Kinderen
alle pijlers
Gescheiden, dochter (bijna 4) laten wonen bij vader?
maandag 29 december 2008 om 19:02
Hallo lieve forummers,
Alvorens ik hier een heel verhaal neer ga tikken, eerst meteen concreet een vraag (okay, met een kleine intro dan...).
Mijn ex en ik zijn in 2006 gescheiden. (/einde korte intro)
Op het internet lees ik weinig (of beter gezegd nooit) iets over dat de zoon/dochter na de scheiding bij de vader gaat wonen. Ja, als hij/zij ouder is, maar niet op zo'n jonge leeftijd als onze dochter nu is (bijna 4).
Ik vraag mij daarom serieus af of zoiets dan werkelijk nooit voor komt/is gekomen?
Alvorens ik hier een heel verhaal neer ga tikken, eerst meteen concreet een vraag (okay, met een kleine intro dan...).
Mijn ex en ik zijn in 2006 gescheiden. (/einde korte intro)
Op het internet lees ik weinig (of beter gezegd nooit) iets over dat de zoon/dochter na de scheiding bij de vader gaat wonen. Ja, als hij/zij ouder is, maar niet op zo'n jonge leeftijd als onze dochter nu is (bijna 4).
Ik vraag mij daarom serieus af of zoiets dan werkelijk nooit voor komt/is gekomen?
maandag 29 december 2008 om 19:05
Tja, de eerste vraag is altijd waarom.
Het is zo onnederlands, zal ik maar zeggen.
Ook geen lichte beslissing om te nemen als moeder als je de keuze hebt om je kinderen bij je te houden.
Mijn oudste kinderen wonen bij de familie van hun vader, maar daar is heel wat ellende aan vooraf gegaan. Na de scheiding woonden ze 'gewoon' bij mij.
Het is zo onnederlands, zal ik maar zeggen.
Ook geen lichte beslissing om te nemen als moeder als je de keuze hebt om je kinderen bij je te houden.
Mijn oudste kinderen wonen bij de familie van hun vader, maar daar is heel wat ellende aan vooraf gegaan. Na de scheiding woonden ze 'gewoon' bij mij.
maandag 29 december 2008 om 19:08
In het geval van ons gezin was er geen andere mogelijkheid, mijn vader werkt fulltime, kon niet voor 3 kinderen zorgen. Mijn moeder wel.
En ik denk eerlijk gezegd dat het toch nog een oud rollenpatroon is, moeder zorgt voor de kinderen. De rol van de vader wordt sowieso ernstig ondergewaardeerd over het algemeen, helaas.
En ik denk eerlijk gezegd dat het toch nog een oud rollenpatroon is, moeder zorgt voor de kinderen. De rol van de vader wordt sowieso ernstig ondergewaardeerd over het algemeen, helaas.
maandag 29 december 2008 om 19:09
maandag 29 december 2008 om 19:10
Als de vader de beste kwaliteiten heeft om voor zijn dochter te zorgen (baan die aangepast kan worden aan zorgtaken, huis vlak bij school/speelplaats, weet ik veel), waarom dan niet?
Ik kan me voorstellen dat als moeders een drukke baan heeft, regelmatig in het buitenland moet zijn voor 'zaken' of weet ik veel, dat dat niet echt handig is.
Dus waarom zou een dochter/zoon niét bij haar/zijn vader kunnen wonen?
Ik kan me voorstellen dat als moeders een drukke baan heeft, regelmatig in het buitenland moet zijn voor 'zaken' of weet ik veel, dat dat niet echt handig is.
Dus waarom zou een dochter/zoon niét bij haar/zijn vader kunnen wonen?
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
maandag 29 december 2008 om 19:12
Er is hier ook een forummer waarvan het kind na de scheiding bij de vader is gaan wonen, omdat hij ook voor de scheiding voor een groot deel de zorg voor haar deed. Ik kan zo even niet op haar nick komen, ik denk dat Dubiootje het misschien wel weet.
Ik weet wel dat deze forummer het er zeker niet makkelijk mee heeft en ook wel eens heeft overwogen of dit een goede keus was. Maar ze kan hier dan beter zelf haar verhaal doen.
Ik weet wel dat deze forummer het er zeker niet makkelijk mee heeft en ook wel eens heeft overwogen of dit een goede keus was. Maar ze kan hier dan beter zelf haar verhaal doen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 29 december 2008 om 19:16
Het lijkt mij dan ook voor een groot deel afhangen van hoe de zorgtaak voor scheiding verdeeld was. Maar ook na scheiding kan het zijn dat moeder alsnog carrierekeuzes maakt, waardoor een kind beter bij de vader zou kunnen wonen.
