Relaties
alle pijlers
even mijn ei kwijt
zondag 25 januari 2009 om 21:23
2 Jaar lang heb ik een relatie met mijn vriend. Sinds we samenwonen lijkt het alsof ik in de hel ben belandt.
Afspraken worden niet nagekomen mbt huishouden, hij doet zijn ding, doet geen dingen samen met mij. Heel het huishouden zou mij niet interesseren, als hij mij aandacht, een luisterend oor, genegenheid, geborgenheid en zekerheid zou kunnen geven.
Ik heb vaak zat dingen aangegeven. Ik kan mezelf niet meer horen. Er wordt keer op keer niets mee gedaan.
Voordat we gingen samenwonen was alles perfect, het leek net een romantische film. Hij deed a-l-l-e-s voor mij. En dan bedoel ik ook alles. En ik deed ook alles voor hem!
Ik ben nu op het punt gekomen dat ik het gevoel heb dat ik overspannen ben door de relatie. Ik kan niet meer tegen de dingen die hij doet. Ik voel geen aandacht, zekerheid (hij twijfelt of deze relatie toekomst heeft sinds dat we samenwonen), verantwoording van zijn kant.
Ik zit uren alleen. Hij is bezig met zijn eigen dingen.
Ik kan alleen nog maar huilen. Heb een kalmeringstablet genomen zodat ik niet helemaal doordraai. Ik voel de neiging om hem pijn te doen of mezelf, vandaar. Zo ver heen ben ik.
Hij kijkt me koel aan en reageert vrijwel niet. Ik wil gewoon even mijn ei kwijt. Morgen moet ik werken, maar ik trek het niet. Ik ga wel werken, dan denk ik misschien niet aan de ellende.
Ik heb de afgelopen maanden alles al aangegeven. Hij doet er niets mee. Zegt dat hij ervoor gaat, maar na een paar maanden hoor ik dat hij het 'niet zeker weet'. Een paar dagen geleden zei hij, dat hij dus niet weet of ik het ben voor hem.
Continu die onzekerheid, terwijl ik mij 1000 procent geef om het te laten werken. Al die maaaaanden lang. Alles doe ik voor hem, zoals eerst, maar hij doet niets voor mij. Ik geef, geef, geef, krijg bijna niks. Dit heb ik ook tegen hem gezegd. Geen reactie.
Ik ben aan het kijken voor andere woonruimte. Maar weet niet zeker of ik die stap zal wagen. Of ik toch nog even afwacht. Vandaag heb ik gezegd dat er iets moet veranderen, anders ben ik weg. Het lijkt alsof ik niet doordring tot hem en alsof hij zich niet interesseert in mij. Hij zei alleen 'het enige dat belangrijk is in mijn leven is dat jij gelukkig bent'. Hoe hij dat gaat doen, weet hij niet (zei hij).
Geen arm die om me heen wordt geslagen als ik mijn tranen niet meer tegen kan houden. Geen troostend woord, al zou hij maar zeggen 'het komt weer goed'. Soms vraag ik me af waar ik dit aan heb verdiend. Waarom is hij zo verandert? Hij geeft ook geen antwoord op mijn vragen. Het enige dat ik hoor is 'ik irriteer me aan bepaalde dingen bij jou, ik voel stress'.
Ik heb me duizend keer geirriteerd aan dingen bij hem, maar omdat ik van hem hou, heb ik hem geaccepteerd zoals hij is. Hij zei mij niet te kunnen accepteren zoals ik ben. Ik heb duizend procent gegeven zodat hij zich niet irriteert of stress voelt, maar ik krijg telkens hetzelfde te horen 'ik zie dat je je best doet'. Wat een klote antwoord!
Ik wilde gewoon even mijn verhaal kwijt. Ik voel me ontzettend verdrietig en alleen. Ik weet dat het verdriet ooit overgaat maar er lijkt nu geen eind aan te komen. Bij mij is de bom gebarst. Ik kan niet meer. Ik hoop dat ik jullie niet heb verveeld met dit ellelange verhaal. Groetjes van mij.
Afspraken worden niet nagekomen mbt huishouden, hij doet zijn ding, doet geen dingen samen met mij. Heel het huishouden zou mij niet interesseren, als hij mij aandacht, een luisterend oor, genegenheid, geborgenheid en zekerheid zou kunnen geven.
Ik heb vaak zat dingen aangegeven. Ik kan mezelf niet meer horen. Er wordt keer op keer niets mee gedaan.
Voordat we gingen samenwonen was alles perfect, het leek net een romantische film. Hij deed a-l-l-e-s voor mij. En dan bedoel ik ook alles. En ik deed ook alles voor hem!
Ik ben nu op het punt gekomen dat ik het gevoel heb dat ik overspannen ben door de relatie. Ik kan niet meer tegen de dingen die hij doet. Ik voel geen aandacht, zekerheid (hij twijfelt of deze relatie toekomst heeft sinds dat we samenwonen), verantwoording van zijn kant.
