Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
woensdag 7 januari 2009 om 13:51
Herkenbaar Feliciaatje,zo een mix van emoties dat je je vol voelt en leeg tegelijk?Stilte voor de storm?
Tenminste zo ervoer ik het.
Goed dat je het kwijt kan in schilderen en je dat een bevredigd gevoel heeft opgeleverd en hopelijk nog zal doen de komende tijd en je blijft schilderen en je ei eri kwijt kan.
Naar dat je vader achteruit lijkt te gaan en opgenomen moest.Begrijp uit je post dat hij er niet 123 uitkomt vooralsnog?
Sterkte en beterschap met hem.Fijn dat je iig. recentelijk dgn. met hem heb door ogen brengen, hou dat moment maar vast.
Tenminste zo ervoer ik het.
Goed dat je het kwijt kan in schilderen en je dat een bevredigd gevoel heeft opgeleverd en hopelijk nog zal doen de komende tijd en je blijft schilderen en je ei eri kwijt kan.
Naar dat je vader achteruit lijkt te gaan en opgenomen moest.Begrijp uit je post dat hij er niet 123 uitkomt vooralsnog?
Sterkte en beterschap met hem.Fijn dat je iig. recentelijk dgn. met hem heb door ogen brengen, hou dat moment maar vast.
woensdag 7 januari 2009 om 14:39
Update vanuit de ziekenboeg: voel me alleen maar beroerder. Zolang ik maar lig, op de bank of op bed gaat het wel. Maar zodra ik meer verticaal ga voel ik me zo slap als een vaatdoek. Bleh. En emotioneel voel ik me helemaal k*t, weinig afleiding, alleen thuis... Snie leuk siek sijn, vooral saaaaiiiii.
Had voor morgen nóg een poseersessie, maar ik heb de docent gevraagd naar een vervanger te zoeken.
Feli, hoe staat je pet vandaag?
Artemis, ik vind het een dapper motto, zeker voor jou! Liefs!
En bedankt voor het meeleven van iedereen hier.
Had voor morgen nóg een poseersessie, maar ik heb de docent gevraagd naar een vervanger te zoeken.
Feli, hoe staat je pet vandaag?
Artemis, ik vind het een dapper motto, zeker voor jou! Liefs!
En bedankt voor het meeleven van iedereen hier.
donderdag 8 januari 2009 om 12:06
donderdag 8 januari 2009 om 12:10
Ik hoop dat je je vandaag wat beter voelt Hanke . Klinkt niet leuk en dan mis je iemand die kopjes thee zet en over je hoofd aait omdat je je ellendig voelt.
En Face, ik realiseerde me dat ik er nog niet op gereageerd had, maar wat klote van je moeder, dat ze zich zo voelt. Lijkt me vreselijk om haar zo te zien. Ik kan me voorstellen dat je op een punt komt dat je het wel hebt gehad hier. En dat er dan toch geen bevrijding volgt. Moeilijk is dat. Sterkte gewenst ermee .
En Face, ik realiseerde me dat ik er nog niet op gereageerd had, maar wat klote van je moeder, dat ze zich zo voelt. Lijkt me vreselijk om haar zo te zien. Ik kan me voorstellen dat je op een punt komt dat je het wel hebt gehad hier. En dat er dan toch geen bevrijding volgt. Moeilijk is dat. Sterkte gewenst ermee .
donderdag 8 januari 2009 om 17:46
Ik voel me slap en moe en mijn buik doet pijn. Helaas moest ik daarom voor vandaag en morgen mijn werk afbellen. Zo komt er van mijn werkethos niks terecht. Ik merk dat ik daar moeite mee heb en mezelf klem zet. Alsof ik geen zin zou hebben om te werken en liever thuiszit. Da's dus echt niet zo, maar omdat ik niet zwaar gammel ben kan ik mezelf dat aanpraten.
Had net bezoek en ipv dat die dan een aai en kopjes thee geeft, meldde deze dat ik "óók sielug" was....
