Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 30 december 2008 om 12:41
Lieve schat,
Om te beginnen wil ik even zeggen dat ik het heel vervelend voor je vind dat je je zo rot voelt. Je doet je best, dat heb je altijd gedaan en dit is wat je krijgt; stank voor dank....
Toch is dit niet de manier om er naar te kijken. Het is logisch dat het je aangrijpt maar de enige manier om er mee te handelen ís rationaliseren. Iets anders ís er niet.
Je was getrouwd met een groot, mokkend, verwend kind. Een eikel van een man die er als vader weinig van bakte. Verantwoordelijkheden nam hij niet, hij was lelijk tegen jou, tegen zijn kind en als het hem niet zinde was hij binnen de kortste keren boven om daar boos te gaan zitten zijn. En dat was terwijl jullie een relatie hadden nota bene!
Ik heb het je al vaker gevraagd maar ik doe het nog een keer; Hoezo denk jij dat deze man door jullie scheiding, waartoe jij het initiatief hebt genomen, zou gaan veranderen in een verantwoordelijke volwassene, een leuke, sociale vader en een redelijke ex-partner voor jou? Hoe?! Zo?!
Heb je daar ooit, ook al in je huwelijk met deze sukkel, aanwijzingen voor gehad? Dat hij zich zou ontpoppen tot iemand anders dan de persoon die hij nu tentoonspreidt? Nee toch? Ik vind het heel erg rot voor je, en dat meen ik serieus, maar dit is dus echt een van de nadelen van een kind krijgen met een konijn als jouw ex. Hij zal het je nooit, nooit ooit makkelijk maken. Hij zal nooit lieve aardige dingen zeggen over jou als moeder tegen zijn zoon. Hij zal al-tijd proberen om tussen jou en hem te komen staan en het zou me niks verbazen dat als je kind ouder is en hij mag meebeslissen van de rechter, jouw ex zal proberen je zoon bij hem en zijn nieuwe vrouw te laten wonen.
Die nieuwe vrouw is wel een noodzakelijkheid want in zijn eentje voor jullie kind zorgen kan hij niet, daarvoor is hij zelf een te groot kind.
Hoe eerder je je dit realiseert en je verongelijktheid over deze situatie laat varen, hoe beter. Hoe erg ik het ook voor je vind hoor, het lijkt me de hel op aarde waar jij doorheen gaat, maar het is een feit en je doet er niks aan. Jij bent weggegaan, jij moet straf, jij moet kapot en je ex zal niet op andere gedachten te brengen zijn, en doen wat hij kan om jou te dwarsbomen.
Met eerlijk heeft dat allemaal niks te maken, daar gaat het helemaal niet om. Ja jou misschien maar hem niet. Hij vindt het volkomen gerechtvaardigd wat hij doet, zoals hij zijn achterlijke gedrag tijdens jullie huwelijk ook nooit als vreemd heeft ervaren maar als terecht.
Jij bent de moeder van je zoon en de ex moeder van je ex en je ex kind heeft met zichzelf afgesproken om het jou niet makkelijk te maken. Je zoon zal daar tussen staan, of jij dat nu wil of niet.
Voor mij was het gedrag van jouw ex, wat mij erg doet denken aan het gedrag van mijn eigen ex, een reden om géén kind met die man te krijgen, juist om niet door te hoeven maken wat jij nu doormaakt. Types als jouw ex zou je gewoon helemaal kwijt moeten zijn na een scheiding en erg genoeg voor jou zit dat er niet in, je zult er dus mee moeten dealen, hoe moeilijk ook.
Denk niet in termen als eerlijk/oneerlijk, redelijk/onredelijk, dat heeft geen enkele zin. Je ex is zoals hij is, zo is hij altijd geweest en de ergste karaktertrekken van die man zullen je misschien nu pas duidelijk worden, nu je er voor gekozen hebt om zonder hem te willen leven en hij heeft een machtig wapen; jullie zoon. En het lukt hem ook nog om je gek te maken en je je ellendig te laten voelen jammer genoeg.
Voor de gein zou je je ex eens een paar weken voor jullie zoon moeten laten zorgen meid, moet je zien hoe snel hij alweer wil dat je hem ophaalt. Hij is geen váder, hij is hooguit een suikeroompje. Bwoah, ik ga over mijn nek van die man en zijn achterlijke houding, echt.....
Geef hem eens een week de kans om vader te spelen, het liefst in een periode als zijn ouders op vakantie zijn. Ik denk dat je hem daarmee te pakken hebt. Maar het zullen deze kleine dingen zijn waarmee jij hem terecht kunt wijzen. Meer kun je niet doen, balen, jammer, helaas en ik kan me echt voorstellen hoe frustrerend dit moet zijn maar volhouden en zorgen dat je zoon nog in ieder geval één normale ouder heeft die een weldenkend mens van hem probeert te maken is écht jouw taak, van zijn pa moet het arme kind het niet hebben.
Sterks lieverd! Recht je rug, jij bent de volwassene in dit hele verhaal. De énige volwassene....
Om te beginnen wil ik even zeggen dat ik het heel vervelend voor je vind dat je je zo rot voelt. Je doet je best, dat heb je altijd gedaan en dit is wat je krijgt; stank voor dank....
Toch is dit niet de manier om er naar te kijken. Het is logisch dat het je aangrijpt maar de enige manier om er mee te handelen ís rationaliseren. Iets anders ís er niet.
Je was getrouwd met een groot, mokkend, verwend kind. Een eikel van een man die er als vader weinig van bakte. Verantwoordelijkheden nam hij niet, hij was lelijk tegen jou, tegen zijn kind en als het hem niet zinde was hij binnen de kortste keren boven om daar boos te gaan zitten zijn. En dat was terwijl jullie een relatie hadden nota bene!
Ik heb het je al vaker gevraagd maar ik doe het nog een keer; Hoezo denk jij dat deze man door jullie scheiding, waartoe jij het initiatief hebt genomen, zou gaan veranderen in een verantwoordelijke volwassene, een leuke, sociale vader en een redelijke ex-partner voor jou? Hoe?! Zo?!
Heb je daar ooit, ook al in je huwelijk met deze sukkel, aanwijzingen voor gehad? Dat hij zich zou ontpoppen tot iemand anders dan de persoon die hij nu tentoonspreidt? Nee toch? Ik vind het heel erg rot voor je, en dat meen ik serieus, maar dit is dus echt een van de nadelen van een kind krijgen met een konijn als jouw ex. Hij zal het je nooit, nooit ooit makkelijk maken. Hij zal nooit lieve aardige dingen zeggen over jou als moeder tegen zijn zoon. Hij zal al-tijd proberen om tussen jou en hem te komen staan en het zou me niks verbazen dat als je kind ouder is en hij mag meebeslissen van de rechter, jouw ex zal proberen je zoon bij hem en zijn nieuwe vrouw te laten wonen.
Die nieuwe vrouw is wel een noodzakelijkheid want in zijn eentje voor jullie kind zorgen kan hij niet, daarvoor is hij zelf een te groot kind.
Hoe eerder je je dit realiseert en je verongelijktheid over deze situatie laat varen, hoe beter. Hoe erg ik het ook voor je vind hoor, het lijkt me de hel op aarde waar jij doorheen gaat, maar het is een feit en je doet er niks aan. Jij bent weggegaan, jij moet straf, jij moet kapot en je ex zal niet op andere gedachten te brengen zijn, en doen wat hij kan om jou te dwarsbomen.
Met eerlijk heeft dat allemaal niks te maken, daar gaat het helemaal niet om. Ja jou misschien maar hem niet. Hij vindt het volkomen gerechtvaardigd wat hij doet, zoals hij zijn achterlijke gedrag tijdens jullie huwelijk ook nooit als vreemd heeft ervaren maar als terecht.
Jij bent de moeder van je zoon en de ex moeder van je ex en je ex kind heeft met zichzelf afgesproken om het jou niet makkelijk te maken. Je zoon zal daar tussen staan, of jij dat nu wil of niet.
Voor mij was het gedrag van jouw ex, wat mij erg doet denken aan het gedrag van mijn eigen ex, een reden om géén kind met die man te krijgen, juist om niet door te hoeven maken wat jij nu doormaakt. Types als jouw ex zou je gewoon helemaal kwijt moeten zijn na een scheiding en erg genoeg voor jou zit dat er niet in, je zult er dus mee moeten dealen, hoe moeilijk ook.
Denk niet in termen als eerlijk/oneerlijk, redelijk/onredelijk, dat heeft geen enkele zin. Je ex is zoals hij is, zo is hij altijd geweest en de ergste karaktertrekken van die man zullen je misschien nu pas duidelijk worden, nu je er voor gekozen hebt om zonder hem te willen leven en hij heeft een machtig wapen; jullie zoon. En het lukt hem ook nog om je gek te maken en je je ellendig te laten voelen jammer genoeg.
