Relaties
alle pijlers
Hoe is de band met jouw moeder?
zaterdag 17 januari 2009 om 01:36
Hallo allemaal
Op dit late tijdstip wordt ik een beetje filosofisch, maar vooral naar aanleiding van een telefoontje van mijn moeder 2 uur geleden vraag ik mij af: Hoe is de band met jouw moeder?
Die van mij: aan de ene kant goed, aan de andere kant slecht. Ik hou heel veel van haar en zij van mij. Samen met m'n broer hebben we veel meegemaakt, onder andere het overlijden van m'n vader een paar jaar geleden. Maar... naarmate ik zelf volwassen word (ben inmiddels 25) merk ik dat we heel verschillend (of juist hetzelfde?) zijn en dat zorgt voor botsingen.
Daarnet gaf m'n moeder in het telefoontje aan dat ze me vaak mist en vind dat ik te weinig initiatief toon in het contact. Dat klopt, want voor mijn gevoel zoekt zij zó vaak contact (mail/sms/bellen/langskomen), dat ik er vaak geen zin meer in heb. We wonen in dezelfde stad, dus gaat ze er vanuit dat we makkelijk regelmatig contact kunnen hebben, maar ik heb hier eigenlijk helemaal geen behoefte aan... is dat heel raar? Ik vind het zelf wel jammer eigenlijk, want ik hecht veel waarde aan de band die ik met m'n familie heb. Zelf vind ik het genoeg om (in deze situatie, nml wonend in dezelfde stad, op zo'n 20 min afstand van elkaar) m'n moeder ongeveer 1 keer per week te zien en tussendoor 1 of 2 keer te bellen/smsen ofzo. M'n moeder zou denk ik het liefst willen dat ik elk weekend langs kwam en dan ook blijf slapen. Daarnaast belt ze soms wel drie keer op een dag, maar vaak ook een paar dagen niet.
Soms kan ik m'n irritatie niet verbergen als ze wéér met één of ander smoesje belt om maar contact te hebben, zo ook vandaag. Ik weet dat ik haar kwets met mijn steeds meer afstandelijk wordende houding, maar wat moet ik dan doen? Het contact gaat me steeds meer tegenstaan...
Op dit late tijdstip wordt ik een beetje filosofisch, maar vooral naar aanleiding van een telefoontje van mijn moeder 2 uur geleden vraag ik mij af: Hoe is de band met jouw moeder?
Die van mij: aan de ene kant goed, aan de andere kant slecht. Ik hou heel veel van haar en zij van mij. Samen met m'n broer hebben we veel meegemaakt, onder andere het overlijden van m'n vader een paar jaar geleden. Maar... naarmate ik zelf volwassen word (ben inmiddels 25) merk ik dat we heel verschillend (of juist hetzelfde?) zijn en dat zorgt voor botsingen.
Daarnet gaf m'n moeder in het telefoontje aan dat ze me vaak mist en vind dat ik te weinig initiatief toon in het contact. Dat klopt, want voor mijn gevoel zoekt zij zó vaak contact (mail/sms/bellen/langskomen), dat ik er vaak geen zin meer in heb. We wonen in dezelfde stad, dus gaat ze er vanuit dat we makkelijk regelmatig contact kunnen hebben, maar ik heb hier eigenlijk helemaal geen behoefte aan... is dat heel raar? Ik vind het zelf wel jammer eigenlijk, want ik hecht veel waarde aan de band die ik met m'n familie heb. Zelf vind ik het genoeg om (in deze situatie, nml wonend in dezelfde stad, op zo'n 20 min afstand van elkaar) m'n moeder ongeveer 1 keer per week te zien en tussendoor 1 of 2 keer te bellen/smsen ofzo. M'n moeder zou denk ik het liefst willen dat ik elk weekend langs kwam en dan ook blijf slapen. Daarnaast belt ze soms wel drie keer op een dag, maar vaak ook een paar dagen niet.
Soms kan ik m'n irritatie niet verbergen als ze wéér met één of ander smoesje belt om maar contact te hebben, zo ook vandaag. Ik weet dat ik haar kwets met mijn steeds meer afstandelijk wordende houding, maar wat moet ik dan doen? Het contact gaat me steeds meer tegenstaan...
zaterdag 17 januari 2009 om 13:24
Jeetje, dit onderwerp maakt inderdaad veel los zeg! Wel logisch eigenlijk, iedereen heeft een moeder (gehad) en als vrouw spiegel je je denk ik toch heel erg aan je eigen moeder.
De band die mijn moeder met m'n oma had was weer heel anders. M'n oma was niet heel erg zorgzaam, vandaar dat m'n moeder er denk ik een beetje in is doorgeslagen. Ze wil altijd alles voor me doen, schoonmaken/boodschappen doen/enz, terwijl ik juist heel erg op m'n zelfstandigheid gesteld ben.
Ook zie ik dat m'n moeder niet alleen bij m'n oma, maar ook bij andere familieleden, om bevestiging blíjft vragen en iedere keer eindigt dat in teleurstelling... Waarom blijf je dan contact zoeken vraag ik me dan af...? Ze vindt zelf dat je altijd een bepaalde verantwoordelijkheid blijft houden naar je familie toe, maar ja, sommige zitten dus blijkbaar echt niet op jouw bezoekje te wachten!
Het lijkt me ook heel naar als je een moeder hebt die nauwelijks interesse in je heeft zoals sommigen hier schrijven. Ik kan me werkelijk niet voorstellen hoe die familiebanden dan in elkaar zitten. Waarom neem je dan kinderen als je je toch niet voor ze interesseert? Natuurlijk verandert de band naarmate iedereen ouder wordt, maar ik kan me niet voorstellen dat een oma 0 interesse toont voor haar kleinkind
De band die mijn moeder met m'n oma had was weer heel anders. M'n oma was niet heel erg zorgzaam, vandaar dat m'n moeder er denk ik een beetje in is doorgeslagen. Ze wil altijd alles voor me doen, schoonmaken/boodschappen doen/enz, terwijl ik juist heel erg op m'n zelfstandigheid gesteld ben.
Ook zie ik dat m'n moeder niet alleen bij m'n oma, maar ook bij andere familieleden, om bevestiging blíjft vragen en iedere keer eindigt dat in teleurstelling... Waarom blijf je dan contact zoeken vraag ik me dan af...? Ze vindt zelf dat je altijd een bepaalde verantwoordelijkheid blijft houden naar je familie toe, maar ja, sommige zitten dus blijkbaar echt niet op jouw bezoekje te wachten!
Het lijkt me ook heel naar als je een moeder hebt die nauwelijks interesse in je heeft zoals sommigen hier schrijven. Ik kan me werkelijk niet voorstellen hoe die familiebanden dan in elkaar zitten. Waarom neem je dan kinderen als je je toch niet voor ze interesseert? Natuurlijk verandert de band naarmate iedereen ouder wordt, maar ik kan me niet voorstellen dat een oma 0 interesse toont voor haar kleinkind
zaterdag 17 januari 2009 om 13:26
quote:lindy schreef op 17 januari 2009 @ 13:14:
Er valt toch niks meer aan te veranderen. Dan kun je beter vooruit kijken dan achteruit.