Ach, het was afleiding en ik kon even peilen hoe ik in gezelschap ben nu. Stil. Heel stil. En da's niks voor mij.
Had net bezoek en ipv dat die dan een aai en kopjes thee geeft, meldde deze dat ik "óók sielug" was....
Ach, het was afleiding en ik kon even peilen hoe ik in gezelschap ben nu. Stil. Heel stil. En da's niks voor mij.
vrijdag 9 januari 2009 om 16:07
Raar is dat he, om opeens de waarheid in de ogen te kijken.
Ik heb het heel verwarrend gevonden dat ik alles met andere ogen moest gaan bekijken. In de tijd dat ik de waarheid zoals die thuis gold los ging laten, heb ik de raad gekregen van mijn behandelaar om om me heen te kijken. "Kijk maar eens hoe andere mensen het doen."
Dat 'afkijken' doe jij nu ook EV, het is dapper dat je dat doet.
Alsof je de wereld aan het inventariseren bent hoe die écht is, voordat je kunt besluiten dat je daadwerkelijk welkom bent hier. Er mag zijn.
Want dat is wat je afgenomen is en waar je je nu voor inspant. Jouw geboorterecht.
Het is hard, het is echt en het is mooi.
Maar het voelt ook kwetsbaar, doet pijn en maakt je ongeduldig. Doordat je een lange weg te gaan hebt lijkt het soms alsof je niks opschiet. Maar niet de bestemming maar de intentie is het doel.
Je bent geen verbeterproject, je hoeft niks te bewijzen. De enige taak die je hebt, die jouw verantwoording is, is deze: onnodig lijden uit je leven bannen. Omdat het jou en je omgeving schaadt. En dat is wat je doet.
Dikke knuffel hier.
Ik heb het heel verwarrend gevonden dat ik alles met andere ogen moest gaan bekijken. In de tijd dat ik de waarheid zoals die thuis gold los ging laten, heb ik de raad gekregen van mijn behandelaar om om me heen te kijken. "Kijk maar eens hoe andere mensen het doen."
Dat 'afkijken' doe jij nu ook EV, het is dapper dat je dat doet.
Alsof je de wereld aan het inventariseren bent hoe die écht is, voordat je kunt besluiten dat je daadwerkelijk welkom bent hier. Er mag zijn.
Want dat is wat je afgenomen is en waar je je nu voor inspant. Jouw geboorterecht.
Het is hard, het is echt en het is mooi.
Maar het voelt ook kwetsbaar, doet pijn en maakt je ongeduldig. Doordat je een lange weg te gaan hebt lijkt het soms alsof je niks opschiet. Maar niet de bestemming maar de intentie is het doel.
Je bent geen verbeterproject, je hoeft niks te bewijzen. De enige taak die je hebt, die jouw verantwoording is, is deze: onnodig lijden uit je leven bannen. Omdat het jou en je omgeving schaadt. En dat is wat je doet.
Dikke knuffel hier.
hanke321 wijzigde dit bericht op 09-01-2009 19:47
Reden: spelllingfouten
Reden: spelllingfouten
% gewijzigd
zaterdag 10 januari 2009 om 09:07
Sinds deze week weer beter gemeld, full a/h werk weer.
Werkomgeving reageert enthousiast dat ik er weer ben hoe het gaat etcetc.
Fijn dat ik er weer ben hartstikke goed me te zien weer en ook knap dat ik het weer aanga.
HUH?
Ik merk dat ik het met een korrel zout lijk te nemen al wat men tegen me en over me zegt.
Ik?Leuk?Fijn?Goed?
Waar hebben ze het in godsnaam over?
Ik wil alleen maar ver wegkruipen en eigenlijk niet meer tevoorschijn komen (vooralsnog).
Laat mij maar.Alsjebliehieft?Ik wil niet werken ik weet ook niet wat ik wel wil precies meer.
De wereld draait ook wel zonder me gedachten overstromen me.
Ik ben wintermoe ook,het is buiten prachtig hoor maar ik wil warmte allen maar warmte.