Voor de gein zou je je ex eens een paar weken voor jullie zoon moeten laten zorgen meid, moet je zien hoe snel hij alweer wil dat je hem ophaalt. Hij is geen váder, hij is hooguit een suikeroompje. Bwoah, ik ga over mijn nek van die man en zijn achterlijke houding, echt.....
Geef hem eens een week de kans om vader te spelen, het liefst in een periode als zijn ouders op vakantie zijn. Ik denk dat je hem daarmee te pakken hebt. Maar het zullen deze kleine dingen zijn waarmee jij hem terecht kunt wijzen. Meer kun je niet doen, balen, jammer, helaas en ik kan me echt voorstellen hoe frustrerend dit moet zijn maar volhouden en zorgen dat je zoon nog in ieder geval één normale ouder heeft die een weldenkend mens van hem probeert te maken is écht jouw taak, van zijn pa moet het arme kind het niet hebben.
Sterks lieverd! Recht je rug, jij bent de volwassene in dit hele verhaal. De énige volwassene....
dinsdag 30 december 2008 om 13:03
Leo, wat een ontzettend goede post, zo ontzettend de spijker op de kop.
Ex van Yaya was geen leuke man, is geen leuke man en wordt geen leuke man maar is een vervelend, kinderachtig mannetje dat altijd zijn eigen belangen voorop stelt en gewoon wil treiteren, meid wees blij dat je van hem af bent en geef hem maar eens de kans een weekje de volledige verzorging van zoon op zich te nemen. Kijken hoe snel zowel hij als zoon van gedachten veranderen.
Ex van Yaya was geen leuke man, is geen leuke man en wordt geen leuke man maar is een vervelend, kinderachtig mannetje dat altijd zijn eigen belangen voorop stelt en gewoon wil treiteren, meid wees blij dat je van hem af bent en geef hem maar eens de kans een weekje de volledige verzorging van zoon op zich te nemen. Kijken hoe snel zowel hij als zoon van gedachten veranderen.
dinsdag 30 december 2008 om 13:35
Dank jullie wel voor jullie lieve, opbeurende woorden.
Leo, je weet me altijd weer aan het lachen te krijgen! Heerlijk, die ongezouten mening van je!
Je hebt me er inderdaad vaker op gewezen dat ik ten onrechte denk dat ex zich ineens als een rationeel denkend mens zal ontpoppen. Ik snap dat dat natuurlijk nooit gaat werken. En in de huidige fase al helemaal niet. Hij heeft nu immers helemáál niets meer te verliezen. Het enige wat voor hem nu nog belangrijk is (ja, nú wel.. eikel!!) is de band met zijn zoon. En hij zal koste wat het kost ervoor zorgen dat die goed is, blijft, wordt whatever. En als dat betekent dat dit over mijn rug moet en/of ten koste van mij, dan zal hij niet schromen dit na te laten.
Ik merk het geregeld, krijg van tijd tot tijd reacties/uitspraken van zoonlief terug, waaruit ik opmaak hoe ex hiermee bezig is. Hoe hij wel degelijk is, al is het maar heel subtiel, zoonlief in te pakken ten koste van mij. Uitspraken als:
- als ik niet douche bij papa, dan wordt jij boos op papa
- jij luistert niet goed naar papa, he mama?
- jij poetst niet goed mijn tanden, he mama?
Het zijn weliswaar geen wereldschokkende dingen (alhoewel ik de opmerking dat ik niet goed naar papa luisteren zou, wel heel misselijk. Heb ook gelijk maar even goed duidelijk gemaakt dat mama ook niet hóeft te luisteren naar papa. Mama is zelf een groot mens en papa is niet de baas over mama. Grrrr!!), zijn het wel dingen die mij aangeven hoe misselijk hij te werk gaat.
Het hele erge - en dat is dus gelijk mijn allergrootste valkuil - is dat 1 bepaald patroon uit onze relatie nog altijd doorgaat, ook in de huidige situatie: ex die het doet voorkomen alsof hij de redelijkheid zelf is, dat hem niets valt te verwijten en dat ik daar in mee dreig te gaan. Nog altijd dat ik bij mezelf te rade ga hoe het nou komt dat ik me zo rot voel, zo kwaad, zo verdrietig. En ja, ik kan er boeken over volschrijven, trek zo legio voorbeelden uit de kast en tóch twijfel ik aan mijn eigen oordeel.
Zo vind ik het nu bijv. heel moeilijk om met hem om te gaan. Op dit acute moment bijv. speelt er even niets vervelends. Toch merk ik dat ik vol, overvol zit van woede, verdriet en frustratie richting hem. Op basis van die gevoelens vind ik het moeilijk om contact met hem te hebben. Maar als ik dan nu met hem te maken heb (tijdens halen/brengen van kind) of tijdens een tel.gesprek, dan is hij 'oke' voor zijn doen, rustig, beheerst.
Op zulke momenten voelt het voor mij dan alsof ik dan geen reden heb om niet zo terug te doen. En dus stel ik me ook maar rustig en beheerst op. Waardoor het lijkt alsof alles wel oke is. Maar dat IS het niet verdomme!!!!!!!!
En wanneer zoonlief dan dus met dergelijke uitspraken komt en ik me bedenk dat diezelfde 'lieve' papa hem jarenlang vrijwel volkomen aan zijn lot overliet en amper naar hem omkeek, dan steekt me dat zo enorm! Het liefst zou ik het het manneke allemaal eens haarfijn uit de doeken doen. Ik realiseer me natuurlijk dat dit absoluut niet kan en dat zal ik ook nooit doen. Maar wanneer ik dan te horen krijg dat hij papa veel liever vindt en zo graag bij hem wil wonen, dan denk ik af en toe echt van: 'Weet je wat? Zoeken jullie het maar fijn uit met z'n 2-tjes! Donder toch op!"
Om me vervolgens 1 tel later weer te realiseren dat ik dit het jochie niet kan aanrekenen. Ik snap ook wel dat het voor dat kind ook allemaal heel verwarrend en moeilijk is. Bepaalde dingen kán hij ook helemaal niet overzien en heeft hij simpelweg geen weet van (godzijdank!).
Oh, en wat die vakantie betreft Leo, waarin ex bijv. een week lang, liefst zonder zijn ouders, voor zoon zou moeten zorgen. Ik ben ervan overtuigd dat de lol er voor beiden dan snel af zou zijn. Ex zegt nú al dat hij ergens ook wel blij is als hij hem na afloop van zijn bezoekweekend terug kan brengen. Maar...dat komt natuurlijk alleen maar omdat hij nu zo klein behuist is. Wat moet hij toch doen op die plek met hem? Nee...wacht maar, als het straks zomer is, dan wordt het helemaal anders. Dan kan hij van alles met hem ondernemen.
Yeah...right...een dag misschien, misschien 2, of heel misschien zelfs wel 3, maar dan houdt het toch echt wel op, hoor! Maar goed, we zullen zien! Hoewel deze gedachte me aan de andere kant ook weer verscheurd als ik dan denk aan dat manneke...
Nou ja, voorlopig is het nog niet zover. Voorlopig maar weer verder met mijn motto: One day at the time...
Leo, je weet me altijd weer aan het lachen te krijgen! Heerlijk, die ongezouten mening van je!
Je hebt me er inderdaad vaker op gewezen dat ik ten onrechte denk dat ex zich ineens als een rationeel denkend mens zal ontpoppen. Ik snap dat dat natuurlijk nooit gaat werken. En in de huidige fase al helemaal niet. Hij heeft nu immers helemáál niets meer te verliezen. Het enige wat voor hem nu nog belangrijk is (ja, nú wel.. eikel!!) is de band met zijn zoon. En hij zal koste wat het kost ervoor zorgen dat die goed is, blijft, wordt whatever. En als dat betekent dat dit over mijn rug moet en/of ten koste van mij, dan zal hij niet schromen dit na te laten.
Ik merk het geregeld, krijg van tijd tot tijd reacties/uitspraken van zoonlief terug, waaruit ik opmaak hoe ex hiermee bezig is. Hoe hij wel degelijk is, al is het maar heel subtiel, zoonlief in te pakken ten koste van mij. Uitspraken als:
- als ik niet douche bij papa, dan wordt jij boos op papa
- jij luistert niet goed naar papa, he mama?
- jij poetst niet goed mijn tanden, he mama?
Het zijn weliswaar geen wereldschokkende dingen (alhoewel ik de opmerking dat ik niet goed naar papa luisteren zou, wel heel misselijk. Heb ook gelijk maar even goed duidelijk gemaakt dat mama ook niet hóeft te luisteren naar papa. Mama is zelf een groot mens en papa is niet de baas over mama. Grrrr!!), zijn het wel dingen die mij aangeven hoe misselijk hij te werk gaat.
