zijn ex en zijn kind...

Hallo allemaal,



Soms lees ik met jullie mee, maar nu toch maar een accountje aangemaakt want ik wil heel graag ergens over praten...



Sinds 3 maanden heb ik een heel leuke vriend. Ik vind 'm geweldig en hij mij ook! We zien elkaar zo vaak we kunnen, doen leuke dingen samen, en het voelt gewoon zo goed als we samen zijn. Zo goed dat we voorzichtig praten over een toekomst samen... en dat is nogal wat voor mij, ik heb een dochter en een zoon uit een eerder huwelijk, en tussen mijn scheiding en nu heb ik altijd mannen afgewezen omdat ik niet het gevoel had dat ik ze aan mijn kinderen moest voorstellen... en bij deze man was dat anders. Ze kennen hem een maand nu, en ze zijn weg van hem en hij ook van hen. Mijn dochtertje van zes heeft zelfs, schatje als ze is, gezegd dat ze met hem wil trouwen.



Hij heeft ook een dochtertje uit een eerdere relatie. Zelf vermoedt hij dat zijn ex bewust de pil niet heeft geslikt omdat ze voelde aankomen dat hij de relatie ging verbreken. Dit gebeurde ook, nog voor beiden wisten dat ze zwanger was. Ik had overigens niets met die breuk te maken, ik kende hem nog niet eens. Toen bleek dat er sprake was van een kleine op komst heeft mijn vriend gezegd dat hij niet weer een relatie met haar zou beginnen, maar dat hij wel zijn verantwoordelijkheid wilde nemen tegenover het kindje en een vader wilde zijn. Hij is toen ook tijdens de zwangerschap meegegaan naar echo's en was bij de bevalling. Ze heeft hem toen ook aangegeven dat ze hem terugwilde, maar hij wilde dat niet. Hij wilde vriendschappelijk met haar omgaan voor die kleine meid, maar geen relatie meer.



Omdat ze niet getrouwd waren wil hij graag zijn dochtertje erkennen en een omgangsregeling op papier zetten. Zijn ex weigert dit echter officieel te doen. Hij mag langskomen, maar alleen op haar verzoek. Als ze belt dat hij moet langskomen en hij zegt nee (bijvoorbeeld omdat hij bij mij is, of aan het werk) dan wordt ze woest en dreigt ze dat hij zijn dochter niet meer mag zien. Wel mag hij alimentatie betalen (dat doet hij ook) en oppassen als ze moet werken, maar als de pet anders staat dan mag hij zijn dochter niet meer zien. De ene keer gaat alles goed en gaan ze normaal met elkaar om, de andere keer zegt ze (of stuurt een sms) dat hij nooit haar vader zal zijn en meer van dat soort dingen. Ze heeft zelfs bij de politie gemeld dat ze bang is dat hij haar in elkaar gaat slaan en haar dochtertje meenemen. Dit vind ik echt bizar, want hij is ontzettend zachtaardig en zou nooit zijn kind bij haar moeder vandaan halen. Hij wil alleen gewoon een deel van haar leven zijn. Het is ook al regelmatig voorgekomen dat hij alles uit zijn handen moest laten vallen om naar haar toe te komen, want als hij nee zou zeggen, dan was hij een vreselijke vader en vond hij zijn eigen kind niet belangrijk.



Hier zit hij natuurlijk heel erg mee in zijn maag, en ik vind het vreselijk voor hem. Alleen waar ik nu mee zit: zijn ex weet niet dat hij een nieuwe vriendin heeft. Ik ben zijn eerste nieuwe vriendin sinds hun breuk, en hij zegt dat als ze erachter komt, ze hem nooit meer bij zijn dochtertje zal laten. Ze wil hem nog steeds terug en vraagt hem geregeld of hij al een of andere slet heeft. Hij zegt dan telkens maar nee, want hij is bang dat ze anders doordraait en dan kan hij zijn dochter nooit meer zien. Ze is immers niet erkend dus hij heeft dan geen enkel recht.



Inmiddels is het nu zo dat ze hem op zich wel wil laten erkennen, alleen nu nog niet. Ik ben er bang voor dat ze hem probeert te manipuleren via hun dochter. Ik ben bang dat ze er ooit achter gaat komen dat wij een relatie hebben, en dat ze hem dan gaat vragen te kiezen tussen mij en zijn dochter. We vinden elkaar zo leuk, we hebben elkaar zelfs gezegd dat we van elkaar houden en buiten dit is het allemaal helemaal perfect zoals het is. Hij heeft ook gezegd dat ik de perfecte vrouw ben, dat hij oud met me wil worden, al dat soort dingen. Maar ik ben bang voor wat er gebeurt als ze erachter komt dat ik in zijn leven ben...

