Minnaressen deel 36

Hoe sterk je ook bent (of lijkt) aan de buitenkant, die verrekte binnenkant haalt je altijd in.

Ook bij mij is het een oud patroon uit mijn jeugd. Een onveilig thuis, waarvoor ik op de vlucht ging. Al heel jong me van de ene in de andere relatie gestort. En intussen maar sterk zijn he, studeren, carriere maken, zogenaamd niemand nodig hebben. Maar intussen. Op deze manier raak je volkomen in disharmonie en dat wreekt zich op een gegeven moment.

Deze discussie hoort misschien niet op het minnaressenforum maar ik denk dat velen van hen ook met deze problematiek worstelen.

quote:Julus schreef op 27 december 2008 @ 22:06:

Maar dit alles lijkt wel te verdwijnen zodra ik bij hem ben, dan ben ik echt dat kleine meisje dat hunkert naar liefde.

Bij mij is dit een erfenisje vanuit mijn jeugd, moest mezelf altijd zien te redden en werd keer op keer in de steek gelaten. Nu als volwassen vrouw zie je dus enerzijds dat onafhankelijke en sterke en anderzijds dat extreme afhankelijke. Ik heb nog niet voldoende afgerekend met mijn issues uit de kindertijd, vrees ik.



...



You've got me in tears now....Dit is zo herkenbaar....Ik vind het zo erg dat je terwijl je zo kwetsbaar bent of was zoveel pijn en verdriet is aangedaan... dat vind ik zo onvergeeflijk eigenlijk....

Ik herken dit zelfs in mijn ex-NGM. Hij is op professioneel gebied echt een hootemetoot (weer zo'n woord waarvan ik niet weet hoe je het schrijft) maar privé zo zwak, kwetsbaar eigenlijk ook....En ik... ik val ook niet voor niets op oudere mannen bij wie ik mij veilig voel, bij wie ik ver weg kan kruipen in hun armen, bij wie ik mijn hoofd ten ruste kan leggen tegen hun schouder.....

Mijn ex-man heeft mij echter gehard. Als ik al op de grond lag (soms letterlijk) vond hij het nog nodig om mij een trap na te geven....



Denk je dat als wij met zijn allen in therapie gaan, we groepskorting krijgen ?

zo herkenbaar, maar ook te dichtbij. Hier kan ik niet over forummen, hiervoor heb ik gewoon therapie gehad.

Ja, soms is zo'n forum te beperkt voor bepaalde dingen...Er zijn mensen die schrikken als je alleen al het woord therapie noemt maar er is niets mis mee. Ik heb 3 jaar geleden ook therapie gehad op aanraden van mijn dokter. Het was zo hel in mijn huwelijk dat ik bang was dat ik op een dag een ongeluk zou begaan. Toen heb ik medicijnen gekregen en ik ben eens per week gaan praten met een therapeute. Niet dat ik er super veel aan gehad heb maar toch was het fijn om op gezette tijden heel intensief met het onderwerp bezig te zijn en te kunnen uiten. Want je wordt af en toe gillend gek van al die rondjes die bepaalde gedachten en gevoelens in je hoofd draaien etc. Ik vond het heerlijk om af en toe eens flink de boel te kunnen ventileren....

Ik vond therapie, ben 2x geweest prettig en ondersteunend. Het grote werk doe je zelf, maar de hulp van medicijnen en gesprekken maakt het werkbaar.

Ik ben blij dat ik hiervoor heb gekozen en zal het in de toekomst nooit uit de weg gaan. Maar mijn jeugd en de nawerkingen in mijn heden zijn mij duidelijk. Ik heb me denk ik ondertussen eindelijk losgemaakt van die patronen. Maar patronen zijn altijd veilig en vertrouwd. Iets waar je op terugvalt in moeilijke tijden. De toekomst zal uitwijzen of ik me nu voorgoed heb losgemaakt van die patronen. Vanbuiten sterk maar je ozo graag willen vastklinken aan iemand die voor jou beslist, terwijl jij ondertussen de boel draaiend houdt.

Patronen zijn hardnekkig. Dat zei de kinderpsychologe ook tegen mij bij het intakegesprek.

Ik weet niet hoe lang dit alles bij jou geleden is, Puk, maar het zal een lange weg zijn (geweest)...