Het hele erge - en dat is dus gelijk mijn allergrootste valkuil - is dat 1 bepaald patroon uit onze relatie nog altijd doorgaat, ook in de huidige situatie: ex die het doet voorkomen alsof hij de redelijkheid zelf is, dat hem niets valt te verwijten en dat ik daar in mee dreig te gaan. Nog altijd dat ik bij mezelf te rade ga hoe het nou komt dat ik me zo rot voel, zo kwaad, zo verdrietig. En ja, ik kan er boeken over volschrijven, trek zo legio voorbeelden uit de kast en tóch twijfel ik aan mijn eigen oordeel.
Zo vind ik het nu bijv. heel moeilijk om met hem om te gaan. Op dit acute moment bijv. speelt er even niets vervelends. Toch merk ik dat ik vol, overvol zit van woede, verdriet en frustratie richting hem. Op basis van die gevoelens vind ik het moeilijk om contact met hem te hebben. Maar als ik dan nu met hem te maken heb (tijdens halen/brengen van kind) of tijdens een tel.gesprek, dan is hij 'oke' voor zijn doen, rustig, beheerst.
Op zulke momenten voelt het voor mij dan alsof ik dan geen reden heb om niet zo terug te doen. En dus stel ik me ook maar rustig en beheerst op. Waardoor het lijkt alsof alles wel oke is. Maar dat IS het niet verdomme!!!!!!!!
En wanneer zoonlief dan dus met dergelijke uitspraken komt en ik me bedenk dat diezelfde 'lieve' papa hem jarenlang vrijwel volkomen aan zijn lot overliet en amper naar hem omkeek, dan steekt me dat zo enorm! Het liefst zou ik het het manneke allemaal eens haarfijn uit de doeken doen. Ik realiseer me natuurlijk dat dit absoluut niet kan en dat zal ik ook nooit doen. Maar wanneer ik dan te horen krijg dat hij papa veel liever vindt en zo graag bij hem wil wonen, dan denk ik af en toe echt van: 'Weet je wat? Zoeken jullie het maar fijn uit met z'n 2-tjes! Donder toch op!"
Om me vervolgens 1 tel later weer te realiseren dat ik dit het jochie niet kan aanrekenen. Ik snap ook wel dat het voor dat kind ook allemaal heel verwarrend en moeilijk is. Bepaalde dingen kán hij ook helemaal niet overzien en heeft hij simpelweg geen weet van (godzijdank!).
Oh, en wat die vakantie betreft Leo, waarin ex bijv. een week lang, liefst zonder zijn ouders, voor zoon zou moeten zorgen. Ik ben ervan overtuigd dat de lol er voor beiden dan snel af zou zijn. Ex zegt nú al dat hij ergens ook wel blij is als hij hem na afloop van zijn bezoekweekend terug kan brengen. Maar...dat komt natuurlijk alleen maar omdat hij nu zo klein behuist is. Wat moet hij toch doen op die plek met hem? Nee...wacht maar, als het straks zomer is, dan wordt het helemaal anders. Dan kan hij van alles met hem ondernemen.
Yeah...right...een dag misschien, misschien 2, of heel misschien zelfs wel 3, maar dan houdt het toch echt wel op, hoor! Maar goed, we zullen zien! Hoewel deze gedachte me aan de andere kant ook weer verscheurd als ik dan denk aan dat manneke...
Nou ja, voorlopig is het nog niet zover. Voorlopig maar weer verder met mijn motto: One day at the time...
dinsdag 30 december 2008 om 15:21
quote:yayaatje schreef op 30 december 2008 @ 12:04:
Geeft het me het gevoel van: Waar dóe ik het allemaal nog voor? Schijnbaar maakt het geen enkel verschil hoe je je opstelt naar je kind.
Misschien is dit wel ergens goed voor. Misschien word je nu wel gedwongen om je af te vragen waar je het dan wel voor doet, als het niet voor je kind is. Voor jezelf misschien?
Het voelt allemaal heel scherp aan nu, maar dat komt omdat je nu echt tot de kern van de dingen komt.
Geeft het me het gevoel van: Waar dóe ik het allemaal nog voor? Schijnbaar maakt het geen enkel verschil hoe je je opstelt naar je kind.
Misschien is dit wel ergens goed voor. Misschien word je nu wel gedwongen om je af te vragen waar je het dan wel voor doet, als het niet voor je kind is. Voor jezelf misschien?
Het voelt allemaal heel scherp aan nu, maar dat komt omdat je nu echt tot de kern van de dingen komt.
Ga in therapie!
dinsdag 30 december 2008 om 15:30
Yaya, nu aan jou de taak om je leven anders te gaan inrichten en je denkpatronen te wijzigen.
Lees je laatste posting nog eens na (en ook alle eerdere), maar alles draait nog steeds helemaal om hem. Pas wanneer je dit denkpatroon kunt doorbreken, pas dan zul je beter gewapend zijn tegen zijn nukken. In tegenstelling tot Leo en mij zul jij met hem om moeten gaan vanwege je kind. Hier zijn veel vrouwen met kinderen die daar hun weg in hebben gevonden en dat is toch vooral om niet meer van hem uit te denken.
Dub, sterkte met je kleine lieve meisjes. Soms duurt het lang eer er dingen aan de oppervlakte komen. Of denk je dat recente gebeurtenissen zo'n impact hebben?
Hannah, als ik je verhalen zo lees, dan lijkt het alsof de relatie verbroken is, maar dat is hij nog helemaal niet.Jij bent nog veel te graag in contact met hem en zoekt continue de bevestiging. Waar is jouw woede om alles wat hij je heeft aangedaan? Die woede hoort bij het losmaken van iemand.
Je bent op jouw manier goed assertief, jij bepaalt toch precies hoe een gesprek gaat lopen en manipuleert hem. In mijn ogen kom je goed op voor jezelf, tenminste goed genoeg om deze relatie niet echt stuk te laten gaan.
Maar met welk doel vraag ik me dan af?
Gelukkig zijn jullie geen van beiden, er zijn geen kinderen, geen gezamelijk huishouden en de sex is klote.
Iseo, dikke knuffel van mij!
Lees je laatste posting nog eens na (en ook alle eerdere), maar alles draait nog steeds helemaal om hem. Pas wanneer je dit denkpatroon kunt doorbreken, pas dan zul je beter gewapend zijn tegen zijn nukken. In tegenstelling tot Leo en mij zul jij met hem om moeten gaan vanwege je kind. Hier zijn veel vrouwen met kinderen die daar hun weg in hebben gevonden en dat is toch vooral om niet meer van hem uit te denken.
Dub, sterkte met je kleine lieve meisjes. Soms duurt het lang eer er dingen aan de oppervlakte komen. Of denk je dat recente gebeurtenissen zo'n impact hebben?
Hannah, als ik je verhalen zo lees, dan lijkt het alsof de relatie verbroken is, maar dat is hij nog helemaal niet.Jij bent nog veel te graag in contact met hem en zoekt continue de bevestiging. Waar is jouw woede om alles wat hij je heeft aangedaan? Die woede hoort bij het losmaken van iemand.
Je bent op jouw manier goed assertief, jij bepaalt toch precies hoe een gesprek gaat lopen en manipuleert hem. In mijn ogen kom je goed op voor jezelf, tenminste goed genoeg om deze relatie niet echt stuk te laten gaan.
Maar met welk doel vraag ik me dan af?
Gelukkig zijn jullie geen van beiden, er zijn geen kinderen, geen gezamelijk huishouden en de sex is klote.
Iseo, dikke knuffel van mij!
zondag 4 januari 2009 om 12:27
Hoi allemaal
Van mij ook voor iedereen een mooi 2009 gewenst!
Ik hoop dat het een goed en fijn jaar wordt, oogkleppen af en leven!
Heb het goed met jezelf, doe wat daarvoor nodig is.
Wil graag een speciale dikke knuffel geven aan Elmervrouw
Pom, ben je nu weer opgeknapt?
Yaya, hoe is het nu? Heftige tijd, zoals Duubs zegt: tot de kern van dingen komen..
Feliciaatje, hoe gaat het met je?
Van mij ook voor iedereen een mooi 2009 gewenst!
Ik hoop dat het een goed en fijn jaar wordt, oogkleppen af en leven!
Heb het goed met jezelf, doe wat daarvoor nodig is.
Wil graag een speciale dikke knuffel geven aan Elmervrouw
Pom, ben je nu weer opgeknapt?
Yaya, hoe is het nu? Heftige tijd, zoals Duubs zegt: tot de kern van dingen komen..
Feliciaatje, hoe gaat het met je?
zondag 4 januari 2009 om 13:25
Een gelukkig 2009 gewenst voor iedereen .
