Lijf & Lijn
alle pijlers
Anorexia versus obesitas
donderdag 8 december 2016 om 08:42
Vol afschuw heb ik gekeken, net als vele anderen, naar de documentaire van Emma, het meisje met anorexia. Afschuwelijk, hoe je zo'n lichaam ziet aftakelen, wat verschrikkelijk voor dat meisje en voor haar omgeving. Gisteravond bij Humberto Tan werd het nog even toegelicht. Wat voor een vreselijke ziekte het is en waarvan zelfs artsen niet precies weten hoe en waarom. Op dat moment realiseerde ik mij dat ik veel overeenkomsten zie met obesitas. Mijn beste vriendin heeft zwaar overgewicht. Altijd met haar gewicht bezig. Een paar jaar geleden heeft ze, onder begeleiding, een zwaar programma gevolgd. Ze is toen 45 kg! afgevallen. Wat waren we trots op haar. Ze was dol- en dolgelukkig, iedereen prees haar de hemel in. Ik heb altijd gedacht dat zij nooit meer dik zou worden. Ze wist nu immers hoe het was om weer slank en sexy te zijn. En toch, na ongeveer een jaar, verviel ze langzamerhand weer in het oude patroon. Ze heeft mij zelf wel eens verteld dat ze het ene moment jankend voor de spiegel stond, walgend van haar en haar vreselijke lichaam, om meteen daarna naar de kast te lopen en een zak chips leeg te vreten. Ze begreep er zelf helemaal niets van.
En gisteravond zag ik de overeenkomsten met Emma, die dolgelukkig op de fiets zat, blij was dat ze weer wat kon, echt de wil had om beter te worden en later toch weer verviel in niet eten en afvallen.
Er is geen mens in de wereld die een anorexia patiënt zal veroordelen. Iedereen vind het doodzielig en ze kunnen alle steun krijgen die ze hebben moeten. En terecht ook. Maar iemand met obesitas wordt eigenlijk altijd gezien als een zwak persoon, iemand die niet wil, iemand die maar gewoon niet meer zoveel moet eten en flink moet gaan sporten. Waarom krijgt iemand met anorexia alle steun van de wereld en wordt iemand met overgewicht gezien als een zwakkeling? Ik wil nu niet meteen iedereen die te zwaar is als patiënt betitelen, net zomin als dat slanke mensen niet altijd anorexia hebben. Waar het mij omgaat is dat anorexia patiënten kunnen rekenen op alle begrip en compassie, terwijl iemand met overgewicht vaak als dom wordt gezien; eigen schuld, dikke bult.
En gisteravond zag ik de overeenkomsten met Emma, die dolgelukkig op de fiets zat, blij was dat ze weer wat kon, echt de wil had om beter te worden en later toch weer verviel in niet eten en afvallen.
Er is geen mens in de wereld die een anorexia patiënt zal veroordelen. Iedereen vind het doodzielig en ze kunnen alle steun krijgen die ze hebben moeten. En terecht ook. Maar iemand met obesitas wordt eigenlijk altijd gezien als een zwak persoon, iemand die niet wil, iemand die maar gewoon niet meer zoveel moet eten en flink moet gaan sporten. Waarom krijgt iemand met anorexia alle steun van de wereld en wordt iemand met overgewicht gezien als een zwakkeling? Ik wil nu niet meteen iedereen die te zwaar is als patiënt betitelen, net zomin als dat slanke mensen niet altijd anorexia hebben. Waar het mij omgaat is dat anorexia patiënten kunnen rekenen op alle begrip en compassie, terwijl iemand met overgewicht vaak als dom wordt gezien; eigen schuld, dikke bult.
donderdag 8 december 2016 om 09:49
donderdag 8 december 2016 om 09:53
quote:SallySpectra schreef op 08 december 2016 @ 09:10:
[...]
Dat zei helemaal niet iedereen. Er waren wel degelijk "ze moet zich niet aanstellen" reacties.
Inderdaad en de mensen die je toevallig in deze documentaire zag vertegenwoordigen niet alle mensen.