Ook die laatste zin van jou is zo herkenbaar. Ik zit in een totaal andere situatie maar toch zie ik herkenning. Ik ben sterk, onafhankelijk, doe van alles zelf, neem allerlei beslissingen ook al is de pappa van mijn kids nog wel in beeld, maar die laat altijd alles aan mij over (waar ik eigenlijk wel blij om ben want anders krijg je misschien daar weer strijd over), maar soms verlang ik weer naar een man, tegen wie ik aan kan kruipen, die tegen mij zegt dat ik een stoer wijf ben en dat ik het hartstikke goed doe (dat zeggen mijn familie en vrienden ook wel maar dat is toch anders) en die de kar af en toe voor mij trekt.... Ik ben nu bijna 3 jaar alleen. Het is fijn om alleen te zijn omdat ik al mijn energie kan richten op de kinderen, het huishouden, mijn werk, mijn studie; ik zou er even niet aan moeten denken om ook nog een man te hebben aan wie ik aandacht zou moeten besteden. Maar soms, soms mis ik iemand... Ik dacht eerst dat ik mijn ex-NGM miste, maar ik miste niet zozeer hem als persoon maar meer waar hij voor stond... ik miste iemand, iemand die naar mij luistert, iemand die mij aan het lachen maakt, iemand die eens tegen mij zegt dat alles wel weer goed komt, etc. etc. etc.

quote:puk69 schreef op 27 december 2008 @ 21:35:

Gm-en en pubers hebben inderdaad wel wat dingen die overeenstemmen, ik-denken, geen nee willen horen, geen consequenties willen dragen geen gevolgen kunnen overzien, en veel heel veel sms-en.



Ja pcies, dit bedoelde ik laatst! Wat jij zo mooi een thema noemde, dat de balans in de relatie zoek is! Jij omschrijft hem wat geiniger, maar wel een stuk beter voor de herkenning.

Zie jij je man ook zo??

En tegelijk idd ook weer afhankelijk zijn van die ander die voor jou beslist. Vind dat je het heel goed omschrijft Puk, dat is mijn visie

Nu zie ik mijn man niet meer zo. Gelukkig niet. In de tijd dat hij met haar maar vooral met zichzelf druk was zag ik hem wel zo. Dan krijg je zo´n rare verhouding. Arrogantie van mijn kant maar hem aan het roer laten.

Dat is nu dus wel verleden, van beide kanten.

Ìk snap helemaal wat je bedoelt, herken het trouwens ook Puk.

Zijn jullie ook samen in therapie geweest om daar weer uit te komen?

Vind jou trouwens een tof mens Greys, ik lees je met veel plezier en ben het vaak zo met je eens dat ik er niets aan toe te voegen heb of over te vragen, dat ik niet eens reageer. Wilde je het toch even laten weten.

quote:rafaella schreef op 28 december 2008 @ 09:31:



Vind jou trouwens een tof mens Greys, ik lees je met veel plezier en ben het vaak zo met je eens dat ik er niets aan toe te voegen heb of over te vragen, dat ik niet eens reageer. Wilde je het toch even laten weten.Thx!



Goeiemorgen trouwens allemaal! Mijn kids zijn bij hun pappa, een paar dagen maar gelukkig is er dit forum ... Niet dat ik mij verveel want ik heb eigenlijk genoeg te doen maar het is wel gezellig hier, ook al gaat het over bloedserieuze onderwerpen....



Zat mij net te bedenken hoe relaxt het eigenlijk is zonder mijn NGM.Ik ben misschien een beetje een dwangneuroot maar als ik wist dat hij zou komen (en vaak wist ik dat ook pas op het allerlaatste moment), dan ging ik als een debiel snel mijn bed verschonen (dat doe ik zeer regelmatig maar er gaat toch niets boven echt frisse lakens, die linea recta uit de wasmachine komen), snel het toilet ofzo nog doen maar in ieder geval als een dwaas stormde ik dan de badkamer in. Hop onder de douche, haren wassen (want ik vind het niet fijn om allerlei braad- en bakluchten in mijn haar te hebben, in ieder geval niet als er iemand aan mij gaat zitten etc. ), snel een mes langs mijn benen (enzo)... Dat sloeg ook meestal nergens op omdat hij het leuk vond als ik van die kousen droeg (stay up; hoe heten die dingen nou toch ook alweer), met die banden die aan je benen blijven kleven...maar goed, voor het geval die kousen uit zouden gaan, moesten toch die benen super super glad zijn.... Wat een gedoe toch! Wat ik achteraf toch eigenlijk het ergste vind is dat ik er een paar glazen wijn in gooide om een beetje te ontstressen en te chillen. Zodat ik 'gewoon' gezellig en spannend etc. zou zijn en niet zou gaan zeuren of verdrietig of stil zou worden....