Ik zit uren alleen. Hij is bezig met zijn eigen dingen.
Ik kan alleen nog maar huilen. Heb een kalmeringstablet genomen zodat ik niet helemaal doordraai. Ik voel de neiging om hem pijn te doen of mezelf, vandaar. Zo ver heen ben ik.
Hij kijkt me koel aan en reageert vrijwel niet. Ik wil gewoon even mijn ei kwijt. Morgen moet ik werken, maar ik trek het niet. Ik ga wel werken, dan denk ik misschien niet aan de ellende.
Ik heb de afgelopen maanden alles al aangegeven. Hij doet er niets mee. Zegt dat hij ervoor gaat, maar na een paar maanden hoor ik dat hij het 'niet zeker weet'. Een paar dagen geleden zei hij, dat hij dus niet weet of ik het ben voor hem.
Continu die onzekerheid, terwijl ik mij 1000 procent geef om het te laten werken. Al die maaaaanden lang. Alles doe ik voor hem, zoals eerst, maar hij doet niets voor mij. Ik geef, geef, geef, krijg bijna niks. Dit heb ik ook tegen hem gezegd. Geen reactie.
Ik ben aan het kijken voor andere woonruimte. Maar weet niet zeker of ik die stap zal wagen. Of ik toch nog even afwacht. Vandaag heb ik gezegd dat er iets moet veranderen, anders ben ik weg. Het lijkt alsof ik niet doordring tot hem en alsof hij zich niet interesseert in mij. Hij zei alleen 'het enige dat belangrijk is in mijn leven is dat jij gelukkig bent'. Hoe hij dat gaat doen, weet hij niet (zei hij).
Geen arm die om me heen wordt geslagen als ik mijn tranen niet meer tegen kan houden. Geen troostend woord, al zou hij maar zeggen 'het komt weer goed'. Soms vraag ik me af waar ik dit aan heb verdiend. Waarom is hij zo verandert? Hij geeft ook geen antwoord op mijn vragen. Het enige dat ik hoor is 'ik irriteer me aan bepaalde dingen bij jou, ik voel stress'.
Ik heb me duizend keer geirriteerd aan dingen bij hem, maar omdat ik van hem hou, heb ik hem geaccepteerd zoals hij is. Hij zei mij niet te kunnen accepteren zoals ik ben. Ik heb duizend procent gegeven zodat hij zich niet irriteert of stress voelt, maar ik krijg telkens hetzelfde te horen 'ik zie dat je je best doet'. Wat een klote antwoord!
Ik wilde gewoon even mijn verhaal kwijt. Ik voel me ontzettend verdrietig en alleen. Ik weet dat het verdriet ooit overgaat maar er lijkt nu geen eind aan te komen. Bij mij is de bom gebarst. Ik kan niet meer. Ik hoop dat ik jullie niet heb verveeld met dit ellelange verhaal. Groetjes van mij.
zondag 25 januari 2009 om 21:30
Hij zei mij niet te kunnen accepteren zoals ik ben.
Nou, dit, lijkt mij niet de ideale patner om verder te gaan. Hij accepteert je niet zoals jij bent! Tijd om je spullen te pakken en je eigen leven weer op orde te krijgen. Blijkbaar krijg je geen hulp van hem en jij wordt alleen maar verder onzeker.
ik zie dat je je best doet'. is echt een antwoord van een baas naar een medewerker maar het loopt gewoon niet. Weinig affectie.....
Nou, dit, lijkt mij niet de ideale patner om verder te gaan. Hij accepteert je niet zoals jij bent! Tijd om je spullen te pakken en je eigen leven weer op orde te krijgen. Blijkbaar krijg je geen hulp van hem en jij wordt alleen maar verder onzeker.
ik zie dat je je best doet'. is echt een antwoord van een baas naar een medewerker maar het loopt gewoon niet. Weinig affectie.....
Nee echt?
zondag 25 januari 2009 om 21:33
hij zei alleen 'het enige dat belangrijk is in mijn leven is dat jij gelukkig bent'. Hoe hij dat gaat doen, weet hij niet (zei hij).
Geluk maak jezelf, niet iemand, een relatie of wat dan ook. De enige die daar invloed op hebt ben jij en de keuzes die je maakt... je weet wel de aanvulling niet de invulling niet de slagroom maar de kers.....
Sterkte, het klinkt inderdaad of je het even allemaal niet meer weet, en de balans totaal kwijt bent.......
Stop met geven als het niet werkt dan werkt het niet maar dat is pas een conclusie die je kunt trekken als jij gewoon jezelf bent. Dat ben je nu niet, je loopt op je tenen en doet verschrikkelijk je best....
Niet doen, jij bent goed zoals je bent....Hij mag graag bij je zijn of niet en je hoeft niet te wachten tot hij je zekerheid geeft dat hij wel met je door wil neem het heft in eigen handen als het je te lang duurt ... nogmaals sterkte
Geluk maak jezelf, niet iemand, een relatie of wat dan ook. De enige die daar invloed op hebt ben jij en de keuzes die je maakt... je weet wel de aanvulling niet de invulling niet de slagroom maar de kers.....
