Kinderen
alle pijlers
Aanstaande Vaders Topic :-)
maandag 29 december 2008 om 14:44
Bestaat er al zoiets als een topic voor aanstaande vaders op deze pijler...? De moeders domineren de zaak nogal, dus bij deze.
2009 was in verschillende opzichten een geweldig jaar voor mij, maar het kan nu helemaal niet meer stuk, want eergisteren gaf de zwangerschapstest van mijn vriendin plotseling een paarse streep van heb-ik-jou-daar. Zwanger!
Ik word vader.
Ben er helemaal beduusd van, maar héél erg blij.
Vandaag heeft ze nog een keer getest. En ze gaat nog een digitale test halen. Gewoon omdat we het nog niet helemaal durven te geloven. Als we erover praten, is het net alsof we elkaar een beetje in de maling zitten te nemen. Maar het is echt zo. Aan de telefoon was de huisarts er ook vrij duidelijk over: "Welke test? Duidelijke paarse streep? Dan ben je hartstikke zwanger hoor, geen twijfel over mogelijk."
Eén ding willen we nog even precies uitzoeken, namelijk hoe lang mijn vriendin precies zwanger is. Haar menstruatie vertoont al een tijdje vreemde kuren: komt heel onregelmatig. Soms ineens te laat, dan weer halverwege de cyclus een vage bloeding... Ze was de draad een beetje kwijt, de laatste tijd. Volgens onze berekeningen zou ze nu minstens vier weken zwanger moeten zijn, maar het kan ook al zeven zijn.
Ongelooflijk... In 2009 word ik papa, als alles goed gaat... Wow...
2009 was in verschillende opzichten een geweldig jaar voor mij, maar het kan nu helemaal niet meer stuk, want eergisteren gaf de zwangerschapstest van mijn vriendin plotseling een paarse streep van heb-ik-jou-daar. Zwanger!
Ik word vader.
Ben er helemaal beduusd van, maar héél erg blij.
Vandaag heeft ze nog een keer getest. En ze gaat nog een digitale test halen. Gewoon omdat we het nog niet helemaal durven te geloven. Als we erover praten, is het net alsof we elkaar een beetje in de maling zitten te nemen. Maar het is echt zo. Aan de telefoon was de huisarts er ook vrij duidelijk over: "Welke test? Duidelijke paarse streep? Dan ben je hartstikke zwanger hoor, geen twijfel over mogelijk."
Eén ding willen we nog even precies uitzoeken, namelijk hoe lang mijn vriendin precies zwanger is. Haar menstruatie vertoont al een tijdje vreemde kuren: komt heel onregelmatig. Soms ineens te laat, dan weer halverwege de cyclus een vage bloeding... Ze was de draad een beetje kwijt, de laatste tijd. Volgens onze berekeningen zou ze nu minstens vier weken zwanger moeten zijn, maar het kan ook al zeven zijn.
Ongelooflijk... In 2009 word ik papa, als alles goed gaat... Wow...
dinsdag 27 januari 2009 om 15:00
Nee, Lad wat een nare boodschap...
Ik heb het twee keer meegemaakt. De eerste keer had ik een lege vruchtzak (bleek bij de echo) en de tweede keer klopt het hartje met 8 weken wel maar met 10 weken niet meer. Herkenning alom dus. (Ik ben allebei de keren gecuretteerd.)
Ik snap je nuchtere instelling wel. Maar loop jezelf niet voorbij. Het is niet alleen 'een nare boodschap, gevolgd door een curettage en dan weer verder.' Feit blijft dat het nooit meer zo onbezonnen en leuk wordt als de eerste keer. De curettage is een fluitje van een cent, echt waar. Beide keren verliep het prima bij mij. Iedereen is vreselijk lief tegen je. Na de curettage knap je snel weer op. (Ik heb alleen wel vrij lang bloedverlies gehouden, dat was echt klote aangezien beide curettages vlak voor onze zomervakanties vielen. Ik mocht dus niet zwemmen ter plekke...)