Dat lijkt me een verstandige houding.
Wat ontzettend klote voor die kennis van je zeg. En ook zo triest voor die vader zelf, dat hij tot aan zijn dood die nare gevoelens heeft gehad naar zijn kinderen toe en er niet volwassen overheen heeft kunnen stappen. What a waste of happiness.
Er valt toch niks meer aan te veranderen. Dan kun je beter vooruit kijken dan achteruit.
Dat lijkt me een verstandige houding.
Wat ontzettend klote voor die kennis van je zeg. En ook zo triest voor die vader zelf, dat hij tot aan zijn dood die nare gevoelens heeft gehad naar zijn kinderen toe en er niet volwassen overheen heeft kunnen stappen. What a waste of happiness.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:27
quote:NevaNeva schreef op 17 januari 2009 @ 08:56:
[...]
Hoi,
Nee dat is niet raar. Integendeel. Ik vind de verwachtingen/wensen van jouw moeder ook nogal hoog. Zelf woon ik bewust in een andere woonplaats dan mijn ouders. Ik krijg er letterlijk meer lucht door. Niet dat ik geen goede band met ze heb, maar ik hoef ze gewoon niet dagelijks te zien, en eigenlijk ook niet wekelijks. Maar omdat zij die behoefte wel hebben, ga ik meestal toch wel eens per week langs. We bellen wel geregeld, mijn moeder en ik.En zo is het goed wat mij betreft. Zij zouden wel graag willen dat ik weer terug kwam in hun woonplaats, maar geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt. Ik heb hier mijn leventje, met alles wat erbij hoort, en voel me vrij. Dat zou ik dan niet meer hebben. Ik weet zeker dat zij en mijn zus veel vaker zouden langskomen. Mijn zus misschien wel dagelijks, want die heeft een behoorlijk sociaal bord voor de kop. Ze ziet het niet wanneer het teveel is. De band met haar is oke, maar niet heel erg close.
Dus ja, ik begrijp je helemaal.
Het is natuurlijk sneu en erg voor je moeder dat je vader is overleden. Dat vergt ook tijd om een nieuwe balans te vinden. Maar dat is niet alleen jouw verantwoordelijkheid. In de eerste plaats van haar zelf. En dat je dan in het begin wat vaker op bezoek gaat is goed, maar er komt een moment dat ze het ook weer zelf moet doen.Thx voor je reactie Neva Je zit dus in een vergelijkbare situatie! Ik weet ook zeker dat ik in de nabije toekomst wil verhuizen, sowieso omdat ik niet m'n hele leven in dezelfde stad wil wonen, maar ook om wat meer afstand te creëren. Ik droom ook van een stage in het buitenland, lekker een half jaar een goed excuus om even minimaal contact te hebben! Erg he...
[...]
Hoi,
Nee dat is niet raar. Integendeel. Ik vind de verwachtingen/wensen van jouw moeder ook nogal hoog. Zelf woon ik bewust in een andere woonplaats dan mijn ouders. Ik krijg er letterlijk meer lucht door. Niet dat ik geen goede band met ze heb, maar ik hoef ze gewoon niet dagelijks te zien, en eigenlijk ook niet wekelijks. Maar omdat zij die behoefte wel hebben, ga ik meestal toch wel eens per week langs. We bellen wel geregeld, mijn moeder en ik.En zo is het goed wat mij betreft. Zij zouden wel graag willen dat ik weer terug kwam in hun woonplaats, maar geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt. Ik heb hier mijn leventje, met alles wat erbij hoort, en voel me vrij. Dat zou ik dan niet meer hebben. Ik weet zeker dat zij en mijn zus veel vaker zouden langskomen. Mijn zus misschien wel dagelijks, want die heeft een behoorlijk sociaal bord voor de kop. Ze ziet het niet wanneer het teveel is. De band met haar is oke, maar niet heel erg close.
Dus ja, ik begrijp je helemaal.
Het is natuurlijk sneu en erg voor je moeder dat je vader is overleden. Dat vergt ook tijd om een nieuwe balans te vinden. Maar dat is niet alleen jouw verantwoordelijkheid. In de eerste plaats van haar zelf. En dat je dan in het begin wat vaker op bezoek gaat is goed, maar er komt een moment dat ze het ook weer zelf moet doen.Thx voor je reactie Neva Je zit dus in een vergelijkbare situatie! Ik weet ook zeker dat ik in de nabije toekomst wil verhuizen, sowieso omdat ik niet m'n hele leven in dezelfde stad wil wonen, maar ook om wat meer afstand te creëren. Ik droom ook van een stage in het buitenland, lekker een half jaar een goed excuus om even minimaal contact te hebben! Erg he...
zaterdag 17 januari 2009 om 13:29
Egh Lindy, herkenbaar .
Ik denk dat het voor mij een ontzettend fijn en goed topic is en is geweest omdat ik merkte hoe erg het me getekend had en al jaren bezig ben om dat op te ruimen. Ik wil daar niet mee rondzeulen. Het is fijn als mensen het dan herkennen (ipv zeggen: het is toch je moeder! Ze is ook maar een mens..).
En Banba, ik herken ook veel in jouw postings. Wat mij hielp was me af te vragen: wat wil ik nou van haar? Erkenning, goedkeuring, waardering, liefde? Ik ga het niet krijgen van haar. Maar wat wil ik dan? En ik realiseerde me dat bijv zeggen: ik wil erkenning in feite betekent: ik voel me niet erkend. Ik wil gezien en gehoord worden: ik voel me niet gezien en gehoord.
Toen kon ik het gaan verleggen van een afhankelijke, vragende positie bij haar naar een positie waarin ik mezelf vroeg: hoe voel ik me wel erkend, gehoord, gezien enz? De antwoorden lagen niet bij haar, die zaten in mijzelf. Dat heeft mij enorm geholpen om het los te laten, me vrij te maken en gemanipuleer van haar kant van me af te kunnen laten glijden.
Maar het is kut. Het is klote om geen moeder gehad te hebben. Ik heb er nu al een tijd vrede mee, het is zoals het is. Maar het blijft iets wat altijd een gemis zal blijven, ergens. En ook dat heb ik maar geaccepteerd. Ik doe er niets aan. Ik heb trouwens hetzelfde, sinds ik een kind heb ben ik alleen maar nog verbaasder, nog meer verwonderd. Voor mijn kind zou ik mijn hart, mijn ziel en mijn zaligheid opofferen zonder het als een opoffering te ervaren, ze is immers mijn kind. Mijn moeder kent dit niet, heeft dit nooit gevoeld. Ik vind dat ook jammer voor haar, ik vind het een van de bijzonderste emoties die ik ooit ervaren heb.