Er worden wel degelijk opmerkingen gemaakt over en zelfs tegen mensen die erg dun zijn, ook al lijden ze helemaal niet aan anorexia.
[...]
Dat zei helemaal niet iedereen. Er waren wel degelijk "ze moet zich niet aanstellen" reacties.
Inderdaad en de mensen die je toevallig in deze documentaire zag vertegenwoordigen niet alle mensen.
Er worden wel degelijk opmerkingen gemaakt over en zelfs tegen mensen die erg dun zijn, ook al lijden ze helemaal niet aan anorexia.
donderdag 8 december 2016 om 09:57
quote:mary57 schreef op 08 december 2016 @ 08:49:
Je veroordeelt (onbewust) zelf ook mensen met overgewicht Vivamien.
Je zegt dat je vriendin wist wat het waks om weer slank én sexy te zijn, dus je kunt niet sexy zijn met overgewicht?Dat to aangeeft dat obesitas vaak ook complexer is dan "stop maar gewoon met proppen" betekent natuurlijk niet dat je overgewicht maar normaal moet gaan vinden of niet gaan verheerlijken.
Je veroordeelt (onbewust) zelf ook mensen met overgewicht Vivamien.
Je zegt dat je vriendin wist wat het waks om weer slank én sexy te zijn, dus je kunt niet sexy zijn met overgewicht?Dat to aangeeft dat obesitas vaak ook complexer is dan "stop maar gewoon met proppen" betekent natuurlijk niet dat je overgewicht maar normaal moet gaan vinden of niet gaan verheerlijken.
donderdag 8 december 2016 om 09:57
quote:Solomio schreef op 08 december 2016 @ 09:26:
Ik heb een vriendin die altijd tegen ondergewicht aanhangt en die krijgt ook veel commentaar, dus wat dat betreft zie ik wel overeenkomsten.
Maar zodra het anorexia heet (wat bij mijn vriendin niet aan de orde is) wordt dat commentaar volgens mij wel minder, terwijl het bij obesitas alleen maar erger wordt (of lijkt te worden).
Hier herken ik ook wel wat in. Ik hang al zo lang ik mij kan heugen net onder gezond gewicht, en ook dan zijn de opmerkingen niet mals.
En niet alleen onder pubers, maar ook vanuit mensen die ruim volwassen zijn.
Je beklag daarover doen is ook lastig, of opmerken dat je überhaupt iets niet mooi vind aan je lijf. Dan ben je slank en mag je niet zeuren (letterlijk). Het zal vaak ook goed bedoeld zijn, maar bijvoorbeeld het topic van gister over slank zijn met een klein buikje, dat moet dan maar gewoon geaccepteerd worden. Natuurlijk is het ideaal als iemand zijn/haar lichaam kan nemen voor wat het is. Maar als iemand er advies over wil, omdat ze het graag anders zou zien is dat mijns inziens net zo valide als de vraag van iemand die van overtollige huid af wil komen. Dan lees je veel minder vaak dat het "maar geaccepteerd" moet worden.
Uitzonderingen genoeg hoor, en dit is natuurlijk geen wereldramp, en nogmaals de intenties zijn vast prima, maar het kan je laten voelen of je niet serieus genomen wordt, en dat is niet leuk.
Net zoals ieder lichaam geaccepteerd zou moeten worden en omarmd door de persoon zelf, mag iedereen van mij ook prima iets minder mooi vinden en daar wat aan willen veranderen voor zichzelf. En is die vraag om advies dan altijd valide.
Ik heb een vriendin die altijd tegen ondergewicht aanhangt en die krijgt ook veel commentaar, dus wat dat betreft zie ik wel overeenkomsten.
Maar zodra het anorexia heet (wat bij mijn vriendin niet aan de orde is) wordt dat commentaar volgens mij wel minder, terwijl het bij obesitas alleen maar erger wordt (of lijkt te worden).
Hier herken ik ook wel wat in. Ik hang al zo lang ik mij kan heugen net onder gezond gewicht, en ook dan zijn de opmerkingen niet mals.
En niet alleen onder pubers, maar ook vanuit mensen die ruim volwassen zijn.
