Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
woensdag 4 februari 2009 om 18:45
woensdag 4 februari 2009 om 21:18
Lieve allemaal, wat worden hier toch steeds mooie en warme reacties geplaatst. Ik lees nog steeds mee maar schrijf weinig. Kan vaak ook gewoon niet bedenken wat ik er nog aan toe te voegen heb en over mezelf valt op het moment weinig te melden eigenlijk.
Dus kom ik hier maar gewoon even knuffels uitdelen aan iedereen die er eentje kan gebruiken.
Dus kom ik hier maar gewoon even knuffels uitdelen aan iedereen die er eentje kan gebruiken.
donderdag 5 februari 2009 om 11:30
Lieve EV, als ik zo lees wat jij allemaal al in je leven hebt meegemaakt en hebt overwonnen, kan je eigenlijk niet anders dan trots zijn op jou. Je bent zoveel obstakels tegen gekomen, en toch zet je iedere keer door. Ik vind jou zo'n ontzettend sterke vrouw met een ontzettend grote wilskracht om toch maar iedere keer weer overal het beste van te maken... Ik ben blij dat ik je tegenkom op het forum.
zaterdag 7 februari 2009 om 11:12
Na jaren van emotioneel misbruik, en dat ging ver, te ver, ben ik nu zover om echt afstand te nemen,
en als ik zeg: "zo gaat het niet meer, streep mijn naam maar door, ik doe niet meer mee met dit gezin", dan reageert mijn moeder dus met "ik kan niet leven zonder jou" .
En hoe kan je die claim: "ik kan niet leven zonder jou" teruggeven ?
Het bij haar laten, want ik heb recht op vrijheid, op een eigen leven, onbezoedeld door wat zij allemaal hebben gedaan.
Ik mag dus voor zelfbehoud kiezen, voor mij kiezen, ook al vinden zij dat niet terecht, dat maakt dus niet meer uit, wat zij vinden, dat leg ik eindelijk (!) naast me neer.
en als ik zeg: "zo gaat het niet meer, streep mijn naam maar door, ik doe niet meer mee met dit gezin", dan reageert mijn moeder dus met "ik kan niet leven zonder jou" .
En hoe kan je die claim: "ik kan niet leven zonder jou" teruggeven ?
Het bij haar laten, want ik heb recht op vrijheid, op een eigen leven, onbezoedeld door wat zij allemaal hebben gedaan.
Ik mag dus voor zelfbehoud kiezen, voor mij kiezen, ook al vinden zij dat niet terecht, dat maakt dus niet meer uit, wat zij vinden, dat leg ik eindelijk (!) naast me neer.
zaterdag 7 februari 2009 om 11:33
Wat fijn dat je dat begint te voelen EV. Want natuurlijk was het niet jouw schuld of verantwoordelijkheid. Maar zoiets graaft zich diep in, daar kun je nog zoveel rationele overwegingen tegenover zetten, het doet het gevoel niet teniet. Fijn dat dat gevoel eindelijk doorbroken wordt .
En Tinydancer, als iemand dat tegen mij zou zeggen, zou ik nu zeggen: "Leef er dan maar naar, dat niet zonder mij kunnen. Toon dat dan maar in woord en gedrag." En in jouw geval zou dat te laat zijn, je wil niet meer. Zij hebben zelf hun kansen verprutst door niet eerder na te gaan denken over jou en waar jij behoefte aan had. Jammer, het zij zo. Goed dat je durft te voelen dat je voor jezelf mag kiezen. Het klinkt alsof het heel heftig is geweest vroeger en de afgelopen jaren. Dikke .
En Tinydancer, als iemand dat tegen mij zou zeggen, zou ik nu zeggen: "Leef er dan maar naar, dat niet zonder mij kunnen. Toon dat dan maar in woord en gedrag." En in jouw geval zou dat te laat zijn, je wil niet meer. Zij hebben zelf hun kansen verprutst door niet eerder na te gaan denken over jou en waar jij behoefte aan had. Jammer, het zij zo. Goed dat je durft te voelen dat je voor jezelf mag kiezen. Het klinkt alsof het heel heftig is geweest vroeger en de afgelopen jaren. Dikke .
zaterdag 7 februari 2009 om 12:15
dank je wel voor de knuffel, Feliciaatje
het is inderdaad heftig geweest, en zij hebben zelf hun kansen verprutst, ik hoef me daar niet meer verantwoordelijk voor te voelen.
knuffel voor iedereen die er behoefte aan heeft, en goed weekend !
p.s. ik zie nog niet hoe ik plaatjes zoals de knuffel in het berichtje kan zetten ?
het is inderdaad heftig geweest, en zij hebben zelf hun kansen verprutst, ik hoef me daar niet meer verantwoordelijk voor te voelen.
