Zwanger
alle pijlers
Spijt abortus
dinsdag 26 september 2017 om 17:20
Ik wil graag mijn verhaal kwijt. En ik zou ook graag advies willen ontvangen. Maar a.u.b. geen oordeel over mijn abortus. Ik heb het daar al zwaar genoeg mee.
Ik ben een jonge vrouw van 35 jaar. Ik woon samen met mijn man en 2 kinderen. Ik heb in mijn leven al wel het een en ander meegemaakt. Veel verdriet maar ook veel blijdschap. Het afgelopen jaar was zwaar voor mij. Waardoor ik in een soort van burn-out zat. Alles was me te veel. Mijn man maakte zich ook veel zorgen over mij. Het leek alsof ik in een depressie zat. Tijdens deze moeilijke periode ben ik onverwachts zwanger geraakt. Het enige wat ik dacht toen ik zag dat ik zwanger was; ik wil het niet. Ik snap dat dit voor veel mensen niet te begrijpen is, die dit lezen. Maar ik kan mijn gedachte van toen niet veranderen. Ik had gewoon veel angst. Wat als ik niet voor het kindje kan zorgen (wegens een zware depressie). Elke dag was in die periode te veel. Uiteindelijk na heel veel praten met mijn man, nadenken, huilen, etc., heb ik een abortus gepleegd. Nu een paar maanden verder heb ik enorm veel spijt. Ik had dit nooit moeten doen. Ik heb er zoveel last van. Zoveel verdriet. Ik sta er elke dag mee op en ik ga er elke dag weer mee naar bed. Als ik een moeder met een baby zie krijg ik tranen in mijn ogen.
Nu wil ik zo graag een tweede kans krijgen. En toch heel bewust opnieuw zwanger worden. Maar aangezien het nu nog steeds niet zo goed met mij gaat, vanwege het feit dat ik een abortus heb gepleegd, heb ik toch nog een soort angst. Wat als ik alsnog in een depressie raak..
Ik weet het, het klinkt allemaal heel complex. En als je dit leest, lijk ik misschien een heel onstabiel iemand.
Ik ben even benieuwd of iemand zich herkent in mijn verhaal. Ik voel me soms zo vreselijk eenzaam in mijn verdriet. Ik schaam me ervoor dat ik een abortus hebt gepleegd. Het is toch een soort taboe in de wereld. Dus ik praat er eigenlijk met niemand over. Dat maakt het verdriet soms erg zwaar. Misschien heel rare gedachte. Maar ik ben al 35. Als ik nog een kindje wil is dit het moment. Hoe ouder ik word, hoe lastiger het wordt om zwanger te raken (en ook de gezondheid van het kindje staat dan iets meer op het spel).
Ik ben een jonge vrouw van 35 jaar. Ik woon samen met mijn man en 2 kinderen. Ik heb in mijn leven al wel het een en ander meegemaakt. Veel verdriet maar ook veel blijdschap. Het afgelopen jaar was zwaar voor mij. Waardoor ik in een soort van burn-out zat. Alles was me te veel. Mijn man maakte zich ook veel zorgen over mij. Het leek alsof ik in een depressie zat. Tijdens deze moeilijke periode ben ik onverwachts zwanger geraakt. Het enige wat ik dacht toen ik zag dat ik zwanger was; ik wil het niet. Ik snap dat dit voor veel mensen niet te begrijpen is, die dit lezen. Maar ik kan mijn gedachte van toen niet veranderen. Ik had gewoon veel angst. Wat als ik niet voor het kindje kan zorgen (wegens een zware depressie). Elke dag was in die periode te veel. Uiteindelijk na heel veel praten met mijn man, nadenken, huilen, etc., heb ik een abortus gepleegd. Nu een paar maanden verder heb ik enorm veel spijt. Ik had dit nooit moeten doen. Ik heb er zoveel last van. Zoveel verdriet. Ik sta er elke dag mee op en ik ga er elke dag weer mee naar bed. Als ik een moeder met een baby zie krijg ik tranen in mijn ogen.
Nu wil ik zo graag een tweede kans krijgen. En toch heel bewust opnieuw zwanger worden. Maar aangezien het nu nog steeds niet zo goed met mij gaat, vanwege het feit dat ik een abortus heb gepleegd, heb ik toch nog een soort angst. Wat als ik alsnog in een depressie raak..
Ik weet het, het klinkt allemaal heel complex. En als je dit leest, lijk ik misschien een heel onstabiel iemand.
Ik ben even benieuwd of iemand zich herkent in mijn verhaal. Ik voel me soms zo vreselijk eenzaam in mijn verdriet. Ik schaam me ervoor dat ik een abortus hebt gepleegd. Het is toch een soort taboe in de wereld. Dus ik praat er eigenlijk met niemand over. Dat maakt het verdriet soms erg zwaar. Misschien heel rare gedachte. Maar ik ben al 35. Als ik nog een kindje wil is dit het moment. Hoe ouder ik word, hoe lastiger het wordt om zwanger te raken (en ook de gezondheid van het kindje staat dan iets meer op het spel).
donderdag 3 januari 2019 om 08:53
Wil allereerst zeggen dat je je niet moet schamen voor je abortus. Op dat moment heb je samen met je man een overwogen beslissing genomen. Misschien heb je er spijt van, maar schamen moet je je niet doen.
Op dit eigenste moment heb je twee kinderen. Heb je het gevoel dat je er 100% kunt zijn voor hen? Zoniet, probeer dan eerst hier aan te werken, zij zijn er al. Als je je zo verdrietig voelt, zoek professionele hulp. Ook hier is geen schande in, maar is heel menselijk.
Op dit eigenste moment heb je twee kinderen. Heb je het gevoel dat je er 100% kunt zijn voor hen? Zoniet, probeer dan eerst hier aan te werken, zij zijn er al. Als je je zo verdrietig voelt, zoek professionele hulp. Ook hier is geen schande in, maar is heel menselijk.
