Relaties
alle pijlers
even mijn ei kwijt
zondag 25 januari 2009 om 21:23
2 Jaar lang heb ik een relatie met mijn vriend. Sinds we samenwonen lijkt het alsof ik in de hel ben belandt.
Afspraken worden niet nagekomen mbt huishouden, hij doet zijn ding, doet geen dingen samen met mij. Heel het huishouden zou mij niet interesseren, als hij mij aandacht, een luisterend oor, genegenheid, geborgenheid en zekerheid zou kunnen geven.
Ik heb vaak zat dingen aangegeven. Ik kan mezelf niet meer horen. Er wordt keer op keer niets mee gedaan.
Voordat we gingen samenwonen was alles perfect, het leek net een romantische film. Hij deed a-l-l-e-s voor mij. En dan bedoel ik ook alles. En ik deed ook alles voor hem!
Ik ben nu op het punt gekomen dat ik het gevoel heb dat ik overspannen ben door de relatie. Ik kan niet meer tegen de dingen die hij doet. Ik voel geen aandacht, zekerheid (hij twijfelt of deze relatie toekomst heeft sinds dat we samenwonen), verantwoording van zijn kant.
Ik zit uren alleen. Hij is bezig met zijn eigen dingen.
Ik kan alleen nog maar huilen. Heb een kalmeringstablet genomen zodat ik niet helemaal doordraai. Ik voel de neiging om hem pijn te doen of mezelf, vandaar. Zo ver heen ben ik.
Hij kijkt me koel aan en reageert vrijwel niet. Ik wil gewoon even mijn ei kwijt. Morgen moet ik werken, maar ik trek het niet. Ik ga wel werken, dan denk ik misschien niet aan de ellende.
Ik heb de afgelopen maanden alles al aangegeven. Hij doet er niets mee. Zegt dat hij ervoor gaat, maar na een paar maanden hoor ik dat hij het 'niet zeker weet'. Een paar dagen geleden zei hij, dat hij dus niet weet of ik het ben voor hem.
Continu die onzekerheid, terwijl ik mij 1000 procent geef om het te laten werken. Al die maaaaanden lang. Alles doe ik voor hem, zoals eerst, maar hij doet niets voor mij. Ik geef, geef, geef, krijg bijna niks. Dit heb ik ook tegen hem gezegd. Geen reactie.
Ik ben aan het kijken voor andere woonruimte. Maar weet niet zeker of ik die stap zal wagen. Of ik toch nog even afwacht. Vandaag heb ik gezegd dat er iets moet veranderen, anders ben ik weg. Het lijkt alsof ik niet doordring tot hem en alsof hij zich niet interesseert in mij. Hij zei alleen 'het enige dat belangrijk is in mijn leven is dat jij gelukkig bent'. Hoe hij dat gaat doen, weet hij niet (zei hij).
Geen arm die om me heen wordt geslagen als ik mijn tranen niet meer tegen kan houden. Geen troostend woord, al zou hij maar zeggen 'het komt weer goed'. Soms vraag ik me af waar ik dit aan heb verdiend. Waarom is hij zo verandert? Hij geeft ook geen antwoord op mijn vragen. Het enige dat ik hoor is 'ik irriteer me aan bepaalde dingen bij jou, ik voel stress'.
Ik heb me duizend keer geirriteerd aan dingen bij hem, maar omdat ik van hem hou, heb ik hem geaccepteerd zoals hij is. Hij zei mij niet te kunnen accepteren zoals ik ben. Ik heb duizend procent gegeven zodat hij zich niet irriteert of stress voelt, maar ik krijg telkens hetzelfde te horen 'ik zie dat je je best doet'. Wat een klote antwoord!
Ik wilde gewoon even mijn verhaal kwijt. Ik voel me ontzettend verdrietig en alleen. Ik weet dat het verdriet ooit overgaat maar er lijkt nu geen eind aan te komen. Bij mij is de bom gebarst. Ik kan niet meer. Ik hoop dat ik jullie niet heb verveeld met dit ellelange verhaal. Groetjes van mij.
Afspraken worden niet nagekomen mbt huishouden, hij doet zijn ding, doet geen dingen samen met mij. Heel het huishouden zou mij niet interesseren, als hij mij aandacht, een luisterend oor, genegenheid, geborgenheid en zekerheid zou kunnen geven.
Ik heb vaak zat dingen aangegeven. Ik kan mezelf niet meer horen. Er wordt keer op keer niets mee gedaan.
Voordat we gingen samenwonen was alles perfect, het leek net een romantische film. Hij deed a-l-l-e-s voor mij. En dan bedoel ik ook alles. En ik deed ook alles voor hem!
