Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
zaterdag 13 januari 2018 om 16:17
Je zag toch ein-de-lijk in dat het niks ging worden en dat het klaar was? En nu wil je weer een band op bouwen en gaan jullie zelfs in therapie?!?!
In alles wat ik van je lees zie ik geen empathische vrouw, wellicht dat je dat bent op andere vlakken maar hier zeker niet. Ik lees een verhaal van iemand die gefrustreerd is omdat ze iets wil wat niet kan en daar niet mee om kan gaan. Zoals s-meds ook schrijft, de naakte waarheid is dat jij alleen vanuit je eigen belang redeneert.
In alles wat ik van je lees zie ik geen empathische vrouw, wellicht dat je dat bent op andere vlakken maar hier zeker niet. Ik lees een verhaal van iemand die gefrustreerd is omdat ze iets wil wat niet kan en daar niet mee om kan gaan. Zoals s-meds ook schrijft, de naakte waarheid is dat jij alleen vanuit je eigen belang redeneert.
zaterdag 13 januari 2018 om 17:24
Ik geloof hier geen zak meer van. To blijft reageren, het verhaal word steeds mooier ondanks dat ze hier zo goed als geen medestanders heeft, alleen afkeurende reacties en dan nog die dom blije toon erbij. Ze gaat niet op het minnaressentopic of zoekt ergens medestanders, ze reageert hoe langer hoe ongeloofwaardiger.
Goed verhaaltje, dat wel. Maar dat is vaak het probleem van trollen; ze willen nog meer en bozere reacties. Dan vallen ze dus door de mand.
Leuk om te lezen dit, maar niet om serieus te nemen nog. Doei!
Goed verhaaltje, dat wel. Maar dat is vaak het probleem van trollen; ze willen nog meer en bozere reacties. Dan vallen ze dus door de mand.
Leuk om te lezen dit, maar niet om serieus te nemen nog. Doei!
zondag 14 januari 2018 om 09:56
Je kunt de verantwoordelijkheid van het stuklopen van je huwelijk niet aan? Je hebt zelfs al iemand klaarstaan om je op te vangen. Kom op hoor.
Als dit inderdaad serieus is, maak een afspraak met iemand om dit een beetje in perspectief te plaatsen.
Als dit inderdaad serieus is, maak een afspraak met iemand om dit een beetje in perspectief te plaatsen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
zondag 14 januari 2018 om 10:55
wat zeg je hier nu?Elise509 schreef: ↑14-01-2018 09:33Ik heb de neiging om me tegen mezelf te keren. Om tot het besluit te komen dat de optie die uiteindelijk het beste is voor mij, voor iedereen, erin bestaat om er gewoon mee op te houden. Als ik heel erg eerlijk met mezelf ben, dan is het altijd de gedachte aan dat scenario die me uiteindelijk een gevoel van vrede kan geven.
Ik weet dat ik dat niet moet willen. Heb een arsenaal aan truukjes om mezelf van die gedachte af te leiden. Maar ik weet dat die mogelijkheid er is, en als de druk heel erg hoog wordt, dan voelt het als een uitweg. Een manier om de cirkeltjes te doorbreken. Om te beslissen. Mijn lot in eigen handen te nemen. De pijn te stoppen. Verantwoordelijk te zijn.
Kruipt er ook daar weer energie in, in proberen dit proces niet al te zelfdestructief te laren zijn.
dinsdag 16 januari 2018 om 11:02
Nou, volgens mij scoren die therapeuten hier een bulls-eye hoor. In je hele verhaal is het steeds maar je man hier en je man daar, en het is zo erg voor hem. Ik zie je nergens voor jezelf kiezen.
Liefde hoort geen pijn te doen. Van een relatie hoor je niet in deze toestand te raken. Maar je schijnt totaal niet toerekeningsvatbaar te zijn als het op het kiezen voor jezelf aankomt. En je man is blijkbaar niet bereid om je uit je lijden te verlossen en je te laten gaan.
woensdag 17 januari 2018 om 21:17
Dit zijn mijn meningen, kijk maar wat je ermee doet:
1. Je man is zwak. Vrij pathetisch dat hij dit zo lang door laat gaan en dat hij bereid is te wachten tot jij je keuze hebt gemaakt. Dat maakt hem ongetwijfeld ook zwakker in je ogen. Je had gehoopt dat hij je had verlaten. Dan was het over geweest zonder moeilijke keuzes of schuldgevoelens van jouw kant. Nu blijft hij. En moet jij er wat mee. Moeilijk.