Ik heb hem ook meer dan eens gewoon in de waan gelaten dat ik er niet was ofzo als hij echt 5 minuten van tevoren belde dat hij in de buurt was...Lekker spontaan he?!



Ik wil dat niet meer. Ik wil gewoon een kerel die ik binnen kan laten of naar binnen toe sleur, ook al zit ik nu in mijn joggingbroek, zonder make-up met mijn haar in een staartje gezellig hier wat te brabbelen.....



Ik zie de kortzichtigheid ervan wel in. Natuurlijk wilde mijn NGM er nooit een punt achter zetten. Hij had toch het beste van beide werelden, so to speak. Hij had zijn leventje gewoon en als hij bij mij was, was het gezellig, netjes, schoon en ik was zoals hij mij wilde hebben en graag zag...Als je een relatie zou hebben zou dat ook allemaal veranderen natuurlijk. Dat heb ik laatst tegen een kennis van mij gezegd die zat te zeuren over zijn vrouw en zijn nieuwe vriendinnetje de hemel in zat te prijzen. Toen heb ik hem ook uitgelegd dat als hij met haar 5 jaar zou zijn, het ook allemaal niet meer zo nieuw, spannend, opwindend etc. zou zijn omdat de dagelijkse dingen ook gewoon zich voor zouden doen. Enfin, jullie snappen wel wat ik bedoel... Ik sloofde mij ook nog wel uit voor mijn ex-man na 10 jaar en wij hebben er ook wel voor gewaakt om niet te veel sleur in het leven te krijgen en ons er van bewust te blijven dat we niet alleen maar pappa en mamma waren maar ook nog man en vrouw etc.



Maar goed, ik geniet van de rust (relatief) en ik hoop dat er nog vele delen hier mogen volgen waar wij onze bijdrage kunnnen leveren voor dames die nog midden in de shit zitten!

Greys lekker aan het genieten van je vrije zondagochtend? Je hebt in ieder geval tijd over. Je helemaal op en top maken voor je (G)M is leuk maar kost soms zoveel tijd. In een lekkere relatie zijn joggingpak en jarretel denk ik gewoon in evenwicht. Niet altijd in de jarretelles rondzwieren maar ook niet altijd in het joggingpak. Dat werkt voor mij in ieder geval het beste. Soms de hoer zijn soms de huisvrouw zijn, plat gezegd. Heb ik zelf trouwens ook nodig om me volledig vrouw te voelen.



Wij hebben samen therapie gehad. Was hier de aanzet om Pukman te leren praten, dat ging tijdens de therapie stroef. Ik ben alleen verder gegaan met de therapie. We hebben hier thuis door praten maar vooral door doen, dingen veranderd. Praten is goed maar met daden verandert er echt wat. Dat is ook het moeilijkste deel. Durven los te laten, durven te veranderen.



Dewit, hoe is het met je? Weet je al een beetje wat en hoe je de dingen zelf wilt aan pakken te komende weken (in grote stress vind ik het beter om in weken te plannen).

Die afhankelijkheid herken ik wel. Ik ben daarvoor naar een praatgroep gegaan over het boek van Robin Norwood. "Als hij maar gelukkig is"

Dat boek heeft vorig jaar mijn ogen wel geopend. Sindsdien sta ik ook anders in mijn relatie met GM.

Die relatie is er nog steeds, en het is nog steeds lekker en spannend. Maar ik leer ook andere interessante mannen kennen. En dat is ook heel leuk. Ik ben er in ieder geval nog niet klaar voor om me te settelen met een vaste relatie. Ik vermaak me prima zo. Gelukkig denken ook veel mannen er zo over. Wel de lol maar niet de lasten. Heerlijk.

[quote]puk69 schreef op 28 december 2008 @ 11:47:

Greys lekker aan het genieten van je vrije zondagochtend? Je hebt in ieder geval tijd over. Je helemaal op en top maken voor je (G)M is leuk maar kost soms zoveel tijd. In een lekkere relatie zijn joggingpak en jarretel denk ik gewoon in evenwicht. Niet altijd in de jarretelles rondzwieren maar ook niet altijd in het joggingpak. Dat werkt voor mij in ieder geval het beste. Soms de hoer zijn soms de huisvrouw zijn, plat gezegd. Heb ik zelf trouwens ook nodig om me volledig vrouw te voelen.



Zo, zit even aan de chocolademelk. Ben aan het poetsen. Heb boven helemaal klaar. Haat de badkamer vind ik echt vreselijk, dat dweilen in al die hoekjes etc.....