Ik ben nu op het punt gekomen dat ik het gevoel heb dat ik overspannen ben door de relatie. Ik kan niet meer tegen de dingen die hij doet. Ik voel geen aandacht, zekerheid (hij twijfelt of deze relatie toekomst heeft sinds dat we samenwonen), verantwoording van zijn kant.
Ik zit uren alleen. Hij is bezig met zijn eigen dingen.
Ik kan alleen nog maar huilen. Heb een kalmeringstablet genomen zodat ik niet helemaal doordraai. Ik voel de neiging om hem pijn te doen of mezelf, vandaar. Zo ver heen ben ik.
Hij kijkt me koel aan en reageert vrijwel niet. Ik wil gewoon even mijn ei kwijt. Morgen moet ik werken, maar ik trek het niet. Ik ga wel werken, dan denk ik misschien niet aan de ellende.
Ik heb de afgelopen maanden alles al aangegeven. Hij doet er niets mee. Zegt dat hij ervoor gaat, maar na een paar maanden hoor ik dat hij het 'niet zeker weet'. Een paar dagen geleden zei hij, dat hij dus niet weet of ik het ben voor hem.
Continu die onzekerheid, terwijl ik mij 1000 procent geef om het te laten werken. Al die maaaaanden lang. Alles doe ik voor hem, zoals eerst, maar hij doet niets voor mij. Ik geef, geef, geef, krijg bijna niks. Dit heb ik ook tegen hem gezegd. Geen reactie.
Ik ben aan het kijken voor andere woonruimte. Maar weet niet zeker of ik die stap zal wagen. Of ik toch nog even afwacht. Vandaag heb ik gezegd dat er iets moet veranderen, anders ben ik weg. Het lijkt alsof ik niet doordring tot hem en alsof hij zich niet interesseert in mij. Hij zei alleen 'het enige dat belangrijk is in mijn leven is dat jij gelukkig bent'. Hoe hij dat gaat doen, weet hij niet (zei hij).
Geen arm die om me heen wordt geslagen als ik mijn tranen niet meer tegen kan houden. Geen troostend woord, al zou hij maar zeggen 'het komt weer goed'. Soms vraag ik me af waar ik dit aan heb verdiend. Waarom is hij zo verandert? Hij geeft ook geen antwoord op mijn vragen. Het enige dat ik hoor is 'ik irriteer me aan bepaalde dingen bij jou, ik voel stress'.
Ik heb me duizend keer geirriteerd aan dingen bij hem, maar omdat ik van hem hou, heb ik hem geaccepteerd zoals hij is. Hij zei mij niet te kunnen accepteren zoals ik ben. Ik heb duizend procent gegeven zodat hij zich niet irriteert of stress voelt, maar ik krijg telkens hetzelfde te horen 'ik zie dat je je best doet'. Wat een klote antwoord!
Ik wilde gewoon even mijn verhaal kwijt. Ik voel me ontzettend verdrietig en alleen. Ik weet dat het verdriet ooit overgaat maar er lijkt nu geen eind aan te komen. Bij mij is de bom gebarst. Ik kan niet meer. Ik hoop dat ik jullie niet heb verveeld met dit ellelange verhaal. Groetjes van mij.
zondag 25 januari 2009 om 22:20
Nog even terugkomens op dubiootje en Madhe.
We zijn een lang weekend weggeweest aan zee. Draaide uit op woorden als 'ik weet niet of ik door wil gaan met jou'.
Af en toe een etentje. Heel af en toe. Ik doe mijn best om een gesprek te voeren. Bij hem komt er weinig uit.
Ik heb tabletten, omdat ik enkele maanden terug iets mee heb gemaakt op het werk, dat ik niet op een andere manier kon verwerken. De huisarts schreef mij tabletten en rust voor. Ik wilde ze eerst niet, maar na lang aandringen heb ik de tabletten toch aangenomen. Ik slik geen tabletten stelselmatig, had ze nog liggen.
'De gesprekken verlopen bijna altijd op dezelfde manier en leveren zelden iets op. '
Klopt. Ik kan er niets anders over zeggen.
'Waar het verkeerd is gegaan weet ik niet, maar ik ben bang dat je niet terug krijgt wat je had. Ook al hopen jullie daar allebei op. Hij is je anders gaan zien, en ik neem aan dat jij ook anders bent geworden hierdoor. Soms is de koek op en moet je alleen verder.'
Klinkt heel logisch en zou goed kunnen. Alleen als iemand weinig loslaat is het voor mij helaas gissen naar de reden. Dat maakt mij ook zo verdrietig.
Heel veel liefs!!!!!
We zijn een lang weekend weggeweest aan zee. Draaide uit op woorden als 'ik weet niet of ik door wil gaan met jou'.
Af en toe een etentje. Heel af en toe. Ik doe mijn best om een gesprek te voeren. Bij hem komt er weinig uit.
