Werk & Studie
alle pijlers
Mijn fobie zit me in de weg
donderdag 7 december 2017 00:53
Ik heb een honden- en kattenfobie. Hiervoor heb ik een aantal maanden geleden cognitieve therapie gehad, het gaat sindsdien iets beter. Maar ik heb nog steeds moeite om een normaal gesprek te voeren als er een hond of kat bij mij in de buurt is. Vooral als het aan mij gaat snuffelen of op mijn schoot wil zitten bijvoorbeeld. Dan gaat al mijn aandacht daarheen. Ik kan mijn angst nog steeds erg moeilijk controleren. Ik begin te trillen en krijg het erg benauwd.
Ik heb een erg leuke stageplek gevonden. Echt de leukste plek die ik maar kan vinden, met een hele goede toekomstperspectief voor afstuderen en erna. Nou is het zo dat ik tijdens deze stage veel te maken zal hebben met allerlei doelgroepen, waaronder ook daklozen, verslaafden etc. Het is ambulante begeleiding, waarbij cliënten soms op kantoor komen en er soms huisbezoeken zijn. Ook is het zo dat cliënten soms hun honden meenemen, deze mogen ook los rondlopen op kantoor.
Ik heb bij de stageplek eerlijk verteld over mijn fobie. Zij gaven aan dat het aan mij is om te bepalen in hoeverre ik mij klaar voel ervoor. Ik zit erg te twijfelen, aan de ene kant wil ik mijn angst deze mooie kans niet laten verpesten, maar ik weet ook niet of ik het aan zal kunnen. Wat raden jullie mij aan om te doen? Is er iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt, en hoe heb je dit aangepakt? Mijn stage begint in februari 2018, dus er is momenteel niet veel tijd om opnieuw in therapie te gaan aangezien daar ook wachtrijen voor zijn.
Ik heb een erg leuke stageplek gevonden. Echt de leukste plek die ik maar kan vinden, met een hele goede toekomstperspectief voor afstuderen en erna. Nou is het zo dat ik tijdens deze stage veel te maken zal hebben met allerlei doelgroepen, waaronder ook daklozen, verslaafden etc. Het is ambulante begeleiding, waarbij cliënten soms op kantoor komen en er soms huisbezoeken zijn. Ook is het zo dat cliënten soms hun honden meenemen, deze mogen ook los rondlopen op kantoor.
Ik heb bij de stageplek eerlijk verteld over mijn fobie. Zij gaven aan dat het aan mij is om te bepalen in hoeverre ik mij klaar voel ervoor. Ik zit erg te twijfelen, aan de ene kant wil ik mijn angst deze mooie kans niet laten verpesten, maar ik weet ook niet of ik het aan zal kunnen. Wat raden jullie mij aan om te doen? Is er iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt, en hoe heb je dit aangepakt? Mijn stage begint in februari 2018, dus er is momenteel niet veel tijd om opnieuw in therapie te gaan aangezien daar ook wachtrijen voor zijn.
anoniem_109385 wijzigde dit bericht op 07-12-2017 00:58
0.13% gewijzigd
donderdag 7 december 2017 00:55
Ik heb een vriendin met twee katten, en normaal gesproken spreken we nooit bij haar thuis af omdat ik dan geen gesprekken met haar kan voeren. Ik mag morgen bij haar langs om met haar in de woonkamer te kletsen terwijl haar beide katten in de woonkamer rond zullen lopen. Ik vind het erg spannend, maar ik ben benieuwd hoe ik hierop zal reageren, en of ik mezelf na een tijdje rustiger kan krijgen.
donderdag 7 december 2017 01:06
Heb je alleen cgt gehad of ook exposure therapie? Ik zou toch weer terug gaan naar je therapeut als je er nog zo'n last van hebt. Wacht daar niet te lang mee. Je kunt best veel bereiken in een korte tijd 
.
Wat maakt je angstig, weet je dat?
Wat je zou kunnen doen is je cliënten verzoeken het dier tijdens het gesprek in een andere ruimte onder te brengen.
