Hij is weg....

Sara, ik voel het helemaal... meer heb ik even niet voor je.

Het is niet te bevatten als iemand je dit aandoet.

Sterkte met Oud en Nieuw, ik zou die het liefst slapend doorbrengen...

Hey,



Dikke , die onmacht, hé!



De eerste fase van liefdesverdriet is de ontkenningsfase, is heel normaal dat je er nu inzit, is pas gebeurd. Daarna komt normaal de boosheids/verdrietfase (als het doordringt dat het echt voorbij is) en daarna de berustingsfase. Dus het blijft echt niet zo aanvoelen, geloof daar in!



Begrijpelijk dat je het moeilijk vindt om hem los te laten, maar als hij echt niet meer wilt, stopt het helaas. Tuurlijk mist hij je ook wel, maar hij heeft niet meer genoeg gevoel om ermee verder te gaan. Kan zijn dat hij je misschien nog gaat missen, maar probeer je daar niet teveel op te fixeren. Je moet het ook niet zien alsof het helemaal niets betekend heeft. Zo komt het misschien wel over, maar het zal voor hem nu ook niet gemakkelijk zijn en daarom heeft hij nu ook liever geen contact meer. Is trouwens ook beter voor jou.



Veel sterkte!!

Hoi hoi, mag ik me aansluiten hier? Mijn vriend vertelde me ook net voor de kerstdagen dat ie geen toekomst meer zag voor ons, en dat ie ermee wilde stoppen. Dus geloof me ik weet precies hoe je je voelt.We hebben samen een huis gekocht en voorlopig zitten we dus wel nog samen. De makelaar moet nog gezocht worden enz. Ik zie het jaar 2009 somber tegemoet. Pijn, ik wil janken, schreeuwen, gooien met alles maar ik moet door. Ik heb 4 kinderen waar ik voor op de been moet blijven. 3 meiden uit mijn vorige huwelijk en een peuter van ons samen. Hij heeft ook nog 2 kinderen; dus je kunt je voorstellen wat dit allemaal teweeg gaat brengen. De kinderen zijn nog niet op de hoogte want die zijn allemaal bij hun andere ouder. Niemand weet het nog, alleen mijn collega's. Dus ik kan er met niemand over praten.

Ik hou van die man en ik weet dat hij ermee stopt omdat hij de situatie niet aankan en niet omdat hij niet meer van me houdt. Dat maakt het voor mij moeilijker te accepteren.

Nooit meer samen. Alleen het nieuwe jaar in ...slik.

Hoi Sara,



Mijn relatie is nu uit vanaf eind augustus. We woonden samen..hij is begin oktober naar een ander huis gegaan. Eind oktober heeft hij me verteld dat ie definitief teruggaat naar zijn geboorteland (zuid-europa). Vandaag naar de notaris geweest en eind januari vertrekt ie. Kortom, ik heb steeds contact met hem gehouden, dagelijks toen we nog samen in een huis woonden en vanaf het moment dat ie vertelde dat ie teruggaat probeer ik zo weinig mogelijk contact te hebben, om de klap van zijn echte vertrek te verzachten. Geen contact is de harde manier, maar werkt het snelst..zeggen ze. Ik ervaar dat nu ook wel, maar ik moet ook eerlijk zeggen dat als ik momenten had dat ik het niet meer trok, ik toch ook even naar hem toeging. Ik zag en zie dat als een soort proces. Het is alleen belangrijk met welk doel je dan naar hem toegaat. Dat hij belt vind ik niet zo gemeen, hij heeft het er ook moeilijk mee en is denk ik gewend om gevoel te delen. Het is heel moeilijk om alles ineens 1,2,3 anders te doen. Als ik de gedachte had dat ik geen contact met hem mocht hebben, werd de behoefte alleen maae sterker. Wij hebben gezegd: het mag wel, het is een 2e of we het doen.

Ik lees dat het onverwacht komt voor je. Persoonlijk zou ik toch graag meer willen weten en ook weten wat hij verwacht. Verliefdheid gaat vaak over in houden van.. waarom is dat voor hem niet genoeg. Twijfelen of je de ware bent, waar twijfelt hij dan aan. Antwoorden hoef je hier niet te geven, maar het lijkt me wel belangrijk dat jij hier antwoorden op hebt (zonder dat je het met de antwoorden eens hoeft te zijn). Maargoed, zo werkt het voor mij, dat kan bij jou heel anders zijn natuurlijk.

