Introvert? Schrijf mee!

Bedankt voor de antwoorden over het groeten trouwens, het lijkt er dus op dat ik het te letterlijk heb genomen.

Dat wennen aan de drukte (door vroeg te zijn in plaats van een volle kamer binnen te komen) vind ik zo herkenbaar.
Voordeel wat er bij komt dat het inititief tot het begroeten bij degene die binnenkomt ligt. Ik ben daar echt niet handig in, wie groet je nou op welke manier? Op verjaardagen en zo dan he... op het werk/op school is het groeten duidelijk. Gewoon 'hoi' of 'goedemorgen'.

dagdromer1986 schreef: ↑

21-12-2017 19:08

Voordeel wat er bij komt dat het inititief tot het begroeten bij degene die binnenkomt ligt. Ik ben daar echt niet handig in, wie groet je nou op welke manier?

Inderdaad! Dat vind ik daar ook een bijkomend voordeel aan...

Hoe gaan jullie om met mensen die wispelturig zijn en niet goed kunnen onthouden?
Zoals bij een vriendin. Nu ga ik voor de 4e keer met haar naar een café vanavond. Terwijl ik daar de lol niet van in zie. Maar dat lijkt niet over te komen. De afspraken gaan via Facebook en ik heb zeker al 5 keer gezegd dat ik niks met cafés heb. Even lijkt ze het te begrijpen. Maar een paar weken later vraagt ze weer of ik zin heb om wat te gaan drinken bij...
Ook gaan de afspraken regelmatig niet door. Ze kan vrij kort van tevoren afbellen, want dan is haar dag anders gelopen dan gepland. Ook is ze soms mis bij wie we afgesproken hadden. Dat we b.v. bij mij afgesproken hebben, maar op het moment zelf gewoon thuis is. Ze dacht dat het bij haar te doen was. Terwijl je het op Facebook gewoon kunt teruglezen.

Mensen vergeten snel dingen als het ver afstaat van hun eigen belevingswereld. Dat je vriendin steeds vergeet dat jij het niet zo hebt op cafe's vind ik ook niet zo gek. Ze is waarschijnlijk gewoon nogal spontaan en bedenkt dan even niet dat jij en zij in deze zin heel verschillend zijn. Is voor jou wel vervelend natuurlijk, maar zulke dingen gebeuren mij ook absoluut. Ergens weet ze het best maar voor haar is het zo logisch om het wél leuk te vinden. Ik zou haar er gewoon steeds weer vriendelijk op wijzen. Of zeggen: oké, we gaan naar het cafe. Maar laten we dan voor binnenkort gelijk plannen om.... (iets wat jij graag doet).

Hebben jullie een beetje leuke kerstdagen gehad? Wat hebben jullie gedaan?

Eerste kerstdag met man en kinderen naar mijn moeder geweest en 2e kerstdag gewoon thuis. Gisteren gewoon weer gewerkt en vandaag moet ik ook werken en dan hoef ik woensdag 3 januari pas weer te werken.

Met oud en nieuw gaan we naar vrienden. Dat is iets wat man altijd zo graag wil. Ik denk dat ik misschien wel met de auto ga (ik drink toch niet) en dan ga ik samen met kinderen weer naar huis wanneer ik zin heb.

Klinkt als een rustige kerst Winters. Heb je wel zin in Oud&Nieuw of zou je het liefst thuis blijven? Maar wel fijn dat je naar huis kunt als jij het beu bent en je man daar niet moeilijk over doet. Ik moet daar dus nooit mee afkomen want dan zegt hij dat ik me niet moet aanstellen en al zoveel thuis zit. Godzijdank moet hij dit jaar werken met Oud&Nieuw en kan ik dus zonder schuldgevoel in m’n eentje thuis blijven. Wel zie ik enorm tegen Nieuwjaarsdag op, dan moeten we naar zijn megagrote familie wat heel druk is maar ook supersaai!
Wij zijn enkel eerste kerstdag naar mijn broer geweest, verder heerlijk thuis.

Ha, ik lees hier even mee en: wat een herkenning - en dan heb ik niet eens alles bijgelezen! Fijn om te lezen.