Maar dan... Wachten op de uitslag van het weefselonderzoek. Wachten op de eerste menstruatie (mijn hele cyclus lag vreselijk overhoop na die eerste curettage). Het opnieuw gaan proberen. Soms heb je geluk en is het snel weer raak. Maar ik had pech... Voordat ik zwanger werd de tweede keer hebben we wel acht maanden mogen oefenen, terwijl het de eerste keer in één keer raak was geweest. (De derde keer ging het gelukkig weer wat sneller.) En dan het moment dat je vriendin weer zwanger is. Op het moment van de test: grote euforie! 'We did it again!!!' Maar dan... Het grote afwachten. En wachten... En nog meer wachten. Je gevoelens zijn dubbel. Van 'het is vast goed dit keer! Iedereen kan een keertje pech hebben!' Tot 'het is vast niet goed, want na die ene keer kan het vast ook nog wel een tweede keer gebeuren...' Dan de eerste echo. Met angst en beven er naar toe, omdat je de vorige keer ook zo'n nare ervaring had daar. Helaas werd het bij mij dus twee keer een nare ervaring. Dat maakt dat een verloskundigenbezoek nu ontzettend veel stress met zich meebrengt, ook al is het nu wel goed!
Hoe dan ook: neem de tijd voor elkaar. Plan een leuk weekendje weg na dit alles. Even lekker uitwaaien.
Hopelijk lukt het jullie snel weer, en gaat het dan wel goed.
Ik heb het twee keer meegemaakt. De eerste keer had ik een lege vruchtzak (bleek bij de echo) en de tweede keer klopt het hartje met 8 weken wel maar met 10 weken niet meer. Herkenning alom dus. (Ik ben allebei de keren gecuretteerd.)
Ik snap je nuchtere instelling wel. Maar loop jezelf niet voorbij. Het is niet alleen 'een nare boodschap, gevolgd door een curettage en dan weer verder.' Feit blijft dat het nooit meer zo onbezonnen en leuk wordt als de eerste keer. De curettage is een fluitje van een cent, echt waar. Beide keren verliep het prima bij mij. Iedereen is vreselijk lief tegen je. Na de curettage knap je snel weer op. (Ik heb alleen wel vrij lang bloedverlies gehouden, dat was echt klote aangezien beide curettages vlak voor onze zomervakanties vielen. Ik mocht dus niet zwemmen ter plekke...)
Maar dan... Wachten op de uitslag van het weefselonderzoek. Wachten op de eerste menstruatie (mijn hele cyclus lag vreselijk overhoop na die eerste curettage). Het opnieuw gaan proberen. Soms heb je geluk en is het snel weer raak. Maar ik had pech... Voordat ik zwanger werd de tweede keer hebben we wel acht maanden mogen oefenen, terwijl het de eerste keer in één keer raak was geweest. (De derde keer ging het gelukkig weer wat sneller.) En dan het moment dat je vriendin weer zwanger is. Op het moment van de test: grote euforie! 'We did it again!!!' Maar dan... Het grote afwachten. En wachten... En nog meer wachten. Je gevoelens zijn dubbel. Van 'het is vast goed dit keer! Iedereen kan een keertje pech hebben!' Tot 'het is vast niet goed, want na die ene keer kan het vast ook nog wel een tweede keer gebeuren...' Dan de eerste echo. Met angst en beven er naar toe, omdat je de vorige keer ook zo'n nare ervaring had daar. Helaas werd het bij mij dus twee keer een nare ervaring. Dat maakt dat een verloskundigenbezoek nu ontzettend veel stress met zich meebrengt, ook al is het nu wel goed!
Hoe dan ook: neem de tijd voor elkaar. Plan een leuk weekendje weg na dit alles. Even lekker uitwaaien.
Hopelijk lukt het jullie snel weer, en gaat het dan wel goed.
zaterdag 31 januari 2009 om 13:08
De curettage is inmiddels achter de rug (gisteren) en is goed verlopen. Mijn vriendin zag er erg tegenop en de ingreep was ook wel naar (erg veel krampen), maar na afloop zei ze dat het haar al met al was meegevallen - en dat ze hééél blij was dat het achter de rug was. Ze werd op een bedje gelegd en in een verkoeverkamer geparkeerd, maar ze had het na een paar minuten wel gezien in het ziekenhuis. Al na vijf minuten merkte ik nog amper aan haar dat ze net een curettage had ondergaan.
En vandaag leek ze wel een ander mens: blijer, energieker dan de afgelopen tijd. "Ik heb mijn lichaam weer terug, en nu kunnen we weer lekker vooruit kijken," zei ze.
En zo zie ik het ook. Nieuwe start. Volgende keer beter.
@ Ring1981: ik kan me heel goed voorstellen dat je de volgende keer minder uitgelaten bent dan de eerste keer, en meer in je maag zit met De Vragen (komt het wel goed?, etc.). Maar toch: mijn vriendin en ik hebben allebei niet de neiging om onszelf te zien als 'slachtoffer van het lot' (waarmee ik trouwens niet wil zeggen dat jij dat wel doet -- absoluut niet). Dit komt vaak voor; en wij hebben het ook gehad. Dat het de eerste twaalf weken nog geen zekerheidje is, zegt men niet voor niets. Dit heeft ons niet beschadigd of in rouw gedompeld. En hoe het de volgende keer voelt, merken we vanzelf.