Ik heb tabletten, omdat ik enkele maanden terug iets mee heb gemaakt op het werk, dat ik niet op een andere manier kon verwerken. De huisarts schreef mij tabletten en rust voor. Ik wilde ze eerst niet, maar na lang aandringen heb ik de tabletten toch aangenomen. Ik slik geen tabletten stelselmatig, had ze nog liggen.
'De gesprekken verlopen bijna altijd op dezelfde manier en leveren zelden iets op. '
Klopt. Ik kan er niets anders over zeggen.
'Waar het verkeerd is gegaan weet ik niet, maar ik ben bang dat je niet terug krijgt wat je had. Ook al hopen jullie daar allebei op. Hij is je anders gaan zien, en ik neem aan dat jij ook anders bent geworden hierdoor. Soms is de koek op en moet je alleen verder.'
Klinkt heel logisch en zou goed kunnen. Alleen als iemand weinig loslaat is het voor mij helaas gissen naar de reden. Dat maakt mij ook zo verdrietig.
Heel veel liefs!!!!!
maandag 26 januari 2009 om 00:13
quote:Miyagi75 schreef op 25 januari 2009 @ 23:10:
Schandalig hoe jouw partner je behandelt! Kies voor jezelf en zoek een partner die je wél gelukkig maakt! Wegwezen daar! Je zult je als je een nieuwe partner hebt, afvragen waarom je niet veel eerder bent weggegaan!
waar!!
niet dat je zonder partner niet compleet bent en direct een nieuwe moet vinden....
Schandalig hoe jouw partner je behandelt! Kies voor jezelf en zoek een partner die je wél gelukkig maakt! Wegwezen daar! Je zult je als je een nieuwe partner hebt, afvragen waarom je niet veel eerder bent weggegaan!
waar!!
niet dat je zonder partner niet compleet bent en direct een nieuwe moet vinden....
maandag 26 januari 2009 om 10:56
Wat vervelend Cinneluv,
Een besluit nemen in zo'n situatie is heel lastig. Je hebt verwachtingen van jullie relatie en die lopen nu totaal anders.
Op mij komt de situatie nu over alsof jullie even knallende ruzie hebben en daarna weer verder leven en dan weer knallende ruzie hebben over hetzelfde onderwerp, er is geen rust om even goed na te denken omdat jullie er constant middenin zitten.
Wat ik uit ervaring weet is dat je sterker wordt als je zelf een besluit neemt. Dat betekent niet meteen weggaan maar de touwtjes weer in handen nemen. Wat mij ooit hielp is een weekje rust. Geen contact, ik pakte mijn boeltje en ben bij een vriendin gaan slapen. Een week lang huilen en andere dingen doen, ik ging door een hel maar ik sliep goed en was na die week rustiger en klaar voor een goed gesprek.
Ik heb een brief geschreven waarin ik punten opsomde die me gelukkig en ongelukkig maakten in mijn leven. Hoe ik onze relatie toen ervoer en wat ik daar zelf aan kon veranderen en wat ik van hem verwachtte. De brief was een houvast voor me tijdens het gesprek, ik gaf hem niet aan hem.
De rust werkte voor mij relativerend, ik kon van een afstandje beter naar mijn relatie kijken en zien waarom ik eigenlijk nog zo graag bij hem wilde zijn. Bij mijn werkte het uit in een breuk, ik ging bij hem weg, dat deed ontzettend veel pijn en ik heb er lang verdriet van gehad maar ik wist toen: alles is beter dan dit. Voor jou hoeft het niet meteen het einde te zijn, kijk vooral goed welke energie je uit je relatie haalt en hoeveel energie het je kost.
Je gaat door een diep dal maar je zult trots op jezef zijn dat je in deze wirwar voor jezelf opgekomen bent. Ik wens je heel veel sterkte en moed om snel tot handelen over te gaan in deze situatie.
Sterkte, liefs Pien
Een besluit nemen in zo'n situatie is heel lastig. Je hebt verwachtingen van jullie relatie en die lopen nu totaal anders.
Op mij komt de situatie nu over alsof jullie even knallende ruzie hebben en daarna weer verder leven en dan weer knallende ruzie hebben over hetzelfde onderwerp, er is geen rust om even goed na te denken omdat jullie er constant middenin zitten.
Wat ik uit ervaring weet is dat je sterker wordt als je zelf een besluit neemt. Dat betekent niet meteen weggaan maar de touwtjes weer in handen nemen. Wat mij ooit hielp is een weekje rust. Geen contact, ik pakte mijn boeltje en ben bij een vriendin gaan slapen. Een week lang huilen en andere dingen doen, ik ging door een hel maar ik sliep goed en was na die week rustiger en klaar voor een goed gesprek.
