Hoe is de band met jouw moeder?

quote:sayang_melati schreef op 17 januari 2009 @ 13:24:

Jeetje, dit onderwerp maakt inderdaad veel los zeg! Wel logisch eigenlijk, iedereen heeft een moeder (gehad) en als vrouw spiegel je je denk ik toch heel erg aan je eigen moeder.



Als ik in die spiegel kijk weet ik precies hoe het niet moet. Ik wil me niet schamen namelijk.



Het lijkt me ook heel naar als je een moeder hebt die nauwelijks interesse in je heeft zoals sommigen hier schrijven. Ik kan me werkelijk niet voorstellen hoe die familiebanden dan in elkaar zitten. Waarom neem je dan kinderen als je je toch niet voor ze interesseert? Natuurlijk verandert de band naarmate iedereen ouder wordt, maar ik kan me niet voorstellen dat een oma 0 interesse toont voor haar kleinkind



'Familieband' is naar mijn idee een sleutelwoord. Familie bestaat m.i. bij de gratie van een band. Is zo'n band er niet, kun je dan van 'familie' spreken? Puur en alleen maar omdat je dezelfde achternaam en biologie deelt?



Ik kom zelf uit zo'n 'gezin' waar van een band absoluut geen sprake was. Vijf mensen onder één dak in een atmosfeer van afgunst, ruzie, wrok en haat. Omdat het nou eenmaal zo hoorde: verliefd, verloofd, getrouwd en dan dus automatisch kinderen krijgen. Omdat dat nou eenmaal zo hoort. Of je nou kinderen wilt of niet, of je nou weet hoe dat opvoeden nou werkt of niet, en ongeacht of je kinderen leuk vindt of niet.

En interesse? Wat is dat?



Needless to say dat ik al jaren geen contact meer heb met mijn ex-moeder. Ik had het contact jaren eerder moeten verbreken. Eindelijk mag ik mezelf zijn en mag ik van mezelf houden. Eindelijk is het leven leuk! Het is inderdaad altijd 'wat je er zelf van maakt' waar het om draait in het leven.

ik had ook op en af een goed en slecht kontakt met me moeder,maar nu ze bijna 6 jaar geleden overleden is(61 jaarjong) zou ik nog wel lekker willen ruzien met haar....alleen om het te kunnen zeg maar...

Ik vind het wel enigzins herkenbaar. Ik heb opzich een goede band met mn moeder. Mn moeder is echt een schat. Ze is heel erg geinteresseerd, en geeft me tegelijkertijd ook de ruimte. Mn ouders bellen me ongeveer een keer in de week (soms mn meoder en soms mn vader) en ik probeer ze elke week te zien. Wat ik merk, nu ik ouder ben, is dat ik het soms wel zoeken vind hoe ik met ze omga. Ik merk bijvoorbeeld dat mn moeder ook meer haar verhaal tegen mij verteld, en dat we meer als volwassenen met elkaar omgaan. Terwijl ik toch haar kind blijf..beetje vaag omschreven maar weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen. Ik kan me soms bijvoorbeeld schuldig voelen(wat ik als kind nooit had) als we het alleen over mij hebben aan de tel.

Ik merk ook dat ik niet meer zo de behoefte heb aan de mening van mn ouders de laatste jaren. Ik ben mn eigen identitiet aan het ontwikkelen en vertel toch iets minder aan mn ouders dan vroeger, ik wil het meer zelfstandig doen. Hebben jullie dat ook? Ik doe dat waarschijnlijk onbewust ook expres, omdat ik weet van mezelf dat ik wel veel waarde hecht aan hun mening, en me kan irriteren als die anders is dan die van mij, juist omdat ik er zoveel waarde aan hecht.

Ik doe niet vaak iets alleen met mn moeder en heb daar ook niet echt beheofte aan. Vind het wel fijn om haar elke week even te zien en even bij te kletsen, het is echt een schat.



Ik ben het er trouwens wel mee eens dat je het het beste kunt zeggen als je iets minder contact met je moeder wil, en dat dat niet betekent dat je het niet leuk en fijn vind haar te zien of te spreken. Om misverstanden en verdriet te voorkomen.

