Mijn moeder en haar duivelsgebroed, help

*Excuseert zich reeds bij voorbaat voor de lange posting*



Hallo allen, ik heb een probleem en kan wel wat objectieve raad gebruiken... Het gaat om mijn moeder en haar vriend. Mijn moeder heeft al 10 jaar een relatie met een man die, zacht gezegd, wat moeite heeft met haar kinderen (m'n broer en mij, dus). Mijn broer heeft in eerste instantie bij mijn moeder gewoond, maar is daar op z'n 15e weggegaan wegens terugkerende ruzie met 'stiefpaps'. Ik heb nooit bij hen gewoond maar ook al meerdere malen bonje met die man gehad. Hierdoor ook 1,5 jaar geen contact met m'n moeder gehad, is nu wel enigszins hersteld. Het leek zelfs zó goed te gaan, dat ik 2e Kerstdag bij m'n moeder ging eten en Oud & Nieuw 2008 bij haar zou vieren.



Welnu, 2e Kerstdag is er iets gebeurd dat mij erg gekwetst heeft. Ik was in gesprek met mijn moeder over het feit dat mijn broer en ik eigen vermogen hebben n.a.v. het overlijden van mijn vader, en hoe wij dat zouden moeten regelen als we bijv gingen trouwen. Ik zou niet in gemeenschap van goederen willen trouwen, en dat zei ik dan ook. Begon die vriend van m'n moeder, laat ik hem maar S. noemen, zich ermee te bemoeien. Hij noemde me o.a. kil en berekenend en ging over tot allerlei 'lollige' verbasteringen van mijn achternaam (dus als ik bijv Coentjes had geheten, maakte hij daar Poentjes van, hahaha.. NOT) Ik weet al uit eerdere ervaring dat niet reageren nog de beste methode is, dus ik had me voorgenomen om er boven te blijven staan en dit lukte in eerste instantie wonderwel.



Vervolgens ging hij zich bemoeien met hoe ik testamentair e.e.a. geregeld heb. Ik heb nml geen kinderen en dus gaat bij mijn overlijden 50% naar mijn broer en 50% naar mijn moeder, tenzij ik een testament maak. Nu heeft mijn moeder mij en mijn broer onterfd op kindsdeel na, en dat deel is pas opeisbaar bij het overlijden van S. S. heeft zelf ook een kind wat ij nooit meer ziet maar die wel een kindsdeel krijgt. Ik ken heel dat kind niet en wil niet dat geld van mijn vader, mocht ik eerder overlijden dan mijn moeder en zij weer eerder dan S., uiteindelijk bij het kind van S. terecht komt. (We spreken hier niet over een paar tientjes... ik heb een half huis geërfd.) Naar mijn bescheiden mening heeft S. er geen ruk mee te maken hoe ik mijn testament regel. Afijn, S. werd kwader en kwader en begon vervolgens dat er bij mijn erfenis ook geld van mijn moeder zat, want dat mijn vader mijn moeder bij de scheiding financieel genaaid zou hebben (volgens jullie het nog?)



Sorry, maar die hele scheiding is none of his business. Hij kende ons niet eens in die tijd en heeft er gewoon niets mee te maken, daarnaast doet het me pijn als hij mijn vader zit te bashen (die ik nog steeds heel vaak mis). Ik ben wonder boven wonder rustig gebleven, kerstgedachte ofzo, heb hem zelfs nog de hand gereikt , maar wel duidelijk aangegeven dat ik niet 14 jaar na dato alsnog betrokken wilde raken in de zakelijke afhandeling van mijn ouders' scheiding.



Daarna ging hij even buiten afkoelen, ná mij een enorm grote bek gegeven te hebben, en na circa drie kwartier kwam hij terug en gingen we een filmpje kijken. Ik dacht dat daarmee de kous af was, maar na de film ging hij tekeer over zo'n beetje ieder aspect van mij: ik zag er uit als een junk, kon niet zonder antidepressiva, had geen échte hobbies (internet = stom, enzo) en ik vond mijn vader een heilige en liet daarmee m'n moeder vallen en blablabla. Nu was voor mij de maat vol en na eerst rustig gezegd te hebben dat ik me niet aangesproken voelde, was ik het zat en heb ik er weldegelijk wat van gezegd. M'n moeder zat erbij en keek ernaar.



