Hoe is de band met jouw moeder?

(Even voor de duidelijkheid, míjn vader is niet overleden)



@Nijntje, wat zeg je dat treffend, echt de spijker op z'n kop (krijg er kippenvel van). Dat doe ik inderdaad. Dit weekend is mijn man de hort op met vrienden en ik bedacht me gisteravond dat ik me zo rustig en vredig voelde. Toen trok in inderdaad díé conclusie. Hoe ik me voel, is afhankelijk van hoe hij zich voelt en hoe hij zich tegenover mij opstelt. Zo doe ik dat ook bij mijn moeder, broer en nog anderen. Als je het zo bekijkt heeft iedereen invloed op en controle over mijn gevoel, behalve is.

Waarom ik dat doe? Geen idee. Ik voel me (te?)verantwoordelijk voor anderen. Dat het goed met hén gaat lijkt zo belangrijk dat ik mijn eigen gevoel eraan ondergeschikt maak. Ik voel me heel snel schuldig en verantwoordelijk. Dit belet me heel vaak om te zeggen wat ik écht denk en vind en weerhoudt me ervan mijn grenzen aan te geven. Ik denk wel eens dat ik zo onzeker ben dat ik bang ben om een plek voor mezelf op te eisen, alsof ik me het liefst onzichtbaar maak. Dit werkt natuurlijk helemaal niet, want het gevolg is alleen maar dat ik hartstikke gefrustreerd raak omdat ik mijn ware zelf niet uit.

Ik heb ook niet zo'n band, ik trok ook meer naar mijn vader. En daarbij werden we ook nog es verzorgd door mijn vader, terwijl hij een full-time job had, was hij degene die mijn kots op kwam ruimen als ik 's nachts eens ziek was. Mijn vader stond altijd vroeg op, zette de kachel aan, dekte de tafel voor ontbijt. Als ik naar school ging lag mijn moeder altijd nog in bed.

Mijn vader is al meer als 20 jaar dood. En mijn moeder zoek ik 1x per week op, of ik bel, net zoals het uitkomt. Ze is nu in de 80, dus dan vergeef je een boel.

Het is ook niet zo dat zij meer aan de bel hangt, ze vindt het wel prima zo....ze is altijd meer geinterresseerd in ht wereldnieuws dan in haar kinderen. (Wij moeten nog steeds onze mond houden als het journaal aan is).

quote:Banba schreef op 17 januari 2009 @ 10:12:

(Even voor de duidelijkheid, míjn vader is niet overleden)



@Nijntje, wat zeg je dat treffend, echt de spijker op z'n kop (krijg er kippenvel van). Dat doe ik inderdaad. Dit weekend is mijn man de hort op met vrienden en ik bedacht me gisteravond dat ik me zo rustig en vredig voelde. Toen trok in inderdaad díé conclusie. Hoe ik me voel, is afhankelijk van hoe hij zich voelt en hoe hij zich tegenover mij opstelt. Zo doe ik dat ook bij mijn moeder, broer en nog anderen. Als je het zo bekijkt heeft iedereen invloed op en controle over mijn gevoel, behalve is.

Waarom ik dat doe? Geen idee.



Ik voel me (te?)verantwoordelijk voor anderen. Dat het goed met hén gaat lijkt zo belangrijk dat ik mijn eigen gevoel eraan ondergeschikt maak. Ik voel me heel snel schuldig en verantwoordelijk. Dit belet me heel vaak om te zeggen wat ik écht denk en vind en weerhoudt me ervan mijn grenzen aan te geven. Ik denk wel eens dat ik zo onzeker ben dat ik bang ben om een plek voor mezelf op te eisen, alsof ik me het liefst onzichtbaar maak. Dit werkt natuurlijk helemaal niet, want het gevolg is alleen maar dat ik hartstikke gefrustreerd raak omdat ik mijn ware zelf niet uit.



Je verantwoordelijk voelen voor anderen lijkt me op zich niet verkeerd.