Je beklag daarover doen is ook lastig, of opmerken dat je überhaupt iets niet mooi vind aan je lijf. Dan ben je slank en mag je niet zeuren (letterlijk). Het zal vaak ook goed bedoeld zijn, maar bijvoorbeeld het topic van gister over slank zijn met een klein buikje, dat moet dan maar gewoon geaccepteerd worden. Natuurlijk is het ideaal als iemand zijn/haar lichaam kan nemen voor wat het is. Maar als iemand er advies over wil, omdat ze het graag anders zou zien is dat mijns inziens net zo valide als de vraag van iemand die van overtollige huid af wil komen. Dan lees je veel minder vaak dat het "maar geaccepteerd" moet worden.
Uitzonderingen genoeg hoor, en dit is natuurlijk geen wereldramp, en nogmaals de intenties zijn vast prima, maar het kan je laten voelen of je niet serieus genomen wordt, en dat is niet leuk.
Net zoals ieder lichaam geaccepteerd zou moeten worden en omarmd door de persoon zelf, mag iedereen van mij ook prima iets minder mooi vinden en daar wat aan willen veranderen voor zichzelf. En is die vraag om advies dan altijd valide.
donderdag 8 december 2016 om 10:03
quote:retrostar schreef op 08 december 2016 @ 09:44:
[...]
Ik denk dat ze niet geholpen zijn met begrip. Ik verwonder me altijd dat die extreem zware mensen toch nog altijd iemand kunnen charteren die hun voedsel gaat kopen en bereiden. Op die manier zijn je vrienden je ergste vijanden.Dus tegen een alcoholist zeg jij gewoon: "joh, slappeling, blijf met je poten van de drank af", en je gaat over tot de orde van de dag?
[...]
Ik denk dat ze niet geholpen zijn met begrip. Ik verwonder me altijd dat die extreem zware mensen toch nog altijd iemand kunnen charteren die hun voedsel gaat kopen en bereiden. Op die manier zijn je vrienden je ergste vijanden.Dus tegen een alcoholist zeg jij gewoon: "joh, slappeling, blijf met je poten van de drank af", en je gaat over tot de orde van de dag?
Oh dear, how sad, never mind.
donderdag 8 december 2016 om 10:03
quote:Solomio schreef op 08 december 2016 @ 09:49:
[...]
Ah, jij bent van de 'er zijn altijd ergere dingen'?
Nee hoor Solomio, maar het kan een oplossing/verlichting geven in beide aandoeningen. De dikke hoeft niet meer te struggelen tegen zijn eetdrang (en is immers niets) en de magerzuchtige zal zich mogelijk voor het hoofd slaan wat ie zich ontzegd heeft al die tijd.
Succes aan iedereen.
[...]
Ah, jij bent van de 'er zijn altijd ergere dingen'?
Nee hoor Solomio, maar het kan een oplossing/verlichting geven in beide aandoeningen. De dikke hoeft niet meer te struggelen tegen zijn eetdrang (en is immers niets) en de magerzuchtige zal zich mogelijk voor het hoofd slaan wat ie zich ontzegd heeft al die tijd.
Succes aan iedereen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 8 december 2016 om 10:44
Ik vind het altijd een beetje moeilijk om de vergelijking te trekken. Ik heb, met eetstoornis en al, eigenlijk relatief weinig problemen gehad met een normaal eetpatroon. Dat zag ik ook terug in onze groep: binnen een paar weken eet iedereen eigenlijk weer "normaal". Vaak genoeg met als reden dat ze echt idioot graag af willen van die eetstoornis. Maar daar stopt het niet, want dat betekent niet dat je gedachtes weg zijn. Ik weet niet of de gedachtes die ik heb rondom eten gelijk zijn aan die van iemand met obesitas. En om eerlijk te zijn geloof ik ook niet dat die gedachtes hetzelfde zijn of van hetzelfde kaliber. Ongetwijfeld dat er psychisch iets niet helemaal goed gaat bij obesitas, dat ontken ik niet. Ik kan me voorstellen dat het lastig is en dat het niet een kwestie is van gewoon minderen met eten. Maar het is niet echt hetzelfde.
donderdag 8 december 2016 om 11:01
Bij de meeste mensen is het vermageren het punt niet. Bijna iedereen met overgewicht heeft op enig moment met enig dieet flink veel kilo's verloren. Volgens mij is het punt, dat daarna bijna alles hetzelfde blijft.
