Something's gotta give

Dag allemaal,

Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.

Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.


Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.

Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).

Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.

Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.

Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.

Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.

Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.

Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...

Dag allemaal daar op het forum,
Zoveel reacties nog... Bedankt allemaal, het is een beetje veel om iedereen apart te vermelden.

Eerst @ degenen die zich in mijn kant van het verhaal gingen inleven en zich van daaruit haast een beetje zorgen over me gingen maken, of mijn man niet heel erg akelig deed, en dat ik misschien een slachtoffer met Stockholm-syndroom was:

Ik waardeer het heel erg dat jullie zo op je hoede zijn voor mogelijke wantoestanden die er op het eerste gezicht erg anders uit kunnen zien. Maar ik voel me niet het slachtoffer van mijn man. Hoogstens zijn we slachtoffer van elkaar. En al is het waar dat ik gek kan worden van hoe hij soms met me omgaat en al voelt dat soms als emotionele mishandeling... Ik schrijf het uiteindelijk toch liever aan zijn onmacht toe dat hij zo doet.

@ degenen die iets dergelijks suggereerden: het is onjuist dat ik hem geen andere vrouw gun, die hem ook lichamelijk kan liefhebben. Dat heb ik hem al jaren geleden duidelijk gemaakt, toen ik almaar minder zin in fysiek contact kreeg en me daar tegenover hem schuldig over voelde. Maar als we samen tot het besluit komen dat we nood hebben aan een soort liefde die we elkaar blijkbaar niet (meer) kunnen geven, dan is er toch geen reden om alle contact te verbreken? Dan kunnen we toch samen uitdokteren wat voor relatie we wel nog kunnen hebben? Dat wordt overdreven gulzig en egocentrisch bevonden, maar ik begrijp niet waarom dat niet gewoon de norm is, onder volwassen mensen?

Ik heb nog erg veel nagedacht (natuurlijk), en ik ben tot de conclusie gekomen dat (de meesten van) jullie waarschijnlijk gelijk hebben, en dat ik het veel te moeilijk maak. Ik kan analyses blijven maken van verleden en toekomst, en proberen in te schatten hoeveel maten hoofd ik moet afwegen tegen hoeveel maten hart...

Maar als ik gewoon naar mijn leven vandaag kijk, dan zie ik dat het niet meer werkt, ook al hou ik nog zielsveel van mijn man. Ik zou best nog met hem verder willen, maar ik zie zelf niet hoe onze relatie zo kan veranderen dat ik er weer gelukkig van word. En ondertussen verlang ik naar iemand bij wie ik niet mag zijn.

@20062016: Ja, er is nog verbinding, en je hebt dat heel goed gezien, die zit in onze pijn. Er zijn zeker momenten waarop we die verbinding voelen en begrip hebben voor de ander en ook de pijn van de ander voelen en elkaar kunnen troosten. Maar eigenlijk is dat in-triest, dat dat nu onze manier is geworden om verbonden te zijn. En telkens ben ik daarna teleurgesteld omdat uit die verbinding geen vooruitgang komt, geen gesprek over hoe we dan verder moeten, en in welke mate dat nog samen kan...

Ik voel me langzaam afglijden naar een toestand die echt niet OK is. Ik herken mezelf haast niet meer. Kan me niet meer herinneren de laatste keer dat ik nog uitbundig heb staan zingen en dansen in de woonkamer ( ). Dat ik nog echt naar iets uitkeek, ergens van genoot. Ik zou op jacht moeten naar een nieuwe baan, maar kan me er nauwelijks toe brengen uit bed te komen en aan mijn CV te werken, terwijl ik normaal heel gepassioneerd ben door mijn werk. Hobby's laat ik ook liggen.

Ik besef dat als IK niks doe, er niks verandert, en dat ik uiteindelijk zelf helemaal geen energie meer zal hebben. Dat ik dan met gemak verder door mijn leven kan gaan slaapwandelen, hopend dat de herinnering aan wie en wat ik mis ooit minder pijnlijk zal worden. Maar dan ben ik mezelf ook nog kwijt.

Dus moet ik weg hier.

Dankjewel voor de wensen, allemaal.
Het blijkt heel erg moeilijk, inderdaad.

Ik heb mijn man verteld dat ik niet meer zag hoe het weer goed kon komen tussen ons, en dat ik dacht dat we er beter een punt achter zetten. Maar dat één keer besluiten en communiceren blijkt niet voldoende. Ik lijk het minstens dagelijks te moeten doen. De ene keer krijg ik heftige reacties van boosheid en verdriet, de andere keer lijkt hij begrip te hebben en een soort aanvaarding te vinden. Altijd zijn er moeilijke gesprekken tot ruzies nodig, weer een oplijsten van de argumenten, weer het incasseren van de verwijten van wat ik hem aandoe...

En de volgende dag... opnieuw! Want elke keer lijkt het wel of we de conversatie van de voorgaande dag niet gehad hebben, zijn er ontstelde reacties als ik vertel over mijn zoektocht naar een nieuwe woonplek, of als ik aankondig dat ik met mijn vriend wil afspreken voor een drankje en een babbel in de stad. Mijn vriend zie ik eigenlijk nog steeds niet tot nauwelijks, want als ik hem nog maar vermeld, leidt dat tot zoveel drama dat ik het gevoel heb dat ik het maar beter zo laat en hem niet zie. Dat heb ik er ook wel voor over, uit respect. Maar ik vraag me af of ik mijn man zo niet verder bevestig in zijn aanpak van "doen alsof het maar een vlaag van zinsverbijstering van mijn kant is, die zo wel weer overwaait".