Je verantwoordelijk voelen voor hun geluk, terwijl je daarmee je eigen geluk in de weg staat, dat lijkt me weer niet zo n goed idee.



Misschien kan je es voorzichtig gaan experimenteren met voor jezelf opkomen en jezelf iets leuks gunnen ipv altijd eerst een ander.

Bedankt voor je advies Nijntje. Ik wist al wel dat ik hiermee aan de bak moet (en dat doe ik ook al wel), maar het is altijd goed om daar weer eens door iemand op gewezen te worden.

quote:sayang_melati schreef op 17 januari 2009 @ 01:36:

Hallo allemaal



Op dit late tijdstip wordt ik een beetje filosofisch, maar vooral naar aanleiding van een telefoontje van mijn moeder 2 uur geleden vraag ik mij af: Hoe is de band met jouw moeder?



Die van mij: aan de ene kant goed, aan de andere kant slecht. Ik hou heel veel van haar en zij van mij. Samen met m'n broer hebben we veel meegemaakt, onder andere het overlijden van m'n vader een paar jaar geledende scheiding van mijn vader, na een tweede keer vreemdgaan. Daarna het "ontstaan" van zijn nieuwe gezin en zijn dood. Maar... naarmate ik zelf volwassen word (ben inmiddels 25) bijna 28merk ik dat we heel verschillend (of juist hetzelfde?) zijn en dat zorgt voor botsingen.



Daarnet gaf m'n moeder in het telefoontje aan dat ze me vaak mist en vind dat ik te weinig initiatief toon in het contact. Dat klopt, want voor mijn gevoel zoekt zij zó vaak contact (mail/sms/bellen/langskomen), dat ik er vaak geen zin meer in heb. We wonen in dezelfde stad, dus gaat ze er vanuit dat we makkelijk regelmatig contact kunnen hebben, maar ik heb hier eigenlijk helemaal geen behoefte aan... is dat heel raar? NeeIk vind het zelf wel jammer eigenlijk, want ik hecht veel waarde aan de band die ik met m'n familie heb. Zelf vind ik het genoeg om (in deze situatie, nml wonend in dezelfde stad, op zo'n 20 min afstand van elkaar) m'n moeder ongeveer 1 keer per week te zien en tussendoor 1 of 2 keer te bellen/smsen ofzo. M'n moeder zou denk ik het liefst willen dat ik elk weekend langs kwam en dan ook blijf slapen. Daarnaast belt ze soms wel drie keer op een dag, maar vaak ook een paar dagen niet. Hier geen slaappartijen in het weekend, maar ze komt 2 keer per week langs, overdag, tussen haar werkadressen door. Daarnaast belt ze zekere een keer of 3/4 soms vaker per week. En idd soms wel drie keer op een dag.



Soms kan ik m'n irritatie niet verbergen als ze wéér met één of ander smoesje belt om maar contact te hebben, zo ook vandaag.Eens in de zoveel tijd knapt het bij mij ook, als ik bv een verhaal hoor wat ze me dan voor de derde keer verteld....*zucht* Soms kap ik de telefoon ook heel bot af: "mam, verder nog iets? Anders hang ik op want ik moet nog .....(vul maar in; douchen/strijken/opruimen etc)" Ik weet dat ik haar kwets met mijn steeds meer afstandelijk wordende houding, maar wat moet ik dan doen? Het contact gaat me steeds meer tegenstaan...Heb ik ook regelmatig hoorHeeft je moeder vriendinnen die ze regelmatig ziet? Sinds mijn moeder verhuisd is en ze weer in een zeer sociale buurt woont met veel buren-contact, moet ik zeggen dat het een stuk beter te handelen is. Echte vriendinnen heeft ze er maar twee ofzo, maar die ziet ze niet heel vaak. Ik ben vaak haar praatpaal ipv haar dochter en daar baal ik van.



