Hoe is de band met jouw moeder?

Zo hebben we allemaal wat.



Mijn moeder kijkt totaal niet naar mij en haar kleinkinderen om, alleen als het een verplicht nummertje is, dan is moeders de leukste en de liefste.



Misschien moet je een klein beetje blijer zijn met de aandacht van je moeder want er zijn heel veel mensen die helemaal geen aandacht of liefde krijgen.



Al kan ik mij ook voorstellen dat het ook wel te veel zou kunnen zijn.



Succes

Hoi sayang,



Ik snap het gevoel va het "claimen" heel goed, mijn moeder heeft geen vrienden en geen kennissen, alleen ons(mijn gezin)



Ze is 5 jaar geleden gescheiden van mijn vader(na 30 jaar huwelijk) en is meteen gaan samenwonen met haar nieuwe vriend(een man die in de goot lag en helemaal geen toegevoegde waarde heeft) vader bleef achter.



Verplicht ben je NOOIT! Laat je ook geen verplichtingen opleggen.



Probeer je leven lekker te leven en probeer je moeder naast je eigen leven te passen.



Verder weet ik even niets, succes en leef je eigen leven met je geliefden en je famielie daarnaast

Soms VRAGEN mensen om gekwetst te worden.



Slaap lekker

Moeilijk onderwerp hoor. An sich heb ik geen sléchte band met mijn moeder. We bellen elke week ongeveer en ik zie haar een paar keer per jaar (woon in UK).



Maar ja, we hebben nooit een superband gehad, dat ook weer niet. Ik trok sowieso altijd veel naar mijn vader. Ik weet niet of ze daar jaloers op is (geweest) of verdriet om heefft gehad. Er was wel altijd iets moeizaams in ons contact. Had het idee dat ik niet kon zijn voor haar wat ze liever had. Praten werd er sowieso niet zoveel gedaan in ons gezien. Ja, over vanalles en nog wat.



Er zijn wel dingen die ik eingelijk altijd gemist heb, maar die zijn erg moeilijk onder woorden te brengen. Het is ook niet zo dat ik een ongelukkige jeugd heb gehad hoor. Misschien omdat mijn moeder zelf behoorlijk onder de controle stond van mijn oma heeft ze dit niet bij ons willen doen. Waardoor ik soms weer het gevoel heb dat er weinig interesse is in mij. Ik vind dat wel heel moeilijk te peilen.



De ene dag doet het me meer dan anders. Soms ben ik heel praktisch en denk 'het is nou eenmaal zo, het is niet allemaal slecht'. Op andere momenten kan ik nog steeds heel erg 'kind' zijn. Dan wil ik gewoon een 'normale' moeder. Een moeder in wiens ogen ik niks fout kan doen en alles wat ik doe intressant vind. Ik heb namelijk best wel passies in mijn leven, maar daar wordt eigenlijk nooit zo naar gevraagd.



Soms denk ik "misschien moet ik zelf meer interesse terug tonen", maar dan is er ook weer die kind kant van me die denkt "Jij bent potdomme de ouder, jij moet maar je best doen om es wat meer te investeren in mij".



Ik zat er pas nog aan te denken dat dit misschien een spanningsveld voor mij is dat misschien nooit, of niet snel weggaat.



Aan de andere kant, ik heb haar tenminste nog. Dat is al heel wat.

Ik zie mijn ouders 2 keer per week. Ik woon er 10 minuten rijden vandaan. Blijven slapen zou ik ook niet doen, ben immers zo thuis. Bellen om 't bellen doen we niet. We zien elkaar tenslotte vaak genoeg. Als we bellen is 't om iets te vragen of af te spreken.

quote:DarlingNikki schreef op 17 januari 2009 @ 01:52:

Zo hebben we allemaal wat.



Mijn moeder kijkt totaal niet naar mij en haar kleinkinderen om, alleen als het een verplicht nummertje is, dan is moeders de leukste en de liefste.



Misschien moet je een klein beetje blijer zijn met de aandacht van je moeder want er zijn heel veel mensen die helemaal geen aandacht of liefde krijgen.



Al kan ik mij ook voorstellen dat het ook wel te veel zou kunnen zijn.



Succes



DarlingNikki... niet om jou persoonlijk aan te vallen... maar ik vind dit zo'n ontzettende domme opmerking. Het feit dat jij niet het contact hebt met je moeder wat je zou willen hebben betekend toch niet dat een ander maar 'verplicht' van haar moeder moet genieten, want stel je eens voor dat er minder contact zou zijn?