Gek vind ik het zeker niet, ik kom het in mijn werk wel vaker tegen. Meestal heeft het dan met ziekte van moeder te maken.
En je ziet toch steeds vaker dat ouders kiezen voor co-ouderschap, waarbij een kind ook deels bij vader woont.
Gek vind ik het zeker niet, ik kom het in mijn werk wel vaker tegen. Meestal heeft het dan met ziekte van moeder te maken.
En je ziet toch steeds vaker dat ouders kiezen voor co-ouderschap, waarbij een kind ook deels bij vader woont.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 29 december 2008 om 19:28
Ik denk dat het bijna niet gebeurd omdat de meeste moeders er werkelijk niet aan moeten denken.
En omdat de meeste vaders er (diep in hun hart) ook niet aan moeten denken.
Verder zullen de meeste kleine kinderen ook liever bij hun moeder zijn.
Er zullen nu wel mensen over me heen vallen maar zo zie ik het.
En omdat de meeste vaders er (diep in hun hart) ook niet aan moeten denken.
Verder zullen de meeste kleine kinderen ook liever bij hun moeder zijn.
Er zullen nu wel mensen over me heen vallen maar zo zie ik het.
maandag 29 december 2008 om 19:35
Ben ik deels wel met je eens, Neele. Maar die keuze wordt vaak al voor de scheiding gemaakt, op het moment dat er kinderen komen. Ouders kiezen er vaak voor dat moeder het grootste deel van de zorg doet, daar voelen veel mensen zich het prettigst bij. Dit patroon wordt na scheiding dan gewoon voortgezet.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 29 december 2008 om 19:51
Ik heb niet heel lang geleden een artikel in (ik geloof...) Viva Mama gelezen over een vrouw (en haar ex natuurlijk) die deze keuze maakten, juist toen haar dochter vier werd. Vrouw kreeg nieuwe baan aangeboden die voor 40+ uur was, man werkte in het basisonderwijs en dochter kon dus bij hem thuis veel meer thuis zijn als bij moeder. Bij moeder had ze minimaal 4 dagen naschools opvang moeten hebben en `s avonds opvang ivm overwerk. Nu werk ik zelf in het onderwijs en zie dus niet helemaal voor me hoe die vader haar tijdens vergaderingen mee ging nemen, maar het was in ieder geval een mooi verhaal.
Moeder had het er moeilijk mee maar stond zeker achter haar keuze. Is uiteindelijk wel minder uren gaan maken of een andere verdeling oid, zodat ze haar op vrijdagmiddag altijd ophaalt.
Maar lang verhaal kort, het was dus een artikel in de Viva mama volgens mij.
Moeder had het er moeilijk mee maar stond zeker achter haar keuze. Is uiteindelijk wel minder uren gaan maken of een andere verdeling oid, zodat ze haar op vrijdagmiddag altijd ophaalt.
Maar lang verhaal kort, het was dus een artikel in de Viva mama volgens mij.
maandag 29 december 2008 om 20:12
(/begin langere intro)
In 2006 zijn mijn ex en ik dus gescheiden. Sindsdien wonen mijn dochter en ik bij mijn ouders in, dit omdat ik financieel gezien (ondanks dat ik 36 uur per week werk, lange dagen dus) niet in staat ben om een huis te kopen en het mij na 3 jaar nog altijd niet is gelukt om op de particuliere markt of via de woningbouw een huurwoning te bemachtigen. (Grrr!) Op sommige momenten lijkt het vinden van een eigen woning en daarmee samenhangend het opbouwen van een toekomst van alleen mij en mijn dochter uitzichtloos. Voor een urgentieverklaring kom ik niet in aanmerking, de wachtlijsten zijn super lang en alle huizen op de particuliere markt lijken aan mijn neus voorbij te gaan. Mijn gok is dat het zeker nog wel 2 jaar (als het niet langer is...) gaat duren voordat ik iets gevonden heb. Lang leve het wonen in de randstad!
Hier in huis (dus bij mijn ouders) wordt de situatie steeds onstabieler. Mijn ouders zien aan de ene kant hun kleindochter van dichtbij opgroeien, wat natuurlijk heel mooi is, maar anderzijds is het ook een hele opgave. Tussen mij en mijn ouders ontstaat steeds meer wrijving, wat voornamelijk betrekking heeft op mijn dochter.
De situatie vóór de scheiding was dat de zorg voornamelijk in mijn handen lag. Nu ook, alleen ben ik - vanwege de financiën - na de scheiding meer gaan werken (van 24 naar 36 uur per week) en ligt de zorg voornamelijk in handen van de kinderopvang.