Ik heb een brief geschreven waarin ik punten opsomde die me gelukkig en ongelukkig maakten in mijn leven. Hoe ik onze relatie toen ervoer en wat ik daar zelf aan kon veranderen en wat ik van hem verwachtte. De brief was een houvast voor me tijdens het gesprek, ik gaf hem niet aan hem.
De rust werkte voor mij relativerend, ik kon van een afstandje beter naar mijn relatie kijken en zien waarom ik eigenlijk nog zo graag bij hem wilde zijn. Bij mijn werkte het uit in een breuk, ik ging bij hem weg, dat deed ontzettend veel pijn en ik heb er lang verdriet van gehad maar ik wist toen: alles is beter dan dit. Voor jou hoeft het niet meteen het einde te zijn, kijk vooral goed welke energie je uit je relatie haalt en hoeveel energie het je kost.
Je gaat door een diep dal maar je zult trots op jezef zijn dat je in deze wirwar voor jezelf opgekomen bent. Ik wens je heel veel sterkte en moed om snel tot handelen over te gaan in deze situatie.
Sterkte, liefs Pien
maandag 26 januari 2009 om 10:59
Cinneluv, is je vriend wellicht vooral veranderd na het voorval bij jou op je werk? Dat jij daarvoor vooral heel veel energie en aandacht gaf en dat toen niet meer kon en op hem wilde leunen? En dat hij daar niet mee om kon gaan? Sommige mensen willen vooral ontvangen en vinden geven moeilijk of niet leuk. Had je daarvoor al eens iets mee gemaakt waarbij je op je vriend wilde of kon leunen? Sommige mensen verwachten van een partner dat die altijd leuk en vrolijk is en als dat niet zo blijkt te zijn is de liefde soms opeens over. En hoe rot en verdrietig ook, volgens mij ben je oneindig veel beter af zonder zo'n partner. In mijn ogen is er in een goede relatie evenwicht en als de een het even niet meer trekt dan kan die leunen op de ander en omgekeerd. Dat maakt je partners.
Bij mij is 2 keer een hele leuke, beginnende relatie op de klippen gelopen omdat er iets mis liep in mijn leven, met mijn gezondheid en die man opeens geconfronteerd werd met iemand die niet vol oneindige energie zat. Hoe verdrietig ook op dat moment, achteraf gezien ben ik daar blij mee. Wederzijds steunen en er voor elkaar zijn vind ik belangrijk en dat konden deze mannen niet, of in ieder geval niet met mij. En nu zij er niet meer zijn is er ruimte voor mensen in mijn leven die dat wel kunnen en voor wie ik dat ook kan. Zo veel fijner!
Bij mij is 2 keer een hele leuke, beginnende relatie op de klippen gelopen omdat er iets mis liep in mijn leven, met mijn gezondheid en die man opeens geconfronteerd werd met iemand die niet vol oneindige energie zat. Hoe verdrietig ook op dat moment, achteraf gezien ben ik daar blij mee. Wederzijds steunen en er voor elkaar zijn vind ik belangrijk en dat konden deze mannen niet, of in ieder geval niet met mij. En nu zij er niet meer zijn is er ruimte voor mensen in mijn leven die dat wel kunnen en voor wie ik dat ook kan. Zo veel fijner!
maandag 26 januari 2009 om 11:53
Hey Cinneluv,
Graag wilde ik even reageren, als eerste vind ik het heel erg dat je hem hebt toegestaan jou zo pijn te doen...zo dat je bijna overspannen bent geworden...dat mag echt niet gebeuren !
Wat mij opviel is dat hij inderdaad geen knopen durft door te hakken en alles maar op zich af laat komen en jij je best doet om er 1000% voor te gaan. Verder maak ik op dat het voor jullie samenwonen juist een beetje andersom was...jij remde hem steeds wat af waardoor hij moeite voor je moest doen. Nu is het helemaal de andere kant opgeslagen, jij smeekt hem bijna om liefde en doet alles voor hem in de hoop dat hij dat zal waarderen. Op deze manier krijgt hij geen respect voor je (klinkt lullig) maar zo is het wel, laat merken dat je eigenwaarde hebt en dat je het niet waard bent om zo mee om te gaan. Zou zeggen, laat hem vanaf nu moeite voor jou doen. Hou de komende tijd eens totaal GEEN rekening met hem, doe waar je zin in hebt, eet vaker bij een ander en laat hem zelf zijn kostje koken, doe alleen je eigen was etc. Doe daarbij alsof je het super naar je zin hebt en gedraag je vrolijk. Laat hem maar even in zijn sop gaarkoken en raak hem niet aan (voor hoever dit al van toepassing is). Op een gegeven zal hij denken, o jee wat doet ze afstandelijk ze gaat toch niet weg, of heeft een ander? Het lijkt mij dat als hij nog iets om je geeft hier echt wel door gaat nadenken en wie weet dat hij dingen gaat inzien en moeite voor je gaat doen. Als dit na een tijdje niks oplevert, pak dan je spullen en ga naar je moeder en zeg niks (ook niet waarom je weggaat!), hierdoor gaat hij nadenken.
