Relaties
alle pijlers
Mijn moeder en haar duivelsgebroed, help
zondag 28 december 2008 om 21:12
*Excuseert zich reeds bij voorbaat voor de lange posting*
Hallo allen, ik heb een probleem en kan wel wat objectieve raad gebruiken... Het gaat om mijn moeder en haar vriend. Mijn moeder heeft al 10 jaar een relatie met een man die, zacht gezegd, wat moeite heeft met haar kinderen (m'n broer en mij, dus). Mijn broer heeft in eerste instantie bij mijn moeder gewoond, maar is daar op z'n 15e weggegaan wegens terugkerende ruzie met 'stiefpaps'. Ik heb nooit bij hen gewoond maar ook al meerdere malen bonje met die man gehad. Hierdoor ook 1,5 jaar geen contact met m'n moeder gehad, is nu wel enigszins hersteld. Het leek zelfs zó goed te gaan, dat ik 2e Kerstdag bij m'n moeder ging eten en Oud & Nieuw 2008 bij haar zou vieren.
Welnu, 2e Kerstdag is er iets gebeurd dat mij erg gekwetst heeft. Ik was in gesprek met mijn moeder over het feit dat mijn broer en ik eigen vermogen hebben n.a.v. het overlijden van mijn vader, en hoe wij dat zouden moeten regelen als we bijv gingen trouwen. Ik zou niet in gemeenschap van goederen willen trouwen, en dat zei ik dan ook. Begon die vriend van m'n moeder, laat ik hem maar S. noemen, zich ermee te bemoeien. Hij noemde me o.a. kil en berekenend en ging over tot allerlei 'lollige' verbasteringen van mijn achternaam (dus als ik bijv Coentjes had geheten, maakte hij daar Poentjes van, hahaha.. NOT) Ik weet al uit eerdere ervaring dat niet reageren nog de beste methode is, dus ik had me voorgenomen om er boven te blijven staan en dit lukte in eerste instantie wonderwel.
Vervolgens ging hij zich bemoeien met hoe ik testamentair e.e.a. geregeld heb. Ik heb nml geen kinderen en dus gaat bij mijn overlijden 50% naar mijn broer en 50% naar mijn moeder, tenzij ik een testament maak. Nu heeft mijn moeder mij en mijn broer onterfd op kindsdeel na, en dat deel is pas opeisbaar bij het overlijden van S. S. heeft zelf ook een kind wat ij nooit meer ziet maar die wel een kindsdeel krijgt. Ik ken heel dat kind niet en wil niet dat geld van mijn vader, mocht ik eerder overlijden dan mijn moeder en zij weer eerder dan S., uiteindelijk bij het kind van S. terecht komt. (We spreken hier niet over een paar tientjes... ik heb een half huis geërfd.) Naar mijn bescheiden mening heeft S. er geen ruk mee te maken hoe ik mijn testament regel. Afijn, S. werd kwader en kwader en begon vervolgens dat er bij mijn erfenis ook geld van mijn moeder zat, want dat mijn vader mijn moeder bij de scheiding financieel genaaid zou hebben (volgens jullie het nog?)
Sorry, maar die hele scheiding is none of his business. Hij kende ons niet eens in die tijd en heeft er gewoon niets mee te maken, daarnaast doet het me pijn als hij mijn vader zit te bashen (die ik nog steeds heel vaak mis). Ik ben wonder boven wonder rustig gebleven, kerstgedachte ofzo, heb hem zelfs nog de hand gereikt , maar wel duidelijk aangegeven dat ik niet 14 jaar na dato alsnog betrokken wilde raken in de zakelijke afhandeling van mijn ouders' scheiding.
Daarna ging hij even buiten afkoelen, ná mij een enorm grote bek gegeven te hebben, en na circa drie kwartier kwam hij terug en gingen we een filmpje kijken. Ik dacht dat daarmee de kous af was, maar na de film ging hij tekeer over zo'n beetje ieder aspect van mij: ik zag er uit als een junk, kon niet zonder antidepressiva, had geen échte hobbies (internet = stom, enzo) en ik vond mijn vader een heilige en liet daarmee m'n moeder vallen en blablabla. Nu was voor mij de maat vol en na eerst rustig gezegd te hebben dat ik me niet aangesproken voelde, was ik het zat en heb ik er weldegelijk wat van gezegd. M'n moeder zat erbij en keek ernaar.
S. vertrok stampvoetend naar boven en ik was overstuur, heb een borrel genomen om te kalmeren en ben naar huis gegaan. Er een dag over nagedacht maar ik bleef erbij dat ik toch O & N wilde vieren met mijn moeder. Er komt ook een vriend van S. dus S. heeft al iemand om mee te spelen, ik heb al sinds m'n 14e geen O & N met mijn moeder gevierd en had er speciaal iets voor afgezegd.