En Pom, wat ben ik blij met je opmerking over die woede, dat je die nodig hebt om los te kunnen laten. Een tijdje terug was ik idd behoorlijk pissig en een aantal mensen om me heen reageerden duidelijk zo dat ik begreep dat woede blijkbaar niet mag (nou houdt dat me niet tegen maar het verbaasde me wel). Het voelde juist goed om woedend te kunnen zijn over de complete mindfuck van de afgelopen jaren.
Wat moeilijk Dubio en Yayaatje, die spanningen over de ruggen van de kinderen heen. Ik kan me voorstellen dat dat diep gaat, die zorgen daarom en dat je er zo weinig aan kunt doen, zo weinig controle hebt erover. Lijkt me frustrerend en zo verdrietig.
En lief dat je ernaar vraagt Iseo . Het gaat. Ik ben kracht aan het verzamelen voor mijn offensief ter bevrijding van mijzelf merk ik , ik was een paar dagen behoorlijk lamgeslagen na mijn tijd bij mijn vader. Vreselijk om hem zo te zien. Echt hartverscheurend. Maar het begint nu te bezinken en ik kan nu mijn focus weer gaan leggen op mijn eigen leven, mijn hoofd is de afgelopen weken vooral in beslag genomen door zorgen om mijn vader en dat ik bij hem wilde zijn.
Ik heb het geaccepteerd, dat hij er niet goed aan toe is. En dat ik niets kan doen vanuit hier. Dat ik die zorg aan mijn zussen over "moet" laten die daar zijn (ze zijn allebei geweldige vrouwen die veel van hem houden dus dat komt prima in orde ). Maar ik hoop over niet al te lang weer een week daarheen te kunnen gaan. En ik hoop dat er iets duidelijks uit de controles van het ziekenhuis gaat komen waar ze wat aan kunnen doen en dat mijn vader weer opknapt. Dat zou zo fijn zijn. Maar aan de andere kant heb ik geaccepteerd dat het ook zo kan zijn dat hij niet meer opknapt. En dan hoop ik eerlijk gezegd dat het niet meer al te lang voor hem duurt. Hij heeft veel pijn, is ontzettend moe, voelt zich ongelukkig. Die sterke, wilskrachtige geest in dat oude, versleten lichaam. Echt gevangen.
Mijn man schitterde weer door emotionele afwezigheid wat ik al had verwacht dus complete vrede mee. Kreeg ik later het verwijt dat ik hem niet de kans had gegeven om er voor me te zijn. Zucht. Terwijl hij die wel heeft gekregen, 2 keer was ik emotioneel in die week voor zijn neus (en da's natuurlijk 2 keer teveel in zijn ogen). Ik heb stampvoetend in de auto gezeten omdat ik iets niet kon vinden in mijn tas wat belangrijk was voor mijn vader. En daarna alles eruit gehuild. En hij zat ernaast en deed niks. Na verloop van tijd ongeduldig: "Wat is er? Wat is er nou?" Goh... wat denk je? Echt, waar die man zijn vermogen tot reageren op emoties heeft opgeborgen, geen idee.
Maar goed, was verder niet erg (nou ja, was het wel maar ik had niets verwacht dus dan maakt het weinig uit), het bevestigde vooral maar weer 's dat het een goed plan is om uit elkaar te gaan. Wat ben ik daar blij om. En volgende keer (als ik die tijd krijg), ga ik alleen naar mijn vader.
Hoe gaat het met jou lieve Iseo? Hoe voel je je nu? Heeft alle onrust van een tijdje terug een plek gekregen of een beetje kunnen bezinken of voel je nog vanalles woelen?
En Pom, wat ben ik blij met je opmerking over die woede, dat je die nodig hebt om los te kunnen laten. Een tijdje terug was ik idd behoorlijk pissig en een aantal mensen om me heen reageerden duidelijk zo dat ik begreep dat woede blijkbaar niet mag (nou houdt dat me niet tegen maar het verbaasde me wel). Het voelde juist goed om woedend te kunnen zijn over de complete mindfuck van de afgelopen jaren.
Wat moeilijk Dubio en Yayaatje, die spanningen over de ruggen van de kinderen heen. Ik kan me voorstellen dat dat diep gaat, die zorgen daarom en dat je er zo weinig aan kunt doen, zo weinig controle hebt erover. Lijkt me frustrerend en zo verdrietig.
En lief dat je ernaar vraagt Iseo . Het gaat. Ik ben kracht aan het verzamelen voor mijn offensief ter bevrijding van mijzelf merk ik , ik was een paar dagen behoorlijk lamgeslagen na mijn tijd bij mijn vader. Vreselijk om hem zo te zien. Echt hartverscheurend. Maar het begint nu te bezinken en ik kan nu mijn focus weer gaan leggen op mijn eigen leven, mijn hoofd is de afgelopen weken vooral in beslag genomen door zorgen om mijn vader en dat ik bij hem wilde zijn.
Ik heb het geaccepteerd, dat hij er niet goed aan toe is. En dat ik niets kan doen vanuit hier. Dat ik die zorg aan mijn zussen over "moet" laten die daar zijn (ze zijn allebei geweldige vrouwen die veel van hem houden dus dat komt prima in orde ). Maar ik hoop over niet al te lang weer een week daarheen te kunnen gaan. En ik hoop dat er iets duidelijks uit de controles van het ziekenhuis gaat komen waar ze wat aan kunnen doen en dat mijn vader weer opknapt. Dat zou zo fijn zijn. Maar aan de andere kant heb ik geaccepteerd dat het ook zo kan zijn dat hij niet meer opknapt. En dan hoop ik eerlijk gezegd dat het niet meer al te lang voor hem duurt. Hij heeft veel pijn, is ontzettend moe, voelt zich ongelukkig. Die sterke, wilskrachtige geest in dat oude, versleten lichaam. Echt gevangen.
Mijn man schitterde weer door emotionele afwezigheid wat ik al had verwacht dus complete vrede mee. Kreeg ik later het verwijt dat ik hem niet de kans had gegeven om er voor me te zijn. Zucht. Terwijl hij die wel heeft gekregen, 2 keer was ik emotioneel in die week voor zijn neus (en da's natuurlijk 2 keer teveel in zijn ogen). Ik heb stampvoetend in de auto gezeten omdat ik iets niet kon vinden in mijn tas wat belangrijk was voor mijn vader. En daarna alles eruit gehuild. En hij zat ernaast en deed niks. Na verloop van tijd ongeduldig: "Wat is er? Wat is er nou?" Goh... wat denk je? Echt, waar die man zijn vermogen tot reageren op emoties heeft opgeborgen, geen idee.
Maar goed, was verder niet erg (nou ja, was het wel maar ik had niets verwacht dus dan maakt het weinig uit), het bevestigde vooral maar weer 's dat het een goed plan is om uit elkaar te gaan. Wat ben ik daar blij om. En volgende keer (als ik die tijd krijg), ga ik alleen naar mijn vader.
Hoe gaat het met jou lieve Iseo? Hoe voel je je nu? Heeft alle onrust van een tijdje terug een plek gekregen of een beetje kunnen bezinken of voel je nog vanalles woelen?
zondag 4 januari 2009 om 16:52
Iseo, ik ben weer beter. M is nu ziek. Heb jij nergens last van gehad? Het is erg besmettelijk.
Felicia, 'men' zegt dat 'men' uit elkaar moet gaan als goede vrienden. Dat is veel handiger want het booszijn is zo'n gedoe voor de omstanders. Naast het verdriet wat je hebt, hoort er gewoon een meer dan behoorlijke portie boosheid bij. Dan kun je hem gewoon een l*l vinden, boos zijn om alles waarvan hij in jouw ogen de schuldige is etc.
Sterkte met je vader!
Felicia, 'men' zegt dat 'men' uit elkaar moet gaan als goede vrienden. Dat is veel handiger want het booszijn is zo'n gedoe voor de omstanders. Naast het verdriet wat je hebt, hoort er gewoon een meer dan behoorlijke portie boosheid bij. Dan kun je hem gewoon een l*l vinden, boos zijn om alles waarvan hij in jouw ogen de schuldige is etc.
Sterkte met je vader!
zondag 4 januari 2009 om 17:12
Nou, wij zijn nu allebei grieperig en verkouden Pom
Beterschap voor M.
Ik zie er erg tegenop om weer naar school te gaan, het wordt een hele drukke tijd.
Lieve Feli, wat lijkt me dat moeilijk om je vader zo te zien. Kan me voorstellen dat je je een paar dagen lamgeslagen voelde daarna.
Was je trouwens toch met man en dochter naar hem toe gegaan?
En nu weer kracht verzamelen voor de komende tijd.
Ik wens je echt voor het nieuwe jaar veel liefde en ruimte toe.
Dat je veel liefde mag ervaren van mensen, en dat je ruimte krijgt en neemt, ook om kwaad en verdrietig te zijn.