Gelijk opstappen is een grote stap vind ik maar er moet in ieder geval iets gebeuren! Neem het heft in eigen hand en laat niet alles 'gebeuren' alsof je zelf geen rol hebt in het geheel! Je bent het waard hoor! Kom op .
Graag wilde ik even reageren, als eerste vind ik het heel erg dat je hem hebt toegestaan jou zo pijn te doen...zo dat je bijna overspannen bent geworden...dat mag echt niet gebeuren !
Wat mij opviel is dat hij inderdaad geen knopen durft door te hakken en alles maar op zich af laat komen en jij je best doet om er 1000% voor te gaan. Verder maak ik op dat het voor jullie samenwonen juist een beetje andersom was...jij remde hem steeds wat af waardoor hij moeite voor je moest doen. Nu is het helemaal de andere kant opgeslagen, jij smeekt hem bijna om liefde en doet alles voor hem in de hoop dat hij dat zal waarderen. Op deze manier krijgt hij geen respect voor je (klinkt lullig) maar zo is het wel, laat merken dat je eigenwaarde hebt en dat je het niet waard bent om zo mee om te gaan. Zou zeggen, laat hem vanaf nu moeite voor jou doen. Hou de komende tijd eens totaal GEEN rekening met hem, doe waar je zin in hebt, eet vaker bij een ander en laat hem zelf zijn kostje koken, doe alleen je eigen was etc. Doe daarbij alsof je het super naar je zin hebt en gedraag je vrolijk. Laat hem maar even in zijn sop gaarkoken en raak hem niet aan (voor hoever dit al van toepassing is). Op een gegeven zal hij denken, o jee wat doet ze afstandelijk ze gaat toch niet weg, of heeft een ander? Het lijkt mij dat als hij nog iets om je geeft hier echt wel door gaat nadenken en wie weet dat hij dingen gaat inzien en moeite voor je gaat doen. Als dit na een tijdje niks oplevert, pak dan je spullen en ga naar je moeder en zeg niks (ook niet waarom je weggaat!), hierdoor gaat hij nadenken.
Gelijk opstappen is een grote stap vind ik maar er moet in ieder geval iets gebeuren! Neem het heft in eigen hand en laat niet alles 'gebeuren' alsof je zelf geen rol hebt in het geheel! Je bent het waard hoor! Kom op .
dinsdag 27 januari 2009 om 15:39
Oh meid, dit klinkt echt niet goed... Ik kan me zo goed voorstellen dat je weer terug wilt naar jullie relatie zoals die in het begin was..en dat je 'oude' vriend mist. Maar als ik dit zo lees, zit dat er gewoon niet meer in. In eerste instantie wilde ik je ook aanraden om meer dingen voor jezelf te doen. Hem laten merken dat je hem niet nodig hebt om leuke dingen te doen, maar ook dit heb je al geprobeerd...
Ik denk niet dat deze man genoeg van jou houdt.Je zegt dat hij niet wilt dat je een tijdje weggaat, maar wat wil je zelf? Op deze manier zeg je zelf dat je ziek wordt. Dit gaat toch te ver!!! Zo zul je niet gelukkig worden... Echte liefde voel je...
Volgens mij kun je beter geen liefde (vriend) hebben dan iemand die jou ziek maakt...
Heel veel sterkte!
Ik denk niet dat deze man genoeg van jou houdt.Je zegt dat hij niet wilt dat je een tijdje weggaat, maar wat wil je zelf? Op deze manier zeg je zelf dat je ziek wordt. Dit gaat toch te ver!!! Zo zul je niet gelukkig worden... Echte liefde voel je...
Volgens mij kun je beter geen liefde (vriend) hebben dan iemand die jou ziek maakt...
Heel veel sterkte!
donderdag 29 januari 2009 om 14:32
quote:curlygurly schreef op 26 januari 2009 @ 11:53:
Hey Cinneluv,
Hou de komende tijd eens totaal GEEN rekening met hem, doe waar je zin in hebt, eet vaker bij een ander en laat hem zelf zijn kostje koken, doe alleen je eigen was etc. Doe daarbij alsof je het super naar je zin hebt en gedraag je vrolijk. Laat hem maar even in zijn sop gaarkoken en raak hem niet aan (voor hoever dit al van toepassing is). Op een gegeven zal hij denken, o jee wat doet ze afstandelijk ze gaat toch niet weg, of heeft een ander? Het lijkt mij dat als hij nog iets om je geeft hier echt wel door gaat nadenken en wie weet dat hij dingen gaat inzien en moeite voor je gaat doen. Als dit na een tijdje niks oplevert, pak dan je spullen en ga naar je moeder en zeg niks (ook niet waarom je weggaat!), hierdoor gaat hij nadenken.