S. vertrok stampvoetend naar boven en ik was overstuur, heb een borrel genomen om te kalmeren en ben naar huis gegaan. Er een dag over nagedacht maar ik bleef erbij dat ik toch O & N wilde vieren met mijn moeder. Er komt ook een vriend van S. dus S. heeft al iemand om mee te spelen, ik heb al sinds m'n 14e geen O & N met mijn moeder gevierd en had er speciaal iets voor afgezegd.



Vanmiddag belde mijn moeder met de vraag, of ik al iets anders geregeld had voor O & N???? Want "ze had geen zin in spanningen", ja eventuéél wilde ze wel een halfuurtje bij mij langskomen maar om twaalf uur wilde ze bij haar vriendje zijn . Nou, ik was niet van plan om hier de hele avond + middernacht in m'n uppie te zitten en dan een halfuursvisite te krijgen als doekje voor het bloeden... Heb m'n broer gebeld en ga nu naar hem + vriendin met O & N, hij keek niet eens vreemd op van de ruzie (been there done that, got the T-shirt...)



Heb tegen m'n moeder gezegd dat ik erg teleurgesteld ben in haar en in het feit dat ze nu déze oplossing kiest, haar antw: "Ja ik kies voor mijn man hoor, je bent toch geen drie jaar meer??" Euh, nee, maar nog wél altijd haar kind! En daarnaast, maar dat snapte ze ook ná mijn uitleg niet, zou bij mij degene die een ander de deur uitjaagt, degene zijn met wie ik géén O & N vier... Mijn moeder wist dat al, die heeft ook een keer (met mijn diploma-uitreiking) gezegd: "Ik kom alleen als je vader niet komt," nou, goed, dan ben jíj dus degene die thuisblijft, want ik laat me niet manipuleren cq chanteren.



Zij snapt niet dat het me niet zozeer om die kl...avond gaat maar om het hele principe an sich, en dat ik me nu erg gekwetst voel (ook boos, maar dat komt voort uit het gekwetst zijn). Ik voel me verraden door haar. Was op een gegeven moment zo boos dat ik tegen haar heb gezegd: "Jezus, zelfs als S. me met een mes achterna zou komen, zou je nog zíjn kant kiezen als ik het vuile gore lef had om daarvan aangifte te doen!" en het lullige is; dat is echt niet ver bezijden de waarheid. S. schijnt heilig te zijn en wij zijn "toch maar" haar kinderen, zij vindt "dat haar taak er op zit" en heeft nu een leven met S. :puke:



Uitpraten met S. heeft geen zin, ik heb dit een aantal malen geprobeerd maar hij wordt dan boos, gaat schreeuwen en loopt weg (waarop m'n moeder dan vergoeilijkend zegt dat "S. nu eenmaal geen prater is") Hoe moet ik hier mee omgaan? Is het kinderachtig om me gekwetst/verraden te voelen? Hoe kan ik hierover praten met mijn moeder, en hoe kan ik met haar omgaan zonder S. steeds in het vaarwater te hebben? (Arsenicum in z'n koffie is ook weer zo rigoreus.... Any other ideas?) Zijn er meer mensen die weleens met dit bijltje gehakt hebben en zo ja, wat hebben jullie toen gedaan?



Alvast bedankt voor lezen/reactie, sorry voor de lange post.

(f)



PS Heb in kwaadheid de hoorn eropgegooid in het 'gesprek' met m'n moeder... ook niet volwassen, dus. Maar was het zat

PS 2 Ik zou het ook prettig vinden om 'van de andere kant' een mening te horen, dus wat andere moeders zouden doen als zij in de schoenen van mijn moeder stonden.

Zit hier met een dikke brok in de keel vanwege alle lieve reacties, en ja 1609 en Boro ik zou jullie graag eens irl ontmoeten (f) Boro, idd met de pont naar de overkant en je staat bij mij in de stad, dat klopt.