Je zorgt zo te lezen goed voor jezelf en daar ben ik blij om. Het is een tijd waarin veel gebeurd en hoe het nu gaat met je vader, en wat er zich afspeelt tussen jou en je man, dat is heftig. Maar de zorgvuldigheid van hoe je met moeilijke dingen omgaat en je zorgzaamheid geeft mij in ieder geval vertrouwen.
Ik leer in ieder geval ook altijd wat van jouw overpeinzingen, van jouw postings.
Beterschap voor M.
Ik zie er erg tegenop om weer naar school te gaan, het wordt een hele drukke tijd.
Lieve Feli, wat lijkt me dat moeilijk om je vader zo te zien. Kan me voorstellen dat je je een paar dagen lamgeslagen voelde daarna.
Was je trouwens toch met man en dochter naar hem toe gegaan?
En nu weer kracht verzamelen voor de komende tijd.
Ik wens je echt voor het nieuwe jaar veel liefde en ruimte toe.
Dat je veel liefde mag ervaren van mensen, en dat je ruimte krijgt en neemt, ook om kwaad en verdrietig te zijn.
Je zorgt zo te lezen goed voor jezelf en daar ben ik blij om. Het is een tijd waarin veel gebeurd en hoe het nu gaat met je vader, en wat er zich afspeelt tussen jou en je man, dat is heftig. Maar de zorgvuldigheid van hoe je met moeilijke dingen omgaat en je zorgzaamheid geeft mij in ieder geval vertrouwen.
Ik leer in ieder geval ook altijd wat van jouw overpeinzingen, van jouw postings.
zondag 4 januari 2009 om 17:17
En om antwoord te geven op hoe het met mij gaat: ik voel me wel rustiger en heb goede voornemens voor het nieuwe jaar.
Wil graag heel bewust de komende tijd gaan beleven.
Ik ben benieuwd naar hoe het zal gaan, vind het nog steeds lastig om met mijn wisselende buien en soms depressieve gevoelens om te gaan.
Maar dit is echt een leerzame periode en er vallen heel wat puzzelstukjes op hun plaats.
Dat voelt goed.
Ook is het mooi om te merken dat ik me soms terugtrek, sociaal gezien, maar dat mensen geduld hebben en er zijn. Bijzonder.
Mijn dochter heeft een pittige fase, maar ze leert me daarmee ook weer veel over mijzelf.
Wil graag heel bewust de komende tijd gaan beleven.
Ik ben benieuwd naar hoe het zal gaan, vind het nog steeds lastig om met mijn wisselende buien en soms depressieve gevoelens om te gaan.
Maar dit is echt een leerzame periode en er vallen heel wat puzzelstukjes op hun plaats.
Dat voelt goed.
Ook is het mooi om te merken dat ik me soms terugtrek, sociaal gezien, maar dat mensen geduld hebben en er zijn. Bijzonder.
Mijn dochter heeft een pittige fase, maar ze leert me daarmee ook weer veel over mijzelf.
woensdag 7 januari 2009 om 12:00
Sorry dat ik even inbreek, maar ik wilde jullie eigenlijk wat dingen voorleggen. Ik ben de dochter van zo'n supervrouw/moeder, als die hier allemaal schrijven. Als ik dit topic lees staan de tranen me echt in mijn ogen.
Mijn vader heeft mij in de steek gelaten toen ik drie jaar was, daar heb ik het nu erg moeilijk mee, vandaar dat ik ook een topic heb geopend, waar Dubiootje me al zoveel wijze en lieve dingen heeft geschreven. Van haar kreeg ik dan ook de tip om hier te lezen. Mijn moeder heeft tot op de dag van vandaag nooit iets slechts over mijn vader willen zeggen uit zichzelf. Tot gisteravond, toen ik haar in een telefoongesprek vroeg om nou eens eerlijk te zijn over hun relatie. Ik wist namelijk al dat hij haar tijdens haar zwangerschap van mij in haar buik had getrapt. Dat kon niet het enige zijn. Dat was het ook niet. Hij vernederde haar, niks was goed genoeg. Hij maakt haar erfenis op, zonder haar toestemming, maar zij had blijkbaar niet de kracht om nee te zeggen. Hij ging vreemd en kwam dan woest thuis dat het hem niet "lukte" omdat hij de hele tijd haar voor zich zag. Dan moest zij sorry zeggen.
Ze heeft bekend dat we hem nog een keer zijn tegengekomen, met zijn nieuwe vriendin. Wij stonden in een winkel, hij liep langs, ik zag hem (was een jaar of 4) en riep natuurlijk Papa! En hij liep gewoon door...
Ik heb echt verschrikkelijk hard gehuild, samen met mijn moeder gister. De hele tijd ben ik in mijn hoofd bezig om er een betere man van te maken, te denken dat er vast een goed excuus was waarom hij ging. Maar als ik hier lees en als ik de verhalen hoor, is het misschien gewoon wel een egoistische zak en wil ik hem helemaal niet kennen. Is het wel zo verstandig om hem op te zoeken?
Nogmaals sorry voor het inbreken. Ik heb echt zoveel respect voor alle vrouwen hier, na het lezen van al die verhalen. (niet alles gelezen, zoveel bladzijden, helaas dat die bladzijden nodig zijn)
Mijn vader heeft mij in de steek gelaten toen ik drie jaar was, daar heb ik het nu erg moeilijk mee, vandaar dat ik ook een topic heb geopend, waar Dubiootje me al zoveel wijze en lieve dingen heeft geschreven. Van haar kreeg ik dan ook de tip om hier te lezen. Mijn moeder heeft tot op de dag van vandaag nooit iets slechts over mijn vader willen zeggen uit zichzelf. Tot gisteravond, toen ik haar in een telefoongesprek vroeg om nou eens eerlijk te zijn over hun relatie. Ik wist namelijk al dat hij haar tijdens haar zwangerschap van mij in haar buik had getrapt. Dat kon niet het enige zijn. Dat was het ook niet. Hij vernederde haar, niks was goed genoeg. Hij maakt haar erfenis op, zonder haar toestemming, maar zij had blijkbaar niet de kracht om nee te zeggen. Hij ging vreemd en kwam dan woest thuis dat het hem niet "lukte" omdat hij de hele tijd haar voor zich zag. Dan moest zij sorry zeggen.
Ze heeft bekend dat we hem nog een keer zijn tegengekomen, met zijn nieuwe vriendin. Wij stonden in een winkel, hij liep langs, ik zag hem (was een jaar of 4) en riep natuurlijk Papa! En hij liep gewoon door...
Ik heb echt verschrikkelijk hard gehuild, samen met mijn moeder gister. De hele tijd ben ik in mijn hoofd bezig om er een betere man van te maken, te denken dat er vast een goed excuus was waarom hij ging. Maar als ik hier lees en als ik de verhalen hoor, is het misschien gewoon wel een egoistische zak en wil ik hem helemaal niet kennen. Is het wel zo verstandig om hem op te zoeken?
Nogmaals sorry voor het inbreken. Ik heb echt zoveel respect voor alle vrouwen hier, na het lezen van al die verhalen. (niet alles gelezen, zoveel bladzijden, helaas dat die bladzijden nodig zijn)
woensdag 7 januari 2009 om 12:20
Lieve Ambrosia
Ik ben jouw topic aan het lezen ook, op aanraden van Dubiootje.
Voel je welkom om hier mee te praten, je vragen of gedachten op te schrijven wanneer jij daar behoefte aan hebt. Ik hoop dat ik zelf ook wat reacties kan geven waar je wat aan hebt.
Op dit moment heb ik niet echt mijn handen vrij om uitgebreid te reag
Ik ben jouw topic aan het lezen ook, op aanraden van Dubiootje.
Voel je welkom om hier mee te praten, je vragen of gedachten op te schrijven wanneer jij daar behoefte aan hebt. Ik hoop dat ik zelf ook wat reacties kan geven waar je wat aan hebt.
Op dit moment heb ik niet echt mijn handen vrij om uitgebreid te reag
woensdag 7 januari 2009 om 12:23
Ha lieve Ambrosia! 
Ik ben blij dat je hier een berichtje hebt gezet! Het is echt geen inbreken hoor! Ik denk dat het voor sommige vrouwen hier misschien ook wel fijn is om jouw verhaal te lezen. Het is toch een beetje 'praten met je kind als het volwassen is'. Een ander oogpunt. Voor ons ook een manier om te toetsen of we wel goed bezig zijn.
Ik denk dat het misschien een goed idee is om rustig te tijd te nemen om een aantal zaken op een rijtje te zetten. Praten met je moeder, je oom, andere mensen die je meer kunnen vertellen over hoe je vader was. En misschien helpt het je ook als je meer inzicht probeert te krijgen (bijvoorbeeld door hier te lezen) in hoe zulke relaties functioneren.
