Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 8 januari 2009 om 22:03
quote:Iseo schreef op 07 januari 2009 @ 22:48:
Hoi Ambrosia
Als moeder van een klein meiske dat later misschien/waarschijnlijk ook met deze vragen worstelt die jij nu hier opschrijft, wil ik je graag zeggen dat het ook echt om jou gaat, dat het draait om het kind.
Het zijn jouw vragen en het is voor jou belangrijk om je vader te ontmoeten.
Ik ben het met Leo eens, jij moet je eigen oordeel kunnen vormen. Want jij bent bezig met het onderzoeken van jouw verhaal.
En je vader en je moeder spelen allebei een grote rol in je leven, hoe ze die zelf ook hebben ingevuld. Hebben geprobeerd vorm te geven.
Ik wil mijn dochter beschermen, wil de juiste keuzes maken en haar de ruimte te geven om op zoek te gaan naar antwoorden.
Voor mij is het zo dat ik nu pas begin te begrijpen, voelen, wat de situatie ongeveer inhoudt zoals die nu is.
En ik wil niet dat zij bang is om mij te kwetsen. Ik begrijp heel goed dat het mijn eigen verantwoordelijkheid is hoe ik met mijn ervaringen en gevoelens over dit alles omga.
Ik maak me eerder zorgen om haar, om jou.
Bang dat zij niet goed behandeld wordt, verdriet heeft.
Vroeger was mijn moeder onschendbaar, die kon alles aan en zij kon alles goed maken. Als ik gevallen was, maakte een kus erop het weer goed. Maar op een gegeven moment kom je erachter dat ook zij maar een mens is en dat niet alles vanzelf gaat. Zij wilde alles doen om te zorgen dat ik goed behandeld werd en dat ik nooit verdriet zou hebben, maar andersom wil ik dat natuurlijk ook. Ik ben nu 22 en ze blijft mijn moeder, de enige persoon in de hele wereld van wie ik 100 % zeker weet dat ze er altijd is, maakt niet uit wat ik doe, ze houdt onvoorwaardelijk van mij. Dat is best bijzonder. Ik voel me volwassen en we praten veel als vriendinnen, ik wil er graag voor haar zijn, zorgen dat ze gelukkig is. Ze heeft me overigens nooit het gevoel gegeven dat dat mijn taak is, ze verbiedt me altijd om me zorgen te maken over haar. Maar natuurlijk ben ik wel bang om haar te kwetsen, al zal ze het waarschijnlijk niet aan mij laten merken.
Weet je, de relatie die ik had met mijn ex is voor mij niet makkelijk te omschrijven. Het was moeilijk en heftig en er zijn dingen gebeurd. Maar de voorbeelden die ik kan geven over hoe het kon zijn, het zegt nog niets over wat het daarnaast ook voor mij betekende.
Het is niet zwart-wit maar het is, zoals Dubio al op jouw topic schreef, een ingewikkeld samenspel geweest tussen twee mensen.
Het is tussen ons, hoe onze relatie was. Maar voor ons kind zijn wij haar ouders. Ik heb geen andere wens en keuze dan hier zo goed mogelijk mee om te gaan.
Ik raakt me daarom, om als het ware jouw kant van het verhaal te lezen. Hoe jij over je moeder schrijft, ik ben erg onder de indruk. Ik hoop ook mijn kind die basis te geven zoals jij jullie band omschrijft.
Dat het, hoe ingewikkeld het ook is, veilig aanvoelt hoe ik haar in bescherming probeer te nemen.
Dat is denk ik het allerbelangrijkste, dat je dochter weet dat je haar altijd in bescherming zult nemen, dat je er altijd bent en dat je onvoorwaardelijk van haar houdt. Als je dat weet als kind, heb je een hele veilige vaste basis.
Mijn dochter ziet haar vader niet. Dat doet mij veel verdriet en ergens zal dat voor buitenstaanders misschien lastig te begrijpen zijn.
Mijn ex, de vader van mijn kind, heeft bepaalde keuzes gemaakt met wat hij op dat moment wist en hoe hij op dat moment kon. Net zoals ik nu veel leer over mijzelf.
Is je dochter er van bewust dat haar vader weg is uit haar leven? Hoe oud is ze? Is het wel in overleg gegaan met jou, of is hij gewoon verdwenen?
Ik moet even nadenken hoe ik dit allemaal op kan schrijven.
Hoe gaat het nu met je na het gesprek gisteren met je moeder?
Ik ben weer helemaal in mijn studie gedoken, wat erg goed is voor de afleiding. Ik ben er wel de hele tijd mee bezig in mijn achterhoofd. Wat fijn is dat ik het met mijn vriend kan bespreken: ik lucht mijn hart en hij luistert en knuffelt. Hij heeft veel woede naar mijn vader toe, wat ik begrijp en ook wel lief vind. Maar op de een of andere manier vind ik het heel moeilijk om iemand anders rottige dingen over hem te horen zeggen, stom he?
Dankje voor je reactie
Hoi Ambrosia
Als moeder van een klein meiske dat later misschien/waarschijnlijk ook met deze vragen worstelt die jij nu hier opschrijft, wil ik je graag zeggen dat het ook echt om jou gaat, dat het draait om het kind.
Het zijn jouw vragen en het is voor jou belangrijk om je vader te ontmoeten.
Ik ben het met Leo eens, jij moet je eigen oordeel kunnen vormen. Want jij bent bezig met het onderzoeken van jouw verhaal.
En je vader en je moeder spelen allebei een grote rol in je leven, hoe ze die zelf ook hebben ingevuld. Hebben geprobeerd vorm te geven.
Ik wil mijn dochter beschermen, wil de juiste keuzes maken en haar de ruimte te geven om op zoek te gaan naar antwoorden.
Voor mij is het zo dat ik nu pas begin te begrijpen, voelen, wat de situatie ongeveer inhoudt zoals die nu is.
En ik wil niet dat zij bang is om mij te kwetsen. Ik begrijp heel goed dat het mijn eigen verantwoordelijkheid is hoe ik met mijn ervaringen en gevoelens over dit alles omga.
Ik maak me eerder zorgen om haar, om jou.
Bang dat zij niet goed behandeld wordt, verdriet heeft.
Vroeger was mijn moeder onschendbaar, die kon alles aan en zij kon alles goed maken. Als ik gevallen was, maakte een kus erop het weer goed. Maar op een gegeven moment kom je erachter dat ook zij maar een mens is en dat niet alles vanzelf gaat. Zij wilde alles doen om te zorgen dat ik goed behandeld werd en dat ik nooit verdriet zou hebben, maar andersom wil ik dat natuurlijk ook. Ik ben nu 22 en ze blijft mijn moeder, de enige persoon in de hele wereld van wie ik 100 % zeker weet dat ze er altijd is, maakt niet uit wat ik doe, ze houdt onvoorwaardelijk van mij. Dat is best bijzonder. Ik voel me volwassen en we praten veel als vriendinnen, ik wil er graag voor haar zijn, zorgen dat ze gelukkig is. Ze heeft me overigens nooit het gevoel gegeven dat dat mijn taak is, ze verbiedt me altijd om me zorgen te maken over haar. Maar natuurlijk ben ik wel bang om haar te kwetsen, al zal ze het waarschijnlijk niet aan mij laten merken.
Weet je, de relatie die ik had met mijn ex is voor mij niet makkelijk te omschrijven. Het was moeilijk en heftig en er zijn dingen gebeurd. Maar de voorbeelden die ik kan geven over hoe het kon zijn, het zegt nog niets over wat het daarnaast ook voor mij betekende.
Het is niet zwart-wit maar het is, zoals Dubio al op jouw topic schreef, een ingewikkeld samenspel geweest tussen twee mensen.
Het is tussen ons, hoe onze relatie was. Maar voor ons kind zijn wij haar ouders. Ik heb geen andere wens en keuze dan hier zo goed mogelijk mee om te gaan.
Ik raakt me daarom, om als het ware jouw kant van het verhaal te lezen. Hoe jij over je moeder schrijft, ik ben erg onder de indruk. Ik hoop ook mijn kind die basis te geven zoals jij jullie band omschrijft.
Dat het, hoe ingewikkeld het ook is, veilig aanvoelt hoe ik haar in bescherming probeer te nemen.
Dat is denk ik het allerbelangrijkste, dat je dochter weet dat je haar altijd in bescherming zult nemen, dat je er altijd bent en dat je onvoorwaardelijk van haar houdt. Als je dat weet als kind, heb je een hele veilige vaste basis.
Mijn dochter ziet haar vader niet. Dat doet mij veel verdriet en ergens zal dat voor buitenstaanders misschien lastig te begrijpen zijn.
Mijn ex, de vader van mijn kind, heeft bepaalde keuzes gemaakt met wat hij op dat moment wist en hoe hij op dat moment kon. Net zoals ik nu veel leer over mijzelf.
Is je dochter er van bewust dat haar vader weg is uit haar leven? Hoe oud is ze? Is het wel in overleg gegaan met jou, of is hij gewoon verdwenen?
Ik moet even nadenken hoe ik dit allemaal op kan schrijven.
Hoe gaat het nu met je na het gesprek gisteren met je moeder?
Ik ben weer helemaal in mijn studie gedoken, wat erg goed is voor de afleiding. Ik ben er wel de hele tijd mee bezig in mijn achterhoofd. Wat fijn is dat ik het met mijn vriend kan bespreken: ik lucht mijn hart en hij luistert en knuffelt. Hij heeft veel woede naar mijn vader toe, wat ik begrijp en ook wel lief vind. Maar op de een of andere manier vind ik het heel moeilijk om iemand anders rottige dingen over hem te horen zeggen, stom he?
Dankje voor je reactie
vrijdag 9 januari 2009 om 00:02
hallo, zo ben ik ook weer even
Lieve Ambrosia, jij mag hier net zo goed meeschrijven als ieder ander. Ook ik heb je topic gevolgd, de laatste maand niet meer zo.
Hier blijf ik in algemeenheden, wil je meer weten dan staat mijn aanbod nog altijd.
Wat ik mijn kinderen probeer te leren is dat ze voor zichzelf moeten kiezen. Dat beide ouders van ze houden. Oke dat ouders dat anders kunnen uiten, maar die overtuiging heb ik wel.
Ik weet zeker dat jij je moeder niet kwetst als jij weer kontakt wil met je vader. Een relatie tussen ouders onderling is simpelweg een andere relatie dan tussen ouder en kind.
Blijkbaar heb jij kunnen opgroeien in rust, rust die je mede zelf gemaakt hebt door ervan uit te gaan dat je vader je in de steek heeft gelaten. Rust die je nodig was om gewoon Ambroos te kunnen worden. Dat je nu vragen krijgt en toch je vader wilt leren kennen is logisch. Je wordt/bent nu zelf volwassen en begint de verschillen in de relaties te zien. Het is zoals Leo zegt, ooit is er wel liefde geweest.
Niemand wil graag gekwetst worden en iedere moeder wil haar kind daartegen beschermen. Maar dat is een onmogelijkheid, ieder kind wordt gekwetst door het leven, dat is nu eenmaal zo, daar leer je van en groei je van. Ik ga ervan uit dat ook een vader zijn kind daar tegen wil beschermen. Wat jij nu beschouwt als in de steek laten is misschien wel heel anders van zijn kant en heeft hij jou op die manier de rust geschonken om Ambroos te kunnen worden. Je mag van allebei je ouders houden. Je gaat niet minder van je moeder houden als blijkt dat je vader voor jou wel een leuke man is.