Er is geen remedie tegen dit gevoel. Ik heb het al een paar keer in m'n leven gevoeld..verschrikkelijk. Ik onderga het maar: janken, beetje bijkomen, thee zetten en weer janken. Afspreken met vriendinnen, praten, maar niet te lang omdat m'n energie snel op is..dan weer naar huis, alleen met het lege gevoel.

Accepteer dat nu niets leuk is, ga niet in verzet, dat maakt het juist moeilijker. Als je voor nu nog hoop hebt, laat dat maar bestaan, als dat een manier is om ermee te dealen, so be it. Op een gegeven moment zal je klaarzijn of het in ieder geval aankunnen om de hoop los te laten. Alles op z'n tijd.

Sterkte!

Ik weet het niet zeker of ik het zo wel mag noemen maar volgens mij heeft mijn (helaas) ex vriendje dat ook. Hij was bang dat ik hem zou verlaten. En het ene moment zei hij nog van me te houden alleen wanneer ik ook maar een klein beetje over de toekomst begon klapte hij weer dicht.

ja klopt bijna helmaal. Alleen inderdaad: uit is uit.

Ik snap al je vragen, ik herken het van eerder! Nog niet zolang geleden, toen ik ook zo wanhopig was en antwoorden zocht..

Even 1 voor 1, zie hieronder:



Thanks voor je bericht en veel sterkte! Heb je het wel al losgelaten dan?

Nee, nog niet helemaal. Een paar weken geleden zat ik er nog diep in, heel veel met hem bezig etc. Drie, vier dagen geen contact..pfff, dan werd het juist heftiger..ik ging me afvragen: denkt ie wel aan me, mist ie me wel? etc. Als ik het echt niet trok, belde ik hem gewoon, of ik ging er gewoon langs omdat me dat op dat moment hielp. Dat hoeft niet zo voor jou te werken natuurlijk. Maar ik wilde (en wil) mezelf niet enorm beperken door dingen niet te mogen..Ik wil in deze situatie alleen doen wat me helpt en soms kies ik voor hulp op korte termijn, dus even contact. Nu is de leegte er nog steeds en ik mis hem en de relatie met hem (vooral dat), maar ik voel me niet zo wanhopig als eerst.

Dus ben je echt verder gegaan met je leven? Nieuwe liefde etc..



Ik probeer verder te gaan met m'n leven, jij gaat nu ook verder, alleen is het nu zwaar kut..maar je zo voelen daar ontkom je niet aan, hoort bij verwerken. Nee, een nieuwe liefde gaat nog niet. Mijn hart gaat nog naar hem uit, steeds een stukje minder, elk stukje wat van hem loskomt, hoort bij mij. Mijn hart moet dus eigenlijk weer helemaal van mij zijn, voordat er weer stukjes weggegeven worden (jeetje, ik kan wel een streekroman gaan schrijven..). Ik ga wel veel uit met vriendinnen, flirt een beetje als ik zin heb, heb ook al wel mijn telnr gegeven..da's een beetje het oppervlakkige leven, wat me wat afleiding geeft.. Daar tegenover staat dus de leegte, het verwerken, tijd nemen voor mezelf etc. Eigenlijk 2 levels waar ik in leef (volg je het nog een beetje?)



en willen jullie contact houden als hij weggaat?

Dat weten we nog niet, we zien wel. Contact zal dan uit email bestaan. Je moet je realiseren dat als je nu afspraken gaat maken voor de toekomst, deze verbroken kunnen worden..je weet niet hoe het gaat lopen. Weet je, een maand geleden en langer werd ik gek bij het idee dat ie weg zou gaan, ver weg, kan niet meer bij hem langs als ik het niet trek etc. Als je me toen gevraagd zou hebben: houden jullie contact, zou ik hebben gezegd: jaaa! Ik heb zelfs bedacht dat ik altijd naar hem toe kan gaan als ik wil, dat ik gezellig bij hem kom in zijn land en nieuwe flat.. Joh, dat deed ik omdat ik het dan kon handelen.. Op dit moment word ik niet meer gek van de gedachte dat ie weggaat, wel verdrietig hoor, dat zeker. Maar het is goed geweest om echt afstand te nemen van hem, door minder contact en me te focussen op mezelf.



Zijn jullie nu vrienden?

Nee, zo kan ik ons niet noemen, nog niet..



en kan dat?