Wat me opvalt, is dat je schrijft dat je vader jou in de steek heeft gelaten. Ik begrijp heel goed dat het zo voelt voor jou, omdat je hem daarna amper meer gezien hebt. Maar in feite is hij weggegaan bij je moeder. Die heeft hij in de steek gelaten. Jij hoorde bij je moeder en daarom zag hij jou ook niet meer. Dat had natuurlijk wel gekund hoor, dat wil ik ook niet goedpraten. Maar misschien is het een andere manier om ertegenaan te kijken, waarbij je het minder op jezelf betrekt? Het was toch niet jouw schuld dat hij wegging?
Of het een goed idee is of niet om je vader te willen leren kennen, is een vraag die je alleen zelf kan beantwoorden. Wat ik begrijp uit je eigen topic begrijp, is dat je bang bent (weer) gekwetst te worden. Dat is misschien een teken dat je er nog niet helemaal klaar voor bent en eerst wat sterker moet worden. Net zoals je moeder dat destijds moest voordat ze kon besluiten weg te gaan.
dubio
Ik ben blij dat je hier een berichtje hebt gezet! Het is echt geen inbreken hoor! Ik denk dat het voor sommige vrouwen hier misschien ook wel fijn is om jouw verhaal te lezen. Het is toch een beetje 'praten met je kind als het volwassen is'. Een ander oogpunt. Voor ons ook een manier om te toetsen of we wel goed bezig zijn.Ik denk dat het misschien een goed idee is om rustig te tijd te nemen om een aantal zaken op een rijtje te zetten. Praten met je moeder, je oom, andere mensen die je meer kunnen vertellen over hoe je vader was. En misschien helpt het je ook als je meer inzicht probeert te krijgen (bijvoorbeeld door hier te lezen) in hoe zulke relaties functioneren.
Wat me opvalt, is dat je schrijft dat je vader jou in de steek heeft gelaten. Ik begrijp heel goed dat het zo voelt voor jou, omdat je hem daarna amper meer gezien hebt. Maar in feite is hij weggegaan bij je moeder. Die heeft hij in de steek gelaten. Jij hoorde bij je moeder en daarom zag hij jou ook niet meer. Dat had natuurlijk wel gekund hoor, dat wil ik ook niet goedpraten. Maar misschien is het een andere manier om ertegenaan te kijken, waarbij je het minder op jezelf betrekt? Het was toch niet jouw schuld dat hij wegging?
Of het een goed idee is of niet om je vader te willen leren kennen, is een vraag die je alleen zelf kan beantwoorden. Wat ik begrijp uit je eigen topic begrijp, is dat je bang bent (weer) gekwetst te worden. Dat is misschien een teken dat je er nog niet helemaal klaar voor bent en eerst wat sterker moet worden. Net zoals je moeder dat destijds moest voordat ze kon besluiten weg te gaan.
dubio
Ga in therapie!
woensdag 7 januari 2009 om 12:29
Lieve Ambrosia
Voel je welkom om hier mee te praten, je vragen of gedachten op te schrijven wanneer jij daar behoefte aan hebt. Ik hoop dat ik zelf ook reacties kan geven waar je wat aan hebt.
Op dit moment heb ik niet echt mijn handen vrij om uitgebreid te reageren, maar ik probeer vanavond langer te schrijven.
Ik ben jouw topic ook aan het lezen, op aanraden van Dubiootje.
Als moeder van een dochter van nu bijna 3. Ik maak me zorgen hoe het voor haar moet zijn om op te groeien zonder haar vader, en over wat voor mij juiste keuzes zijn om te maken nu. Met deze geschiedenis.
Veel liefs, ik vind je een hele lieve wijze vrouw hoe ik je nu een beetje heb leren kennen op je eigen topic.
Voel je welkom om hier mee te praten, je vragen of gedachten op te schrijven wanneer jij daar behoefte aan hebt. Ik hoop dat ik zelf ook reacties kan geven waar je wat aan hebt.
Op dit moment heb ik niet echt mijn handen vrij om uitgebreid te reageren, maar ik probeer vanavond langer te schrijven.
Ik ben jouw topic ook aan het lezen, op aanraden van Dubiootje.
Als moeder van een dochter van nu bijna 3. Ik maak me zorgen hoe het voor haar moet zijn om op te groeien zonder haar vader, en over wat voor mij juiste keuzes zijn om te maken nu. Met deze geschiedenis.
Veel liefs, ik vind je een hele lieve wijze vrouw hoe ik je nu een beetje heb leren kennen op je eigen topic.
woensdag 7 januari 2009 om 12:38
Iseo, dat wilde ik jou nog vertellen. Ik ben een boek aan het lezen over de rol van vrouwen in de wereld(geschiedenis). En ik stuitte daar op een feit waar ik nooit eerder bij had stilgestaan, omdat het voor ons zo normaal is. Vroeger wisten mensen helemaal niet dat kinderen verwekt werden door mannen! Dat is waarschijnlijk pas enkele duizenden jaren voor Christus bekend geworden.
Ik vraag me dus af in hoeverre het concept van een 'vader' (los van het concept van 'de partner van de moeder') mens-eigen is. Zou, toen het besef eenmaal was doorgedrongen dat mannen ook een rol spelen in de verwekking van kinderen, niet eerder een maatschappelijk/cultureel idee zijn ontstaan dat elk kind een vader nodig heeft?
Ik vraag me dus af in hoeverre het concept van een 'vader' (los van het concept van 'de partner van de moeder') mens-eigen is. Zou, toen het besef eenmaal was doorgedrongen dat mannen ook een rol spelen in de verwekking van kinderen, niet eerder een maatschappelijk/cultureel idee zijn ontstaan dat elk kind een vader nodig heeft?
Ga in therapie!
woensdag 7 januari 2009 om 12:41
Lieve Dubio, ik denk dat ik schrijf dat hij mij in de steek heeft gelaten omdat op dat punt mijn ouders al een poosje uit elkaar waren, en mijn moeder al samenwoonde met mijn stiefvader. Hij kwam dus om de week op zaterdag om mij op te halen, en op een gegeven moment kwam hij gewoon niet meer. Dus het voelt echt alsof hij toen bewust heeft gekozen om mij in de steek te laten. Hij was immers al een poosje weg bij mij moeder.
Ik denk dat ik vooral erg bang ben, om gekwetst te worden, om afgewezen te worden, om te zien dat hij echt niks om me geeft.
Iseo, ik hoop dat we wat aan elkaars verhaal hebben. Ik weet in ieder geval dat ik echt de liefste moeder heb die ik me maar zou kunnen wensen. Ben zo ontzettend trots op haar, ze heeft het allemaal maar wel gedaan.
Jullie zijn lief
Ik denk dat ik vooral erg bang ben, om gekwetst te worden, om afgewezen te worden, om te zien dat hij echt niks om me geeft.
Iseo, ik hoop dat we wat aan elkaars verhaal hebben. Ik weet in ieder geval dat ik echt de liefste moeder heb die ik me maar zou kunnen wensen. Ben zo ontzettend trots op haar, ze heeft het allemaal maar wel gedaan.
Jullie zijn lief
woensdag 7 januari 2009 om 13:26
quote:ambrosia9 schreef op 07 januari 2009 @ 12:00:
De hele tijd ben ik in mijn hoofd bezig om er een betere man van te maken, te denken dat er vast een goed excuus was waarom hij ging. Maar als ik hier lees en als ik de verhalen hoor, is het misschien gewoon wel een egoistische zak en wil ik hem helemaal niet kennen. Is het wel zo verstandig om hem op te zoeken?
Lief, lief, lief Ambroosje,
Wat een ontroerende posting en wat hoef jíj je niet te excuseren om met ons mee te schrijven. Zoals je over je moeder schrijft, haar neerzet als supervrouw, dat gaat dwars door me heen, wat mooi dat je dat zegt en zo voelt.
Misschien is je vader wel een egoïstische klootzak. Dat zou zomaar kunnen. Maar dat doet niets aan jouw gevoel af hem weer eens te willen ontmoeten. Dat staat op zich los van elkaar want het is iets wat je pas zult ervaren als je hem zelf, als volwassene ontmoet en voelt en besnuffelt. Zonder zo'n ontmoeting zul je het je altijd af blijven vragen ben ik bang. Denk je zelf niet?
Van de vrouwen hier weet ik dat ze de vaders en de kinderen graag contact willen laten hebben met elkaar. Niet voor zichzelf maar voor de kinderen die uit hun relaties zijn geboren. Voor de moeders is het vaak moeilijk maar voor de kinderen (ook vaak) onmisbaar. Kinderen houden doorgaans van beide ouders en dat mag ook. De moeders hielden ooit van de vaders, hoe rot het allemaal ook afliep. Maar die liefde van kinderen voor hun ouders staat los van de liefde die de ouders voor elkaar voelden. Een ouder/kind band is een ander soort liefde dan de liefde die volwassenen in een relatie voor elkaar voelen. Jij bent, als dochter van je ouders, het resultaat van die liefde en ik weet zeker dat jij in liefde ontvangen bent toen. Dat jij dus graag wil zien waar al die liefde is gebleven, dat is zo ontzettend begrijpelijk lieve schat.
