Zwanger
alle pijlers
Spijt abortus
dinsdag 26 september 2017 om 17:20
Ik wil graag mijn verhaal kwijt. En ik zou ook graag advies willen ontvangen. Maar a.u.b. geen oordeel over mijn abortus. Ik heb het daar al zwaar genoeg mee.
Ik ben een jonge vrouw van 35 jaar. Ik woon samen met mijn man en 2 kinderen. Ik heb in mijn leven al wel het een en ander meegemaakt. Veel verdriet maar ook veel blijdschap. Het afgelopen jaar was zwaar voor mij. Waardoor ik in een soort van burn-out zat. Alles was me te veel. Mijn man maakte zich ook veel zorgen over mij. Het leek alsof ik in een depressie zat. Tijdens deze moeilijke periode ben ik onverwachts zwanger geraakt. Het enige wat ik dacht toen ik zag dat ik zwanger was; ik wil het niet. Ik snap dat dit voor veel mensen niet te begrijpen is, die dit lezen. Maar ik kan mijn gedachte van toen niet veranderen. Ik had gewoon veel angst. Wat als ik niet voor het kindje kan zorgen (wegens een zware depressie). Elke dag was in die periode te veel. Uiteindelijk na heel veel praten met mijn man, nadenken, huilen, etc., heb ik een abortus gepleegd. Nu een paar maanden verder heb ik enorm veel spijt. Ik had dit nooit moeten doen. Ik heb er zoveel last van. Zoveel verdriet. Ik sta er elke dag mee op en ik ga er elke dag weer mee naar bed. Als ik een moeder met een baby zie krijg ik tranen in mijn ogen.
Nu wil ik zo graag een tweede kans krijgen. En toch heel bewust opnieuw zwanger worden. Maar aangezien het nu nog steeds niet zo goed met mij gaat, vanwege het feit dat ik een abortus heb gepleegd, heb ik toch nog een soort angst. Wat als ik alsnog in een depressie raak..
Ik weet het, het klinkt allemaal heel complex. En als je dit leest, lijk ik misschien een heel onstabiel iemand.
Ik ben even benieuwd of iemand zich herkent in mijn verhaal. Ik voel me soms zo vreselijk eenzaam in mijn verdriet. Ik schaam me ervoor dat ik een abortus hebt gepleegd. Het is toch een soort taboe in de wereld. Dus ik praat er eigenlijk met niemand over. Dat maakt het verdriet soms erg zwaar. Misschien heel rare gedachte. Maar ik ben al 35. Als ik nog een kindje wil is dit het moment. Hoe ouder ik word, hoe lastiger het wordt om zwanger te raken (en ook de gezondheid van het kindje staat dan iets meer op het spel).
Ik ben een jonge vrouw van 35 jaar. Ik woon samen met mijn man en 2 kinderen. Ik heb in mijn leven al wel het een en ander meegemaakt. Veel verdriet maar ook veel blijdschap. Het afgelopen jaar was zwaar voor mij. Waardoor ik in een soort van burn-out zat. Alles was me te veel. Mijn man maakte zich ook veel zorgen over mij. Het leek alsof ik in een depressie zat. Tijdens deze moeilijke periode ben ik onverwachts zwanger geraakt. Het enige wat ik dacht toen ik zag dat ik zwanger was; ik wil het niet. Ik snap dat dit voor veel mensen niet te begrijpen is, die dit lezen. Maar ik kan mijn gedachte van toen niet veranderen. Ik had gewoon veel angst. Wat als ik niet voor het kindje kan zorgen (wegens een zware depressie). Elke dag was in die periode te veel. Uiteindelijk na heel veel praten met mijn man, nadenken, huilen, etc., heb ik een abortus gepleegd. Nu een paar maanden verder heb ik enorm veel spijt. Ik had dit nooit moeten doen. Ik heb er zoveel last van. Zoveel verdriet. Ik sta er elke dag mee op en ik ga er elke dag weer mee naar bed. Als ik een moeder met een baby zie krijg ik tranen in mijn ogen.
Nu wil ik zo graag een tweede kans krijgen. En toch heel bewust opnieuw zwanger worden. Maar aangezien het nu nog steeds niet zo goed met mij gaat, vanwege het feit dat ik een abortus heb gepleegd, heb ik toch nog een soort angst. Wat als ik alsnog in een depressie raak..