Ja, je bent slank.
Maar je hebt niet opeens meer of leukere vrienden. Je valt niet meer of minder op dan je daarvoor al deed. Je wordt niet ineens beter betaalt op je werk. Je hele leven, op je garderobe na, is gewoon nog hetzelfde.
Dat de gedachte: 'Als ik slank ben, dan ben ik wel gelukkig', dus niet klopt. Omdat je lijf eigenlijk geen rol speelt in je sociale setting.
Soms lukt het mensen wel om de cirkel te doorbreken. Maar vaak ook niet. En dat is misschien best logisch.
Ja, je bent slank.
Maar je hebt niet opeens meer of leukere vrienden. Je valt niet meer of minder op dan je daarvoor al deed. Je wordt niet ineens beter betaalt op je werk. Je hele leven, op je garderobe na, is gewoon nog hetzelfde.
Dat de gedachte: 'Als ik slank ben, dan ben ik wel gelukkig', dus niet klopt. Omdat je lijf eigenlijk geen rol speelt in je sociale setting.
Soms lukt het mensen wel om de cirkel te doorbreken. Maar vaak ook niet. En dat is misschien best logisch.
donderdag 8 december 2016 om 11:07
quote:Ananas schreef op 08 december 2016 @ 11:01:
Dat de gedachte: 'Als ik slank ben, dan ben ik wel gelukkig', dus niet klopt. Maar nu ga je er vanuit dat mensen willen afvallen omdat ze niet gelukkig zijn. Ik ben gelukkig. Heel erg gelukkig zelfs. Ook toen ik op mijn zwaarst was was ik gelukkig en tevreden met wie ik ben. Alleen was dat overgewicht minder goed voor mijn gezondheid. Dát is de reden dat ik wil afvallen, niet omdat ik (met overgewicht) niet gelukkig zou zijn.
Dat de gedachte: 'Als ik slank ben, dan ben ik wel gelukkig', dus niet klopt. Maar nu ga je er vanuit dat mensen willen afvallen omdat ze niet gelukkig zijn. Ik ben gelukkig. Heel erg gelukkig zelfs. Ook toen ik op mijn zwaarst was was ik gelukkig en tevreden met wie ik ben. Alleen was dat overgewicht minder goed voor mijn gezondheid. Dát is de reden dat ik wil afvallen, niet omdat ik (met overgewicht) niet gelukkig zou zijn.
donderdag 8 december 2016 om 11:08
quote:SpringDing schreef op 08 december 2016 @ 09:02:
[...]
Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Een serieuze psychische aandoening is een rode vlag voor een bariatrische ingreep. Althans, dat is jet nu, weet niet hoe het 2 jaar geleden was.Dat is het nu ook niet hoor. Er worden aan de lopende band gbp operaties gedaan. Dit jaar zijn er weet ik hoeveel mensen meer geholpen dan vorig jaar.
[...]
Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Een serieuze psychische aandoening is een rode vlag voor een bariatrische ingreep. Althans, dat is jet nu, weet niet hoe het 2 jaar geleden was.Dat is het nu ook niet hoor. Er worden aan de lopende band gbp operaties gedaan. Dit jaar zijn er weet ik hoeveel mensen meer geholpen dan vorig jaar.
donderdag 8 december 2016 om 11:18
donderdag 8 december 2016 om 11:23
Vaak is het gevoel dat je nooit genoeg hebt gegeten, een teken dat je niet de goede dingen eet. Groenten kun je rustig eten tot je echt vol zit. Vlees en dergelijke hebben een veel grotere calorie dichtheid. Om daarmee vol te zitten heb je veel meer nodig, dus dan krijg je veel te veel calorieën binnen.
Van groenten kun je zoveel eten als je wil. Wel zonder sausje of andere toevoegingen natuurlijk.