Iedereen heeft andere behoeftes en verlangens in het leven. We kunnen elkaar niet verplichten van iets te genieten, omdat een ander het niet heeft.

Bij ons kwam het contact altijd van mij uit, zelden vanuit mijn moeder. Tot het punt dat ze voor hun "rust" naar de andere kant van het land verhuisden en er toen helemaal amper meer initiatief van de kant van mijn ouders kwam. Ik heb ze daar diverse keren op aangesproken, en dat is uiteindelijk geëscaleerd in een ruzie. Waarna ik heb besloten (niet alleen om het gebrek aan belangstelling van hun kant) het contact te verbreken. En dat is nog steeds zo.

Mijn moeder heeft me al zo'n vijf of zes jaar niet meer gebeld (ik probeer me te herinneren wanneer de laatste keer was, maar ik heb echt geen flauw benul). Ons contact gaat via uitnodigingsmailtjes over verjaardagen, en die verjaardagen zijn dan ook meteen de enige momenten dat ik haar zie: een paar keer per jaar.



Mijn moeder lijkt op Heejhallo's moeder. Weinig interesse in mij en in wat ik doe. Omgekeerd vertelt mijn moeder ook niets over haar leven (gaat me niets aan, zegt ze), dus wat dat betreft is ze in ieder geval consequent .

quote:sayang_melati schreef op 17 januari 2009 @ 01:36:

Hallo allemaal



Op dit late tijdstip wordt ik een beetje filosofisch, maar vooral naar aanleiding van een telefoontje van mijn moeder 2 uur geleden vraag ik mij af: Hoe is de band met jouw moeder?



Die van mij: aan de ene kant goed, aan de andere kant slecht. Ik hou heel veel van haar en zij van mij. Samen met m'n broer hebben we veel meegemaakt, onder andere het overlijden van m'n vader een paar jaar geleden. Maar... naarmate ik zelf volwassen word (ben inmiddels 25) merk ik dat we heel verschillend (of juist hetzelfde?) zijn en dat zorgt voor botsingen.



Daarnet gaf m'n moeder in het telefoontje aan dat ze me vaak mist en vind dat ik te weinig initiatief toon in het contact. Dat klopt, want voor mijn gevoel zoekt zij zó vaak contact (mail/sms/bellen/langskomen), dat ik er vaak geen zin meer in heb. We wonen in dezelfde stad, dus gaat ze er vanuit dat we makkelijk regelmatig contact kunnen hebben, maar ik heb hier eigenlijk helemaal geen behoefte aan... is dat heel raar? Ik vind het zelf wel jammer eigenlijk, want ik hecht veel waarde aan de band die ik met m'n familie heb. Zelf vind ik het genoeg om (in deze situatie, nml wonend in dezelfde stad, op zo'n 20 min afstand van elkaar) m'n moeder ongeveer 1 keer per week te zien en tussendoor 1 of 2 keer te bellen/smsen ofzo. M'n moeder zou denk ik het liefst willen dat ik elk weekend langs kwam en dan ook blijf slapen. Daarnaast belt ze soms wel drie keer op een dag, maar vaak ook een paar dagen niet.



Soms kan ik m'n irritatie niet verbergen als ze wéér met één of ander smoesje belt om maar contact te hebben, zo ook vandaag. Ik weet dat ik haar kwets met mijn steeds meer afstandelijk wordende houding, maar wat moet ik dan doen? Het contact gaat me steeds meer tegenstaan...



Hoi,

Nee dat is niet raar. Integendeel. Ik vind de verwachtingen/wensen van jouw moeder ook nogal hoog. Zelf woon ik bewust in een andere woonplaats dan mijn ouders. Ik krijg er letterlijk meer lucht door. Niet dat ik geen goede band met ze heb, maar ik hoef ze gewoon niet dagelijks te zien, en eigenlijk ook niet wekelijks. Maar omdat zij die behoefte wel hebben, ga ik meestal toch wel eens per week langs. We bellen wel geregeld, mijn moeder en ik.En zo is het goed wat mij betreft. Zij zouden wel graag willen dat ik weer terug kwam in hun woonplaats, maar geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt. Ik heb hier mijn leventje, met alles wat erbij hoort, en voel me vrij. Dat zou ik dan niet meer hebben. Ik weet zeker dat zij en mijn zus veel vaker zouden langskomen. Mijn zus misschien wel dagelijks, want die heeft een behoorlijk sociaal bord voor de kop. Ze ziet het niet wanneer het teveel is. De band met haar is oke, maar niet heel erg close.

Dus ja, ik begrijp je helemaal.