Curlygurly, schijn ophouden, een toneelstuk opvoeren en afstand nemen van de ander kan er nooit voor zorgen dat een relatie beter wordt. Afstand nemen creeërt afstand. Wat jij wrsch bedoelt te zeggen is dat to meer aan zichzelf mag denken, dingen moet gaan doen waar ze energie van krijgt en blij van wordt. De verandering die dit van binnenuit teweegbrengt kan zeker zorgen dat haar vriend zich weer meer tot haar aangetrokken voelt als dit inderdaad het probleem is.
Maar als het waar is dat haar vriend haar niet wil of kan steunen wanneer zij het moeilijk heeft, vraag ik me af of dit wel een oplossing is. Toch blijf ik erbij dat de ander onzeker maken, aan het twijfelen brengen en laten piekeren (wat voortkomt uit dat nepgedrag) nooit opbouwend is. Voor geen enkele relatie.
Cinneluv, hoe gaat het nu met je? Heb je wat redelijk kunnen slapen, ben je rustiger en heb je met je vriend kunnen praten over hoe het nu gaat?
Hey Cinneluv,
Hou de komende tijd eens totaal GEEN rekening met hem, doe waar je zin in hebt, eet vaker bij een ander en laat hem zelf zijn kostje koken, doe alleen je eigen was etc. Doe daarbij alsof je het super naar je zin hebt en gedraag je vrolijk. Laat hem maar even in zijn sop gaarkoken en raak hem niet aan (voor hoever dit al van toepassing is). Op een gegeven zal hij denken, o jee wat doet ze afstandelijk ze gaat toch niet weg, of heeft een ander? Het lijkt mij dat als hij nog iets om je geeft hier echt wel door gaat nadenken en wie weet dat hij dingen gaat inzien en moeite voor je gaat doen. Als dit na een tijdje niks oplevert, pak dan je spullen en ga naar je moeder en zeg niks (ook niet waarom je weggaat!), hierdoor gaat hij nadenken.
Curlygurly, schijn ophouden, een toneelstuk opvoeren en afstand nemen van de ander kan er nooit voor zorgen dat een relatie beter wordt. Afstand nemen creeërt afstand. Wat jij wrsch bedoelt te zeggen is dat to meer aan zichzelf mag denken, dingen moet gaan doen waar ze energie van krijgt en blij van wordt. De verandering die dit van binnenuit teweegbrengt kan zeker zorgen dat haar vriend zich weer meer tot haar aangetrokken voelt als dit inderdaad het probleem is.
Maar als het waar is dat haar vriend haar niet wil of kan steunen wanneer zij het moeilijk heeft, vraag ik me af of dit wel een oplossing is. Toch blijf ik erbij dat de ander onzeker maken, aan het twijfelen brengen en laten piekeren (wat voortkomt uit dat nepgedrag) nooit opbouwend is. Voor geen enkele relatie.
Cinneluv, hoe gaat het nu met je? Heb je wat redelijk kunnen slapen, ben je rustiger en heb je met je vriend kunnen praten over hoe het nu gaat?
vrijdag 30 januari 2009 om 20:20
Hey Madhe,
Ik weet het niet. Denk toch wel dat het goed is dat zij eens wat afstand neemt in plaats van andersom. Het zou dan natuurlijk het allermooist zijn als ze daar ook nog van kan genieten maar dat betwijfel ik in deze toestand, daarom zei ik de schijn ophouden. Dat is natuurlijk ook niet goed maar het is ook niet de bedoeling dit al te lang te doen. Misschien creeërt het nog meer afstand maar misschien ook niet? Nu staat ze 100% voor hem klaar en als ze afstand neemt en dus meer haar eigen plan gaat trekken, gaat hij misschien nadenken. Een oplossing zou ook zijn dat ze nu met hem gaat praten maar dat heeft ze al vaker geprobeerd en daar reageert hij amper op, waarschijnlijk denkt hij toch ze gaat toch niet bij me weg en heb geen zin in gezeur...Dus ja als je dan niet zelf gelijk een knoop door wil hakken dat je de relatie verbreekt (wat natuurlijk erg moeilijk is) is het misschien een optie om hem dingen te laten 'voelen' ipv te zeggen. Als dat ook niks uithaalt denk ik dat je de relatie moet verbreken, dan heb je echt alles gedaan. Maar goed, dit zou ik misschien zelf doen en mogelijk is het ook geen verstandige oplossing, in dit geval zie ik echter geen andere opties tenzij de relatie gelijk verbreken...