Ik weet het, het klinkt allemaal heel complex. En als je dit leest, lijk ik misschien een heel onstabiel iemand.
Ik ben even benieuwd of iemand zich herkent in mijn verhaal. Ik voel me soms zo vreselijk eenzaam in mijn verdriet. Ik schaam me ervoor dat ik een abortus hebt gepleegd. Het is toch een soort taboe in de wereld. Dus ik praat er eigenlijk met niemand over. Dat maakt het verdriet soms erg zwaar. Misschien heel rare gedachte. Maar ik ben al 35. Als ik nog een kindje wil is dit het moment. Hoe ouder ik word, hoe lastiger het wordt om zwanger te raken (en ook de gezondheid van het kindje staat dan iets meer op het spel).
dinsdag 26 september 2017 om 19:23
Meid, straf jezelf niet zo. Je hebt destijds de beslssing voor abortus genomen vanwege redenen die op dat moment voor jou doorslaggevend waren. En zo te lezen was dat een erg verstandige keuze en heb je daarmee goed voor jezelf en je gezin gezorgd. Dat is het allerbelangrijkste en daar moet je nu aan denken.
Spijt hebben en jezelf van alles verwijten doe je vanuit het nu, dat heeft geen zin en je maakt het jezelf alleen maar moeilijk.
Abortus is altijd ingrijpend en het heeft een nasleep, in jouw geval rouw. Gun jezelf de tijd om dat te verwerken, vraag desnoods om hulp als je er zelf niet uitkomt. Maar jezelf niet straffen, dat is zonde.
Spijt hebben en jezelf van alles verwijten doe je vanuit het nu, dat heeft geen zin en je maakt het jezelf alleen maar moeilijk.
Abortus is altijd ingrijpend en het heeft een nasleep, in jouw geval rouw. Gun jezelf de tijd om dat te verwerken, vraag desnoods om hulp als je er zelf niet uitkomt. Maar jezelf niet straffen, dat is zonde.
dinsdag 26 september 2017 om 19:32
Een hele grote kans dat je door je burn out emotioneel veel minder veerkrachtig bent en je dus veel minder goed in staat bent de abortus te verwerken.
Een nieuwe baby maakt de abortus niet ongedaan, en als het een huilbaby is dan kan het je wel eens emotioneel opbreken in plaats van helen.
Niet dat het niet natuurlijk is, verlangen naar "een tweede kans", zeker als je spijt hebt. Maar je raakt niet alleen zwanger, je creeert een geheel mensenleven.
Een nieuwe baby maakt de abortus niet ongedaan, en als het een huilbaby is dan kan het je wel eens emotioneel opbreken in plaats van helen.
Niet dat het niet natuurlijk is, verlangen naar "een tweede kans", zeker als je spijt hebt. Maar je raakt niet alleen zwanger, je creeert een geheel mensenleven.
dinsdag 26 september 2017 om 20:12
Ik zou er toch nog zeker een jaar mee wachten voordat je echt gaat proberen zwanger te worden. Je bent gelukkig nog jong genoeg om er even mee te wachten. gun jezelf die tijd. Als je na ongeveer een jaar nog steeds heel graag een baby wil, dan zou ik er zeker voor gaan. Het moet gewoon geen opwelling zijn, een kind is zo'n grote verantwoordelijkheid. Je hebt er natuurlijk al twee, dus je weet er alles van 
dinsdag 26 september 2017 om 22:26
35 is echt niet bejaard. Je hebt waarschijnlijk echt nog tijd om opnieuw zwanger te worden, als je dat echt wil. Je kans op zwangerschap is sowieso al hoger omdat je blijkbaar eerder al zwanger en bevallen bent. Dus die haast... Dat praat je jezelf ook een beetje aan.
Want nu zijn de problemen die je eerder lieten besluiten om een abortus te laten doen niet over. Dus ga aan de problemen werken, ga terug naar je huisarts en vraag een verwijzing naar een psycholoog. Dat hoeft ook vaak echt geen jaren te duren. Anderen hebben ook goede suggesties qua instanties gepost in dit topic.
