Kinderen
alle pijlers
meer / andermans kinderen na een scheiding
zaterdag 31 januari 2009 om 00:51
Ik wil niemand schofferen , dat als eerste !
Maarrrrr .......
Mij lijkt dat dus enorm moeilijk , als je zelf vindt dat je klaar bent met kinderen krijgen en je voedt na een scheiding ( mede ) kinderen van een ander op . Dan heb je er dus meer dan je ooit gewild had .
Als 1 op de 3 huwelijken strandt , dan - even grofweg - voeden 1 op de 3 vaders kinderen van een andere man op .En worden hun kinderen ( mede ) opgevoed door de nieuwe partner van zijn exvrouw . Heel bout ; zou het niet lonen om pas in huwelijk 2 aan kinderen te beginnen ?
Ik word wat dat betreft steeds cynischer , helaas .
" We " komen een keer op een punt dat je gewoon met iemand kinderen maakt omdat je dan mooie , slimme kindjes krijgt , niet omdat die meneer zo leuk relatiemateriaal is . En dan zoek je een lieverdje op die ze opvoedt .
En om mijn stokpaardje te berijden ; ik houd mijn hart weleens vast ; als moeder van zoons heb ik dus een kans van 1 op 3 dat onze kleinkinderen opgevoed worden door mijn ex-schoondochter met haar nieuwe partner en dat ik meer te maken heb met de stiefkinderen van mijn zoons .
Nogmaals ; niet bedoeld om iemand te krenken !
Maarrrrr .......
Mij lijkt dat dus enorm moeilijk , als je zelf vindt dat je klaar bent met kinderen krijgen en je voedt na een scheiding ( mede ) kinderen van een ander op . Dan heb je er dus meer dan je ooit gewild had .
Als 1 op de 3 huwelijken strandt , dan - even grofweg - voeden 1 op de 3 vaders kinderen van een andere man op .En worden hun kinderen ( mede ) opgevoed door de nieuwe partner van zijn exvrouw . Heel bout ; zou het niet lonen om pas in huwelijk 2 aan kinderen te beginnen ?
Ik word wat dat betreft steeds cynischer , helaas .
" We " komen een keer op een punt dat je gewoon met iemand kinderen maakt omdat je dan mooie , slimme kindjes krijgt , niet omdat die meneer zo leuk relatiemateriaal is . En dan zoek je een lieverdje op die ze opvoedt .
En om mijn stokpaardje te berijden ; ik houd mijn hart weleens vast ; als moeder van zoons heb ik dus een kans van 1 op 3 dat onze kleinkinderen opgevoed worden door mijn ex-schoondochter met haar nieuwe partner en dat ik meer te maken heb met de stiefkinderen van mijn zoons .
Nogmaals ; niet bedoeld om iemand te krenken !
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 3 februari 2009 om 11:36
quote:Maleficent schreef op 03 februari 2009 @ 11:25:
[...]
Maar jij praat heel erg vanuit jouw situatie en dat dat de norm is. Toch zie ik heel vaak ouders die hun kinderen inzetten als pion in de vechtscheiding en die hun eigen belang voorop stellen. Dat jij en je ex het goed opgelost hebben zo, en jij en je kinderen zijn gelukkig met nieuwe vriend, nou hartstikke mooi. Maar het is eerder uitzondering dan regel denk ik.
Daar heb je inderdaad waarschijnlijk wel gelijk in. Ik bekijk het toch wel vanuit mijn eigen situatie.
Maar wat betreft de band met kinderen, dat staat eigenlijk toch ook los van opvoeding? Ik bedoel: misschien ben je inderdaad niet goed in staat je kinderen op te voeden als je het maar 1 keer per 2 weken een weekendje ziet. Maar dat betekent toch nog niet dat je geen goed band zou kunnen hebben? daar ging het mij eigenlijk om.
[...]
Maar jij praat heel erg vanuit jouw situatie en dat dat de norm is. Toch zie ik heel vaak ouders die hun kinderen inzetten als pion in de vechtscheiding en die hun eigen belang voorop stellen. Dat jij en je ex het goed opgelost hebben zo, en jij en je kinderen zijn gelukkig met nieuwe vriend, nou hartstikke mooi. Maar het is eerder uitzondering dan regel denk ik.
Daar heb je inderdaad waarschijnlijk wel gelijk in. Ik bekijk het toch wel vanuit mijn eigen situatie.
Maar wat betreft de band met kinderen, dat staat eigenlijk toch ook los van opvoeding? Ik bedoel: misschien ben je inderdaad niet goed in staat je kinderen op te voeden als je het maar 1 keer per 2 weken een weekendje ziet. Maar dat betekent toch nog niet dat je geen goed band zou kunnen hebben? daar ging het mij eigenlijk om.
anoniem_54567 wijzigde dit bericht op 03-02-2009 11:36
Reden: 3 keer inderdaad is wat teveel van het goede.....
Reden: 3 keer inderdaad is wat teveel van het goede.....
% gewijzigd
dinsdag 3 februari 2009 om 11:38
quote:yathibiyya schreef op 03 februari 2009 @ 11:32:
[...]
Mee eens.
Ik denk overigens ook dat het eerder een uitzondering op de regel is als de nieuwe vriend(in) oprecht blij is met de stiefkids...
Ja maar in dat geval zou ik zeker zeggen: je wist van te voren waar je aan begon..........
