Vriend wil een kind... ik niet (denk ik)

quote:Chica34 schreef op 19 februari 2009 @ 08:59:

[...]





Zitten we op de kinderpijler daar op te wachten dan? Hebben we dat nodig dan? Dacht het niet. Ik als moeder kan ook nog wel zelf bedenken wat de nadelen zijn hoor, daar heb ik in principe niet zon eenzijdige mening voor nodig. Ben er echt niet dommer van geworden dat moederschap. Sterker nog ik ben een hoop ervaring rijker, wat Elninjoo waarschijnlijk nooit zal ervaren. Ik (en ik denk de hele kinderpijler) ben zelf heel goed in staat om voor mezelf te denken en beslissingen te nemen.Waarom niet? Veel onderwerpen op de kinderpijler gaan over mensen die twijfelen wel of geen kinderen te nemen. Dan is het toch niet slecht een keer te horen hoe het uitpakt voor iemand die echt nee heeft gezegd tegen kinderen? Ik zie er in ieder geval geen nadeel in een extra mening te horen. En dan mag je zelf weten of je het oneens bent of niet. Dat maakt niet uit, maar dan hoor je hem tenminste. In plaats van altijd: kinderen zijn heerlijk en geweldig en je moet ze gewoon nemen.

quote:ingmagh schreef op 19 februari 2009 @ 09:16:

Daarnaast hoor ik iedereen altijd zeggen dat in die negen maanden je moeder gevoel wel groeit. Een vriendin van mijn vriend werd ongepland zwanger en moest op haar 22e ineens wennen aan het idee moeder te worden. Die negen maanden gaven haar die mogelijkheid.



Moet je er dan maar op gokken dat als je zwanger raakt je dit gevoel gaat krijgen? Ik hoor toch ook wel dat sommigen nooit een moedergevoel krijgen.

En geloof me, ik weet er alles van. Ik had zo`n moeder.



Wat al meer mensen zeggen, bij twijfel niet doen. Geef je vriend geen hoop op dat het misschien nog komt. Over kinderen moet je geen concessies doen. Je vind ze leuk of niet. De gok is te groot en je kan ze niet meer terug stoppen.

Het ding wat ik ook voorbij zie komen is dat eigen kinderen 10 keer zo leuk zijn.

Moet je daar dan wel op gokken? Ik weet zeker dat ik eigen kinderen net zo verschrikkelijk zal vinden als andermans kinderen. Ik ken ondertussen best een aantal kinderen van dichtbij en hoewel ik ondertussen 2 kinderen trek ipv helemaal geen kinderen en die 2 kinderen ook wel leuk vind soms ben ik erg blij als ze weer weggaan. Dat begint bij dreinen, janken en dwingen of als ze gewoon gezellig druk zijn en gillen en rennen.



@chica; Ik ga met elninjo mee. Bang voor een tegenstem?

Je zegt dat wij de ervaring missen bij het hebben van kinderen maar je mist zelf ook de ervaring van je eigen vrijheid behouden en zelf je leven invullen ipv laten bepalen door je kinderen.

TO: als je vriend nou geen kinderen had gewild, had jij ze dan wél gewild. Want als je hier op nee zegt, dan denk ik dat de zaak uitgemaakt is. Je moet je niet afvragen wat je vriend wil maar wat wil jijzelf echt. Dit moet onafhankelijk zijn van je vriend. Kinderen zijn een te grote beslissing om spijt van te krijgen, dat risico wil je niet lopen.

Ja, ik denk dat we op de psyche pijler alleen nog mensen moeten toelaten met ofwel een graad in de psycho- dan wel psychiatrie, of met een afwijkende psyche. Op de lijf en lijn pijler mogen alleen nog maar mensen komen die de marathon hebben uitgelopen of een vergelijkbare prestatie hebben geleverd. Of die natuurlijk een mooi crashdieetje volgen. De sexpijler is alleen nog voor mensen met erectiestoornissen en BDSM/partnerruil/trio's en andere "extreme" dingen. Gezondheid alleen voor mensen die ziek zijn, reizen alleen voor mensen die daadwerkelijk niet thuis zijn, relaties alleen voor mensen die er ook echt een hebben. Liefst een gelukkig huwelijk tussen twee prachtmensen.