Tjeetje, wat een herkenbare reacties. Ik dacht echt dat ik een van de weinigen was die geen goede relatie met haar moeder heeft.



Mijn moeder is overleden toen in 6 was. Mijn vader is hertrouwd toen ik 8 was en heeft nog een zoon met mijn stiefmoeder gekregen. Voor mijn gevoel is zij mijn moeder, ik weet (helaas) niet beter. Ik denk dat hier de bron ligt: mijn vader die tegen mij zei: "doe je wel een beetje lief tegen die mevrouw, anders wil ze dadelijk niet blijven'. Ik was zo blij met een nieuwe 'mama' dat ik daar alles voor wilde doen. Nu ik dit zo tik, schieten de tranen me in de ogen. Wat verdrietig eigenlijk....



Mijn jeugd staat in het teken van (postnatale) depressies van mijn moeder (waarin zij erg zwaar geleund heeft op mij, oa snel naar huis uit school, want: boodschappen doen (straatvrees)) en ruzies in de relatie met mijn vader (waarvan ik vaak de schuld kreeg). Vakanties van school vond ik altijd vreselijk, want dan moest ik thuis zijn. Ik was altijd blij wanneer ik weer naar school kon. Het was een bevrijding om uit huis te gaan.



Zij heeft zeer hoge verwachtingen, manipuleert, pleegt emotionele chantage en praat vaak een schuldgevoel aan, niks is goed genoeg. Dit is natuurlijk mijn pakkie aan, want ik laat dit gebeuren.



Zelfde verhaal als Banba dus, ik ben gelukkig wanneer zij gelukkig is. Ik gun mijzelf geen pleziertjes als ik weet dat zij in een dip zit. Kan dan gewoonweg niet genieten van mijn (super gelukkige) gezinnetje. Ik kan het niet naast mij neerleggen. Dit is zo frustrerend. Ik ben nl. in mijn eigen gezinssituatie en sociale contacten erg gelukkig, maar kan hier dus niet van genieten omdat mijn stemming afhangt van hoe haar pet staat. Ik kan mijzelf hier wel voor m'n kop over slaan, maar weet niet hoe ik dit kan veranderen. Mijn leven wordt hier totaal door beheerst. Ik wil dadelijk geen spijt hebben dat ik niet van mijn leven en gezin genoten heb omdat ik teveel met haar (on)geluk ben bezig geweest.



Zij wil een super close relatie en noemt dan voorbeelden van mensen in haar omgeving. Ze begrijpt alleen niet dat wanneer zoiets van jongs af aan niet is opgebouwd, dit niet ineens zo kan zijn. Ze heeft veel verwijten en zelfmedelijden. Ze vindt iedereen egoistisch en vind dat zij zelf teveel met anderen altijd bezig is en dat ze nu maar eens tijd voor haar zelf moet nemen. Ze verwacht steun van iedereen, maar kan die zelf niet geven. Wanneer mijn broer in de problemen zit heeft zij het er moeilijk mee. Logisch zou je denken, ze is zijn moeder en je maakt je zorgen om je kind. Nee, zij heeft het er moeilijk mee omdat zij dit op haar bordje krijgt, zij er slecht van slaapt en zij het allemaal niet aan kan. Hoe moet mijn broer zich dan wel niet voelen.



Ze heeft nog niet eens in de gaten dat een groot deel van mijn leven om haar draait. Ik ben iedere dag bezig: wanneer moet ik weer bellen, wanneer moet ik weer langs. Ik kan in de ochtend al buikpijn hebben van het feit dat ik haar die dag moet gaan bellen. Hoe klinkt haar stem door de telefoon: is het mineur, dan wordt het een zwaar gesprek vol verwijten en misschien wel ruzie. Wordt het ook voor mij een slecht weekend. Is ze vrolijk, dan kan ook mijn dag niet meer stuk. Wat verwacht ze van mij. Dingen moeten nl. wel uit iemand zelf worden aangeboden, anders telt het niet voor haar. Ze vergeet dat het ook wel eens handig is wanneer zij zelf een idee aandraagt. Ik ben nl. ook wel eens druk met mijn gezin (man en 3 kinderen) , werk en huishouden. Soms loopt mijn hoofd om. Ik probeer alles op te schrijven om maar niets te vergeten en toch attent over te komen.