Sterkte, het klinkt inderdaad of je het even allemaal niet meer weet, en de balans totaal kwijt bent.......
Stop met geven als het niet werkt dan werkt het niet maar dat is pas een conclusie die je kunt trekken als jij gewoon jezelf bent. Dat ben je nu niet, je loopt op je tenen en doet verschrikkelijk je best....
Niet doen, jij bent goed zoals je bent....Hij mag graag bij je zijn of niet en je hoeft niet te wachten tot hij je zekerheid geeft dat hij wel met je door wil neem het heft in eigen handen als het je te lang duurt ... nogmaals sterkte
zondag 25 januari 2009 om 21:34
Cinneluv, je zit er helemaal doorheen. Het is tijd om een rustpauze in te lassen, denk ik. Je hoeft niet direct iets te besluiten, ik heb het idee dat je veel chaos in je hoofd en wisselende gevoelens hebt nu. Het lijkt me beter als je even afstand kan nemen van je vriend om de zaken op een rijtje te zetten.
Je relatie klinkt nogal ongelijkwaardig en van de kant van je vriend, tamelijk liefdeloos. Zijn er, naast de soms lieve woorden, ook daden waaruit blijkt dat hij van je houdt en jou gelukkig wil maken?
Krijg je vaak te horen dat je zeurt? Je verontschuldigt je hier voor je lange verhaal, maar dat hoeft toch helemaal niet! Ben je het niet meer zo gewend dat iemand gewoon naar je luistert en het belangrijk vindt wat jij te zeggen hebt?
Je relatie klinkt nogal ongelijkwaardig en van de kant van je vriend, tamelijk liefdeloos. Zijn er, naast de soms lieve woorden, ook daden waaruit blijkt dat hij van je houdt en jou gelukkig wil maken?
Krijg je vaak te horen dat je zeurt? Je verontschuldigt je hier voor je lange verhaal, maar dat hoeft toch helemaal niet! Ben je het niet meer zo gewend dat iemand gewoon naar je luistert en het belangrijk vindt wat jij te zeggen hebt?
Ga in therapie!
zondag 25 januari 2009 om 21:38
zondag 25 januari 2009 om 21:40
Jeetje, is er geen weg terug dan. Mijn dochter voelde zich een paar maanden terug net zo. Ik heb haar aangeraden niet de relatie te beeindigen want zoiets beslis niet out of the bleu, maar om weer even thuis te komen wonen. Al is het maar voor tijdelijk. Ze is een paar maanden weer thuis geweest en net voor de kerst vorig jaar is ze weer terug gegaan. Het gaat stukken beter. Hij was heel erg geschrokken en doet nu zijn rete best. Je weet pas wat je hebt als je het moet missen. Ik heb haar wel meegegeven als het geven van één kant komt, dat ze maar heel hard moest gaan nadenken of hij wel de moeite waard was en of hij diegene was waar zij oud mee wilt worden.
Wij konden haar die mogelijkheid bieden, ik weet natuurlijk niet of jij ook die mogelijkheid hebt. Het is wel verdomde moeilijk als zo vast zit als jij nou zit. Maar weet er is altijd een escape...
Wij konden haar die mogelijkheid bieden, ik weet natuurlijk niet of jij ook die mogelijkheid hebt. Het is wel verdomde moeilijk als zo vast zit als jij nou zit. Maar weet er is altijd een escape...
zondag 25 januari 2009 om 21:48
Lieve Cinneluv,
Jullie reageren heel bijzonder op elkaar. Hij kan het niet meer opbrengen om jou te troosten, jij kunt zijn afwijzende gedrag niet meer verdragen en zo dalen jullie steeds meer af in een negatieve spiraal naar beneden. Jij wil graag dat hij je gelukkig maakt maar dat wil hij niet meer. Hij richt zich op zichzelf en zal dat meer en meer gaan doen, naarmate jij meer afhankelijk wordt zal hij zich terug gaan trekken en jou van zich afduwen. Je bent voor hem niet aantrekkelijk als je aan zijn been hangt en je verdriet zal hem alleen maar ergeren, niet vertederen. Ik vind het heel erg rot voor je meid maar zo staan de zaken.
Met mij en mijn eerste verkering ging het ook zo. Toen we niet samenwoonden was het de hemel op aarde maar samen in een huis, dat ging gewoon niet. Na in totaal drie jaar was het op tussen ons. Opperdepop en hij was degene die dat initieerde, ik probeerde de vrouw te zijn die hij graag zag maar ik paste totaal niet meer in zijn ideaalbeeld en ik kon het maar niet omgekeerd krijgen. Ik snap dus heel goed hoe machteloos je je voelt.