Mijn vriend is inderdaad best blij met zijn stiefkids! (maar hij is uitzondering begrijp ik)
[...]
Mee eens.
Ik denk overigens ook dat het eerder een uitzondering op de regel is als de nieuwe vriend(in) oprecht blij is met de stiefkids...
Ja maar in dat geval zou ik zeker zeggen: je wist van te voren waar je aan begon..........
Mijn vriend is inderdaad best blij met zijn stiefkids! (maar hij is uitzondering begrijp ik)
dinsdag 3 februari 2009 om 11:41
quote:Liv schreef op 03 februari 2009 @ 11:38:
[...]
Ja maar in dat geval zou ik zeker zeggen: je wist van te voren waar je aan begon..........
Mijn vriend is inderdaad best blij met zijn stiefkids! (maar hij is uitzondering begrijp ik)
Is ook zo!
Ben ook blij met die van mij!
[...]
Ja maar in dat geval zou ik zeker zeggen: je wist van te voren waar je aan begon..........
Mijn vriend is inderdaad best blij met zijn stiefkids! (maar hij is uitzondering begrijp ik)
Is ook zo!
Ben ook blij met die van mij!
Perfectionisme is niet perfect...
dinsdag 3 februari 2009 om 13:18
quote:yathibiyya schreef op 03 februari 2009 @ 11:32:
[...]
Mee eens.
Ik denk overigens ook dat het eerder een uitzondering op de regel is als de nieuwe vriend(in) oprecht blij is met de stiefkids...
Echt waar? Ik ben heel blij dat mijn man ook kinderen heeft en mijn man wilde zelf liever geen nieuwe relatie met een vrouw die geen kinderen had. Je kunt elkaar veel beter begrijpen en steunen bij problemen met de kinderen, als je zelf kinderen hebt.
En we zijn ook allebei heel blij met onze stiefkinderen (op ééntje na dan, die aan ouderverstotingssyndroom lijdt). Ze verrijken ons leven. We krijgen nu ook dubbel zoveel kleinkinderen, heerlijk
Nu moet ik er wel bij vertellen dat onze kinderen allemaal al in de puberleeftijd of ouder waren toen mijn man en ik elkaar leerden kennen. Dus geen gedoe meer met ophalen van school, oppas zoeken, en zo.
(Ik val een beetje middenin deze discussie, maar zag ze nog maar net.)
[...]
Mee eens.
Ik denk overigens ook dat het eerder een uitzondering op de regel is als de nieuwe vriend(in) oprecht blij is met de stiefkids...
Echt waar? Ik ben heel blij dat mijn man ook kinderen heeft en mijn man wilde zelf liever geen nieuwe relatie met een vrouw die geen kinderen had. Je kunt elkaar veel beter begrijpen en steunen bij problemen met de kinderen, als je zelf kinderen hebt.
En we zijn ook allebei heel blij met onze stiefkinderen (op ééntje na dan, die aan ouderverstotingssyndroom lijdt). Ze verrijken ons leven. We krijgen nu ook dubbel zoveel kleinkinderen, heerlijk
Nu moet ik er wel bij vertellen dat onze kinderen allemaal al in de puberleeftijd of ouder waren toen mijn man en ik elkaar leerden kennen. Dus geen gedoe meer met ophalen van school, oppas zoeken, en zo.
(Ik val een beetje middenin deze discussie, maar zag ze nog maar net.)
dinsdag 3 februari 2009 om 13:59
Er wordt in de hele discussie vergeten dat kinderen énorm loyaal zijn naar hun ouders. En als ze zien dat hun ouders in de stress zitten vanwege de scheiding zullen de meeste kinderen niet laten merken/vertellen dat het niet zo goed met ze gaat. Als vader of moeder vraagt hoe het gaat krijg je toch een standaard 'goed' en kinderen willen hun ouders niet nóg meer belasten en houden dus hun mond over hun angsten en over hun zorgen.
Daarbij las ik een artikel waarin stond dat de meeste onderzoeken hierover te positief zijn, omdat ouders en kinderen waarmee het echt slecht gaat gewoon niet deelnemen aan het onderzoek. En ik denk dat in veel gevallen ouders ook gewoon niet zíen hoeveel impact het heeft op hun kinderen, omdat ze dat niet willen zien én omdat kinderen heel goed hun best doen over het algemeen, om te zorgen dat papa of mama niet nóg verdrietiger wordt.
En dat wordt dan goedgepraat met 'zie, kinderen zijn zó flexibel, Pietje heeft helemaal níets overgehouden aan de scheiding, ging zo makkelijk....'. Terwijl een kind gewoon geen andere opties heeft dan flexibel zijn, want je hebt nergens een stem in.
Daarbij las ik een artikel waarin stond dat de meeste onderzoeken hierover te positief zijn, omdat ouders en kinderen waarmee het echt slecht gaat gewoon niet deelnemen aan het onderzoek. En ik denk dat in veel gevallen ouders ook gewoon niet zíen hoeveel impact het heeft op hun kinderen, omdat ze dat niet willen zien én omdat kinderen heel goed hun best doen over het algemeen, om te zorgen dat papa of mama niet nóg verdrietiger wordt.