De situatie van mijn ex is, is dat hij inmiddels ruim een jaar een partner heeft met wie hij sinds ongeveer een half jaar een kleine heeft, een zoontje. Ik gun mijn dochter zoveel mogelijk tijd met haar halfbroertje, vandaar dat de omgangsregeling per 2009 nog ruimer is dan nu. Ik heb de vriendin van mijn partner een aantal keren ontmoet. Zowel in het bijzijn van mijn dochter als zonder haar en merk dat mijn dochter erg op haar gesteld is.
Zo met het einde van het jaar in zicht probeer ik voor mezelf een hoop dingen op een rij te krijgen. Wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik (bereiken), hoe wil ik dat gaan bereiken, waar doe ik verstandig aan en waar juist niet, etc.
Ik hou ontzettend veel van onze dochter en natuurlijk heb ik haar het liefst 24/7 bij me, maar op dit punt in mijn leven vraag ik mijzelf toch écht serieus af of zij niet beter af is om bij haar vader te gaan wonen? Hij kan haar tenslotte, samen met zijn vriendin en haar halfbroertje, een veel stabielere omgeving bieden om in op te groeien dan bij mij.
Die stomme feestdagen ook! Die zetten je veel te veel aan het denken!
(/einde langere intro)
In 2006 zijn mijn ex en ik dus gescheiden. Sindsdien wonen mijn dochter en ik bij mijn ouders in, dit omdat ik financieel gezien (ondanks dat ik 36 uur per week werk, lange dagen dus) niet in staat ben om een huis te kopen en het mij na 3 jaar nog altijd niet is gelukt om op de particuliere markt of via de woningbouw een huurwoning te bemachtigen. (Grrr!) Op sommige momenten lijkt het vinden van een eigen woning en daarmee samenhangend het opbouwen van een toekomst van alleen mij en mijn dochter uitzichtloos. Voor een urgentieverklaring kom ik niet in aanmerking, de wachtlijsten zijn super lang en alle huizen op de particuliere markt lijken aan mijn neus voorbij te gaan. Mijn gok is dat het zeker nog wel 2 jaar (als het niet langer is...) gaat duren voordat ik iets gevonden heb. Lang leve het wonen in de randstad!
Hier in huis (dus bij mijn ouders) wordt de situatie steeds onstabieler. Mijn ouders zien aan de ene kant hun kleindochter van dichtbij opgroeien, wat natuurlijk heel mooi is, maar anderzijds is het ook een hele opgave. Tussen mij en mijn ouders ontstaat steeds meer wrijving, wat voornamelijk betrekking heeft op mijn dochter.
De situatie vóór de scheiding was dat de zorg voornamelijk in mijn handen lag. Nu ook, alleen ben ik - vanwege de financiën - na de scheiding meer gaan werken (van 24 naar 36 uur per week) en ligt de zorg voornamelijk in handen van de kinderopvang.
De situatie van mijn ex is, is dat hij inmiddels ruim een jaar een partner heeft met wie hij sinds ongeveer een half jaar een kleine heeft, een zoontje. Ik gun mijn dochter zoveel mogelijk tijd met haar halfbroertje, vandaar dat de omgangsregeling per 2009 nog ruimer is dan nu. Ik heb de vriendin van mijn partner een aantal keren ontmoet. Zowel in het bijzijn van mijn dochter als zonder haar en merk dat mijn dochter erg op haar gesteld is.
Zo met het einde van het jaar in zicht probeer ik voor mezelf een hoop dingen op een rij te krijgen. Wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik (bereiken), hoe wil ik dat gaan bereiken, waar doe ik verstandig aan en waar juist niet, etc.
Ik hou ontzettend veel van onze dochter en natuurlijk heb ik haar het liefst 24/7 bij me, maar op dit punt in mijn leven vraag ik mijzelf toch écht serieus af of zij niet beter af is om bij haar vader te gaan wonen? Hij kan haar tenslotte, samen met zijn vriendin en haar halfbroertje, een veel stabielere omgeving bieden om in op te groeien dan bij mij.
Die stomme feestdagen ook! Die zetten je veel te veel aan het denken!
(/einde langere intro)
maandag 29 december 2008 om 20:18
Wat een moeilijke situatie Whoeps! Maar als je naar de toekomst kijkt; als je nu wel een woning krijgt, is het dan de bedoeling dat je dochter weer terug komt? Want realiseer je wel dat de situatie niet meer zo makkelijk om te draaien is als je eenmaal kiest voor bij vader als hoofdverblijfplaats. Je kunt niet met haar blijven schuiven.
Is co-ouderen voor jullie geen optie? Dat ontlast jou en je ouders en je dochter kan genoeg tijd met haar vader en haar nieuwe broertje doorbrengen. Best of both, als uitgangspunt.
Hoe is het contact tussen jou en je ex?