Maar die machteloosheid moet je omzetten in macht over jezelf. Hoe moeilijk ook. Het ziet er naar uit dat je relatie z'n langste tijd heeft gehad en dat is erg maar het is erger als jij helemaal jezelf kwijt raakt. Dat is veel erger. Tussen jou en je vriend is het misschien op maar jij en jij dat is niet op. Jij moet nog heel lang met jou.
Grijp in. Schrijf je in voor woonruimte, absoluut. Het kan lang duren voor je aan de beurt bent. Misschien wel pas nadat jullie uit elkaar zijn gegaan, wat betekent dat jij eerst op een kamer moet ergens o.i.d. Zorg voor jezelf en kijk naar de toekomst. Daar komt je vriend misschien niet in voor maar jíj wel!
Je vriend doet zijn eigen dingen en jij zakt moedeloos weg op de bank en snoept kalmeringspillen.
Kap daarmee! Vandaag nog! Kalmeringspillen slikken omdat je vriend je liefde niet meer wil hebben? Kom op meissie, daar is overheen te komen hoor. Niet alle liefdes duren een mensenleven en op nostalgie kun je niet leven. Het was ooit leuk maar nu niet meer. Maar dat zegt niks over jouw leven in de toekomst en als jij machteloos en verdrietig in de bank hangt terwijl hij zijn eigen dingetje doet, dan wordt het hoog tijd om die toekomst ferm in eigen hand te gaan nemen.
Morgen meteen inschrijven op woonruimte. Dat is stap één. En ga eens rondkijken naar een plek waar je zou kunnen wonen als jullie relatie ophoudt te bestaan.
Aan de slag. Voor jezelf. En geen pillen meer slikken, echt niet, daar ga je de boel niet helderder van zien.
(f)
Jullie reageren heel bijzonder op elkaar. Hij kan het niet meer opbrengen om jou te troosten, jij kunt zijn afwijzende gedrag niet meer verdragen en zo dalen jullie steeds meer af in een negatieve spiraal naar beneden. Jij wil graag dat hij je gelukkig maakt maar dat wil hij niet meer. Hij richt zich op zichzelf en zal dat meer en meer gaan doen, naarmate jij meer afhankelijk wordt zal hij zich terug gaan trekken en jou van zich afduwen. Je bent voor hem niet aantrekkelijk als je aan zijn been hangt en je verdriet zal hem alleen maar ergeren, niet vertederen. Ik vind het heel erg rot voor je meid maar zo staan de zaken.
Met mij en mijn eerste verkering ging het ook zo. Toen we niet samenwoonden was het de hemel op aarde maar samen in een huis, dat ging gewoon niet. Na in totaal drie jaar was het op tussen ons. Opperdepop en hij was degene die dat initieerde, ik probeerde de vrouw te zijn die hij graag zag maar ik paste totaal niet meer in zijn ideaalbeeld en ik kon het maar niet omgekeerd krijgen. Ik snap dus heel goed hoe machteloos je je voelt.
Maar die machteloosheid moet je omzetten in macht over jezelf. Hoe moeilijk ook. Het ziet er naar uit dat je relatie z'n langste tijd heeft gehad en dat is erg maar het is erger als jij helemaal jezelf kwijt raakt. Dat is veel erger. Tussen jou en je vriend is het misschien op maar jij en jij dat is niet op. Jij moet nog heel lang met jou.
Grijp in. Schrijf je in voor woonruimte, absoluut. Het kan lang duren voor je aan de beurt bent. Misschien wel pas nadat jullie uit elkaar zijn gegaan, wat betekent dat jij eerst op een kamer moet ergens o.i.d. Zorg voor jezelf en kijk naar de toekomst. Daar komt je vriend misschien niet in voor maar jíj wel!
Je vriend doet zijn eigen dingen en jij zakt moedeloos weg op de bank en snoept kalmeringspillen.
Kap daarmee! Vandaag nog! Kalmeringspillen slikken omdat je vriend je liefde niet meer wil hebben? Kom op meissie, daar is overheen te komen hoor. Niet alle liefdes duren een mensenleven en op nostalgie kun je niet leven. Het was ooit leuk maar nu niet meer. Maar dat zegt niks over jouw leven in de toekomst en als jij machteloos en verdrietig in de bank hangt terwijl hij zijn eigen dingetje doet, dan wordt het hoog tijd om die toekomst ferm in eigen hand te gaan nemen.
Morgen meteen inschrijven op woonruimte. Dat is stap één. En ga eens rondkijken naar een plek waar je zou kunnen wonen als jullie relatie ophoudt te bestaan.
Aan de slag. Voor jezelf. En geen pillen meer slikken, echt niet, daar ga je de boel niet helderder van zien.
(f)
zondag 25 januari 2009 om 21:49
Ik zou niet meteen mijn spullen pakken, maar stoppen met geven.
Ga maar eens lekker dingen voor jezelf doen zonder rekening met hem te houden.
Lekker weg met vriendinnen zonder eerst met hem te overleggen, maak lol en laat hem zien dat je zonder hem ook gelukkig kan zijn.