knuffel voor iedereen die er behoefte aan heeft, en goed weekend !
p.s. ik zie nog niet hoe ik plaatjes zoals de knuffel in het berichtje kan zetten ?
zaterdag 7 februari 2009 om 17:10
zondag 15 februari 2009 om 05:15
Lieve alemaal,
Ik post met grote tussenpozen en ik reageer ook vaak niet op de verhalen van anderen, maar dat is niet uit desinteresse hoor. Ben voor mezelf een hoop dingen aan het uitwerken en dat is een langzaam en taai proces, vaak snap ik er zelf geen ene jota van totdat het achteraf gezien ineens op z'n plek valt...
Had al eens gepost over de band met m'n moeder, nou ja afgelopen vrijdag is ze komen praten met mij. Ze was heel eerlijk, en dat waardeer ik, maar sommige dingen kwetsen mij ook. Wat ik altijd gevoeld en geweten heb: mijn moeder schaamt zich voor mij! Ze gaf het nu ook toe, en dat deed me dan ook wel weer goed ("ik wist het, ik wist het, ik ben niet gek!") maar natuurlijk raakt het me ook. En tegelijkertijd begrijp ik het van haar kant ook nog. Ze haalt zelf heel erg háár band met háár moeder aan, mijn moeder was de pleaser vroeger, terwijl ik het juist verdom om iemand te pleasen om maar geliefd te zijn. Heb haar wel gezegfd dat ze wat dat betreft haar issues met oma eens uit moet werken, want dat ik het verdom om nog langer de gevolgen te dragen van hetgeen zij niet onder ogen wil zien. Ze gaf trouwens aan er ook mee te zitten dat ik geen band met m'n oma en opa heb. Tja, jammer dan, ik heb het geprobeerd, en na jaren en jaren steeds opnieuw het mes in de rug te krijgen heb ik er wel een keer genoeg van.
Ik heb nu ook een coachingstraject, dit krijg ik van mijn werkgever. Is niet alleen liefdadigheid hoor, sterker nog als ik volgend jaar nog steeds niet naar behoren functioneer dan heb ik dus mooi geen baan meer. Ik wil m'n werk graag houden. Maar mijn probleem zit 'm in een gevoel van niet-erkend zijn (dit komt er tot nu toe uit bij de coach en ik ben het er 100% mee eens). M'n baas zei in een driegesprek (coach, hij en ik) iets heel liefs, waardoor ik me ontzettend ontroerd voelde en begon te huilen. Van de coach moest ik toen uitleggen wat ik voelde en wat het met me deed. Ik voelde me, tja, ontroerd denk ik. Ik heb m'n baas aangekeken en 'm bedankt voor z'n empathie en menselijkheid. Hij vond het totaal niet stom ofzo, zei dat hij het idee had dat 'ie nu echt contact met me had. Ik begrijp wat hij bedoelt. Ik heb een muurtje om me heen, ik ben op m'n hoede om een ander m'n 'zwakheid' (emoties) te laten zien.
Ik moet dit patroon doorbreken, ik merk dat ik verlang naar een gezin maar wil ook toekomstige kinderen niet opzadelen met de lacunes in m'n persoonlijkheid. Ik val op afstandelijke, egotrippende klootzakken, psychologisch gezien allemaal verklaarbaar maar ik wil er vanaf. En als je dit leest, lijkt het misschien alsof ik heel ongelukkig ben, maar dat is op zich niet zo. Ik sta mezelf toe om mijn emoties/twijfels/gevoelens hier te uiten, en an sich voelt dat goed.
Ik post met grote tussenpozen en ik reageer ook vaak niet op de verhalen van anderen, maar dat is niet uit desinteresse hoor. Ben voor mezelf een hoop dingen aan het uitwerken en dat is een langzaam en taai proces, vaak snap ik er zelf geen ene jota van totdat het achteraf gezien ineens op z'n plek valt...
Had al eens gepost over de band met m'n moeder, nou ja afgelopen vrijdag is ze komen praten met mij. Ze was heel eerlijk, en dat waardeer ik, maar sommige dingen kwetsen mij ook. Wat ik altijd gevoeld en geweten heb: mijn moeder schaamt zich voor mij! Ze gaf het nu ook toe, en dat deed me dan ook wel weer goed ("ik wist het, ik wist het, ik ben niet gek!") maar natuurlijk raakt het me ook. En tegelijkertijd begrijp ik het van haar kant ook nog. Ze haalt zelf heel erg háár band met háár moeder aan, mijn moeder was de pleaser vroeger, terwijl ik het juist verdom om iemand te pleasen om maar geliefd te zijn. Heb haar wel gezegfd dat ze wat dat betreft haar issues met oma eens uit moet werken, want dat ik het verdom om nog langer de gevolgen te dragen van hetgeen zij niet onder ogen wil zien. Ze gaf trouwens aan er ook mee te zitten dat ik geen band met m'n oma en opa heb. Tja, jammer dan, ik heb het geprobeerd, en na jaren en jaren steeds opnieuw het mes in de rug te krijgen heb ik er wel een keer genoeg van.