Ik hoop dat je er iets aan hebt
Verder veel dikke knuffels voor iedereen
Zonlicht
Lieve Ambrosia, jij mag hier net zo goed meeschrijven als ieder ander. Ook ik heb je topic gevolgd, de laatste maand niet meer zo.
Hier blijf ik in algemeenheden, wil je meer weten dan staat mijn aanbod nog altijd.
Wat ik mijn kinderen probeer te leren is dat ze voor zichzelf moeten kiezen. Dat beide ouders van ze houden. Oke dat ouders dat anders kunnen uiten, maar die overtuiging heb ik wel.
Ik weet zeker dat jij je moeder niet kwetst als jij weer kontakt wil met je vader. Een relatie tussen ouders onderling is simpelweg een andere relatie dan tussen ouder en kind.
Blijkbaar heb jij kunnen opgroeien in rust, rust die je mede zelf gemaakt hebt door ervan uit te gaan dat je vader je in de steek heeft gelaten. Rust die je nodig was om gewoon Ambroos te kunnen worden. Dat je nu vragen krijgt en toch je vader wilt leren kennen is logisch. Je wordt/bent nu zelf volwassen en begint de verschillen in de relaties te zien. Het is zoals Leo zegt, ooit is er wel liefde geweest.
Niemand wil graag gekwetst worden en iedere moeder wil haar kind daartegen beschermen. Maar dat is een onmogelijkheid, ieder kind wordt gekwetst door het leven, dat is nu eenmaal zo, daar leer je van en groei je van. Ik ga ervan uit dat ook een vader zijn kind daar tegen wil beschermen. Wat jij nu beschouwt als in de steek laten is misschien wel heel anders van zijn kant en heeft hij jou op die manier de rust geschonken om Ambroos te kunnen worden. Je mag van allebei je ouders houden. Je gaat niet minder van je moeder houden als blijkt dat je vader voor jou wel een leuke man is.
Ik hoop dat je er iets aan hebt
Verder veel dikke knuffels voor iedereen
Zonlicht
vrijdag 9 januari 2009 om 01:52
Ik vermoed dat een van de redenen van mijn ex is voor het afstand houden, dat hij niet op ons kind wil loslaten wat hij met zich mee kan brengen aan buien en moeilijkheden.
Naast schaamte en het niet willen en kunnen dragen van verantwoordelijkheden.
Het is een man met depressieve inslag, wantrouwend, gevoelig. Kan de ene dag vol goede moed en voornemens zitten, liefde willen uiten en ergens voor staan.
Maar de volgende dag kan hij alleen agressief door de ruimte bewegen en dreigen, vol van frustraties en jaloezie. Hij manipuleert en duwt je compleet in een hoek, om daarna het weer goed te maken waarbij hij zelf ook in de war is.
Het is een, lijkt wel, eeuwig durende strijd in hem zelf die zich uit naar zijn omgeving.
Hij weet dit, kan hier ook redelijk over praten. Maar hij ziet de wereld wel heel erg op zijn manier, praat alles aan elkaar en heeft een onlogische logica.
In mijn beleving meende hij het goedmaken ook werkelijk. Hij kon zichzelf maar moeilijk zien als iemand die geweld gebruikte, en bracht dat geloofwaardig. Dat hij door een voorval weer kon veranderen, dat leek tijdens het goedmaken voor mij ook heel ver weg.
Hoe meer ik afstand neem van mijn ex en nadenk over die tijd, hoe meer ik begrijp dat het niet zomaar beter zal gaan met hem. Hij leeft al jaren zo. In zijn eigen wereld en gedachten over alles. Hij is daarbij verslaafd, niet aan een bepaald middel, maar gebruikt wat hem voorhanden komt om zijn pijn te verlichten.
Waarbij het gebruik dus ook weer consequenties heeft. Op zijn gezondheid, het niet kunnen houden van een baan, het zichzelf verwaarlozen. Maar ineens kan het ook een tijd veel beter gaan, hij kan praten als Brugman en heeft dan ineens weer een leuke baan, mensen die in hem geloven, dan ziet hij er weer fris uit en bouwt iets op. Beloofd weer van alles. Ook aan zichzelf.
Als ik over hem schrijf voel ik gewoon weer iets in mijzelf bovenkomen, een gevoel van hem willen bemoederen, een kans geven. Ik ben echt bang voor mijn ex, maar ik mis hem tegelijk heel erg. Het is zo dubbel.
Hij heeft ons kind eenmaal gezien, ze was toen een week oud. Ik vond het moeilijk, maar had het zelf zo georganiseerd met de juiste mensen erbij en niet in het huis waar ik zelf met mijn baby ging wonen, voor mijn gevoel van veiligheid.
Op dat moment vond ik het belangrijk dat hij er was, voor haar. Er zijn een paar foto's van hem met haar terwijl hij over de wieg gebogen staat, en haar handje vast heeft.
Ik kon het niet aan dat hij haar zou oppakken en vasthouden. Achteraf zie ik hoe moeilijk ik het vond iemand dichtbij mijn kind te laten komen, niet alleen hij. Maar ik twijfel nu aan zoveel dingen, ook of hij haar achteraf gezien nou echt niet even had mogen vasthouden.
Het was wel een mooi moment, hij was heel even een glimlachende trotse vader. Stond die dag ook opgepoetst en bijna verlegen op de stoep met zijn ouders.
Ik kon hem niet aankijken, speelde toneel en probeerde zelfvertrouwen uit te stralen en een praatje te maken met zijn vader met wie ik altijd goed op heb kunnen schieten.
Mijn ex heeft mij heel duidelijk gemaakt met dreigende telefoontjes toen ik zwanger was, dat hij mij verantwoordelijk houdt voor zijn ongeluk. Ik kan zijn gedachtengang over waarom het mijn schuld is dat ik hem een afwezige vader heb gemaakt precies volgen. Ben gewend om hem te begrijpen, zeg maar.
Maar ik zie ook dat het hem pijn doet dat de situatie is zoals die is. Hij had ook liever een echte vader geweest, dat geloof ik.
Hij kan het (nu) niet. En wat ik als eerste schreef, hij zal het haar ook niet aan willen doen denk ik. Dat zij hem leert kennen op die manier met die verschillende gezichten en zijn levensstijl. Hij is echt slim, hij ontkent de halve tijd de waarheid en geeft overal een draai aan, maar heeft ook zeker zijn heldere momenten wanneer de realiteit toch binnenkomt.
Van zijn vader weet ik dat hij er maar heel soms iets over zijn kind zegt. Het onderwerp wordt vermeden (zijn vader is bang voor hem en begint nergens zelf over, ex is vaak erg agressief en in de war als hij zijn vader opzoekt. Onrustig en heeft problemen waarvoor hij hulp nodig heeft en dus weer eens bij zijn vader op de stoep staat) maar heel af en toe zegt hij toch iets, van dat hij misschien eens een fietsje zou kunnen opknappen voor haar verjaardag. Of ook heeft hij eens gezegd dat hij nu pas begreep dat ik het echt zwaar heb gehad in de tijd met hem samen.
Toen ik net in (onverwacht dus) verwachting bleek, was hij eerst echt heel kwaad omdat dit hele slechte timing was. Hij wilde eerst zijn leven op de rit hebben en in rustig vaarwater komen, daarna pas een gezin stichten. Wilde een abortus, maar zei meteen dat er twee jaar later bij wijze van spreken wel een kind mocht komen omdat het dan wel goed zou gaan. Als we er vanaf dat moment hard aan zouden gaan werken, aan het op orde brengen van ons leven.
Het was geen realistische gedachte, gezien de toestand waarin we toen verkeerden (het ging echt heel slecht op alle gebieden) en het volgende moment maakte hij ook weer ruzie op die andere manier, schold me verrot, dreigde, eiste mijn laatste geld en dat ik een abortus zou regelen en vertrok voor een paar dagen, naar achteraf om zich in een andere stad klem te drinken en vreemd te gaan.
Ik voelde me weer ontzettend in de steek gelaten maar voor mij was er vanaf het moment dat ik vermoedde dat ik zwanger was, al iets veranderd.
Toen hij terugkwam gedroeg hij zich echt onmogelijk, ik was ontzettend beroerd (misselijk, de hele dag door al voor twee weken, zo kwam ik er ook achter dat ik dus in verwachting was) en was verdrietig door alles. Ik wilde kiezen voor het kindje maar alle omstandigheden waren zo slecht als het maar zijn kon, ik voelde me na dat laatste jaar in deze destructieve gewelddadige relatie niets waard en ik had vooral een agressieve tierende man voor mij staan, geen betrouwbere vriend die naast mij stond.
Wij zijn niet veel later met ruzie uit elkaar gegaan. Nou ja, hij maakte vooral ruzie met mij over alles.
Hij zag het al als een persoonlijke aanval op hem, dat ik was gestopt met roken, om maar een voorbeeld te noemen.
Hij heeft me het huis uit gezet en later bedreigd via de telefoon.
Heeft dat ook weer goed gemaakt, vermeed het nog een seconde over mijn zwangerschap te praten maar belde me wel regelmatig. We zetten de patronen voort zoals die er waren in de relatie, maar nu op afstand van elkaar want ik zat inmiddels bij familie en er werd echt goed op mij gelet dus veel ging al weer stiekem. Ik kon hem niet loslaten, we waren acht heftige jaren samen geweest. (Op ons eigen eiland, vrij geïsoleerd geleefd zeg maar)
Het is omgeslagen toen hij weer aggressief werd, een heel naar telefoongesprek nadat ik hem ergens over durfde tegen te spreken. Ik was weer zo bang, ik kon het niet aan. Ik leefde een dubbelleven, aan de ene kant bereidde ik me in de 'normale' wereld tussen normale mensen voor op mijn aanstaand moederschap, aan de andere kant hield ik vrij mijn rol in ons ingewikkelde samenspel van de relatie voort met alle rituelen en patronen waaruit dat bestond.
Had flinke stressklachten, het duizelde me compleet, ik vloog alle kanten op. Uit angst na dat laatste telefoontje nam ik toen in een opwelling een ander nummer en ging naar de huisarts om hierover te praten. Vanaf dat moment ben ik ingestort en ook weer gaan opkrabbelen om maar klaar te zijn voor de bevalling.
Wat moeilijk is, is dat mensen in mijn omgeving niet veel weten van wat er precies zich heeft afgespeeld in onze relatie. Veel van wat ik op dit topic heb geschreven, weet verder niemand.
Wel weet mijn familie van de rechtszaak na aangifte die ik een keer heb gedaan, mijn ex is veroordeeld geweest voor mishandeling. Ze weten niet dat ik heb moeten vluchten, van het andere geweld, van het bedreigen en bedriegen, van alle avonturen en die hele levensstijl en ingewikkelde relatie.
Maar voor iedereen is het wel vrij logisch dat mijn dochters vader, een verslaafde, moeilijke man, geen rol speelt nu in haar leven. Ik sta niet toe dat mensen echt iets naars over hem zeggen, ik houd het heel erg in het midden hoe ik dit zelf beleef. Eigenlijk het enige wat ik erover zeg is dat ik hoop dat er in de toekomst een positieve wendig komt, een goed gesprek. Ik zeg dat ik er voor open sta om te praten.