Tip, ga het niet vermijden, probeer zoveel mogelijk de angst door te maken (op een voor jouw veilige plek). Je zult ervaren dat de angst uiteindelijk wegzakt en dat het iedere keer als je ermee geconfronteerd wordt de angst korter duurt en minder heftig wordt.
Wat rot dat dit jouw leven zo enorm beïnvloed. Ik hoop dat je een fijne stage hebt en de angst snel minder wordt.
.Wat maakt je angstig, weet je dat?
Wat je zou kunnen doen is je cliënten verzoeken het dier tijdens het gesprek in een andere ruimte onder te brengen.
Tip, ga het niet vermijden, probeer zoveel mogelijk de angst door te maken (op een voor jouw veilige plek). Je zult ervaren dat de angst uiteindelijk wegzakt en dat het iedere keer als je ermee geconfronteerd wordt de angst korter duurt en minder heftig wordt.
Wat rot dat dit jouw leven zo enorm beïnvloed. Ik hoop dat je een fijne stage hebt en de angst snel minder wordt.
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
donderdag 7 december 2017 01:16
Ik heb één keer exposure gehad waarbij ik samen met de therapeut in het park heb gelopen terwijl we steeds dichter bij honden kwamen. Op een gegeven moment heb ik eentje heel even durven aaien. Het verschilt ook voor mij, als een hond heel rustig is kan ik daar wel aan wennen in een ruimte, maar als het een drukke hond is word ik echt gek.-Kia-Ora- schreef: ↑07-12-2017 01:06Heb je alleen cgt gehad of ook exposure therapie? Ik zou toch weer terug gaan naar je therapeut als je er nog zo'n last van hebt. Wacht daar niet te lang mee. Je kunt best veel bereiken in een korte tijd
Wat maakt je angstig, weet je dat?
Wat je zou kunnen doen is je cliënten verzoeken het dier tijdens het gesprek in een andere ruimte onder te brengen.
Tip, ga het niet vermijden, probeer zoveel mogelijk de angst door te maken (op een voor jouw veilige plek). Je zult ervaren dat de angst uiteindelijk wegzakt en dat het iedere keer als je ermee geconfronteerd wordt de angst korter duurt en minder heftig wordt.
Wat rot dat dit jouw leven zo enorm beïnvloed. Ik hoop dat je een fijne stage hebt en de angst snel minder wordt.
Ik weet niet heel goed hoe de angst is ontstaan, maar het is er al mijn hele leven al.
Jouw oplossing om cliënten te verzoeken de hond in een andere ruimte te laten heb ik met de stagebegeleidster besproken, echter is dat niet echt een optie. Er zijn weinig ruimtes beschikbaar, en meestal bezet. Ook gaf zij aan niet te willen veranderen van manier van aanpak, wat ik erg goed begrijp. Het is namelijk mijn probleem, en ik ben degene die iets moet veranderen, niet de instelling. Als ik op huisbezoek ben zou ik cliënten kunnen vragen hun hond/kat in een andere kamer te doen, en er zullen cliënten zijn die dit wel willen, maar er zullen ook cliënten zijn die die vraag absoluut raar zullen vinden. Ik heb vaak, waar ik ook ben, te maken met onbegrip. Dat zal tijdens mijn stage niet anders zijn.
Jouw tip om het niet te vermijden is ook wat ik mezelf nu probeer te vertellen, dat ik gewoon het maar moet doen en door de zure appel heen moet bijten. Ik weet het echt niet
donderdag 7 december 2017 01:29
Terug naar je therapeut en aangeven dat het niet voldoende geholpen heeft.
Voel jij je veilig bij die vriendin? Wil/kan ze je helpen? Dat kan best intensief zijn.
Dan eerst alleen op bezoek gaan. Niet perse gelijk een gesprek. Spreek een tijd af. De eerste keer een uurtje alleen zitten, de keer erop een uurtje met een kort gesprek (10 min) en dat uitbreiden.
Ik snap dat het een probleem is van jou en niet de organisatie. Maar mensen zijn tot best veel bereid hoor . Zeker als je het even uitlegt. Gelukkig ben je stagiaire en hoef je niet alleen in het begin of helemaal niet. Dat geeft je nog wat tijd om hieraan te werken. En daarnaast de rust dat je niet alleen bent.