Wat dat onterven betreft: ik geloof dat mijn moeder geregistreerd partnerschap heeft (Toen ze zei voor haar man te kiezen, had ik heel eventjes zin om lekker kinderachtig te zeggen dat hij haar man niet eens is, want ze zijn niet getrouwd Maar heb me ingehouden.) Bij de scheiding van mijn ouders heeft mijn moeder contant de helft van de overwaarde van m'n ouderlijk huis gekregen. Later ontmoette zij S. en heeft ze samen met hem een huis gekocht. Toen heeft ze dat ook geregeld met dat testament. Ik mocht dat eigenlijk niet weten, maar zij had het er uitgeflapt in een telefoongesprek met mijn vader, en ik kwam net thuis op het moment dat mijn vader boos antwoordde: "En denk je er aan dat je ook nog twee kinderen hebt, of zijn we dat voor het gemak maar even vergeten??!" Zodoende. En ja, daar moest ik weer aan denken toen mijn vader overleed, omdat hij dus dat huis naliet aan mij en mijn broer. Ik heb mijn broer uitgekocht en die heeft dus geld (onder bewind) en ik woon dus in mijn helft van de erfenis. Ben nu van plan om serieus met mijn broer te gaan praten over het regelen van een testament.



Zwieber, volgens mij vroeg jij het, maar ja ik heb een rechtsbijstandverzekering. En S. heeft vruchtgebruik, hem kennende gaat 'ie alles opmaken en daarnaast zou ik niet weten hoe in de gaten te houden wanneer hij de pijp uitgaat. Gelukkig is het nú nog lang niet aan de orde (want dat zou betekenen dat mijn moeder niet meer zou leven ) maar tegen die tijd: gonna sue his ass



Hij heeft ook een rol gespeeld in het verliezen van het contact met mijn oma, mijn moeders moeder dus. Nu mis ik haar totaal niet en die erfenis van haar kan ze ook steken waar de zon niet schijnt, maar er gaat dus echt een paar ton (misschien wel een half miljoen) richting S. wandelen als mijn familie komt te overlijden. Geen wonder dat 'ie ons liever ziet gaan dan komen.



En ja, mijn moeder neemt het altijd voor S. op, dat is al jarenlang zo. Hij is de reden dat mijn broer op zijn 15e (!!) uit huis is gegaan en bij mijn vader is gaan wonen. Reactie van mijn moeder? Ze heeft, samen met S., zijn spullen ingepakt en buiten gezet, want zij wilden niet dat mijn vader daar in huis kwam



Bij mijn oma kom ik niet meer sinds S. daar mijn vader heeft zitten bashen op een nieuwjaarsbijeenkomst en ik daar wat van zei. (Ook niet slim, maar die vent kan zuigen, en mijn vader is een gevoelig onderwerp voor mij.) S. z'n reactie was toen: "Wij gaan weer, want hoe gezellig we jullie ook vinden, sómmige mensen hier kunnen voor mij doodvallen!" waarbij hij mij fel in de ogen keek. Reactie van mijn oma? Ze zette míj de deur uit.

Nou ja, mijn oma spoort toch al niet, ze heeft nóg een dochter (de zus van mijn moeder dus) en die heeft uiteindelijk het contact met haar moeder én met haar zus verbroken. Echt, wij hebben zo'n gezellige familie



Ik ben bezig met een enorme mail aan mijn moeder, maar daar moet ik ook weer mee uitkijken. 10 tegen 1 dat ze 'm aan S. laat lezen. Tot nu toe heeft ze heel veel dingen die ik met haar besproken heb, tegen S. doorverteld, zó weet hij dus dat ik niet wil dat hij iets erft van mij en/of mijn vader.



Ik heb echt m'n best gedaan, ik vind S. niet aardig (understatement) en heb hem zelfs een keer een klap verkocht, dit was omdat hij me bij mijn arm pakte en me in de richting van het tuinhek wilde trekken, omdat híj vond dat het gesprek tussen mij en mijn moeder afgelopen was. Ik heb eerst drie keer gewaarschuwd dat 'ie me los moest laten (ik was toen een jaar of 22) en daarna geslagen, dat moet ik eerlijk zeggen. Ik ben toen ook minstens twee jaar niet bij mijn moeder thuisgeweest (mocht niet van S.) en eerst hadden we helemaal geen contact meer, omdat zij vond dat ik mijn excuses aan hem aan moest bieden.