Ik denk dat het belangrijk voor je is om je vader weer te zien. Omdat jij je eigen oordeel moet kunnen vormen. Wie weet vind jij je vader een toffe peer (mijn ex is ook een toffe peer bijvoorbeeld en zijn kleine broers en zusters en stiefbroers en zussen zijn dól op hem, al kon ik hem op een gegeven moment wel schieten) en wil je hem vaker zien.
Misschien valt het erg tegen, is het conact niet warm en hartelijk, is hij niet de man die je hoopte dat hij was, het kan alle kanten op maar een feit is dat jij het graag wil weten, voelen ervaren.
Ik denk dat dat heel goed is om wél te doen Ambrosialief. Ik hoop dat je niet bang bent dat je daarmee je moeder kwetst. Want dat doe je niet. Je houdt van haar en die liefde is uniek. Het zegt niet dat jij niet ook een plaatsje in je hart mag hebben voor je vader. Je hebt meerdere hartkamers en je kunt ze allebei een plaats geven zonder dat ze elkaar in de weg zitten. En jij, met je mooie, gevoelige natuur, kunt dat helemaal, daar ben ik zeker van.
De hele tijd ben ik in mijn hoofd bezig om er een betere man van te maken, te denken dat er vast een goed excuus was waarom hij ging. Maar als ik hier lees en als ik de verhalen hoor, is het misschien gewoon wel een egoistische zak en wil ik hem helemaal niet kennen. Is het wel zo verstandig om hem op te zoeken?
Lief, lief, lief Ambroosje,
Wat een ontroerende posting en wat hoef jíj je niet te excuseren om met ons mee te schrijven. Zoals je over je moeder schrijft, haar neerzet als supervrouw, dat gaat dwars door me heen, wat mooi dat je dat zegt en zo voelt.
Misschien is je vader wel een egoïstische klootzak. Dat zou zomaar kunnen. Maar dat doet niets aan jouw gevoel af hem weer eens te willen ontmoeten. Dat staat op zich los van elkaar want het is iets wat je pas zult ervaren als je hem zelf, als volwassene ontmoet en voelt en besnuffelt. Zonder zo'n ontmoeting zul je het je altijd af blijven vragen ben ik bang. Denk je zelf niet?
Van de vrouwen hier weet ik dat ze de vaders en de kinderen graag contact willen laten hebben met elkaar. Niet voor zichzelf maar voor de kinderen die uit hun relaties zijn geboren. Voor de moeders is het vaak moeilijk maar voor de kinderen (ook vaak) onmisbaar. Kinderen houden doorgaans van beide ouders en dat mag ook. De moeders hielden ooit van de vaders, hoe rot het allemaal ook afliep. Maar die liefde van kinderen voor hun ouders staat los van de liefde die de ouders voor elkaar voelden. Een ouder/kind band is een ander soort liefde dan de liefde die volwassenen in een relatie voor elkaar voelen. Jij bent, als dochter van je ouders, het resultaat van die liefde en ik weet zeker dat jij in liefde ontvangen bent toen. Dat jij dus graag wil zien waar al die liefde is gebleven, dat is zo ontzettend begrijpelijk lieve schat.
Ik denk dat het belangrijk voor je is om je vader weer te zien. Omdat jij je eigen oordeel moet kunnen vormen. Wie weet vind jij je vader een toffe peer (mijn ex is ook een toffe peer bijvoorbeeld en zijn kleine broers en zusters en stiefbroers en zussen zijn dól op hem, al kon ik hem op een gegeven moment wel schieten) en wil je hem vaker zien.
Misschien valt het erg tegen, is het conact niet warm en hartelijk, is hij niet de man die je hoopte dat hij was, het kan alle kanten op maar een feit is dat jij het graag wil weten, voelen ervaren.
Ik denk dat dat heel goed is om wél te doen Ambrosialief. Ik hoop dat je niet bang bent dat je daarmee je moeder kwetst. Want dat doe je niet. Je houdt van haar en die liefde is uniek. Het zegt niet dat jij niet ook een plaatsje in je hart mag hebben voor je vader. Je hebt meerdere hartkamers en je kunt ze allebei een plaats geven zonder dat ze elkaar in de weg zitten. En jij, met je mooie, gevoelige natuur, kunt dat helemaal, daar ben ik zeker van.
woensdag 7 januari 2009 om 20:15
Wat moet ik daar nou op schrijven, zoveel lieve woorden
Ik ben misschien wel een beetje bang om mijn moeder te kwetsen, dat ik hem straks wel graag mag, terwijl hij al die dingen heeft gedaan. Al weet ik heel goed dat zij mij alles gunt en ze het belangrijk vindt dat ik doe wat voor mij goed voelt. Ze heeft zelfs al aangeboden om te rijden als ik hem zou willen ontmoeten, niet om er bij te zijn, maar gewoon om er voor mij te zijn. Ik weet wel dat ik hem toch een keer zal willen/moeten ontmoeten, dit is geen gevoel dat ik (voor altijd) weg kan stoppen, het komt toch altijd weer boven drijven.
Ik vind het echt van veel kracht en liefde getuigen dat al die moeders hun kinderen het contact met hun vader gunnen, ondanks de "hekel" die ze aan hun ex hebben. En zeker als het zo'n relatie was als je hier veel leest, dan draait het echt puur om de liefde voor je kind.
Ik ben misschien wel een beetje bang om mijn moeder te kwetsen, dat ik hem straks wel graag mag, terwijl hij al die dingen heeft gedaan. Al weet ik heel goed dat zij mij alles gunt en ze het belangrijk vindt dat ik doe wat voor mij goed voelt. Ze heeft zelfs al aangeboden om te rijden als ik hem zou willen ontmoeten, niet om er bij te zijn, maar gewoon om er voor mij te zijn. Ik weet wel dat ik hem toch een keer zal willen/moeten ontmoeten, dit is geen gevoel dat ik (voor altijd) weg kan stoppen, het komt toch altijd weer boven drijven.
Ik vind het echt van veel kracht en liefde getuigen dat al die moeders hun kinderen het contact met hun vader gunnen, ondanks de "hekel" die ze aan hun ex hebben. En zeker als het zo'n relatie was als je hier veel leest, dan draait het echt puur om de liefde voor je kind.
woensdag 7 januari 2009 om 22:23
Ambrosia, komt het ook niet een beetje door die posting op je eigen topic dat je nu zo denkt? Het is ergens wel makkelijker om te besluiten dat je vader een egoïstische zak is. Dan is het duidelijk en is het ook klaar. Maar ik denk niet dat dat erg bij jou past en ik denk eerlijk gezegd ook niet dat het gevoelsmatig dan ook zo 'klaar' is. Ik denk eerder dat je daarmee een muur om jezelf optrekt om jezelf te beschermen, maar daarmee is het nog niet weg. Precies wat jij zegt, je kan het gevoel niet wegstoppen. Dat lijkt me ook niet gezond.
Wat ontzettend lief van je moeder dat ze met je mee wil gaan. Zij gaat volgens mij echt door het vuur voor jou. Als ik me inleef in je moeder, dan denk ik dat ze oprecht wil dat jij gelukkig bent. Als jij er behoefte aan hebt je vader te leren kennen, zal ze zich over haar eigen gevoelens heen zetten. Het betekent naar mijn idee veel dat ze bereid is jou naar hem toe te rijden. Dat moet wel erg moeilijk voor haar zijn. Maar ik denk dat zij oprecht wil, ondanks wat zíj met jouw vader heeft meegemaakt, dat jij wel de kans krijgt een goed contact met hem te hebben. Haar grootste angst is waarschijnlijk dat hij jou ook niet goed behandelt en dat je gekwetst wordt.
Als ik in haar schoenen stond, zou ik absoluut niet willen dat je om mij dat contact niet zocht. Jij bent haar kind, ze zal jouw belang altijd boven het hare stellen. Ze zal echt niet willen dat jij haar in bescherming neemt. Ik denk dat je moeder inmiddels ook wel sterk genoeg is om dat aan te kunnen. Ik denk ook dat jullie band zo sterk is dat jij daar gevoelig mee om zal gaan.
(Mocht je gaan, dan zou ik overigens wel iemand anders meenemen in plaats van je moeder.)
Het lijkt me zo heftig voor je moeder om jou nu eindelijk dingen te vertellen waar ze je nooit mee heeft willen belasten. Ik heb zelf ook wel eens de behoefte om de kinderen te vertellen wat voor man hun vader eigenlijk is. Ik doe dat natuurlijk nooit. Ik vraag me af hoe ik me zou voelen als ik zo'n gesprek met mijn dochters zou voeren als ze volwassen zijn.