Ik heb nu ook een coachingstraject, dit krijg ik van mijn werkgever. Is niet alleen liefdadigheid hoor, sterker nog als ik volgend jaar nog steeds niet naar behoren functioneer dan heb ik dus mooi geen baan meer. Ik wil m'n werk graag houden. Maar mijn probleem zit 'm in een gevoel van niet-erkend zijn (dit komt er tot nu toe uit bij de coach en ik ben het er 100% mee eens). M'n baas zei in een driegesprek (coach, hij en ik) iets heel liefs, waardoor ik me ontzettend ontroerd voelde en begon te huilen. Van de coach moest ik toen uitleggen wat ik voelde en wat het met me deed. Ik voelde me, tja, ontroerd denk ik. Ik heb m'n baas aangekeken en 'm bedankt voor z'n empathie en menselijkheid. Hij vond het totaal niet stom ofzo, zei dat hij het idee had dat 'ie nu echt contact met me had. Ik begrijp wat hij bedoelt. Ik heb een muurtje om me heen, ik ben op m'n hoede om een ander m'n 'zwakheid' (emoties) te laten zien.
Ik moet dit patroon doorbreken, ik merk dat ik verlang naar een gezin maar wil ook toekomstige kinderen niet opzadelen met de lacunes in m'n persoonlijkheid. Ik val op afstandelijke, egotrippende klootzakken, psychologisch gezien allemaal verklaarbaar maar ik wil er vanaf. En als je dit leest, lijkt het misschien alsof ik heel ongelukkig ben, maar dat is op zich niet zo. Ik sta mezelf toe om mijn emoties/twijfels/gevoelens hier te uiten, en an sich voelt dat goed.
zondag 15 februari 2009 om 09:48
Wat een pure mooie post MM.
Zo zonder enige scruppeles zet je het ernee.
En je voelt je er bevrijd onder zo het lijkt.
Taai proces dat wel maar je gaat ervoor.Voor jouzelf.
Tinydancer moedig dat je het naast je neer kan leggen nu.
Laat het maar daar waar het hoort.Dat had een drempel overgaan nodig.Want wat moet je met zo een beladen uitspraak van N.B. je moeder die er niet naar handeld maar het je wel zegt niet zonder je te kunnen.
EV,stapvoorstap.Lange weg maar je bent op weg iig.
je doorziet wta jou eigen inbreng kan doen veranderen.je legt het daar waar het hoort.
Hier gaat het mwah redelijk.
ben ontslagen contract(hadden me een vast moeten geven na 3x verl.) is niet verlengd.
Ik was niet de enige.Al de flexers van afgelopen 3jr. liggen eruit.
Niet getreurd zag er het heil niet meer van in had ik al gezegt hier hé.
Haald eer gene voldoening (meer) uit.
Werd raar van overal als flex geplaatst te worden ook.Geen concrete contacten op kunnen bouwen een warboel in feite dan weer hier dan weer daar en de rotzooi opruimend van een ander.
Nee ben blij.
Opent nieuwe deuren voor me al zal dat een pittige opdracht zijn gezien de arbeidsmarkt now a days.
Desnoods doe ik eerst vrijwilligerswerk.Ben ik tenminste bezig dta is altijd goed.
Is genoeg vraag naar iig.
Nadeel is ik moet solliciteren nu per mnd. zoveel.Niet in de zin van bléh geen zin aan,te meer hoe kom ik er weer tussen.
We zullen afwachten.
Verder ben ik toe aan wat voorjaar.
Afgelopen woensdag zou vader een jaar ouder worden.heb nog steeds het idee hij zit gewoon in Zw.
Volgende week met zus nara zijn graf en de libelle er neerleggen en maar eens een prataje maken met hem opdat het werkelijk is hij is niet meer.
Voor ieder een
Zo zonder enige scruppeles zet je het ernee.
En je voelt je er bevrijd onder zo het lijkt.
Taai proces dat wel maar je gaat ervoor.Voor jouzelf.
Tinydancer moedig dat je het naast je neer kan leggen nu.
Laat het maar daar waar het hoort.Dat had een drempel overgaan nodig.Want wat moet je met zo een beladen uitspraak van N.B. je moeder die er niet naar handeld maar het je wel zegt niet zonder je te kunnen.