Want nu zijn de problemen die je eerder lieten besluiten om een abortus te laten doen niet over. Dus ga aan de problemen werken, ga terug naar je huisarts en vraag een verwijzing naar een psycholoog. Dat hoeft ook vaak echt geen jaren te duren. Anderen hebben ook goede suggesties qua instanties gepost in dit topic.
woensdag 27 september 2017 om 00:56
Probeer je focus te verleggen
van
“zo snel mogelijk een extra kind krijgen om mijn rotgevoel weg te krijgen”
naar:
“ik houd het bij twee kinderen want dat is het beste voor ons allemaal”.
Als je ervan uit gaat dat het de rest van je leven bij twee kinderen blijft, dan kun je dat feit gaan verwerken. Dan kun je je met hart en ziel gaan richten op de twee kinderen die je al hebt. Dan kun je gaan werken aan je eigen herstel. Dat kun je tot besef komen dat je een verstandige keuze hebt gemaakt, die jou en je gezin ten goede komt.
Neem vandaag het besluit om niet te blijven hangen in het “wat als...?” en “ik heb een fout gemaakt die ik z.s.m. ongedaan moet maken”.
Je hebt geen fout gemaakt, er hoeft niets ongedaan gemaakt te worden. Je hebt een verstandige keuze gemaakt in het belang van je gezin en je gaat daar nu mee leren leven.
Het leven is niet altijd maakbaar, soms moet je je bij een situatie neerleggen. Mijn man en ik wilden altijd drie kinderen, maar ook wij hebben besloten (wegens gezondheidsproblemen) dat het beter was om het bij twee kinderen te laten. En ja, natuurlijk hadden we graag nog zo’n leukerd erbij gehad en hadden onze kinderen graag nog een broertje/zusje erbij gehad. Maar we hebben geaccepteerd dat het voor ons allevier beter is als de situatie blijft zoals die is. En door gezamenlijke inspanning zijn we nu ontzettend gelukkig met z’n vieren. Onze focus ligt op wat we wèl hebben.
van
“zo snel mogelijk een extra kind krijgen om mijn rotgevoel weg te krijgen”
naar:
“ik houd het bij twee kinderen want dat is het beste voor ons allemaal”.
Als je ervan uit gaat dat het de rest van je leven bij twee kinderen blijft, dan kun je dat feit gaan verwerken. Dan kun je je met hart en ziel gaan richten op de twee kinderen die je al hebt. Dan kun je gaan werken aan je eigen herstel. Dat kun je tot besef komen dat je een verstandige keuze hebt gemaakt, die jou en je gezin ten goede komt.
Neem vandaag het besluit om niet te blijven hangen in het “wat als...?” en “ik heb een fout gemaakt die ik z.s.m. ongedaan moet maken”.
Je hebt geen fout gemaakt, er hoeft niets ongedaan gemaakt te worden. Je hebt een verstandige keuze gemaakt in het belang van je gezin en je gaat daar nu mee leren leven.
Het leven is niet altijd maakbaar, soms moet je je bij een situatie neerleggen. Mijn man en ik wilden altijd drie kinderen, maar ook wij hebben besloten (wegens gezondheidsproblemen) dat het beter was om het bij twee kinderen te laten. En ja, natuurlijk hadden we graag nog zo’n leukerd erbij gehad en hadden onze kinderen graag nog een broertje/zusje erbij gehad. Maar we hebben geaccepteerd dat het voor ons allevier beter is als de situatie blijft zoals die is. En door gezamenlijke inspanning zijn we nu ontzettend gelukkig met z’n vieren. Onze focus ligt op wat we wèl hebben.
woensdag 27 september 2017 om 09:44
cactusss schreef: ↑26-09-2017 19:32Een hele grote kans dat je door je burn out emotioneel veel minder veerkrachtig bent en je dus veel minder goed in staat bent de abortus te verwerken.
Een nieuwe baby maakt de abortus niet ongedaan, en als het een huilbaby is dan kan het je wel eens emotioneel opbreken in plaats van helen.
Niet dat het niet natuurlijk is, verlangen naar "een tweede kans", zeker als je spijt hebt. Maar je raakt niet alleen zwanger, je creeert een geheel mensenleven.