Als ik in vertrouwd gezelschap ben, kan ik gezellig druk zijn en ook genieten van de drukte/prikkels. Ik heb een vrij sociaal beroep, dat lukt ook prima (nu ik mijn plekje gevonden heb).
Het liefst heb ik echter een op een contact met mensen, in een groep klap ik vaak dicht. Of ik heb gewoon echt meer tijd nodig om ‘ertussen’ te komen. En dan vind ik de prikkels zó vermoeiend!
Moeite heb ik vooral met mensen die erg nadrukkelijk aanwezig zijn (al hebben zij wellicht het omgekeerde; wees toch wat meer aanwezig!), en met het aanknopen van ‘zomaar een praatje’. Ik moet meestal eerst vijf drempels over

Ik lees hier graag even mee!

Anoniem16032016010101 schreef: ↑

11-12-2015 10:09

Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:



- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen

- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'

- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot

- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd

- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)

- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt

- Dat ik...



Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...



Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?

Ontzettend herkenbaar dit, op alle punten, en heel fijn om al jullie ervaringen te lezen. Ik heb me jarenlang een outsider gevoeld. In vrijwel alle gezelschappen voelt het alsof ik er net zo goed niet had kunnen zijn. Ik had het idee dat er echt iets mis met mij was. Waarom kan ik de dingen die anderen leuk vinden, niet ook leuk vinden? Uitgaan, feestjes, festivals, spelletjes, teamsporten en achtbanen. Pas de laatste jaren ben ik meer onderzoek gaan doen naar introversie en de puzzelstukjes vielen op hun plek. Hierdoor ben ik mezelf een stuk beter gaan begrijpen en ben ik begonnen mezelf beetje bij beetje te accepteren zoals ik ben. Het is ok als ik liever thuis ben in het weekend en op kantoor tijdens vergaderingen niet het hoogste woord heb.

Desalniettemin blijf ik worstelen met de vraag hoe als introvert te manoeuvreren in een wereld die is gemaakt voor extraverten. Eigenschappen van extraverten worden nu eenmaal over het algemeen hoger gewaardeerd dan die van introverten. Ik heb op school geen rapport gekregen zonder het commentaar dat ik wat meer uit mijn schulp mag kruipen, en geen beoordelingsgesprek waarin het niet voorbij kwam. In vergaderingen luister en observeer ik, terwijl mijn collega's de punten maken die ik wel had bedacht maar niet gedeeld omdat ik ze liever eerst verder overdenk. En na afloop weet ik precies wat ik had moeten zeggen. Als mijn werktelefoon gaat, schiet ik eerst even tegen het plafond. Het liefst handel ik alles af via de mail. Presentaties zijn altijd weer kleine persoonlijke rampen. Van tevoren maak ik me er belachelijk druk over, ook als het gaat over een praatje van een paar minuten voor een paar mensen. Ik kom er meestal hakkelend en licht trillend doorheen.

In de privé-sfeer loop hier ook tegenaan. Sinds een paar jaar woon ik in de stad. Hoewel ik hier ook gestudeerd heb, heb ik hier weinig contacten. Deels omdat ik een internationale studie heb gedaan en veel buitenlandse studiegenoten zijn teruggekeerd naar hun thuisland, en deels omdat ik ook in mijn studententijd feestjes en groepsactiviteiten te veel gemeden heb. Met als gevolg dat ik na drie jaar hier weinig echte vrienden heb gemaakt. Dit steekt, want behoefte aan sociale contacten heb ik wel, mits niet in groepsverband en niet oppervlakkig. Het probleem is dat ik geen idee heb waar en hoe te beginnen. Waar vind je mensen zoals ik? Want die zitten waarschijnlijk net als ik in het weekend het liefst thuis met een boek of Netflix. Ik heb me een tijdje ingeschreven op de site Nieuwe Mensen Leren Kennen, maar nooit de moed kunnen opbrengen om aan een van de activiteiten deel te nemen. Nog veel moeilijker vind ik daten. Een eerste afspraakje staat in plezier voor mij zo ongeveer gelijk aan een voor een mijn vingernagels laten uittrekken. Ik heb een aantal datingapps op mijn telefoon geïnstalleerd en ook wel regelmatig matches maar doe hier vervolgens niks mee. Het idee alleen al ontzettend veel energie te moeten steken in smalltalk met verschillende mensen om er toch weer achter te komen dat ze mijn stilte en introverte behoeften en interesses niet begrijpen - laat staan delen - schrikt me verschrikkelijk af.