Ik denk dat niemand meer ooit ergens mee mag praten als een afwijkende mening niet meer mag worden verkondigd. Ik wilde eigenlijk het voorbeeld van wel-niet abortus erbij halen, maar dan haal ik me rare dingen op de hals...

Als je nou twijfelde over of je wel een goede moeder was, of je wel de juiste omstandigheden had en of het allemaal wel zo lukken zou ik zeggen: bij twijfel gewoon doen.



Maar als je gewoon eigenlijk geen kinderwens hebt zou ik zéker niet 'bij twijfel doen' kiezen maar 'bij twijfel niet doen'.

Als je ergens diep van binnen weet dat je ooit kinderen wilt zou je de gok kunnen wagen, maar als je dat níet weet zou ik er niet aan beginnen.



Hoe zie jij jezelf over 15 jaar? Met kinderen of alleen met je man? Dat geeft je denk ik een duidelijk antwoord op de vraag of je ze NU niet wilt of NOOIT wilt. Een definitieve beslissing is niet te nemen op jouw leeftijd, je weet nooit hoe je daar over 3/4 of 8 jaar in staat, maar ik zou er zeker niet aan beginnen als je niet ergens de wens hebt om een kind te krijgen en groot te brengen.



Overigens hoef je kinderen ook niet leuk te vinden en hoef je ook niets met baby's te hebben om een goede moeder te zijn en van je eigen kind te houden. Ik vind andere kinderen ook niet zo geweldig en vind baby's ook niet superspannend, maar mijn eigen kinderen wél.

Je wilt het willen, als ik het goed lees. En dat is geen basis. Je wilt iets of niet, maar je kunt niet zorgen dat je het wilt

quote:post_it schreef op 19 februari 2009 @ 10:15:

overigens ben ik al mijn hele leven geïndoctrineerd met:

"als je geen zin hebt, dan moet je maar zin maken" ...



Kennelijk heb ik toch het idee dat het ook zo zou kunnen werken met kinderen..Ja maar als je er eentje hebt kan je bij tegenvallende resultaten het niet meer terugstoppen en word t kind de dupe

Ben het eens met Eowynn hoor vwb het leuk vinden van andermans kinderen. Voor mijn zwangerschap raakte ik ook echt niet verheerlijkt door andermans kinderen en van baby's al helemaal niet. Voelde me altijd vreselijk opgelaten als ik bij kraamvisite een baby in mijn handen gedrukt kreeg. En die van mezelf vind ik nu helemaal geweldig

quote:Chica34 schreef op 19 februari 2009 @ 08:41:

Nou dan neem je toch de beslissing dat je ze de komende 5 jaar niet wilt. Niet zeker weten = niet genoeg willen = niet nemen. En dat je na 5 jaar opnieuw gaat kijken. Je bent nog hartstikke jong, dus tijd zat. En als je vriend echt van je houdt dan zal hij het best moeite hebben met je beslissing, maar gewoon bij je blijven en echt wachten tot jij er ook aan toe bent.



Ik zie het probleem niet zo.

Dit ben ik pertinent niet met je eens! En omdat je geen problemen ziet, ga je voorbij aan het feit dat kinderen willen, een kinderwens hebben of niet, zo ingrijpend is voor de rest van je leven, dat ik het maar raar vind dat je dat probleem niet snapt. Ik weet niet of jij kinderen hebt, maar probeer je een tegenovergestelde uitkomst op jouw leven te projecteren. Ik weet zeker dat je daar wel een mening van krijgt (tegenovergesteld is dus geen kind als je er nu wel een hebt en wel een kind als je er nu geen wilt). Tuurlijk heeft dat enorme invloed en tuurlijk heb je daar dan wel een gevoel bij!



En als je vriend van je houdt, blablabla, is ook een kul argument. Je kunt ontzettend verschrikkelijk hard van iemand houden en daarnaast toch dolgraag wel of geen kind willen, dat maakt niet dat de liefde voor die ander minder is. Je kunt het nl. net zo goed omdraaien. Als TO genoeg van haar vriend zou houden, zou ze wel een kind voor hem krijgen. Die redenatie gaat in beide gevallen gewoon simpelweg niet op. Kinderen krijgen/willen/niet willen heeft alles te maken met een diepe innerlijke wens of behoefte die niet rationeel te verklaren is en al zeker niet zo oppervlakkig is als een beetje dit of misschien toch maar beetje dat. Voor veel mensen is de behoefte om wel of geen kind te krijgen zo diepgeworteld, dat dat echt een kern raakt in iemands zijn. Dus ik vind je uitleg erg simpel. Kan alleen maar hopen dat jouw wereld inderdaad zo simpel is en dat het jou allemaal ganz egal is.