Ik vind het erg om mezelf erop te betrappen dat ik blij ben wanneer ze drie weken met vakantie is. Rust. Geen verplichtingen. Nog erger vind ik het dat ik wel eens denk of het een opluchting zou zijn wanneer zij er helemaal niet meer is, zou ik dan verdrietig zijn.



Toch hou ik wel van haar. Wanneer ze lekker in haar vel zit (maar dat is jammer genoeg niet vaak) kan zij heel gezellig en lief zijn. Waarom kan het niet altijd zo zijn, denk ik dan.

Kritisch vraagje Meghan: hou je echt oprecht van haar, of vind je dat dat zo hoort? Om het voor jezelf te rechtvaardigen dat jij je hele leven, en dat van je gezin, in dienst stelt van haar verwachtingen, maar daar diep in je hart eigenlijk helemaal geen zin meer in hebt. Of ben je bang om voor jezelf te kiezen, omdat je verwacht dat zij dan in een megadiepe zelfgecreëerde put zakt?

quote:setter schreef op 19 januari 2009 @ 15:31:

Kritisch vraagje Meghan: hou je echt oprecht van haar, of vind je dat dat zo hoort? Om het voor jezelf te rechtvaardigen dat jij je hele leven, en dat van je gezin, in dienst stelt van haar verwachtingen, maar daar diep in je hart eigenlijk helemaal geen zin meer in hebt. Of ben je bang om voor jezelf te kiezen, omdat je verwacht dat zij dan in een megadiepe zelfgecreëerde put zakt?



Hier heb ik zelf ook vaak genoeg over nagedacht. Ik dacht dat ik inderdaad makkelijk zonder haar zou kunnen en het als een bevrijding zou voelen wanneer zij er niet meer was tot zij een jaar of 12 geleden plotseling in het ziekenhuis terecht kwam. In eerste instantie leek het vrij ernstig (hartproblemen). Mijn vader belde mij toen hij op weg naar het ziekenhuis achter de ambulance aan reed. Ik was toen (tot mijn eigen verbazing) compleet overstuur en kon bijna niet stoppen met huilen. Ik schrok me rot. Blijkbaar had ik toch diepgaander gevoelens voor haar dan ik gedacht had.



Later heb ik dit wel weer om m'n oren geslagen gekregen: "je komt niet vaak genoeg op bezoek, dat huilen sloeg ook helemaal nergens op, aanstellerij".

Pffff Meghan, je doet het echt nooit goed bij haar he?



Weet je, je hele verhaal kon mijn verhaal zijn, echt waar. Zoveel herkenning!

Mijn moeder bleek 6 jaar geleden borstkanker te hebben en toen ze mij dat vertelde in een telefoongesprek begon ik tot mijn verbazing ook spontaan te huilen. Geloof het of niet, maar drie maanden later verbrak ik definitief het contact. Het feit dat ik moest huilen om dat borstkankerbericht had volgens een vriendin van mij meer te maken met het feit dat kanker zo'n rotziekte is die je niemand toewenst, dan met het feit dat het mijn moeder overkwam. En achteraf gezien had ze gelijk, raar maar waar.



Je kent me niet, maar geloof me als ik zeg dat ik mijn moeder haat. Diepe haat en afgrijzen voel ik voor haar. Mijn moeder is de naam 'moeder' niet waard. De term 'mens' is zelfs teveel voor haar. Maar ze deed precies wat jouw stiefmoeder bij jou doet: manipuleren en tiranniseren. En jij laat het toe, en dat vind ik nog het meest trieste van je hele verhaal. Jij stelt je leven nog steeds in dienst van haar grillen en wensen, en daarmee doe je niet alleen jezelf, maar ook je gezin en je echtgenoot tekort. En dat is eeuwig zonde.



Sorry als ik hard overkom, maar op de een of andere manier wil ik je graag de ogen openen. Al is dat mijn verantwoordelijkheid niet en reageer ik uiteraard vanuit mijn eigen referentiekader. Mijn excuses als ik er faliekant naast zit, ik ken je tenslotte niet. Maar toch wil ik je sterkte wensen.