En dat wordt dan goedgepraat met 'zie, kinderen zijn zó flexibel, Pietje heeft helemaal níets overgehouden aan de scheiding, ging zo makkelijk....'. Terwijl een kind gewoon geen andere opties heeft dan flexibel zijn, want je hebt nergens een stem in.
dinsdag 3 februari 2009 om 14:17
Ik zou nooit zover willen gaan dat ik zou zeggen dat mijn kinderen helemaal niks aan de scheiding hebben overgehouden. Dat lijkt me wat ál te rooskleurig.
Maar wij (kan alleen maar voor mijn situatie spreken nu) hebben het wel op de meest gunstige (wat wij dan gunstig vinden dus) manier opgelost. En ik ken mijn kinderen goed genoeg om te weten of ze werkelijk ergens mee zitten of niet. Dát durf ik dan weer wel te zeggen.
Tuurlijk zal het altijd beter kunnen, maar ja, wat had je voor oplossing in gedachten Eowynn? Maar niet scheiden dan?
Maar wij (kan alleen maar voor mijn situatie spreken nu) hebben het wel op de meest gunstige (wat wij dan gunstig vinden dus) manier opgelost. En ik ken mijn kinderen goed genoeg om te weten of ze werkelijk ergens mee zitten of niet. Dát durf ik dan weer wel te zeggen.
Tuurlijk zal het altijd beter kunnen, maar ja, wat had je voor oplossing in gedachten Eowynn? Maar niet scheiden dan?
dinsdag 3 februari 2009 om 14:31
Ik denk niet dat je aan je eigen kinderen moet vragen: 'hoe gaat het? Voel je je goed, zit je er mee dat papa nu niet meer hier woont?" (Of een andere directe vraag.)
Dat doe je als ouder toch op een andere manier? Je hebt een gesprekje met je kind over ditjes en datjes en dan kun je op een of andere manier best wel erachter komen hoe ze zich voelen.
Ik weet niet hoe het met de meeste kinderen gaat van gescheiden ouders maar ik weet wel dat mijn kinderen goed in hun vel zitten en ik daar echt wel kijk op heb.
Ik praat er ook met school over en zij houden ze ook in de gaten.
In mijn geval gaat het niet goed met ex en mij. Wij hebben een heel moeizaam contact helaas. En daarom hou ik ze extra in de gaten. En ik ga er vanuit dat de meeste ouders hun kids goed in de gaten houden.
Ik las net iets over een gezinshulp voor vlak na een scheiding, dat klinkt inderdaad wel als een goed plan ja.
Over nieuwe partners, ik heb een nieuwe partner en ik mag dus blijkbaar van geluk spreken dat hij zo ontzettend leuk met de kids omgaat en dat mijn kids hem heel graag zien. En dat ze ook nog erg graag naar hun vader gaan ondanks het zeer moeizame contact tussen ex en mij.
Dat doe je als ouder toch op een andere manier? Je hebt een gesprekje met je kind over ditjes en datjes en dan kun je op een of andere manier best wel erachter komen hoe ze zich voelen.
Ik weet niet hoe het met de meeste kinderen gaat van gescheiden ouders maar ik weet wel dat mijn kinderen goed in hun vel zitten en ik daar echt wel kijk op heb.
Ik praat er ook met school over en zij houden ze ook in de gaten.
In mijn geval gaat het niet goed met ex en mij. Wij hebben een heel moeizaam contact helaas. En daarom hou ik ze extra in de gaten. En ik ga er vanuit dat de meeste ouders hun kids goed in de gaten houden.
Ik las net iets over een gezinshulp voor vlak na een scheiding, dat klinkt inderdaad wel als een goed plan ja.
Over nieuwe partners, ik heb een nieuwe partner en ik mag dus blijkbaar van geluk spreken dat hij zo ontzettend leuk met de kids omgaat en dat mijn kids hem heel graag zien. En dat ze ook nog erg graag naar hun vader gaan ondanks het zeer moeizame contact tussen ex en mij.
dinsdag 3 februari 2009 om 14:36
quote:lonbonton schreef op 03 februari 2009 @ 14:31:
Ik denk niet dat je aan je eigen kinderen moet vragen: 'hoe gaat het? Voel je je goed, zit je er mee dat papa nu niet meer hier woont?" (Of een andere directe vraag.)
Dat doe je als ouder toch op een andere manier? Je hebt een gesprekje met je kind over ditjes en datjes en dan kun je op een of andere manier best wel erachter komen hoe ze zich voelen.
Ik weet niet hoe het met de meeste kinderen gaat van gescheiden ouders maar ik weet wel dat mijn kinderen goed in hun vel zitten en ik daar echt wel kijk op heb.
Ik praat er ook met school over en zij houden ze ook in de gaten.
In mijn geval gaat het niet goed met ex en mij. Wij hebben een heel moeizaam contact helaas. En daarom hou ik ze extra in de gaten. En ik ga er vanuit dat de meeste ouders hun kids goed in de gaten houden.
Ik las net iets over een gezinshulp voor vlak na een scheiding, dat klinkt inderdaad wel als een goed plan ja.
Over nieuwe partners, ik heb een nieuwe partner en ik mag dus blijkbaar van geluk spreken dat hij zo ontzettend leuk met de kids omgaat en dat mijn kids hem heel graag zien. En dat ze ook nog erg graag naar hun vader gaan ondanks het zeer moeizame contact tussen ex en mij.
Nou, blijkbaar zitten hier de uitzonderingen, want je bent de derde al bij wie het goed gaat met nieuwe vlam!