2. Laat dit ALSJEBLIEFT duidelijk zijn: jullie zijn beide verantwoordelijk voor de problemen in het huwelijk TOT AAN HET MOMENT van jouw affaire. Vanaf dat moment draag de vreemdganger alle schuld. Daar ben ik heel duidelijk in. Denk je dat jouw man het altijd maar fijn had? Dat hij nooit twijfels heeft gehad? Maar hij is niet degene die is vreemdgegaan.
3. Na een affaire zijn er 2 opties: scheiding of verzoening. Voor de mogelijkheid tot verzoening zijn er een aantal VOORWAARDEN (zonder deze voorwaarden hoort het dus eigenlijk niet eens een optie te zijn):
a. Alle contacten met de andere persoon (in dit geval jouw vriend) worden verbroken. Persoonlijk, telefonisch, email, sociale media. Dit is niet gebeurd bij jou. Verzoening is dan geen optie.
b. Complete toegang tot accounts. Geen geheime telefoontjes of sms'jes.
c. De vreemdganger begrijpt en accepteert dat de bedrogen partner het recht heeft om boos te zijn en het recht heeft om de vreemdganger niet te vertrouwen. Dit zal met de tijd minder worden, maar de woede zal bij tijd en wijle terug komen. Ineens kan een bedrogen partner denken "van wie hield je meer" of "ging je met de ander naar dezelfde restaurants" of dat soort dingen. Accepteer dat dat eens zomaar 5 jaar kan duren.
d. De vreemdganger draagt het gewicht van de relatie tijdens de verzoeningsperiode. Dit houdt onder andere in dat de vreemdganger volledige verantwoordelijkheid neemt voor de affaire.
4. Risico's dat een vreemdganger de affaire zal recidiveren (en alarmsignalen die een verzoening tegengaan), zoals bij jou heel vaak is gebeurd:
a. De vreemdganger vindt het oneerlijk dat partner boos is of dat de woede zo lang duurt. "Get over it".
b. De vreemdganger vindt dat de bedrogen partner volledige dan wel gedeeltelijke schuld heeft in de totstandkoming van de affaire. Vreemdganger negeert (of erkent pro forma) dat de bedrogen partner mogelijk zelf ook ongelukkig was.
c. De vreemdganger eist privacy. De vreemdganger vindt dat hij/zij nog steeds recht heeft op vergrendeling van accounts.
d. De vreemdganger wil contact behouden met de andere persoon of wil een "afsluitend gesprek" in persoon.
Als mijn man mij zou flikken wat jij je man aandoet, zou ik, zodra ik van mijn emotionele instorting bijgekomen ben, linea recta naar een advocaat om mijn financiële opties en de voogdij-opties te bespreken. Kijken of die affaire nog zo heerlijk is als zijn huis en gezin daadwerkelijk op het spel staan. Voor dat gejank en emotionele gewiebel over zijn emoties zou ik niet open staan.
1. Je man is zwak. Vrij pathetisch dat hij dit zo lang door laat gaan en dat hij bereid is te wachten tot jij je keuze hebt gemaakt. Dat maakt hem ongetwijfeld ook zwakker in je ogen. Je had gehoopt dat hij je had verlaten. Dan was het over geweest zonder moeilijke keuzes of schuldgevoelens van jouw kant. Nu blijft hij. En moet jij er wat mee. Moeilijk.
2. Laat dit ALSJEBLIEFT duidelijk zijn: jullie zijn beide verantwoordelijk voor de problemen in het huwelijk TOT AAN HET MOMENT van jouw affaire. Vanaf dat moment draag de vreemdganger alle schuld. Daar ben ik heel duidelijk in. Denk je dat jouw man het altijd maar fijn had? Dat hij nooit twijfels heeft gehad? Maar hij is niet degene die is vreemdgegaan.