De ouders van mijn ex zijn hier verder ook welkom, ze komen zo eens in de paar maanden langs met een flinke stapel cadeaus voor hun kleinkind.
Mijn dochter is inmiddels een slimme meid van bijna drie, en ze heeft heel goed in de gaten dat ze hier bij mij woont zonder haar vader. Ze praat elke dag over hem en wil van alles weten.
Ik vind het heel moeilijk, hoe ik om moet gaan met haar vragen. Doe mijn best om antwoorden te geven die passen bij haar leeftijd en alles. Ik vind het niet erg, voor mijzelf, dat hij, hoewel afwezig, een grote rol blijft spelen, dat heb ik geaccepteerd en het is zoals het is.
Ik ben dolblij met mijn dochter, ze is echt geweldig en ik wil gewoon haar moeder zijn en voor haar zorgen, wat er verder ook allemaal aan de hand is geweest, en nog is.
Met mijzelf gaat het niet zo goed, ik heb nog steeds stressklachten, zelfs na drie jaar. Ik heb nachtmerries, slaap heel weinig, heb allerlei angsten en zit echt te worstelen met die nasleep van alles. Ups en downs.
Kan wel honderd keer van mezelf vinden dat ik me niet aan moet stellen en moet leven. Maar het blijkt niet zo te werken op het moment.
Mijn zelfvertrouwen was kapot, heb helemaal overnieuw moeten beginnen. Ik was alles kwijt, heb nu een nieuw huis, nieuwe spullen, een nieuw leven. Een studie, vrienden etc.
Het gaat heel wisselend, ook wat studeren betreft, of in het ouderschap. Ik vind het vrij pittig allemaal op dit moment, zit nu ook even ziek thuis.
Maar wel erg bezig dus met toen. Met verwerken. En ook omdat ik er iets mee moet, voor de toekomst, om er steeds te kunnen zijn voor mijn kind.
Ik schrijf het maar zo compleet mogelijk op, om toch een beetje een klopppende samenvatting voor jou te geven.
Ambrosia, ik hoop niet dat ik te veel lastige info geef waar jij niets mee kunt, maar ik wil graag iets uitleggen over mijn situatie dat ook een beetje klopt omdat het zoveel verschillende kanten heeft.
Ik begrijp je wat dat betreft ook, met wat je schrijft dat je het op een of andere manier moeilijk vind om iemand anders rottige dingen over je vader te horen zeggen.
Zelf kan ik niet zomaar samenvatten hier: mijn ex was een klootzak, hij sloeg me, ik bleef bij hem.
Het is niet zo zwart-wit allemaal, hij is een boeiende man, ingewikkeld, intelligent. Ik was echt ontzettend verliefd.
Ik offerde mijn grenzen binnen de relatie op uit een soort heel erg romantisch idee.
Ik was jong en terugkijken op alle fouten die ik zelf maakte, is erg confronterend. Heb zelf veel van de narigheid in stand helpen houden, ik liet hem niet los en hij moest mij hebben.
Er zijn veel mooie belevenissen die ik later aan onze dochter zou kunnen vertellen, we hebben heel wat meegemaakt. Ik weet nu echt niet wat ik wel of niet moet doen, vertellen. Voel me compleet onzeker wat ik er mee moet doen.
Daarom ben ik ook onder de indruk van jouw topic. Het leert mij om het vanuit een ander perspectief weer te zien allemaal.
Wat me misschien weer wat antwoorden helpt te vinden.
Lieve Ambrosia, ik vind het heel ontroerend jouw verhaal te lezen, wat je schrijft over jou en je moeder.
Ook je vriend, wat fijn dat je zulke mooie mensen om je heen hebt.
En ik wil nog zeggen, voel je niet verplicht snel te reageren ofzo, schrijf gewoon wanneer jij dat wilt.
Naast schaamte en het niet willen en kunnen dragen van verantwoordelijkheden.
Het is een man met depressieve inslag, wantrouwend, gevoelig. Kan de ene dag vol goede moed en voornemens zitten, liefde willen uiten en ergens voor staan.
Maar de volgende dag kan hij alleen agressief door de ruimte bewegen en dreigen, vol van frustraties en jaloezie. Hij manipuleert en duwt je compleet in een hoek, om daarna het weer goed te maken waarbij hij zelf ook in de war is.
Het is een, lijkt wel, eeuwig durende strijd in hem zelf die zich uit naar zijn omgeving.
Hij weet dit, kan hier ook redelijk over praten. Maar hij ziet de wereld wel heel erg op zijn manier, praat alles aan elkaar en heeft een onlogische logica.
In mijn beleving meende hij het goedmaken ook werkelijk. Hij kon zichzelf maar moeilijk zien als iemand die geweld gebruikte, en bracht dat geloofwaardig. Dat hij door een voorval weer kon veranderen, dat leek tijdens het goedmaken voor mij ook heel ver weg.
Hoe meer ik afstand neem van mijn ex en nadenk over die tijd, hoe meer ik begrijp dat het niet zomaar beter zal gaan met hem. Hij leeft al jaren zo. In zijn eigen wereld en gedachten over alles. Hij is daarbij verslaafd, niet aan een bepaald middel, maar gebruikt wat hem voorhanden komt om zijn pijn te verlichten.
Waarbij het gebruik dus ook weer consequenties heeft. Op zijn gezondheid, het niet kunnen houden van een baan, het zichzelf verwaarlozen. Maar ineens kan het ook een tijd veel beter gaan, hij kan praten als Brugman en heeft dan ineens weer een leuke baan, mensen die in hem geloven, dan ziet hij er weer fris uit en bouwt iets op. Beloofd weer van alles. Ook aan zichzelf.
Als ik over hem schrijf voel ik gewoon weer iets in mijzelf bovenkomen, een gevoel van hem willen bemoederen, een kans geven. Ik ben echt bang voor mijn ex, maar ik mis hem tegelijk heel erg. Het is zo dubbel.
Hij heeft ons kind eenmaal gezien, ze was toen een week oud. Ik vond het moeilijk, maar had het zelf zo georganiseerd met de juiste mensen erbij en niet in het huis waar ik zelf met mijn baby ging wonen, voor mijn gevoel van veiligheid.
Op dat moment vond ik het belangrijk dat hij er was, voor haar. Er zijn een paar foto's van hem met haar terwijl hij over de wieg gebogen staat, en haar handje vast heeft.
Ik kon het niet aan dat hij haar zou oppakken en vasthouden. Achteraf zie ik hoe moeilijk ik het vond iemand dichtbij mijn kind te laten komen, niet alleen hij. Maar ik twijfel nu aan zoveel dingen, ook of hij haar achteraf gezien nou echt niet even had mogen vasthouden.
Het was wel een mooi moment, hij was heel even een glimlachende trotse vader. Stond die dag ook opgepoetst en bijna verlegen op de stoep met zijn ouders.
Ik kon hem niet aankijken, speelde toneel en probeerde zelfvertrouwen uit te stralen en een praatje te maken met zijn vader met wie ik altijd goed op heb kunnen schieten.
Mijn ex heeft mij heel duidelijk gemaakt met dreigende telefoontjes toen ik zwanger was, dat hij mij verantwoordelijk houdt voor zijn ongeluk. Ik kan zijn gedachtengang over waarom het mijn schuld is dat ik hem een afwezige vader heb gemaakt precies volgen. Ben gewend om hem te begrijpen, zeg maar.
Maar ik zie ook dat het hem pijn doet dat de situatie is zoals die is. Hij had ook liever een echte vader geweest, dat geloof ik.
Hij kan het (nu) niet. En wat ik als eerste schreef, hij zal het haar ook niet aan willen doen denk ik. Dat zij hem leert kennen op die manier met die verschillende gezichten en zijn levensstijl. Hij is echt slim, hij ontkent de halve tijd de waarheid en geeft overal een draai aan, maar heeft ook zeker zijn heldere momenten wanneer de realiteit toch binnenkomt.
Van zijn vader weet ik dat hij er maar heel soms iets over zijn kind zegt. Het onderwerp wordt vermeden (zijn vader is bang voor hem en begint nergens zelf over, ex is vaak erg agressief en in de war als hij zijn vader opzoekt. Onrustig en heeft problemen waarvoor hij hulp nodig heeft en dus weer eens bij zijn vader op de stoep staat) maar heel af en toe zegt hij toch iets, van dat hij misschien eens een fietsje zou kunnen opknappen voor haar verjaardag. Of ook heeft hij eens gezegd dat hij nu pas begreep dat ik het echt zwaar heb gehad in de tijd met hem samen.
Toen ik net in (onverwacht dus) verwachting bleek, was hij eerst echt heel kwaad omdat dit hele slechte timing was. Hij wilde eerst zijn leven op de rit hebben en in rustig vaarwater komen, daarna pas een gezin stichten. Wilde een abortus, maar zei meteen dat er twee jaar later bij wijze van spreken wel een kind mocht komen omdat het dan wel goed zou gaan. Als we er vanaf dat moment hard aan zouden gaan werken, aan het op orde brengen van ons leven.
Het was geen realistische gedachte, gezien de toestand waarin we toen verkeerden (het ging echt heel slecht op alle gebieden) en het volgende moment maakte hij ook weer ruzie op die andere manier, schold me verrot, dreigde, eiste mijn laatste geld en dat ik een abortus zou regelen en vertrok voor een paar dagen, naar achteraf om zich in een andere stad klem te drinken en vreemd te gaan.
Ik voelde me weer ontzettend in de steek gelaten maar voor mij was er vanaf het moment dat ik vermoedde dat ik zwanger was, al iets veranderd.
Toen hij terugkwam gedroeg hij zich echt onmogelijk, ik was ontzettend beroerd (misselijk, de hele dag door al voor twee weken, zo kwam ik er ook achter dat ik dus in verwachting was) en was verdrietig door alles. Ik wilde kiezen voor het kindje maar alle omstandigheden waren zo slecht als het maar zijn kon, ik voelde me na dat laatste jaar in deze destructieve gewelddadige relatie niets waard en ik had vooral een agressieve tierende man voor mij staan, geen betrouwbere vriend die naast mij stond.
Wij zijn niet veel later met ruzie uit elkaar gegaan. Nou ja, hij maakte vooral ruzie met mij over alles.
Hij zag het al als een persoonlijke aanval op hem, dat ik was gestopt met roken, om maar een voorbeeld te noemen.
Hij heeft me het huis uit gezet en later bedreigd via de telefoon.
Heeft dat ook weer goed gemaakt, vermeed het nog een seconde over mijn zwangerschap te praten maar belde me wel regelmatig. We zetten de patronen voort zoals die er waren in de relatie, maar nu op afstand van elkaar want ik zat inmiddels bij familie en er werd echt goed op mij gelet dus veel ging al weer stiekem. Ik kon hem niet loslaten, we waren acht heftige jaren samen geweest. (Op ons eigen eiland, vrij geïsoleerd geleefd zeg maar)
Het is omgeslagen toen hij weer aggressief werd, een heel naar telefoongesprek nadat ik hem ergens over durfde tegen te spreken. Ik was weer zo bang, ik kon het niet aan. Ik leefde een dubbelleven, aan de ene kant bereidde ik me in de 'normale' wereld tussen normale mensen voor op mijn aanstaand moederschap, aan de andere kant hield ik vrij mijn rol in ons ingewikkelde samenspel van de relatie voort met alle rituelen en patronen waaruit dat bestond.