Jammer dat het niet goed gaat met je ex. En net als jij denk ik ook dat de meeste ouders hun kind wel degelijk goed in de gaten houden.
Ik denk niet dat je aan je eigen kinderen moet vragen: 'hoe gaat het? Voel je je goed, zit je er mee dat papa nu niet meer hier woont?" (Of een andere directe vraag.)
Dat doe je als ouder toch op een andere manier? Je hebt een gesprekje met je kind over ditjes en datjes en dan kun je op een of andere manier best wel erachter komen hoe ze zich voelen.
Ik weet niet hoe het met de meeste kinderen gaat van gescheiden ouders maar ik weet wel dat mijn kinderen goed in hun vel zitten en ik daar echt wel kijk op heb.
Ik praat er ook met school over en zij houden ze ook in de gaten.
In mijn geval gaat het niet goed met ex en mij. Wij hebben een heel moeizaam contact helaas. En daarom hou ik ze extra in de gaten. En ik ga er vanuit dat de meeste ouders hun kids goed in de gaten houden.
Ik las net iets over een gezinshulp voor vlak na een scheiding, dat klinkt inderdaad wel als een goed plan ja.
Over nieuwe partners, ik heb een nieuwe partner en ik mag dus blijkbaar van geluk spreken dat hij zo ontzettend leuk met de kids omgaat en dat mijn kids hem heel graag zien. En dat ze ook nog erg graag naar hun vader gaan ondanks het zeer moeizame contact tussen ex en mij.
Nou, blijkbaar zitten hier de uitzonderingen, want je bent de derde al bij wie het goed gaat met nieuwe vlam!
Jammer dat het niet goed gaat met je ex. En net als jij denk ik ook dat de meeste ouders hun kind wel degelijk goed in de gaten houden.
dinsdag 3 februari 2009 om 14:37
quote:Eowynn_ schreef op 03 februari 2009 @ 14:35:
Ontwikkelingspsychologie op mijn opleiding.
En als je onderzoeken bedoeld naast degenen die ik via school gezien heb: google er maar eens op.
Ja, ik heb ook ontwikkelingspsychologie gehad op mijn opleiding.
Jammer dat je geen bronnen wilt vermelden.
Edit: je spreekt jezelf ook nogal tegen, want je zegt dat de negatieve verhalen niet in het onderzoek (welk onderzoek?) voorkomen omdat die niet deelnemen. Welke onderzoeken moet ik dan op googlen?
Ontwikkelingspsychologie op mijn opleiding.
En als je onderzoeken bedoeld naast degenen die ik via school gezien heb: google er maar eens op.
Ja, ik heb ook ontwikkelingspsychologie gehad op mijn opleiding.
Jammer dat je geen bronnen wilt vermelden.
Edit: je spreekt jezelf ook nogal tegen, want je zegt dat de negatieve verhalen niet in het onderzoek (welk onderzoek?) voorkomen omdat die niet deelnemen. Welke onderzoeken moet ik dan op googlen?
dinsdag 3 februari 2009 om 14:45
Ff snel gegoogled, vond ik oa dit: (onderzoek van de Erasmus universiteit):
"Scheidingskinderen blijken soms vrijer op te treden
in ongestructureerde situaties (Hodges, Wechsler & Ballantine 1979), iets meer zelfvertrouwen
te hebben, meer prestatie gericht te zijn (Oggenfuss 1984) en realistischer om te gaan met
liefdesrelaties (Booth, Brinkehoff & White 1984). Het is dus niet zo dat scheiding altijd
negatieve consequenties heeft in ieder geval niet op de lange duur."
"Scheidingskinderen blijken soms vrijer op te treden
in ongestructureerde situaties (Hodges, Wechsler & Ballantine 1979), iets meer zelfvertrouwen
te hebben, meer prestatie gericht te zijn (Oggenfuss 1984) en realistischer om te gaan met
liefdesrelaties (Booth, Brinkehoff & White 1984). Het is dus niet zo dat scheiding altijd
negatieve consequenties heeft in ieder geval niet op de lange duur."
dinsdag 3 februari 2009 om 15:49
quote:Eowynn_ schreef op 03 februari 2009 @ 13:59:
En dat wordt dan goedgepraat met 'zie, kinderen zijn zó flexibel, Pietje heeft helemaal níets overgehouden aan de scheiding, ging zo makkelijk....'. Terwijl een kind gewoon geen andere opties heeft dan flexibel zijn, want je hebt nergens een stem in.
Ik denk dat er ook heel wat kinderen zijn die vooral iets overhouden aan het slechte huwelijk van hun ouders. Thuiskomen van school en afgesnauwd worden door vader, moeder die rode ogen heeft van het huilen (en soms blauwe plekken...). Nooit weten hoe de sfeer thuis zal zijn, dat geeft een kind een heel onveilig gevoel.
Wat mijn eigen kinderen betreft: als die al ergens iets aan overgehouden hebben, is het veeleer aan het slechte huwelijk van hun ouders dan aan de scheiding. Ze hebben een jeugd gehad die helemaal niet leuk was (understatement).
Niet alleen door de ruzies tussen hun vader en moeder, maar ook omdat hun vader hen om de haverklap vertelde dat hij spijt had dat hij kinderen had en dat mensen zonder kinderen veel gelukkiger zijn.