In dit geval weet ik het niet. Maar ik heb 2 exen die nu wel vrienden zijn (tussen de break en vrienden zijn heeft wel tijd tussen gezeten)



Wil je hem terug?

Nee, deze relatie gaf me niet wat ik wilde. Wat ik wel heb ontdekt is dat ik meer de relatie en de relatiedingen mis..dan hem als persoon (ik trek nu iets uit elkaar dat moeilijk uit elkaar te trekken valt hoor). Hoe ik het omschrijf is dat ik nu een ander levensgevoel heb. Ik voel me anders als ik een relatie heb, ik voel me dan anders in het leven staan dan nu.

Wat n vragen he?

ja maar dat geeft niet!

Ondanks meerdere relaties te hebben gehad is dit toch vrij heftig allemaal. Ik zat er namelijk diep in. Dus ben beniewd



Vragen staat vrij en ik denk dat veel mensen weten hoe je je voelt. Voor deze relatie had ik een andere relatie en toen dat uitging zat ik er ook zoooooo diep in! Verontrustend! Ook nu ben ik door het stof gegaan en soms nog steeds, maar minder heftig als bij mijn vorige relatie. Hoe dat precies komt weet ik niet. Doet er ook niet toe. Mijn ervaring leert dat, hoe diep je ook zit, je er wel weer bovenop komt..misschien met wat beschadigingen, maar oke.. Maar tot de tijd dat je er bovenop bent zit nog heel wat andere fases..



Veel sterkte!!

Och lieve Sara.

Ik weet wat je bedoelt. Mijn verhaal is anders (getrouwd en kinderen..) en ik ben nu al bijna 5 maand verder. Woon op mezelf en dacht dat het vanaf dan wel stijgende lijn zou worden.. helaas ga ik steeds dieper en dieper.

En jij dus ook, het zit toch dieper bij jou dan je zelf dacht meis.



Heel veel sterkte en een dikke knuffel voor jou

Liefs van Goes

Ja ik herken het zeker. Op een gegeven moment vraag je jezelf af of je ooit wel kunt stoppen met huilen. En je gaat ook van alles in je koppie halen en beredeneren... Met alle emoties van dien. Maar het slijt...echt! Wegstoppen heeft geen zin. Laat het er gewoon zijn, het hoort erbij. Klinkt makkelijker dan het is, dat weet ik.



Heel veel sterkte!!

Sara, wat erg dat je je zo wanhopig voelt. Er is eigenlijk weinig troost voor je. Ja, praten en proberen bezig te blijven, wandelen, sporten, energie kwijtraken, kijken of je boos kunt worden (dat is een fase verder). Niet zwelgen, proberen althans, jezelf heel zielig vinden geeft geen energie, daar wordt je alleen maar moedeloos van. Spreek met jezelf een bepaalde tijd af dat je mag rouwen en zwelgen, zielige CD's draaien en liefdesbrieven overlezen. Als dat uur voorbij is (of twee uren, verspreid over de dag) dan ga je de badkamer soppen, de hond uitlaten, je kledingkast opnieuw indelen.



Doe dingen die je normaal gesproken niet doet. Ga indoor skiën, overdag naar de film, op theatersportles, ga portrettekenen of pottenbakken, verzin iets, wat je nooit zou doen en nu wel gaar proberen, om weer trots op jezelf te zijn, om te laten zien aan jezelf dat je lol kunt hebben met jou. Niet uit wraak maar uit liefde voor jou. Jij moet nu voor jou zorgen, lief zijn voor jou maar jou ook een schop geven als je in je verdriet blijft hangen.



Je zult jezelf er enorm om waarderen. Het kan even duren maar o meid, je kunt zóveel aan jou hebben!



Sterks en zet hem op!



Liefs



(f)

Hey,



Dikke knuf!!



Denk dat het nu pas goed tot je doordringt dat het echt over is. Op het begin ontken je het nog wat voor jezelf, denk je dat hij het niet meent en dat hij wel weer terugkomt. Nu zie je waarschijnlijk in dat dat niet zo is. Dit is de moeilijkste fase trouwens, als je deze voorbij bent, gaat het alleen maar in stijgende lijn!!



Heb ook heel diep gezeten ooit, dacht dat ik er nooit meer overheen kwam en net nadat ik op mijn diepst zat, keerde stilaan het tij.