Had flinke stressklachten, het duizelde me compleet, ik vloog alle kanten op. Uit angst na dat laatste telefoontje nam ik toen in een opwelling een ander nummer en ging naar de huisarts om hierover te praten. Vanaf dat moment ben ik ingestort en ook weer gaan opkrabbelen om maar klaar te zijn voor de bevalling.
Wat moeilijk is, is dat mensen in mijn omgeving niet veel weten van wat er precies zich heeft afgespeeld in onze relatie. Veel van wat ik op dit topic heb geschreven, weet verder niemand.
Wel weet mijn familie van de rechtszaak na aangifte die ik een keer heb gedaan, mijn ex is veroordeeld geweest voor mishandeling. Ze weten niet dat ik heb moeten vluchten, van het andere geweld, van het bedreigen en bedriegen, van alle avonturen en die hele levensstijl en ingewikkelde relatie.
Maar voor iedereen is het wel vrij logisch dat mijn dochters vader, een verslaafde, moeilijke man, geen rol speelt nu in haar leven. Ik sta niet toe dat mensen echt iets naars over hem zeggen, ik houd het heel erg in het midden hoe ik dit zelf beleef. Eigenlijk het enige wat ik erover zeg is dat ik hoop dat er in de toekomst een positieve wendig komt, een goed gesprek. Ik zeg dat ik er voor open sta om te praten.
De ouders van mijn ex zijn hier verder ook welkom, ze komen zo eens in de paar maanden langs met een flinke stapel cadeaus voor hun kleinkind.
Mijn dochter is inmiddels een slimme meid van bijna drie, en ze heeft heel goed in de gaten dat ze hier bij mij woont zonder haar vader. Ze praat elke dag over hem en wil van alles weten.
Ik vind het heel moeilijk, hoe ik om moet gaan met haar vragen. Doe mijn best om antwoorden te geven die passen bij haar leeftijd en alles. Ik vind het niet erg, voor mijzelf, dat hij, hoewel afwezig, een grote rol blijft spelen, dat heb ik geaccepteerd en het is zoals het is.
Ik ben dolblij met mijn dochter, ze is echt geweldig en ik wil gewoon haar moeder zijn en voor haar zorgen, wat er verder ook allemaal aan de hand is geweest, en nog is.
Met mijzelf gaat het niet zo goed, ik heb nog steeds stressklachten, zelfs na drie jaar. Ik heb nachtmerries, slaap heel weinig, heb allerlei angsten en zit echt te worstelen met die nasleep van alles. Ups en downs.
Kan wel honderd keer van mezelf vinden dat ik me niet aan moet stellen en moet leven. Maar het blijkt niet zo te werken op het moment.
Mijn zelfvertrouwen was kapot, heb helemaal overnieuw moeten beginnen. Ik was alles kwijt, heb nu een nieuw huis, nieuwe spullen, een nieuw leven. Een studie, vrienden etc.
Het gaat heel wisselend, ook wat studeren betreft, of in het ouderschap. Ik vind het vrij pittig allemaal op dit moment, zit nu ook even ziek thuis.
Maar wel erg bezig dus met toen. Met verwerken. En ook omdat ik er iets mee moet, voor de toekomst, om er steeds te kunnen zijn voor mijn kind.
Ik schrijf het maar zo compleet mogelijk op, om toch een beetje een klopppende samenvatting voor jou te geven.
Ambrosia, ik hoop niet dat ik te veel lastige info geef waar jij niets mee kunt, maar ik wil graag iets uitleggen over mijn situatie dat ook een beetje klopt omdat het zoveel verschillende kanten heeft.
Ik begrijp je wat dat betreft ook, met wat je schrijft dat je het op een of andere manier moeilijk vind om iemand anders rottige dingen over je vader te horen zeggen.
Zelf kan ik niet zomaar samenvatten hier: mijn ex was een klootzak, hij sloeg me, ik bleef bij hem.
Het is niet zo zwart-wit allemaal, hij is een boeiende man, ingewikkeld, intelligent. Ik was echt ontzettend verliefd.
Ik offerde mijn grenzen binnen de relatie op uit een soort heel erg romantisch idee.
Ik was jong en terugkijken op alle fouten die ik zelf maakte, is erg confronterend. Heb zelf veel van de narigheid in stand helpen houden, ik liet hem niet los en hij moest mij hebben.
Er zijn veel mooie belevenissen die ik later aan onze dochter zou kunnen vertellen, we hebben heel wat meegemaakt. Ik weet nu echt niet wat ik wel of niet moet doen, vertellen. Voel me compleet onzeker wat ik er mee moet doen.
Daarom ben ik ook onder de indruk van jouw topic. Het leert mij om het vanuit een ander perspectief weer te zien allemaal.
Wat me misschien weer wat antwoorden helpt te vinden.
Lieve Ambrosia, ik vind het heel ontroerend jouw verhaal te lezen, wat je schrijft over jou en je moeder.
Ook je vriend, wat fijn dat je zulke mooie mensen om je heen hebt.
En ik wil nog zeggen, voel je niet verplicht snel te reageren ofzo, schrijf gewoon wanneer jij dat wilt.
vrijdag 9 januari 2009 om 08:52
Ik reageer nu pas, er komt niets zinnigs uit. Maar dankjewel voor jullie lieve reacties . Elke dag realiseer ik me weer meer hoeveel er stuk is. Niet alleen zozeer in de relatie vergeleken met wat ik ooit dacht dat er was. Maar ook in mij. Ik voel me kapot. Rotgevoel.
Ambrosia, fijn dat je hier de andere kant kunt lezen. En ik begrijp dat je ergens het gevoel kunt hebben dat je je moeder verraadt door contact te hebben met je vader en hem misschien dan wel graag te mogen. Maar idd, dat zijn zulke andere relaties. En je moeder gunt je dat juist als ik het zo lees.
En Iseo, dikke lieverd. Klinkt als een moeilijke tijd. En ik zou je dochter zeker later vertellen over de mooie dingen die je ex en jij gedeeld hebben. Het is voor haar zelfbeeld belangrijk denk ik om naast de agressieve, destructieve, onvoorspelbare kant (waar ze toch wel een keer van zal horen vermoed ik) ook leuke, bijzondere dingen over hem te horen. Ze is ook zijn kind. Ze heeft zijn bloed in zich. Dat moet ze niet als een smet ervaren.
Ambrosia, fijn dat je hier de andere kant kunt lezen. En ik begrijp dat je ergens het gevoel kunt hebben dat je je moeder verraadt door contact te hebben met je vader en hem misschien dan wel graag te mogen. Maar idd, dat zijn zulke andere relaties. En je moeder gunt je dat juist als ik het zo lees.
En Iseo, dikke lieverd. Klinkt als een moeilijke tijd. En ik zou je dochter zeker later vertellen over de mooie dingen die je ex en jij gedeeld hebben. Het is voor haar zelfbeeld belangrijk denk ik om naast de agressieve, destructieve, onvoorspelbare kant (waar ze toch wel een keer van zal horen vermoed ik) ook leuke, bijzondere dingen over hem te horen. Ze is ook zijn kind. Ze heeft zijn bloed in zich. Dat moet ze niet als een smet ervaren.
vrijdag 9 januari 2009 om 09:41
Feliciaatje, ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt. Je moet erdoorheen, helaas Als het een troost is, dit is waarschijnlijk het diepste punt waar je op zult zitten. Vanaf hier is het bergopwaarts. Kleine stapjes Krijg je hulp Felicia?
Iseo, wat een indrukwekkend verhaal heb je weer geschreven vannacht Ik ken je verhaal, maar ik schiet toch weer vol als ik lees over bijvoorbeeld de eerste (en enige) kennismaking tussen je dochter en haar vader. Het voelt zo raar, zo niet-kloppend. Dat de vader aanbelt en in zijn beste pak op bezoek komt bij zijn dochter.
Ik zou mezelf niet kwellen met vragen over 'achteraf'... Dat is zo totaal zinloos. De situatie was toen zoals ze was, jouw gevoelens waren toen wat ze waren. Het is geen simpel 1+1=2, "ja, het had wel gekund". Voor jou kon het tóen niet, je verdroeg het niet. Dat is alles wat je hoeft te weten. Ik denk dat je het heel goed hebt aangepakt.
Als ik het zo teruglees, vind ik het zo moedig van je dat je je kindje toen gehouden hebt. Besef je nu onder welke druk je toen stond, hoe 'makkelijk' het was geweest een abortus te laten plegen? Daar is zo veel kracht voor nodig geweest!
Je lievelingsbloem:
Iseo, wat een indrukwekkend verhaal heb je weer geschreven vannacht Ik ken je verhaal, maar ik schiet toch weer vol als ik lees over bijvoorbeeld de eerste (en enige) kennismaking tussen je dochter en haar vader. Het voelt zo raar, zo niet-kloppend. Dat de vader aanbelt en in zijn beste pak op bezoek komt bij zijn dochter.
Ik zou mezelf niet kwellen met vragen over 'achteraf'... Dat is zo totaal zinloos. De situatie was toen zoals ze was, jouw gevoelens waren toen wat ze waren. Het is geen simpel 1+1=2, "ja, het had wel gekund". Voor jou kon het tóen niet, je verdroeg het niet. Dat is alles wat je hoeft te weten. Ik denk dat je het heel goed hebt aangepakt.
Als ik het zo teruglees, vind ik het zo moedig van je dat je je kindje toen gehouden hebt. Besef je nu onder welke druk je toen stond, hoe 'makkelijk' het was geweest een abortus te laten plegen? Daar is zo veel kracht voor nodig geweest!
Je lievelingsbloem:
Ga in therapie!
vrijdag 9 januari 2009 om 09:52
Lieve Ies,
Ik hoop dat het echt waar is, dat die 'goede' kant van je ex er ook was. Dat die niet alleen in je beleving bestaat, zeg maar.
Ken het wel hoor, dat gevoel hebben van dat 'ie zich bewust is van zijn eigen zijn. In elk geval bij vlagen. Maar ja, het wordt bij de volgende vlaag zo weer omvergedonderd dat ik zelf inmiddels maar ben gaan concluderen dat ik het niet wéét, hoe mijn ex echt dacht of voelde ten aanzien van zijn verantwoordelijkheid.
Jouw meisje: kan het zijn dat ze een fantasiepapa heeft, waar een ander kind een fantasievriendje zou hebben? Iemand waarbij het altijd fijn, veilig, vertrouwd is, die ze zélf onder controle heeft? Gewoon een fase in de ontwikkeling van je kindje dus?
Als je het zo kan zien kun je misschien de lading eraf halen dat ze haar papa heel erg mist en dat je haar tekort doet door die niet in haar leven te hebben.
Broos, wat lijkt het me naar om zulke dingen over je vader te horen. Nou ja, dat is het eerste gevoel dat in me opkwam toen ik jouw woorden las. Geeft me wel heel erg te denken over of ik mijn kinderen ooit moet vertellen wat er gebeurd is. En of ik mijn moeder moet vragen wat er in het verleden werkelijk gebeurd is in plaats van gissen dat er meer gebeurd is dan ik weet.
Ik denk niet dat je hem nu onbevangen zult ontmoeten, met dit in je achterhoofd. Naast al je gevoel dat hij je in de steek liet.