Bel na je werk dat je niet thuiskomt om te eten omdat je uit eten gaat, moet hij voor zichzelf zorgen.
Ik denk nl dat je teveel geeft en dat hij dat erg benauwend vindt.
Voordat jullie samenwoonden moest hij nog moeite voor je doen en nu niet meer. Jij doet alles al voor hem.
M.a.w. vind jezelf terug, bedenk wat je zelf leuk vindt en ga ervoor! Ik denk nl dat jij niet meer wat wat je zelf leuk vindt...
Ga maar eens lekker dingen voor jezelf doen zonder rekening met hem te houden.
Lekker weg met vriendinnen zonder eerst met hem te overleggen, maak lol en laat hem zien dat je zonder hem ook gelukkig kan zijn.
Bel na je werk dat je niet thuiskomt om te eten omdat je uit eten gaat, moet hij voor zichzelf zorgen.
Ik denk nl dat je teveel geeft en dat hij dat erg benauwend vindt.
Voordat jullie samenwoonden moest hij nog moeite voor je doen en nu niet meer. Jij doet alles al voor hem.
M.a.w. vind jezelf terug, bedenk wat je zelf leuk vindt en ga ervoor! Ik denk nl dat jij niet meer wat wat je zelf leuk vindt...
zondag 25 januari 2009 om 21:54
'Hij laat duidelijk merken dat hij eigenlijk de relatie niet meer zo ziet zitten maar is zelf te laf om knopen door te hakken.'
Dat gevoel heb ik ook. Maar hij zegt dat hij blijft 'hopen'. Ik vraag waarop. Hij zegt op een goede relatie. Ik denk soms dat ik gewoon gehersenspoeld wordt, want van zijn kant doet hij voor mijn gevoel weinig moeite om het een goede relatie te blijken. Ben vergeten op te schrijven dat het ook altijd mijn schuld is. Verantwoording nemen voor zijn daden heeft hij nog niet gedaan. Hij verklaart zijn gedrag op zo'n manier, dat ik daar schuld aan heb.
Ik heb een tijd ook geprobeerd om te doen alsof ik het heel druk heb met andere dingen. Uitgaan enzo, niks bijzonders, maar ik bracht het wel bijzonder. Maar hij vraagt niet eens waar ik ben geweest of met wie.
Hij neemt we wat vaker mee naar de bioscoop. We zijn welgeteld twee keer geweest sinds mei 2008. Als ik het zo opschrijf schrik ik zelf.
Ja, ik krijg vaak te horen dat ik zeur. Hij gaat dan ook contra-antwoorden geven die mij helemaal een klote gevoel geven. Ik kan even op geen voorbeeld komen, maar vandaag deed hij weer zo 'kinderachtig'. Ik geef hem aan dat ik het niet grappig vindt en me niet serieus genomen voel. Geen reactie. Ik ben het denk ik, inderdaad, niet meer gewend dat iemand mijn verhaal serieus neemt.
Ferred, mijn moeder stelde ook voor om een tijd bij haar te blijven. Ze is net zo lief en bezorgd als jij. Ze is bang dat ik 'ziek' wordt. Dan weet je wel hoe mijn geestestoestand eraan toe is. Maar ik ben bang om die stap te wagen.
Ik heb hem wel verteld dat hij weg moet gaan en mij in de woning moet laten zitten, totdat ik een andere woning heb. Geen reactie.
Hij zei een paar dagen terug dat hij niet wil dat ik ga. Concrete zaken om mij tegen te houden zijn er niet. Ik was naar de stad geweest. Hij vroeg me alleen 'was het relaxed' de rest van de avond zei hij niets. Ik heb het over een man van 32 jaar. Ik ben 28. Soms denk ik dat ik in de verkeerde film ben belandt.
Ik ben een gevoelig persoon en iemand die ervoor gaat in de relatie, ook in slechte tijden. Maar ik kan niet meer. Hij doet vanavond alsof er niets aan de hand is, terwijl ik mijn tranen niet meer kon bedwingen. Toen nam ik de tablet, voordat ik helemaal gek wordt.
Dat gevoel heb ik ook. Maar hij zegt dat hij blijft 'hopen'. Ik vraag waarop. Hij zegt op een goede relatie. Ik denk soms dat ik gewoon gehersenspoeld wordt, want van zijn kant doet hij voor mijn gevoel weinig moeite om het een goede relatie te blijken. Ben vergeten op te schrijven dat het ook altijd mijn schuld is. Verantwoording nemen voor zijn daden heeft hij nog niet gedaan. Hij verklaart zijn gedrag op zo'n manier, dat ik daar schuld aan heb.
Ik heb een tijd ook geprobeerd om te doen alsof ik het heel druk heb met andere dingen. Uitgaan enzo, niks bijzonders, maar ik bracht het wel bijzonder. Maar hij vraagt niet eens waar ik ben geweest of met wie.