Is co-ouderen voor jullie geen optie? Dat ontlast jou en je ouders en je dochter kan genoeg tijd met haar vader en haar nieuwe broertje doorbrengen. Best of both, als uitgangspunt.
Hoe is het contact tussen jou en je ex?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 29 december 2008 om 20:22
quote:Robijntje80 schreef op 29 december 2008 @ 20:03:
Ik kan mij eigenlijk niet voorstellen dat een moeder hier bewust voor kiest. Je kind is toch belangrijker als dat je een topbaan krijgt aangeboden of zie ik dat nu weer verkeerd?Dan plaats je je als vrouw dus bewust in 't ouderwetse rollenpatroon. Waarom zou 'n man die taak niet tenminste voor 50% op zich kunnen nemen, of, wanneer hij niets beters te doen heeft fulltime? Natuurlijk, de man kiest vaak wél voor zijn vrijheid en carriere en vind 'n weekendje om de paar weken wel voldoende.
Ik kan mij eigenlijk niet voorstellen dat een moeder hier bewust voor kiest. Je kind is toch belangrijker als dat je een topbaan krijgt aangeboden of zie ik dat nu weer verkeerd?Dan plaats je je als vrouw dus bewust in 't ouderwetse rollenpatroon. Waarom zou 'n man die taak niet tenminste voor 50% op zich kunnen nemen, of, wanneer hij niets beters te doen heeft fulltime? Natuurlijk, de man kiest vaak wél voor zijn vrijheid en carriere en vind 'n weekendje om de paar weken wel voldoende.
maandag 29 december 2008 om 20:30
quote:Poezewoes schreef op 29 december 2008 @ 20:27:
El Ninjoo, leer nou eens dat de meeste ouders hun kinderen graag om zich heen hebben en voor hen zorgen niet als straf of last zien.
Dat zou voor jou zo zijn, daarom heb jij ze ook niet. Waarom zijn 't aantal co-ouderschappen dan nog zwaar in de minderheid? Mannen maken blijkbaar toch voor 't overgrote deel andere keuzes dan vrouwen als het om 't kind gaat. Ik zie vooral gescheiden ouders waarbij de vrouw fulltime de zorg draagt en de man maar 1 keer in de 2 weken 'n weekendje die zorg overneemt.
El Ninjoo, leer nou eens dat de meeste ouders hun kinderen graag om zich heen hebben en voor hen zorgen niet als straf of last zien.
Dat zou voor jou zo zijn, daarom heb jij ze ook niet. Waarom zijn 't aantal co-ouderschappen dan nog zwaar in de minderheid? Mannen maken blijkbaar toch voor 't overgrote deel andere keuzes dan vrouwen als het om 't kind gaat. Ik zie vooral gescheiden ouders waarbij de vrouw fulltime de zorg draagt en de man maar 1 keer in de 2 weken 'n weekendje die zorg overneemt.
maandag 29 december 2008 om 20:35
quote:elninjoo schreef op 29 december 2008 @ 20:22:
[...]
Dan plaats je je als vrouw dus bewust in 't ouderwetse rollenpatroon. Waarom zou 'n man die taak niet tenminste voor 50% op zich kunnen nemen, of, wanneer hij niets beters te doen heeft fulltime? Natuurlijk, de man kiest vaak wél voor zijn vrijheid en carriere en vind 'n weekendje om de paar weken wel voldoende.Dat heeft niets met ouderwetse rollenpatroon te maken! Maar meer dat ik niet aan moet denken dat ik geen kinderen om mij heen heb. Je hebt tenslotte toch niet voor niets voor kinderen gekozen. En ik kan mij dat gewoon niet indenken dat andere moeders dat zo zonder pardon overwegen. Maar als ik het goed lees van poezewoes dan heb jj geen kinderen, dus denk niet dat jij hierover mee kunt praten.
[...]
Dan plaats je je als vrouw dus bewust in 't ouderwetse rollenpatroon. Waarom zou 'n man die taak niet tenminste voor 50% op zich kunnen nemen, of, wanneer hij niets beters te doen heeft fulltime? Natuurlijk, de man kiest vaak wél voor zijn vrijheid en carriere en vind 'n weekendje om de paar weken wel voldoende.Dat heeft niets met ouderwetse rollenpatroon te maken! Maar meer dat ik niet aan moet denken dat ik geen kinderen om mij heen heb. Je hebt tenslotte toch niet voor niets voor kinderen gekozen. En ik kan mij dat gewoon niet indenken dat andere moeders dat zo zonder pardon overwegen. Maar als ik het goed lees van poezewoes dan heb jj geen kinderen, dus denk niet dat jij hierover mee kunt praten.
maandag 29 december 2008 om 20:36