Van groenten kun je zoveel eten als je wil. Wel zonder sausje of andere toevoegingen natuurlijk.
donderdag 8 december 2016 om 11:27
Wat een goede openingspost Vivamien.
En ja, wat mij betreft heb je inderdaad gelijk. Ik veroordeel mensen met obesitas eigenlijk wel ja. In mijn hoofd, ik zal het nooit hardop zeggen, maar toch. Terwijl ik zelf in het verleden ook wel problemen met overgewicht had. Maar Emma vond ik vooral zo ontzettend zielig.
Daar moet ik over nadenken. Ik blijf meelezen
En ja, wat mij betreft heb je inderdaad gelijk. Ik veroordeel mensen met obesitas eigenlijk wel ja. In mijn hoofd, ik zal het nooit hardop zeggen, maar toch. Terwijl ik zelf in het verleden ook wel problemen met overgewicht had. Maar Emma vond ik vooral zo ontzettend zielig.
Daar moet ik over nadenken. Ik blijf meelezen
donderdag 8 december 2016 om 12:12
quote:MwTheelepel schreef op 08 december 2016 @ 09:43:
Nog een verschil is dat de meeste mensen met obesitas prima inzien dat ze te zwaar zijn en dat dat ongezond is en niet door iedereen mooi wordt gevonden. Bij anorexia hebben veel mensen een vertekend lichaamsbeeld en uithongering zorgt voor een verstoorde hersenfunctie waardoor ze het geheel niet meer op een realistische manier kunnen bekijken.
Deze pak ik er even uit, want dat vraag ik me dus af. Men zegt dat inderdaad bij anorexia, maar Emma wist op het laatst toch écht wel dat ze veel te mager was en zeker moest gaan eten om niet dood te gaan. Obesitas patiënten weten ook wel dat ze te dik zijn en eten toch door. Dat is een beetje de vergelijking.
Toen mijn vriendin weer aankwam, zeiden mensen wel eens (op een verwijtende toon) tegen mij; jeetje, ik snap dat niet, ze was zoveel afgevallen en moet je haar nu weer zien. In principe dacht ik hetzelfde maar nam het altijd wel voor haar op, omdat ik haar dagelijkse gevecht zag. Maar nu denk ik; kan ze het eigenlijk wel helpen, is het niet net zo'n ziekte als bij anorexia, maar dan andersom zeg maar...
Nog een verschil is dat de meeste mensen met obesitas prima inzien dat ze te zwaar zijn en dat dat ongezond is en niet door iedereen mooi wordt gevonden. Bij anorexia hebben veel mensen een vertekend lichaamsbeeld en uithongering zorgt voor een verstoorde hersenfunctie waardoor ze het geheel niet meer op een realistische manier kunnen bekijken.
Deze pak ik er even uit, want dat vraag ik me dus af. Men zegt dat inderdaad bij anorexia, maar Emma wist op het laatst toch écht wel dat ze veel te mager was en zeker moest gaan eten om niet dood te gaan. Obesitas patiënten weten ook wel dat ze te dik zijn en eten toch door. Dat is een beetje de vergelijking.
Toen mijn vriendin weer aankwam, zeiden mensen wel eens (op een verwijtende toon) tegen mij; jeetje, ik snap dat niet, ze was zoveel afgevallen en moet je haar nu weer zien. In principe dacht ik hetzelfde maar nam het altijd wel voor haar op, omdat ik haar dagelijkse gevecht zag. Maar nu denk ik; kan ze het eigenlijk wel helpen, is het niet net zo'n ziekte als bij anorexia, maar dan andersom zeg maar...
donderdag 8 december 2016 om 12:18
quote:SpringDing schreef op 08 december 2016 @ 11:44:
[...]w
Geloof me, ik zie honderden dossiers.
Geloof me, er worden gewoon afspraken gemaakt met ziekenhuizen over subsidies voor een x aantal operaties per jaar.