Poe, ik vind het lastig de woorden te vinden. Ik sta er ook wel eens bij te kijken als mijn ex de kinderen ophaalt en helemaal leuk met ze staat te doen, terwijl ik weet hoe weinig hij zich in werkelijkheid aan ze gelegen laat liggen. Maar dan zie ik de kinderen blij reageren en denk ik: het is goed zo. Misschien komen ze er ooit zelf achter hoe hij is, maar in elk geval niet van mij. Ik ben dan oprecht blij voor ze dat ze hun vader graag zien. Het is een dubbel gevoel, dat komt omdat het gevoel voor mijn ex kruist met dat voor mijn kinderen, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar het gevoel met betrekking tot de kinderen is toch positief.
Wat ontzettend lief van je moeder dat ze met je mee wil gaan. Zij gaat volgens mij echt door het vuur voor jou. Als ik me inleef in je moeder, dan denk ik dat ze oprecht wil dat jij gelukkig bent. Als jij er behoefte aan hebt je vader te leren kennen, zal ze zich over haar eigen gevoelens heen zetten. Het betekent naar mijn idee veel dat ze bereid is jou naar hem toe te rijden. Dat moet wel erg moeilijk voor haar zijn. Maar ik denk dat zij oprecht wil, ondanks wat zíj met jouw vader heeft meegemaakt, dat jij wel de kans krijgt een goed contact met hem te hebben. Haar grootste angst is waarschijnlijk dat hij jou ook niet goed behandelt en dat je gekwetst wordt.
Als ik in haar schoenen stond, zou ik absoluut niet willen dat je om mij dat contact niet zocht. Jij bent haar kind, ze zal jouw belang altijd boven het hare stellen. Ze zal echt niet willen dat jij haar in bescherming neemt. Ik denk dat je moeder inmiddels ook wel sterk genoeg is om dat aan te kunnen. Ik denk ook dat jullie band zo sterk is dat jij daar gevoelig mee om zal gaan.
(Mocht je gaan, dan zou ik overigens wel iemand anders meenemen in plaats van je moeder.)
Het lijkt me zo heftig voor je moeder om jou nu eindelijk dingen te vertellen waar ze je nooit mee heeft willen belasten. Ik heb zelf ook wel eens de behoefte om de kinderen te vertellen wat voor man hun vader eigenlijk is. Ik doe dat natuurlijk nooit. Ik vraag me af hoe ik me zou voelen als ik zo'n gesprek met mijn dochters zou voeren als ze volwassen zijn.
Poe, ik vind het lastig de woorden te vinden. Ik sta er ook wel eens bij te kijken als mijn ex de kinderen ophaalt en helemaal leuk met ze staat te doen, terwijl ik weet hoe weinig hij zich in werkelijkheid aan ze gelegen laat liggen. Maar dan zie ik de kinderen blij reageren en denk ik: het is goed zo. Misschien komen ze er ooit zelf achter hoe hij is, maar in elk geval niet van mij. Ik ben dan oprecht blij voor ze dat ze hun vader graag zien. Het is een dubbel gevoel, dat komt omdat het gevoel voor mijn ex kruist met dat voor mijn kinderen, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar het gevoel met betrekking tot de kinderen is toch positief.
Ga in therapie!
woensdag 7 januari 2009 om 22:48
Hoi Ambrosia
Als moeder van een klein meiske dat later misschien/waarschijnlijk ook met deze vragen worstelt die jij nu hier opschrijft, wil ik je graag zeggen dat het ook echt om jou gaat, dat het draait om het kind.
Het zijn jouw vragen en het is voor jou belangrijk om je vader te ontmoeten.
Ik ben het met Leo eens, jij moet je eigen oordeel kunnen vormen. Want jij bent bezig met het onderzoeken van jouw verhaal.
En je vader en je moeder spelen allebei een grote rol in je leven, hoe ze die zelf ook hebben ingevuld. Hebben geprobeerd vorm te geven.
Ik wil mijn dochter beschermen, wil de juiste keuzes maken en haar de ruimte te geven om op zoek te gaan naar antwoorden.
Voor mij is het zo dat ik nu pas begin te begrijpen, voelen, wat de situatie ongeveer inhoudt zoals die nu is.
En ik wil niet dat zij bang is om mij te kwetsen. Ik begrijp heel goed dat het mijn eigen verantwoordelijkheid is hoe ik met mijn ervaringen en gevoelens over dit alles omga.
Ik maak me eerder zorgen om haar, om jou.
Bang dat zij niet goed behandeld wordt, verdriet heeft.
Weet je, de relatie die ik had met mijn ex is voor mij niet makkelijk te omschrijven. Het was moeilijk en heftig en er zijn dingen gebeurd. Maar de voorbeelden die ik kan geven over hoe het kon zijn, het zegt nog niets over wat het daarnaast ook voor mij betekende.
Het is niet zwart-wit maar het is, zoals Dubio al op jouw topic schreef, een ingewikkeld samenspel geweest tussen twee mensen.
Het is tussen ons, hoe onze relatie was. Maar voor ons kind zijn wij haar ouders. Ik heb geen andere wens en keuze dan hier zo goed mogelijk mee om te gaan.
Ik raakt me daarom, om als het ware jouw kant van het verhaal te lezen. Hoe jij over je moeder schrijft, ik ben erg onder de indruk. Ik hoop ook mijn kind die basis te geven zoals jij jullie band omschrijft.
Dat het, hoe ingewikkeld het ook is, veilig aanvoelt hoe ik haar in bescherming probeer te nemen.
Mijn dochter ziet haar vader niet. Dat doet mij veel verdriet en ergens zal dat voor buitenstaanders misschien lastig te begrijpen zijn.
Mijn ex, de vader van mijn kind, heeft bepaalde keuzes gemaakt met wat hij op dat moment wist en hoe hij op dat moment kon. Net zoals ik nu veel leer over mijzelf.
Ik moet even nadenken hoe ik dit allemaal op kan schrijven.
Hoe gaat het nu met je na het gesprek gisteren met je moeder?
Als moeder van een klein meiske dat later misschien/waarschijnlijk ook met deze vragen worstelt die jij nu hier opschrijft, wil ik je graag zeggen dat het ook echt om jou gaat, dat het draait om het kind.
Het zijn jouw vragen en het is voor jou belangrijk om je vader te ontmoeten.
Ik ben het met Leo eens, jij moet je eigen oordeel kunnen vormen. Want jij bent bezig met het onderzoeken van jouw verhaal.
En je vader en je moeder spelen allebei een grote rol in je leven, hoe ze die zelf ook hebben ingevuld. Hebben geprobeerd vorm te geven.
Ik wil mijn dochter beschermen, wil de juiste keuzes maken en haar de ruimte te geven om op zoek te gaan naar antwoorden.
Voor mij is het zo dat ik nu pas begin te begrijpen, voelen, wat de situatie ongeveer inhoudt zoals die nu is.
En ik wil niet dat zij bang is om mij te kwetsen. Ik begrijp heel goed dat het mijn eigen verantwoordelijkheid is hoe ik met mijn ervaringen en gevoelens over dit alles omga.
Ik maak me eerder zorgen om haar, om jou.
Bang dat zij niet goed behandeld wordt, verdriet heeft.
Weet je, de relatie die ik had met mijn ex is voor mij niet makkelijk te omschrijven. Het was moeilijk en heftig en er zijn dingen gebeurd. Maar de voorbeelden die ik kan geven over hoe het kon zijn, het zegt nog niets over wat het daarnaast ook voor mij betekende.
Het is niet zwart-wit maar het is, zoals Dubio al op jouw topic schreef, een ingewikkeld samenspel geweest tussen twee mensen.
Het is tussen ons, hoe onze relatie was. Maar voor ons kind zijn wij haar ouders. Ik heb geen andere wens en keuze dan hier zo goed mogelijk mee om te gaan.
Ik raakt me daarom, om als het ware jouw kant van het verhaal te lezen. Hoe jij over je moeder schrijft, ik ben erg onder de indruk. Ik hoop ook mijn kind die basis te geven zoals jij jullie band omschrijft.
Dat het, hoe ingewikkeld het ook is, veilig aanvoelt hoe ik haar in bescherming probeer te nemen.
Mijn dochter ziet haar vader niet. Dat doet mij veel verdriet en ergens zal dat voor buitenstaanders misschien lastig te begrijpen zijn.
Mijn ex, de vader van mijn kind, heeft bepaalde keuzes gemaakt met wat hij op dat moment wist en hoe hij op dat moment kon. Net zoals ik nu veel leer over mijzelf.
Ik moet even nadenken hoe ik dit allemaal op kan schrijven.
Hoe gaat het nu met je na het gesprek gisteren met je moeder?