Je slaat de spijker weer op zijn kop. De man met wie ik een relatie had voor mijn ex-man zei altijd dat ik bij iemand een vrouw moet kunnen zijn, een hoer maar ook een kind. Bij hem kon ik dat zijn. Achteraf, 100 jaar later, kan ik wel zeggen dat die man de liefde van mijn leven is geweest.....Echt een engel was hij ....



Ik kan mij ook nog iets herinneren dat jij ooit een opmerking over een kroonluchter hebt gemaakt; over slingeren daarin ... zie ik al helemaal voor mij... net als Pippi, en dan in joggingbroek..tja, je moet wat doen om 's mans aandacht te trekken

quote:isolde55 schreef op 28 december 2008 @ 11:51:

Die relatie is er nog steeds, en het is nog steeds lekker en spannend. Maar ik leer ook andere interessante mannen kennen. En dat is ook heel leuk. Ik ben er in ieder geval nog niet klaar voor om me te settelen met een vaste relatie. Ik vermaak me prima zo. Gelukkig denken ook veel mannen er zo over. Wel de lol maar niet de lasten. Heerlijk.Isolde, het blijft mij verbazen. Ik begrijp niet hoe je dit vol kan houden. Baal je dan nooit als hij weg moet? Voel jij je dan nooit schuldig tegenover die vrouw? Als ik het goed onthouden heb, is zij ziek ofzo toch en weet ze er geloof ik van of gaat ze er mee akkoord... maar dan toch.....



Ik weet niet meer of ikkezelf of weetikveel schreef een paar pagina's terug iets over het verborgene van zo'n relatie. Dat deed mij denken aan een liedje 'secret lover' van Luther Vandross.... Ik wil dat ook niet meer zijn, ik wil niet dat mijn bestaan verloochent wordt, ik wil niet alleen naar bepaalde dingen heen moeten omdat hij niet mee kan omdat de kans te groot is dat wij gezien worden etc. etc. Ik wil ook ergens naar toe en oprecht trots kunnen zijn op de man die dan wel MIJN man is. Ik wil niet 'pronken' met een man van een andere vrouw.... Snap je wat ik bedoel? Niet dat ik nou zo'n type ben die geen eigen leven heb ofzo, want ik ben tijdens mijn huwelijk zo vaak alleen naar dingen geweest. Zo vaak dat mensen dachten dat ik een alleenstaande moeder was ....Maar als ik ergens ben met hem en ik kom iemand tegen wil ik hem wel als mijn man/vriend voor kunnen stellen....



Tijdens het schrobben dacht ik net ook hoe erg het was, een van de laatste keren dat hij hier was, volgens mij zelfs de laatste keer, dat hij zo laat kwam. Omdat dat wel even handig was, want zijn vriendin wist toch dat het laat zou worden ivm een zakendiner. Hij kwam pas om 23.00 uur. Ik had nadat de kids op bed lagen plenty tijd gehad om dat bed en benen nog even te doen maar eigenlijk was ik hartstikke moe en wilde ik gewoon naar bed. Maar als ik hem kon zien, wilde ik hem zien. Achteraf vond ik dit weer zo'n egoistische daad van hem dat hij zich niet realiseerde dat ik misschien wel te moe zou zijn. Nee, meneer had zelfs nog wensen in bed... Ik wil gewoon een vent die op normale tijden langs komt en die ook aan mij denkt, die op zo'n moment zou denken 'goh, ze zal wel moe zijn, laat ik haar eens even een supermassage geven...'...



Nee, ik begin mij steeds meer af te vragen wat er nou eigenlijk zo leuk was aan hem, behalve dat hij qua uiterlijk zo rete aantrekkelijk was.....

@Greys, nee daar heb ik allemaal geen last van. Ik vind het heerlijk als we samen zijn maar ik ga ook graag weer terug naar huis en kinderen. En nee ik voel me ook niet schuldig tegenover zijn vrouw. Ik blijf erbij dat hun huwelijk hun zaak is.

Ik ben er ook niet op uit om dat stuk te maken.

Wat dat betreft ben ik ook anders dan de rest van de vrouwen hier. Ik hoef niet zo nodig een man naast me om ergens naar toe te kunnen. Ik mis hem ook niet met kerst of jaarwisseling. Ik ben inmiddels 9 jaar alleen en zelfs tijdens mijn huwelijk daarvoor ging ik eigenlijk al overal alleen of met de kinderen naar toe. Dus ik ben niet anders gewend.

En dat maakt dus ook dat ik het al die tijd al volhoudt. Bijna 4 jaar inmiddels.