Ik denk dat het voor mij een ontzettend fijn en goed topic is en is geweest omdat ik merkte hoe erg het me getekend had en al jaren bezig ben om dat op te ruimen. Ik wil daar niet mee rondzeulen. Het is fijn als mensen het dan herkennen (ipv zeggen: het is toch je moeder! Ze is ook maar een mens..).
En Banba, ik herken ook veel in jouw postings. Wat mij hielp was me af te vragen: wat wil ik nou van haar? Erkenning, goedkeuring, waardering, liefde? Ik ga het niet krijgen van haar. Maar wat wil ik dan? En ik realiseerde me dat bijv zeggen: ik wil erkenning in feite betekent: ik voel me niet erkend. Ik wil gezien en gehoord worden: ik voel me niet gezien en gehoord.
Toen kon ik het gaan verleggen van een afhankelijke, vragende positie bij haar naar een positie waarin ik mezelf vroeg: hoe voel ik me wel erkend, gehoord, gezien enz? De antwoorden lagen niet bij haar, die zaten in mijzelf. Dat heeft mij enorm geholpen om het los te laten, me vrij te maken en gemanipuleer van haar kant van me af te kunnen laten glijden.
Maar het is kut. Het is klote om geen moeder gehad te hebben. Ik heb er nu al een tijd vrede mee, het is zoals het is. Maar het blijft iets wat altijd een gemis zal blijven, ergens. En ook dat heb ik maar geaccepteerd. Ik doe er niets aan. Ik heb trouwens hetzelfde, sinds ik een kind heb ben ik alleen maar nog verbaasder, nog meer verwonderd. Voor mijn kind zou ik mijn hart, mijn ziel en mijn zaligheid opofferen zonder het als een opoffering te ervaren, ze is immers mijn kind. Mijn moeder kent dit niet, heeft dit nooit gevoeld. Ik vind dat ook jammer voor haar, ik vind het een van de bijzonderste emoties die ik ooit ervaren heb.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:32
quote:lindy schreef op 17 januari 2009 @ 13:18:
Wat dat verzoenen op het sterfbed betreft, een mannelijke kennis van mij heeft dat ook geprobeerd. Na de scheiding van zijn ouders is hij bij zijn moeder gebleven, wat pa hem ernstig kwalijk nam. Voor straf droeg hij ondanks zijn goedbetaalde baan geen cent meer bij aan zijn kinderen, waardoor de moeder alles alleen heeft moeten oplossen met een bijstandsuikering. Hij verbrak toen zélf het contact met zijn kinderen. Toen pa vele jaren later op sterven lag, ging mijn kennis naar hem toe, om hem nog een keer te zien. Zelfs op zijn sterfbed heeft die man hem nog de huid volgescholden. En waarom? Omdat mijn kennis als 11 jarige bij zijn moeder bleef.Jakkes! En dat is een 'volwassen' man! Ongelooflijk...
Wat dat verzoenen op het sterfbed betreft, een mannelijke kennis van mij heeft dat ook geprobeerd. Na de scheiding van zijn ouders is hij bij zijn moeder gebleven, wat pa hem ernstig kwalijk nam. Voor straf droeg hij ondanks zijn goedbetaalde baan geen cent meer bij aan zijn kinderen, waardoor de moeder alles alleen heeft moeten oplossen met een bijstandsuikering. Hij verbrak toen zélf het contact met zijn kinderen. Toen pa vele jaren later op sterven lag, ging mijn kennis naar hem toe, om hem nog een keer te zien. Zelfs op zijn sterfbed heeft die man hem nog de huid volgescholden. En waarom? Omdat mijn kennis als 11 jarige bij zijn moeder bleef.Jakkes! En dat is een 'volwassen' man! Ongelooflijk...
zaterdag 17 januari 2009 om 13:35
quote:sayang_melati schreef op 17 januari 2009 @ 13:24:
Waarom neem je dan kinderen als je je toch niet voor ze interesseert? Natuurlijk verandert de band naarmate iedereen ouder wordt, maar ik kan me niet voorstellen dat een oma 0 interesse toont voor haar kleinkind
Ik heb zelf ook geen idee hoe dat werkt bij mijn moeder. Ze kreeg kinderen omdat dat nou eenmaal gebeurt. En zij dienden ter meerdere glorie van haar.
Ik ben blij dat ze geen interesse heeft in mijn kind. Ik vind het niet leuk voor mijn dochter dat ze zo'n oma heeft maar liever zo dan dat mijn moeder wel veel contact zou willen. Ik zou haar nooit kunnen vertrouwen.
Waarom neem je dan kinderen als je je toch niet voor ze interesseert? Natuurlijk verandert de band naarmate iedereen ouder wordt, maar ik kan me niet voorstellen dat een oma 0 interesse toont voor haar kleinkind
Ik heb zelf ook geen idee hoe dat werkt bij mijn moeder. Ze kreeg kinderen omdat dat nou eenmaal gebeurt. En zij dienden ter meerdere glorie van haar.
Ik ben blij dat ze geen interesse heeft in mijn kind. Ik vind het niet leuk voor mijn dochter dat ze zo'n oma heeft maar liever zo dan dat mijn moeder wel veel contact zou willen. Ik zou haar nooit kunnen vertrouwen.
zaterdag 17 januari 2009 om 14:22
quote:sayang_melati schreef op 17 januari 2009 @ 13:24:
Waarom neem je dan kinderen als je je toch niet voor ze interesseert? Natuurlijk verandert de band naarmate iedereen ouder wordt, maar ik kan me niet voorstellen dat een oma 0 interesse toont voor haar kleinkind
Ik heb wel een idee hoe dit (iig bij mijn moeder) in elkaar zit. Ik denk niet dat het zozeer veroorzaakt wordt door pure desinteresse, maar dat het te confronterend is. Zij heeft mij en mijn broer altijd als een last/beperking gezien. Dit heeft ze ons vroeger ook altijd duidelijk laten merken.
Zij heeft altijd gedacht dat ik haar zou begrijpen als ik zelf kinderen zou krijgen. Dat ik dan zou zien hoe zwaar, moeilijk, lastig en beperkend het is. Nu ik daadwerkelijk moeder ben, ziet ze dat ik het heel anders ervaar. Ik vind mijn kind en zijn behoeftes geen last en doe alles voor hem met liefde. Ik denk dat deze confrontatie heel zwaar voor haar is. Eigenlijk ziet ze nu dat haar problemen met ons wel degelijk aan haar beleving hebben gelegen en niet aan het kinderen hebben in het algemeen.
Dingen die ze voor ons niet op kon brengen, doe ik met liefde voor mijn kind en dat doet haar pijn.
Ze maakt daar dan allerlei nare opmerkingen over. Voorbeeldje; ik geef zoon (nu 10 mnd) nog borstvoeding. Zij heeft altijd hard geroepen dat bv vréselijk was en niet op te brengen. Nu loopt ze voortdurend te zagen en zeuren dat ik veel te lang bv geef, dat bv geven aan een kind van 10 mnd een ongezonde situatie is enz. enz. Hetzelfde gebeurt als ik zoon oppak als hij huilt, dan "vraag ik om problemen" en "spreekt ze me later nog wel eens".