Hoe doen jullie dat?

Lisje88 schreef: ↑

28-12-2017 21:49

In de privé-sfeer loop hier ook tegenaan. Sinds een paar jaar woon ik in de stad. Hoewel ik hier ook gestudeerd heb, heb ik hier weinig contacten. Deels omdat ik een internationale studie heb gedaan en veel buitenlandse studiegenoten zijn teruggekeerd naar hun thuisland, en deels omdat ik ook in mijn studententijd feestjes en groepsactiviteiten te veel gemeden heb. Met als gevolg dat ik na drie jaar hier weinig echte vrienden heb gemaakt. Dit steekt, want behoefte aan sociale contacten heb ik wel, mits niet in groepsverband en niet oppervlakkig. Het probleem is dat ik geen idee heb waar en hoe te beginnen. Waar vind je mensen zoals ik? Want die zitten waarschijnlijk net als ik in het weekend het liefst thuis met een boek of Netflix.

Hoe doen jullie dat?

Dat nieuwe mensen leren kennen en vriendschappen zoeken daar loop ik ook wel tegenaan. En door verschillende omstandigheden heb ik geen vriendinnen meer uit mijn jeugd (meesten gewoon verwaterd) en ik zie er ontzettend tegenop om met mensen te moeten omgaan met wie ik geen gedeelde geschiedenis heb. Dat je kunt praten over leraren van vroeger, dingen die je beiden meegemaakt hebt, maar dat je weer helemaal vanaf 0 moet beginnen, bah. Ik heb daar zó geen zin in dat ik er maar gewoon niet aan begin.

We hebben hetzelfde geboortejaar zie ik, als we nou bij elkaar in de buurt wonen....

Oh en qua daten, goddank heb ik een relatie, ik moet er niet aan denken om nu nog te moeten daten. Heb ook weleens een beetje half voor de grap op datingapps gezeten, maar daar gaat het toch vooral om spontaniteit en gezelligheid, uitgaan, noem maar op. Hoe moet ik ooit een vriend vinden die snapt dat ik vaak gewoon mokkend thuis wil zitten, want ieuw, buiten zijn er mensen.

Dus ik snap heel goed wat je zegt over dat begrijpen van die introverte behoeftes.

RégineFilange schreef: ↑

28-12-2017 22:11

Dat nieuwe mensen leren kennen en vriendschappen zoeken daar loop ik ook wel tegenaan. En door verschillende omstandigheden heb ik geen vriendinnen meer uit mijn jeugd (meesten gewoon verwaterd) en ik zie er ontzettend tegenop om met mensen te moeten omgaan met wie ik geen gedeelde geschiedenis heb. Dat je kunt praten over leraren van vroeger, dingen die je beiden meegemaakt hebt, maar dat je weer helemaal vanaf 0 moet beginnen, bah. Ik heb daar zó geen zin in dat ik er maar gewoon niet aan begin.

We hebben hetzelfde geboortejaar zie ik, als we nou bij elkaar in de buurt wonen....

Ik stuur je een PM.

RégineFilange schreef: ↑

28-12-2017 22:11

Dat nieuwe mensen leren kennen en vriendschappen zoeken daar loop ik ook wel tegenaan. En door verschillende omstandigheden heb ik geen vriendinnen meer uit mijn jeugd (meesten gewoon verwaterd) en ik zie er ontzettend tegenop om met mensen te moeten omgaan met wie ik geen gedeelde geschiedenis heb. Dat je kunt praten over leraren van vroeger, dingen die je beiden meegemaakt hebt, maar dat je weer helemaal vanaf 0 moet beginnen, bah. Ik heb daar zó geen zin in dat ik er maar gewoon niet aan begin.

We hebben hetzelfde geboortejaar zie ik, als we nou bij elkaar in de buurt wonen....