Setter

Dank je Setter, je bent echt heel lief. Wat vreselijk dat je relatie met je moeder zo heeft moeten eindigen. Voel je je inderdaad bevrijdt of is er ook een hoop spijt en verdriet?



En echt, mijn ogen zijn zeker wel open. Want ik weet dondersgoed wat er aan de hand is. Ik weet gewoon niet hoe ik het moet doorbreken. Ik ben niet iemand van de confrontaties. En als ik al eens iets durf te zeggen, dan loopt dit op de een of andere manier altijd op stront uit. Bij mij pakt dit nooit in mijn voordeel uit. Er gebeurt altijd wel weer iets waardoor ik spijt krijg van wat ik gezegd heb. Ik kan geen ruzie maken met haar, dan voel ik me zo rot dat bij mij thuis ook de heel sfeer verpest is. Dan weet ik niet hoe snel ik het weer moet goedmaken (eigenbelang) om me maar weer lekker te voelen.



Je hebt gelijk: ik doe mijn man en kinderen tekort. Vreselijk vind ik dat! Ik probeer ook vaak dingen te verbergen voor hen, maar ja, het blijft toch in je achterhoofd rondspoken. Ik vergiftig mezelf ermee.



Ik wilde dat ik zo sterk was om mijn eigen grenzen te stellen zonder hard en egoistisch te worden. Niet meer over me heen te laten walsen en haar van repliek kan dienen wanneer het ertoe doet en niet ergens erna wanneer ze al weer weg is. Je ken het wel: "dat had ik moeten zeggen" en "o ja, dat had ik moeten doen". Wie kan mij dat leren?

Mijn man kan jou dat leren.

Maar zonder gekheid: ik was net zo als jij, je zou mijn zus(je) kunnen zijn. Ik voelde me net zo als jij, wist ook altijd pas achteraf wat ik had willen zeggen. Ik was zo ontzettend bang voor haar en haar toorn dat ik dus ook altijd mijn mond hield. Dat stukje goedmaken uit eigenbelang komt mij ook heel bekend voor, deed ik ook altijd.



Het was uiteindelijk mijn man die voor me opkwam en mijn moeder de mantel uitveegde. Daar was ze het uiteraard niet mee eens dus ze bonjourde hem de deur uit (hij liep met het grootste genoegen zelf die drempel over en heeft haar bij de deur nog gezegd dat ze van de drie kinderen inmiddels al twee weggepest had en dat het vast niet lang zou duren voor ze de derde ook weggejaagd zou hebben). Ik was voor hem aan de deur al uit, ik stond inmiddels al bij de auto.



Spijt? NEE. Nooit.

Ik had het 10 jaar eerder moeten durven. Ik ben mijn man tot in de eeuwigheid dankbaar dat hij het voor me opnam en haar de waarheid zei.



Tip: lees eens bij het 'eert uw vader en uw moeder, het zesde gebod...'-topic mee, Als ik je mag aanraden, lees de eerste 10-15 pagina's eens, je zult er een hoop herkenning vinden. Misschien dat onze ervaringen je kunnen sterken.



Setter (en volgens mij ben jij ook veels te lief )

Volgens mij ben ik een echt moederskindje, want iedere dag tig keer bellen en elkaar ook nog zien is voor mij heel normaal.

Mijn mamsie en ik waren close. Toen ik een vervelende grafpuber was beschouwde ik haar als huishoudster, geldverstrekker en kokkin maar wijsheid komt met de jaren.



Later is dit gewoon goedgekomen en werd onze band gezond. Deden vaak leuke dingen samen...hotelletje, shoppen, strand etc... Zij was de enige die mij echt begreep al zei ik dan 100 keer "ma er is niks"er was dan wel wat en dat wist zij ook.



Ik irriteerde mij wel eens aan haar passieve houding, ze nam snel genoegen met dingen, kwam naar mijn mening te weinig voor zichzelf op en vond dingen al snel goed.