Kortom: ik herken je verhaal hélemaal! Wij gaan binnenkort verhuizen en ik ben blij dat ze dan niet meer tussen haar werk "ff" langs kan komen. Klinkt heel bot hoor Dat besef ik wel. Het feit dat ze langskomt is ook niet erg, maar wel dat ik daar continu rekening mee moet houden. Huis moet schoon, plantjes water, kids in de kleren ipv zo nu en dan eens lekker een pyamadagje, want doe ik dat allemaal niet, dan geeft ze daar weer fijn commentaar op. Bleh.

Ach soms denk ik ook wel eens: Wacht maar tot jullie zelf allemaal kinderen hebben en hoe je het er zelf vanaf brengt;-)



Het is zo gemakkelijk gezegd hoe je het als goede moeder moet doen....wel/geen contact..niet teveel, niet te weinig..vooral niet te oprdringerig en ook niet te afstandelijk natuurlijk.



Zijn onze wensen niet gewoon veel te groot????

Beetje luchtiger hiermee omspringen zou velen goed doen...ook alle moeders in kwestie denk ik!

quote:Parnell schreef op 17 januari 2009 @ 08:47:

Mijn moeder heeft me al zo'n vijf of zes jaar niet meer gebeld (ik probeer me te herinneren wanneer de laatste keer was, maar ik heb echt geen flauw benul). Ons contact gaat via uitnodigingsmailtjes over verjaardagen, en die verjaardagen zijn dan ook meteen de enige momenten dat ik haar zie: een paar keer per jaar.



Mijn moeder lijkt op Heejhallo's moeder. Weinig interesse in mij en in wat ik doe. Omgekeerd vertelt mijn moeder ook niets over haar leven (gaat me niets aan, zegt ze), dus wat dat betreft is ze in ieder geval consequent .



Nou, mijn moeder wil geloof ik wel dat ik gelukkig ben hoor, maar een interesse in mij als volwassen persoon. Misschien komt het ook wel omdat alles wat ik doe buiten haar beleveingswereld ligt. Toch doet het soms pijn.



Het is overigens niet zo dat ik soms niet probeer wat meer interesse terug te tonen hoor, maar ja, open praten hebben we nooit echt gedaan.



Mijn moeder is overigens helemaal niet zo egocentrisch als ik in eerste instantie deed overkomen, misschien. Ik vind onze relatie niet per se slécht, maar ik mis wel wat.

quote:Jeanette76b schreef op 17 januari 2009 @ 11:48:

Ach soms denk ik ook wel eens: Wacht maar tot jullie zelf allemaal kinderen hebben en hoe je het er zelf vanaf brengt;-)



Het is zo gemakkelijk gezegd hoe je het als goede moeder moet doen....wel/geen contact..niet teveel, niet te weinig..vooral niet te oprdringerig en ook niet te afstandelijk natuurlijk.



Zijn onze wensen niet gewoon veel te groot????

Beetje luchtiger hiermee omspringen zou velen goed doen...ook alle moeders in kwestie denk ik!In sommige gevallen heb je hier misschien gelijk in, maar je moet wel uitkijken dat je hiermee niet teveel generaliseert. Er zijn nu eenmaal gezinnen waarin de nodige dingen zijn gebeurd (verwaarlozing/mishandeling e.d) waardoor de band voorgoed beschadigd is. Ik vind niet dat je dit soort dingen kunt afdoen met "ach, ze is ook maar een mens". Zoals ik al eerder aangaf snap ik nu ik zelf moeder ben, alleen nog maar minder van hoe mijn moeder het vroeger heeft gedaan. Ik kan me niet voorstellen dat ik zo met mijn kinderen om zou gaan.

Ik schrik gewoon van dit topic, dat er zoveel mensen rondlopen die niet zo'n goede band met hun moeder hebben als ik. Wat lijkt me dat naar zeg!