En het geeft mij de vrijheid om ook andere mannen te daten. En daar heeft hij gelukkig ook geen moeite mee. Zou ook wel hypocriet zijn als hij dat wel zou hebben natuurlijk.



En er zijn nog zoveel leuke interessante mannen om te leren kennen.

Bij jou was terug gaan naar je vrouw geen optie?



ai Doriane, nee never nooit want zij is een veel te leuke moeder en vrouw om met het gevoel van 2e keus opgezadeld te worden. Dat gevoel zou ze zeer waarschijnlijk gehouden hebben en zo een levenslang duiveltje op haar schouder zou ik haar nooit hebben willen geven. Als het houden van eenzijdig op is is het op en dan is het een ontzettend laffe daad om het als man eerst even buiten de deur te gaan zoeken en dan met de staart tussen je benen je vrouw een soort 2e keus te gaan maken. Zij is nu gelukkig met een heel leuke vriend waar ik het ook prima mee kan vinden en ik kom juist van samen koffie drinken met hen en de kids. Die vriend is tijden lang doodsbang geweest dat ik weer in beeld zou komen. Ik heb hem toen appart genomen en hem verteld dat ik hun 2 hun liefde volledig gun. Daarbij dat als hij mij mijn vaderrol laat blijven spelen wij allemaal samen prima door een deur zullen blijven kunnen. Zeer verhelderend voor hem geweest en vanaf dat moment kon hij er helemaal voor gaan. Hij vond mij eerst een klootzak waarom ik zon een geweldige vrouw verlaten had. Nu vindt hij mij een ontzettend toffe peer omdat ik hem ook zo een geweldige vrouw gegund heb.



Afhankelijkheid van de bedrogen vrouw. Ik weet niet of je dat echt afhankelijk mag noemen. De bedrogen vrouw heeft gewoon stukken meer te verliezen dan de minnares. Een heel verleden met vaak kids, allerlei opgebouwde zekerheden, complete familie en omgeving daar om heen die ook iets bijdragen etc etc. Dat kan allemaal wegvallen en/of volledig anders worden als de Gm zo maar even buiten de deur gezet wordt. Dat zie ik toch even iets anders dan de afhankelijkheid die menig minnares ten toon spreid.

Een minnares heeft een verliefdheid te verliezen en niet veel meer. Om echt van iemand te kunnen gaan houden moet je in mijn ogen toch wel even wat meer samen meegemaakt hebben dan wat gestolen uurtjes. Er wordt in mijn ogen dus veel te snel gepraat over echt hjouden van terwijl dat vanuit de bizarre omstandigheden waarin het geheel zich af speelt nog compleet niet uit de verf is kunnen komen. Verliezen van een verliefdheid doet even pijn maar dat kun je even iets makkelijker opnieuw worden dan je hele leven vanuit een verloren verleden als (ex)vrouw van gm weer opnieuw op de rit zien te krijgen.



En iedere situatie is inderdaad anders zoals Rafaella aan geeft. Maar wat maken die nuanceverschillen nu uit als het steeds weer uit de feiten blijkt dat de kansen op een enigzins succesvolle relatie met een GM zeer minimaal zijn. Neem de feiten eens in ogenschouw en kijk dan eens wat de kans is dat de gehele affaire (het is geen relatie want in een relatie deel je veel meer) je iets op gaat brengen. Dan is de balans snel te maken.

Vind het een mooi thema om over na te denken, die afhankelijkheid. Mooi ook om te lezen dat dat steeds terug komt, of je nu vrouw of minnares bent. Ik waardeer het echt dat we nu het nivo van wie is goed en wie is slecht en al die andere welles-nietes spelletjes overstijgen.

Maar hoe gaan jullie nu om met die afhankelijkheid?? Mij lijkt dat bewustwording een belangrijke eerste stap is, maar dan?



Jammer trouwens dat jij wel een beetje op dat nivo lijkt te blijven hangen ikkezelf, ik check maar weer even uit wat jou betreft, anders krijgen we weer van die discussie's die nergens over gaan. Laat ik nu toevallig wel hele succesvolle relatie's kennen, voortkomend uit een affaire. Eentje zelfs al 20 jaar..

Tamelijk groot "nuance" verschil met jouw situatie dus.

En die 1 1/2%, dat ging over echtparen die in relatie therapie gaan. Van die stellen kiest er maar zo weinig uiteindelijk toch voor de minnares. Logisch ook wel, anders ga je om te beginnen al niet met je vrouw in therapie.