Vanmiddag belde mijn moeder met de vraag, of ik al iets anders geregeld had voor O & N???? Want "ze had geen zin in spanningen", ja eventuéél wilde ze wel een halfuurtje bij mij langskomen maar om twaalf uur wilde ze bij haar vriendje zijn . Nou, ik was niet van plan om hier de hele avond + middernacht in m'n uppie te zitten en dan een halfuursvisite te krijgen als doekje voor het bloeden... Heb m'n broer gebeld en ga nu naar hem + vriendin met O & N, hij keek niet eens vreemd op van de ruzie (been there done that, got the T-shirt...)
Heb tegen m'n moeder gezegd dat ik erg teleurgesteld ben in haar en in het feit dat ze nu déze oplossing kiest, haar antw: "Ja ik kies voor mijn man hoor, je bent toch geen drie jaar meer??" Euh, nee, maar nog wél altijd haar kind! En daarnaast, maar dat snapte ze ook ná mijn uitleg niet, zou bij mij degene die een ander de deur uitjaagt, degene zijn met wie ik géén O & N vier... Mijn moeder wist dat al, die heeft ook een keer (met mijn diploma-uitreiking) gezegd: "Ik kom alleen als je vader niet komt," nou, goed, dan ben jíj dus degene die thuisblijft, want ik laat me niet manipuleren cq chanteren.
Zij snapt niet dat het me niet zozeer om die kl...avond gaat maar om het hele principe an sich, en dat ik me nu erg gekwetst voel (ook boos, maar dat komt voort uit het gekwetst zijn). Ik voel me verraden door haar. Was op een gegeven moment zo boos dat ik tegen haar heb gezegd: "Jezus, zelfs als S. me met een mes achterna zou komen, zou je nog zíjn kant kiezen als ik het vuile gore lef had om daarvan aangifte te doen!" en het lullige is; dat is echt niet ver bezijden de waarheid. S. schijnt heilig te zijn en wij zijn "toch maar" haar kinderen, zij vindt "dat haar taak er op zit" en heeft nu een leven met S. :puke:
Uitpraten met S. heeft geen zin, ik heb dit een aantal malen geprobeerd maar hij wordt dan boos, gaat schreeuwen en loopt weg (waarop m'n moeder dan vergoeilijkend zegt dat "S. nu eenmaal geen prater is") Hoe moet ik hier mee omgaan? Is het kinderachtig om me gekwetst/verraden te voelen? Hoe kan ik hierover praten met mijn moeder, en hoe kan ik met haar omgaan zonder S. steeds in het vaarwater te hebben? (Arsenicum in z'n koffie is ook weer zo rigoreus.... Any other ideas?) Zijn er meer mensen die weleens met dit bijltje gehakt hebben en zo ja, wat hebben jullie toen gedaan?
Alvast bedankt voor lezen/reactie, sorry voor de lange post.
(f)
PS Heb in kwaadheid de hoorn eropgegooid in het 'gesprek' met m'n moeder... ook niet volwassen, dus. Maar was het zat
PS 2 Ik zou het ook prettig vinden om 'van de andere kant' een mening te horen, dus wat andere moeders zouden doen als zij in de schoenen van mijn moeder stonden.
Hallo allen, ik heb een probleem en kan wel wat objectieve raad gebruiken... Het gaat om mijn moeder en haar vriend. Mijn moeder heeft al 10 jaar een relatie met een man die, zacht gezegd, wat moeite heeft met haar kinderen (m'n broer en mij, dus). Mijn broer heeft in eerste instantie bij mijn moeder gewoond, maar is daar op z'n 15e weggegaan wegens terugkerende ruzie met 'stiefpaps'. Ik heb nooit bij hen gewoond maar ook al meerdere malen bonje met die man gehad. Hierdoor ook 1,5 jaar geen contact met m'n moeder gehad, is nu wel enigszins hersteld. Het leek zelfs zó goed te gaan, dat ik 2e Kerstdag bij m'n moeder ging eten en Oud & Nieuw 2008 bij haar zou vieren.
Welnu, 2e Kerstdag is er iets gebeurd dat mij erg gekwetst heeft. Ik was in gesprek met mijn moeder over het feit dat mijn broer en ik eigen vermogen hebben n.a.v. het overlijden van mijn vader, en hoe wij dat zouden moeten regelen als we bijv gingen trouwen. Ik zou niet in gemeenschap van goederen willen trouwen, en dat zei ik dan ook. Begon die vriend van m'n moeder, laat ik hem maar S. noemen, zich ermee te bemoeien. Hij noemde me o.a. kil en berekenend en ging over tot allerlei 'lollige' verbasteringen van mijn achternaam (dus als ik bijv Coentjes had geheten, maakte hij daar Poentjes van, hahaha.. NOT) Ik weet al uit eerdere ervaring dat niet reageren nog de beste methode is, dus ik had me voorgenomen om er boven te blijven staan en dit lukte in eerste instantie wonderwel.