Hij neemt we wat vaker mee naar de bioscoop. We zijn welgeteld twee keer geweest sinds mei 2008. Als ik het zo opschrijf schrik ik zelf.
Ja, ik krijg vaak te horen dat ik zeur. Hij gaat dan ook contra-antwoorden geven die mij helemaal een klote gevoel geven. Ik kan even op geen voorbeeld komen, maar vandaag deed hij weer zo 'kinderachtig'. Ik geef hem aan dat ik het niet grappig vindt en me niet serieus genomen voel. Geen reactie. Ik ben het denk ik, inderdaad, niet meer gewend dat iemand mijn verhaal serieus neemt.
Ferred, mijn moeder stelde ook voor om een tijd bij haar te blijven. Ze is net zo lief en bezorgd als jij. Ze is bang dat ik 'ziek' wordt. Dan weet je wel hoe mijn geestestoestand eraan toe is. Maar ik ben bang om die stap te wagen.
Ik heb hem wel verteld dat hij weg moet gaan en mij in de woning moet laten zitten, totdat ik een andere woning heb. Geen reactie.
Hij zei een paar dagen terug dat hij niet wil dat ik ga. Concrete zaken om mij tegen te houden zijn er niet. Ik was naar de stad geweest. Hij vroeg me alleen 'was het relaxed' de rest van de avond zei hij niets. Ik heb het over een man van 32 jaar. Ik ben 28. Soms denk ik dat ik in de verkeerde film ben belandt.
Ik ben een gevoelig persoon en iemand die ervoor gaat in de relatie, ook in slechte tijden. Maar ik kan niet meer. Hij doet vanavond alsof er niets aan de hand is, terwijl ik mijn tranen niet meer kon bedwingen. Toen nam ik de tablet, voordat ik helemaal gek wordt.
zondag 25 januari 2009 om 21:58
quote:Jazzie schreef op 25 januari 2009 @ 21:49:
Ik zou niet meteen mijn spullen pakken, maar stoppen met geven.
Ga maar eens lekker dingen voor jezelf doen zonder rekening met hem te houden.
Lekker weg met vriendinnen zonder eerst met hem te overleggen, maak lol en laat hem zien dat je zonder hem ook gelukkig kan zijn.
Bel na je werk dat je niet thuiskomt om te eten omdat je uit eten gaat, moet hij voor zichzelf zorgen.
Ik denk nl dat je teveel geeft en dat hij dat erg benauwend vindt.
Voordat jullie samenwoonden moest hij nog moeite voor je doen en nu niet meer. Jij doet alles al voor hem.
M.a.w. vind jezelf terug, bedenk wat je zelf leuk vindt en ga ervoor! Ik denk nl dat jij niet meer wat wat je zelf leuk vindt...Living apart together! Daarmee gaan de irritaties niet weg als je toevallig wel samen thuis bent denk ik. Het zou de situatie misschien nog wel eens ondraaglijker kunnen maken. Het is onmogelijk om je gevoel uit te weg te gaan.
Ik zou niet meteen mijn spullen pakken, maar stoppen met geven.
Ga maar eens lekker dingen voor jezelf doen zonder rekening met hem te houden.
Lekker weg met vriendinnen zonder eerst met hem te overleggen, maak lol en laat hem zien dat je zonder hem ook gelukkig kan zijn.
Bel na je werk dat je niet thuiskomt om te eten omdat je uit eten gaat, moet hij voor zichzelf zorgen.
Ik denk nl dat je teveel geeft en dat hij dat erg benauwend vindt.
Voordat jullie samenwoonden moest hij nog moeite voor je doen en nu niet meer. Jij doet alles al voor hem.
M.a.w. vind jezelf terug, bedenk wat je zelf leuk vindt en ga ervoor! Ik denk nl dat jij niet meer wat wat je zelf leuk vindt...Living apart together! Daarmee gaan de irritaties niet weg als je toevallig wel samen thuis bent denk ik. Het zou de situatie misschien nog wel eens ondraaglijker kunnen maken. Het is onmogelijk om je gevoel uit te weg te gaan.
zondag 25 januari 2009 om 22:02
Wat een bizarre situatie ben je in beland, cinneluv! Naar voor je. Klinkt alsof je zelf niet meer weet hoe je hieruit moet zien te komen.
Hoe was je relatie voordat jullie gingen samenwonen? Want je schrijft dat hij "alles voor je deed" en heel lief was, maar is dat echt zo? Waren er geen kleine dingetjes te bemerken? Wanneer is deze situatie begonnen? Zoiets slaat toch niet van het ene op het andere moment om, zou je denken. Weet hij wel zeker dat hij samen wil wonen met je? Lastig natuurlijk, omdat je zelf al schrijft dat het heel moeilijk, zo niet onmogelijk is om met hem in gesprek te raken.