Over afhankelijkheid gesproken, ik merk dus wel, dat als mannen het te duidelijk beter willen weten, een soort de alwetende vader spelen, of het wel even voor je op willen lossen, zoals ik vaak uit de berichten van ikkezelf haal, dat mijn haren dan recht overeind gaan staan.

Dus dat dan weer wel.

Die afhankelijkheid zit hem er bij mij ook meer in, in het over mijn grenzen heen laten gaan, om hem bij me te houden.

Herkenbaar?

Afhankelijk zijn, willen dat iemand je leuk en lief en gezellig vind. Ik paste mijn wensen en gevoelens aan, aan dat wat Pukman wilde. Vergat mezelf soms totaal. Pukman was erg jaloers en ik accepteerde dat, liet mijn wereld klein worden.

Waarom, ik vond zijn geluk veel belangrijker dan mijn geluk.



Toen ik plat op mijn bek ging door mijn geplease stond ik met mijn rug tegen de muur. Dan verander je, want het was dat of ten onder gaan aan mezelf en mijn gedrag,



Mooi thema Rafaella, zit er zo over te denken dat ik bijna mijn trein ga missen.

quote:rafaella schreef op 29 december 2008 @ 00:05:

Vind het een mooi thema om over na te denken, die afhankelijkheid. Mooi ook om te lezen dat dat steeds terug komt, of je nu vrouw of minnares bent. Ik waardeer het echt dat we nu het nivo van wie is goed en wie is slecht en al die andere welles-nietes spelletjes overstijgen.

Maar hoe gaan jullie nu om met die afhankelijkheid?? Mij lijkt dat bewustwording een belangrijke eerste stap is, maar dan?

Bewustwording is de eerste stap inderdaad. En daarna leren om jezelf weer in het middelpunt van je gedachten en activiteiten te plaatsen. In mijn huwelijk heb ik mijzelf zo ver weggecijferd dat ik na de scheiding niet eens meer wist wat ik zelf leuk vond. Ik heb mij toen daar op geconcentreerd en GM een ondergeschikte rol gegeven. Ik ben nog steeds gek op mijn GM maar ik ben niet meer afhankelijk van hem voor mijn geluk. Ik ben weer gaan studeren, ik heb het contact met vriendinnen aangehaald en nieuwe vriendinnen en vrienden gemaakt.

quote:puk69 schreef op 28 december 2008 @ 11:47:

Dewit, hoe is het met je? Weet je al een beetje wat en hoe je de dingen zelf wilt aan pakken te komende weken (in grote stress vind ik het beter om in weken te plannen).

Dewit nog van harte gefeliciteerd. Ik hoop dat je de middag een beetje bent doorgekomen, lijkt me zwaar om zo thuis te zijn.

Ik hoop ook dat je GM nu eens kiest. En is zijn vrouw echt zo hulpeloos dat ze liever doorgaat met haar man terwijl ze weet dat hij al meer dan een jaar een ander heeft. Wetende dat als hij blijft dat hij jou niet gaat opgeven?



Ik hoop voor jou dat 2009 je zal brengen wat je wenst.

GM gaat vandaag met zijn vrouw praten, ik wilde dat ik hem kan helpen hier in, maar het is iets dat hij echt zelf moet doen. Gisteren een hele leuke dag gehad, ik was jarig en ben met zoon en familie naar de Efteling geweest. GM heeft meerdere keren gebeld, dat hij graag bij me was geweest en of ik echt echt echt zeker weet dat ik met hem verder wil. Vanochtend weer telefoon, hij wil vandaag met haar gaan praten, hij wil ook niet meer hun relatie proberen te redden, maar bij mij zijn. Ik ben heel benieuwd, ik denk eigenlijk dat hij zal zwichten voor haar verdriet, en het toch weer zal proberen om over een paar weken/maanden weer bij haar weg te gaan etc. etc. Ik ben me er heel erg van bewust dat het na deze stap echt niet allemaal opgelost is, dat ik straks een man krijg die het verdriet van zijn vorige relatie nog moet verwerken, dat we nog een moeilijke tijd tegemoet gaan. Maar ik weet zeker dat als hij echt bij haar weg gaat het uiteindelijk allemaal goed komt. En als we dit overleven samen, dan kunnen we alles aan.[/quote]





Van harte gefeliciteerd, Dewit en many happy returns! Leuk, de winter Efteling! Was wel heel koud zeker! Maar wel leuk, met die vuurkorven en oliebollen/appelflappen etc....Ben vorig jaar in januari met een vriendin en mijn kids geweest; echt hartstikke leuk!