Vervolgens ging hij zich bemoeien met hoe ik testamentair e.e.a. geregeld heb. Ik heb nml geen kinderen en dus gaat bij mijn overlijden 50% naar mijn broer en 50% naar mijn moeder, tenzij ik een testament maak. Nu heeft mijn moeder mij en mijn broer onterfd op kindsdeel na, en dat deel is pas opeisbaar bij het overlijden van S. S. heeft zelf ook een kind wat ij nooit meer ziet maar die wel een kindsdeel krijgt. Ik ken heel dat kind niet en wil niet dat geld van mijn vader, mocht ik eerder overlijden dan mijn moeder en zij weer eerder dan S., uiteindelijk bij het kind van S. terecht komt. (We spreken hier niet over een paar tientjes... ik heb een half huis geërfd.) Naar mijn bescheiden mening heeft S. er geen ruk mee te maken hoe ik mijn testament regel. Afijn, S. werd kwader en kwader en begon vervolgens dat er bij mijn erfenis ook geld van mijn moeder zat, want dat mijn vader mijn moeder bij de scheiding financieel genaaid zou hebben (volgens jullie het nog?)
Sorry, maar die hele scheiding is none of his business. Hij kende ons niet eens in die tijd en heeft er gewoon niets mee te maken, daarnaast doet het me pijn als hij mijn vader zit te bashen (die ik nog steeds heel vaak mis). Ik ben wonder boven wonder rustig gebleven, kerstgedachte ofzo, heb hem zelfs nog de hand gereikt , maar wel duidelijk aangegeven dat ik niet 14 jaar na dato alsnog betrokken wilde raken in de zakelijke afhandeling van mijn ouders' scheiding.
Daarna ging hij even buiten afkoelen, ná mij een enorm grote bek gegeven te hebben, en na circa drie kwartier kwam hij terug en gingen we een filmpje kijken. Ik dacht dat daarmee de kous af was, maar na de film ging hij tekeer over zo'n beetje ieder aspect van mij: ik zag er uit als een junk, kon niet zonder antidepressiva, had geen échte hobbies (internet = stom, enzo) en ik vond mijn vader een heilige en liet daarmee m'n moeder vallen en blablabla. Nu was voor mij de maat vol en na eerst rustig gezegd te hebben dat ik me niet aangesproken voelde, was ik het zat en heb ik er weldegelijk wat van gezegd. M'n moeder zat erbij en keek ernaar.
S. vertrok stampvoetend naar boven en ik was overstuur, heb een borrel genomen om te kalmeren en ben naar huis gegaan. Er een dag over nagedacht maar ik bleef erbij dat ik toch O & N wilde vieren met mijn moeder. Er komt ook een vriend van S. dus S. heeft al iemand om mee te spelen, ik heb al sinds m'n 14e geen O & N met mijn moeder gevierd en had er speciaal iets voor afgezegd.
Vanmiddag belde mijn moeder met de vraag, of ik al iets anders geregeld had voor O & N???? Want "ze had geen zin in spanningen", ja eventuéél wilde ze wel een halfuurtje bij mij langskomen maar om twaalf uur wilde ze bij haar vriendje zijn . Nou, ik was niet van plan om hier de hele avond + middernacht in m'n uppie te zitten en dan een halfuursvisite te krijgen als doekje voor het bloeden... Heb m'n broer gebeld en ga nu naar hem + vriendin met O & N, hij keek niet eens vreemd op van de ruzie (been there done that, got the T-shirt...)
Heb tegen m'n moeder gezegd dat ik erg teleurgesteld ben in haar en in het feit dat ze nu déze oplossing kiest, haar antw: "Ja ik kies voor mijn man hoor, je bent toch geen drie jaar meer??" Euh, nee, maar nog wél altijd haar kind! En daarnaast, maar dat snapte ze ook ná mijn uitleg niet, zou bij mij degene die een ander de deur uitjaagt, degene zijn met wie ik géén O & N vier... Mijn moeder wist dat al, die heeft ook een keer (met mijn diploma-uitreiking) gezegd: "Ik kom alleen als je vader niet komt," nou, goed, dan ben jíj dus degene die thuisblijft, want ik laat me niet manipuleren cq chanteren.