Ook zo herkenbaar. Jeugdvriendschappen vind ik het makkelijkst. Dat je samen herinneringen kunt ophalen. In de tijd dat ik geen vriendinnen meer had ging ik verschillende hobbycursussen doen om onder de mensen te komen. Regelmatig klaagde ik tegen mijn moeder dat ik niemand meer had. Ze stelde dan voor om zo'n nieuw iemand eens uit te nodigen. We spraken dan een paar keer af, maar diep van binnen wilde ik liever mijn oude vriendinnen terug. Maar die waren allemaal veranderd en met hun verkering bezig. Ik heb wel een paar keer met nieuwe mensen afgesproken toen. Maar was er ook snel mee uitgepraat. Denk toch deel omdat ik er geen historie mee heb. En het waren ook meestal mannen met wie ik toen contact kreeg. Die waren spontaner in aanspreken, vandaar. Maar toch vind ik het anders. Op dit moment heb ik 2 leuke vriendinnen van het werk. Zonder gedeelde historie. Het kan dus wel, maar er moet dan op ander gebied een klik zijn.

Ik herken het dat het lastig is vriendschappen te maken. Zeker als je wat ouder wordt wordt dit steeds moeilijker. (ik ben 36, geen 20 zoals m'n nickname doet vermoeden) De vriendschappen van vroeger zijn allemaal verwaterd. Ik had nog 1 vriendin waar ik nog wel eens contact mee had maar sinds zij is verhuisd is dit ook totaal verwaterd. Nieuwe vriendschappen maken lukt me gewoon niet, ik heb met heel weinig mensen een klik en ben zo verlegen en stil dat mensen op me afknappen. Ik heb wel wat kennissen maar dit contact is oppervlakkig waardoor het me veel moeite kost om tijd met hun door te brengen. En ik vind hun aardig maar verder heb ik geen echte klik zoals je vroeger met je beste vriendin kon hebben.
Ik ben nu 19 jaar samen met m'n man en nog altijd vraag ik me af hoe het mogelijk is dat ik iemand heb kunnen vinden. En dan ook nog iemand die wel super sociaal is en graag en makkelijk praat. Mocht ik hem ooit verliezen weet ik zeker dat ik de rest van m'n leven alleen blijf.
En ondanks dat ik graag het liefst thuis ben (wat ook weer niet helemaal waar is want ik ga wel graag met m'n man uit eten, naar de film, dagjes weg, op vakantie) voel ik me toch vaak eenzaam omdat ik geen vriendinnen heb.

Allemaal weer super herkenbaar... Vooral wat je schrijft RégineFilange.

En inderdaad Doubletree, het dubbele gevoel. Ik vermaak me eigenlijk prima alleen, maar soms vind ik het wel moeilijk dat ik geen vrienden heb waarmee je die diepere band hebt. En daarnaast heb ik ook niet gauw meer een klik met mensen, ik vind veel mensen ook harder geworden en soms zo ongeïnteresseerd. Dan besteed ik mijn tijd liever alleen.

Nu ben ik ook echt een gever en pleaser geweest en er is toch wel vaak over mijn grenzen gegaan, dus ik haak snel af als ik merk dat het toch voornamelijk weer over de ander gaat of bij bepaalde opmerkingen.

Maar ik heb ook periodes dat ik me juist heel sterk voel, ik ben veel op mezelf aangewezen en sta wel sterker in mijn schoenen als een tijd terug.
Ik vind het ook wel goed dat ik niet iedereen meer zomaar toelaat. Ik geloof ook echt wel dat er nog mensen op mijn pad komen, maar dan wel mensen die bij me passen.

Ik vind het soms jammer dat ik zo weinig keus heb uit vriendinnen. Vroeger had ik bijna voor alles wat ik leuk vind wel iemand. Een vriendin om mee te tennissen, een ander om te gaan vissen. Voor zwemmen en schaatsen had ik verschillende.
Nu heb ik er maar 2 en blijft het vaak bij theedrinken of de bioscoop. Heel soms een braderie. Terwijl ik ook van strandwandeling, shoppen of dierentuin houd. Maar dat doe ik met mijn moeder. Als ik Facebookfoto's zie van sommige stelletjes of vriendinnen dat ze samen naar dergelijke dingen zijn geweest ben ik soms best een beetje jaloers. Waarom kan ik zulke vriendinnen niet vinden?