Mijn moeder en ik bellen elkaar veel. Niet elke dag, maar toch zeker zo'n twee keer in de week. Als er iets is vraag ik het eerst haar mening. Zij omgekeerd ook die van mij. Mijn vriend en ik gaan regelmatig naar mijn ouders toe en dan winkelen we meestal ook samen, omdat het zo gezellig is. We bleven soms ook slapen, maar nu mijn vader ziek is doen we dat minder. We gingen ook wel eens met ze op vakantie en/of weekendjes weg. Nooit problemen als we dat doen (er is een hele duidelijke 'taakverdeling' en dat loopt gewoon goed).



Ik kan me niet indenken dat het anders zou zijn. Dit voelt zo natuurlijk! Ik hoop dat ik later voor mijn kinderen net zo'n moeder mag zijn als mijn moeder nu is voor mij.



Voor iedereen die niet zo'n goede band heeft...

De band die ik met mijn moeder heb kan ik ook niet echt 'goed' noemen. We zitten gewoon totaal niet op 1 golflengte. Ze bedoelt alles goed maar geeft steeds speldenprikjes die heel vervelend zijn. Ik woon sinds mijn 19e niet meer in de buurt (ben nu bijna 40) en laatst nog moest ik de opmerking horen dat mijn broer had gezegd dat hij niet bij hen uit de buurt weg wilde omdat hij voor mijn ouders wil zorgen (ik woon maar liefst 60 km verderop). Het liefst zou ze zien dat we een paar straten verderop woonden zodat ze veel op onze kinderen kan passen en ons huis kan schoonhouden (ben zelf stukken minder huishoudelijk aangelegd dan zij) - en daarover kan opscheppen naar kennissen, want dat is het grootste punt. Wat ze allemaal doet voor een ander. Mijn keuzes zijn nooit de beste keuzes, in haar ogen. Altijd commentaar. Aan de andere kant doet ze ook wel veel voor ons, maar ik heb altijd het gevoel dat ik er iets terug voor moet doen. Ze houdt van me, dat weet ik zeker, maar de manier waarop is erg verstikkend.



Sorry voor de klaagzang, maar ik zie al dat dit topic veel losmaakt bij velen!

Wat ik eigenlijk vooral jammer vind is dat er dingen zijn die niet besproken kunnen worden op de een of andere manier. Net alsof ze taboe zijn. Je hebt het niet over je onzekerheden, je angsten, je laat je 'zwakke' kant niet zien, terwijlk dat júist bij je famlie zou moeten kunnen, denk ik dan. Zolang alles maar precies gaat zoals 'het hoort' of zo in dat kleine dorp, dan is het goed. En laat het maar in godsnaam nergens over gaan als we praten. Ja, over anderen, dat wel ja, maar over de toekomst, wat mijn dromen zijn, of wat haar nou echt bezig houdt, nee. Is allemaal moeilijk of zo en dat vind ik dan zo verdrietig.



Ik geloof niet dat mijn moeder de gevoelens niet heeft hoor. Ik denk dat we echt wel van elkaar houden, allen het komt er nooit zo goed uit.



Ik denk dat het echt een gevolg is van bang zijn om mij niet te claimen en dan vastgeroest zitten in een bepaald patroon.



ik heb dan ook geen nare gevoelens als ik langs ga, maar voel me wel een beetje beperkt, het moet allemaal in het keurslijf passen. Gek genoeg heb ik dat niet wanneer ze bij mij op bezoek is. Dan zijn de oude rolpatronen er niet of zo en vind ik het ook een stuk leuker.



Ook probeer ik het soms maar gewoon. Dan denk ik, als jij niet ernaar vraagt, dan vertel ik wel gewoon. Wat ik doe (promoveren) staat soms zo ver van haar belevingswereld denk ikdan, dat ze er misschien ook niet naar durft te vragen, dat ze zich met haar enkel middelbare school misschien minder voelt of zo. Ik weet niet, ik heb mezelf gewoon een beetje emotioneel op moeten voeden.