Zij snapt niet dat het me niet zozeer om die kl...avond gaat maar om het hele principe an sich, en dat ik me nu erg gekwetst voel (ook boos, maar dat komt voort uit het gekwetst zijn). Ik voel me verraden door haar. Was op een gegeven moment zo boos dat ik tegen haar heb gezegd: "Jezus, zelfs als S. me met een mes achterna zou komen, zou je nog zíjn kant kiezen als ik het vuile gore lef had om daarvan aangifte te doen!" en het lullige is; dat is echt niet ver bezijden de waarheid. S. schijnt heilig te zijn en wij zijn "toch maar" haar kinderen, zij vindt "dat haar taak er op zit" en heeft nu een leven met S. :puke:
Uitpraten met S. heeft geen zin, ik heb dit een aantal malen geprobeerd maar hij wordt dan boos, gaat schreeuwen en loopt weg (waarop m'n moeder dan vergoeilijkend zegt dat "S. nu eenmaal geen prater is") Hoe moet ik hier mee omgaan? Is het kinderachtig om me gekwetst/verraden te voelen? Hoe kan ik hierover praten met mijn moeder, en hoe kan ik met haar omgaan zonder S. steeds in het vaarwater te hebben? (Arsenicum in z'n koffie is ook weer zo rigoreus.... Any other ideas?) Zijn er meer mensen die weleens met dit bijltje gehakt hebben en zo ja, wat hebben jullie toen gedaan?
Alvast bedankt voor lezen/reactie, sorry voor de lange post.
(f)
PS Heb in kwaadheid de hoorn eropgegooid in het 'gesprek' met m'n moeder... ook niet volwassen, dus. Maar was het zat
PS 2 Ik zou het ook prettig vinden om 'van de andere kant' een mening te horen, dus wat andere moeders zouden doen als zij in de schoenen van mijn moeder stonden.
zaterdag 17 januari 2009 om 18:00
Ik vind het vreselijk hoe je moeder met je omgaat. Vooral die dolksteek over dat het helemaal niet gezellig was, al haar bezoekjes, vind ik zoooo venijnig. Dat zou mijn moeder nooit zeggen, ook al vond ze het (wat niet zo is, gek genoeg vindt ze het leuk als ik kom, hehe).
Je bent geen vrek als je voorzichtig met de erfenis van je dierbare vader omgaat. Moet niet veel gekker worden! En voor die eikel van een 'stiefvader' heb ik geen goed woord over. Je mag zelf wel weten hoe je erbij loopt, kom nou! IK vind je in ieder geval er niet bijlopen als een junk
Knap hoor hoe je in principe de dialoog nog aangaat. Ik zou vervallen zijn in schelden gok ik zo (opgewonden standje). Achteraf nog gaan zeiken over de scheiding vind ik not done. Over de doden niets dan goeds, zegt men weleens. Je vader was geen monster of iets dergelijks, dus dat spreekwoord vind ik toepasselijk in deze. Jammer dat het zo moet gaan.
zaterdag 17 januari 2009 om 18:04
Jeetje MM, het zit ook niet mee he. Je hebt in ieder geval goed je mening kunnen geven, dat is ook wat waard, en je weet nu ook waar je moeder staat. Dat wist je al, maar dit was nogmaals een bevestiging.
Je kan denk ik niet meer dan je er bij neerleggen dat je gewoon geen liefdevolle moeder hebt die altijd voor je klaarstaat. Anders leidt het alleen maar tot nóg meer teleurstellingen. Want stiekem hoop je toch elke keer, dat is logisch als kind zijnde.
Heel veel sterkte!
Je kan denk ik niet meer dan je er bij neerleggen dat je gewoon geen liefdevolle moeder hebt die altijd voor je klaarstaat. Anders leidt het alleen maar tot nóg meer teleurstellingen. Want stiekem hoop je toch elke keer, dat is logisch als kind zijnde.
Heel veel sterkte!
zaterdag 17 januari 2009 om 19:21
Goh MM, wat ontzettend rot om dit zo te moeten lezen. Je doet zo je best door het gesprek toch aan te gaan en als het dan zo verloopt dan is dat natuurlijk enorm teleurstellend.
Als ik je verhaal zo lees, dan lijkt het ook een beetje van kwaad op erger te gaan. Net alsof jullie het slechtste in elkaar naar boven halen en op elkaar reageren als een stier op een rode lap. Klopt dat?
Ik weet ook niet zo goed wat ik je nu moet adviseren. Ik denk dat er weinig anders op zit dan afstand te nemen en te proberen om je leven op een andere manier leuk in te richten zonder je moeder. Misschien dat ze tzt wel weer deel van je leven uit wil maken, maar zij zal denk ik nooit die rots in de branding voor je worden die er voor je is als je haar nodig hebt. Kennelijk is zij daar gewoon echt niet toe in staat.