Mijn wereld voelt kil,niet mbt./vwb. mijn kinderen,met hen is het okee, maar gewoon kil.
Ik ben eenzaam en het lukt me niet part te worden meer van de eens zo ,mwah best wel,gemoedelijke wereld om mij heen.
Ik ben op weg,weet alleen niet welke weg.
Nóg steeds niet, zoals altijd weet ik niet welke weg ik op/inga.
Ik weet het simpelweg niet.
Het is geen angst.Ik weet niet zo goed wat het wel is.
Wantrouwen zowiezo.Ik heb geen enkel vertrouwen meer in mensen.
Ik ben langzaamaan bij mijn kern aan het komen en weet niet wat die kern inhoud/is.
Wat heb ik afgelopen 10jr./15jr. tot stand gebracht voor meelf,degene wie ik ben en wilde gaan worden toen ik met ex brak.
Op zich was ik mijzelf volledig in die relatie,tenminste, was mezelf niet dermate kwijt zoals nu het gevoel me geeft.
Ik stond waar ik voor stond en toen ik er een punt achter zette meende ik mezelf een punt te laten zijn zonder in strijd te hoeven meer.
Want ja ik was wél in strijd in die relatie maar dat was omdat ik niet werd gewaardeerd en dan weer wel.
Heen en weer geslingerd en vernederd.
Dat liet ik mij niet bekomen,daar heb ik ook voor gezorgd wat gelukt is.
En toen kwam daar de GM op mijn pad, te snel te veel, te onwerkelijk ook.
En ik bouwde mijn eigen illusie en hield die stand.
Kon ik deze jaren maar terugdraaien want ze hebben me enorm geschaadt.Ik leerde weer wat liefde kon zijn,tenminste dat dacht ik,ik heb het genoeg.
Heb alleen de goeden eruit te pikken die er goed mee om weten te gaan.
En nu?Nu ben ik zo dichtgklapt en weet niet waar de deur is
en ook niet meer hoe de deur open te zetten en laat mensen maar toe.
Pfieuwwww....
Werkomgeving reageert enthousiast dat ik er weer ben hoe het gaat etcetc.
Fijn dat ik er weer ben hartstikke goed me te zien weer en ook knap dat ik het weer aanga.
HUH?
Ik merk dat ik het met een korrel zout lijk te nemen al wat men tegen me en over me zegt.
Ik?Leuk?Fijn?Goed?
Waar hebben ze het in godsnaam over?
Ik wil alleen maar ver wegkruipen en eigenlijk niet meer tevoorschijn komen (vooralsnog).
Laat mij maar.Alsjebliehieft?Ik wil niet werken ik weet ook niet wat ik wel wil precies meer.
De wereld draait ook wel zonder me gedachten overstromen me.
Ik ben wintermoe ook,het is buiten prachtig hoor maar ik wil warmte allen maar warmte.
Mijn wereld voelt kil,niet mbt./vwb. mijn kinderen,met hen is het okee, maar gewoon kil.
Ik ben eenzaam en het lukt me niet part te worden meer van de eens zo ,mwah best wel,gemoedelijke wereld om mij heen.
Ik ben op weg,weet alleen niet welke weg.
Nóg steeds niet, zoals altijd weet ik niet welke weg ik op/inga.
Ik weet het simpelweg niet.
Het is geen angst.Ik weet niet zo goed wat het wel is.
Wantrouwen zowiezo.Ik heb geen enkel vertrouwen meer in mensen.
Ik ben langzaamaan bij mijn kern aan het komen en weet niet wat die kern inhoud/is.
Wat heb ik afgelopen 10jr./15jr. tot stand gebracht voor meelf,degene wie ik ben en wilde gaan worden toen ik met ex brak.
Op zich was ik mijzelf volledig in die relatie,tenminste, was mezelf niet dermate kwijt zoals nu het gevoel me geeft.
Ik stond waar ik voor stond en toen ik er een punt achter zette meende ik mezelf een punt te laten zijn zonder in strijd te hoeven meer.