En ze voelde zich al tijden niet lekker, ze had wat zei ze, maar wat dan...dat werd lange tijd niet duidelijk. Totdat ze kanker kreeg, buikvlieskanker, ongeneeslijk en razend agressief.

Toen kreeg ze kracht waarvan ik dacht "had dat verdomme tien jaar eerder gekregen", zette ze mensen op hun nummer en werd binnen een paar weken assertief als wat.

Ze droeg haar ziekte met waardigheid en heel veel humor en kon zich tot op het laatst druk maken om andere mensen en hun problemen.



Toen ging het niet meer en maakte ze de keuze "dat het mooi was geweest". En nu doe ik het zonder haar en dat valt niet bepaald mee...dat zal altijd zo blijven.

Ik herken me totaal niet in deze reacties.



De band met mijn moeder (en met mijn vader) is goed. We zien elkaar best wel vaak, maar het voelt nooit als moeten.

Ik woon naast mijn ouders en dat bevalt me prima. Er zijn vreselijk veel mensen die mij vragen of dit niet verschrikkelijk is, maar dat vind ik dus niet.

Mijn moeder staat eigenlijk nooit zomaar op de stoep, ik omgekeerd wel.

Als ik even iets kwijt wil, of iets over de familie wil weten (want dat horen tantes en ooms eerder dan nichten en neven) dan kan ik even bij haar terecht.

We bellen eigenlijk nooit of nou ja, heel erg weinig, maar ja, we spreken elkaar regelmatig.

En dan gaan de gesprekken niet alleen over haar of over mij, maar ook over mijn zus, broer, het nieuws, het werk, maatschappelijke dingen, kortom: van alles.

En het bevalt me prima. Ik hou van mijn ouders en ik zou echt alles (nou ja, er zijn wél een paar grenzen natuurlijk) voor ze doen en volgens mij is omgekeerd ook het geval (maar datzelfde geldt voor mijn zus en aanhang en broer en aanhang, maar ook voor mijn schoonfamilie).

Dus: mijn band is goed... gelukkig...........

Klinkt als een moeilijke relatie Meghan, met je stiefmoeder. Ik denk dat ze te hoge verwachtingen heeft en dan blijf je de rest van je leven op eieren lopen of je maakt duidelijk dat je daar niet meer aan meedoet. Dat hoeft niet per se verbreken van contact te zijn, soms pikken mensen dat soort duidelijke hints plotseling op .



En ik zat te denken, dat verdriet toen zij in het ziekenhuis lag... ik zou het zelf heel begrijpelijk vinden als dat ook een deel verdriet was om je eigen moeder. Op 6 jarige leeftijd ben je volgens mij vooral perplex en verward. Het zou kunnen dat die twee ervaringen daar in elkaar gehaakt hebben, je hebt haar immers echt als moeder geaccepteerd. Misschien kwam er toen iets uit wat je met 6 jaar nog niet op die manier kon uiten.



Ik gis maar wat maar vooral bij heel plotse, heftige emoties die je niet op die manier had verwacht, die zijn vaak gelaagd.



Maar wat zou je zelf willen? Je klinkt erg gevangen hierin. Je mag jezelf bevrijden.

voor Setter .



En Sprokkelientje, kreeg een brok in mijn keel van je posting. Ik kan me voorstellen dat je haar mist.

Wat ik me afvraag; in hoeverre heeft de verknipte band die jullie met jullie moeders hebben invloed om de band tussen jullie en jullie kind(eren)? Ik worstel hier heel erg mee. Ik weet wel wat ik niet voor mijn kind wil (een jeugd als die van mij), maar vind het heel moeilijk om een goed beeld te krijgen over hoe ik het dan wél wil/moet doen.

Door de desinteresse en emotionele verwaarlozing die ik als kind heb ervaren ben ik heel erg geneigd om door te slaan naar de andere kant. Zoon is nu 10 maanden en begint mij zo langzamerhand uit te testen. Ik merk dat ik er enorm veel moeite mee heb om hem dan niet zijn zin te geven. Ik voel me zo snel tekort schieten daarin. Juist omdat mijn moeder er nooit voor me was, wil ik er altijd (te vaak) voor hem zijn. Ik weet niet goed hoe ik hier een gezonde balans in moet vinden.