Ik voel me nu wel een beetje rot dat ik zo tekeergegaan ben tegen m'n moeder. Ik heb in dat laatste gesprek tegen haar gezegd dat ik GVD als eerste een testament ga laten maken en dat ik alles nalaat aan het plaatselijk dierenasiel ofzo, anders krijgt m'n broer het gezeik weer. En dat ik me verraden voel en Meneer S. wel kan gaan zitten bashen op m'n vader, maar dat mijn váder in ieder geval van mening was dat je kinderen levenslang had ipv alleen maar tot hun 15e ofzo. Ik weet dat ik haar daarmee kwets maar ja, ik ben ook maar een mens en een subtiele wake-up call werkt ook niet.



En ja, de ideeën van Elninjoo, Zwieber en Korenwolf spreken me ook wel aan



PS M'n oma weet het inmiddels blijkbaar ook, kreeg een tweeregelig hatelijk mailtje van haar. Heb direct op delete gedrukt, ik ga niet eens reageren ook. Het ronde archief in met die digitale diarree.

Nou zit ik alsnog te huilen Vanwege al jullie lieve reacties. Ja Extrahalo, ik was degene die een keer een tandarts zocht, volgens mij woon jij idd ook bij mij in de buurt. Wat een lieve mensen allemaal, om zomaar spontaan aan te bieden eens met me te praten... Had vroeger geen vrienden en was heel eenzaam, nu heb ik een paar goede vrienden (die helaas niet zo dicht bij me in de buurt wonen) en ik merk echt dat ik soms verlang naar mensen die echt zowat als familie voor me (zouden kunnen gaan) voelen. Met m'n broer heb ik gelukkig wel een heel goede band, hoewel ik hem niet altijd even vaak zie omdat hij nu ook net samenwoont. Maar hij weet wel precies waar ik het over heb als we het over onze moeder en/of oma hebben.



We hebben allebei eerder ook een periode gehad waarin we het contact met onze moeder verbroken hebben, hij rond z'n 16e ofzo en ik rond m'n 19e geloof ik. Dit heeft te maken met hoe mijn moeder is, maar ook zeer zeker met het (grote) aandeel van S.

Klein voorbeeldje van hoe S. is: toen ik mijn moeder belde omdat bij mijn vader kanker was geconstateerd, nam S. de tel op. Ik vroeg naar m'n moeder en toen hij hoorde dat ik huilde, zei hij: "Oh nee hè, heb je weer ruzie met ML?" Ik zei dat m'n vader kanker had. De reactie van S. was: "Nou... dan weet je wat je te doen staat hè, dat krijg je nml niet van warme broodjes eten zou ik zeggen." (Hij doelde op het feit dat ik moest stoppen met roken.) Het is dat m'n hoofd er absoluut niet naar stond, maar ik had hem aan z'n haren door die tel kunnen trekken en ter plekke wurgen. Maar volgens mijn moeder "bedoelt S. dat niet zo" en is hij "gewoon bezorgd om haar, dat wij haar kwetsen". Ach, wat een aardige man toch, ik zal 'm voordragen voor een lintje... ( strak om z'n nek )



En dan te bedenken dat ik voor die bloedblaar nog een fles wijn meegenomen heb bij wijze van Kerstcadeau.



Damn.



Ik ben boos en verdrietig en weet niet wat ik nu tegen m'n moeder moet zeggen/doen. Het contact ging net beter en ik wil haar niet kwijt, ze is mijn enige nog levende ouder. Ik heb echt m'n best gedaan om het contact te krijgen zoals het nu is. Wil dat niet laten vergallen door die bultenkop, ook al weet ik rationeel gezien best wel dat ik de schuld niet zozeer bij hem moet leggen maar mijn moeder er ook een eigen aandeel in heeft.

En God verhoedde dat ik ooit zo tegen mijn kinderen zou kiezen. Als ik ooit maar zo denken dat ik dat kon doen, liet ik me vandaag nog morgen (is al laat) steriliseren.

quote:Caylinn schreef op 28 december 2008 @ 23:35:

Ehm ja en aan mijn posting heb je natuurlijk geen hout..... Jawel (f) Moet er zowat van huilen, hoop dat ik ook zo naar mijn kinderen zal zijn als ik ze ooit heb... Maar zoals ik er nu over denk, zeer zeker.