Voor TO, ik zou inderdaad eens overwegen om een pauze van zeg een half jaar te nemen. Ik zou dat met je vriend overeenkomen en elkaar beloven dat het onderwerp in die periode in principe niet besproken wordt om tot een conclusie te komen. Ik zou dan met elkaar afspreken dat jullie beiden voor jezelf de tegenovergestelde optie in dat half jaar gaan overwegen. Jouw vriend die probeert zich een beeld te vormen van met jou zonder kinderen door het leven te gaan en alle voor en tegens daarbij bedenken.

En jij die probeert een beeld te gaan vormen wat het betekend om wel 1 of meer kinderen te krijgen met je vriend. Daarbij echt een diepteonderzoekje hoor. Dus navragen bij mensen wat dat betekend om kinderen/geen kinderen te hebben, kijken wat je minimaal wilt blijven doen met kinderen, wat je wilt bereiken in het leven in het algemeen, wat dingen kosten, hoe dat er dan uit moet gaan zien, practische oplossingen, kijken hoe goed of slecht een netwerk is, onderzoeken hoe het binnen jullie vriendenkring is met kinderen en of dat veel impact heeft op jullie vriendschappen en ga zo maar door.



Dus het theoretische ideetje van kinderen proberen practisch vorm te geven en wat dat allemaal zou kunnen betekenen. Dan hebben jullie beiden na een half jaar waarschijnlijk een veel beter beeld hoe zoiets eruit kan gaan zien. Daar kan een gevoel in mee gaan groeien (kan echt, dus faciliteer alleen maar die ruimte voor je gevoel om een bepaalde kant uit te kúnnen groeien). Bespreek na een half jaar dan eens serieus de uitkomsten ervan en hou voor ogen dat jullie bij zoiets groots en persoonlijks echt alleen maar een persoonlijke keuze kunnen maken en dat dat niks te maken heeft met liefde voor elkaar!



Veel sterkte

(btw, ik heb met mijn vriend op aanraden van een psycholoog ook zo'n soort intern onderzoekje moeten doen. Alleen dan in versneld tempo, omdat ik op dat moment al zwanger was -kon alleen nog maar huilen, dus het was wel zinnig om er snel en goed bij stil te staan)

quote:evi82 schreef op 19 februari 2009 @ 10:27:

Ben het eens met Eowynn hoor vwb het leuk vinden van andermans kinderen. Voor mijn zwangerschap raakte ik ook echt niet verheerlijkt door andermans kinderen en van baby's al helemaal niet. Voelde me altijd vreselijk opgelaten als ik bij kraamvisite een baby in mijn handen gedrukt kreeg. En die van mezelf vind ik nu helemaal geweldig

Uuuuh, de eerste baby die ik vasthield was die van mij! Geen ervaring, geen verheerlijkt gevoel gehad bij andere kinderen maar ik vind die van mezelf wel erg leuk! En ik vind mezelf nog steeds geen goede moeder maar Zwiepje claimt zeer tevreden te zijn en niet te willen ruilen. Dáár gaat het om.



Ben het eens met Eow dat het er op liijkt dat je het wil willen in plaats van dat je het wil.

Post-it, moeilijk te zeggen, behalve dat het een duivels dilemma is. Ik kan alleen uit persoonlijke ervaring spreken en ben bij mijn vorige vriend, met wie ik 5,5 jaar samen was, om deze reden weggegaan.

Hij wilde kinderen. Ik niet.

Ik zag dat hij de perfecte vader voor (mijn?) kinderen zou zijn, maar wist ook dat ik er niet op zat te wachten en dus geen leuke moeder zou zijn.

We kochten een mooi groot penthouse, waar visite steevast al zag welke 2 kamers de 'kinderkamers' zouden worden. It was freaking me out.

Op een dag schoot de meest verontrustende gedachte ooit door mijn hoofd: misschien zou ik wel zo'n moeder kunnen worden die haar kinderen iets aan zou doen?! (Vraag me niet hoe ik daar bij kwam...)