Het is natuurlijk sneu en erg voor je moeder dat je vader is overleden. Dat vergt ook tijd om een nieuwe balans te vinden. Maar dat is niet alleen jouw verantwoordelijkheid. In de eerste plaats van haar zelf. En dat je dan in het begin wat vaker op bezoek gaat is goed, maar er komt een moment dat ze het ook weer zelf moet doen.

Oef, het lijkt wel mijn verhaal. Heb geen band met mijn moeder (nooit gehad) , vader paar jaar geleden overleden. Mijn moeder belt in mijn ogen om de haverklap met een of ander smoesje......Mijn broertje heeft dan wel een betere band met haar en gaan regelmatig op bezoek. Ik niet,alleen als het moet..

Kun je het bespreken met je moeder denk je? Misschien begrijpt ze het als je het uitlegt.

Hoe ervaart je broer dit?

Pff, inderdaad een lastig onderwerp. Ondanks dat ik mijn moeder 1 a 2 keer in de week zie, is onze band niet goed. Ik herken veel in het verhaal van Heejhallo. Mijn moeder is erg egoïstisch en de gesprekken gaan dan ook bijna altijd over haar en haar leven. Als het al over mij gaat, dan is het in de vorm van kritiek. Ik kom dan ook altijd bij haar, ze zou nooit eens aanbieden hier naartoe te komen. Zelfs nu ze een kleinkind heeft, informeert ze zelden tot nooit naar mij of naar hem. Hij is nu 10 maanden oud en ze heeft nog niet één keer aangeboden om op te passen o.i.d.

Door de dingen die ze (niet) heeft gedaan in mijn jeugd, denk ik dat onze band onherstelbaar beschadigd is. Ik heb wel eens geprobeerd hier met haar over te praten, maar ze gaf meteen aan daar niet voor open te staan. Te moeilijk en te confronterend, denk ik. Ik heb altijd gedacht dat ik haar beter zou begrijpen als ik zelf kinderen zou hebben, maar ik begrijp haar nu nog minder dan eerst. Op slechte momenten ben ik soms bang om net zo'n liefdeloze moeder te worden als de mijne......

Ik vraag me regelmatig af, waarom ik nog de moeite neem om wekelijks het verplichte bezoekje af te leggen, waar ik altijd tegenop zie. Ik heb daar eigenlijk geen duidelijk antwoord op. Ik vrees dat ik ergens nog steeds hoop dat ik op een dag alsnog de liefde en bevestiging krijg die ik als kind al bij haar zocht, dat ze me laat weten dat ik er mag zijn en goed ben zoals ik ben. Best treurig eigenlijk.



Edit: verder heb ik best een leuk leven .

quote:Banba schreef op 17 januari 2009 @ 09:04:

Pff, inderdaad een lastig onderwerp. Ondanks dat ik mijn moeder 1 a 2 keer in de week zie, is onze band niet goed. Ik herken veel in het verhaal van Heejhallo. Mijn moeder is erg egoïstisch en de gesprekken gaan dan ook bijna altijd over haar en haar leven. Als het al over mij gaat, dan is het in de vorm van kritiek. Ik kom dan ook altijd bij haar, ze zou nooit eens aanbieden hier naartoe te komen. Zelfs nu ze een kleinkind heeft, informeert ze zelden tot nooit naar mij of naar hem. Hij is nu 10 maanden oud en ze heeft nog niet één keer aangeboden om op te passen o.i.d.

Door de dingen die ze (niet) heeft gedaan in mijn jeugd, denk ik dat onze band onherstelbaar beschadigd is. Ik heb wel eens geprobeerd hier met haar over te praten, maar ze gaf meteen aan daar niet voor open te staan. Te moeilijk en te confronterend, denk ik. Ik heb altijd gedacht dat ik haar beter zou begrijpen als ik zelf kinderen zou hebben, maar ik begrijp haar nu nog minder dan eerst. Op slechte momenten ben ik soms bang om net zo'n liefdeloze moeder te worden als de mijne......

Ik vraag me regelmatig af, waarom ik nog de moeite neem om wekelijks het verplichte bezoekje af te leggen, waar ik altijd tegenop zie. Ik heb daar eigenlijk geen duidelijk antwoord op. Ik vrees dat ik ergens nog steeds hoop dat ik op een dag alsnog de liefde en bevestiging van krijg die ik als kind al bij haar zocht, dat ze me laat weten dat ik er mag zijn en goed ben zoals ik ben. Best treurig eigenlijk.

Mijn eigen moeder heeft dat met haar moeder, mijn oma dus.