Een persoon uit mijn naaste omgeving heeft voor de operatie zowel met een dietist, een arts en een psycholoog eenmaal een gesprek gehad en mocht de operatie doen ( o ja, en een fysieke test). Nu drie kwart jaar na de operatie worstelt zij al met weer met eten..... Haar lijf is geopereerd maar haar mindset is gewoon hetzelfde gebleven.
[...]w
Geloof me, ik zie honderden dossiers.
Geloof me, er worden gewoon afspraken gemaakt met ziekenhuizen over subsidies voor een x aantal operaties per jaar.
Een persoon uit mijn naaste omgeving heeft voor de operatie zowel met een dietist, een arts en een psycholoog eenmaal een gesprek gehad en mocht de operatie doen ( o ja, en een fysieke test). Nu drie kwart jaar na de operatie worstelt zij al met weer met eten..... Haar lijf is geopereerd maar haar mindset is gewoon hetzelfde gebleven.
donderdag 8 december 2016 om 12:24
quote:vivamien schreef op 08 december 2016 @ 12:12:
[...]
Deze pak ik er even uit, want dat vraag ik me dus af. Men zegt dat inderdaad bij anorexia, maar Emma wist op het laatst toch écht wel dat ze veel te mager was en zeker moest gaan eten om niet dood te gaan. Obesitas patiënten weten ook wel dat ze te dik zijn en eten toch door. Dat is een beetje de vergelijking.
Toen mijn vriendin weer aankwam, zeiden mensen wel eens (op een verwijtende toon) tegen mij; jeetje, ik snap dat niet, ze was zoveel afgevallen en moet je haar nu weer zien. In principe dacht ik hetzelfde maar nam het altijd wel voor haar op, omdat ik haar dagelijkse gevecht zag. Maar nu denk ik; kan ze het eigenlijk wel helpen, is het niet net zo'n ziekte als bij anorexia, maar dan andersom zeg maar...
Het is natuurlijk lastig te vergelijken, want het zijn twee uitersten. En ik denk dat er maar weinig mensen zijn die én anorexia én obesitas hebben (gehad).
Bij anorexia gaat het over controle, bij obesitas over controle.
Bij anorexia gaat het over een vertekend beeld van de realiteit, bij obesitas ook.
Beiden zitten in de ontkenning "nee ik ben niet te dik" en "nee joh ik ben niet te mager"
Het gaat om ergens controle over willen hebben, ergens grip op willen krijgen. En dan is gewicht (onder- of overgewicht) iets dat makkelijk werkt.
Ik denk wel dat het een onbewust iets is, wat heel moeilijk te bereiken is. Juist doordat er zo vaak ontkenning van de situatie bij is.
[...]
Deze pak ik er even uit, want dat vraag ik me dus af. Men zegt dat inderdaad bij anorexia, maar Emma wist op het laatst toch écht wel dat ze veel te mager was en zeker moest gaan eten om niet dood te gaan. Obesitas patiënten weten ook wel dat ze te dik zijn en eten toch door. Dat is een beetje de vergelijking.
Toen mijn vriendin weer aankwam, zeiden mensen wel eens (op een verwijtende toon) tegen mij; jeetje, ik snap dat niet, ze was zoveel afgevallen en moet je haar nu weer zien. In principe dacht ik hetzelfde maar nam het altijd wel voor haar op, omdat ik haar dagelijkse gevecht zag. Maar nu denk ik; kan ze het eigenlijk wel helpen, is het niet net zo'n ziekte als bij anorexia, maar dan andersom zeg maar...
Het is natuurlijk lastig te vergelijken, want het zijn twee uitersten. En ik denk dat er maar weinig mensen zijn die én anorexia én obesitas hebben (gehad).
Bij anorexia gaat het over controle, bij obesitas over controle.
Bij anorexia gaat het over een vertekend beeld van de realiteit, bij obesitas ook.
Beiden zitten in de ontkenning "nee ik ben niet te dik" en "nee joh ik ben niet te mager"
Het gaat om ergens controle over willen hebben, ergens grip op willen krijgen. En dan is gewicht (onder- of overgewicht) iets dat makkelijk werkt.