Voel jij je veilig bij die vriendin? Wil/kan ze je helpen? Dat kan best intensief zijn.
Dan eerst alleen op bezoek gaan. Niet perse gelijk een gesprek. Spreek een tijd af. De eerste keer een uurtje alleen zitten, de keer erop een uurtje met een kort gesprek (10 min) en dat uitbreiden.
Ik snap dat het een probleem is van jou en niet de organisatie. Maar mensen zijn tot best veel bereid hoor
. Zeker als je het even uitlegt. Gelukkig ben je stagiaire en hoef je niet alleen in het begin of helemaal niet. Dat geeft je nog wat tijd om hieraan te werken. En daarnaast de rust dat je niet alleen bent.
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
donderdag 7 december 2017 02:05
Bedankt voor je reactie weer! Ja ik voel me helemaal goed bij die vriendin, ze is mijn beste vriendin. Zij begrijpt mijn angst en wil mij helpen. Ik ga kijken of een gesprekje voeren mogelijk is, of dat ik inderdaad eerst een paar stappen achteruit moet doen, en dan iedere keer verder uitbreiden.-Kia-Ora- schreef: ↑07-12-2017 01:29Terug naar je therapeut en aangeven dat het niet voldoende geholpen heeft.
Voel jij je veilig bij die vriendin? Wil/kan ze je helpen? Dat kan best intensief zijn.
Dan eerst alleen op bezoek gaan. Niet perse gelijk een gesprek. Spreek een tijd af. De eerste keer een uurtje alleen zitten, de keer erop een uurtje met een kort gesprek (10 min) en dat uitbreiden.
Ik snap dat het een probleem is van jou en niet de organisatie. Maar mensen zijn tot best veel bereid hoor
Ik moet wel meteen alleen naar cliënten en cliënten behandelen. Er zal niemand meegaan of bijzijn van mijn collega's. Dus er is niet echt tijd om hier tijdens mijn stage aan te werken, het zal meteen full exposure zijn (*krijgt spontaan een paniekaanval*).
donderdag 7 december 2017 02:49
Voel je je ook zo bij geleidehonden?
Ik heb deze angst namelijk ook. Met name bij honden. Katten en anderen dieren zit ik ook niet op te wachten maar laten je zelf doorgaans met rust.
Honden (grote) bevries ik. En de gedachte dat kennelijk deze beesten kunnen voelen wanneer je ze niet mag maakt het nog erger. Ik heb dit niet bij katten zozeer, maar honden van een bepaalde grote die je iets aan kunnen doen. Bij katten is het algemener; ik vertrouw ze ook voor geen meter, ook al heb ik er nu zelf een, ze kunnen te pas en onpas beslissen jou te krassen. Ik raak andere huisdieren dan ook niet aan; kijk er niet naar; en dat werkt doorgaans.
Op grote honden na.
Bij mijn vrienden of sommige cliënten zeg ik 'sorry, het ligt niet aan jouw hond, maar aan mij, maar ik ben enorm bang voor grote honden zou hij/zij in een andere kamer mogen'. 90 procent doet dat. De 10 procent die dat niet doet ziet mij nerveus, huilend en bijna in mijn broekplassend voor de poort staan en gaat over stag. Ik schaam me niet voor mijn angst. Ik kan het ook niet verbergen. Het rare is dat mensen me ook meer vertrouwen als ik dat laat zien.
Soms als ik honden langer ken ga ik ze meer vertrouwen.
Maar je hoeft honden niet overal te accepteren.
Geleidehonden wel.
Uit ervaring zijn dat rustige betrouwbare honden en ik kan daar mee dealen. Ze vallen mij ook niet lastig.
Kun je dat?