Is dit herkenbaar voor jullie? En hoe gaan jullie hiermee om.

Ik begrijp wat je bedoelt Banba. Ik ben vanaf het begin vooral van mijn instincten en gezond verstand uitgegaan. Geen voorbeeld gehad dus ik probeer de rode draad te zien van wat een kind wrs nodig heeft om zich veilig en prettig te voelen, gekoesterd en tegelijkertijd hou ik de gedachte in mijn achterhoofd dat ze ooit als volwassene los van mij zal moeten kunnen functioneren en ik dus bepaalde dingen moet indammen of juist stimuleren.



Ik heb soms het idee alsof ik 's aan mijn vinger lik en de windrichting probeer te bepalen, ik vind het niet altijd even makkelijk .



Maar wat betreft de fase waar jij nu ingaat met je kindje, grenzen zijn essentieel voor een kind om zich veilig te voelen. Kinderen proberen uit, een normale ontwikkeling. Ze ontwikkelen hun wil en dat is goed. Tegelijkertijd moeten ze niet altijd hun zin krijgen, ten eerste omdat het dan verwende krengen worden maar ten tweede en nog veel belangrijker: hun wereld wordt er onveiliger van. Altijd je zin krijgen als kind is eng, daar is de wereld nog te groot voor. En het is niet realistisch, als volwassene moet je ook kunnen accepteren dat het niet altijd gaat zoals jij het het liefst zou willen.



Voor mij helpt het altijd om even door een "volwassen" bril te kijken naar mijn kind, wie ze is, wat voor karakter ze heeft, wat haar pluspunten zijn en wat haar kwetsbare punten. Voor mij is het uitgangspunt dat ik het liefst zou zien dat ze een sterke, weerbare vrouw wordt die tegelijkertijd weet wanneer ze zich het beste flexibel op kan stellen zonder zichzelf uit het oog te verliezen.



Maar da's theorie he, ik hoor over 20 jaar wel of het enigszins gelukt is .

Mooie posting Felicia, dank je.

Rationeel gezien weet ik het allemaal ook wel (heb notabene een pedagogische opleding gedaan), maar gevoelsmatig vind ik het enorm lastig.

Ik ben gewoon zo bang dat hij ooit net zo over mij gaat denken als ik over mijn moeder. Als hij huilt (om zijn zin te krijgen) en ik doe niks, voelt dat meteen als tekorst schieten / er niet voro hem zijn / verwaarlozing / hem aan zijn lot overlaten. Ik ben enorm bang om nu fouten te maken, die hij me later kwalijk gaat nemen en die ik dan niet meer kan herstellen.

Als hij bv. niet in de box wil en dus gaat huilen als ik hem er even inzet, moet ik echt naar de keuken lopen en mezelf toespreken om weerstand te kunnen bieden aan mijn neiging hem er meteen weer uit te halen. Soms sta ik zelf in de keuken te huilen omdat ik het zo moeilijk vind.

Jeetje wat een verhalen. Voor iedereen een



Ik vind mijn band met mijn moeder erg moeilijk te omschrijven, vooral omdat ik er zelf niet uit ben wat voor band ik nu precies met haar heb.



Ik heb geen verschrikkelijke jeugd gehad. Ik heb geen vader (nog nooit ontmoet) maar mijn moeder, zus en ik redden het prima samen. 8 jaar later werd mijn broertje geboren (zijn vader was ook binnen een jaar weg, waarna wij het met zn vieren prima hadden. Mijn moeder was wel een zeer strenge vrouw, wij waren gewoon echt bang voor haar. Slaan was in haar ogen (en cultuur) erg normaal. En dan heb ik het niet over een corrigerende tik, maar over met de riem, slipper en eigenlijk alles wat voorhanden was.



