Relaties
alle pijlers
Hij maakt het me onmogelijk
zondag 1 maart 2009 om 21:43
Hij ligt nu naast me op de bank te slapen. Heb net voor de zoveelste keer geprobeerd hem rustig uit te leggen wat het met me doet als hij elke vorm van communicatie afkapt. Gezegd dat ik het echt niet meer trek. Niet meer kan wachten tot hij klaar is om te praten. Tot het het juiste moment is.
Hij zegt moe te zijn. Terwijl ik hem bewust vanochtend heb laten slapen tot 12 uur. Vanmiddag heeft ' ie ook al liggen pitten op de bank, dus daar kan het niet aan liggen. Maar moe zijn is 1 van zijn bekende smoezen waarmee hij de communicatie afkapt.
En ik? Ik kan niet eens meer boos zijn, ook niet verdrietig zijn. Ben wel verbaasd. Wat ik weer dom vind van mezelf, want het is al jaren zo.
Het is alsof ik een huisgenoot heb. Een vriend dat wel, maar relatietechnisch klopt er geen zak van bij ons. Ik steun hem tot ik er zelf bij neerval maar hoef van hem niets te verwachten. Als ik ergens mee zit ' weet hij het ook niet. Punt. Als ik hem tijd geef om ergens over na te denken om er later op terug te komen, kan ik wachten tot ik een ons weeg. En als ik er vervolgens over begin is hij moe, of ziek, of hij wil niet praten met onze kinderen in de buurt, of hij moet net weg of..of..
Eenrichtingsverkeer
En nu heb ik het gehad. Dit gevoel heb ik vaker gehad maar nooit zo sterk. Ik wil niet langer wachten tot hij er eindelijk echt voor gaat.
Tot ik aan zijn daden merk dat hij van me houdt en voor ons gaat. Tot het meer is dan alleen loze woorden.
Mijn probleem is dat ik een doorzetter ben. Dat ik mijn kinderen geen gescheiden gezin gun. Dat niemand in mijn omgeving zal snappen waarom ik niet verder met hem kan, ' want we zijn zo'n leuk stel'. Maar ik heb alles geprobeerd voor mijn gevoel, ben idee-loos
.
Niks voor mij om dit op een forum te plempen maar ik heb even niemand om mee te praten. Ik zeg net letterlijk tegen hem dat ik het zo niet verder trek, dat ik niet verder kan. En hij? Hij slaapt. Snurkt zelfs.
Zo raar dat ik een probleem heb, want mijn relatie is bagger, en hij niet.
Ik weet dat ik de enige ben die dit op kan lossen maar moest het toch aan iemand kwijt.
Hij zegt moe te zijn. Terwijl ik hem bewust vanochtend heb laten slapen tot 12 uur. Vanmiddag heeft ' ie ook al liggen pitten op de bank, dus daar kan het niet aan liggen. Maar moe zijn is 1 van zijn bekende smoezen waarmee hij de communicatie afkapt.
En ik? Ik kan niet eens meer boos zijn, ook niet verdrietig zijn. Ben wel verbaasd. Wat ik weer dom vind van mezelf, want het is al jaren zo.
Het is alsof ik een huisgenoot heb. Een vriend dat wel, maar relatietechnisch klopt er geen zak van bij ons. Ik steun hem tot ik er zelf bij neerval maar hoef van hem niets te verwachten. Als ik ergens mee zit ' weet hij het ook niet. Punt. Als ik hem tijd geef om ergens over na te denken om er later op terug te komen, kan ik wachten tot ik een ons weeg. En als ik er vervolgens over begin is hij moe, of ziek, of hij wil niet praten met onze kinderen in de buurt, of hij moet net weg of..of..
Eenrichtingsverkeer
En nu heb ik het gehad. Dit gevoel heb ik vaker gehad maar nooit zo sterk. Ik wil niet langer wachten tot hij er eindelijk echt voor gaat.
Tot ik aan zijn daden merk dat hij van me houdt en voor ons gaat. Tot het meer is dan alleen loze woorden.
Mijn probleem is dat ik een doorzetter ben. Dat ik mijn kinderen geen gescheiden gezin gun. Dat niemand in mijn omgeving zal snappen waarom ik niet verder met hem kan, ' want we zijn zo'n leuk stel'. Maar ik heb alles geprobeerd voor mijn gevoel, ben idee-loos
.
Niks voor mij om dit op een forum te plempen maar ik heb even niemand om mee te praten. Ik zeg net letterlijk tegen hem dat ik het zo niet verder trek, dat ik niet verder kan. En hij? Hij slaapt. Snurkt zelfs.
Zo raar dat ik een probleem heb, want mijn relatie is bagger, en hij niet.