In de zorg zal je ze tegen komen, maar je bent niet verplicht om allerlei honden van cliënten te accepteren. Je mag best iemand hulp verlenen en zeggen 'sorry, ik wil jou heel graag helpen. maar ik vind honden/katten zó eng, en dat ligt aan mij, mag hij/zij even in een andere kamer/bench tot ik hem/haar beter leer kennen'. Dat kan je zelfs menselijker maken. Jij bent al eerlijk en open en stelt jezelf bloot open...
Ik heb deze angst namelijk ook. Met name bij honden. Katten en anderen dieren zit ik ook niet op te wachten maar laten je zelf doorgaans met rust.
Honden (grote) bevries ik. En de gedachte dat kennelijk deze beesten kunnen voelen wanneer je ze niet mag maakt het nog erger. Ik heb dit niet bij katten zozeer, maar honden van een bepaalde grote die je iets aan kunnen doen. Bij katten is het algemener; ik vertrouw ze ook voor geen meter, ook al heb ik er nu zelf een, ze kunnen te pas en onpas beslissen jou te krassen. Ik raak andere huisdieren dan ook niet aan; kijk er niet naar; en dat werkt doorgaans.
Op grote honden na.
Bij mijn vrienden of sommige cliënten zeg ik 'sorry, het ligt niet aan jouw hond, maar aan mij, maar ik ben enorm bang voor grote honden zou hij/zij in een andere kamer mogen'. 90 procent doet dat. De 10 procent die dat niet doet ziet mij nerveus, huilend en bijna in mijn broekplassend voor de poort staan en gaat over stag. Ik schaam me niet voor mijn angst. Ik kan het ook niet verbergen. Het rare is dat mensen me ook meer vertrouwen als ik dat laat zien.
Soms als ik honden langer ken ga ik ze meer vertrouwen.
Maar je hoeft honden niet overal te accepteren.
Geleidehonden wel.
Uit ervaring zijn dat rustige betrouwbare honden en ik kan daar mee dealen. Ze vallen mij ook niet lastig.
Kun je dat?
In de zorg zal je ze tegen komen, maar je bent niet verplicht om allerlei honden van cliënten te accepteren. Je mag best iemand hulp verlenen en zeggen 'sorry, ik wil jou heel graag helpen. maar ik vind honden/katten zó eng, en dat ligt aan mij, mag hij/zij even in een andere kamer/bench tot ik hem/haar beter leer kennen'. Dat kan je zelfs menselijker maken. Jij bent al eerlijk en open en stelt jezelf bloot open...
donderdag 7 december 2017 03:08
Oh wauw, ik voel me voor het eerst in mijn hele leven zo goed begrepen! (niet dat de rest mij niet begrijpt, maar iemand die hetzelfde doormaakt is toch altijd een beetje anders). Het lijkt alsof jij typt wat ik voel. Bedankt voor het delen van jouw ervaring, en wat fijn om te lezen dat ik er niet alleen voor sta, maar dat jij als hulpverlener hierin je weg hebt gevonden. Dat geeft mij toch weer hoop en steun dat het vast wel goed komt. Ik kan inderdaad duidelijk gaan maken dat het niet aan hun honden/katten ligt, maar aan mezelf. Mag ik jou een privé bericht sturen?Brejules schreef: ↑07-12-2017 02:49Voel je je ook zo bij geleidehonden?
Ik heb deze angst namelijk ook. Met name bij honden. Katten en anderen dieren zit ik ook niet op te wachten maar laten je zelf doorgaans met rust.
Honden (grote) bevries ik. En de gedachte dat kennelijk deze beesten kunnen voelen wanneer je ze niet mag maakt het nog erger. Ik heb dit niet bij katten zozeer, maar honden van een bepaalde grote die je iets aan kunnen doen. Bij katten is het algemener; ik vertrouw ze ook voor geen meter, ook al heb ik er nu zelf een, ze kunnen te pas en onpas beslissen jou te krassen. Ik raak andere huisdieren dan ook niet aan; kijk er niet naar; en dat werkt doorgaans.
Op grote honden na.