Toen hun vader vertrok, bloeiden ze op. Hij ging vlak in de buurt wonen. Zolang hij 'leefbaar' was, gingen ze er vaak heen (bijna iedere dag) om even te kletsen (het waren pubers) of tv te kijken. Als hij niet 'leefbaar' was gingen ze een paar dagen lang niet op bezoek, tot de chagrijnige bui over was.
Ze hebben door de scheiding veel meer stabiliteit gekregen. Ze hoefden niet bang meer te zijn, er kwam veiligheid en gezelligheid in huis. Die waren voor de scheiding meestal ver te zoeken.
Ze zijn nu al lang volwassen en mijn dochter zegt dat ik haar grote voorbeeld ben. Dat ze het bewondert hoe ik na zo'n slecht huwelijk m'n leven opgepakt heb, helemaal zelfstandig (ik heb geen alimentatie gevraagd), en hoe ik vervolgens een ontzettend fijne relatie gekregen heb en getrouwd ben met de liefste man van de wereld, die ook voor zijn stiefkinderen (en stiefkleinkinderen) altijd klaar staat. Dat ze het zo fijn vindt dat ik vrolijk en dynamisch door het leven ga, en dat ze net zoals ik wil worden.
Ze is overigens zelf gelukkig getrouwd met een hele lieve jongen.
Ik ben er rotsvast van overtuigd dat ik er goed aan gedaan heb om te scheiden (na 23 jaar huwelijk), ook voor mijn kinderen. Dat in mijn geval, en in heel wat andere (niet altijd uiteraard!), scheiden beter is voor de kinderen dan bij elkaar blijven.
En dat wordt dan goedgepraat met 'zie, kinderen zijn zó flexibel, Pietje heeft helemaal níets overgehouden aan de scheiding, ging zo makkelijk....'. Terwijl een kind gewoon geen andere opties heeft dan flexibel zijn, want je hebt nergens een stem in.
Ik denk dat er ook heel wat kinderen zijn die vooral iets overhouden aan het slechte huwelijk van hun ouders. Thuiskomen van school en afgesnauwd worden door vader, moeder die rode ogen heeft van het huilen (en soms blauwe plekken...). Nooit weten hoe de sfeer thuis zal zijn, dat geeft een kind een heel onveilig gevoel.
Wat mijn eigen kinderen betreft: als die al ergens iets aan overgehouden hebben, is het veeleer aan het slechte huwelijk van hun ouders dan aan de scheiding. Ze hebben een jeugd gehad die helemaal niet leuk was (understatement).
Niet alleen door de ruzies tussen hun vader en moeder, maar ook omdat hun vader hen om de haverklap vertelde dat hij spijt had dat hij kinderen had en dat mensen zonder kinderen veel gelukkiger zijn.
Toen hun vader vertrok, bloeiden ze op. Hij ging vlak in de buurt wonen. Zolang hij 'leefbaar' was, gingen ze er vaak heen (bijna iedere dag) om even te kletsen (het waren pubers) of tv te kijken. Als hij niet 'leefbaar' was gingen ze een paar dagen lang niet op bezoek, tot de chagrijnige bui over was.
Ze hebben door de scheiding veel meer stabiliteit gekregen. Ze hoefden niet bang meer te zijn, er kwam veiligheid en gezelligheid in huis. Die waren voor de scheiding meestal ver te zoeken.
Ze zijn nu al lang volwassen en mijn dochter zegt dat ik haar grote voorbeeld ben. Dat ze het bewondert hoe ik na zo'n slecht huwelijk m'n leven opgepakt heb, helemaal zelfstandig (ik heb geen alimentatie gevraagd), en hoe ik vervolgens een ontzettend fijne relatie gekregen heb en getrouwd ben met de liefste man van de wereld, die ook voor zijn stiefkinderen (en stiefkleinkinderen) altijd klaar staat. Dat ze het zo fijn vindt dat ik vrolijk en dynamisch door het leven ga, en dat ze net zoals ik wil worden.
Ze is overigens zelf gelukkig getrouwd met een hele lieve jongen.
Ik ben er rotsvast van overtuigd dat ik er goed aan gedaan heb om te scheiden (na 23 jaar huwelijk), ook voor mijn kinderen. Dat in mijn geval, en in heel wat andere (niet altijd uiteraard!), scheiden beter is voor de kinderen dan bij elkaar blijven.
dinsdag 3 februari 2009 om 15:54
In extreme situaties is scheiden idd beter, maar in niet extreme situaties (de meeste situaties dus) is scheiden schadelijker dan blijven.
Liv, ik merk dat je vastbesloten bent om te bewijzen dat scheiden positiever is voor kinderen dan het in werkelijkheid is. Dus ik denk niet dat het veel zin heeft voor mij om het tegendeel te gaan bewijzen.
Wat je zegt is wat de meeste gescheiden ouders zeggen, dat het vast vaak schadelijk is, maar bij hen niet, want....
En dat het vaak mis gaat, maar bij hen niet, want...
En dat veel ouders inderdaad niet doorhebben hoe groot de impact is, maar zijzelf wel, want....
Er zullen ongetwijfeld gevallen zijn waarin het beter is voor de kinderen dat de ouders uit elkaar gaan, maar in de meerderheid van de gevallen is scheiden schadelijker (voor de kinderen) dan blijven, dat komt uit bijna alle onderzoeken naar voren. Gek genoeg zitten er hier dus alléén maar mensen voor wie het beter is voor de kinderen dat de ouders gingen scheiden. Toch toevallig dat die minderheid hier op het forum zitten, allemaal.