Eigenlijk komt het er op neer dat zij mij eerder als 'concurentie' ziet dan als haar dochter. Ik mag niets beter doen dan haar, hooguit hetzelfde en liever nog slechter.
Waarom neem je dan kinderen als je je toch niet voor ze interesseert? Natuurlijk verandert de band naarmate iedereen ouder wordt, maar ik kan me niet voorstellen dat een oma 0 interesse toont voor haar kleinkind
Ik heb wel een idee hoe dit (iig bij mijn moeder) in elkaar zit. Ik denk niet dat het zozeer veroorzaakt wordt door pure desinteresse, maar dat het te confronterend is. Zij heeft mij en mijn broer altijd als een last/beperking gezien. Dit heeft ze ons vroeger ook altijd duidelijk laten merken.
Zij heeft altijd gedacht dat ik haar zou begrijpen als ik zelf kinderen zou krijgen. Dat ik dan zou zien hoe zwaar, moeilijk, lastig en beperkend het is. Nu ik daadwerkelijk moeder ben, ziet ze dat ik het heel anders ervaar. Ik vind mijn kind en zijn behoeftes geen last en doe alles voor hem met liefde. Ik denk dat deze confrontatie heel zwaar voor haar is. Eigenlijk ziet ze nu dat haar problemen met ons wel degelijk aan haar beleving hebben gelegen en niet aan het kinderen hebben in het algemeen.
Dingen die ze voor ons niet op kon brengen, doe ik met liefde voor mijn kind en dat doet haar pijn.
Ze maakt daar dan allerlei nare opmerkingen over. Voorbeeldje; ik geef zoon (nu 10 mnd) nog borstvoeding. Zij heeft altijd hard geroepen dat bv vréselijk was en niet op te brengen. Nu loopt ze voortdurend te zagen en zeuren dat ik veel te lang bv geef, dat bv geven aan een kind van 10 mnd een ongezonde situatie is enz. enz. Hetzelfde gebeurt als ik zoon oppak als hij huilt, dan "vraag ik om problemen" en "spreekt ze me later nog wel eens".
Eigenlijk komt het er op neer dat zij mij eerder als 'concurentie' ziet dan als haar dochter. Ik mag niets beter doen dan haar, hooguit hetzelfde en liever nog slechter.
The time is now
zaterdag 17 januari 2009 om 14:24
quote:Feliciaatje schreef op 17 januari 2009 @ 13:29:
Toen kon ik het gaan verleggen van een afhankelijke, vragende positie bij haar naar een positie waarin ik mezelf vroeg: hoe voel ik me wel erkend, gehoord, gezien enz? De antwoorden lagen niet bij haar, die zaten in mijzelf. Dat heeft mij enorm geholpen om het los te laten, me vrij te maken en gemanipuleer van haar kant van me af te kunnen laten glijden.
Zou je kunnen/willen vertellen wat je conclusie was? Dus hoe je je erkend, gehoord en gezien voelde?
Toen kon ik het gaan verleggen van een afhankelijke, vragende positie bij haar naar een positie waarin ik mezelf vroeg: hoe voel ik me wel erkend, gehoord, gezien enz? De antwoorden lagen niet bij haar, die zaten in mijzelf. Dat heeft mij enorm geholpen om het los te laten, me vrij te maken en gemanipuleer van haar kant van me af te kunnen laten glijden.
Zou je kunnen/willen vertellen wat je conclusie was? Dus hoe je je erkend, gehoord en gezien voelde?
The time is now
zaterdag 17 januari 2009 om 14:39
quote:Banba schreef op 17 januari 2009 @ 14:22:
Eigenlijk komt het er op neer dat zij mij eerder als 'concurentie' ziet dan als haar dochter. Ik mag niets beter doen dan haar, hooguit hetzelfde en liever nog slechter.
Ook herkenbaar.
En om te antwoorden op je vraag: ik moest gaan beseffen dat ze het me nooit zou geven. Ze kan het niet, ze begrijpt het niet. Dat was voor mij rouwen, accepteren dat mijn moeder nooit een moeder zou zijn. Maar dat heeft me wel bevrijd.
Wb het gevoel van erkenning, toen ik me realiseerde dat het dus in feite voor mij was dat ik me niet erkend voelde, begreep ik ook opeens dat ik altijd kan zeggen: ik erken mijzelf. Dit klinkt misschien te simpel maar zo simpel was het dus. Ben er nog wel jaren mee bezig geweest (en nog steeds staartjes aan het uitwerken ). Sindsdien ben ik veel alerter op situaties die ik opzoek waarin ik te weinig ruimte krijg/neem, ik beperk mijzelf te gemakkelijk.
Voorzichtig aan ben ik steeds meer situaties en mensen gaan opzoeken die me wel het gevoel geven dat ze me zien, horen en waarderen. En bovenal ben ik mijzelf gaan waarderen, ik hou nu gewoon echt van mijzelf. Dat kon ik vroeger niet zeggen. Het is een work in progress en da's weleens frustrerend, het is nogal een klus om jezelf drastisch te herprogrammeren. Maar ik zie wel al een tijd de "macht" die ik zelf heb, dat ik zelf mijn leven kan vormgeven in veel opzichten en er dus ook zelf voor kan zorgen dat ik me geliefd, gehoord en erkend voel. Dat ik mijzelf gun wat ik anderen altijd gegund heb. Dat ik verdien waarvan ik vind dat anderen dat natuurlijk verdienen. Dat mag ik ook. Fijn gevoel .
Dat bedoelde ik met dat de antwoorden in mijzelf liggen. Ik ben hiervan gaan leren dat je mensen die het je niet kunnen geven, er ook niet om moet vragen. En dat is soms pijnlijk en wat bitter. Maar het betekent ook dat ik daardoor ben gaan zien wie ik wat wel kan vragen. Sindsdien is mijn leven een stuk leuker en warmer en ervaar ik ruimte voor mijzelf.
Eigenlijk komt het er op neer dat zij mij eerder als 'concurentie' ziet dan als haar dochter. Ik mag niets beter doen dan haar, hooguit hetzelfde en liever nog slechter.
Ook herkenbaar.
En om te antwoorden op je vraag: ik moest gaan beseffen dat ze het me nooit zou geven. Ze kan het niet, ze begrijpt het niet. Dat was voor mij rouwen, accepteren dat mijn moeder nooit een moeder zou zijn. Maar dat heeft me wel bevrijd.
Wb het gevoel van erkenning, toen ik me realiseerde dat het dus in feite voor mij was dat ik me niet erkend voelde, begreep ik ook opeens dat ik altijd kan zeggen: ik erken mijzelf. Dit klinkt misschien te simpel maar zo simpel was het dus. Ben er nog wel jaren mee bezig geweest (en nog steeds staartjes aan het uitwerken ). Sindsdien ben ik veel alerter op situaties die ik opzoek waarin ik te weinig ruimte krijg/neem, ik beperk mijzelf te gemakkelijk.