3. Na een affaire zijn er 2 opties: scheiding of verzoening. Voor de mogelijkheid tot verzoening zijn er een aantal VOORWAARDEN (zonder deze voorwaarden hoort het dus eigenlijk niet eens een optie te zijn):
a. Alle contacten met de andere persoon (in dit geval jouw vriend) worden verbroken. Persoonlijk, telefonisch, email, sociale media. Dit is niet gebeurd bij jou. Verzoening is dan geen optie.
b. Complete toegang tot accounts. Geen geheime telefoontjes of sms'jes.
c. De vreemdganger begrijpt en accepteert dat de bedrogen partner het recht heeft om boos te zijn en het recht heeft om de vreemdganger niet te vertrouwen. Dit zal met de tijd minder worden, maar de woede zal bij tijd en wijle terug komen. Ineens kan een bedrogen partner denken "van wie hield je meer" of "ging je met de ander naar dezelfde restaurants" of dat soort dingen. Accepteer dat dat eens zomaar 5 jaar kan duren.
d. De vreemdganger draagt het gewicht van de relatie tijdens de verzoeningsperiode. Dit houdt onder andere in dat de vreemdganger volledige verantwoordelijkheid neemt voor de affaire.
4. Risico's dat een vreemdganger de affaire zal recidiveren (en alarmsignalen die een verzoening tegengaan), zoals bij jou heel vaak is gebeurd:
a. De vreemdganger vindt het oneerlijk dat partner boos is of dat de woede zo lang duurt. "Get over it".
b. De vreemdganger vindt dat de bedrogen partner volledige dan wel gedeeltelijke schuld heeft in de totstandkoming van de affaire. Vreemdganger negeert (of erkent pro forma) dat de bedrogen partner mogelijk zelf ook ongelukkig was.
c. De vreemdganger eist privacy. De vreemdganger vindt dat hij/zij nog steeds recht heeft op vergrendeling van accounts.
d. De vreemdganger wil contact behouden met de andere persoon of wil een "afsluitend gesprek" in persoon.
Als mijn man mij zou flikken wat jij je man aandoet, zou ik, zodra ik van mijn emotionele instorting bijgekomen ben, linea recta naar een advocaat om mijn financiële opties en de voogdij-opties te bespreken. Kijken of die affaire nog zo heerlijk is als zijn huis en gezin daadwerkelijk op het spel staan. Voor dat gejank en emotionele gewiebel over zijn emoties zou ik niet open staan.
donderdag 18 januari 2018 om 00:06
Uhm...
Is dit een soort standaard-reactie die afgevuurd wordt op iedereen die een beetje in aanmerking komt?
Is het de bedoeling dat ik dit aan mijn man doorgeef? Zelf kan ik er niet zoveel mee...
Een hoop van wat je schrijft is niet eens van toepassing.
Ik kan me verder maar al te levendig inbeelden hoeveel pijn het doet, en ik zit daar zelf erg mee. Dat schijnt voor mensen totaal onbegrijpelijk te zijn. Of ze willen het niet begrijpen, omdat het de boel compliceert.
Overigens vind ik mijn man helemaal niet pathetisch of zwak. ik gun hem de zeggenschap over zijn leven en acties, liever dan te denken dat ik beter weet wat goed voor hem is en hem op die manier tot zielig kind te reduceren. Maar ook dat is waarschijnlijk te ingewikkeld.
Is dit een soort standaard-reactie die afgevuurd wordt op iedereen die een beetje in aanmerking komt?
Is het de bedoeling dat ik dit aan mijn man doorgeef? Zelf kan ik er niet zoveel mee...
Een hoop van wat je schrijft is niet eens van toepassing.
Ik kan me verder maar al te levendig inbeelden hoeveel pijn het doet, en ik zit daar zelf erg mee. Dat schijnt voor mensen totaal onbegrijpelijk te zijn. Of ze willen het niet begrijpen, omdat het de boel compliceert.