Liv, ik merk dat je vastbesloten bent om te bewijzen dat scheiden positiever is voor kinderen dan het in werkelijkheid is. Dus ik denk niet dat het veel zin heeft voor mij om het tegendeel te gaan bewijzen.
Wat je zegt is wat de meeste gescheiden ouders zeggen, dat het vast vaak schadelijk is, maar bij hen niet, want....
En dat het vaak mis gaat, maar bij hen niet, want...
En dat veel ouders inderdaad niet doorhebben hoe groot de impact is, maar zijzelf wel, want....
Er zullen ongetwijfeld gevallen zijn waarin het beter is voor de kinderen dat de ouders uit elkaar gaan, maar in de meerderheid van de gevallen is scheiden schadelijker (voor de kinderen) dan blijven, dat komt uit bijna alle onderzoeken naar voren. Gek genoeg zitten er hier dus alléén maar mensen voor wie het beter is voor de kinderen dat de ouders gingen scheiden. Toch toevallig dat die minderheid hier op het forum zitten, allemaal.
dinsdag 3 februari 2009 om 15:59
quote:Eowynn_ schreef op 03 februari 2009 @ 15:54:
Gek genoeg zitten er hier dus alléén maar mensen voor wie het beter is voor de kinderen dat de ouders gingen scheiden. Toch toevallig dat die minderheid hier op het forum zitten, allemaal.Dat lijkt me behoorlijk logisch : de mensen die weten dat hun kind wél schade opgelopen door de scheiding heeft zullen niet zo gauw reageren, lijkt me.
Gek genoeg zitten er hier dus alléén maar mensen voor wie het beter is voor de kinderen dat de ouders gingen scheiden. Toch toevallig dat die minderheid hier op het forum zitten, allemaal.Dat lijkt me behoorlijk logisch : de mensen die weten dat hun kind wél schade opgelopen door de scheiding heeft zullen niet zo gauw reageren, lijkt me.
dinsdag 3 februari 2009 om 16:12
Ja, óf de mensen die wel reageren hebben niet door wat voor impact het heeft. Lijkt me ook redelijk waarschijnlijk. Ik ben vaak genoeg ouders tegengekomen die het gedrag van hun kinderen aan álles wijtten(is dat een woord? ), maar niet aan de scheiding of nieuwe partner.
Oud collega van me was al alleenstaand vanaf dat haar kinderen klein waren (1 en 2 jaar ofzo). Toen ze een jaar of 9 en 10 waren kreeg ze een nieuwe vriend, kinderen hadden nog af en toe contact met hun vader. Moeder deed niets anders dan álles afkraken wat vader deed, op het hysterische af, álles wat hij anders deed dan zijzelf was fout.
En na een jaar of 2 ging ze trouwen met nieuwe vriend en wilde ze daar zwanger van worden. Ze had het alléén nog maar over trouwen, trouwjurken, baby's, zwanger worden, enzovoorts, ook waar haar kinderen bij waren.
Vervolgens ging het met 1 van die kinderen helemaal niet lekker. Maar dat waren 'puberproblemen' het was een 'lastig kind' en het kind moest zelfs naar de kinderpsychiater vanwege 'gedragsproblemen'.
Maar dat kwam allemaal níet door de scheiding en hun 'nieuwe vader' (want hun eigen vader was toch maar een eikel volgens moeder, deze vader was veel beter en leuker en dus hun nieuwe vader) en het feit dat moeders niet kon wáchten om een nieuw kind te gaan maken, nee dat lag allemaal aan het kind zelf.
Ik heb dat verhaal van dichtbij met verbazing gevolgd. Elke poging van mij om eens aan te kaarten dat er ook wel érg veel gebeurde in het leven van dat kind (vriend en moeder gingen toen ook samenwonen bijvoorbeeld en ze raakte in de pubertijd, contact tussen vader en moeder werd alleen maar slechter) werd weggewuifd.
Kind was lastig, deed moeilijk en stond nieuwe relatie en nieuwe baby in de weg, werd geacht om het leuk te vinden dat er een baby bij zou komen en dat moeders ging trouwen, enzovoorts.
En deze moeder was er ook van overtúigd dat de scheiding alléén maar positief was, dat het véél beter voor de kinderen was dat ze gescheiden was, want ze hadden nu een véél leukere vaderfiguur en moeder was véél gelukkiger nu. En de scheiding was 'immers al 10 jaar geleden, dus wat zeurde ze nou'.
Vond het een treffend voorbeeld van hoe er totáál aan de behoeften en de angsten van dat kind voorbijgegaan werd.
Oud collega van me was al alleenstaand vanaf dat haar kinderen klein waren (1 en 2 jaar ofzo). Toen ze een jaar of 9 en 10 waren kreeg ze een nieuwe vriend, kinderen hadden nog af en toe contact met hun vader. Moeder deed niets anders dan álles afkraken wat vader deed, op het hysterische af, álles wat hij anders deed dan zijzelf was fout.
En na een jaar of 2 ging ze trouwen met nieuwe vriend en wilde ze daar zwanger van worden. Ze had het alléén nog maar over trouwen, trouwjurken, baby's, zwanger worden, enzovoorts, ook waar haar kinderen bij waren.