Voorzichtig aan ben ik steeds meer situaties en mensen gaan opzoeken die me wel het gevoel geven dat ze me zien, horen en waarderen. En bovenal ben ik mijzelf gaan waarderen, ik hou nu gewoon echt van mijzelf. Dat kon ik vroeger niet zeggen. Het is een work in progress en da's weleens frustrerend, het is nogal een klus om jezelf drastisch te herprogrammeren. Maar ik zie wel al een tijd de "macht" die ik zelf heb, dat ik zelf mijn leven kan vormgeven in veel opzichten en er dus ook zelf voor kan zorgen dat ik me geliefd, gehoord en erkend voel. Dat ik mijzelf gun wat ik anderen altijd gegund heb. Dat ik verdien waarvan ik vind dat anderen dat natuurlijk verdienen. Dat mag ik ook. Fijn gevoel .
Dat bedoelde ik met dat de antwoorden in mijzelf liggen. Ik ben hiervan gaan leren dat je mensen die het je niet kunnen geven, er ook niet om moet vragen. En dat is soms pijnlijk en wat bitter. Maar het betekent ook dat ik daardoor ben gaan zien wie ik wat wel kan vragen. Sindsdien is mijn leven een stuk leuker en warmer en ervaar ik ruimte voor mijzelf.
zaterdag 17 januari 2009 om 14:46
En ik merk dat ik het moeilijk vind om goed te reageren op je vraag Sayang. Het is zo'n andere wereld op een bepaalde manier . Ik vind het iig niet raar van je, ik kan me goed voorstellen dat je veel druk ervaart.
Bij hoge verwachtingen van een ander komt al snel emotionele chantage om de hoek loeren als je niet oppast. Daar mag je nee tegen zeggen. Jij bent jij, je wil geven wat je wil geven en daar moet ze het mee doen. Ik bedoel het niet zo bot als het er nu uitkomt maar daar komt het wel op neer. Haar leven is haar verantwoordelijkheid, jij bent er niet om het beter of leuker te maken voor haar. Als dat zo is, is dat een bonus. Het is niet iets wat je mag verwachten van een ander alleen maar omdat het je kind is.
Maar moeilijk hoor, dit zijn nou juist ook weer van die dingen waar je het vaak moeilijk over kunt hebben. Andere perceptie, andere verwachtingen, andere verlangens. Misschien zou het goed zijn om een keer tegen haar te zeggen dat je van haar houdt, haar graag regelmatig spreekt maar dat je niet leeft om haar leven leuk te maken? Dat ze dat niet mag verwachten van je. Dat zal ze wrs niet zo leuk vinden maar wie weet denkt ze er nog wat over na en vallen er dan een paar kwartjes.
Ben bang dat ik niets anders kan bedenken. Iig succes ermee .
Bij hoge verwachtingen van een ander komt al snel emotionele chantage om de hoek loeren als je niet oppast. Daar mag je nee tegen zeggen. Jij bent jij, je wil geven wat je wil geven en daar moet ze het mee doen. Ik bedoel het niet zo bot als het er nu uitkomt maar daar komt het wel op neer. Haar leven is haar verantwoordelijkheid, jij bent er niet om het beter of leuker te maken voor haar. Als dat zo is, is dat een bonus. Het is niet iets wat je mag verwachten van een ander alleen maar omdat het je kind is.
Maar moeilijk hoor, dit zijn nou juist ook weer van die dingen waar je het vaak moeilijk over kunt hebben. Andere perceptie, andere verwachtingen, andere verlangens. Misschien zou het goed zijn om een keer tegen haar te zeggen dat je van haar houdt, haar graag regelmatig spreekt maar dat je niet leeft om haar leven leuk te maken? Dat ze dat niet mag verwachten van je. Dat zal ze wrs niet zo leuk vinden maar wie weet denkt ze er nog wat over na en vallen er dan een paar kwartjes.
Ben bang dat ik niets anders kan bedenken. Iig succes ermee .
zaterdag 17 januari 2009 om 15:28
quote:Feliciaatje schreef op 17 januari 2009 @ 14:39:
[...]
Ook herkenbaar.
En om te antwoorden op je vraag: ik moest gaan beseffen dat ze het me nooit zou geven. Ze kan het niet, ze begrijpt het niet. Dat was voor mij rouwen, accepteren dat mijn moeder nooit een moeder zou zijn. Maar dat heeft me wel bevrijd.
Wb het gevoel van erkenning, toen ik me realiseerde dat het dus in feite voor mij was dat ik me niet erkend voelde, begreep ik ook opeens dat ik altijd kan zeggen: ik erken mijzelf. Dit klinkt misschien te simpel maar zo simpel was het dus. Ben er nog wel jaren mee bezig geweest (en nog steeds staartjes aan het uitwerken ). Sindsdien ben ik veel alerter op situaties die ik opzoek waarin ik te weinig ruimte krijg/neem, ik beperk mijzelf te gemakkelijk.
Voorzichtig aan ben ik steeds meer situaties en mensen gaan opzoeken die me wel het gevoel geven dat ze me zien, horen en waarderen. En bovenal ben ik mijzelf gaan waarderen, ik hou nu gewoon echt van mijzelf. Dat kon ik vroeger niet zeggen. Het is een work in progress en da's weleens frustrerend, het is nogal een klus om jezelf drastisch te herprogrammeren. Maar ik zie wel al een tijd de "macht" die ik zelf heb, dat ik zelf mijn leven kan vormgeven in veel opzichten en er dus ook zelf voor kan zorgen dat ik me geliefd, gehoord en erkend voel. Dat ik mijzelf gun wat ik anderen altijd gegund heb. Dat ik verdien waarvan ik vind dat anderen dat natuurlijk verdienen. Dat mag ik ook. Fijn gevoel .
Dat bedoelde ik met dat de antwoorden in mijzelf liggen. Ik ben hiervan gaan leren dat je mensen die het je niet kunnen geven, er ook niet om moet vragen. En dat is soms pijnlijk en wat bitter. Maar het betekent ook dat ik daardoor ben gaan zien wie ik wat wel kan vragen. Sindsdien is mijn leven een stuk leuker en warmer en ervaar ik ruimte voor mijzelf.Ik had dit verhaal van je al es eerder gelezen, Feliciaatje. Ik vind het zo sterk. Echt geweldig h oe je dat hebt aangepakt. Ik heb daar echt bewondering voor; dat je ervoor gekozen hebt om niet een slachtoffer te blijven in de relatie met je moeder. IJzersterk.
[...]
Ook herkenbaar.
En om te antwoorden op je vraag: ik moest gaan beseffen dat ze het me nooit zou geven. Ze kan het niet, ze begrijpt het niet. Dat was voor mij rouwen, accepteren dat mijn moeder nooit een moeder zou zijn. Maar dat heeft me wel bevrijd.