Want ja ik was wél in strijd in die relatie maar dat was omdat ik niet werd gewaardeerd en dan weer wel.
Heen en weer geslingerd en vernederd.
Dat liet ik mij niet bekomen,daar heb ik ook voor gezorgd wat gelukt is.
En toen kwam daar de GM op mijn pad, te snel te veel, te onwerkelijk ook.
En ik bouwde mijn eigen illusie en hield die stand.
Kon ik deze jaren maar terugdraaien want ze hebben me enorm geschaadt.Ik leerde weer wat liefde kon zijn,tenminste dat dacht ik,ik heb het genoeg.
Heb alleen de goeden eruit te pikken die er goed mee om weten te gaan.
En nu?Nu ben ik zo dichtgklapt en weet niet waar de deur is
en ook niet meer hoe de deur open te zetten en laat mensen maar toe.
Pfieuwwww....
zaterdag 10 januari 2009 om 10:12
Hoe toevallig (nav. mijn post daarstraks),mijn horoscoop van vandaag en de rest van de week beschreven.
za 10 jan 2009, 05:30 Boogschutter 22 november - 21 december
Kies uw doelen met beleid
Als er nou van alles in uw leven stagneert, schiet dan niet als een gek alle kanten op omdat u hier helemaal geen geduld voor hebt. Feit is dat dit soort dingen nu eenmaal gebeuren.
Als u verstandig bent, kijkt u goed naar wat er precies allemaal mis gaat.
Kijk met afstand naar uw eigen situatie en vergelijk het met zeven of veertien jaar geleden. Wat is de rode draad die u ziet? Hoor ik u nou roepen dat er helemaal geen rode draad te zien is? Dat antwoord kwam dus veel te snel. Neem een beetje tijd en dan zult u het draadje vinden. U plukt nu de vruchten van uw oplossing van toen. Het is dus inderdaad tijd om een andere oplossing te zoeken. En zoek dat dan vooral niet in een variant van hetzelfde want anders zitten we over een jaar of zeven hierover weer samen te kwekken. Nog erger, dan krijgt u weer hetzelfde advies. Dus los het nu op.
za 10 jan 2009, 05:30 Boogschutter 22 november - 21 december
Kies uw doelen met beleid
Als er nou van alles in uw leven stagneert, schiet dan niet als een gek alle kanten op omdat u hier helemaal geen geduld voor hebt. Feit is dat dit soort dingen nu eenmaal gebeuren.
Als u verstandig bent, kijkt u goed naar wat er precies allemaal mis gaat.
Kijk met afstand naar uw eigen situatie en vergelijk het met zeven of veertien jaar geleden. Wat is de rode draad die u ziet? Hoor ik u nou roepen dat er helemaal geen rode draad te zien is? Dat antwoord kwam dus veel te snel. Neem een beetje tijd en dan zult u het draadje vinden. U plukt nu de vruchten van uw oplossing van toen. Het is dus inderdaad tijd om een andere oplossing te zoeken. En zoek dat dan vooral niet in een variant van hetzelfde want anders zitten we over een jaar of zeven hierover weer samen te kwekken. Nog erger, dan krijgt u weer hetzelfde advies. Dus los het nu op.
zaterdag 10 januari 2009 om 12:47
Ik heb net hele stukken uit dit topic zitten doorlezen, en de tranen staan me hier in de ogen. Het is zo herkenbaar, want ik loop de laatste weken een beetje te worstelen met mijn opvoeding.
Zo lang ik me kan herinneren was ik bang voor mijn vader. Hij was hard, dominant, veeleisend. De toon waarop hij sprak was dwingend. Het effect was dat ik al schrok als hij iets heel normaals zei, de toon drong eerst door en pas een fractie later de betekenis, maar dan was ik al geschrokken. Nooit heeft hij gezegd dat ik iets goed deed. Als er gelachen werd of uitbundig gedaan reageerde hij verongelijkt. Etc etc etc.