Ik hoop dat er snel andere mensen in je leven zullen komen die jou wel die onvoorwaardelijke liefde kunnen en willen geven. En misschien zijn die er zelfs al? Probeer je daar dan op te focussen en leer te accepteren dat jouw moeder anders is. Dat is niet fijn, niet leuk en zelfs heel verdrietig. Maar soms zijn de dingen zoals ze zijn. Je hebt alles gedaan wat jij kon om de situatie te veranderen, maar het moet van twee kanten komen en daar gaat het mis. En hoe moeilijk ook, daar zul jij je op een gegeven moment bij neer moeten leggen, want anders blijft dit je zoveel verdriet doen...
Als ik je verhaal zo lees, dan lijkt het ook een beetje van kwaad op erger te gaan. Net alsof jullie het slechtste in elkaar naar boven halen en op elkaar reageren als een stier op een rode lap. Klopt dat?
Ik weet ook niet zo goed wat ik je nu moet adviseren. Ik denk dat er weinig anders op zit dan afstand te nemen en te proberen om je leven op een andere manier leuk in te richten zonder je moeder. Misschien dat ze tzt wel weer deel van je leven uit wil maken, maar zij zal denk ik nooit die rots in de branding voor je worden die er voor je is als je haar nodig hebt. Kennelijk is zij daar gewoon echt niet toe in staat.
Ik hoop dat er snel andere mensen in je leven zullen komen die jou wel die onvoorwaardelijke liefde kunnen en willen geven. En misschien zijn die er zelfs al? Probeer je daar dan op te focussen en leer te accepteren dat jouw moeder anders is. Dat is niet fijn, niet leuk en zelfs heel verdrietig. Maar soms zijn de dingen zoals ze zijn. Je hebt alles gedaan wat jij kon om de situatie te veranderen, maar het moet van twee kanten komen en daar gaat het mis. En hoe moeilijk ook, daar zul jij je op een gegeven moment bij neer moeten leggen, want anders blijft dit je zoveel verdriet doen...
zondag 18 januari 2009 om 11:04
MM, ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet schrijven, maar ik heb dit topic een beetje meegelezen en wat rot voor je...
Het is je moeder, dat weet ik, maar (sorry voor mn taalgebruik) fuck je moeder, ze is helemaal in de ban van S en ze gedraagt zich niet zoals een moeder zich zou moeten gedragen. Dus alsjeblieft, trek je niks aan van haar en ik denk (ook al is het kut) dat je best zonder moeder in je leven kan... It's her loss, niet de jouwe, je bent sterker zonder dat gezeik aan je hoofd...
Maar ik wilde vooral gewoon even schrijven dat ik het ontzettend rot voor je vind en dat je dit niet verdient.
Het is je moeder, dat weet ik, maar (sorry voor mn taalgebruik) fuck je moeder, ze is helemaal in de ban van S en ze gedraagt zich niet zoals een moeder zich zou moeten gedragen. Dus alsjeblieft, trek je niks aan van haar en ik denk (ook al is het kut) dat je best zonder moeder in je leven kan... It's her loss, niet de jouwe, je bent sterker zonder dat gezeik aan je hoofd...
Maar ik wilde vooral gewoon even schrijven dat ik het ontzettend rot voor je vind en dat je dit niet verdient.
zondag 18 januari 2009 om 13:36
Jeetje meid, ik weet ook niet goed wat ik je moet adviseren Mijn beste advies is neem afstand, hoe zeer dat ook doet. Het kan best je moeder zijn, maar iemand die je keer op keer zo kwetst verdient nauwelijks die titel.
Ik weet even niet meer wie schreef het al: het lijkt er inderdaad op dat jullie het slechtste in elkaar naar boven halen. Volgens mij is het voor jou alleen alleen moeilijk om te scheiden wat haar mening is en wat de mening van S. is, het lijkt haast wel dat zij zich achter S. verschuilt.
Wees maar boos en gekwetst, dat mag!
Ik weet even niet meer wie schreef het al: het lijkt er inderdaad op dat jullie het slechtste in elkaar naar boven halen. Volgens mij is het voor jou alleen alleen moeilijk om te scheiden wat haar mening is en wat de mening van S. is, het lijkt haast wel dat zij zich achter S. verschuilt.
Wees maar boos en gekwetst, dat mag!
maandag 19 januari 2009 om 16:22
Mastermind, af en toe lees ik mee in dit topic en elke keer weer zit ik met open mond te lezen hoe je moeder reageert. Ik vind het echt ontzettend rot voor je, dat ze je de grond inboort en nog even een trap nageeft.