Mijn vader heeft overigens verteld dat hij is gestopt ons te zien omdat het steeds tranen opleverde bij ons, en hij dat niet meer kon aanzien, dacht dat het beter zou zijn voor ons als we hem niet meer zouden zien.
Voor wat betreft je moeder: ook ik als moeder zal graag zien dat mijn kinderen een fijne band hebben met hun vader. Ik heb die band als kind hard gemist, dat speelt ook mee. Ik hoop dat ze niet te veel van zijn narigheid zullen meemaken, en nog harder hoop ik dat hij zichzelf op orde heeft voordat ze door hebben hoe slecht hij voor zichzelf heeft gezorgd tot nu toe.
Die kinderen houden van hem. Punt. Hebben ze recht op, wat er ook gebeurd is tussen mij en hem.
Ik hoop dat het echt waar is, dat die 'goede' kant van je ex er ook was. Dat die niet alleen in je beleving bestaat, zeg maar.
Ken het wel hoor, dat gevoel hebben van dat 'ie zich bewust is van zijn eigen zijn. In elk geval bij vlagen. Maar ja, het wordt bij de volgende vlaag zo weer omvergedonderd dat ik zelf inmiddels maar ben gaan concluderen dat ik het niet wéét, hoe mijn ex echt dacht of voelde ten aanzien van zijn verantwoordelijkheid.
Jouw meisje: kan het zijn dat ze een fantasiepapa heeft, waar een ander kind een fantasievriendje zou hebben? Iemand waarbij het altijd fijn, veilig, vertrouwd is, die ze zélf onder controle heeft? Gewoon een fase in de ontwikkeling van je kindje dus?
Als je het zo kan zien kun je misschien de lading eraf halen dat ze haar papa heel erg mist en dat je haar tekort doet door die niet in haar leven te hebben.
Broos, wat lijkt het me naar om zulke dingen over je vader te horen. Nou ja, dat is het eerste gevoel dat in me opkwam toen ik jouw woorden las. Geeft me wel heel erg te denken over of ik mijn kinderen ooit moet vertellen wat er gebeurd is. En of ik mijn moeder moet vragen wat er in het verleden werkelijk gebeurd is in plaats van gissen dat er meer gebeurd is dan ik weet.
Ik denk niet dat je hem nu onbevangen zult ontmoeten, met dit in je achterhoofd. Naast al je gevoel dat hij je in de steek liet.
Mijn vader heeft overigens verteld dat hij is gestopt ons te zien omdat het steeds tranen opleverde bij ons, en hij dat niet meer kon aanzien, dacht dat het beter zou zijn voor ons als we hem niet meer zouden zien.
Voor wat betreft je moeder: ook ik als moeder zal graag zien dat mijn kinderen een fijne band hebben met hun vader. Ik heb die band als kind hard gemist, dat speelt ook mee. Ik hoop dat ze niet te veel van zijn narigheid zullen meemaken, en nog harder hoop ik dat hij zichzelf op orde heeft voordat ze door hebben hoe slecht hij voor zichzelf heeft gezorgd tot nu toe.
Die kinderen houden van hem. Punt. Hebben ze recht op, wat er ook gebeurd is tussen mij en hem.
vrijdag 9 januari 2009 om 10:00
Ik weet niet meer hoe ik om hulp moet vragen Dubio. Dat is het erge merk ik nu. Alsof er ergens een normale verbinding met de wereld stuk is. Ik kan wel bellen of langsgaan maar ik voel nu het isolement, alsof ik afgesneden ben geraakt de afgelopen jaren. Niet praktisch gezien maar wel emotioneel.
Is gek wat het met je doet, samenleven met iemand die geen gevoelens tolereert. Niet dat ik ze nu niet heb maar het zit zo keurig opgeborgen en het wil er in feite uitbreken. Alsof ik mijn eigen kooi ben geworden. Is ook niet zo gek als je elke keer zoveel kou en afwijzing kunt verwachten wanneer je niet beschaafd rationeel in controle bent.
En hij bedoelt het echt niet zo, dat weet ik zeker. Dat heeft het ook zo vreemd en ongrijpbaar gemaakt de afgelopen jaren. Zijn psych is er druk mee bezig en interessant genoeg kwam er de laatste keer iets uit waar ik weleens over na heb lopen denken, of het geen asperger is. Het zou haar niet verbazen. Mij eerlijk gezegd ook niet. En het zou verklaren waarom ik voel dat hij geen klootzak is, het niet bewust doet maar tegelijkertijd waarom ik de afgelopen jaren het gevoel heb gekregen dat ik stikte in deze relatie.
Ik weet dat dit het dieptepunt is. Ik voel het. Ik ben hier eerder geweest en gelukkig weet ik daardoor dat het tijdelijk is en het weer beter zal worden. Maar tegelijkertijd zit ik er toch middenin, ik kan er niet even uitspringen en blij verder gaan. Net alsof ik tussen de ruines van mijzelf en mijn hoop en dromen sta en eerst moet rouwen. En dat doe ik dan maar.
Is gek wat het met je doet, samenleven met iemand die geen gevoelens tolereert. Niet dat ik ze nu niet heb maar het zit zo keurig opgeborgen en het wil er in feite uitbreken. Alsof ik mijn eigen kooi ben geworden. Is ook niet zo gek als je elke keer zoveel kou en afwijzing kunt verwachten wanneer je niet beschaafd rationeel in controle bent.
En hij bedoelt het echt niet zo, dat weet ik zeker. Dat heeft het ook zo vreemd en ongrijpbaar gemaakt de afgelopen jaren. Zijn psych is er druk mee bezig en interessant genoeg kwam er de laatste keer iets uit waar ik weleens over na heb lopen denken, of het geen asperger is. Het zou haar niet verbazen. Mij eerlijk gezegd ook niet. En het zou verklaren waarom ik voel dat hij geen klootzak is, het niet bewust doet maar tegelijkertijd waarom ik de afgelopen jaren het gevoel heb gekregen dat ik stikte in deze relatie.
Ik weet dat dit het dieptepunt is. Ik voel het. Ik ben hier eerder geweest en gelukkig weet ik daardoor dat het tijdelijk is en het weer beter zal worden. Maar tegelijkertijd zit ik er toch middenin, ik kan er niet even uitspringen en blij verder gaan. Net alsof ik tussen de ruines van mijzelf en mijn hoop en dromen sta en eerst moet rouwen. En dat doe ik dan maar.
vrijdag 9 januari 2009 om 10:15
Het is een eenzame tijd, Feliciaatje.
Dat isolement kan zwaar drukken. Ik ken het gevoel dat je niet weet hoe je er mee om moet gaan, dat die verbinding stuk lijkt.
Sterkte de komende periode.
Lieve Mamz en Dubio, wil veel terugschrijven maar mijn meiske wil aandacht. We gaan zo boodschappen doen.
Even een
Dat isolement kan zwaar drukken. Ik ken het gevoel dat je niet weet hoe je er mee om moet gaan, dat die verbinding stuk lijkt.
Sterkte de komende periode.
Lieve Mamz en Dubio, wil veel terugschrijven maar mijn meiske wil aandacht. We gaan zo boodschappen doen.
Even een
vrijdag 9 januari 2009 om 10:19
Ambrosia, ik ben ook wel benieuwd wat voor gevoel het in je opriep toen je moeder je deze dingen vertelde.
Mamz, ik denk dat van onbevangenheid sowieso geen sprake is. Als je vader jarenlang geen poging doet om je te zien, ga je daar vanzelf redenen voor verzinnen en die zijn bijna nooit positief. Ik denk dat het beter is voor Ambrosia om de waarheid nu te leren kennen dan om dingen zelf in te vullen. Haar vader krijgt de kans nog wel om zijn kant van het verhaal te vertellen.
Goed van je dat je je over je eigen gevoelens heen zet en de kinderen hun vader gunt. Het klinkt zo logisch, maar o zo vaak gaat het helaas anders.
Iseo, ik ben een beetje verbaasd dat je denkt dat je ex je dochtertje niet ziet omdat hij denkt dat dat beter voor haar is. Het klinkt niet echt zoals je hem aan mij altijd hebt beschreven. Ik heb niet de indruk van hem dat hij bezig is met wat anderen doormaken en voelen. Heeft hij met zijn verslaving daar überhaupt oog voor? Is hij niet gewoon bezig de dag door te komen, ervoor te zorgen dat hij aan zijn voorraadje middelen voor de dag komt?
En zoals Mamz zegt, je weet het niet. Je kan het wel voor hem invullen, maar je weet het niet. Wat je weet, is dat hij zijn dochter niet ziet. Is het niet beter je daartoe te beperken en je verder op jezelf en haar te richten, op hoe jij een zo goed mogelijke moeder voor haar kan zijn? Een eventueel schuldgevoel over haar vader kan je in de weg staan bij de opvoeding (vooral als je dochter doorkrijgt dat het een zwak punt voor je is).
Nog maar een Zijn jullie al een beetje beter?
Mamz, ik denk dat van onbevangenheid sowieso geen sprake is. Als je vader jarenlang geen poging doet om je te zien, ga je daar vanzelf redenen voor verzinnen en die zijn bijna nooit positief. Ik denk dat het beter is voor Ambrosia om de waarheid nu te leren kennen dan om dingen zelf in te vullen. Haar vader krijgt de kans nog wel om zijn kant van het verhaal te vertellen.
Goed van je dat je je over je eigen gevoelens heen zet en de kinderen hun vader gunt. Het klinkt zo logisch, maar o zo vaak gaat het helaas anders.
Iseo, ik ben een beetje verbaasd dat je denkt dat je ex je dochtertje niet ziet omdat hij denkt dat dat beter voor haar is. Het klinkt niet echt zoals je hem aan mij altijd hebt beschreven. Ik heb niet de indruk van hem dat hij bezig is met wat anderen doormaken en voelen. Heeft hij met zijn verslaving daar überhaupt oog voor? Is hij niet gewoon bezig de dag door te komen, ervoor te zorgen dat hij aan zijn voorraadje middelen voor de dag komt?
En zoals Mamz zegt, je weet het niet. Je kan het wel voor hem invullen, maar je weet het niet. Wat je weet, is dat hij zijn dochter niet ziet. Is het niet beter je daartoe te beperken en je verder op jezelf en haar te richten, op hoe jij een zo goed mogelijke moeder voor haar kan zijn? Een eventueel schuldgevoel over haar vader kan je in de weg staan bij de opvoeding (vooral als je dochter doorkrijgt dat het een zwak punt voor je is).
Nog maar een Zijn jullie al een beetje beter?
Ga in therapie!
vrijdag 9 januari 2009 om 10:31
O Felicia, wat klink je verdrietig Hier heb je even een schouder
Het klinkt bijna alsof je al die jaren lang gehersenspoeld bent en weer gedeprogrammeerd moet worden. Toch heb ik het idee dat je jezelf heel goed kan uitdrukken. Maar misschien blijft het meer bij een logische analyse van wat er gebeurd is dan dat je echt je gevoelens daarbij toelaat?
Wat gebeurt er als je dat wel doet? Vind je dat eng?
Ik bedoelde niet alleen hulp uit je omgeving, maar ook professionele hulp. Heb je wel de energie, denk je, om die stap te nemen? Ik denk echt dat dat je kan helpen weer de wil te vinden uit die put te klimmen. Rouwen is goed, maar je moet daar niet te lang blijven zitten. Anders zak je nog in een (echte) depressie. Dat kan niet want je hebt een kind.