Dat is een kil en liefdeloos mens. Toch gaat ze er al haar leven lang elke week op bezoek. Wat ze zoekt is mij een raadsel (ja, liefde en erkenning denk ik) en ze zal het niet vinden. Ik heb al op jongere leeftijd het contact met die opa en oma afgekapt omdat ik haarfijn aanvoelde dat het er niet inzat. Ik wilde daar geen tijd en energie in steken, en dat voelt nog altijd goed. Maar ik snap dat dat voor mijn moeder anders ligt. Het zijn haar ouders tenslotte.



Ik heb meer moeite met de bezoeken aan mijn schoonmoeder dan aan mijn ouders. Vriend wil eigenlijk elke week op visite, maar ik zie dat niet zo zitten. Schoonmoeder is ook weduwe, heeft overigens wel een nieuwe relatie. Ik vind een beetje afstand eigenlijk wel zo prettig.

@Nevaneva: Herkenbaar hoor. De band tussen mijn oma en mijn moeder is bijna identiek aan die tussen mij en mijn moeder. Mijn moeder gaat ook plichtsgetrouw naar mijn oma en geeft er vervolgens alleen maar op af. Het lijkt erop dat ik het stokje zo van haar over neem, vandaar waarschijnlijk ook mijn angst om de cirkel niet te kunnen doorbreken en 'later' ook een blok aan het been van mijn kind(eren) te worden.

Hoi Sayang,



Als ik je verhaal lees, komt het mij sterk voor dat je moeder een belangrijke stap in jullie gezamenlijke opvoedproces is vergeten; namelijk loslaten.



Ik ben zelf nog niet zover (mijn kinderen zijn nog klein), maar ik weet nu al dat ze ooit niet meer "van mij" zijn. Dat je ze niet meer kan claimen of sturen. Hoe moeilijk dat is, dat moet de tijd leren.



Er zijn dus kennelijk moeder die dat heel goed kunnen en er zelfs behoorlijk in doorschieten, zoals de moeder van Heejhallo en anderen. Maar andere moeders blijven hun kinderen emotioneel claimen en chanteren, alsof jij verantwoordelijk zou zijn voor haar geluk.



Maar dat ben je niet. Dat is zij zelf.



Misschien kan je een manier bedenken om haar dat op een rustige, volwassen manier uit te leggen? Eerst in theorie uitwerken dat gesprek, en daarna met de stoute schoenen aan naar haar toe om dat gesprek te voeren?



Tot slot wil ik zeggen dat volgens mij geen enkele moeder het perfect doet; ze zijn namelijk ook maar mens. Daar ben ik zelf een aantal jaren geleden op gewezen door een kennis en dat vond ik wel een eye-opener.



Mijn eigen moeder houdt prima afstand, maar wil wel altijd naar mij toe even zeuren over mijn broer, dat hij nooit belt en bijna nooit de telefoon opneemt (antwoordapparaat). Dan zeg ik "sja, zo is hij nou eenmaal, toch?" en vervolgens laat ik haar gewoon een beetje verder pruttelen tot ze het kwijt is.



Daarnaast weet ik dat ze mij soms erg bot vindt (zij is erg gevoelig en ik helemaal niet, dus dat botst soms), maar die insinuaties leg ik tegenwoordig heerlijk naast me neer. Ik hoef me niet (meer) te vormen naar haar mening!

Ja, dat begrijp ik.

Mijn moeder is gelukkig wel anders dan oma. Anders zou ik het niet trekken. Maar dan nog vind ik het niet nodig om elkaar vaak te zien. Eens per twee weken zou ik goed vinden. Af en toe bellen, oke. Als ik dan een dagje thuis ben bij mijn ouders, ben ik altijd weer blij als ik naar huis ga. Hoe goed bedoeld ook, veel dingen voelen toch als bemoeienis met mijn leven. Ik heb daar geen zin in. Ik wil me volkomen vrij voelen en daarin belemmeren mijn ouders me dan. Ik heb sowieso veel denkbeelden meegekregen van hen die niet de mijne zijn. Dat leerde ik toen ik volwassen was. Dan ga je scheiden wat van hen en wat van jou is. Nou, een eye-opener hoor!

quote:Banba schreef op 17 januari 2009 @ 09:15:

@Nevaneva: Herkenbaar hoor. De band tussen mijn oma en mijn moeder is bijna identiek aan die tussen mij en mijn moeder. Mijn moeder gaat ook plichtsgetrouw naar mijn oma en geeft er vervolgens alleen maar op af. Het lijkt erop dat ik het stokje zo van haar over neem, vandaar waarschijnlijk ook mijn angst om de cirkel niet te kunnen doorbreken en 'later' ook een blok aan het been van mijn kind(eren) te worden.