Nou ja, ik heb er dus wel veel gedachtes over, maar er rechtstreeks naar vragen, dat durf ik (nog) niet.



Dus ik vind mijn moeder zeker geen koude vrouw hoor, maar denk wel eens "Waarom kan het bij ons nou nooit normáál gaan?" En schommel ik heen en weer tussen begrip en acceptatie en ergernis en onbegrip......

.

Jemig Lindy, wat erg!

quote:dropje schreef op 17 januari 2009 @ 11:59:

De band die ik met mijn moeder heb kan ik ook niet echt 'goed' noemen. We zitten gewoon totaal niet op 1 golflengte. Ze bedoelt alles goed maar geeft steeds speldenprikjes die heel vervelend zijn. Ik woon sinds mijn 19e niet meer in de buurt (ben nu bijna 40) en laatst nog moest ik de opmerking horen dat mijn broer had gezegd dat hij niet bij hen uit de buurt weg wilde omdat hij voor mijn ouders wil zorgen (ik woon maar liefst 60 km verderop). Het liefst zou ze zien dat we een paar straten verderop woonden zodat ze veel op onze kinderen kan passen en ons huis kan schoonhouden (ben zelf stukken minder huishoudelijk aangelegd dan zij) - en daarover kan opscheppen naar kennissen, want dat is het grootste punt. Wat ze allemaal doet voor een ander. Mijn keuzes zijn nooit de beste keuzes, in haar ogen. Altijd commentaar. Aan de andere kant doet ze ook wel veel voor ons, maar ik heb altijd het gevoel dat ik er iets terug voor moet doen. Ze houdt van me, dat weet ik zeker, maar de manier waarop is erg verstikkend.



Sorry voor de klaagzang, maar ik zie al dat dit topic veel losmaakt bij velen!Mijn moeder heeft daar ook een beetje last van! Wel tegen anderen verhalen over me lopen ophangen, wat ik allemaal wel doe, maar nooit eens aan mij vragen wat het allemaal met me doet. of ik wel een beetje gelukkig ben waar ik woon en of ik me op mijn plek voel hier. En dan wel tegen de bakker een beetje lopen opscheppen over dochterlief dat die zo'n leuke baan heeft. Dus wel interessant met me lopen doen, maar geen interesse in mij, of zo voelt dat wel.....

quote:heejhallo schreef op 17 januari 2009 @ 12:09:

[...]



. En dan wel tegen de bakker een beetje lopen opscheppen over dochterlief dat die zo'n leuke baan heeft. Dus wel interessant met me lopen doen, maar geen interesse in mij, of zo voelt dat wel..... O ja, ook weer zooooo herkenbaar.......

Band met mijn moeder is slecht. Haar zojuist even aan de telefoon gehad, nou die toon van haar... het ijs staat hier zowat op de ramen. Vergeleken bij haar stem net, is het op de noordpool tropisch warm. Ben beetje

quote:Jeanette76b schreef op 17 januari 2009 @ 11:48:

Ach soms denk ik ook wel eens: Wacht maar tot jullie zelf allemaal kinderen hebben en hoe je het er zelf vanaf brengt;-)Lekker kort door de bocht, ik heb namelijk zelf een eigen gezin hoor. En júist daarom vind ik de mate van contact storend. De dagen dat mijn moeder hier komt, staan in het teken van háár. Ze praat áltijd over haarzelf, haar werk, wat zij meemaakt. Ze vraagt niet hoe het met mij is. En ja, dat doet pijn. Ik begrijp wel waar het vandaan komt, zoals gezegd ben ik sinds de scheiding haar praatpaal. Ik vind echter, zeker nu ik zelf ook moeder ben van twee kinderen, dat je je dochter niet als zodanig moet zien.

quote:lindy schreef op 17 januari 2009 @ 12:03:

Er is geen band. Gewoon niks.