Ik weet dat ik de enige ben die dit op kan lossen maar moest het toch aan iemand kwijt.
anoniem_70120 wijzigde dit bericht op 01-03-2009 21:47
Reden: alinea's zijn best prettig
Reden: alinea's zijn best prettig
% gewijzigd
zondag 1 maart 2009 om 21:59
Hey Taupe...
zit zelf ongeveer in een gelijk pakket, alleen niet getrouwd en zonder kinderen. Vrijdag de problemen weer aangekaart, en nu doet ie net alsof zijn neus bloedt...
Om de kinderen blijven lijkt me niet goed, maar ja, ik weet zelf niet hoe het voelt als je kinderen hebt... Weet niet of er veel ruzie in het spel is, naast de slechte/geen communicatie?
zit zelf ongeveer in een gelijk pakket, alleen niet getrouwd en zonder kinderen. Vrijdag de problemen weer aangekaart, en nu doet ie net alsof zijn neus bloedt...
Om de kinderen blijven lijkt me niet goed, maar ja, ik weet zelf niet hoe het voelt als je kinderen hebt... Weet niet of er veel ruzie in het spel is, naast de slechte/geen communicatie?
zondag 1 maart 2009 om 22:06
Iemand die ik ken ligt nu in scheiding, ook met kinderen.
Getrouwd met precies zo'n zelfde man die jij nu beschrijft.
Na jaren proberen is de koek eindelijk op.
Het is een vreselijk moeilijke stap maar voor haar de enigst mogelijke stap.
Ik kan haar alleen maar gelijk geven.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat het bij jullie een fijnere uitkomst zal hebben als bij haar.
Getrouwd met precies zo'n zelfde man die jij nu beschrijft.
Na jaren proberen is de koek eindelijk op.
Het is een vreselijk moeilijke stap maar voor haar de enigst mogelijke stap.
Ik kan haar alleen maar gelijk geven.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat het bij jullie een fijnere uitkomst zal hebben als bij haar.
Ja, dat vind ik echt.
zondag 1 maart 2009 om 22:06
Ik heb toen ik jong was altijd gezegd dat ik later in mijn eentje kinderen wilde. ( biologisch gezien een beetje moeilijk , maar je snapt me vast wel ) Veel te ingewikkeld met twee ouders, dacht ik.
Maar nu zijn ze er. Twee. En ik gun het ze zo, twee ouders. Twee mensen die van je houden en je door en door kennen. Een thuis, een gezin. Echt , het idee dat ze door een beslissing van mij 'sochtends niet meer met hun vader aan de ontbijttafel zitten breekt me. Ik zie mezelf als een sterk persoon maar ik kan het niet. Maar deze situatie trek ik echt niet meer.
We hebben bijna geen ruzie. Als er al iets speelt doet hij alsof z'm neus bloed, jouw situatie zeg maar. Hij doet alsof ik Grieks spreek, of alsof ik overdrijf, of de toon staat hem niet aan et etc. En de dag daarna doet hij alsof er niets aan de hand is. Stomverbaasd is hij dan, geen flauw idee over welke irritatie ik het heb.
Maar nu zijn ze er. Twee. En ik gun het ze zo, twee ouders. Twee mensen die van je houden en je door en door kennen. Een thuis, een gezin. Echt , het idee dat ze door een beslissing van mij 'sochtends niet meer met hun vader aan de ontbijttafel zitten breekt me. Ik zie mezelf als een sterk persoon maar ik kan het niet. Maar deze situatie trek ik echt niet meer.
We hebben bijna geen ruzie. Als er al iets speelt doet hij alsof z'm neus bloed, jouw situatie zeg maar. Hij doet alsof ik Grieks spreek, of alsof ik overdrijf, of de toon staat hem niet aan et etc. En de dag daarna doet hij alsof er niets aan de hand is. Stomverbaasd is hij dan, geen flauw idee over welke irritatie ik het heb.
zondag 1 maart 2009 om 22:08
vraag jezelf af: is het de moeite waard?
ik denk dat je zelf het antwoord wel weet.
ik heb met mijn huidige man veel woordenwisselingen, ruzies en onbegrip van beide kanten gehad.
de hele tijd wist ik dat het de moeite waard was.
mijn moeder vertelde ooit dat ze veel ruzie had met mijn vader in het begin van hun relatie, maar zei ze:"ik hou nou eenmaal van hem....".
ik snap nu wat ze bedoelde.
ik denk dat je zelf het antwoord wel weet.
ik heb met mijn huidige man veel woordenwisselingen, ruzies en onbegrip van beide kanten gehad.
de hele tijd wist ik dat het de moeite waard was.
mijn moeder vertelde ooit dat ze veel ruzie had met mijn vader in het begin van hun relatie, maar zei ze:"ik hou nou eenmaal van hem....".
ik snap nu wat ze bedoelde.