Wb het gevoel van erkenning, toen ik me realiseerde dat het dus in feite voor mij was dat ik me niet erkend voelde, begreep ik ook opeens dat ik altijd kan zeggen: ik erken mijzelf. Dit klinkt misschien te simpel maar zo simpel was het dus. Ben er nog wel jaren mee bezig geweest (en nog steeds staartjes aan het uitwerken ). Sindsdien ben ik veel alerter op situaties die ik opzoek waarin ik te weinig ruimte krijg/neem, ik beperk mijzelf te gemakkelijk.
Voorzichtig aan ben ik steeds meer situaties en mensen gaan opzoeken die me wel het gevoel geven dat ze me zien, horen en waarderen. En bovenal ben ik mijzelf gaan waarderen, ik hou nu gewoon echt van mijzelf. Dat kon ik vroeger niet zeggen. Het is een work in progress en da's weleens frustrerend, het is nogal een klus om jezelf drastisch te herprogrammeren. Maar ik zie wel al een tijd de "macht" die ik zelf heb, dat ik zelf mijn leven kan vormgeven in veel opzichten en er dus ook zelf voor kan zorgen dat ik me geliefd, gehoord en erkend voel. Dat ik mijzelf gun wat ik anderen altijd gegund heb. Dat ik verdien waarvan ik vind dat anderen dat natuurlijk verdienen. Dat mag ik ook. Fijn gevoel .
Dat bedoelde ik met dat de antwoorden in mijzelf liggen. Ik ben hiervan gaan leren dat je mensen die het je niet kunnen geven, er ook niet om moet vragen. En dat is soms pijnlijk en wat bitter. Maar het betekent ook dat ik daardoor ben gaan zien wie ik wat wel kan vragen. Sindsdien is mijn leven een stuk leuker en warmer en ervaar ik ruimte voor mijzelf.Ik had dit verhaal van je al es eerder gelezen, Feliciaatje. Ik vind het zo sterk. Echt geweldig h oe je dat hebt aangepakt. Ik heb daar echt bewondering voor; dat je ervoor gekozen hebt om niet een slachtoffer te blijven in de relatie met je moeder. IJzersterk.
zaterdag 17 januari 2009 om 17:21
[quote]sayang_melati schreef op 17 januari 2009 @ 13:27:
[...]
Thx voor je reactie Neva Je zit dus in een vergelijkbare situatie! Ik weet ook zeker dat ik in de nabije toekomst wil verhuizen, sowieso omdat ik niet m'n hele leven in dezelfde stad wil wonen, maar ook om wat meer afstand te creëren. Ik droom ook van een stage in het buitenland, lekker een half jaar een goed excuus om even minimaal contact te hebben! Erg he...[/quote]
Nee niet erg. Ik herken het maar al te goed. Ik heb zelf serieuze emigratie plannen gehad. Gewoon, verhuizen naar een ander land in Europa, dat in ieder geval niet op 1 dag rijden ligt. Om de reden dat ik dat land supervind, maar ook om fysieke afstand te scheppen. Nu is die behoefte weer iets minder, maar steekt soms wel de kop op. Wie weet doe ik het ooit nog....het zou een hele hoop rust geven. Maar als de familie dan langs zou komen is dat ook meteen voor meerdere dagen, en wellicht weken. En dat trek ik niet.
[...]
Thx voor je reactie Neva Je zit dus in een vergelijkbare situatie! Ik weet ook zeker dat ik in de nabije toekomst wil verhuizen, sowieso omdat ik niet m'n hele leven in dezelfde stad wil wonen, maar ook om wat meer afstand te creëren. Ik droom ook van een stage in het buitenland, lekker een half jaar een goed excuus om even minimaal contact te hebben! Erg he...[/quote]
Nee niet erg. Ik herken het maar al te goed. Ik heb zelf serieuze emigratie plannen gehad. Gewoon, verhuizen naar een ander land in Europa, dat in ieder geval niet op 1 dag rijden ligt. Om de reden dat ik dat land supervind, maar ook om fysieke afstand te scheppen. Nu is die behoefte weer iets minder, maar steekt soms wel de kop op. Wie weet doe ik het ooit nog....het zou een hele hoop rust geven. Maar als de familie dan langs zou komen is dat ook meteen voor meerdere dagen, en wellicht weken. En dat trek ik niet.
zaterdag 17 januari 2009 om 17:39
wat een herkenbaarheid!
ik heb altijd een betere band met mijn vader gehad. Mijn zusje altijd beter met mijn moeder. 11 jaar geleden is mijn vader overleden. Niet alleen viel 'mijn' band weg, maar ook vond ik dat de band tussen zusje en moeder in ene erg werd benadrukt
Mijn moeder is erg goed in het aanpraten van een schuldgevoel. Als we samen iets hebben, is het vaak mijn schuld. Ze belt vaak en dan verzucht ze dat ze zo eenzaam is. Daarmee mij weer een schuldgevoel aan willen praten. Want naar mijn zusje praat ze niet zo.
Als we ook op bezoek zijn, dan vraag ik me wel eens af of het uitmaakt. Mijn zusje en de kinderen zijn echt alles namelijk.
Vorig jaar een miskraam gehad. Ik had haar gevraagd of ze mee wilde naar het ziekenhuis om mij en mijn man te steunen (toen ik gecurreteerd moest worden). Ze zei direct toe, om twee dagen later te bellen dat zij (!) het niet aan kon.
Ik heb me er bij neer gelegd. Ik zie mijn moeder alleen met verjaardagen en soms met kerst. Dan hou ik me vreselijk in. Het gaat alleen maar over haar. Ik heb er wel eens over getwijfeld om helemaal het contact te verbreken. Toch nooit echt aan toe gegeven. Ik laat het maar zoals het nu is
ik heb altijd een betere band met mijn vader gehad. Mijn zusje altijd beter met mijn moeder. 11 jaar geleden is mijn vader overleden. Niet alleen viel 'mijn' band weg, maar ook vond ik dat de band tussen zusje en moeder in ene erg werd benadrukt
Mijn moeder is erg goed in het aanpraten van een schuldgevoel. Als we samen iets hebben, is het vaak mijn schuld. Ze belt vaak en dan verzucht ze dat ze zo eenzaam is. Daarmee mij weer een schuldgevoel aan willen praten. Want naar mijn zusje praat ze niet zo.
Als we ook op bezoek zijn, dan vraag ik me wel eens af of het uitmaakt. Mijn zusje en de kinderen zijn echt alles namelijk.
Vorig jaar een miskraam gehad. Ik had haar gevraagd of ze mee wilde naar het ziekenhuis om mij en mijn man te steunen (toen ik gecurreteerd moest worden). Ze zei direct toe, om twee dagen later te bellen dat zij (!) het niet aan kon.