Overigens vind ik mijn man helemaal niet pathetisch of zwak. ik gun hem de zeggenschap over zijn leven en acties, liever dan te denken dat ik beter weet wat goed voor hem is en hem op die manier tot zielig kind te reduceren. Maar ook dat is waarschijnlijk te ingewikkeld.
donderdag 18 januari 2018 om 01:13
Grappig, jezelf als slachtoffer zien vanwege de pijn die je veroorzaakt bij een anderElise509 schreef: ↑18-01-2018 00:06Uhm...
Is dit een soort standaard-reactie die afgevuurd wordt op iedereen die een beetje in aanmerking komt?
Is het de bedoeling dat ik dit aan mijn man doorgeef? Zelf kan ik er niet zoveel mee...
Een hoop van wat je schrijft is niet eens van toepassing.
Ik kan me verder maar al te levendig inbeelden hoeveel pijn het doet, en ik zit daar zelf erg mee. Dat schijnt voor mensen totaal onbegrijpelijk te zijn. Of ze willen het niet begrijpen, omdat het de boel compliceert.
Overigens vind ik mijn man helemaal niet pathetisch of zwak. ik gun hem de zeggenschap over zijn leven en acties, liever dan te denken dat ik beter weet wat goed voor hem is en hem op die manier tot zielig kind te reduceren. Maar ook dat is waarschijnlijk te ingewikkeld.
donderdag 18 januari 2018 om 08:32
Ik ben het met je eens ben dat het punten lijstje van mma90 niet erg goed aansluit.
Wel jammer dat je mensen die een ander perspectief hebben op jouw situatie wegzet met 'de werkelijkheid zal te ingewikkeld zijn'.
Ik lees in jouw teksten ook dat je het emotioneel allemaal zo mee beleeft, maar als het op bewust handelen aankomt gebeurt er weinig. In mijn ogen is dat juist de makkelijke weg kiezen.
Wel jammer dat je mensen die een ander perspectief hebben op jouw situatie wegzet met 'de werkelijkheid zal te ingewikkeld zijn'.
Ik lees in jouw teksten ook dat je het emotioneel allemaal zo mee beleeft, maar als het op bewust handelen aankomt gebeurt er weinig. In mijn ogen is dat juist de makkelijke weg kiezen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
donderdag 18 januari 2018 om 10:24
dat zeg je steeds ja. Maar als je het echt zou voelen dan zou je stoppen met je relatie of met je affaire. Jij veroorzaakt die pijn namelijk
donderdag 18 januari 2018 om 12:57
Ik hoop dat je eruit kunt halen dat hoe jij de situatie nu voort laat kabbelen, elke mogelijkheid tot het redden van je huwelijk verspilt. Door bij hem te blijven, hou je hem dus eigenlijk gewoon aan het lijntje. Hij gaat het besluit niet voor je nemen, zo blijkt. Zijn leven staat overhoop, logisch dat een besluit moeilijk kan zijn (al had menig andere man je allang het huis uit getiefd). Het zou goed kunnen dat hij zich over een jaar of misschien 2 voor z'n kop slaat dat hij jou zoveel kansen heeft gegeven.
Ik koos voor een puntenlijstje omdat ik dacht dat het misschien ontnuchterend zou werken om te lezen wat de opties zijn na een affaire, dat het je misschien goed doet om iets anders te lezen dan filosofisch gezwieber over al jouw gevoelens. Misschien doet het je goed als iemand niet ingaat op elke zijweg die jij inslaat en even tot de basics komt. Of misschien doet het je niet goed. Ach ja, kijk maar wat je ermee doet. Het ligt ook een beetje aan wat je precies van ons wil (steun? Verheldering? Andere perspectieven? Ervaringen?). Misschien is jouw situatie inderdaad te gecompliceerd voor me.
donderdag 18 januari 2018 om 13:09
Welnee die situatie is niet als elke andere driehoeksverhouding. Elise kan er nog zoveel kwatsj omheen breien in de basis blijft het bedrog en onwil om te kiezen en verantwoordelijkheid te nemen.mma90 schreef: ↑18-01-2018 12:57Ik hoop dat je eruit kunt halen dat hoe jij de situatie nu voort laat kabbelen, elke mogelijkheid tot het redden van je huwelijk verspilt. Door bij hem te blijven, hou je hem dus eigenlijk gewoon aan het lijntje. Hij gaat het besluit niet voor je nemen, zo blijkt. Zijn leven staat overhoop, logisch dat een besluit moeilijk kan zijn (al had menig andere man je allang het huis uit getiefd). Het zou goed kunnen dat hij zich over een jaar of misschien 2 voor z'n kop slaat dat hij jou zoveel kansen heeft gegeven.