We gaan inderdáád een weekendje weg, volgende week. Dat komt min of meer toevallig zo uit (want: onze 'anniversary'), maar het is wel lekker.
En vandaag leek ze wel een ander mens: blijer, energieker dan de afgelopen tijd. "Ik heb mijn lichaam weer terug, en nu kunnen we weer lekker vooruit kijken," zei ze.
En zo zie ik het ook. Nieuwe start. Volgende keer beter.
@ Ring1981: ik kan me heel goed voorstellen dat je de volgende keer minder uitgelaten bent dan de eerste keer, en meer in je maag zit met De Vragen (komt het wel goed?, etc.). Maar toch: mijn vriendin en ik hebben allebei niet de neiging om onszelf te zien als 'slachtoffer van het lot' (waarmee ik trouwens niet wil zeggen dat jij dat wel doet -- absoluut niet). Dit komt vaak voor; en wij hebben het ook gehad. Dat het de eerste twaalf weken nog geen zekerheidje is, zegt men niet voor niets. Dit heeft ons niet beschadigd of in rouw gedompeld. En hoe het de volgende keer voelt, merken we vanzelf.
We gaan inderdáád een weekendje weg, volgende week. Dat komt min of meer toevallig zo uit (want: onze 'anniversary'), maar het is wel lekker.
zaterdag 31 januari 2009 om 15:43
He, Lad, ik dacht blij aanstaande vader nieuws te gaan lezen en nu dit.
Ik hoop dat jullie over en weer antennes hebben als nuchter blijven toch niet werkt. Verdriet heeft de onhebbelijke neiging om toe te slaan op een moment dat je het niet verwacht.
Maar goed, iedereen beleeft het anders. Ik had er wel flink verdriet van, en nog meer van dat ik met dat verdriet niet bij mijn partner terecht kon.
Voor jou hoop ik op een snelle en dit keer blijvende comeback op je topic.
Ik hoop dat jullie over en weer antennes hebben als nuchter blijven toch niet werkt. Verdriet heeft de onhebbelijke neiging om toe te slaan op een moment dat je het niet verwacht.
Maar goed, iedereen beleeft het anders. Ik had er wel flink verdriet van, en nog meer van dat ik met dat verdriet niet bij mijn partner terecht kon.
Voor jou hoop ik op een snelle en dit keer blijvende comeback op je topic.
zaterdag 31 januari 2009 om 16:28
Verwerkingssessies bij de psycholoog en 'wij zullen je nooit vergeten' berichtjes in de vlindertuin lijken me ook wat overdreven, maar goed: dat is ieder zijn eigen ervaring. Ik heb 2 dagen gehuild en was er toen ook wel vrij snel klaar mee en om jezelf te zien als slachtoffer van het lot vind ik ook wat overtrokken bij een missed abortion. Die dingen gebeuren nou eenmaal en als het dan toch mis moet gaan: dan gelijk maar in in het prille stadium van een zwangerschap en niet wanneer je al halverwege bent en ook daadwerkelijk moet bevallen van een dood kind.
zondag 1 februari 2009 om 02:25
Zoals ik al eerder zei: het is me opgevallen hoe ongelooflijk verschillend de reacties zijn op zo'n missed abortion. De één dheeft het gevoel dat er een kind is overleden ("we zullen je nooit vergeten", "je zult altijd bij ons zijn", etc.), terwijl andere reacties neerkomen op 'shit happens; volgende keer beter'. Het ene is niet stommer dan het andere, wat mij betreft.
Ik denk dat de specifieke omstandigheden ook belangrijk zijn. Mijn vriendin was net een paar maandjes gestopt met de Nuva-ring. We hadden besloten dat ze vanaf nu zwanger mócht worden, maar we hadden nog helemaal niet besloten om echt te gaan 'richten' of 'proberen'. Voor we het wisten, was ze zwanger - en omdat ze al een tijdje onregelmatig menstrueerde, ontdekten we het ook nog laat. We waren zelf nog maar amper aan het idee gewend... en toen bleek het mis te zijn.
Domper. Teleurstelling. Verdrietig. Héél erg jammer.