Bij mijn vrienden of sommige cliënten zeg ik 'sorry, het ligt niet aan jouw hond, maar aan mij, maar ik ben enorm bang voor grote honden zou hij/zij in een andere kamer mogen'. 90 procent doet dat. De 10 procent die dat niet doet ziet mij nerveus, huilend en bijna in mijn broekplassend voor de poort staan en gaat over stag. Ik schaam me niet voor mijn angst. Ik kan het ook niet verbergen. Het rare is dat mensen me ook meer vertrouwen als ik dat laat zien.
Soms als ik honden langer ken ga ik ze meer vertrouwen.
Maar je hoeft honden niet overal te accepteren.
Geleidehonden wel.
Uit ervaring zijn dat rustige betrouwbare honden en ik kan daar mee dealen. Ze vallen mij ook niet lastig.
Kun je dat?
In de zorg zal je ze tegen komen, maar je bent niet verplicht om allerlei honden van cliënten te accepteren. Je mag best iemand hulp verlenen en zeggen 'sorry, ik wil jou heel graag helpen. maar ik vind honden/katten zó eng, en dat ligt aan mij, mag hij/zij even in een andere kamer/bench tot ik hem/haar beter leer kennen'. Dat kan je zelfs menselijker maken. Jij bent al eerlijk en open en stelt jezelf bloot open...
Ik heb dit niet echt bij geleidehonden. Het voelt alsnog niet prettig, ik kan me met zo'n hond niet volledig ontspannen, maar ze liggen er meestal zo rustig en kalm bij dat het mij niet erg veel doet. Het formaat van de hond maakt mij niet uit, als ze kwispelend om mij heen gaan en aan mij snuffelen word ik ontzettend angstig en begin ik te trillen en soms zelfs ongecontroleerd te gillen.
anoniem_109385 wijzigde dit bericht op 07-12-2017 03:12
2.79% gewijzigd
donderdag 7 december 2017 03:11
Ik ga hiernaar kijken, ik zat er zelf ook aan te denken. Dit of virtual reality therapie.daddy_gijs schreef: ↑07-12-2017 02:58Zoek een therapeut die EMDR aanbiedt. Ookal is het misschien geen trauma-achtige aandoening, het klinkt voor mij als iets dat met EMDR is op te lossen.
donderdag 7 december 2017 07:12
Wat je in zo'n geval van een snuffelende hond niet moet doen als je bang bent, is aaien en naar de hond kijken. Klinkt ongelooflijk, maar mensen doen zo onlogisch.
De grootste kans dat de hond zich niets van je aantrekt loop je als jij niet naar de hond kijkt. Echt niet kijken. Je kan een heel snelle blik werpen en daarna kijk je weer voor je uit naar iets anders. Een afwerend handgebaar met je handpalm naar hem toe (terwijl je niet kijkt) en het is duidelijk: je moet hem niet en de eigenaar zal hem bij zich roepen.
De grootste kans dat de hond zich niets van je aantrekt loop je als jij niet naar de hond kijkt. Echt niet kijken. Je kan een heel snelle blik werpen en daarna kijk je weer voor je uit naar iets anders. Een afwerend handgebaar met je handpalm naar hem toe (terwijl je niet kijkt) en het is duidelijk: je moet hem niet en de eigenaar zal hem bij zich roepen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 7 december 2017 07:18
Het valt mij op dat honden van daklozen vaak zo goed luisteren/kalm zijn. Zij zien hun baas vaak echt als de echte leider (in tegenstelling tot veel honden bij 'normale gezinnen'.) en zijn ook veel gewend qua onbekende mensen om zich heen. Hierdoor zijn deze honden vaak rustig. Honden van daklozen komen (over het algemeen) niet snel op je af.
donderdag 7 december 2017 07:21
Als dit jouw droomstage voor een toekomstige droombaan is, dan zou ik het in elk geval proberen. Het risico wat je loopt is natuurlijk dat je stage mislukt. Maar het kan ook goed gaan, en dat zou een hele mooie start richting je werkende leven zijn. Ik zou persoonlijk het risico van een mislukte stage verkiezen boven het risico nooit het werk te kunnen gaan doen wat je zo leuk lijkt. Mensen hebben vaak meer spijt van de dingen die ze niet hebben gedaan dan van de dingen die ze wel probeerden.