Ik koos voor een puntenlijstje omdat ik dacht dat het misschien ontnuchterend zou werken om te lezen wat de opties zijn na een affaire, dat het je misschien goed doet om iets anders te lezen dan filosofisch gezwieber over al jouw gevoelens. Misschien doet het je goed als iemand niet ingaat op elke zijweg die jij inslaat en even tot de basics komt. Of misschien doet het je niet goed. Ach ja, kijk maar wat je ermee doet. Het ligt ook een beetje aan wat je precies van ons wil (steun? Verheldering? Andere perspectieven? Ervaringen?). Misschien is jouw situatie inderdaad te gecompliceerd voor me.
donderdag 18 januari 2018 om 14:39
Wat een verschrikkelijk verhaal, heb voornamelijk alle bijdragen van de TO gelezen.
Dus je wilde je man, die al jaren door jou afgewezen wordt, erger zelfs, seks met hem vind je een walgelijk idee, dwingen om jou een verhouding met een andere man toe te staan. Met een man waar je wel stomende seks mee kon hebben. Grievender dan dit achterlijke idee kan ik mij haast niet voorstellen.
Het getuigt van grote liefdeloosheid, de enige om wie jij je bekommert ben jij zelf.
Dus je wilde je man, die al jaren door jou afgewezen wordt, erger zelfs, seks met hem vind je een walgelijk idee, dwingen om jou een verhouding met een andere man toe te staan. Met een man waar je wel stomende seks mee kon hebben. Grievender dan dit achterlijke idee kan ik mij haast niet voorstellen.
Het getuigt van grote liefdeloosheid, de enige om wie jij je bekommert ben jij zelf.
donderdag 18 januari 2018 om 17:20
Ja, dat zei S-meds inderdaad ook. Mee eens. Ergens valt er ook wel weer te beargumenteren dat alles zo simpel of zo ingewikkeld is als je het zelf maakt.karin12345 schreef: ↑18-01-2018 15:54Welnee.
Ze heeft heel veel blablabla nodig om te verhullen,dat ze heel egoistisch en egocentrisch gedrag vertoont.
Ik denk dat ze eigenlijk gewoon hoopt dat haar man haar verlaat zonder al te boos te zijn op haar en dat ze op den duur goede vrienden kunnen blijven. En dat doet hij maar niet. Zal ongetwijfeld heel frustrerend zijn voor TO. Dus moet ze zich in allerlei mentale acrobatische bochten wringen om de status quo te behouden. En dat is vermoeiend. TO, heb je je man weleens gevraagd waarom hij nog bij je blijft nadat je hebt toegegeven dat je veel meer geniet van de hete stomende seks met een andere man waar je wel gepassioneerd over bent? Heb je hem weleens in alle frustratie gevraagd waarom hij jou dwingt om een keuze te maken? Waarom houdt hij de eer niet aan zichzelf?
donderdag 18 januari 2018 om 17:37
@mma90: Bedankt voor je extra reactie. Het verduidelijkt voor mij wat je precies wou zeggen en bereiken. Ik blijf van mening dat sommige dingen in je lijstje niet toepasbaar zijn. Ik vermoed dat mijn man onze relatie als verloren zal beschouwen lang voor hij interesse krijgt in toegang tot mijn accounts. Maar verder begrijp ik wel dat er veel meer nodig zal zijn dan alleen maar een gedeelde wil om samen door te gaan. En dat de schade ondertussen constant groter wordt.