Poezewoes: dat is zíjn idee, niet het mijne, over dat bewust zwanger raken. Ik weet het niet, ik ken haar niet zoals ik al een aantal keer zag. In elk gesprek dat we over de situatie hebben, hou ik me juist heel erg op de vlakte en ook in mijn eigen hoofd doe ik mijn best om geen 'houding' aan te nemen. Ik zeg nota bene nog: ik hoor het verhaal natuurlijk van zijn kant, en haar ken ik niet. Ik spreek ook heel bewust geen oordeel uit over haar, als ik met hem praat. De dingen die ik hier zeg (over die smsjes en uitspraken) heb ik zelf gehoord of gelezen, ofwel op de sms ofwel op de voicemail. En als hij zegt dat zij hem terugwil, en zijn vriend zegt dat ook, dan heb ik geen reden om dat niet te geloven.



Bovendien, als alles opgelost is en we hebben inderdaad een toekomst samen, dan zullen zijn ex en ik ook normaal met elkaar om moeten kunnen gaan, want ik zal haar dochtertje ook in mijn leven hebben. Ik sta daar ook compleet open voor, en kan me (als moeder zijnde, mijn kids hebben ook een stiefmoeder) heel goed voorstellen dat dat niet makkelijk voor haar is, is het voor mij ook niet geweest toen mijn ex vertelde dat hij een nieuwe vriendin had.



Schilderspalet: het is ook frustrerend. Maar ik snap wel dat hij haar nog niet vertelt over mij, ik snap dat dat zijn glazen kan ingooien. En uiteindelijk gaat het niet om mij, althans ik vind het ondergeschikt hoe ik me eronder voel dat zijn ex niet weet van mij. Ik vind het belangrijker dat vader en dochter een normale band met elkaar krijgen en dat hij een normale band met zijn ex kan onderhouden vanwege die kleine...

Ze zijn iets minder dan anderhalf jaar uit elkaar, en de kleine is bijna 9 maanden nu.

Oh ik was ook zeker niet van plan me er tegenaan te bemoeien. Absoluut niet, ik kijk wel uit. Ik ben alleen bang dat er ooit een moment komt waarop hij een keuze moet maken en daar was/ben ik gewoon even mee bezig, dat knaagde aan me. Maar als er een kans is dat hij via de rechter erkenning kan krijgen, is zijn ex niet de 'enige' toegangsweg tot zijn dochter. En bovendien: ze weet nu nog niet van mij. En als ze al van me zou weten, dan is het ook nog niet gezegd dat ze hem ook zou laten kiezen.



Ik ben me er ook, zoals al eerder gezegd, van bewust dat dit alleen zijn kant is.

ik ben het ook met jullie eens dat hij er zelf bij was, het zwanger raken. Mja, als je 10 jaar samen bent en je al 8 jaar geen condoom gebruikt omdat ze toch de pil slikt, dan kan ik daar inkomen. Maargoed, hij was er inderdaad zelf bij, en heeft er ook absoluut geen spijt van, want hij wil wel graag vader zijn, en zich als vader gedragen tegenover die kleine. Ik merk ook hoeveel verdriet het hem doet.



We hebben het ook al gehad over afstand nemen en ze dingen op de rit te laten krijgen. Het is ook één van de redenen waarom we probeerden dingen rustig aan te doen. Maar toch zijn we van elkaar gaan houden, en hij zegt ook dat ik een gunstige invloed heb op hem, binnen dit conflict en dat hij, door er met mij over te praten, veel rationeler en rustiger kan zijn. De reden dat we dus niet even afstand nemen is omdat het gevoelsmatig goed zit. Ook geef ik misschien een beetje verkeerd beeld met dit topic: we hebben het hier niet dagelijks of uurlijks over, het is geen issue die onze hele relatie beheerst, gelukkig. Ik vraag er ook uit mezelf niets over, als hij iets kwijt wil komt hij er zelf wel mee.

traincha, hij heeft zelf aangifte gedaan van de geboorte.

niet dat ik weet, maar dat zal ik hem nog een keertje navragen... is het dan zo dat alleen de vader aangifte mag doen? of iedereen die bij de geboorte aanwezig was?

nou moet ik zeggen dat ik zelf mijn eigen dochter heb gekregen toen ik nog niet getrouwd was met mijn ex... en daarbij heeft mijn ex, de vader dus, aangifte gedaan van de geboorte en ik was er verder niet bij. Maar hij had ook al mijn dochter erkend toen ze nog niet geboren was, dus dat zal dan ook wel weer anders zijn. moet je, als er geen erkenning is en de vader komt aangifte doen, dan een briefje of iets meegeven dat hij de vader is, of een formuliertje? en dat uitspreken, hoe zit dat? als zij erbij was en ze heeft gezegd dat hij de vader was, dan is het kindje ook erkend?

dat vind ik een hele goeie, Poezewoes. Dat ga ik hem zeker eens voorstellen als we het er weer eens over hebben.