Dat kind is gelukkig ook de beste motivatie om door te gaan, weet ik uit ervaring. Je moet wel hè.
Of de acties van je ex nu wel of niet bewust waren: maakt dat wat uit? Als het Asperger is: maakt het wat uit? Een syndroom is ook maar een naam voor iets wat iemand ooit geconstateerd en onderzocht en in kaart gebracht heeft. Het is een beschrijving, geen oorzaak. En wat als je de oorzaak wel weet: maakt dat wat uit?
Het voelt voor mij als het verschil tussen moord en doodslag. Het gevolg voor het slachtoffer is hetzelfde: dood is dood. Het verschil is een moreel oordeel, dat het gedrag 'slecht' is want bewust. Is het zo veel beter als je onbedoeld, onbewust iemand ombrengt of beschadigt? Maakt het wat uit of de drijfveer rationeel, emotioneel of onbewust was? Is er een volgorde van 'slechtheid' en is het gedrag makkelijker te accepteren als het geen teken van 'slechtheid' is?
Ik vind eigenlijk dat hij een klootzak is omdát jij na al die jaren met hem het gevoel kreeg dat je stikte. Of het nou bewust was of niet.
Jij zit nu met de gevolgen van het jarenlange gedrag van je ex, de rottige manier waarop hij jou behandeld heeft. Moet je je daar niet op richten in plaats van op hem, op het waarom? Ik begrijp het wel hoor, dat heeft tijd nodig. Je hebt nu veel om mee in het reine te komen.
Het klinkt bijna alsof je al die jaren lang gehersenspoeld bent en weer gedeprogrammeerd moet worden. Toch heb ik het idee dat je jezelf heel goed kan uitdrukken. Maar misschien blijft het meer bij een logische analyse van wat er gebeurd is dan dat je echt je gevoelens daarbij toelaat?
Wat gebeurt er als je dat wel doet? Vind je dat eng?
Ik bedoelde niet alleen hulp uit je omgeving, maar ook professionele hulp. Heb je wel de energie, denk je, om die stap te nemen? Ik denk echt dat dat je kan helpen weer de wil te vinden uit die put te klimmen. Rouwen is goed, maar je moet daar niet te lang blijven zitten. Anders zak je nog in een (echte) depressie. Dat kan niet want je hebt een kind.
Dat kind is gelukkig ook de beste motivatie om door te gaan, weet ik uit ervaring. Je moet wel hè.
Of de acties van je ex nu wel of niet bewust waren: maakt dat wat uit? Als het Asperger is: maakt het wat uit? Een syndroom is ook maar een naam voor iets wat iemand ooit geconstateerd en onderzocht en in kaart gebracht heeft. Het is een beschrijving, geen oorzaak. En wat als je de oorzaak wel weet: maakt dat wat uit?
Het voelt voor mij als het verschil tussen moord en doodslag. Het gevolg voor het slachtoffer is hetzelfde: dood is dood. Het verschil is een moreel oordeel, dat het gedrag 'slecht' is want bewust. Is het zo veel beter als je onbedoeld, onbewust iemand ombrengt of beschadigt? Maakt het wat uit of de drijfveer rationeel, emotioneel of onbewust was? Is er een volgorde van 'slechtheid' en is het gedrag makkelijker te accepteren als het geen teken van 'slechtheid' is?
Ik vind eigenlijk dat hij een klootzak is omdát jij na al die jaren met hem het gevoel kreeg dat je stikte. Of het nou bewust was of niet.
Jij zit nu met de gevolgen van het jarenlange gedrag van je ex, de rottige manier waarop hij jou behandeld heeft. Moet je je daar niet op richten in plaats van op hem, op het waarom? Ik begrijp het wel hoor, dat heeft tijd nodig. Je hebt nu veel om mee in het reine te komen.
Ga in therapie!
vrijdag 9 januari 2009 om 10:42
Ik voel dat verschil wel. Iemand met een stoornis in het autistisch spectrum is werkelijk niet in staat zich in te voelen in anderen. Kan niet is wat anders dan doet geen moeite ertoe. De keuze ontbreekt.
Felicia's echtgenoot zou dan in het gunstigste geval kunnen proberen empathisch te doen. Doen in plaats van zijn dus. Wat dan ook weer plastic overkomt.
Ik denk dat je als slachtoffer van iemand die niet kon eerder de gevolgen kunt accepteren/overleven dan als slachtoffer van iemand die niet wilde.
In elk geval maakt dat niet kunnen mijn lot dragelijker. Ik heb een rottijd achter de rug, maar hey, bij mij is het voorbij, bij hem gaat het nog steeds door en heeft hij misschien of zelfs vrij waarschijnlijk levenslang.
Felicia's echtgenoot zou dan in het gunstigste geval kunnen proberen empathisch te doen. Doen in plaats van zijn dus. Wat dan ook weer plastic overkomt.
Ik denk dat je als slachtoffer van iemand die niet kon eerder de gevolgen kunt accepteren/overleven dan als slachtoffer van iemand die niet wilde.
In elk geval maakt dat niet kunnen mijn lot dragelijker. Ik heb een rottijd achter de rug, maar hey, bij mij is het voorbij, bij hem gaat het nog steeds door en heeft hij misschien of zelfs vrij waarschijnlijk levenslang.
vrijdag 9 januari 2009 om 10:58
Dubio .
Ik kom er bij, wat dat betreft ben ik blij dat ik schilder, het vindt zijn uitweg. En de laatste weken word ik regelmatig overvallen door huilbuien, deels ook door de zorgen om mijn vader.
Het zal geen depressie worden. Dat kan niet meer gelukkig. Ben hooguit flink op. En dan valt het niet mee om weer nieuwe voeding aan te maken. Het is een dood punt, alsof de balans stil hangt voor hij de andere kant opzakt. Zoiets. En ik kan het niet sneller voorbij kijken, het heeft wat tijd nodig merk ik. En ik ben aan het aftasten hoe ik het de komende tijd wil gaan doen met mijn dochter, studie, schilderen en werken. Hoe ik dat het beste oplos, BSO is geen optie voor haar, school is al erg veel.
De reden dat ik blij ben dat er misschien een diagnose komt is niet zozeer voor nu, meer voor de afgelopen jaren (want ik heb echt vaak het gevoel gekregen dat ik gek was, iedereen maar zeggen: "maar het is zo'n aardige man en jullie zijn zo'n leuk stel", en dat met het gevoel dat iemand je in de klem heeft en je zelf niet geheel kunt overzien hoe het nou in vredesnaam zit!). En belangrijker, dat mijn dochter bepaald typisch gedrag vertoont, al vanaf dat ze een baby was, wat in dat plaatje zou vallen. Het valt al langer op en ik ben ermee bezig met de GGD en de juf.
Het maakt verder ook niet uit, ik kan er iig niet mee leven en dat gevoel verandert verder niet. Maar het verklaart iig die vreemde dubbelheid in mijn eigen gevoelens dat ik hem geen klootzak kan vinden en toch lijd onder de relatie. Ik heb daardoor lang gedacht dat het vast aan mij lag.
Wat dat betreft ben ik blij dat ik het in september een kans gegeven heb vol vertrouwen en zonder terughoudendheid. Ik wist weer hoe het voelde om warm te zijn. En dat ik leuk ben als ik een beetje gelukkig ben. En dat het niet weer stukliep op mij of door mij maar omdat hij het gewoon niet kan. Het maakt niet uit wat ik doe, zelfs al vraag ik niets, dan is het nog teveel gevraagd.
Aan de ene kant een opluchting en aan de andere kant volledige machteloosheid. Ik heb nooit een kans of een keuze gehad. Alles wat ik gegeven heb, het maakt niets uit. Het is gewoon verloren gegaan. Het raakt niets in hem, hij kan er niets mee. En dat betekent niet dat ik er spijt van heb, dat niet. Maar het doet wel pijn dat te beseffen.
Ik kom er bij, wat dat betreft ben ik blij dat ik schilder, het vindt zijn uitweg. En de laatste weken word ik regelmatig overvallen door huilbuien, deels ook door de zorgen om mijn vader.
Het zal geen depressie worden. Dat kan niet meer gelukkig. Ben hooguit flink op. En dan valt het niet mee om weer nieuwe voeding aan te maken. Het is een dood punt, alsof de balans stil hangt voor hij de andere kant opzakt. Zoiets. En ik kan het niet sneller voorbij kijken, het heeft wat tijd nodig merk ik. En ik ben aan het aftasten hoe ik het de komende tijd wil gaan doen met mijn dochter, studie, schilderen en werken. Hoe ik dat het beste oplos, BSO is geen optie voor haar, school is al erg veel.
De reden dat ik blij ben dat er misschien een diagnose komt is niet zozeer voor nu, meer voor de afgelopen jaren (want ik heb echt vaak het gevoel gekregen dat ik gek was, iedereen maar zeggen: "maar het is zo'n aardige man en jullie zijn zo'n leuk stel", en dat met het gevoel dat iemand je in de klem heeft en je zelf niet geheel kunt overzien hoe het nou in vredesnaam zit!). En belangrijker, dat mijn dochter bepaald typisch gedrag vertoont, al vanaf dat ze een baby was, wat in dat plaatje zou vallen. Het valt al langer op en ik ben ermee bezig met de GGD en de juf.
Het maakt verder ook niet uit, ik kan er iig niet mee leven en dat gevoel verandert verder niet. Maar het verklaart iig die vreemde dubbelheid in mijn eigen gevoelens dat ik hem geen klootzak kan vinden en toch lijd onder de relatie. Ik heb daardoor lang gedacht dat het vast aan mij lag.
Wat dat betreft ben ik blij dat ik het in september een kans gegeven heb vol vertrouwen en zonder terughoudendheid. Ik wist weer hoe het voelde om warm te zijn. En dat ik leuk ben als ik een beetje gelukkig ben. En dat het niet weer stukliep op mij of door mij maar omdat hij het gewoon niet kan. Het maakt niet uit wat ik doe, zelfs al vraag ik niets, dan is het nog teveel gevraagd.
Aan de ene kant een opluchting en aan de andere kant volledige machteloosheid. Ik heb nooit een kans of een keuze gehad. Alles wat ik gegeven heb, het maakt niets uit. Het is gewoon verloren gegaan. Het raakt niets in hem, hij kan er niets mee. En dat betekent niet dat ik er spijt van heb, dat niet. Maar het doet wel pijn dat te beseffen.
vrijdag 9 januari 2009 om 11:03
Ik heb even opgezocht hoe het zit met Asperger, ik weet er niet veel van. Ik begrijp dat het in feite een neurologische aandoening is. Dan gaat mijn verhaal inderdaad niet (helemaal) op: het is geen beschrijving van gedrag, maar er wordt ook een oorzaak aangegeven.
Toch begrijp ik niet helemaal waarom het voor jou persoonlijk iets uitmaakt, Mamz. Ik begrijp wel dat Felicia hiermee bezig is, omdat ze de relatie net verbroken heeft. Maar na een tijdje zou ik denken dat je je meer op jezelf gaat richten en minder op het waarom de ander zich zo gedraagt. Zo werkt het bij mij in elk geval wel; ik heb die psychologiseerfase nu wel achter me gelaten.