In essentie gaat het er om dat ik gewoon bang was, en het gevoel had nooit goed genoeg te zijn. Ik heb 'overleefd' door mezelf af te sluiten, zo min mogelijk op te vallen, proberen het altijd goed te doen.
De afgelopen jaren heb ik hard gevochten om te leren mezelf te zijn. Om niet altijd rekening met de ander te houden, niet te anticiperen op mogelijke afkeuring, om minder bang te zijn. Dat heeft mijn leven heel veel leuker en ontspannener gemaakt.
Daarnaast ben ik me gaan realiseren dat zijn intenties zuiver waren. Hij wilde wel, maar hij wist gewoon niet hoe. Als ik aan zijn opvoeding denk (ik ken maar het topje van de ijsberg, maar dat is al gruwelijk genoeg) is dat ook begrijpelijk. En hij probeerde het wel. Wat hij in woorden niet kon uiten, probeerde hij op andere manieren te uiten. Toen ik me dat realiseerde heb ik geprobeerd om op zijn manier contact met hem te maken. Hij is inmiddels overleden, maar de laatste jaren waren gewoon goed.
Op dit moment volg ik een buitengewoon internsief trainingstraject. Daarbij komt één apect naar voren: geborgenheid en contact maken. Ondanks alles is het nog steeds mijn dominante survivalmechanisme om me terug te trekken en mezelf te verweren. Meer en meer begin ik te beseffen dat ik de behoefte heb om geborgenheid te vinden en contact met anderen te hebben als het echt heel moeilijk wordt. In andere situaties heb ik daar geen moeite mee, maar als het echt moeilijk wordt heb ik de neiging om me terug te trekken en om me heen te gaan slaan.
Onlangs kregen we een model gepresenteerd dat voor mij alle puzzelstukjes op zijn plaats deed vallen. Ik herkende mijn gedrag, de samenhang tussen verschillende uitingen, en volgens dat model is dat terug te leiden op een gevoel van onveiligheid als kind. Tja, dat was dus ook wel herkenbaar.
Ik heb die conclusies op me in laten werken, en eigenlijk geeft het me een heel rustig gevoel. Alle puzzelstukjes zijn in elkaar gevallen, en ik zie het als een springplank om verder te gaan. Ik heb alleen nog geen flauw benul hoe.
Maar waar ik mee worstel is nu het gevoel dat ik onrecht doe aan mijn moeder. Mijn vader is de bron van die onveiligheid als kind, dat weet zij ook. Maar mijn moeder is zijn tegenovergestelde, heel lief, en warm en zorgzaam. Het soort moeder dat je ieder kind wenst. Maar blijkbaar was dat niet genoeg. Blijkbaar was het gevoel van onveiligheid sterker dan dat van de veiligheid die zij bood. En dat voelt gewoon rot. Alsof ik haar tekort doe. Alsof het niet goed genoeg was wat zij deed.
En ook naar mijn vader toe voel ik me schuldig. OK, het is zijn gedrag die die heeft uitgelokt, maar hij heeft wel zijn best gedaan, zijn intenties waren goed. Hij krijgt nu een stukje 'schuld' in zijn schoenen geschoven, terwijl hij zich niet meer kan verweren, en ook nooit gewild heeft dat dit zou gebeuren...
Zo lang ik me kan herinneren was ik bang voor mijn vader. Hij was hard, dominant, veeleisend. De toon waarop hij sprak was dwingend. Het effect was dat ik al schrok als hij iets heel normaals zei, de toon drong eerst door en pas een fractie later de betekenis, maar dan was ik al geschrokken. Nooit heeft hij gezegd dat ik iets goed deed. Als er gelachen werd of uitbundig gedaan reageerde hij verongelijkt. Etc etc etc.
In essentie gaat het er om dat ik gewoon bang was, en het gevoel had nooit goed genoeg te zijn. Ik heb 'overleefd' door mezelf af te sluiten, zo min mogelijk op te vallen, proberen het altijd goed te doen.