Ik heb me er bij neer gelegd. Ik zie mijn moeder alleen met verjaardagen en soms met kerst. Dan hou ik me vreselijk in. Het gaat alleen maar over haar. Ik heb er wel eens over getwijfeld om helemaal het contact te verbreken. Toch nooit echt aan toe gegeven. Ik laat het maar zoals het nu is
zaterdag 17 januari 2009 om 20:43
quote:NevaNeva schreef op 17 januari 2009 @ 17:21:
[quote]sayang_melati schreef op 17 januari 2009 @ 13:27:
[...]
Maar als de familie dan langs zou komen is dat ook meteen voor meerdere dagen, en wellicht weken. En dat trek ik niet.
Ja, vergis je niet!
zo heb ik verschillende keren mijn schoonouders 4 weken te logeren gehad in ons verwegadres. Dat was ....................................................... niet gemakkelijk. Om maar es een eufemisme te gebruiken. (kort gezegd zijn we allebei niet dol op mijn schoonvader).
[quote]sayang_melati schreef op 17 januari 2009 @ 13:27:
[...]
Maar als de familie dan langs zou komen is dat ook meteen voor meerdere dagen, en wellicht weken. En dat trek ik niet.
Ja, vergis je niet!
zo heb ik verschillende keren mijn schoonouders 4 weken te logeren gehad in ons verwegadres. Dat was ....................................................... niet gemakkelijk. Om maar es een eufemisme te gebruiken. (kort gezegd zijn we allebei niet dol op mijn schoonvader).
zaterdag 17 januari 2009 om 20:50
quote:lindy schreef op 17 januari 2009 @ 13:14:
Ik schuif het wel af, in zekere zin. Ik heb gemerkt dat het beter voor mijzelf is om het niet te veel te analyseren, er niet langer bij stil te staan dan dat zij als mens voor mij waard is geweest. Minimaal dus. Zoals ik al zei, het pleasen werkte niet, dus zal ik voor mezelf moeten kiezen. Om die reden post ik niet op dat andere topic, eert u vader en moeder, waar ik heel veel herkenbare dingen in lees maar het komt gewoon te dicht bij. Misschien dat het herbeleven voor sommigen werkt, maar ik word er zelf niet gelukkig van, eufemistisch gesproken. Er valt toch niks meer aan te veranderen. Dan kun je beter vooruit kijken dan achteruit.
Jemig Lindy.....herkenning alom hier....
Verwerk jij zo ál je "zware gebeurtenissen" ?
Ik wel namelijk, en ik voel me daar wel goed bij verder hoor, maar heel soms vraag ik me wel eens af wanneer het te veel is....Of zou ik zo gewoon door kunnen gaan en is dit mijn manier van verwerken?
Ik schuif het wel af, in zekere zin. Ik heb gemerkt dat het beter voor mijzelf is om het niet te veel te analyseren, er niet langer bij stil te staan dan dat zij als mens voor mij waard is geweest. Minimaal dus. Zoals ik al zei, het pleasen werkte niet, dus zal ik voor mezelf moeten kiezen. Om die reden post ik niet op dat andere topic, eert u vader en moeder, waar ik heel veel herkenbare dingen in lees maar het komt gewoon te dicht bij. Misschien dat het herbeleven voor sommigen werkt, maar ik word er zelf niet gelukkig van, eufemistisch gesproken. Er valt toch niks meer aan te veranderen. Dan kun je beter vooruit kijken dan achteruit.
Jemig Lindy.....herkenning alom hier....
Verwerk jij zo ál je "zware gebeurtenissen" ?
Ik wel namelijk, en ik voel me daar wel goed bij verder hoor, maar heel soms vraag ik me wel eens af wanneer het te veel is....Of zou ik zo gewoon door kunnen gaan en is dit mijn manier van verwerken?
zaterdag 17 januari 2009 om 21:03
quote:Feliciaatje schreef op 17 januari 2009 @ 14:46:
Bij hoge verwachtingen van een ander komt al snel emotionele chantage om de hoek loeren als je niet oppast. Daar mag je nee tegen zeggen. Jij bent jij, je wil geven wat je wil geven en daar moet ze het mee doen. Ik bedoel het niet zo bot als het er nu uitkomt maar daar komt het wel op neer.
Ben bang dat ik niets anders kan bedenken. Iig succes ermee .
Dankjewel Feliciaatje,
Het is inderdaad een andere situatie dan die van jou en een aantal medeforummers, maar toch fijn dat je mee wil denken voor een oplossing
Ik denk dat je gelijk hebt, dat iedereen voor zichzelf mag bepalen in hoeverre je het fijn vind om contact te hebben. Maar als ik het zo naar m'n moeder breng (wat ik ook wel probeer) komt het snel lomp over en kwets ik haar. Ze is nogal een gevoelig type... Ook een leerpunt voor mezelf; grenzen aangeven op een niet-lompe manier, ik weet dat ik daar eigenlijk niet zo goed in ben.
Eigenlijk heb ik zelf de verwachting dat mensen zelf wel aanvoelen of iemand zin heeft in evenveel contact of niet en het contact daar automatisch op afstellen, maar dat geldt dus lang niet voor iedereen. Zo had ik laatst ook een kleine botsing met een vriendin toen ik even een klein beetje afstand wilde nemen. Ik hou er niet van om dat soort dingen letterlijk uit te moeten spreken, dat maakt het dan meteen zo zwaar, maar als iemand het niet in de gaten heeft zal het toch moeten
Als ik zelf merk dat iemand een paar keer achter elkaar een afspraak afzegt of het heel 'druk' heeft, dan laat ik zelf een tijdje niks van me horen en komt het initiatief meestal wel weer van de andere kant op een gegeven moment. No problem. Maar om echt in iemands gezicht te moeten zeggen: "Nee, ik hoef je niet dagelijks te zien/spreken, wat ik wel zou willen is 1 keer in de 2 weken langskomen en dan maximaal nog 2 keer per week erbij bellen", dat zeg je toch niet?
Ik begrijp uit je berichten dat je zelf een behoorlijk moeilijke tijd hebt gehad, echt goed hoe je er uitgekomen bent! (f) Het lijkt me zó frustrerend om iedere keer weer je teen aan dezelfde steen te stoten, blijven zoeken naar bevestiging die er niet komt... En uiteindelijk de bevestiging toch uit jezelf kunnen halen! Heel goed!
Bij hoge verwachtingen van een ander komt al snel emotionele chantage om de hoek loeren als je niet oppast. Daar mag je nee tegen zeggen. Jij bent jij, je wil geven wat je wil geven en daar moet ze het mee doen. Ik bedoel het niet zo bot als het er nu uitkomt maar daar komt het wel op neer.
Ben bang dat ik niets anders kan bedenken. Iig succes ermee .
Dankjewel Feliciaatje,
Het is inderdaad een andere situatie dan die van jou en een aantal medeforummers, maar toch fijn dat je mee wil denken voor een oplossing
Ik denk dat je gelijk hebt, dat iedereen voor zichzelf mag bepalen in hoeverre je het fijn vind om contact te hebben. Maar als ik het zo naar m'n moeder breng (wat ik ook wel probeer) komt het snel lomp over en kwets ik haar. Ze is nogal een gevoelig type... Ook een leerpunt voor mezelf; grenzen aangeven op een niet-lompe manier, ik weet dat ik daar eigenlijk niet zo goed in ben.