Veel sterkte!

weet je wat het is, het "helpt" ook allemaal niet echt, sporten, dingen doen met vrienden, etc.. want je voelt je gewoon verdrietig.. maar het is altijd nog beter voor je dan zielig in bed liggen. Je moet het maar doen omdat je weet dat het beter voor je is.

Ik zit er net zo midden in als jij, bij mij is het nu 6 weken uit. Mijn vriend ex is al de hele dag zijn spullen aan het inpakken.. ik wordt er echt gek van.. zo veel gehuild vandaag, het is nou zo definitief aan het worden.



blijven geloven dat je je echt ooit weer beter gaat voelen., want dat ga je (gaan we )

Sara

Hier nog een slachtoffer. Mijn vriendje (ex kan ik nog even mn mond niet uitkrijgen) heeft het een paar uur geleden uitgemaakt. Was niet meer verliefd, miste een bepaald gevoel. Ik ben nu ook zo intens verdrietig. Alsof alles ineens onder mn voeten weg is gevallen. Ik was echt zo ontzettend verliefd op hem! Ik had zoveel leuke ideeen over de toekomst, en nu is dat zomaar ineens uitgewist. Hoe kan het toch dat er bij de ene nog wel zoveel gevoel zit maar niet meer bij de ander?

Pff... sorry, kan jou op dit moment geen tips geven, want weet het zelf ook even niet meer. Maar iig heel veel sterkte en toch "fijn" om te weten dat ik niet de enige ben (sorry, was natuurlijk fijner geweest als dit topic niet nodig was)

knuffel voor bloemenmeisje..

wat erg voor je dat het net uit is! ik kan eigenlijk niet zo veel meer zeggen wat niet al gezegd is. hoe kut je je nu ook voelt, echt het wordt langzaam minder erg. met ups en downs.



sterkte.

Hoi Sara,



Inderdaad niet het leukste wat je kan overkomen. Ik weet precies hoe je je voelt ik ben zelf onlangs gescheiden. Mijn vrouw is onlangs zonder reden ook weg gegaan een scheiding is onvermijdelijk. Praat met andere vrienden, familieleden en wie weet is hij nog wel in voor een gesprek.Zo niet, dan is dat erg maar je moet wel verder met je leven. Verwerken van een verbroken huwelijk/relatie kost tijd. Gun jezelf die tijd! Maar bedenkt dat er, hoewel je er daar op dit moment niet aan toe bent, meer mannen zijn die ook geweldig, lief en ga zo maar door kunnen zijn.



Ik wens je veel sterkte en zoek wat afleiding.



Mocht je vragen hebben, dan mail je maar



Groeten Martin





quote:Sara_28 schreef op 25 december 2008 @ 16:34:

Hallo allemaal,



Mijn vriend is bij me weg en ik weet me geen raad meer. Ben er helemaal ondersteboven van. Hebben jullie misschien tips hoe ik hier het beste mee kan omgaan?



Ik heb 1,5 jaar een relatie gehad met een super lieve en gevoelige jongen. Vorige week heeft hij zijn twijfels geuit en denkt dat het beter is om onze relatie te verbreken... Sindsdien is hij weg... zomaar ineens voor mij gevoel. Nu wilt hij niet meer met me verder en zegt dat dit het beste is voor ons allebei omdat het op lange termijn toch niet gaat werken omdat hij vindt dat we niet bij elkaar passen. Tijdens onze relatie hadden we de normale irritaties en ruzietjes verder hadden we het echt leuk en goed samen. Het laatste half jaar heeft hij bijna bij me gewoond. De nachten dat hij thuis heeft geslapen zijn op 1 hand te tellen. Ik hou zoveel van hem en onze levens zijn helemaal in elkaar verweven. Hij zegt dat hij ook veel pijn heeft maar dat dit toch het beste is. Ik blijf hem wanhopig bellen en uit mijn verdriet. Het is mijn allerbeste vriend en nu laat hij me vallen. Dat vind ik heel moeilijk om te begrijpen. Ik weet dat het beter is om hem niet meer te bellen maar soms voel ik me zo zwak... Ik ben wel gewoon gaan werken maar de nachten en ochtenden zijn verschrikkelijk. Dat geldt nu ook voor de kerstdagen (zou ik met hem en zijn familie vieren). Zijn er misschien mensen die ook zoiets hebben meegemaakt? Ik weet dat ik het moet loslaten maar dat is zooo moeilijk.