Sterkte
Hoe was je relatie voordat jullie gingen samenwonen? Want je schrijft dat hij "alles voor je deed" en heel lief was, maar is dat echt zo? Waren er geen kleine dingetjes te bemerken? Wanneer is deze situatie begonnen? Zoiets slaat toch niet van het ene op het andere moment om, zou je denken. Weet hij wel zeker dat hij samen wil wonen met je? Lastig natuurlijk, omdat je zelf al schrijft dat het heel moeilijk, zo niet onmogelijk is om met hem in gesprek te raken.
Sterkte
zondag 25 januari 2009 om 22:02
Geluk zoek ik niet door mijn relatie met hem trouwens. Ik wil alleen dat hij zijn best doet om mij gelukkig te maken, zoals ik dat bij hem doe. Ik was een happy meid voordat ik hem ontmoette. Deed mijn ding, woonde zelfstandig, had dates. Een actief leven. Toen ik hem ontmoette, kon ik niet geloven dat een goede man als hij bestond. Zo lief, romantisch, begripvol, behulpzaam. Totdat we gingen samenwonen. Daarvoor moest hij inderdaad nog moeite doen. Daarna werd dat drastisch verminderd. Gelukkig hebben we geen kinderen.
Hij zei trouwens ook dat hij niet zeker weet of hij kinderen wil met mij.
Hij zei trouwens ook dat hij niet zeker weet of hij kinderen wil met mij.
zondag 25 januari 2009 om 22:03
Ik denk dat je toch even een brake moet nemen en dan maar back to basic terug naar jouw dus ook lieve moeder. Je voelt je daar geborgen en je kan even op adem komen. Mijn dochter heeft alleen mee naar huis genomen wat ze nodig had. Al haar spullen bleven gewoon bij haar thuis. Echt die brake heeft haar echt goed gedaan. En later hem ook. Ze zijn vanavond weer geweest. Je voelt later zelf echt wel of het zin heeft om door te gaan met hem. Tuurlijk moet je dan weer vanaf onder beginnen, maar God wat voel je je vrij daarna. Je draagt nu een hele last. Om daar te blijven kan je niet goed nadenken. Gun jezelf ook de tijd...
zondag 25 januari 2009 om 22:06
Voordat we gingen samenwonen, ondernamen we hartstikke veel samen. Lekker naar zee, uit eten, uitgaan. Het hele pakket. Samen op vakantie, ging fantastisch. Ben na circa 1 jaar en 3 a 4 maanden met hem gaan samenwonen. Hij wilde een huis kopen met mij! Ik remde het af, door te huren. Ik vond een huis samen kopen net te snel gaan. We zijn samen een naar een woning gegaan. Hij had zijn eigen woning. Deze heeft hij niet opgezegd. Ik heb mijn flat wel opgezegd voor hem. Ik ging ervan uit dat hij dit ook ging doen. Maar pas nadat ik in het nieuwe huis zat, vertelde hij dat hij die woning aan ging houden.
zondag 25 januari 2009 om 22:06
Bij mij heeft het wel gewerkt Ferred...
Maar als ik zo je laatste postings lees Cinneluv, dan slaat mijn eerdere posting nergens op.
Met deze man word je niet gelukkig, pak je spullen en ga naar je moeder en zoek iets voor jezelf.
Blijf hier niet in hangen, je bent nog veel te jong hiervoor.
En geen relatie is het waard om aan de pillen te gaan!!
Maar als ik zo je laatste postings lees Cinneluv, dan slaat mijn eerdere posting nergens op.
Met deze man word je niet gelukkig, pak je spullen en ga naar je moeder en zoek iets voor jezelf.
Blijf hier niet in hangen, je bent nog veel te jong hiervoor.
En geen relatie is het waard om aan de pillen te gaan!!
zondag 25 januari 2009 om 22:08
Ferred, het klopt ik kan ook niet nadenken. Vandaag was ik bij mijn moeder en wilde niet meer naar huis. Toch ben ik gegaan, weer hopend op een teken van verandering.
Hij heeft gekookt, maar ik zit zo vol verdriet en woede dat ik niks opheb. Ik ga zo douchen en naar bed. Ik heb nergens meer energie voor.
Ik vind het fijn dat ik even mijn ei kwijt kan. Jullie zouden eens moeten weten hoeveel dit voor mij betekend!
Hij heeft gekookt, maar ik zit zo vol verdriet en woede dat ik niks opheb. Ik ga zo douchen en naar bed. Ik heb nergens meer energie voor.
Ik vind het fijn dat ik even mijn ei kwijt kan. Jullie zouden eens moeten weten hoeveel dit voor mij betekend!
zondag 25 januari 2009 om 22:11
Cinneluv, ik sluit me aan bij Leo dat pillen niet de oplossing zijn. Waarom heb je die eigenlijk in huis?
Zoek een andere vluchtweg, bel een vriendin en stort je hart uit of ga naar je moeder. Je moet niet proberen te 'doen alsof' je een leven buiten je vriend hebt. Je moet dat leven ook echt hebben! Je moet er echt van genieten om een avondje met vriendinnen op stap te gaan, dingen op eigen houtje te ondernemen. Wat jij deed, was een spelletje spelen. Ik ben bang dat hij het spelletje beter speelt dan jij.