EV,stapvoorstap.Lange weg maar je bent op weg iig.
je doorziet wta jou eigen inbreng kan doen veranderen.je legt het daar waar het hoort.
Hier gaat het mwah redelijk.
ben ontslagen contract(hadden me een vast moeten geven na 3x verl.) is niet verlengd.
Ik was niet de enige.Al de flexers van afgelopen 3jr. liggen eruit.
Niet getreurd zag er het heil niet meer van in had ik al gezegt hier hé.
Haald eer gene voldoening (meer) uit.
Werd raar van overal als flex geplaatst te worden ook.Geen concrete contacten op kunnen bouwen een warboel in feite dan weer hier dan weer daar en de rotzooi opruimend van een ander.
Nee ben blij.
Opent nieuwe deuren voor me al zal dat een pittige opdracht zijn gezien de arbeidsmarkt now a days.
Desnoods doe ik eerst vrijwilligerswerk.Ben ik tenminste bezig dta is altijd goed.
Is genoeg vraag naar iig.
Nadeel is ik moet solliciteren nu per mnd. zoveel.Niet in de zin van bléh geen zin aan,te meer hoe kom ik er weer tussen.
We zullen afwachten.
Verder ben ik toe aan wat voorjaar.
Afgelopen woensdag zou vader een jaar ouder worden.heb nog steeds het idee hij zit gewoon in Zw.
Volgende week met zus nara zijn graf en de libelle er neerleggen en maar eens een prataje maken met hem opdat het werkelijk is hij is niet meer.
Voor ieder een
donderdag 19 februari 2009 om 11:43
Wat is dit topic naar beneden gezakt, even uppen..
Face, wat rot voor je dat je ontslagen bent. Ik hoop dat je weer iets leuks zal vinden, en je niet lang hoeft te solliciteren.
Dat naast me neer leggen, gaat op zich goed (zolang er niet aan me getrokken wordt ). Maar afgelopen week is een tante (zus van mijn moeder) zich er weer mee aan het bemoeien, ik neem nu dus de lijn niet meer op.
Maar het is toch van de gekke, dat ik in mijn eigen huis, bang ben op een telefoon op te nemen.
En dat bedoelde ik ook met mijn eerste post (van een paar weken geleden) dat ze maar blijven trekken, toch bellen, kaartje etc.
Ik laat dus nu de post (als die van hun komt ) ook dicht.
Maar ik wil het liefste dat ze me met rust laten, dat getrek levert toch stress en spanning op, en kost me bergen energie....
voor ieder die het nodig heeft,
Face, wat rot voor je dat je ontslagen bent. Ik hoop dat je weer iets leuks zal vinden, en je niet lang hoeft te solliciteren.
Dat naast me neer leggen, gaat op zich goed (zolang er niet aan me getrokken wordt ). Maar afgelopen week is een tante (zus van mijn moeder) zich er weer mee aan het bemoeien, ik neem nu dus de lijn niet meer op.
Maar het is toch van de gekke, dat ik in mijn eigen huis, bang ben op een telefoon op te nemen.
En dat bedoelde ik ook met mijn eerste post (van een paar weken geleden) dat ze maar blijven trekken, toch bellen, kaartje etc.
Ik laat dus nu de post (als die van hun komt ) ook dicht.
Maar ik wil het liefste dat ze me met rust laten, dat getrek levert toch stress en spanning op, en kost me bergen energie....
voor ieder die het nodig heeft,
zaterdag 21 februari 2009 om 08:13
Voor iedereen hier:
Volgens mij wordt er in de stilte hard gewerkt. Face, het heeft gewoon zo moeten zijn en ik ben er zeker van dat er iets beters op je pad gaat komen. En EV, voor jou geldt hetzelfde.
Respect voor alle processen die hier lopen bij iedereen, jullie zijn goed bezig.
Felicia, hoe is het nu met jou? En MissMara, wanneer ben je ook weer uitgerekend (als dat zo ongeveer nu is en je nog niet bevallen bent, dan kun je deze vraag waarschijnlijk niet meer horen, sorry in dat geval ).
Volgens mij wordt er in de stilte hard gewerkt. Face, het heeft gewoon zo moeten zijn en ik ben er zeker van dat er iets beters op je pad gaat komen. En EV, voor jou geldt hetzelfde.
Respect voor alle processen die hier lopen bij iedereen, jullie zijn goed bezig.
Felicia, hoe is het nu met jou? En MissMara, wanneer ben je ook weer uitgerekend (als dat zo ongeveer nu is en je nog niet bevallen bent, dan kun je deze vraag waarschijnlijk niet meer horen, sorry in dat geval ).
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