Hebben jullie ideeen hoe ik hier het beste en het snelste overheen kom? Ik weet het namelijk echt niet meer..........



Sara

Loslaten is ook moeilijk als je zelf niet degene bent die het uit maakt

Dan spelen allerlei gevoelens en gedachtes mee waar je geen antwoord meer op krijgt ( en dat is maar goed ook ) maar waar je je eigen antwoorden gaat verzinnen

Dat maakt je in eerste instantie verdrietig en is heel pijnlijk .

Mijn tip is .. ga dat niet telkens aan hem zeggen of laten zien , hij zal omdat je huilt of verdrietig bent dingen zeggen die het alleen maar erger maakt, zoals houden van etc

En daar heb jij niets aan en maak je het alleen maar erger voor jezefl

Maar geloof me op een dag word je kwaad , misschien wel heel kwaad.

Hopelijk niet zo kwaad dat je gekke dingen gaat doen , zoals autos bekrassen of ruiten ingooien , maar wel goed kwaad

kwaad dat je geen antwoorden krijgt , kwaad waarom hij er niet eerst over gepraat hebt , kwaad waarom er niet duidelijker signalen gegeven zijn ( die zijn er wel geweest maar die heb jiij niet willen zien of gezien )

En nog veel meer dingen waar je kwaad om kan worden

Mijn tip in dat geval is , schrijf al die dingen waar je straks kwaad om word van je af op papier en stuur dit naar hem toe .

En dan stop... hoe hard of moeilijk ook maar met wat wilskracht kan je dit

Geen reacties meer of bellen of kwade brieven schrijven

En let op dan kom snel daarna de berusting en kan je het pad weer op om je eigenwaarde te vinden

Mijn tip op dat moment zal zijn ... Ga lekker naar de kapper en doe eens gek en plak er een dagje beautysalon aan vast

Laat jezelf verwennnen. koop een blok chocola :p en koop wat nieuwe kleren

Je zal zien dat je dan weer heel anders de wereld inkijkt

En dan komt de dag dat je weer verleifd word op een ander en je als je je ex tegen kmt in de stad of waar dan ook weer normaal als twee mensen tegen over elkaar kan staan

hoe lang dit gaat duren dit proces dat hangt echt van de persoon zelf af

Er zijn mensen die nogal lamg in de slachtoffer rol blijven hangen en verder zakken in het moeras

daar halen ze hun genoegdoening uit maar is verloren tijd en zonde van het leven

er zijn ook mensen daar duurt het een paar maanden en dan hebben ze alle fases doorlopen

Ik hoop voor jou dat je niet tot de eerste categorie gaat behoren , maar wel tot de tweede

Dan heb je veel meer en meer zin om sochtends op te staan , de grodijnen op te rukken en de dag te begroeten

In elk geval heel veel succes en koppie op

@Sara_28

Mijn grootste dip zat ook na 4 weken ongeveer. Toen begon ik pas echt te beseffen dat het over en uit was. Definitief. Daarvoor had ik denk ik nog de irreeele hoop dat het goed zou komen ofzo. Het duurde bij mij ongeveer anderhalve maand dat ik me echt zo ellendig voelde. Elk vrij momentje janken enzo. Ook nooit gedacht er overheen te komen. Maar steeds wordt het minder. Van 6uur per dag janken gaat het naar 3 uur, dan zelfs naar dagen dat je aan het einde van de dag denkt: hey, ik heb helemaal niet aan 'm gedacht. Ik moet wel eerlijk zeggen dat de frequentie afnam, maar ALS ik dan moest janken, dat ik me dan ook echt extreem klote voelde. Maar ook dat wordt minder. Eerst raakte ik overstuur als hij 's avonds niet op msn was: shit, hij is nu wel leuke dingen aan het doen. En als ie dan online kwam voelde het als 'opluchting': "fiew, hij voelt zich ook kut, hij doet ook niks leuks". Maar ook dat wordt minder.

Het is nu bijna 5 maanden geleden en ik probeer zo min mogelijk aan m'n ex te denken. Zo min mogelijk te denken waar hij nu mee bezig zou zijn, want hij nou aan het doen is. Gewoon lekker m'n eigen ding doen en genieten van wat ik heb, niet van wat ik niet heb. Als je midden in je liefdesverdriet-depressie zit klinkt het als onzin, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar probeer jezelf uit de negatieve spiraal te halen, dan komt het vanzelf goed.