Ik weet dat het idioot klinkt, maar ik weet echt niet hoe ik hiermee om moet gaan. Het is echt slopend. Ik ben doodmoe. En dan moet het eigenlijk nog beginnen, dat opbouwen van een nieuw leven vanaf nul: zijn familie was mijn enige familie (in de zin van: nog betekenisvol contact mee), we hebben veel gemeenschappelijke vrienden die in een eerder geval van scheiding allemaal één kant kozen (en ik maak me geen illusies), ik moet een nieuwe woonplaats vinden in een nieuwe stad, en ook nog eens een nieuwe baan gaan zoeken. En de allereerste stap, namelijk dat ganse proces beginnen, is al zo moeilijk? Slik.

"Ik zie niet meer hoe het nog goed kan komen tussen ons. Ik denk dat we er beter een punt achter zetten. Ik wil niet dat jij moet verhuizen, dus ik zoek wat nieuws."

Is dit ook al te wollig?
Mag dit niet minstens aanleiding geven tot een vervolggesprek over hoe we dit samen verder gaan doen?

Nee, ik ben niet kwaad op hem of iets dergelijks. Nee, ik zie geen aanleiding om met veel ruzie en drama en al stampvoetend te vertrekken. Integendeel, ik vind het alleen maar triest. Ik doe het eigenlijk alleen maar uit puur zelfbehoud, omdat ik de huidige situatie (mag vriend niet zien, geen enkel teken dat er iets aan de relatie tussen mijn man en mij kan verbeterd worden) niet volhoud.

Moet ik gaan liegen en doen alsof ik dit prima vind om het voor hem "gemakkelijker" te maken? Wacht hij tot ik iets doe dat het voor de wereld aanschouwelijk maakt dat ik degene ben die dit opblaast (ben ik niet, doe ik niet)?

Ik heb het nu al een keer of vijf uitgelegd wat en hoe, maar telkens lijkt het maar voor even door te dringen... De volgende dag volgen gewoon de dagelijkse gesprekjes over het avondeten enzo.

Rooss4.0 schreef: ↑

19-12-2017 16:32

En stap uit de slachtofferrol. Dit helpt je niet.

Welke slachtofferrol? Ik probeer een redelijke verklaring te vinden voor dit gedrag. Hij zwijgt, trouwens, als ik hem vraag wat de bedoeling hiervan is.

De sfeer die het ademt is "Ik weet wat je gezegd heb, maar je zegt zoveel. Ik geef je een kans om op je dwaasheid terug te komen door te doen alsof het niet gebeurd is."

@20062016:

Wow... Ik weet niet hoe je het doet. Maar ja, vast.
OK. Er is echt veel werk aan de winkel.

Geen slachtofferrol, niks voor hem ingevuld. Jullie vullen heel de tijd voor hem in. Maar het spijt me, hoezeer ik jullie hier ook apprecieer voor jullie inzichten en raad (geen ironie mee gemoeid!), ik hoor het toch liever van hemzelf.

Situatie: man wil niet dat ik vriend nog zie, voor hem is het alles of niks. Ik probeer dat te respecteren, faal al eens en moet dan afwachten of de relatie met mijn man daarmee opgeblazen is, dan wel of hij op de reset-knop duwt en een nieuw ultimatum instelt waaraan ik me dan probeer te houden. Etc.
Ondertussen -- ik zeg uitdrukkelijk niet: doordat hij zo doet, ik ben geen slachtoffer -- bezwijk ik zowat onder de stress en krijg (mede door die stress?) maar geen keuze gemaakt. Een keuze die ik, waar het mezelf betreft, liever niet wil maken, maar waarvan ik begrijp dat ze nodig is als ik mijn man een gelukkig verder leven wil gunnen, hetzij met mij alleen (zonder nog een vriend in de buurt) hetzij met iemand anders.

Uiteindelijk voel ik dat ik dreig hier compleet aan onderdoor te gaan. De enige oplossing die ik zie voor dit acute probleem is mezelf fysiek verwijderen. Ik vertel mijn man dat ik niet verder kan zo, dat ik ook geen idee heb wat ik kan doen om het tussen ons weer in orde te krijgen, en dat ik daarom beslist heb een nieuwe plek te zoeken. Ik heb al een aantal flats bezocht, trouwens.

Maar waarom zou ik moeten zeggen: "We gaan scheiden"? Dat wil ik niet. Waarom moet ik er een advocaat of bemiddeling bij halen? Omdat ik beslist heb dat mijn man wil dat we gaan scheiden? Ik ontloop mijn verantwoordelijkheid niet. De eerste verantwoordelijkheid die ik heb tegenover hem en mezelf, is dat ik eerlijk ben. Ik heb een beslissing genomen, ik wil het gesprek aangaan over hoe het nu best verder kan. Dat gesprek krijg ik niet. Ik zoek een manier om hier constructief mee om te gaan. Hoe is zeggen dat ik wil scheiden constructief? Het is een leugen, en het is destructief.