Ik denk wel dat het een onbewust iets is, wat heel moeilijk te bereiken is. Juist doordat er zo vaak ontkenning van de situatie bij is.
donderdag 8 december 2016 om 13:09
Ik vermoed dat voor veel mensen die zich nauwelijks in het ziektebeeld hebben verdiept, maar gewoon op het eerste oog alleen oordelen, dat iemand met obesitas (of alleen al dikke mensen in het algemeen) worden gezien als mensen die zich niet weten te beheersen, onmatig zijn.
En dat anorexia (en dunne mensen in het algemeen) oproept dat mensen (extreem) beheerst of perfectionisch en volhoudend zijn. En het dus zielig gevonden wordt dat iemand zó volhoudend kan blijven, al ruïneert ze haar eigen lijf en leven ermee.
Los van of dit klopt, ik denk dat dat de achterliggende reden is dat mensen geneigd zijn meer sympathie te hebben voor de anorexiapatiënt.
En dat anorexia (en dunne mensen in het algemeen) oproept dat mensen (extreem) beheerst of perfectionisch en volhoudend zijn. En het dus zielig gevonden wordt dat iemand zó volhoudend kan blijven, al ruïneert ze haar eigen lijf en leven ermee.
Los van of dit klopt, ik denk dat dat de achterliggende reden is dat mensen geneigd zijn meer sympathie te hebben voor de anorexiapatiënt.
donderdag 8 december 2016 om 13:20
Dit zet me wel aan het denken.
Ik ben 1 van die mensen die altijd denkt ..
Ga grwoon afvallen.. eet gewoon niet zoveel.. ga gewoon sporten.
Maar zelf eet ik alles wat los en vast zit maar ik heb het geluk dat ik nooit aankom ..wat ik ook eet en hoeveel ik ook eet ik kom niet aan.
Ik sport ook niet.
Wat als ik wel dik zou worden..zou ik dan met alles kunnen stoppen en gaan sporten?
Ik hoop van wel maar weet het niet zeker.
Ik ben 1 van die mensen die altijd denkt ..
Ga grwoon afvallen.. eet gewoon niet zoveel.. ga gewoon sporten.
Maar zelf eet ik alles wat los en vast zit maar ik heb het geluk dat ik nooit aankom ..wat ik ook eet en hoeveel ik ook eet ik kom niet aan.
Ik sport ook niet.
Wat als ik wel dik zou worden..zou ik dan met alles kunnen stoppen en gaan sporten?
Ik hoop van wel maar weet het niet zeker.
donderdag 8 december 2016 om 21:08
Mensen met anorexia voelen zich vaak sterk door de controle die ze hebben over wat ze wel of niet eten. Zeker in het begin als de kilo's eraf vliegen, dat geeft een kick. Iemand met anorexia is eigenlijk verslaafd geraakt aan dat gevoel, die kick, het gevoel sterk te zijn en alles onder controle te hebben. Terwijl iemand met obesitas zich absoluut niet sterk voelt, die controle niet heeft. Daarom denk ik dat de twee weinig raakvlakken hebben, behalve dat het in beide gevallen draait om eten.
donderdag 8 december 2016 om 21:27
Ik denk echt niet dat iedereen met overgewicht een verslaving heeft of psychische aandoening. Mensen die net te mager zijn ook niet, maar mensen met anorexia, wel de naam zegt het al wel, zijn wel allemaal psychisch ziek.
Dat is een verschil. En ja, mensen oordelen, en genoeg keren zit dat ook juist. Want hoe noem je het anders dan dan wilskracht om af te vallen/op gezond gewicht te blijven? Dat is toch helemaal niet beledigend of zo? Het zegt toch niets over je gehele karakter, je zijn, wat dan ook?
En ik ben het niet eens met de zwart witte stelling. Er gaat heel veel geld naar de gevolgen van overgewicht, het ophemelen van 'plus size models' en 'echte vrouwen'. Dat er niemand is die anorexia veroordeelt vind ik gewoon onwaar en een zieligheidscontest. Alles wordt veroordeeld, ook anorexia.