Ben benieuwd waar wij allemaal zijn volgend jaar om deze tijd. Wie weet hoe jij dan je verjaardag zal vieren....



Tis wel spannend en ik hoop dat je nieuws hebt voordat je vanavond gaat slapen. Het klinkt wel hoopgevend, want de planning was toch eigenlijk in het nieuwe jaar. Ik kan mij tenminste herinneren dat ik nog zei dat als hij het in de eerste week van januari niet heeft verteld, hij het waarschijnlijk nooit zal gaan vertellen....En nu lijkt het erop... ik ben behoorlijk achterdochtig en wantrouwend geworden maar ik geloof dat hij het echt zo ver gaat laten komen. Hoe het afloopt is natuurlijk een ander verhaal. Het zou zomaar kunnen dat hij zwicht voor de tranen van zijn vrouw. Als er tranen komen natuurlijk. Misschien is ze zo boos dat ze hem er uit knikkert. Ik weet ook niet of hij het uberhaupt gaat vertellen dat jij in het spel bent of dat hij het maar houdt op 'het boek is uit' or whatever....



Ben erg benieuwd, wij allemaal natuurlijk. Zal het zo zijn dat hij inderdaad weg gaat, dan staat jou nog heel wat te wachten; maar hey, if it's meant to be....



Sterkte met het wachten en hou ons op de hoogte!

In mijn huwelijk heb ik mijzelf zo ver weggecijferd dat ik na de scheiding niet eens meer wist wat ik zelf leuk vond. Ik heb mij toen daar op geconcentreerd en GM een ondergeschikte rol gegeven. Ik ben nog steeds gek op mijn GM maar ik ben niet meer afhankelijk van hem voor mijn geluk. Ik ben weer gaan studeren, ik heb het contact met vriendinnen aangehaald en nieuwe vriendinnen en vrienden gemaakt.[/quote]



Dit is herkenbaar. Ook ik heb heel veel gedaan en gelaten in mijn huwelijk. Niet zozeer uit liefde maar meer uit angst voor hetgeen zou gebeuren als ik het niet/wel/anders zou doen. Ik ben door de hel gegaan en terug en ik heb mij heilig voorgenomen toen ik uiteindelijk weg kon komen bij mijn ex-man dat ik mijn vrijheid nooit meer op zou geven, dat ik mijzelf nooit meer zo zou verloochenen en dat ik dichterbij mijzelf zou blijven... Ik heb heel hard moeten vechten om te komen waar ik nu ben en dat was iets wat ik al snel aan mijn ex-NGM heb duidelijk gemaakt. Dat ik relaxter zou zijn maar aan de andere kant ook beter voor mijzelf zou zorgen in de zin van trouw blijven aan mijzelf.



Echt afhankelijk van hem ben ik nooit zo geweest. Het is nooit zo geweest dat ik er altijd maar voor hem was als het hem uitkwam. Dat heb ik hem ook heel duidelijk laten voelen, vooral het afgelopen jaar. Gewoon de telefoon niet beantwoorden, hem keihard voor de deur laten staan terwijl ik er wel was en braaf alleen, hem de illusie geven dat ik met iemand was, involved of gewoon keihard aan het hoeren & snoeren was bij wijze van...



Tijdens mijn huwelijk ben ik altijd al veel alleen geweest en daardoor ben ik nogal zelfstandig en onafhankelijk geworden. Daarom was het alleenstaand moederschap niet zo zwaar voor mij, want ik deed immers jaren al niet anders! Ik heb altijd mijn eigen leventje nog gehouden, ging uit eten met een vriend, ging winkelen met een vriendin etc. Nu ben ik weer met een studie begonnen, dat met het oog op een leukere en beter betaalde baan aangezien ik geen partneralimentatie krijg... Zit niet graag stil want stilstand is in mijn ogen achteruitgang....



Dus afhankelijkheid.. als je al afhankelijk bent, leer je dat wel af met de tijd... En dat is prima. Mijn dochter vroeg laatst of ik zou stoppen met werken als ik een vriend zou hebben. Toen heb ik haar uitgelegd dat ik graag minder zou werken maar dat ik nooit meer mijn baan op zou geven voor een man. Nooit wil ik ooit weer in de positie komen dat ik niet weg kan bij iemand omdat ik op allerlei manieren gebonden ben aan hem... Vooral financieel dus....Dat was mijn les blijkbaar in de periode van mijn relatie met mijn ex-man....