Ik weet het niet. Denk toch wel dat het goed is dat zij eens wat afstand neemt in plaats van andersom. Het zou dan natuurlijk het allermooist zijn als ze daar ook nog van kan genieten maar dat betwijfel ik in deze toestand, daarom zei ik de schijn ophouden. Dat is natuurlijk ook niet goed maar het is ook niet de bedoeling dit al te lang te doen. Misschien creeërt het nog meer afstand maar misschien ook niet? Nu staat ze 100% voor hem klaar en als ze afstand neemt en dus meer haar eigen plan gaat trekken, gaat hij misschien nadenken. Een oplossing zou ook zijn dat ze nu met hem gaat praten maar dat heeft ze al vaker geprobeerd en daar reageert hij amper op, waarschijnlijk denkt hij toch ze gaat toch niet bij me weg en heb geen zin in gezeur...Dus ja als je dan niet zelf gelijk een knoop door wil hakken dat je de relatie verbreekt (wat natuurlijk erg moeilijk is) is het misschien een optie om hem dingen te laten 'voelen' ipv te zeggen. Als dat ook niks uithaalt denk ik dat je de relatie moet verbreken, dan heb je echt alles gedaan. Maar goed, dit zou ik misschien zelf doen en mogelijk is het ook geen verstandige oplossing, in dit geval zie ik echter geen andere opties tenzij de relatie gelijk verbreken...
zondag 1 februari 2009 om 20:10
Hoi Allemaal,
Ik had niks van me laten horen, omdat ik me een beetje schaamde voor mijn verdriet. Deze week had ik gewerkt en werken is toch wel fijn, ik vergeet dan mijn problemen. Ik heb wel heel de week slecht geslapen, ik kan geen rust vinden.
Het gevoel blijft hetzelfde alleen roept elke misstap van zijn kant nu ontzettend veel woede in mij op. Hij reageert alleen op 'ik ga bij je weg', dan is hij even alert en spits zijn oren en dat was het. Voor de rest ligt alles aan mij, ik moet maar veranderen, rekening houden met zijn gevoel. Ik walg er gewoon van, sorry dat ik het zo zeg. Ik blijf dingen aangeven. Ik heb gezegd dat ik niet meer kan geven, dat het nu van hem moet komen. 'ik doe mijn best'. Dat heb ik al zo vaak gehoord, ik geloof er eigenlijk niks meer van. Maar toch dat ene sprankje hoop dat er is...dat het deze keer wel gaat veranderen.
Het gedoe met mijn werk..toen heb ik moeten janken om steun van hem. Ik moest al dagen huilen vanwege de dingen op mijn werk en toen zat ik ook nog bijna te smeken om zijn steun. Als ik dit zo lees voel ik me echt een loser. Liefde maakt meer kapot dan mij lief is denk ik. Ik denk er ook niet graag aan terug. Ik heb bijna geen steun ervaren, gelukkig had ik vriendinnen en (ex) collega's die mij wel steunden. Zij waren degenen die mij erdoor heen hebben gesleept. Hij vond het wel fijn dat hij weinig 'last' had gehad van mij. Ik kon hem wel iets aandoen toen.
Ik vind het zo erg om alleen mijn kant te doen. Hij heeft ook zijn kant van het verhaal. Hij zegt heel gevoelig te zijn.
En ja, iaikidoka schreef iets heel treffends hierboven
"Sommige mensen verwachten van een partner dat die altijd leuk en vrolijk is en als dat niet zo blijkt te zijn is de liefde soms opeens over.'
Hij vindt het heel vervelend dat ik niet altijd enthousiast, vrolijk en blij reageer op dingen die hij vertelt. Dat ik soms chagerijnig binnenkom. Ik zeg dan wel, dat ik moe ben en even niks kan hebben. Ik kan toch niet elke dag vrolijk en blij zijn? Of ben ik dan soms gek? Iedereen heeft wel eens een klote dag of periode?
Reisliefje, ik wil heel graag rust. Ik zou graag een week wegwillen. Ik ga dat een serieus overwegen als er binnen nu en 2 weken niets verandert. Dat ultimatum heb ik voor mezelf gesteld. Ik vind jou verhaal heel mooi. En moedig van je. Ik ben daar nog een stapje te laf voor op dit moment.
Soms droom ik van een fijne relatie. Ik geef hem nog even de tijd. Binnenkort teken ik een goede arbeidsovereenkomst en hak ik knopen door (dat is deze maand al). Misschien ga ik ook eens praten met een therapeut.