Stress en zeker in combinatie met depressie en angsten verhoogt de kans op een huilbaby ook nog eens flink. Bij een gezonde moeder is de kans op een huilbaby zo een 3%, wanneer de moeder veel stress ervaart (denk aan hoge werkdruk of relationele problemen) is de kans 10%, bij vrouwen die naast stress ook last hebben van angsten en depressie is die kans 20%. De geestelijke gezondheid van de moeder heeft hier dus een behoorlijke invloed op. En dan hebben we het alleen maar over een huilbaby, er zijn zo nog wel 100 dingen te bedenken die er juist voor zorgen dat de geboorte van een nieuwe baby alleen maar meer stress en zorgen met zich meebrengt. Helaas is het lang niet altijd een roze wolk. Dat is altijd zwaar maar als de baby als doel heeft gekregen alles beter te maken dan komt het helemaal hard aan als het allemaal tegenvalt. Dat kan TO dan inderdaad helemaal opbreken en dan zitten alle drie de kinderen en haar partner die voor twee kinderen, een zorgen baby en een zieke partner moet zorgen met de gebakken peren.
Mijn man en ik hadden eigenlijk nog best een kind erbij willen hebben maar omdat de laatste zwangerschap heel moeizaam verliep en ik heel ziek was en daarna een tijd moest herstellen hebben we gekozen het erbij te laten. We wilde het onszelf, elkaar en de kinderen die we al hadden niet nog een keer aandoen dat ik een jaar uit de roulatie ben. Je kunt niet alles hebben in het leven helaas.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
woensdag 27 september 2017 om 09:51
Zou je niet eerst eens proberen om beter te worden, zodat je de kinderen die er al zijn de zorg kunt geven die zij nodig hebben? Dat ben je aan hen verplicht. Je bent hun moeder en in plaats van alles op alles te zetten om van je depressieve gevoelens af te komen, wil je er nog een kind bij om je eerdere besluit te verzachten. Hoe moet dit voor je kinderen en je man zijn? Echt, zoek psychische hulp.
woensdag 27 september 2017 om 18:33
Die abortus vind ik begrijpelijk, dat opnieuw zwanger willen worden is best begrijpelijk, maar lijkt mij totale waanzin en een meer dan slecht plan.
Je komt allesbehalve stabiel over.
Wat moet je in godsnaam met een zwangerschap en daarna een baby als je er zo slecht aantoe bent?
Zorg eerst eens dat je een leuke en fijne moeder bent voor je twee kinderen en een leuke partner voor je man, want die hebben het met jouw toestand ook niet makkelijk denk ik zo.
Gun jezelf én je gezin rust en aandacht.
Een zwangerschap lost niets op, het maakt het alleen maar erger.
Als je nu al zo 'labiel' bent, wat denk je dat zo'n zwangerschap nog extra gaat aanrichten? Dat gaat je geen beter mens maken.
Je komt allesbehalve stabiel over.
Wat moet je in godsnaam met een zwangerschap en daarna een baby als je er zo slecht aantoe bent?
Zorg eerst eens dat je een leuke en fijne moeder bent voor je twee kinderen en een leuke partner voor je man, want die hebben het met jouw toestand ook niet makkelijk denk ik zo.
Gun jezelf én je gezin rust en aandacht.
Een zwangerschap lost niets op, het maakt het alleen maar erger.
Als je nu al zo 'labiel' bent, wat denk je dat zo'n zwangerschap nog extra gaat aanrichten? Dat gaat je geen beter mens maken.
donderdag 28 september 2017 om 08:22
Handelen vanuit emotie is nooit goed. Dat jij dit deed ten tijde van de zwangerschap door middel van abortus is begrijpelijk. Op dat moment moest je in actie komen. Nu echter handel je wederom vanuit emotie. Je hebt spijt en denkt dat een ander kindje dit gevoel kan verminderen of wegnemen. Dat zal echter absoluut niet het geval zijn. Sterker nog.....wanneer je nu, enkel omwille van dat gevoel zonder daadwerkelijke kinderwens, wederom voor een kindje gaat zou die abortus zijn doel voorbij zijn geschoten.
Ik begrijp dat het moeilijk is nu clean te denken, probeer het echter wel, met behulp van begeleiding op emotioneel en psychisch vlak.