Mijn moeder is overleden en als ik zie hoe mijn vader zich richting ons opstelt (ook icm een nieuwe vriendin), dan is dat zo totaal anders. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat een moeder werkelijk doet wat jouw moeder doet en daarbij niet haar hart voelt breken.
Je hebt misschien helemaal niets aan deze posting. Ik wilde je alleen even zeggen dat ik het vreselijk voor je vind en dat ik hoop, dat ze ooit bij zinnen komt.
Mijn moeder is overleden en als ik zie hoe mijn vader zich richting ons opstelt (ook icm een nieuwe vriendin), dan is dat zo totaal anders. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat een moeder werkelijk doet wat jouw moeder doet en daarbij niet haar hart voelt breken.
Je hebt misschien helemaal niets aan deze posting. Ik wilde je alleen even zeggen dat ik het vreselijk voor je vind en dat ik hoop, dat ze ooit bij zinnen komt.
maandag 19 januari 2009 om 16:35
quote:Vinyl schreef op 28 december 2008 @ 21:44:
Dat onterven: ik vermoed om dezelfde reden als mijn ouders:
Als mijn vader bijvoorbeeld overlijdt, dan krijgen wij als kinderen ons kindsdeel nog niet. Want anders zou mijn moeder uit hun huis moeten om ons dat deel te kunnen betalen.
Wij krijgen niks, totdat ze allebei zijn overleden.
Logisch overigens hoor, ik moet er niet aan denken dat mijn moeder uit huis zou moeten zodat wij het geld zouden krijgen.
In het geval van MM ligt het anders, aangezien S haar vader niet is, en zij dus in principe volgens mij recht zou hebben op haar moeders geld.
Wij hebben inderdaad om die reden ons kindsdeel geweigerd, zodat dus alles naar me mama ging.
Ik vind dat MM heel netjes is gebleven, toch zou ik serieus overwegen om me moeder te onterven en alles naar me broer te laten gaan.
Dat onterven: ik vermoed om dezelfde reden als mijn ouders:
Als mijn vader bijvoorbeeld overlijdt, dan krijgen wij als kinderen ons kindsdeel nog niet. Want anders zou mijn moeder uit hun huis moeten om ons dat deel te kunnen betalen.
Wij krijgen niks, totdat ze allebei zijn overleden.
Logisch overigens hoor, ik moet er niet aan denken dat mijn moeder uit huis zou moeten zodat wij het geld zouden krijgen.
In het geval van MM ligt het anders, aangezien S haar vader niet is, en zij dus in principe volgens mij recht zou hebben op haar moeders geld.
Wij hebben inderdaad om die reden ons kindsdeel geweigerd, zodat dus alles naar me mama ging.
Ik vind dat MM heel netjes is gebleven, toch zou ik serieus overwegen om me moeder te onterven en alles naar me broer te laten gaan.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
maandag 19 januari 2009 om 16:38
Zeer pijnlijk, wat ik lees over je moeder en haar uitspraken. Het lijkt me echt vreselijk als jij denkt dat je een leuke tijd met haar hebt gehad en zij achteraf zegt het helemaal niet leuk gevonden te hebben. Heeft ze gewoon zitten acteren. Hartbrekend, lijkt me dat voor je. Helemaal omdat het helemaal niet om jullie tweeen gaat, maar om een derde (S). Ik heb ook nooit begrepen hoe mijn vaders tweede vrouw tussen mij en mijn vader is in gaan staan en hoe hij dat heeft kunnen laten gebeuren. Wij hebben een bloedband en bestaat er niet iets zoals unconditional love? Nee, daar geloof ik niet meer in, behalve dan dat ik dat wel schijn te voelen voor mijn eigen kinderen. Daarom snap ik het niet meer.
donderdag 22 januari 2009 om 00:58
Och lieve lieve MM! Ik lees je hele topic nu pas en de tranen schieten steeds opnieuw weer in mijn ogen.
Allereerst om je pijn, je verdriet, je steeds opnieuw tegen die muur aanlopen, je ontwapenende grappen die je erover maakt, om de moed die je steeds opnieuw verzamelt...
En ook omdat ik er zoveel van herken. Bij mij was het niet mijn moeder maar mijn vader met de vriendin die zijn kinderen haatte. Mijn vader is inmiddels al zes jaar geleden overleden. Directe en nieuwe pijn heb ik er dus niet meer van, maar ik herken zoveel in je verhaal dat het me nu tijdens het lezen als een golf weer overspoelt. En ook hoe lang het heeft geduurd voor ik mijn weg er in vond, hoe kwetsbaar ik me opstelde, hoe dat weer werd afgestraft en hoe naief en hunkerend naar onvoorwaardelijke vaderliefde ik de volgende keer toch weer gewoon die poging deed. Pas twee maanden voor zijn overlijden ging hij het zien. Ik denk dat er weinig mensen zijn doodgegaan terwijl ze zich zó schuldig voelden. En het was enerzijds fijn dat er in ieder geval erkenning kwam van hem. Maar hij kon het niet meer goedmaken.