Herkenbaar Hondenmens. Soms vraag ik me af waarom ik nog op Facebook kijk want vaak voel ik me alleen maar jaloers als ik foto’s zie van meiden of vrouwen die leuke dingen doen met hun beste vriendin. Vroeger had ik 1 beste vriendin waar ik letterlijk alles mee deed, nu heb ik alleen nog maar oppervlakkige vriendinnen. Behalve m’n man heb ik eigenlijk niemand om m’n leven mee te delen wat best eenzaam kan zijn. Sinds mijn moeder is overleden is het er niet veel beter op geworden.

Yesss, ik vind dat ook dat veel mensen zo met zich zelf bezig zijn en weinig moeite doen om interesse in een ander te tonen. Niet om mezelf goed te praten maar ik vind mezelf wel attent en geïnteresseerd in een ander maar ik ben al zo vaak teleur gesteld in mensen dat ik er soms ook geen zin meer in heb om moeite te doen waardoor contacten nog oppervlakkiger worden waar ik juist geen zin in heb. Misschien dat ik daarom ook zo’n hekel aan verjaardagen heb, altijd dat oppervlakkige gelul van iedereen door elkaar terwijl ik juist van diepere gesprekken houd met weinig mensen. (Wat dus eigenlijk nooit meer voorkomt).

Doubletree20 schreef: ↑

29-12-2017 08:33

Ik herken het dat het lastig is vriendschappen te maken. Zeker als je wat ouder wordt wordt dit steeds moeilijker. (ik ben 36, geen 20 zoals m'n nickname doet vermoeden) De vriendschappen van vroeger zijn allemaal verwaterd. Ik had nog 1 vriendin waar ik nog wel eens contact mee had maar sinds zij is verhuisd is dit ook totaal verwaterd. Nieuwe vriendschappen maken lukt me gewoon niet, ik heb met heel weinig mensen een klik en ben zo verlegen en stil dat mensen op me afknappen. Ik heb wel wat kennissen maar dit contact is oppervlakkig waardoor het me veel moeite kost om tijd met hun door te brengen. En ik vind hun aardig maar verder heb ik geen echte klik zoals je vroeger met je beste vriendin kon hebben.
Ik ben nu 19 jaar samen met m'n man en nog altijd vraag ik me af hoe het mogelijk is dat ik iemand heb kunnen vinden. En dan ook nog iemand die wel super sociaal is en graag en makkelijk praat. Mocht ik hem ooit verliezen weet ik zeker dat ik de rest van m'n leven alleen blijf.
En ondanks dat ik graag het liefst thuis ben (wat ook weer niet helemaal waar is want ik ga wel graag met m'n man uit eten, naar de film, dagjes weg, op vakantie) voel ik me toch vaak eenzaam omdat ik geen vriendinnen heb.

Dit had ik kunnen hebben schrijven. Zelfs leeftijd en hoe lang samen met partner komen overeen.
En inderdaad ook geen vriendinnen.
Die ene vriendin die ik had is zomaar zonder iets te zeggen verhuisd. En net in een periode dat ik haar zo nodig had

Twee jaar heb ik wel een collega-vriendin gehad waar ik ook mee dagjes wegging. Maar dat durf ik niet meer te hervatten na onze ruzie. Want ik weet nu dat ze nogal claimerig kan zijn. Ook niet wat ik zoek.
Ik vraag me wel eens af hoe mijn leven eruit gaat zien als mijn moeder er niet meer is. Vermoedelijk heel eenzaam. Wat betreft een klik hebben met mensen, als ik dat niet (ver) in het begin heb, komt het meestal ook niet. Niet altijd, maar vaak klopt mijn 1e indruk wel.

Wat verstaan jullie zoal onder diepere gesprekken?

Die teleurstelling herken ik ook Doubletree, ik ben daardoor wel echt veranderd en merk dat ik vaak geen zin heb om lang naar andermans verhalen te luisteren, dan richt ik me liever op mezelf.
Klinkt misschien egoïstisch en de cirkel is dan natuurlijk rond, maar heel soms merk ik wel dat het anders kan.
Dan heb ik ineens een klik met iemand. Dan voel ik meteen wat ik dus vaak mis.