De afgelopen jaren heb ik hard gevochten om te leren mezelf te zijn. Om niet altijd rekening met de ander te houden, niet te anticiperen op mogelijke afkeuring, om minder bang te zijn. Dat heeft mijn leven heel veel leuker en ontspannener gemaakt.
Daarnaast ben ik me gaan realiseren dat zijn intenties zuiver waren. Hij wilde wel, maar hij wist gewoon niet hoe. Als ik aan zijn opvoeding denk (ik ken maar het topje van de ijsberg, maar dat is al gruwelijk genoeg) is dat ook begrijpelijk. En hij probeerde het wel. Wat hij in woorden niet kon uiten, probeerde hij op andere manieren te uiten. Toen ik me dat realiseerde heb ik geprobeerd om op zijn manier contact met hem te maken. Hij is inmiddels overleden, maar de laatste jaren waren gewoon goed.
Op dit moment volg ik een buitengewoon internsief trainingstraject. Daarbij komt één apect naar voren: geborgenheid en contact maken. Ondanks alles is het nog steeds mijn dominante survivalmechanisme om me terug te trekken en mezelf te verweren. Meer en meer begin ik te beseffen dat ik de behoefte heb om geborgenheid te vinden en contact met anderen te hebben als het echt heel moeilijk wordt. In andere situaties heb ik daar geen moeite mee, maar als het echt moeilijk wordt heb ik de neiging om me terug te trekken en om me heen te gaan slaan.
Onlangs kregen we een model gepresenteerd dat voor mij alle puzzelstukjes op zijn plaats deed vallen. Ik herkende mijn gedrag, de samenhang tussen verschillende uitingen, en volgens dat model is dat terug te leiden op een gevoel van onveiligheid als kind. Tja, dat was dus ook wel herkenbaar.
Ik heb die conclusies op me in laten werken, en eigenlijk geeft het me een heel rustig gevoel. Alle puzzelstukjes zijn in elkaar gevallen, en ik zie het als een springplank om verder te gaan. Ik heb alleen nog geen flauw benul hoe.
Maar waar ik mee worstel is nu het gevoel dat ik onrecht doe aan mijn moeder. Mijn vader is de bron van die onveiligheid als kind, dat weet zij ook. Maar mijn moeder is zijn tegenovergestelde, heel lief, en warm en zorgzaam. Het soort moeder dat je ieder kind wenst. Maar blijkbaar was dat niet genoeg. Blijkbaar was het gevoel van onveiligheid sterker dan dat van de veiligheid die zij bood. En dat voelt gewoon rot. Alsof ik haar tekort doe. Alsof het niet goed genoeg was wat zij deed.
En ook naar mijn vader toe voel ik me schuldig. OK, het is zijn gedrag die die heeft uitgelokt, maar hij heeft wel zijn best gedaan, zijn intenties waren goed. Hij krijgt nu een stukje 'schuld' in zijn schoenen geschoven, terwijl hij zich niet meer kan verweren, en ook nooit gewild heeft dat dit zou gebeuren...
zaterdag 10 januari 2009 om 16:27
quote:hanke321 schreef op 06 januari 2009 @ 18:40:
Goed dat je de kunst als uitlaatklep hebt Feli!
Hier zit er eentje in de lappenmand. Was gister aan het poseren en ik ben naar huis gestuurd omdat ik wit wegtrok en bijna onderuit ging. Aangestoken met een of ander virus door mijn lieve familie.
Ik zou morgen een dagje oppassen op de kleine van die vriendin voor me maar ik heb af moeten zeggen. Balen, wil je een steunpilaar zijn, ga je zelf onderuit .
Hier nog een in de lappenmand, ik voel met je mee Hanke!
(f)
Goed dat je de kunst als uitlaatklep hebt Feli!
Hier zit er eentje in de lappenmand. Was gister aan het poseren en ik ben naar huis gestuurd omdat ik wit wegtrok en bijna onderuit ging. Aangestoken met een of ander virus door mijn lieve familie.