Ben benieuwd wat 2009 mij gaat brengen

Heb het stukje hierna gepikt uit een ander topic, hoop dat yayasister dat goed vindt. Zij omschrijft het zó goed.

Voor mij lijkt het wel zo'n eeuwige valkuil, al denk ik wel dat ik er in de loop der jaren en relaties beter in ben geworden `bij mezelf te blijven`. Of dat ik in ieder geval weet wanneer ik dat niet doe, waar het eerst mij niet eens opviel, maar het alleen maar logisch was dat ik mijn uiterste best deed de ander te plezieren. Als ik me wel eens probeer voor te stellen dat k zelf zo'n pleaser aan mijn zijde zou hebben, dan zou ik dat hoogst irritant vinden. Snap dan opeens wel wat ze bedoelen met dat sommige mensen er bijna om vragen bedrogen/als voetveeg behandeld te worden/etc



Grappig trouwens dat je zegt dat jouw man zo jaloers was (of is nog steeds?) Puk. Ik heb zo'n idee dat jaloerse mannen vaak niet te vertrouwen zijn. Zoals de waard is... gaat heel vaak op.



Ik ben ook heel benieuwd hoe het volgend jaar rond deze tijd zal zijn Greys! Spannend en leuk!



En dewit? Hoe is het afgelopen?



Hier komt dan de quote;



quote:

Yayasister schreef op 24 december 2008 @ 17:42:

Bij jezelf blijven... woest werd ik soms als mensen dat tegen me zeiden, want ik had ook geen idee hoe ik het moest doen. Heel veel vallen en opstaan later heb ik het nu door. Maar kan ik het je uitleggen? Het was een proces met vele stapjes en stappen. Bottomline is waarschijnlijk wel: aan jezelf vragen hoe je iets vindt of hoe iets voelt en het niet door anderen in laten vullen.



Simpel voorbeeld van jaren geleden, ik geloof dat dat de eerste keer was dat ik het bewust deed: ik moest met mijn (toen bijna) ex-man naar een groot kerstdiner, waar veel vrienden en kennissen zouden zijn, we gingen al jaren. Maar het ging zo slecht tussen ons, ik wist dat het de laatste keer zou zijn dat we er samen heen zouden gaan en ik had er helemaal geen zin: al dat slappe geouwehoer terwijl mijn wereld overhoop lag, ik wilde en kon geen mooi weer spelen. Dus ik ben niet gegaan. Ex kon het niet geloven, vriendinnen waren verbaasd en zelfs beledigd, maar ik heb een stapel tijdschriften gekocht en ben in bad gaan liggen, lekker dicht bij mezelf en met ruimte voor mijn verdriet.



En zo zijn er meer voorbeelden te geven: mensen die een beroep op je doen voor wat dan ook en ja zeggen terwijl je van binnen nee voelt. Ik doe het niet meer. Een promotie op mijn werk waar ik vroeger vol voor in de strijd gegaan zou zijn, maar waarvan 'dichtbij mezelf' me vertelde dat ik er absoluut niet gelukkig van zou worden omdat ik mijn handen al vol heb? Ik heb het lekker laten lopen. Iets doen voor school? 'Dichtbij mezelf' zei: niet doen, je loopt al bijna over, wil je over het randje heen?



Op emotioneel gebied? Alles heel goed willen doen met kind en ex en daarbij je eigen gevoelens uit het oog verliezen. In mijn geval in het begin bijvoorbeeld denken dat het per se goed moet komen, dus dingen pikken die totaal voorbijgingen aan wat ik wilde. En tegenwoordig (jaren later) voor ex (hebben zeer goed contact) denken en veel te veel regelen, terwijl hij dat prima zelf kan.



Anderen alles gunnen en jezelf niets of in ieder geval veel te weinig, omdat je denkt dat dat niet 'hoort'. Dingen doen omdat andere mensen het zeggen, omdat de meeste mensen dat nu eenmaal zo doen en vinden. In het geval van mijn scheiding bijvoorbeeld. 'Men' vond dat dat snel moest en 'oog om oog, tand om tand', want zo gaan die dingen nu eenmaal. Ik heb een totaal andere weg bewandeld, want ik hou niet van vechten en wil graag helemaal van mezelf zijn en blijven. Dat is ten koste gegaan van heel wat financiele zekerheid, maar 'dichtbij mezelf' en ik zijn heel trots op onszelf.



Laat je door niemand iets vertellen of door je strot duwen, maar vraag het eerst aan jezelf, slaap er een of desnoods meer nachtjes over, volgens mij kom je dan al een heel eind.

.