Hondenmens, het gaat vooral ook om echt gezien worden, betrokkenheid.
Dan kom je vanzelf op de diepere gesprekken, maar dan moet die ingang er wel zijn en dat mis ik vaak.
Alsof ik vaak tegen een muur praat en dus wel interesse toon en dat niet terug krijg.

In het begin meegeschreven, daarna vooral meegelezen met dit topic. Nu toch de behoefte om te reageren. Wat zijn de laatste reacties herkenbaar zeg. Ik heb er ook veel moeite mee om vriendinnen te maken. Het begint er al mee dat ik weinig behoefte aan contact met andere mensen en een hekel heb aan verplichtingen. Tel daarbij op dat ik niet goed weet hoe ik mezelf een houding moet geven bij potentiële vriendinnen (is het raar dat ik voorstel om langs te komen, heeft ze daar wel zin in, vind ze mij wel leuk, vind ik haar wel leuk en zo niet, hoe kom ik er dan weer vanaf, zeur ik niet teveel, toon ik wel genoeg belangstelling en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan) en de uitkomst is dat ik helemaal geen vriendinnen heb. Tijdens mijn puberteit ben ik veel gepest (klinkt zielig, dat ben ik helemaal niet), dus ik denk dat ik gewoon nooit heb geleerd vriendinnen te maken.

Ik kan goed alleen zijn en soms vraag ik me weleens af of ik überhaupt wel behoefte heb aan vriendinnen, maar als het een keer voorkomt dat ik een keer ga lunchen, dan is het toch heel gezellig en interessant om andere standpunten te horen.

Nou ja, heel herkenbaar dus.

Dat is ook herkenbaar Yesss, dat ongeinteresseerde.
Mensen vertellen nog wel eens hun verhaal aan mij. Waarschijnlijk omdat ik goed kan luisteren maar toch mis ik wel die oprechte interesse in mij als persoon.

Misschien moet ik een tijdje niet meer meelezen, want merk dat ik er nogal somber van word. Ik heb sowieso al een hang naar het melancholische, maar nu moet ik denken aan alle mensen van vroeger die ik niet meer spreek, en dat ik misschien wel nooit in mijn leven meer vrienden ga maken. En dat vroeger alles beter was (voor mij dan).

Ik ben eigenlijk al 10 jaar niet gelukkig, maar dat hoort niet per se in dit topic.

nerdopviva schreef: ↑

29-12-2017 16:03

Tel daarbij op dat ik niet goed weet hoe ik mezelf een houding moet geven bij potentiële vriendinnen (is het raar dat ik voorstel om langs te komen, heeft ze daar wel zin in, vind ze mij wel leuk, vind ik haar wel leuk en zo niet, hoe kom ik er dan weer vanaf, zeur ik niet teveel, toon ik wel genoeg belangstelling en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan)

Dit is exact waar ik 3 jaar geleden tegenaan liep toen ik wat meer met een kennis begon om te gaan die ik eerst alleen uit de groep kende. Laat ik teveel horen of juist te weinig? Waarom smst ze niets terug? Heb ik iets verkeerds gezegd? Had ik iets moeten meenemen omdat ik uitgenodigd ben voor het eten, of iets anders/beters? Etc.

Uiteindelijk is dat heel raar geëindigd, heb niets meer van haar gehoord op een dag. Tja, dat is dan weer koren op mijn molen, ik dacht toen, laat maar, het heeft geen zin, ik kan het niet, ik doe het wel alleen voortaan (met mijn lieve vriend).

En soms denk/vind ik ook echt dat ik geen behoefte heb aan contact, maar tegelijkertijd als anderen het dan over hun vriendinnen hebben denk ik, jeetje, jij hebt gewoon niemand Régine.

yesss schreef: ↑

29-12-2017 15:48

Dan heb ik ineens een klik met iemand. Dan voel ik meteen wat ik dus vaak mis.

Ook dit is herkenbaar

Tijdje geleden had ik op mijn werk een collega met wie het supergoed klikte, had zo echt een vriendin kunnen worden. Helaas verhuisde zij naar het buitenland, en nu geen contact meer. Zo jammer vond ik dat. Want omdat ik mezelf nogal een specifiek persoon vind (qua levenshouding, interesses) denk ik altijd dat er maar héél weinig mensen zijn die sowieos bij me passen. En zij was er zo eentje, en ging dus weg.