Dat is een verschil. En ja, mensen oordelen, en genoeg keren zit dat ook juist. Want hoe noem je het anders dan dan wilskracht om af te vallen/op gezond gewicht te blijven? Dat is toch helemaal niet beledigend of zo? Het zegt toch niets over je gehele karakter, je zijn, wat dan ook?
En ik ben het niet eens met de zwart witte stelling. Er gaat heel veel geld naar de gevolgen van overgewicht, het ophemelen van 'plus size models' en 'echte vrouwen'. Dat er niemand is die anorexia veroordeelt vind ik gewoon onwaar en een zieligheidscontest. Alles wordt veroordeeld, ook anorexia.
donderdag 8 december 2016 om 21:31
Bijzondere interpretatie en bijzonder stellig vind ik de OP. Want pas door deze documentaire met Emma is een deel van de mensen anders gaan kijken naar anorexia. Juist door deze documentaire zijn mensen, waaronder zelfs de professionals (!!!), meer gaan inzien dat het niet zo simpel is als een keuze, dat een anorexia patiënte niet het 'verwende kind dat maar mooi wil zijn" is. En er zijn echt genoeg kritische reacties op de documentaire. Je kunt ook in het topic hier op het forum lezen dat sommige mensen Emma kinderlijk of verwend noemen en dat als ze echt had gewild ze wel was gaan eten. Lang genoeg is er tegen anorexia patiënten aangekeken als gewende aanstellers. En nog, maar deze documentaire heeft echt een verandering in gang gebracht. De meest voorkomende reactie die ik heb gelezen is van mensen die zeggen 'ik dacht dat het allemaal om gewicht en eten ging, ik zie nu pas in dat het geen keuze is, dat het niet een kwestie is van gewoon ervoor kiezen om weer te gaan eten en beter te worden'.
Een eetverslaving, eetbuienstoornis of geen maat kunnen houden waardoor obesitas ontstaat en anorexia vind ik wel twee kanten van dezelfde medaille. Obesitas op zich kan wel meer oorzaken hebben, net als ernstig ondergewicht. Maar obesitas door een eetprobleem is gewoon een copingsmechanisme net anorexia. Er zijn uiteraard wel verschillen, waar eten werkt op het dopaminegebied in de hersenen (eten, seks, drugs) en een 'verslaving' in werking kan treden sterft je gevoel bij uithongeren juist steeds meer uit. Maar goed, uit eindelijk gaat het om coping, linksom of rechtsom.
Een eetverslaving, eetbuienstoornis of geen maat kunnen houden waardoor obesitas ontstaat en anorexia vind ik wel twee kanten van dezelfde medaille. Obesitas op zich kan wel meer oorzaken hebben, net als ernstig ondergewicht. Maar obesitas door een eetprobleem is gewoon een copingsmechanisme net anorexia. Er zijn uiteraard wel verschillen, waar eten werkt op het dopaminegebied in de hersenen (eten, seks, drugs) en een 'verslaving' in werking kan treden sterft je gevoel bij uithongeren juist steeds meer uit. Maar goed, uit eindelijk gaat het om coping, linksom of rechtsom.
donderdag 8 december 2016 om 22:31
quote:strikjemetstippels schreef op 08 december 2016 @ 21:27:
Ik denk echt niet dat iedereen met overgewicht een verslaving heeft of psychische aandoening. Mensen die net te mager zijn ook niet, maar mensen met anorexia, wel de naam zegt het al wel, zijn wel allemaal psychisch ziek. Maar dat is toch exact wat ik bedoel? Ik zeg ook niet dat alle mensen met overgewicht een psychische aandoening hebben, ik vroeg me eigenlijk af of er - net als anorexia bij ondergewicht - een equivalent bestaat bij overgewicht.
Ik denk echt niet dat iedereen met overgewicht een verslaving heeft of psychische aandoening. Mensen die net te mager zijn ook niet, maar mensen met anorexia, wel de naam zegt het al wel, zijn wel allemaal psychisch ziek. Maar dat is toch exact wat ik bedoel? Ik zeg ook niet dat alle mensen met overgewicht een psychische aandoening hebben, ik vroeg me eigenlijk af of er - net als anorexia bij ondergewicht - een equivalent bestaat bij overgewicht.