Ik schrok zoooo ontzettend van deze gedachte. Binnen een week heb ik de stekker uit de relatie getrokken. En nooit spijt van gehad.



Binnen een jaar was hij gelukkig met iemand via RP, die aangaf dat ze wel een kinderwens had, en waren ze in blijde verwachting.



Bij twijfel never nooit doen. Het is jouw leven ook. En dat van die kinderen die er nooit om gevraagd hebben.

Postit, je hebt denk ik weinig aan mijn persoonlijke verhaal, want veel te afwijkend van jouw situatie. Als antwoord:

De echte kinderwens begon bij mij, waar mijn vriend het als begin twintiger juist een romantisch idee vond. Toen vond ik mezelf te jong en vond kinderen vooral niet leuk. Tegen de tijd dat ik daar wel naartoe groeide als 25 plusser, begon mijn vriend weer cold feet te krijgen. Toen ik dan uiteindelijk na lang willen en wachten zwanger was, wilde ik helemaal niet meer zwanger zijn of een kind krijgen. Dusse, of je daaaar wat aan hebt haha....



Het ging mij meer om het idee van visualiseren en ook gewoon practisch uitzoeken wat een kind betekend. Je hebt nl. je gevoel (erg belangrijk als doorslaggevend ding), maar je gevoel kan best te bang zijn in aanleg of juist te romantisch. Door het te onderzoeken kun je bekijken of je gevoel overeenkomt met de feitjes. Tuurlijk kun je een kind niet samenvatten in feiten, want alles kan toch net even wat anders uitpakken. Maar stel dat je graag een spannende baan wilt houden en dat je denkt dat dat niet kan met een kind, kun je door dat te onderzoeken best wel eens weerleggen.

Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel met dat onderzoeken.

quote:Zwieber schreef op 19 februari 2009 @ 10:48:

[...]



Uuuuh, de eerste baby die ik vasthield was die van mij! Geen ervaring, geen verheerlijkt gevoel gehad bij andere kinderen maar ik vind die van mezelf wel erg leuk! En ik vind mezelf nog steeds geen goede moeder maar Zwiepje claimt zeer tevreden te zijn en niet te willen ruilen. Dáár gaat het om.



Ben het eens met Eow dat het er op liijkt dat je het wil willen in plaats van dat je het wil.Precies..

quote:post_it schreef op 19 februari 2009 @ 10:12:

[...]

Veel moeders en wannabe moeders in mijn omgeving zijn echte kind-liefhebbers in het algemeen... Kennelijk is er ook een ander type moeder ... Het feit dat me dit bericht zo opvalt, geeft mij een indicatie dat ik (onbewust) ook wel het idee heb dat ik geen goede moeder zou kunnen zijn, juist omdat ik niet zo'n fan ben van kinderen 'in het algemeen'.



Dat is bij mij ook zo: alle mensen met kinderen die ik ken zijn kindophemelaars, die alles, maar dan ook echt alles van kinderen leuk vinden en het liefst elk uur met hun spruitje bezig zijn.



Dat heb ik niet. Sterker nog, ik vind baby's maar saai, en met kinderen spelen vind ik een kwartiertje leuk, maar daarna wil ik weer normaal doen. Andermans kinderen vind ik over het algemeen vooral storend: ze schreeuwen, eisen aandacht op en maken dingen stuk.



Toch zie ik mijn toekomst met kinderen. De fase dat kinderen klein (en vervelend ) zijn duurt maar kort. Het lijkt me heerlijk om leven om me heen te hebben. Het moment dat mijn kinderen een eigen leven beginnen te leiden, vrienden hebben, hobby's, school, werk, partners, dàt lijkt me leuk. Dàt is wat me trekt aan een gezin: die verzameling individuen met een eigen leven die toch bij elkaar horen. De korte verzorgende periode heb ik daar graag voor over.



(En de razende hormonen ook, de tranen stromen over mijn wangen momenteel )

quote:@ zoete; legde jouw ex zich makkelijk neer bij die beslissing? Het zou mij logischer lijken als hij namelijk de stekker eruit zou trekken, nadat jij 'm zou vertellen dat het echt-echt-echt niet zou gaan gebeuren? of was het meer in goed overleg?Nee, juist niet. Hij heeft nog een tijdje aangedrongen dat wij toch samen verder zouden 'moeten'. Hij wilde zo graag een kind dat hij het logisch vond dat dat met mij zou zijn. 'Per slot van rekening hebben wij al een geschiedenis samen en anders moet ik eerst weer in iemand anders/een andere relatie gaan investeren' zei hij. Daar zakte echt mijn broek van af.