Vervolgens ging het met 1 van die kinderen helemaal niet lekker. Maar dat waren 'puberproblemen' het was een 'lastig kind' en het kind moest zelfs naar de kinderpsychiater vanwege 'gedragsproblemen'.
Maar dat kwam allemaal níet door de scheiding en hun 'nieuwe vader' (want hun eigen vader was toch maar een eikel volgens moeder, deze vader was veel beter en leuker en dus hun nieuwe vader) en het feit dat moeders niet kon wáchten om een nieuw kind te gaan maken, nee dat lag allemaal aan het kind zelf.
Ik heb dat verhaal van dichtbij met verbazing gevolgd. Elke poging van mij om eens aan te kaarten dat er ook wel érg veel gebeurde in het leven van dat kind (vriend en moeder gingen toen ook samenwonen bijvoorbeeld en ze raakte in de pubertijd, contact tussen vader en moeder werd alleen maar slechter) werd weggewuifd.
Kind was lastig, deed moeilijk en stond nieuwe relatie en nieuwe baby in de weg, werd geacht om het leuk te vinden dat er een baby bij zou komen en dat moeders ging trouwen, enzovoorts.
En deze moeder was er ook van overtúigd dat de scheiding alléén maar positief was, dat het véél beter voor de kinderen was dat ze gescheiden was, want ze hadden nu een véél leukere vaderfiguur en moeder was véél gelukkiger nu. En de scheiding was 'immers al 10 jaar geleden, dus wat zeurde ze nou'.
Vond het een treffend voorbeeld van hoe er totáál aan de behoeften en de angsten van dat kind voorbijgegaan werd.
dinsdag 3 februari 2009 om 16:21
Eowyn, uiteraard zijn er ook heel wat schrijnende verhalen van scheidingen waarbij kinderen wél behoorlijk lijden.
Maar ook in bovenstaand verhaal dat je vertelt, blijkt dat dat dan vooral komt door de manier waarop ouders (of een van de ouders) zich na de scheiding tegenover elkaar gedragen.
Wat ik niet fijn vind, is dat je als 'gescheiden ouder' bij voorbaat al veroordeeld wordt, zonder dat mensen je persoonlijke situatie kennen: jij bent een gescheiden ouder? O, dan ben je dús een slechte ouder die niet aan het welzijn van zijn kind denkt. Het is een soort stigma.
Maar ook in bovenstaand verhaal dat je vertelt, blijkt dat dat dan vooral komt door de manier waarop ouders (of een van de ouders) zich na de scheiding tegenover elkaar gedragen.
Wat ik niet fijn vind, is dat je als 'gescheiden ouder' bij voorbaat al veroordeeld wordt, zonder dat mensen je persoonlijke situatie kennen: jij bent een gescheiden ouder? O, dan ben je dús een slechte ouder die niet aan het welzijn van zijn kind denkt. Het is een soort stigma.
dinsdag 3 februari 2009 om 16:26
quote:Eowynn_ schreef op 03 februari 2009 @ 16:12:
Ja, óf de mensen die wel reageren hebben niet door wat voor impact het heeft. Lijkt me ook redelijk waarschijnlijk. Ik ben vaak genoeg ouders tegengekomen die het gedrag van hun kinderen aan álles wijtten(is dat een woord? ), maar niet aan de scheiding of nieuwe partner.
Dat zal zeker zo zijn Eowynn, maar het omgekeerde bestaat ook: dat als een kind van gescheiden ouders gedragsproblemen heeft, dat alléén maar aan de scheiding 'geweten' wordt en dat niet naar andere mogelijke oorzaken gekeken wordt.
Als een kind van niet-gescheiden ouders gedragsproblemen heeft, kan dat allerlei oorzaken hebben. Maar als een kind van gescheiden ouders dezelfde gedragsproblemen heeft, ligt dat altijd en uitsluitend aan de scheiding.
Ja, óf de mensen die wel reageren hebben niet door wat voor impact het heeft. Lijkt me ook redelijk waarschijnlijk. Ik ben vaak genoeg ouders tegengekomen die het gedrag van hun kinderen aan álles wijtten(is dat een woord? ), maar niet aan de scheiding of nieuwe partner.
Dat zal zeker zo zijn Eowynn, maar het omgekeerde bestaat ook: dat als een kind van gescheiden ouders gedragsproblemen heeft, dat alléén maar aan de scheiding 'geweten' wordt en dat niet naar andere mogelijke oorzaken gekeken wordt.
Als een kind van niet-gescheiden ouders gedragsproblemen heeft, kan dat allerlei oorzaken hebben. Maar als een kind van gescheiden ouders dezelfde gedragsproblemen heeft, ligt dat altijd en uitsluitend aan de scheiding.
dinsdag 3 februari 2009 om 16:28
Het geval wat ik beschreef was helemaal niet schrijnend op het eerste oog. Want ze hadden niet echt ruzie, de ouders. En moeder hield vol dat ze tegenover haar kinderen nooit negatief deed over haar ex en hem nooit uitschold. Dat was ook wel waar, maar uit álles bleek dat ze hem liever kwijt dan rijk was.
Ze was ervan overtuigd dat zij het niet zo deed als 'slechte gescheiden ouders' omdat zij wél oog had voor haar kinderen, ze een goede toekomst wilde geven en haar huwelijk echt heel slecht was geweest (en dat was volgens mij nog waar ook).