Maar een 'verlies' of 'rouw' of een 'verwerkingsproces'? Nee, zo hebben wij het niet ervaren. Niet omdat we "besloten om nuchter te zijn", zoals Mamzelle schrijft, maar gewoon: omdat het niet zo voelde. We hebben niet beslóten om het niet te voelen.
We zijn allebei types die zich niet schamen voor tranen, of het moeten mededelen van heel slecht nieuws, maar je kunt het ook niet uit de grond stampen als je het gewoon niet zo voelt. Ik vond het nog zó prematuur allemaal dat ik er - emotioneel gezien - niet zo heel veel meer van kan maken dan wat het is: iets dat nu eenmaal kan gebeuren, in die onzekere eerste twaalf weken.
ik heb geen enkel moreel oordeel over mensen die het anders voelen, maar ik weet zeker dat mijn vriendin en ik niet over een paar dagen/weken nog ineens een moeilijke fase krijgen... Excuus aan iedereen die het gevoelloos vindt, maar zo hebben we het nu eenmaal niet ervaren, eigenlijk.
Het is de dag na de curetage, maar we hebben vanavond alweer voor het eerst gevreeën. Mijn vriendin is opgelucht en blij dat ze "haar lijf terug heeft" en dat 'het' weg is. We wachten tot ze weer ongesteld is geworden, en daarna ga ik haar weer zwanger maken. Lekker puh. Ik wil het gewoon als een leuk feestje blijven zien, hoor. Why not?
Ik denk dat de specifieke omstandigheden ook belangrijk zijn. Mijn vriendin was net een paar maandjes gestopt met de Nuva-ring. We hadden besloten dat ze vanaf nu zwanger mócht worden, maar we hadden nog helemaal niet besloten om echt te gaan 'richten' of 'proberen'. Voor we het wisten, was ze zwanger - en omdat ze al een tijdje onregelmatig menstrueerde, ontdekten we het ook nog laat. We waren zelf nog maar amper aan het idee gewend... en toen bleek het mis te zijn.
Domper. Teleurstelling. Verdrietig. Héél erg jammer.
Maar een 'verlies' of 'rouw' of een 'verwerkingsproces'? Nee, zo hebben wij het niet ervaren. Niet omdat we "besloten om nuchter te zijn", zoals Mamzelle schrijft, maar gewoon: omdat het niet zo voelde. We hebben niet beslóten om het niet te voelen.
We zijn allebei types die zich niet schamen voor tranen, of het moeten mededelen van heel slecht nieuws, maar je kunt het ook niet uit de grond stampen als je het gewoon niet zo voelt. Ik vond het nog zó prematuur allemaal dat ik er - emotioneel gezien - niet zo heel veel meer van kan maken dan wat het is: iets dat nu eenmaal kan gebeuren, in die onzekere eerste twaalf weken.
ik heb geen enkel moreel oordeel over mensen die het anders voelen, maar ik weet zeker dat mijn vriendin en ik niet over een paar dagen/weken nog ineens een moeilijke fase krijgen... Excuus aan iedereen die het gevoelloos vindt, maar zo hebben we het nu eenmaal niet ervaren, eigenlijk.
Het is de dag na de curetage, maar we hebben vanavond alweer voor het eerst gevreeën. Mijn vriendin is opgelucht en blij dat ze "haar lijf terug heeft" en dat 'het' weg is. We wachten tot ze weer ongesteld is geworden, en daarna ga ik haar weer zwanger maken. Lekker puh. Ik wil het gewoon als een leuk feestje blijven zien, hoor. Why not?
woensdag 4 februari 2009 om 18:40
Precies, die verschillende reacties merk ik ook wel. Je moet er gewoon mee omgaan zoals het komt. Ik was ook erg opgelucht na de curettage: het was maar mooi achter de rug en ik had mijn lichaam weer terug. Herkenbaar!
Maar toch kregen we bij tijd en wijlen onze 'down' momenten. Kan je ook niks aan doen. Gelukkig ben ik er niet in gaan zwelgen, maar als ik zeg: 'het deed me niks' dan lieg ik ook.
Hoe dan ook: gefeliciteerd met je anniversary! Succes met het maken van een nieuwe Lad-mini.
Ik blijf je volgen... Onze eigen forum Kluun!
Maar toch kregen we bij tijd en wijlen onze 'down' momenten. Kan je ook niks aan doen. Gelukkig ben ik er niet in gaan zwelgen, maar als ik zeg: 'het deed me niks' dan lieg ik ook.
Hoe dan ook: gefeliciteerd met je anniversary! Succes met het maken van een nieuwe Lad-mini.
Ik blijf je volgen... Onze eigen forum Kluun!