Eigenlijk heb ik zelf de verwachting dat mensen zelf wel aanvoelen of iemand zin heeft in evenveel contact of niet en het contact daar automatisch op afstellen, maar dat geldt dus lang niet voor iedereen. Zo had ik laatst ook een kleine botsing met een vriendin toen ik even een klein beetje afstand wilde nemen. Ik hou er niet van om dat soort dingen letterlijk uit te moeten spreken, dat maakt het dan meteen zo zwaar, maar als iemand het niet in de gaten heeft zal het toch moeten
Als ik zelf merk dat iemand een paar keer achter elkaar een afspraak afzegt of het heel 'druk' heeft, dan laat ik zelf een tijdje niks van me horen en komt het initiatief meestal wel weer van de andere kant op een gegeven moment. No problem. Maar om echt in iemands gezicht te moeten zeggen: "Nee, ik hoef je niet dagelijks te zien/spreken, wat ik wel zou willen is 1 keer in de 2 weken langskomen en dan maximaal nog 2 keer per week erbij bellen", dat zeg je toch niet?
Ik begrijp uit je berichten dat je zelf een behoorlijk moeilijke tijd hebt gehad, echt goed hoe je er uitgekomen bent! (f) Het lijkt me zó frustrerend om iedere keer weer je teen aan dezelfde steen te stoten, blijven zoeken naar bevestiging die er niet komt... En uiteindelijk de bevestiging toch uit jezelf kunnen halen! Heel goed!
zaterdag 17 januari 2009 om 21:06
quote:NevaNeva schreef op 17 januari 2009 @ 17:21:
[quote]sayang_melati schreef op 17 januari 2009 @ 13:27:
[...]
Thx voor je reactie Neva Je zit dus in een vergelijkbare situatie! Ik weet ook zeker dat ik in de nabije toekomst wil verhuizen, sowieso omdat ik niet m'n hele leven in dezelfde stad wil wonen, maar ook om wat meer afstand te creëren. Ik droom ook van een stage in het buitenland, lekker een half jaar een goed excuus om even minimaal contact te hebben! Erg he...[/quote]
Nee niet erg. Ik herken het maar al te goed. Ik heb zelf serieuze emigratie plannen gehad. Gewoon, verhuizen naar een ander land in Europa, dat in ieder geval niet op 1 dag rijden ligt. Om de reden dat ik dat land supervind, maar ook om fysieke afstand te scheppen. Nu is die behoefte weer iets minder, maar steekt soms wel de kop op. Wie weet doe ik het ooit nog....het zou een hele hoop rust geven. Maar als de familie dan langs zou komen is dat ook meteen voor meerdere dagen, en wellicht weken. En dat trek ik niet.Sorry, het is niet grappig, maar ik moest om die laatste zin wel even lachen... Dat je serieus emigratieplannen had, maar het toch maar niet doet, omdat de dagen die je dan met familie doorbrengt helemaal vreselijk zijn...
[quote]sayang_melati schreef op 17 januari 2009 @ 13:27:
[...]
Thx voor je reactie Neva Je zit dus in een vergelijkbare situatie! Ik weet ook zeker dat ik in de nabije toekomst wil verhuizen, sowieso omdat ik niet m'n hele leven in dezelfde stad wil wonen, maar ook om wat meer afstand te creëren. Ik droom ook van een stage in het buitenland, lekker een half jaar een goed excuus om even minimaal contact te hebben! Erg he...[/quote]
Nee niet erg. Ik herken het maar al te goed. Ik heb zelf serieuze emigratie plannen gehad. Gewoon, verhuizen naar een ander land in Europa, dat in ieder geval niet op 1 dag rijden ligt. Om de reden dat ik dat land supervind, maar ook om fysieke afstand te scheppen. Nu is die behoefte weer iets minder, maar steekt soms wel de kop op. Wie weet doe ik het ooit nog....het zou een hele hoop rust geven. Maar als de familie dan langs zou komen is dat ook meteen voor meerdere dagen, en wellicht weken. En dat trek ik niet.Sorry, het is niet grappig, maar ik moest om die laatste zin wel even lachen... Dat je serieus emigratieplannen had, maar het toch maar niet doet, omdat de dagen die je dan met familie doorbrengt helemaal vreselijk zijn...
zaterdag 17 januari 2009 om 21:22
Weet je dat ik heel blij ben Lindy dat jij het ook zo doet? Betekent dat ik nog niet gek aan t worden ben Mij wordt ook wel eens aangeraden dat ik eens "met iemand zou moeten praten". Maar dat is niks voor mij, buiten de energie die ik er in zou moeten steken, voel ik er ook gewoon niks voor. Ik kan het prima zelf.
voor jou! Omdat je hier zo open over kan zijn nu, waardoor ik voor het eerst iemand tegenkom die het ook zo doet
voor jou! Omdat je hier zo open over kan zijn nu, waardoor ik voor het eerst iemand tegenkom die het ook zo doet
zaterdag 17 januari 2009 om 21:41
Niet alles gelezen, dus sorry als er dubbele dingen komen.
Ik heb een hele goede band met mijn ouders. Toen ik in het buitenland woonde, sprak ik mijn ouders vaker dan toen ik (daarvoor) in Nl woonde. Vanaf het moment dat ik terug in Nl kwam, wilde mijn moeder ook dat ik elke week langskwam. Gelukkig is dat door de afstand en mijn beroep onmogelijk. Want ook ik werd er kriegel van.
Juist omdat we zo'n goede band hebben, heb ik haar ook gezegd dat als we zoveel op elkaars lip zitten, ik me ga afzetten. Dat had ze wel gemerkt en nu bellen we ongeveer 1 keer per week en zien elkaar 1 keer per maand. Mijn ouders zijn weer mijn beste vrienden.
Dus praten en een beetje opletten hóe je het zegt. Het hoeft helemaal niet kwetsend te zijn.
Ik heb een hele goede band met mijn ouders. Toen ik in het buitenland woonde, sprak ik mijn ouders vaker dan toen ik (daarvoor) in Nl woonde. Vanaf het moment dat ik terug in Nl kwam, wilde mijn moeder ook dat ik elke week langskwam. Gelukkig is dat door de afstand en mijn beroep onmogelijk. Want ook ik werd er kriegel van.
Juist omdat we zo'n goede band hebben, heb ik haar ook gezegd dat als we zoveel op elkaars lip zitten, ik me ga afzetten. Dat had ze wel gemerkt en nu bellen we ongeveer 1 keer per week en zien elkaar 1 keer per maand. Mijn ouders zijn weer mijn beste vrienden.
Dus praten en een beetje opletten hóe je het zegt. Het hoeft helemaal niet kwetsend te zijn.
