werd?
Dat je nu een heel ander leven hebt met ook fijne dingen, betekent toch niet automatisch dat je niet meer mag terugverlangen naar de goeie momenten van toen? Ook al weet je inmiddels dat die terugkeer niet meer mogelijk is? Op zekere momenten was je in die periode zielsgelukkig en genoot je van dat leven. Niet zo raar dat je daar dan naar terug kunt verlangen, hoezeer je nu ook ziet wat de andere kant van die medaille was...
Liefs!
Dat je nu een heel ander leven hebt met ook fijne dingen, betekent toch niet automatisch dat je niet meer mag terugverlangen naar de goeie momenten van toen? Ook al weet je inmiddels dat die terugkeer niet meer mogelijk is? Op zekere momenten was je in die periode zielsgelukkig en genoot je van dat leven. Niet zo raar dat je daar dan naar terug kunt verlangen, hoezeer je nu ook ziet wat de andere kant van die medaille was...
Liefs!
zondag 14 december 2008 om 21:17
quote:Feliciaatje schreef op 14 december 2008 @ 21:06:
Ja ik begrijp het vermoed ik. Alles werd anders, het was sprookjesachtig mooi. En dat blijkt dan een desillusie te zijn. Terwijl het zo godvergeten mooi was. Dat valt niet met elkaar te rijmen.
Wat echt mooi was, dat was in jou. Dat is nu nog in jou. Dat zijn jouw herinneringen, dat is jouw hoop van toen. Dat het later de grond in getrapt is samen met jou maakt het niet waardeloos of zinloos. Het waren jouw dromen. En het doet afschuwelijke pijn wanneer dat je afgepakt wordt door het leven.
Ik weet ook niet zo goed wat ik daarover kan zeggen. Want het deed en doet pijn. En ik denk dat de enige vrede bestaat in jezelf te omarmen zoals je toen was, hoe mooi jij toen was. En die herinneringen de jouwe te laten zijn in al hun schoonheid en glorie ipv ze te willen delen met diegene die jou die herinneringen gaf maar ze later kapot maakte. Zolang je dat blijft proberen, is er geen vrede, blijft het zeuren en wroeten.
Je mag dat claimen als van jou, jouw verleden. Dan kan de schoonheid naast de pijn en de desillusie bestaan. Dan blijft het samen met jou intact.
Lieve Feliciaatje, ontzettend bedankt
Ja ik begrijp het vermoed ik. Alles werd anders, het was sprookjesachtig mooi. En dat blijkt dan een desillusie te zijn. Terwijl het zo godvergeten mooi was. Dat valt niet met elkaar te rijmen.
Wat echt mooi was, dat was in jou. Dat is nu nog in jou. Dat zijn jouw herinneringen, dat is jouw hoop van toen. Dat het later de grond in getrapt is samen met jou maakt het niet waardeloos of zinloos. Het waren jouw dromen. En het doet afschuwelijke pijn wanneer dat je afgepakt wordt door het leven.
Ik weet ook niet zo goed wat ik daarover kan zeggen. Want het deed en doet pijn. En ik denk dat de enige vrede bestaat in jezelf te omarmen zoals je toen was, hoe mooi jij toen was. En die herinneringen de jouwe te laten zijn in al hun schoonheid en glorie ipv ze te willen delen met diegene die jou die herinneringen gaf maar ze later kapot maakte. Zolang je dat blijft proberen, is er geen vrede, blijft het zeuren en wroeten.
Je mag dat claimen als van jou, jouw verleden. Dan kan de schoonheid naast de pijn en de desillusie bestaan. Dan blijft het samen met jou intact.
Lieve Feliciaatje, ontzettend bedankt