Wat je zou kunnen doen om je sneller goed voor te bereiden, is een particuliere psycholoog inschakelen voor wat extra hulp. Dan omzeil je de wachtlijsten. Dat betaal je dan helaas zelf, maar als je dat kunt zien als een investering in je toekomst, dan maakt dat toch de moeite van het overwegen waard.
En ik zou zeker de komende periode zoveel mogelijk proberen af te spreken met mensen met huisdieren, zodat je kunt oefenen in het onder controle krijgen van je angsten. Ze hoeven niet meteen weg te zijn, maar je eigen reactie erop leren beheersen kan jou al veel rust en meer vertrouwen in jezelf geven.
Succes!
Wat je zou kunnen doen om je sneller goed voor te bereiden, is een particuliere psycholoog inschakelen voor wat extra hulp. Dan omzeil je de wachtlijsten. Dat betaal je dan helaas zelf, maar als je dat kunt zien als een investering in je toekomst, dan maakt dat toch de moeite van het overwegen waard.
En ik zou zeker de komende periode zoveel mogelijk proberen af te spreken met mensen met huisdieren, zodat je kunt oefenen in het onder controle krijgen van je angsten. Ze hoeven niet meteen weg te zijn, maar je eigen reactie erop leren beheersen kan jou al veel rust en meer vertrouwen in jezelf geven.
Succes!
donderdag 7 december 2017 10:12
Zou die mensen zelf idd veel enger vinden dan hun huisdieren.
donderdag 7 december 2017 10:41
Ik was altijd bang voor honden totdat ik het programma Dog Whisperer ben gaan kijken op National Geographic. Nu weet ik beter hoe honden "werken" en hoe je het beste kunt reageren als mens.
Katten kun je het beste recht in de ogen kijken i.p.v. langs ze heen. Dan is de kans kleiner dat ze naar je toekomen.
Ik ben in het algemeen bang voor dieren vanwege de onvoorspelbaarheid. Ik wilde als kind op de kinderboerderij alleen kijken, nooit aaien etc.
Ik heb geen hekel aan dieren en ik kijk graag natuurprogramma's. Ik zie dieren het liefst van een afstandje, in het wild.
Katten kun je het beste recht in de ogen kijken i.p.v. langs ze heen. Dan is de kans kleiner dat ze naar je toekomen.
Ik ben in het algemeen bang voor dieren vanwege de onvoorspelbaarheid. Ik wilde als kind op de kinderboerderij alleen kijken, nooit aaien etc.
Ik heb geen hekel aan dieren en ik kijk graag natuurprogramma's. Ik zie dieren het liefst van een afstandje, in het wild.
donderdag 7 december 2017 12:13
Ik vind de stage zelf ook erg spannend, dat ik dat allemaal alleen ga doen. Maar bijna alle collega's (25 mensen ong.) die daar werken hebben daar eerst op dezelfde manier stage gelopen. Juist de vrijheid die je krijgt, en dat je helemaal je eigen manier van behandelen mag ontdekken vind ik zo leuk aan de stageplaats. Het is heel laagdrempelig, en er zijn continue momenten waarop je kan overleggen met collega's wat je het beste kan doen.
vrijdag 8 december 2017 22:39
Ze hebben met het team overlegd en zijn tot de conclussie gekomen dat het ze niet verstandig lijkt als ik daar stage kom lopen met zo'n angst. Ze zei dat ze denkt dat het erg complex gaat worden, omdat er allerlei situaties met dieren zich voordoen. Soms ben je op straat met veel dieren om je heen, en als je dan niet in staat bent om een goed gesprek te voeren is dat niet te doen. Ze kunnen met mijn angst geen rekening mee houden bij de stageplek, omdat iedereen de situaties moet nemen zoals ze zijn. Ik heb ook nooit gevraagd om rekening te houden met mijn angst, ik wil juist over mijn fobie heen komen.
Ik vind dit zo verschrikkelijk jammer, dit leek me een fantastische stage![😕]()
Ik vind dit zo verschrikkelijk jammer, dit leek me een fantastische stage