Het is natuurlijk gemakkelijk gezegd vanaf de zijlijn, maar daar ben je natuurlijk zelf bij he.



Ik vind het wel fascinerend dat jij dat doet trouwens; tegen je zin elke week (was het toch?) bij je moeder op bezoek gaan. Iets wat zij als ik het goed lees ook niet echt waardeert.



Waarom zoek je, terwijl je volwassen bent, nog steeds bevestiging bij haar? Kan je jezelf die bevestiging ook geven?

Sayang, wat jammer dat de relatie met je moeder op deze manier verstoord wordt. Heb je wel eens tegen haar gezegd hoe het voelt voor jou? Ik weet niet hoe lang het geleden is dat je vader is overleden? Je moeder voelt zich misschien wel heel eenzaam nu je vader er niet meer is.

Waarschijnlijk hoort ze ook de irritatie in je stem als ze je belt en jij er geen zin in hebt. Ik denk dat je het beter aan haar kan uitleggen voordat ze haar eigen conclusies gaat trekken.



Mijn vader is 2 jaar geleden overleden en sinds die dag bel ik mijn moeder iedere avond even. Gewoon om even met haar te praten en haar de kans te geven om haar dag ook even met iemand te kunnen bespreken. Ik woon 900 km bij haar vandaan, dus ik zie haar niet iedere week helaas.

quote:Nijntje schreef op 17 januari 2009 @ 09:23:

[...]





Het is natuurlijk gemakkelijk gezegd vanaf de zijlijn, maar daar ben je natuurlijk zelf bij he.



Ik vind het wel fascinerend dat jij dat doet trouwens; tegen je zin elke week (was het toch?) bij je moeder op bezoek gaan. Iets wat zij als ik het goed lees ook niet echt waardeert.



Waarom zoek je, terwijl je volwassen bent, nog steeds bevestiging bij haar? Kan je jezelf die bevestiging ook geven?



Inderdaad, dat doe ik. Ik weet niet of ze het waardeert. Ik luister naar haar verhalen (in tegenstelling tot mijn vader en broer) dus dat zal ze waarschijnlijk waarderen. Ze belt ook als ze vind dat ik te lang niet ben geweest.

Ik zoek inderdaad bevestiging bij haar. Ik weet verstandelijk dat ik die mezelf kan (en moet) geven, maar in de praktijk blijkt dit lastig. Ik ben onzeker van aard en erg zelfkritisch. Ergens heb ik het nodig dat anderen zeggen dat ik er mag zijn, alsof ik dat van mezelf niet kan aannemen.

Juist omdat ik me zo afhankelijk van haar opstel, kan ze me heel erg manipuleren en kwetsen. Je zei heel treffend dat ik niet verantwoordelijk ben voor haar geluk, maar zo voel ik het vaak wel. Als zij ongelukkig is, voel ik me iig aangesproken.

Pfff, zoals je al wel begrijpt is het een hele complexe band met een lange geschiedenis. Ik worstel hier al jaren mee. Soms kan ik het een tijdje naar de achtergrond laten verdwijnen en soms ben ik er de hele dag mee bezig.

Zou het zo kunnen zijn dat je moeder zich misschien wel héél erg eenzaam is nu je vader is overleden????

Als dat zo is, weet je in ieder geval waar het vandaan komt en kun je hier misschien beter mee omgaan, meer begrip voor hebben.

Nak; (even voor m´n beurt praten) dat is natuurlijk heel goed mogelijk, maar dat maakt niet dat Banba zichzelf ongelukkig hoeft te maken met de relatie met haar moeder.



Banba, ik heb laatst verschillende dingen gelezen die imo best op jou relaas slaan.



Samengevat komt het ongeveer hier op neer: Met dat je je onzeker opstelt naar haar toe, en haar woorden en houding laat bepalen hoe jij je voelt (als ik het zo goed zeg), geef je haar alle macht in handen. Alsof zij jouw marionettenspeler is!



Zij (of een ander persoon in andere situaties) bepaalt dus jouw gevoelens. Maar dat kan eigenlijk helemaal niet!



Ergo; jij laat toe dat anderen jouw gevoelens bepalen. Je geeft de verantwoordelijkheid uit handen.



Waarom eigenlijk?

Iedere dag zie ik mijn moeder.



Komt nu ook omdat m'n moeder ongeneeslijk ziek is en ik thuis ben ivm rugklachten.

Sowieso is de band erg goed en kan me geen betere moeder voorstellen.

Vind het alleen maar fijn haar en mijn vader veel te zien, ook als ze niet ziek zou zijn geweest.