Maar tussen wat zij vertelde en tussen wat ik zag gebeuren zat een héél groot verschil. Ze hield namelijk exact hetzelfde praatje als ik hier al een keer of wat voorbij heb zien komen. En ze was er zelf ook van overtuigd dat dat klopte. Alleen wás dat dus niet zo. En ik vermoed dat die blinde vlek bij veel ouders speelt.
En ik vind het hoe dan ook sneu dat een kind 4 ouders, 8 opa's en oma's heeft, ooms en tantes van twee kanten, bij geen enkele familie écht hoort en heen en weer gesleept wordt.
Een echte solide basis ontbreekt in veel gevallen.
Ze was ervan overtuigd dat zij het niet zo deed als 'slechte gescheiden ouders' omdat zij wél oog had voor haar kinderen, ze een goede toekomst wilde geven en haar huwelijk echt heel slecht was geweest (en dat was volgens mij nog waar ook).
Maar tussen wat zij vertelde en tussen wat ik zag gebeuren zat een héél groot verschil. Ze hield namelijk exact hetzelfde praatje als ik hier al een keer of wat voorbij heb zien komen. En ze was er zelf ook van overtuigd dat dat klopte. Alleen wás dat dus niet zo. En ik vermoed dat die blinde vlek bij veel ouders speelt.
En ik vind het hoe dan ook sneu dat een kind 4 ouders, 8 opa's en oma's heeft, ooms en tantes van twee kanten, bij geen enkele familie écht hoort en heen en weer gesleept wordt.
Een echte solide basis ontbreekt in veel gevallen.
dinsdag 3 februari 2009 om 16:30
Ja, daar zit ook wel wat in Reiger. Je hóeft geen problemen te krijgen omdat je ouders gescheiden zijn, en als je ze wel hebt wil dat niet zeggen dat je ze niet ook gekregen had als ze wél bij elkaar gebleven waren. Dat zie ik ook nog wel in. Maar een zeker verband lijkt er toch wel te bestaan en lijkt me ook te bewijzen. Al houdt dat niet in dat je daar zomaar vanuit mag gaan.
dinsdag 3 februari 2009 om 19:08
quote:Eowynn_ schreef op 03 februari 2009 @ 15:54:
In extreme situaties is scheiden idd beter, maar in niet extreme situaties (de meeste situaties dus) is scheiden schadelijker dan blijven.
Liv, ik merk dat je vastbesloten bent om te bewijzen dat scheiden positiever is voor kinderen dan het in werkelijkheid is. Dus ik denk niet dat het veel zin heeft voor mij om het tegendeel te gaan bewijzen. Nee hoor, dan heb je me niet goed begrepen.
Wat je zegt is wat de meeste gescheiden ouders zeggen, dat het vast vaak schadelijk is, maar bij hen niet, want.... praat jij zo vaak met gescheiden ouders? hoe kom je toch aan al die "wijsheden"?
En dat het vaak mis gaat, maar bij hen niet, want...
En dat veel ouders inderdaad niet doorhebben hoe groot de impact is, maar zijzelf wel, want.... nee hoor, alweer niet goed begrepen
Er zullen ongetwijfeld gevallen zijn waarin het beter is voor de kinderen dat de ouders uit elkaar gaan, maar in de meerderheid van de gevallen is scheiden schadelijker (voor de kinderen) dan blijven, dat komt uit bijna alle onderzoeken naar voren. Gek genoeg zitten er hier dus alléén maar mensen voor wie het beter is voor de kinderen dat de ouders gingen scheiden. Toch toevallig dat die minderheid hier op het forum zitten, allemaal.Je leest niet goed Eowynn. Jij hebt het over ouders, dat die meestal onderschatten wat het voor de kinderen betekent. Onzin, dat haal jij echt niet uit die onderzoeken maar verzin je ter plekke.
In extreme situaties is scheiden idd beter, maar in niet extreme situaties (de meeste situaties dus) is scheiden schadelijker dan blijven.
Liv, ik merk dat je vastbesloten bent om te bewijzen dat scheiden positiever is voor kinderen dan het in werkelijkheid is. Dus ik denk niet dat het veel zin heeft voor mij om het tegendeel te gaan bewijzen. Nee hoor, dan heb je me niet goed begrepen.
Wat je zegt is wat de meeste gescheiden ouders zeggen, dat het vast vaak schadelijk is, maar bij hen niet, want.... praat jij zo vaak met gescheiden ouders? hoe kom je toch aan al die "wijsheden"?
En dat het vaak mis gaat, maar bij hen niet, want...
En dat veel ouders inderdaad niet doorhebben hoe groot de impact is, maar zijzelf wel, want.... nee hoor, alweer niet goed begrepen
Er zullen ongetwijfeld gevallen zijn waarin het beter is voor de kinderen dat de ouders uit elkaar gaan, maar in de meerderheid van de gevallen is scheiden schadelijker (voor de kinderen) dan blijven, dat komt uit bijna alle onderzoeken naar voren. Gek genoeg zitten er hier dus alléén maar mensen voor wie het beter is voor de kinderen dat de ouders gingen scheiden. Toch toevallig dat die minderheid hier op het forum zitten, allemaal.Je leest niet goed Eowynn. Jij hebt het over ouders, dat die meestal onderschatten wat het voor de kinderen betekent. Onzin, dat haal jij echt niet uit die onderzoeken maar verzin je ter plekke.