Nou ja, het gaat hier niet om mij. Voor ik het weet verlies ik me in die verhalen en daar gaat het nu niet om. Lieve MM, je kent mij denk ik niet, maar ik heb veel gelezen van je andere postings en ik wou echt dat ik iets voor je kon doen. Er zijn al veel meer mensen die het hebben aangeboden maar voor mij geldt het ook: als je een keer wilt kletsen, irl met een fles wijn of pot thee, of aan de telefoon: ik wil er voor je zijn!
Allereerst om je pijn, je verdriet, je steeds opnieuw tegen die muur aanlopen, je ontwapenende grappen die je erover maakt, om de moed die je steeds opnieuw verzamelt...
En ook omdat ik er zoveel van herken. Bij mij was het niet mijn moeder maar mijn vader met de vriendin die zijn kinderen haatte. Mijn vader is inmiddels al zes jaar geleden overleden. Directe en nieuwe pijn heb ik er dus niet meer van, maar ik herken zoveel in je verhaal dat het me nu tijdens het lezen als een golf weer overspoelt. En ook hoe lang het heeft geduurd voor ik mijn weg er in vond, hoe kwetsbaar ik me opstelde, hoe dat weer werd afgestraft en hoe naief en hunkerend naar onvoorwaardelijke vaderliefde ik de volgende keer toch weer gewoon die poging deed. Pas twee maanden voor zijn overlijden ging hij het zien. Ik denk dat er weinig mensen zijn doodgegaan terwijl ze zich zó schuldig voelden. En het was enerzijds fijn dat er in ieder geval erkenning kwam van hem. Maar hij kon het niet meer goedmaken.
Nou ja, het gaat hier niet om mij. Voor ik het weet verlies ik me in die verhalen en daar gaat het nu niet om. Lieve MM, je kent mij denk ik niet, maar ik heb veel gelezen van je andere postings en ik wou echt dat ik iets voor je kon doen. Er zijn al veel meer mensen die het hebben aangeboden maar voor mij geldt het ook: als je een keer wilt kletsen, irl met een fles wijn of pot thee, of aan de telefoon: ik wil er voor je zijn!
vrijdag 23 januari 2009 om 18:43
Lieve allemaal, jullie postings doen me echt heel veel. Ben nog steeds van slag door het hele gebeuren. Damn damn damn. Weet wel weer precies waarom ik me al die jaren zo heb afgesloten en weinig gevoelens toeliet. Ratio is gemakkelijker om 't op uit te houden. Kwetsbaar opstellen betekent ook dat je nog meer gekwetst kan worden.
Er is nog een akkefietje bijgekomen, dat heeft me een 'vriendschap' gekost. Nou ja, vriendschap tussen "", want achteraf gezien reageert een vriendin niet zó lijkt me. Ik zou nml gaan stappen met iemand, de afspraak stond losvast (dus wel datum, nog geen tijd/locatie). Niemand van ons belde en ik had/heb dus al die shit met m'n moeder en m'n hoofd stond ook niet zo naar stappen eerlijk gezegd. De dag dat we die losvaste afspraak hadden staan, dacht ik er weer aan en ik stuurde haar een smsje dat ik er goed doorheen zat. Zij smst terug dat ze kwaad is dat ik haar in de steek laat en dat ik blijkbaar meer op m'n moeder lijk dan ik dacht. Grrrr, vuile kutopmerking, ze weet best dat ik hier mee zit en ik heb wel wat anders aan m'n kop dan uitgaan en potentiële vriendjes leren kennen, ben ik nog helemaal niet aan toe ook en nu al helemaal niet. Nou ja, volgens haar was de 'oplossing' makkelijk: ik moest m'n moeder maar accepteren zoals ze is want ik ben zelf ook niet perfect.
Oké, en bedankt! Ben begonnen met nog vrij rustig terugsmssen en een gesprek voor te stellen, maar had ineens zoiets van: laat eigenlijk maar.
Ben moe. Geen zin om nog energie/begrip op te brengen voor mensen die niet verder kijken dan hun eigen neus lang is. Die het empatisch vermogen van een kokosnoot hebben (*)
Afijn. Klaag klaag klaag, zeur zever zaag, sorry zo was 't niet bedoeld. Op m'n werk heb ik het nu goed naar m'n zin, ook het gevoel dat ik gewaardeerd word en er mag zijn. En hier, op het forum, ook. Heb wel veel dromen/nachtmerries over m'n moeder. M'n broer begrijpt dat ik hier erg mee zit, hij haalde wel aan dat hij hier al bang voor was toen ik me kwetsbaarder/zachter ging opstellen. Hij doet dit zelf niet, ziet m'n moeder ook maar eens in de paar maanden ofzo en dan nog alleen als zíj belt, en in zijn woorden: dat is niet voor niets.