Voelde me een investering... nota bene als broedmachine!?

Nee, ik heb nooit overwogen terug te gaan. Heb hem aangemoedigd op RP te kijken. En toen was het zo gepiept.



Het overdragen van zijn genen was voor hem belangrijker, dan een leuke relatie zonder kinderen. Vind het nog altijd een aardige jongen, maar ben blij dat ik destijds op tijd de dans ontsprongen ben.

quote:Zwieber schreef op 19 februari 2009 @ 09:52:

[...]



Waarom niet? Veel onderwerpen op de kinderpijler gaan over mensen die twijfelen wel of geen kinderen te nemen. Dan is het toch niet slecht een keer te horen hoe het uitpakt voor iemand die echt nee heeft gezegd tegen kinderen? Ik zie er in ieder geval geen nadeel in een extra mening te horen. En dan mag je zelf weten of je het oneens bent of niet. Dat maakt niet uit, maar dan hoor je hem tenminste. In plaats van altijd: kinderen zijn heerlijk en geweldig en je moet ze gewoon nemen.



Ik vind dit zon groot vooroordeel dat ik er nog even op reageer. Ik weet niet hoor, maar op de kinderpijler zijn er zat intelligente vrouwen die dondersgoed weten waar ze voor kiezen mét alle voor- en nadelen (en dat zou jij toch moeten weten Zwieber). We (en ik neem hier de vrijheid om even voor iedereen te spreken) zijn niet alleen een stelletje romantiserende dozen die het moederschap alleen maar ophemelen en het krijgen van kinderen als een levensvervulling zien. Ook op deze pijler zijn er genoeg hoogopgeleide vrouwen die het hebben van kinderen als een grote aanvulling op hun leven zien, maar niet als een levenstaak zelf. Een deel van ons wil nog steeds carriere maken, reizen, persoonlijke ontwikkelinge enz enz maar nu mét kinderen. Hou toch eens op met denken dat wij het alleen nog maar over luiers, spenen en flessen kunnen hebben. Ja, het kinderpijler wordt hiervoor gebruikt en dat is goed ook. Maar het wordt ook gebruikt om vaak angsten en onzekerheden te verwoorden of raad te vragen. En zeker NIET alleen om het hebben van kinderen op te hemelen. Sterker nog ik ken een paar topics die juist het taboe proberen te doorbreken van de altijd maar moeten genieten van je kinderen. JUIST op de kinderpijler is men er van doordrongen dat het super hard werken is en echt niet alleen maar rozegeur en maneschijn.



Ik heb de daar nogmaals de vaak ongenuanceerde mening van Elninjoo (die echt anti kind is) niet voor nodig.



Dus Elninjoo ik weet niet of je mijn post ook ge-lézen hebt maar ik kan heel makkelijk deze TO aanraaden om voorlopig nog niet aan kinderen te beginnen en dat uit te stellen. Daar hoef je dus niet anti-kind voor te zijn maar gewoon boerenverstand voor te gebruiken.



Intiem: Hij mag volgens jouw te simpel zijn, maar mijn mening is dat je jezelf nooit maar dan ook nooit moet laten omlullen tot het krijgen van een kind. De tijd, inzet, moeite en opoffering die een kind kost moet vanuit de wens komen om er ook echt eentje te krijgen. Anders ga je het simpelweg niet volhouden of er in ieder geval zeker niet gelukkig van worden. En het kind dus al helemaal niet. Die heeft niks aan een moeder die eigenlijk nog niet toe was aan het hebben van een kind. Oh natuurlijk kan een moeder in haar rol groeien ed dat geloof ik ook wel. Maar TO is 29 en heeft dus nog wel even. Haar vriend is 32 en mannen hebben dus helemaal nog de tijd. Neem die dan ook en zorg ervoor dat je daadwerkelijk je tijd neemt om te onderzoeken wat je wilt. Dat ben je aan het toekomstige kind verplicht.

Zoete, misschien een heel stomme vraag hoor, maar wat is RP?