Ik zou morgen een dagje oppassen op de kleine van die vriendin voor me maar ik heb af moeten zeggen. Balen, wil je een steunpilaar zijn, ga je zelf onderuit .
Hier nog een in de lappenmand, ik voel met je mee Hanke!
(f)
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 10 januari 2009 om 16:50
Gister een gang naar de supermarkt gemaakt, maar het was eerder een afgang. Wat fijn dat zo'n winkel veel schappen heeft, kun je handig tegenaan leunen.Als ik me maandag niet beter voel, ga ik naar de huisarts.
Wat vervelend voor je Setter, ik wens jou heel veel beterschap. Hoe is het verder met je?
Ben moe, en reageer daarom inhoudelijk even niet.
Wat vervelend voor je Setter, ik wens jou heel veel beterschap. Hoe is het verder met je?
Ben moe, en reageer daarom inhoudelijk even niet.
zaterdag 10 januari 2009 om 19:33
Ik wens jou ook beterschap Hanke, ik hoop dat je gauw weer wat opknapt. Ik ben ook sinds afgelopen dinsdag thuis, snotverkouden en koortsig. Hopelijk kan ik maandag wel weer aan het werk. Grappig trouwens, ik ben vanochtend samen met mijn man boodschappen gaan doen, en ook ik was blij dat ik weer thuis was. Pfffff wat vermoeiend als je nog niet helemaal beter bent.
Hoe het verder met mij gaat? Tja, op zich gaat alles zijn gangetje wel, maar onderhuids broeit er toch wel het een en ander. Ik ben al een hele poos niet meer op dit topic geweest omdat het domweg te confronterend voor me was. Ik had even last van 'kop-in-het-zand'-stekerij, gecombineerd met gezondheidsgedoe (acute blindedarmontsteking en operatie) en een nasleep van hevige vermoeidheid door de narcose in combinatie met diabetes enzo.
Daarbij hebben mijn hormonen mij de afgelopen maanden danig parten gespeeld door me eindeloos te plagen. Eerst werd ik maar niet ongesteld, tijdens die overtijdperiode had ik enorme last van PMS waardoor mijn man het zwaar te verduren heeft gehad (de arme lieverd) en toen ik het dan eindelijk werd kwam het maar niet op gang. Een hele week lang niet
Vlak na die operatie kreeg ik bezoek van een vrouw waar ik als kind 'tante' tegen zei, zij kent mijn ouders al meer dan 40 jaar. Tijdens een gesprek met haar over mijn ouders realiseerde ik me ineens dat mijn moeder heel erg boos op me is omdat ik een jaar geleden contact heb gezocht met mijn vader. Om me te 'straffen' heeft ze me dit jaar géén verjaardagskaart en géén kerstkaart gestuurd. HIEPHOI!!!!! Eindelijk heb ik haar pissig gekregen om een actie die ik zèlf bij de poot gehad heb. Eindelijk eindelijk eindelijk! Eindelijk schuift ze de schuld niet meer op mijn man af, maar op MIJ. En dat is precies waar ik haar wil hebben.
Erg he, dat ik daar zo euforisch over ben? Maar ik schaam me niet. Want het allerergste is dat ze mijn vader dusdanig manipuleert (en hij laat zich manipuleren, eerlijk is eerlijk, hij toont maar weinig ruggengraat ) dat hij dus ook helemaal niks meer van zich laat horen. Op mijn eerste twee mails kreeg ik nog een summier mailtje terug, maar op mijn laatste mail, afgelopen september, waarin ik hem vertel over mijn blindedarmontsteking, afgerukte teennagel, oorontsteking en vakantie in Noorwegen, heb ik nooit meer wat gehoord. Ik weet dat hij maar éen keer per maand zijn mail checkt, maar hee, 4 maanden??? Ik heb mijn broer gevraagd of er iets met mijn vader is, maar nee: alles gaat prima met hem. Gelukkig maar. De man is 77 en behoorlijk ziek geweest vorig jaar, dus dat het goed met hem gaat is alleen maar fijn.