Die heb ik verbroken toen op mijn 23ste mijn beste vriendin zelfmoord pleegde, mijn moeder het niet nodig vond om er een belletje of kaartje aan te spenderen, ze was het er niet mee eens dat ik studeerde en op kamers zat, dus dat was blijkbaar mijn straf. De band was al extreem slecht, ik heb gewoon geen enkele goede herinnering aan mijn moeder, maar toen was het voor mij echt klaar.

Jee......onbegrijpelijk!

Nooit spijt van gehad? (ik heb zelf na de scheiding ook nooit meer contact gehad met mijn vader, ook niet toen we wisten dat hij terminaal was. Sommige mensen vonden dát de uitgesproken kans om "alles uit te praten", maar ik heb er nooit behoefte aan gehad. Voor mij was ie al dood. En ik heb er nooit spijt van gehad nee. En bij nader inzien denk ik ook dat mijn vraag aan jou een beetje overbodig is )

quote:dropje schreef op 17 januari 2009 @ 11:59:

Het liefst zou ze zien dat we een paar straten verderop woonden zodat ze veel op onze kinderen kan passen en ons huis kan schoonhouden (ben zelf stukken minder huishoudelijk aangelegd dan zij). Mijn keuzes zijn nooit de beste keuzes, in haar ogen. Altijd commentaar. Aan de andere kant doet ze ook wel veel voor ons, maar ik heb altijd het gevoel dat ik er iets terug voor moet doen. Ze houdt van me, dat weet ik zeker, maar de manier waarop is erg verstikkend.Zo is mijn moeder ook precies. Blegh. Vooral dat "altijd commentaar". Lijk jij op je moeder? Ik merk soms wel dat ik Sarahman ook veel commentaar geef en daar vervloek ik mezelf om, want ik weet zelf hoe vervelend het is. Hij maakt er dan ook wel een opmerking over ("ga je moeder commanderen" ) en hij weet ook wel dat ik het niet zo bedoel, maar het blijft wel vervelend....

.

Lin, ik kan me best voorstellen het me niet echt voorstellen hoe zoiets gebeurt, maar ik heb het wel es vaker gehoord; een paar vriendinnen van mijn moeder hebben ook definitief gebroken met hun (inmiddels dus oeroude) moeders. Soms is er kennelijk gewoon geen manier, geen wil, geen kans meer.



Heb je een rouwproces doorgemaakt, aangezien je zegt dat ze dood voor je is? Of schuif je het gevoel (van gemis aan een echte moeder?) van je af?

Ja precies, dat herken ik inderdaad wel mbt mijn vader. Toen hij voor de tweede keer vreemdging en er over blééf zwijgen ( zijn reden voor de scheiding was dat hij "iets anders wilde" terwijl hij liep te vozen met een collega, haar bezwangerde en daarna nóg een kind erbij maakte). Natuurlijk moet hij niet alle ins en outs bespreken met zijn kinderen, maar ik was 23, mijn broer 26, dan heb je toch verdorie recht op meer eerlijkheid dan "ik wil wat anders"?

Naja, op dat moment heeft hij gewoon zóveel kapot gemaakt, dat dat inderdaad nooit meer goed zou komen.

Grappig, ik realiseer me ineens wat. Mijn vader is geen prater ofzo, als wij "thuis" zijn, en we zitten te kletsen met een kopje thee, zit mijn vader het liefste achter zijn krant of een vaktijdschrift. Dus in die zin doet ie niet echt mee.



Maar als we het wel es over dit onderwerp hebben, over hoe ouders en volwassen kinderen met elkaar omgaan (het gaat dan natuurlijk heel veilig over anderen ), dan wordt ie ineens heel fel: "Wat vreselijk als dat gebeurt. Wat stom dat je de kans laat lopen goed met je kinderen om te gaan!"



(Let op de nuance; hij legt daarbij dus de verantwoordelijkheid bij de ouders en niet het kind, en daar ben ik het mee eens).

.

.