Kun je behalve twee bioscoopjes nog meer bedenken wat hij heeft gedaan om jou gelukkig te maken (voor zover je een bioscoopje al in die categorie kan plaatsen).
Dit soort relaties kent meestal vaste patronen, die je ook in de gesprekken terugziet. De gesprekken verlopen bijna altijd op dezelfde manier en leveren zelden iets op.
Heb je bedacht hoe je hem de woning uit wil krijgen? Is het een huur- of koopwoning? Op wiens naam staat het huis?
Zou je anders niet een tijdje bij je moeder gaan logeren? Wat houdt je tegen als je er nu zo doorheen zit? Zij zal tenminste wél voor je zorgen! En ziek... als je tegen aanstorten aanzit, kun je toch niet zeggen dat het goed gaat met je gezondheid. Zorg nu eerst voor jezelf en niet voor je vriend.
Zoek een andere vluchtweg, bel een vriendin en stort je hart uit of ga naar je moeder. Je moet niet proberen te 'doen alsof' je een leven buiten je vriend hebt. Je moet dat leven ook echt hebben! Je moet er echt van genieten om een avondje met vriendinnen op stap te gaan, dingen op eigen houtje te ondernemen. Wat jij deed, was een spelletje spelen. Ik ben bang dat hij het spelletje beter speelt dan jij.
Kun je behalve twee bioscoopjes nog meer bedenken wat hij heeft gedaan om jou gelukkig te maken (voor zover je een bioscoopje al in die categorie kan plaatsen).
Dit soort relaties kent meestal vaste patronen, die je ook in de gesprekken terugziet. De gesprekken verlopen bijna altijd op dezelfde manier en leveren zelden iets op.
Heb je bedacht hoe je hem de woning uit wil krijgen? Is het een huur- of koopwoning? Op wiens naam staat het huis?
Zou je anders niet een tijdje bij je moeder gaan logeren? Wat houdt je tegen als je er nu zo doorheen zit? Zij zal tenminste wél voor je zorgen! En ziek... als je tegen aanstorten aanzit, kun je toch niet zeggen dat het goed gaat met je gezondheid. Zorg nu eerst voor jezelf en niet voor je vriend.
Ga in therapie!
zondag 25 januari 2009 om 22:13
quote:suus0105 schreef op 25 januari 2009 @ 21:30:
Hij zei mij niet te kunnen accepteren zoals ik ben.
Nou, dit, lijkt mij niet de ideale patner om verder te gaan. Hij accepteert je niet zoals jij bent! Tijd om je spullen te pakken en je eigen leven weer op orde te krijgen. Blijkbaar krijg je geen hulp van hem en jij wordt alleen maar verder onzeker.
ik zie dat je je best doet'. is echt een antwoord van een baas naar een medewerker maar het loopt gewoon niet. Weinig affectie.....
Hier ben ik het helemaal mee eens.
Cinneluv, er lijkt nog weinig wederzijdse liefde te zijn. Samenwonen blijkt heel anders dan een relatie waarbij je allebei je eigen plek en thuis hebt. Waar het verkeerd is gegaan weet ik niet, maar ik ben bang dat je niet terug krijgt wat je had. Ook al hopen jullie daar allebei op. Hij is je anders gaan zien, en ik neem aan dat jij ook anders bent geworden hierdoor. Soms is de koek op en moet je alleen verder.
Alleen verder klinkt heftig, maar is beter dan samen ongelukkig zijn. En zoals Just_me zegt; Hij kan jou niet gelukkig maken. Dat moet jij zelf doen.
Hij zei mij niet te kunnen accepteren zoals ik ben.
Nou, dit, lijkt mij niet de ideale patner om verder te gaan. Hij accepteert je niet zoals jij bent! Tijd om je spullen te pakken en je eigen leven weer op orde te krijgen. Blijkbaar krijg je geen hulp van hem en jij wordt alleen maar verder onzeker.
ik zie dat je je best doet'. is echt een antwoord van een baas naar een medewerker maar het loopt gewoon niet. Weinig affectie.....
Hier ben ik het helemaal mee eens.
Cinneluv, er lijkt nog weinig wederzijdse liefde te zijn. Samenwonen blijkt heel anders dan een relatie waarbij je allebei je eigen plek en thuis hebt. Waar het verkeerd is gegaan weet ik niet, maar ik ben bang dat je niet terug krijgt wat je had. Ook al hopen jullie daar allebei op. Hij is je anders gaan zien, en ik neem aan dat jij ook anders bent geworden hierdoor. Soms is de koek op en moet je alleen verder.
Alleen verder klinkt heftig, maar is beter dan samen ongelukkig zijn. En zoals Just_me zegt; Hij kan jou niet gelukkig maken. Dat moet jij zelf doen.
zondag 25 januari 2009 om 22:14