Ik was vroeger veel te romantisch. Ik dacht bij relaties en samenwonen dat je in elkaar armen lag tot zonnegloren. Een relatie in de realiteit blijkt voor mij wat anders te zijn. Soms vraag ik me af of er een man is die mij begrijpt. Ik ben er tot nu toe geen tegengekomen.
Heel veel liefs voor mijn schatten van mij!!!!!!!!!
Heel veel liefs van mij!!!
Ik had niks van me laten horen, omdat ik me een beetje schaamde voor mijn verdriet. Deze week had ik gewerkt en werken is toch wel fijn, ik vergeet dan mijn problemen. Ik heb wel heel de week slecht geslapen, ik kan geen rust vinden.
Het gevoel blijft hetzelfde alleen roept elke misstap van zijn kant nu ontzettend veel woede in mij op. Hij reageert alleen op 'ik ga bij je weg', dan is hij even alert en spits zijn oren en dat was het. Voor de rest ligt alles aan mij, ik moet maar veranderen, rekening houden met zijn gevoel. Ik walg er gewoon van, sorry dat ik het zo zeg. Ik blijf dingen aangeven. Ik heb gezegd dat ik niet meer kan geven, dat het nu van hem moet komen. 'ik doe mijn best'. Dat heb ik al zo vaak gehoord, ik geloof er eigenlijk niks meer van. Maar toch dat ene sprankje hoop dat er is...dat het deze keer wel gaat veranderen.
Het gedoe met mijn werk..toen heb ik moeten janken om steun van hem. Ik moest al dagen huilen vanwege de dingen op mijn werk en toen zat ik ook nog bijna te smeken om zijn steun. Als ik dit zo lees voel ik me echt een loser. Liefde maakt meer kapot dan mij lief is denk ik. Ik denk er ook niet graag aan terug. Ik heb bijna geen steun ervaren, gelukkig had ik vriendinnen en (ex) collega's die mij wel steunden. Zij waren degenen die mij erdoor heen hebben gesleept. Hij vond het wel fijn dat hij weinig 'last' had gehad van mij. Ik kon hem wel iets aandoen toen.
Ik vind het zo erg om alleen mijn kant te doen. Hij heeft ook zijn kant van het verhaal. Hij zegt heel gevoelig te zijn.
En ja, iaikidoka schreef iets heel treffends hierboven
"Sommige mensen verwachten van een partner dat die altijd leuk en vrolijk is en als dat niet zo blijkt te zijn is de liefde soms opeens over.'
Hij vindt het heel vervelend dat ik niet altijd enthousiast, vrolijk en blij reageer op dingen die hij vertelt. Dat ik soms chagerijnig binnenkom. Ik zeg dan wel, dat ik moe ben en even niks kan hebben. Ik kan toch niet elke dag vrolijk en blij zijn? Of ben ik dan soms gek? Iedereen heeft wel eens een klote dag of periode?
Reisliefje, ik wil heel graag rust. Ik zou graag een week wegwillen. Ik ga dat een serieus overwegen als er binnen nu en 2 weken niets verandert. Dat ultimatum heb ik voor mezelf gesteld. Ik vind jou verhaal heel mooi. En moedig van je. Ik ben daar nog een stapje te laf voor op dit moment.
Soms droom ik van een fijne relatie. Ik geef hem nog even de tijd. Binnenkort teken ik een goede arbeidsovereenkomst en hak ik knopen door (dat is deze maand al). Misschien ga ik ook eens praten met een therapeut.
Ik was vroeger veel te romantisch. Ik dacht bij relaties en samenwonen dat je in elkaar armen lag tot zonnegloren. Een relatie in de realiteit blijkt voor mij wat anders te zijn. Soms vraag ik me af of er een man is die mij begrijpt. Ik ben er tot nu toe geen tegengekomen.
Heel veel liefs voor mijn schatten van mij!!!!!!!!!
Heel veel liefs van mij!!!
maandag 2 februari 2009 om 14:21
Ik wil even zeggen dat ik je absoluut geen looser vind!
Dit is toch ook een heel moeilijke situatie? Je groeit er eigenlijk gewoon in en opeens vraag je je af of dit normaal is of niet. En als je dan wat raad hebt gevraagd en nagedacht hebt, kom je erachter dat je veel meer verdient dan iemand 'die blij is dat hij geen last van heeft'.
Maar ik denk dat jij er wel uitkomt. Als je maar weet dat beter verdient!!
Dit is toch ook een heel moeilijke situatie? Je groeit er eigenlijk gewoon in en opeens vraag je je af of dit normaal is of niet. En als je dan wat raad hebt gevraagd en nagedacht hebt, kom je erachter dat je veel meer verdient dan iemand 'die blij is dat hij geen last van heeft'.
Maar ik denk dat jij er wel uitkomt. Als je maar weet dat beter verdient!!