Waar ik mee te maken heb, is gedrag van nu. Ik weet wat dat betreft redelijk goed wat ik kan verwachten en hoe ik daarmee om moet gaan. Dat is voor mij relevant. Voor mijn verdere leven is het niet relevant (ik denk niet echt in termen van een draaglijk lot) hoe het met hem gaat. Ik zou het fijn vinden als het ooit beter met hem zou gaan, omdat hij de vader van mijn kinderen is.
Ik kijk er anders tegenaan dan jij misschien. Natuurlijk kun je je verdiepen in de oorzaken van het gedrag dat je jarenlang hebt moeten verdragen. Maar uiteindelijk helpt je dat niet verder in je leven. Uitzoeken wat je eigen rol erin was wel, daar kun je wat mee.
Toch begrijp ik niet helemaal waarom het voor jou persoonlijk iets uitmaakt, Mamz. Ik begrijp wel dat Felicia hiermee bezig is, omdat ze de relatie net verbroken heeft. Maar na een tijdje zou ik denken dat je je meer op jezelf gaat richten en minder op het waarom de ander zich zo gedraagt. Zo werkt het bij mij in elk geval wel; ik heb die psychologiseerfase nu wel achter me gelaten.
Waar ik mee te maken heb, is gedrag van nu. Ik weet wat dat betreft redelijk goed wat ik kan verwachten en hoe ik daarmee om moet gaan. Dat is voor mij relevant. Voor mijn verdere leven is het niet relevant (ik denk niet echt in termen van een draaglijk lot) hoe het met hem gaat. Ik zou het fijn vinden als het ooit beter met hem zou gaan, omdat hij de vader van mijn kinderen is.
Ik kijk er anders tegenaan dan jij misschien. Natuurlijk kun je je verdiepen in de oorzaken van het gedrag dat je jarenlang hebt moeten verdragen. Maar uiteindelijk helpt je dat niet verder in je leven. Uitzoeken wat je eigen rol erin was wel, daar kun je wat mee.
Ga in therapie!
vrijdag 9 januari 2009 om 11:03
vrijdag 9 januari 2009 om 11:07
Nee snap ik Dubio en verder interesseert het me ook niet. Het is verder zijn probleem, ik heb er geen emotionele binding mee zeg maar. Maar het geeft me wel een idee van wat ik kan verwachten, dat ik idd het gevoel kan vertrouwen dat hij wel zijn best zal doen ook na de scheiding. Hooguit dat ik in de gaten moet houden of hij weer depressievig wordt, ivm onze dochter.
vrijdag 9 januari 2009 om 11:10
vrijdag 9 januari 2009 om 11:12
Ik heb niks meer te psychologiseren hoor, Dubio, ben in feite helemaal niet meer bezig met die relatie. Misschien dat het nog terugkomt als ik een nieuwe relatie zou willen aangaan, in de vorm van angst om iemand anders te vertrouwen, maar op dit moment is er helemaal niks. Ik en de kinderen en mijn werk, punt.
En ik denk dat ik er zo neutraal in kan staan omdat ik het dus naast me neergelegd heb als iets dat nu eenmaal niet anders kón zijn, de personen die wij waren in beschouwing genomen.
Gedrag is belangrijk maar achtergrond ook. Ik kan wel wensen dat mijn ex het verstand heeft om in te zien dat zijn kinderen hem nodig hebben, maar het zit er niet in. Als ik weet dat het er niet in zit hoef ik er ook niet meer tegen te vechten.
Felies, ik denk dat ik ook heel lang ben gebleven omdat hij het niet kon maar wel wilde. Tot ik erachter kwam dat míjn grenzen in het geding waren. Heel spijtig voor hem maar ik moest ook wel kunnen leven.
En ik denk dat ik er zo neutraal in kan staan omdat ik het dus naast me neergelegd heb als iets dat nu eenmaal niet anders kón zijn, de personen die wij waren in beschouwing genomen.
Gedrag is belangrijk maar achtergrond ook. Ik kan wel wensen dat mijn ex het verstand heeft om in te zien dat zijn kinderen hem nodig hebben, maar het zit er niet in. Als ik weet dat het er niet in zit hoef ik er ook niet meer tegen te vechten.
Felies, ik denk dat ik ook heel lang ben gebleven omdat hij het niet kon maar wel wilde. Tot ik erachter kwam dat míjn grenzen in het geding waren. Heel spijtig voor hem maar ik moest ook wel kunnen leven.
vrijdag 9 januari 2009 om 11:51
Felicia... voor jou even een heel warme troost
en voor jou ook, Iseo
Jullie verhalen komen binnen bij mij. Dappere vrouwen. En dat denken dat je zelf gek bent, dat je eigenlijk zo in de war raakt van een ongezonde situatie, dat komt mij maar al te bekend voor. Ik kan nog steeds last hebben van die gedachte 'ben ik dan gek?'
Voor alle andere schrijfsters hier ook een
en voor jou ook, Iseo
Jullie verhalen komen binnen bij mij. Dappere vrouwen. En dat denken dat je zelf gek bent, dat je eigenlijk zo in de war raakt van een ongezonde situatie, dat komt mij maar al te bekend voor. Ik kan nog steeds last hebben van die gedachte 'ben ik dan gek?'
Voor alle andere schrijfsters hier ook een
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 9 januari 2009 om 12:03
Dank je lieve EV . Vervelend he, dat gevoel? Remt en blokkeert de vooruitgang elke keer. Sta je weer aan jezelf te twijfelen. Ik voel me helemaal niet dapper, ik voel me een aansteller en dat ik niets waard ben. Gelukkig zit er een andere kant in me die dat weer onzin vindt en me dat ook vertelt maar ik voel me behoorlijk waardeloos (letterlijk en figuurlijk) op het moment.
Ugh. Zal blij zijn als deze fase voorbij is.
Ugh. Zal blij zijn als deze fase voorbij is.
vrijdag 9 januari 2009 om 12:07
Ik vind het lastig uit te leggen wat ik bedoel. Ik denk dat het tot op zekere hoogte logisch is dat je probeert te begrijpen wat die ander ertoe dreef je te behandelen zoals hij deed. Maar voor jezelf en je verdere leven is de vraag waarom jij je zelf zo liet behandelen veel belangrijker. Je kunt erachter komen dat er een psychische stoornis achter zat, maar dat zegt dan dus alleen dat jij een relatie had met iemand die Asperger (of vul maar in) had en dat jij daar niet mee kon leven.
Op de vraag waarom je die partner uitkoos en waarom je al die jaren toch in die relatie bleef zitten, krijg je daarmee geen antwoord. Terwijl dat juist de zaken zijn die in je leven een belangrijke rol spelen. Misschien is het ook wel de reden waarom jij nog geen relatie wilt aangaan, Mamz. Je vertrouwt jezelf misschien niet helemaal, omdat je niet zeker weet hoe je een volgende keer reageert op een man die niet goed voor je is.
Het is dus misschien wel prettig om een oorzaak aan te kunnen wijzen, maar het kan ook een instinker, omdat je daarmee makkelijker aan je eigen rol voorbij kan gaan. Want hoe weet je dat je niet een volgende keer voor iemand valt met een (niet direct herkenbare) stoornis? Of iemand die geen stoornis heeft maar gewoon niet goed voor je is?
Ik denk, Felicia, dat je de antwoorden op je vragen dan ook bij jezelf moet zoeken. Je moet 'jezelf terugvinden', weer luisteren naar je eigen stem in plaats van naar de zijne. Dan weet je dat jij al die tijd niet gek was. Diep van binnen weet je dat zelf heel goed en je kunt het, in therapie of bij mensen in je omgeving, ook toetsen. Die dubbele gevoelens komen uiteindelijk toch uit jou. Ze waren een reactie op hem, maar waarom reageerde jíj zo op hem?
Het gaat er in de grond om dat je jezelf weer leert vertrouwen en jezelf beter leert kennen. Als je dat bereikt hebt, weet je dat je nooit meer zult vallen met een man met of zonder psychische stoornis die jou niet behandelt zoals je behandeld wilt worden.
Ik hoop voor je dat je snel duidelijkheid krijgt over je dochtertje, Felicia! Lijkt me een behoorlijke donkere wolk, naast al het andere wat je al meemaakt
Op de vraag waarom je die partner uitkoos en waarom je al die jaren toch in die relatie bleef zitten, krijg je daarmee geen antwoord. Terwijl dat juist de zaken zijn die in je leven een belangrijke rol spelen. Misschien is het ook wel de reden waarom jij nog geen relatie wilt aangaan, Mamz. Je vertrouwt jezelf misschien niet helemaal, omdat je niet zeker weet hoe je een volgende keer reageert op een man die niet goed voor je is.
Het is dus misschien wel prettig om een oorzaak aan te kunnen wijzen, maar het kan ook een instinker, omdat je daarmee makkelijker aan je eigen rol voorbij kan gaan. Want hoe weet je dat je niet een volgende keer voor iemand valt met een (niet direct herkenbare) stoornis? Of iemand die geen stoornis heeft maar gewoon niet goed voor je is?
Ik denk, Felicia, dat je de antwoorden op je vragen dan ook bij jezelf moet zoeken. Je moet 'jezelf terugvinden', weer luisteren naar je eigen stem in plaats van naar de zijne. Dan weet je dat jij al die tijd niet gek was. Diep van binnen weet je dat zelf heel goed en je kunt het, in therapie of bij mensen in je omgeving, ook toetsen. Die dubbele gevoelens komen uiteindelijk toch uit jou. Ze waren een reactie op hem, maar waarom reageerde jíj zo op hem?
Het gaat er in de grond om dat je jezelf weer leert vertrouwen en jezelf beter leert kennen. Als je dat bereikt hebt, weet je dat je nooit meer zult vallen met een man met of zonder psychische stoornis die jou niet behandelt zoals je behandeld wilt worden.
Ik hoop voor je dat je snel duidelijkheid krijgt over je dochtertje, Felicia! Lijkt me een behoorlijke donkere wolk, naast al het andere wat je al meemaakt
Ga in therapie!
vrijdag 9 januari 2009 om 12:09
Felicia
Ik snap volkomen wat je bedoelt, hoe ik het ook al die jaren heb overleefd. Namelijk jezelf afsluiten, een muurtje om jezelf maken om jezelf te beschermen. Dat je juist jezelf hiermee tot een zombie maakt is iets wat je pas beseft als je weer los bent. En dan nog is het moeilijk, want het zit er zo ingesleten. Jezelf opsluiten, verbergen voor alle pijn en verdriet om maar zo normaal mogelijk door te kunnen leven. Op dit moment heb hier ook weer een zware fase en herken deze neiging bij mezelf. Ikwil hier niet aan toe geven juist omdat het ervoor zorgt dat ik dan weer verdwijn. En dat wil ik nou net niet meer. Ook ik heb jaren op de muur gebonkt van mijn expartner. Het effect was niet dat de muur verdween, integendeel, na vele drama's gebeurde juist bij mij hetzelfde, muurtje bouwen. Inmiddels is gelukkig al veel van die muur weer verdwenen is zonlicht weer zichzelf en in ontwikkeling, maar in tijden van spanning blijft het lastig.