Mijn zus en ik kwamen in het begin van de pubertijd, mijn moeder in de overgang en ze kreeg een nieuwe partner die wij niet accepteerden. Vrijheid kregen we bij mijn moeder niet en mijn zus en ik namen letterlijk ons vrijheid en sloegen helemaal los. Op mijn 15e uit huis gegaan (bij familie gewoond, daarna een hele tijd bij een vriendin gewoond totdat ik op kamers ging) 17 waren we toen mijn moeder besloot om (met broertje) naar haar moederland te remigreren. Ergens begreep ik haar wel (het was voor haar geluk) maar ik verweet het haar des te meer (hoe kan een moeder naar de andere kant van de wereld verhuizen en haar dochters hier achter laten (we mochten mee hoor, maar Nl is mijn moederland..).



Dat verwijten en onbegrip is er nu nog. Ik heb niet veel contact met haar. We bellen wel eens, maar vind het moeilijk te praten. Uit mezelf bel ik erg weinig...soms denk ik dus ook dat ik er zelf voor zorg dat ons band minimaal is, ik kan haar best vaker bellen....Maar aan de andere kant...Zij is mijn moeder, zij hoort MIJ te bellen...

Hmm, ik denk dat ik met mijn ouders hier niet thuishoor!

Ik bel nl. elke dag wel met mijn moeder, of zij met mij.

Of mailen o.i.d.

Mijn man doet hetzelfde met zijn moeder.



Ook zien we elkaar zeker 1 keer in de week.

Met schoonvader iets minder, ong 1 keer per maand!



Lekker ff bijpraten, ander inzicht dan ikzelf of partner, verhalen van de kinderen etc etc

Volgens mij doet mijn moeder dat dan ook weer met mijn zus! En zus en ik hebben ook weer goed contact, niet elke dag maar zeker 1 keer per week!

In het echt/kroeg/telefoon of mail!

Felicia, jij krijgt een net zo dikke en van mij terug!



Sprokkelientje, hier ook een brok in de keel bij jouw verhaal. Wat moet je haar missen, wat moet jij je soms eenzaam voelen. Arme arme jij....

Banba, ik heb zelf geen kinderen dus ik kan je geen antwoord geven op je vraag, maar één ding wil ik je wel meegeven. Een goede vriendin en reuzegoede opvoeder zei ooit tegen mij: 'strengheid is ook liefde', en dat ben ik roerend met haar eens. Denk er maar eens over na...je wilt immers het beste voor je kind?

Sterkte!

Ja ik snap het Banba. Ik heb hier zelf nog redelijk mijn weg in kunnen vinden maar mijn zus heeft hier ook veel moeite mee. We zijn allebei bang dat we op onze moeder lijken, hetzelfde veroorzaken. Ik heb me er bij voorbaat al bij neergelegd dat iedereen fouten maakt, de perfecte ouder niet bestaat en dat een geheel veilige, "gelukte" jeugd misschien ook niet per se is wat je een kind moet toewensen. Kleine frustraties maken een kind ook zelfstandiger en weerbaarder, zolang het het zelfvertrouwen en vertrouwen in de ouders maar niet aantast. Iig, da's mijn idee.



Je kind hoeft je niet aardig te vinden. Zolang het zich maar veilig en geliefd voelt. Dat heeft beide weinig te maken met je zin krijgen, wat Setter al zei: strengheid is ook liefde. Niet streng en consequent zijn is in feite ook een vorm van mishandeling denk ik, het geeft een kind een verkeerd beeld van de wereld en het zal daardoor ook vaak zijn neus stoten.



Maar ik was een softie op deze leeftijd bij mijn dochter, ik vond haar nog erg klein . Ze was panisch 's nachts en sliep bij mij. Vanwege allergische reacties op vast voedsel heb ik lang bv gegeven. Ik heb haar tot anderhalf veel bij me gedragen, ze had een grote behoefte aan nabijheid en huidcontact. Dat vonden veel mensen om me heen verwennerij en onnodig maar mijn instinct zei dat ze daar gewoon behoefte aan had. Dus ook zo gedaan. Geen spijt van gekregen, ze zit goed in haar vel, slaapt nu prima en is geen verwend kind .



Dus het is ook een beetje je weg hierin vinden, denk dat alle ouders dat wel zo ervaren. Alleen al het feit dat je er bewust en aandachtig mee omgaat zal zorgen voor andere resultaten denk ik. Je hoeft het niet perfect te doen, je doet gewoon je best.