Maar aan de andere kant loop ik te broeden op een afscheidsmail naar hem toe, waarin ik hem duidelijk maak dat ik weet dat deze radiostilte door háár komt, dat hij zich laat manipuleren en dat ik dat maar heb te respecteren, maar dat ik het slap van hem vind. Hoe wil ze nou in hemelsnaam controleren of hij mij mailt? Maar ja, zij is iemand van 'de wind eronder door terreur' en hij woont met haar onder één dak, dus.......tja.
Het is en blijft moeilijk, maar ik heb mijn best gedaan. En voor mijn verwerking is dat goed geweest.
Maar mijn god, wat haat ik háár!
Hoe het verder met mij gaat? Tja, op zich gaat alles zijn gangetje wel, maar onderhuids broeit er toch wel het een en ander. Ik ben al een hele poos niet meer op dit topic geweest omdat het domweg te confronterend voor me was. Ik had even last van 'kop-in-het-zand'-stekerij, gecombineerd met gezondheidsgedoe (acute blindedarmontsteking en operatie) en een nasleep van hevige vermoeidheid door de narcose in combinatie met diabetes enzo.
Daarbij hebben mijn hormonen mij de afgelopen maanden danig parten gespeeld door me eindeloos te plagen. Eerst werd ik maar niet ongesteld, tijdens die overtijdperiode had ik enorme last van PMS waardoor mijn man het zwaar te verduren heeft gehad (de arme lieverd) en toen ik het dan eindelijk werd kwam het maar niet op gang. Een hele week lang niet
Vlak na die operatie kreeg ik bezoek van een vrouw waar ik als kind 'tante' tegen zei, zij kent mijn ouders al meer dan 40 jaar. Tijdens een gesprek met haar over mijn ouders realiseerde ik me ineens dat mijn moeder heel erg boos op me is omdat ik een jaar geleden contact heb gezocht met mijn vader. Om me te 'straffen' heeft ze me dit jaar géén verjaardagskaart en géén kerstkaart gestuurd. HIEPHOI!!!!! Eindelijk heb ik haar pissig gekregen om een actie die ik zèlf bij de poot gehad heb. Eindelijk eindelijk eindelijk! Eindelijk schuift ze de schuld niet meer op mijn man af, maar op MIJ. En dat is precies waar ik haar wil hebben.
Erg he, dat ik daar zo euforisch over ben? Maar ik schaam me niet. Want het allerergste is dat ze mijn vader dusdanig manipuleert (en hij laat zich manipuleren, eerlijk is eerlijk, hij toont maar weinig ruggengraat ) dat hij dus ook helemaal niks meer van zich laat horen. Op mijn eerste twee mails kreeg ik nog een summier mailtje terug, maar op mijn laatste mail, afgelopen september, waarin ik hem vertel over mijn blindedarmontsteking, afgerukte teennagel, oorontsteking en vakantie in Noorwegen, heb ik nooit meer wat gehoord. Ik weet dat hij maar éen keer per maand zijn mail checkt, maar hee, 4 maanden??? Ik heb mijn broer gevraagd of er iets met mijn vader is, maar nee: alles gaat prima met hem. Gelukkig maar. De man is 77 en behoorlijk ziek geweest vorig jaar, dus dat het goed met hem gaat is alleen maar fijn.
Maar aan de andere kant loop ik te broeden op een afscheidsmail naar hem toe, waarin ik hem duidelijk maak dat ik weet dat deze radiostilte door háár komt, dat hij zich laat manipuleren en dat ik dat maar heb te respecteren, maar dat ik het slap van hem vind. Hoe wil ze nou in hemelsnaam controleren of hij mij mailt? Maar ja, zij is iemand van 'de wind eronder door terreur' en hij woont met haar onder één dak, dus.......tja.
Het is en blijft moeilijk, maar ik heb mijn best gedaan. En voor mijn verwerking is dat goed geweest.
Maar mijn god, wat haat ik háár!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