Tsja en dat gepsychologiseer, dat willen weten wat het is, zodat je er misschien anders mee om kunt gaan. Tot op zekere hoogte is dat natuurlijk prima. Maar eens houdt dat ook op. Want ook dan ben je dus nog steeds bezig jezelf aan te passen. Maar je zit niet meer in de relatie dus hoef je je niet meer aan te passen. De stoornis moet geen vrijbrief worden voor het maar vragen van begrip aan anderen. Mijns inziens is het weten van de stoornis vooral van belang voor degene met de stoornis. Die kan er dan achter komen hoe hij of zij is en daarmee leren omgaan. Het effect op de omgeving. Die persoon kan juist dan zijn of haar verantwoordelijkheid nemen.
Ik snap volkomen wat je bedoelt, hoe ik het ook al die jaren heb overleefd. Namelijk jezelf afsluiten, een muurtje om jezelf maken om jezelf te beschermen. Dat je juist jezelf hiermee tot een zombie maakt is iets wat je pas beseft als je weer los bent. En dan nog is het moeilijk, want het zit er zo ingesleten. Jezelf opsluiten, verbergen voor alle pijn en verdriet om maar zo normaal mogelijk door te kunnen leven. Op dit moment heb hier ook weer een zware fase en herken deze neiging bij mezelf. Ikwil hier niet aan toe geven juist omdat het ervoor zorgt dat ik dan weer verdwijn. En dat wil ik nou net niet meer. Ook ik heb jaren op de muur gebonkt van mijn expartner. Het effect was niet dat de muur verdween, integendeel, na vele drama's gebeurde juist bij mij hetzelfde, muurtje bouwen. Inmiddels is gelukkig al veel van die muur weer verdwenen is zonlicht weer zichzelf en in ontwikkeling, maar in tijden van spanning blijft het lastig.
Tsja en dat gepsychologiseer, dat willen weten wat het is, zodat je er misschien anders mee om kunt gaan. Tot op zekere hoogte is dat natuurlijk prima. Maar eens houdt dat ook op. Want ook dan ben je dus nog steeds bezig jezelf aan te passen. Maar je zit niet meer in de relatie dus hoef je je niet meer aan te passen. De stoornis moet geen vrijbrief worden voor het maar vragen van begrip aan anderen. Mijns inziens is het weten van de stoornis vooral van belang voor degene met de stoornis. Die kan er dan achter komen hoe hij of zij is en daarmee leren omgaan. Het effect op de omgeving. Die persoon kan juist dan zijn of haar verantwoordelijkheid nemen.
vrijdag 9 januari 2009 om 12:11
Elmerveer
Felicia, daarom denk ik dat professionele hulp je goed zal doen. Dat helpt je rationele gedachten en onbewuste gevoelens bij elkaar te brengen. Je zit nu vol met destructieve gevoelens die je in de weg zitten.
"Ik voel me helemaal niet dapper." Zegt de vrouw die elke morgen opstaat om haar kind klaar te maken voor school, nadenkt over hoe de opvang voor haar het best te regelen, probeert haar zo goed mogelijk door de scheiding te loodsen, naast de zorg voor haar dochter wil schilderen, studeren én werken.
Lees het topic over het kind van een depressieve moeder maar even. Zo kan het ook. Het is niet zo gewoon dat je maar doorgaat en alles maar doet. Dat is écht wel dapper.
Felicia, daarom denk ik dat professionele hulp je goed zal doen. Dat helpt je rationele gedachten en onbewuste gevoelens bij elkaar te brengen. Je zit nu vol met destructieve gevoelens die je in de weg zitten.
"Ik voel me helemaal niet dapper." Zegt de vrouw die elke morgen opstaat om haar kind klaar te maken voor school, nadenkt over hoe de opvang voor haar het best te regelen, probeert haar zo goed mogelijk door de scheiding te loodsen, naast de zorg voor haar dochter wil schilderen, studeren én werken.
Lees het topic over het kind van een depressieve moeder maar even. Zo kan het ook. Het is niet zo gewoon dat je maar doorgaat en alles maar doet. Dat is écht wel dapper.
Ga in therapie!
vrijdag 9 januari 2009 om 12:13
Lieve Ies,
twijfel alsjeblieft niet aan je goede moeder zijn. Je doet het geweldig. Voorlopig is het gewoon niet anders. Leer dat maar accepteren. Er zijn meer kinderen die zonder vader opgroeien. Juist jouw houding nu laat zien dat jij het kontakt niet in de weg zult gaan. Maar de rust die er nu is geeft jouw dochter ook de kans zich te ontwikkelen tot die fijne meid die ze is. Ik zal je gauw de foto's mailen, die zijn echt leuk geworden!
twijfel alsjeblieft niet aan je goede moeder zijn. Je doet het geweldig. Voorlopig is het gewoon niet anders. Leer dat maar accepteren. Er zijn meer kinderen die zonder vader opgroeien. Juist jouw houding nu laat zien dat jij het kontakt niet in de weg zult gaan. Maar de rust die er nu is geeft jouw dochter ook de kans zich te ontwikkelen tot die fijne meid die ze is. Ik zal je gauw de foto's mailen, die zijn echt leuk geworden!
vrijdag 9 januari 2009 om 12:15
Ik heb zowel nog te weinig vertrouwen dat ik adequaat voor mezelf opkom, als te weinig energie om het risico aan te gaan dat ik er achterkom dat iemand niet goed voor me is wanneer ik al in een relatie zit.
Heb niet het geloof dat ik binnen enkele dagen, of enkele weken, of zelfs enkele maanden kan inschatten of iemand 'veilig' is of niet.
Ik geloof wel dat ik opstap zodra ik iets onveiligs tegenkom. Misschien zelfs sneller dan noodzakelijk, misschien op een moment dat er nog best wat te bereiken zou kunnen zijn met onderhandelen of gewoon grenzen aan geven.
Dat is wel mijn erfenis van deze relatie.
Soms kun je er in al dat onderzoek ook achterkomen dat bepaalde karaktertrekken van jezelf behoorlijk stabiel zijn. In mijn geval betekent dit dat ik altijd moeite zal hebben met mijn grenzen veilig houden bij een dominant persoon. Dus ik blijf uit de buurt van dominante personen. Is dat dan capitulatie of is dat wijsheid?
Heb niet het geloof dat ik binnen enkele dagen, of enkele weken, of zelfs enkele maanden kan inschatten of iemand 'veilig' is of niet.
Ik geloof wel dat ik opstap zodra ik iets onveiligs tegenkom. Misschien zelfs sneller dan noodzakelijk, misschien op een moment dat er nog best wat te bereiken zou kunnen zijn met onderhandelen of gewoon grenzen aan geven.
Dat is wel mijn erfenis van deze relatie.
Soms kun je er in al dat onderzoek ook achterkomen dat bepaalde karaktertrekken van jezelf behoorlijk stabiel zijn. In mijn geval betekent dit dat ik altijd moeite zal hebben met mijn grenzen veilig houden bij een dominant persoon. Dus ik blijf uit de buurt van dominante personen. Is dat dan capitulatie of is dat wijsheid?
vrijdag 9 januari 2009 om 12:20
Ik weet waarom ik het geaccepteerd heb Dubio en dus ook mijn valkuilen. Ik heb de eerste jaren gedacht dat het aan mij lag en ben gaan uitzoeken wat ik dan deed. Tot ik begon te zien dat het toch de wisselwerking was en langzaam maar zeker begon te beseffen dat ik er weinig aan kon doen dat ik me eenzaam voelde in een relatie met iemand die er niet voor me kon zijn.
En dat was de eerste jaren anders omdat we toen alleen rekening hoefden te houden met elkaar, hij kan niet goed prioriteiten stellen en zich uitstekemd aanpassen aan 1 situatie. Dat was eerst ik, later zijn werk toen dat meer begon te vragen. Dus er waren wel signalen in het begin maar de band die we hadden was toen nog wel sterk die eerste jaren, simpelweg omdat hij alleen op mij hoefde te focussen.
Het is belangrijk om het te begrijpen omdat ik het niet nog een keer wil laten gebeuren en mijn aandeel duidelijk zie, waarom ik grenzen opschoof, waarom ik ipv zei: tot hier en niet verder! tolereerde en probeerde te begrijpen en uiteindelijk ook begreep. En dat ik toen weer moest leren dat begrip hebben nog niet betekent dat je dus je eigen behoeften het raam uit kunt gooien .
Ik verwijt het hem niet zozeer (ben wel boos hoor soms ), ik lijd er onder. Ik lijd het meest onder hoe erg ik mijzelf in de steek heb gelaten en dit niet wist, omdat het wat dat betreft in feite een schitterende herhaling van zetten is geweest van mijn jeugd. En dat ik mijzelf heb moeten herprogrammeren om eindelijk te kunnen zien dat het hoe dan ook niet klopt en dat ik zo situaties ten koste van mij heb laten gaan.
Als kind wist ik niet beter. Als volwassene heb ik het moeten leren. En nu zie ik het zo verrekte helder en ik kan niet meer terug, zelfs al zou ik willen. En ik wil het niet (gelukkig maar). Maar het is gek om nu te zien dat ik fundamenteel veranderd ben. En dat bepaalde stukken van mij voorbij zijn, die krijg ik nooit meer terug. Ik ben van mij. En dat is mooi en toch ook confronterend. Het heeft me 31 jaar gekost om op dit punt te komen. En ik moet nog zoveel leren.
En ipv dat het me op dit moment kracht geeft te beseffen dat het al voor een groot deel achter de rug is, die stomme strijd in mezelf, geeft het me nu vooral verdriet. Ik weet niet zo goed waarom.
En dat was de eerste jaren anders omdat we toen alleen rekening hoefden te houden met elkaar, hij kan niet goed prioriteiten stellen en zich uitstekemd aanpassen aan 1 situatie. Dat was eerst ik, later zijn werk toen dat meer begon te vragen. Dus er waren wel signalen in het begin maar de band die we hadden was toen nog wel sterk die eerste jaren, simpelweg omdat hij alleen op mij hoefde te focussen.
Het is belangrijk om het te begrijpen omdat ik het niet nog een keer wil laten gebeuren en mijn aandeel duidelijk zie, waarom ik grenzen opschoof, waarom ik ipv zei: tot hier en niet verder! tolereerde en probeerde te begrijpen en uiteindelijk ook begreep. En dat ik toen weer moest leren dat begrip hebben nog niet betekent dat je dus je eigen behoeften het raam uit kunt gooien .
Ik verwijt het hem niet zozeer (ben wel boos hoor soms ), ik lijd er onder. Ik lijd het meest onder hoe erg ik mijzelf in de steek heb gelaten en dit niet wist, omdat het wat dat betreft in feite een schitterende herhaling van zetten is geweest van mijn jeugd. En dat ik mijzelf heb moeten herprogrammeren om eindelijk te kunnen zien dat het hoe dan ook niet klopt en dat ik zo situaties ten koste van mij heb laten gaan.
Als kind wist ik niet beter. Als volwassene heb ik het moeten leren. En nu zie ik het zo verrekte helder en ik kan niet meer terug, zelfs al zou ik willen. En ik wil het niet (gelukkig maar). Maar het is gek om nu te zien dat ik fundamenteel veranderd ben. En dat bepaalde stukken van mij voorbij zijn, die krijg ik nooit meer terug. Ik ben van mij. En dat is mooi en toch ook confronterend. Het heeft me 31 jaar gekost om op dit punt te komen. En ik moet nog zoveel leren.
En ipv dat het me op dit moment kracht geeft te beseffen dat het al voor een groot deel achter de rug is, die stomme strijd in mezelf, geeft het me nu vooral verdriet. Ik weet niet zo goed waarom.