Ik vind het overigens helemaal niet raar dat je koos voor abortus. Wanneer je je zo voelt als jij je voelde past daar geen kind bij. Jij hebt gehandeld op een wijze die op dat moment voor jou het best was. En zodoende handelde jij ook op een manier die het beste was voor dat kindje. Je hebt je moederrol dus hartstikke goed vervuld. Twijfel niet aan jezelf. Zorg goed voor jezelf, dat hebben jij, je man en je kinderen heel hard nodig. Een moeder en vrouw die goed voor zichzelf zorgt.
Ik begrijp dat het moeilijk is nu clean te denken, probeer het echter wel, met behulp van begeleiding op emotioneel en psychisch vlak.
Ik vind het overigens helemaal niet raar dat je koos voor abortus. Wanneer je je zo voelt als jij je voelde past daar geen kind bij. Jij hebt gehandeld op een wijze die op dat moment voor jou het best was. En zodoende handelde jij ook op een manier die het beste was voor dat kindje. Je hebt je moederrol dus hartstikke goed vervuld. Twijfel niet aan jezelf. Zorg goed voor jezelf, dat hebben jij, je man en je kinderen heel hard nodig. Een moeder en vrouw die goed voor zichzelf zorgt.
donderdag 28 september 2017 om 20:08
Ach lieve TO , je deed op dat moment de keuze maken voor jullie en je kindje, omdat dat op dat moment de beste keuze was. Leven met schuldgevoel is geen leven. Je zadelt jezelf en je naasten op met een onbestemd, onveilig gevoel dat je leven kan overheersen.
Geef jezelf tijd en nog belangrijker; vergeef jezelf.
Geef jezelf tijd en nog belangrijker; vergeef jezelf.
donderdag 28 september 2017 om 20:14
Ik begrijp de wanhoop van TO wel. Ze realiseert zich wat " had kunnen zijn" en zit nu met een onvervuld verlangen en liefde naar iemand die er nooit zal komen. Zoiets kan gekmakend zijn.
Psychologische hulp is zeker aan te raden.
donderdag 28 september 2017 om 20:34
Spijt is een slechte raadgever en kindjes maken doe je doorgaans niet om je eigen schuldgevoelens te sussen.
Je doet er beter aan om in het vervolg betere maatregelen te nemen omtrent zwangerschapspreventie. Op zo een leeftijd ongewenst zwanger raken vind ik onacceptabel. Dat jouw verhaal voor andere vrouwen ook een waarschuwing mag zijn om niet laks met de pil en condooms om te schieten, een abortus is niet iets wat je zomaar eventjes ondergaat vroeg of laat krijg je psychisch toch last ervan. Als je je kindje wilt eren zorg je dat je niet een paar maanden na dato alsnog zwanger word om egoistische redenen.
Je doet er beter aan om in het vervolg betere maatregelen te nemen omtrent zwangerschapspreventie. Op zo een leeftijd ongewenst zwanger raken vind ik onacceptabel. Dat jouw verhaal voor andere vrouwen ook een waarschuwing mag zijn om niet laks met de pil en condooms om te schieten, een abortus is niet iets wat je zomaar eventjes ondergaat vroeg of laat krijg je psychisch toch last ervan. Als je je kindje wilt eren zorg je dat je niet een paar maanden na dato alsnog zwanger word om egoistische redenen.
zondag 8 juli 2018 om 14:00
Huh?lippenbalsem schreef: ↑08-07-2018 13:56je stapt eerst uit een relatie met gezin n laat je je door een of ander studentje zwanger maken, terwijl je op kantoor ook nog met zo n gevalletje lig te rotzooien. en die hufter laat daarvoor zijn gezin vallen, de schoft.in principe heb jij 2 gezinnen verscheurd DINGETJE.homewreckers noemen ze dat toch
karma rekent nog wel met jullie af.
zondag 8 juli 2018 om 14:55
lippenbalsem schreef: ↑08-07-2018 13:56je stapt eerst uit een relatie met gezin n laat je je door een of ander studentje zwanger maken, terwijl je op kantoor ook nog met zo n gevalletje lig te rotzooien. en die hufter laat daarvoor zijn gezin vallen, de schoft.in principe heb jij 2 gezinnen verscheurd DINGETJE.homewreckers noemen ze dat toch
karma rekent nog wel met jullie af.
Inderdaad, HUH??