We hebben ook gesproken over de tijd rondom en na de scheiding, ben blij dat ik een broer heb met wie ik dit kan delen. Die weet hoe het voelt als één van je ouders overleden is en de andere ouder je min of meer heeft 'weggedaan'. Kan er nog wel meer over posten, maar dit begint al een lang en warrig verhaal te worden vrees ik
Enniewee, we gaan elkáár maar eens begunstigen in een mooi testament. En dan natuurlijk hopen dat dat testament nog héél lang dicht blijft, zodat we het over een x aantal jaar weer kunnen laten wijzigen om alsnog alles na te laten aan een stichting die sjaaltjes regelt voor koukleumende pinguïns.
(*) Mijn vergelijking was niet beledigend bedoeld ten opzichte van de kokosnoten.
Er is nog een akkefietje bijgekomen, dat heeft me een 'vriendschap' gekost. Nou ja, vriendschap tussen "", want achteraf gezien reageert een vriendin niet zó lijkt me. Ik zou nml gaan stappen met iemand, de afspraak stond losvast (dus wel datum, nog geen tijd/locatie). Niemand van ons belde en ik had/heb dus al die shit met m'n moeder en m'n hoofd stond ook niet zo naar stappen eerlijk gezegd. De dag dat we die losvaste afspraak hadden staan, dacht ik er weer aan en ik stuurde haar een smsje dat ik er goed doorheen zat. Zij smst terug dat ze kwaad is dat ik haar in de steek laat en dat ik blijkbaar meer op m'n moeder lijk dan ik dacht. Grrrr, vuile kutopmerking, ze weet best dat ik hier mee zit en ik heb wel wat anders aan m'n kop dan uitgaan en potentiële vriendjes leren kennen, ben ik nog helemaal niet aan toe ook en nu al helemaal niet. Nou ja, volgens haar was de 'oplossing' makkelijk: ik moest m'n moeder maar accepteren zoals ze is want ik ben zelf ook niet perfect.
Oké, en bedankt! Ben begonnen met nog vrij rustig terugsmssen en een gesprek voor te stellen, maar had ineens zoiets van: laat eigenlijk maar.
Ben moe. Geen zin om nog energie/begrip op te brengen voor mensen die niet verder kijken dan hun eigen neus lang is. Die het empatisch vermogen van een kokosnoot hebben (*)
Afijn. Klaag klaag klaag, zeur zever zaag, sorry zo was 't niet bedoeld. Op m'n werk heb ik het nu goed naar m'n zin, ook het gevoel dat ik gewaardeerd word en er mag zijn. En hier, op het forum, ook. Heb wel veel dromen/nachtmerries over m'n moeder. M'n broer begrijpt dat ik hier erg mee zit, hij haalde wel aan dat hij hier al bang voor was toen ik me kwetsbaarder/zachter ging opstellen. Hij doet dit zelf niet, ziet m'n moeder ook maar eens in de paar maanden ofzo en dan nog alleen als zíj belt, en in zijn woorden: dat is niet voor niets.
We hebben ook gesproken over de tijd rondom en na de scheiding, ben blij dat ik een broer heb met wie ik dit kan delen. Die weet hoe het voelt als één van je ouders overleden is en de andere ouder je min of meer heeft 'weggedaan'. Kan er nog wel meer over posten, maar dit begint al een lang en warrig verhaal te worden vrees ik
Enniewee, we gaan elkáár maar eens begunstigen in een mooi testament. En dan natuurlijk hopen dat dat testament nog héél lang dicht blijft, zodat we het over een x aantal jaar weer kunnen laten wijzigen om alsnog alles na te laten aan een stichting die sjaaltjes regelt voor koukleumende pinguïns.
(*) Mijn vergelijking was niet beledigend bedoeld ten opzichte van de kokosnoten.
vrijdag 23 januari 2009 om 19:44
MM, ik heb echt respect voor je. Wat een shit allemaal en dan nog krijg je het met je post voor elkaar me te laten lachen.
Wat krijg je toch allemaal op je bord meis. Heel fijn dat je zo'n goede band met je broer hebt en dat jullie er voor elkaar kunnen zijn.
Wat krijg je toch allemaal op je bord meis. Heel fijn dat je zo'n goede band met je broer hebt en dat jullie er voor elkaar kunnen zijn.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