@S-Meds: Kan je me zeggen waarin het bedrog hier bestaat? Want voor zover ik het kan zien, ben ik volkomen eerlijk ten opzichte van iedereen in dit verhaal. Inclusief mezelf.
Ik kwam hier omdat ik vast zit. Omdat ik wel weet dat ik een keuze moet maken, maar gewoon niet weet hoe ik dat moet doen.
Ik accepteer dat het moet, want ik veroorzaak alleen maar pijn zolang ik het niet doe. Dus ja, er is wel degelijk empathie en een geweten. Anders zou ik hier ook niet onder lijden, maar gewoon tevreden zijn. Want zolang ik niet kies (en een ander ook niet), verlies ik niet, toch? Dus hoogst bizar, de radeloosheid en de intense pijn die ik ervaar. De stress die almaar meer ook fysieke klachten begint te veroorzaken.
En nee, ik ben geen slachtoffer. Ik wil niemand verantwoordelijk maken voor deze ellende. Ik spel het nog maar eens uit: bovenstaande zijn geen klachten, maar louter iets om over na te denken voor de "fijn toch, twee mannen aan het lijntje"-brigade.
Ik heb van een hele hoop mensen een hoop nuttige vragen en commentaren gekregen, die getuigen van inzicht en inlevingsvermogen. Daarvoor oprechte dank.
Maar blijkbaar zijn er ook die denken dat als ze maar lang en hard genoeg in mijn oor schreeuwen dat ik een EGOÏSTISCH ONMENS ben en MOET KIEZEN, dat op een of andere manier nieuwe info aandraagt of helpt. Alsof ik daar zelf niet al lang achter ben. Alsof mijn schuldgevoel, zelfhaat en de druk die ik mezelf opleg niet vele malen dwingender zijn dan wat harde woorden op een anoniem forum...
Enfin. Als mijn functie hier enkel nog is om als dankbaar doelwit te dienen, dan denk ik dat ik mijn plicht wel heb vervuld. Ik laat de vloer nu aan weer een nieuw ordinair driehoeksverhaal dat exact hetzelfde zal zijn als het mijne en alle andere. Waar dan exact dezelfde cliché reacties vol "moral outrage" op los gelaten kunnen worden.
@S-Meds: Kan je me zeggen waarin het bedrog hier bestaat? Want voor zover ik het kan zien, ben ik volkomen eerlijk ten opzichte van iedereen in dit verhaal. Inclusief mezelf.
Ik kwam hier omdat ik vast zit. Omdat ik wel weet dat ik een keuze moet maken, maar gewoon niet weet hoe ik dat moet doen.
Ik accepteer dat het moet, want ik veroorzaak alleen maar pijn zolang ik het niet doe. Dus ja, er is wel degelijk empathie en een geweten. Anders zou ik hier ook niet onder lijden, maar gewoon tevreden zijn. Want zolang ik niet kies (en een ander ook niet), verlies ik niet, toch? Dus hoogst bizar, de radeloosheid en de intense pijn die ik ervaar. De stress die almaar meer ook fysieke klachten begint te veroorzaken.
En nee, ik ben geen slachtoffer. Ik wil niemand verantwoordelijk maken voor deze ellende. Ik spel het nog maar eens uit: bovenstaande zijn geen klachten, maar louter iets om over na te denken voor de "fijn toch, twee mannen aan het lijntje"-brigade.
Ik heb van een hele hoop mensen een hoop nuttige vragen en commentaren gekregen, die getuigen van inzicht en inlevingsvermogen. Daarvoor oprechte dank.
Maar blijkbaar zijn er ook die denken dat als ze maar lang en hard genoeg in mijn oor schreeuwen dat ik een EGOÏSTISCH ONMENS ben en MOET KIEZEN, dat op een of andere manier nieuwe info aandraagt of helpt. Alsof ik daar zelf niet al lang achter ben. Alsof mijn schuldgevoel, zelfhaat en de druk die ik mezelf opleg niet vele malen dwingender zijn dan wat harde woorden op een anoniem forum...
Enfin. Als mijn functie hier enkel nog is om als dankbaar doelwit te dienen, dan denk ik dat ik mijn plicht wel heb vervuld. Ik laat de vloer nu aan weer een nieuw ordinair driehoeksverhaal dat exact hetzelfde zal zijn als het mijne en alle andere. Waar dan exact dezelfde cliché reacties vol "moral outrage" op los gelaten kunnen worden.
donderdag 18 januari 2018 om 18:12
@mma90:
Ik schreef mijn vorige reactie terwijl jij die van jou postte.
Ik heb mijn man die vraag gesteld. Het antwoord is dat hij er blijkbaar nog niet klaar voor is om ons definitief op te geven. Hij weet wel dat hij geen leven in een "ménage à trois" wil. Maar hij ziet ook dat ik nog altijd heel erg veel van hem hou. Hij ervaart ook nu nog hoe fijn we het samen hebben. Dus hij hoopt nog altijd dat ik uiteindelijk de motivatie zal vinden om mijn vriend op te geven.
Ik heb hem gezegd dat ik dat niet zie gebeuren als ik niet minstens wat hoop kan hebben dat we onze relatie op een of andere manier van broer-zus weer naar romantische partners kunnen omturnen. En dat ik geen idee heb hoe we dat moeten aanpakken. Dat ik absoluut niet wil dat hij blijft hopen op iets wat nooit komt.
Hij heeft een afspraak met een nieuwe therapeut/seksuoloog gemaakt. Om te kijken hoe het pad naar herstel en verbetering eruit zou zien. Of het er überhaupt nog is. Daar staan we nu. We hebben een eerste gesprek gehad, een tweede volgt gauw. In de hoop dus dat we wijzer kunnen worden over of we ooit in onze relatie kunnen krijgen wat nu ontbreekt. Indien dat niet kan, wordt het voor ons allebei een stuk makkelijker om elkaar los te laten.
Hij vindt overigens ook dat het niet aan anderen toekomt om te oordelen over wat hij al dan niet mag accepteren. In welke mate hij "eervol" bezig is, zal hem eveneens worst wezen.
Ik hoop helemaal niet dat hij de keuze maakt. Ik hoop op een soort buikgevoel of IETS dat me vertelt wat ik wil. Zodat ik daar naar kan handelen.
Ik schreef mijn vorige reactie terwijl jij die van jou postte.
Ik heb mijn man die vraag gesteld. Het antwoord is dat hij er blijkbaar nog niet klaar voor is om ons definitief op te geven. Hij weet wel dat hij geen leven in een "ménage à trois" wil. Maar hij ziet ook dat ik nog altijd heel erg veel van hem hou. Hij ervaart ook nu nog hoe fijn we het samen hebben. Dus hij hoopt nog altijd dat ik uiteindelijk de motivatie zal vinden om mijn vriend op te geven.
Ik heb hem gezegd dat ik dat niet zie gebeuren als ik niet minstens wat hoop kan hebben dat we onze relatie op een of andere manier van broer-zus weer naar romantische partners kunnen omturnen. En dat ik geen idee heb hoe we dat moeten aanpakken. Dat ik absoluut niet wil dat hij blijft hopen op iets wat nooit komt.
Hij heeft een afspraak met een nieuwe therapeut/seksuoloog gemaakt. Om te kijken hoe het pad naar herstel en verbetering eruit zou zien. Of het er überhaupt nog is. Daar staan we nu. We hebben een eerste gesprek gehad, een tweede volgt gauw. In de hoop dus dat we wijzer kunnen worden over of we ooit in onze relatie kunnen krijgen wat nu ontbreekt. Indien dat niet kan, wordt het voor ons allebei een stuk makkelijker om elkaar los te laten.
Hij vindt overigens ook dat het niet aan anderen toekomt om te oordelen over wat hij al dan niet mag accepteren. In welke mate hij "eervol" bezig is, zal hem eveneens worst wezen.
Ik hoop helemaal niet dat hij de keuze maakt. Ik hoop op een soort buikgevoel of IETS dat me vertelt wat ik wil. Zodat ik daar naar kan handelen.
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 18-01-2018 18:15
Reden: Typo
Reden: Typo
0.03% gewijzigd