zondag 1 maart 2009 om 22:11
quote:danivo schreef op 01 maart 2009 @ 22:08:
vraag jezelf af: is het de moeite waard? Het is de moeite waard in die zin dat ik mijn gezin bij elkaar houdt. En mijn kinderen niet veel van onze problemen merken omdat we normaal met elkaar omgaan. Maar dat normaal met elkaar omgaan trek ik dus niet meer. het sloopt me. Want ik kan mijn ei niet bij hem kwijt.
vraag jezelf af: is het de moeite waard? Het is de moeite waard in die zin dat ik mijn gezin bij elkaar houdt. En mijn kinderen niet veel van onze problemen merken omdat we normaal met elkaar omgaan. Maar dat normaal met elkaar omgaan trek ik dus niet meer. het sloopt me. Want ik kan mijn ei niet bij hem kwijt.
zondag 1 maart 2009 om 22:16
Taupe,
Ik weet niet wat beter is bijna geen ruzie, en geen communicatie of wel ruzie. Dan worden de dingen in ieder geval besproken.
Nu wordt het emmertje steeds voller en stroomt straks over en dan is het echt te laat (helaas eigen ervaring).
Geef hem die wake up call. Hopenlijk valt het kwartje dan.
Ik weet niet wat beter is bijna geen ruzie, en geen communicatie of wel ruzie. Dan worden de dingen in ieder geval besproken.
Nu wordt het emmertje steeds voller en stroomt straks over en dan is het echt te laat (helaas eigen ervaring).
Geef hem die wake up call. Hopenlijk valt het kwartje dan.
zondag 1 maart 2009 om 22:18
quote:Taupe schreef op 01 maart 2009 @ 22:06:
Maar nu zijn ze er. Twee. En ik gun het ze zo, twee ouders. Twee mensen die van je houden en je door en door kennen. Een thuis, een gezin. Echt , het idee dat ze door een beslissing van mij 'sochtends niet meer met hun vader aan de ontbijttafel zitten breekt me. Ik zie mezelf als een sterk persoon maar ik kan het niet. Maar deze situatie trek ik echt niet meer.
Ooooh wat herken ik dit gevoel....
De achterliggende situatie is wel anders, ik ben ervoor gegaan (en nog steeds samen bezig) en vooralsnog gaat het hier goed. Of het goed blijft gaan, dat hebben we beiden in de hand. De crisis bij ons heeft ons wel "back to our basics" gebracht, maar je moet er wel allebei voor willen gaan. En erkennen dat er moeilijkheden zijn....
Sterkte meisje
Maar nu zijn ze er. Twee. En ik gun het ze zo, twee ouders. Twee mensen die van je houden en je door en door kennen. Een thuis, een gezin. Echt , het idee dat ze door een beslissing van mij 'sochtends niet meer met hun vader aan de ontbijttafel zitten breekt me. Ik zie mezelf als een sterk persoon maar ik kan het niet. Maar deze situatie trek ik echt niet meer.
Ooooh wat herken ik dit gevoel....
De achterliggende situatie is wel anders, ik ben ervoor gegaan (en nog steeds samen bezig) en vooralsnog gaat het hier goed. Of het goed blijft gaan, dat hebben we beiden in de hand. De crisis bij ons heeft ons wel "back to our basics" gebracht, maar je moet er wel allebei voor willen gaan. En erkennen dat er moeilijkheden zijn....
Sterkte meisje
zondag 1 maart 2009 om 22:27
quote:Sarah Scott schreef op 01 maart 2009 @ 22:18:
[...]
Ooooh wat herken ik dit gevoel....
De achterliggende situatie is wel anders, ik ben ervoor gegaan (en nog steeds samen bezig) en vooralsnog gaat het hier goed. Of het goed blijft gaan, dat hebben we beiden in de hand. De crisis bij ons heeft ons wel "back to our basics" gebracht, maar je moet er wel allebei voor willen gaan. En erkennen dat er moeilijkheden zijn....
Sterkte meisje Dankjewel. Jullie zijn samen bezig. Ik ben in mijn eentje tegen de bierkaai aan het vechten. Hij erkent dat er moeilijkheden zijn maar zegt vervolgens dat hij niet weet wat hij moet doen. Punt. Daar blijft het bij. Ik heb in het verleden weekendjes weg georganiseerd, etentjes, verrassingen ed. Ben ook niet veeleisend maar het is alsof hij in een cocon leeft. hij leeft zijn leven binnen mijn leven.
----Ik weet niet wat beter is bijna geen ruzie, en geen communicatie of wel ruzie. Dan worden de dingen in ieder geval besproken.Nu wordt het emmertje steeds voller en stroomt straks over en dan is het echt te laat (helaas eigen ervaring).
Geef hem die wake up call. Hopenlijk valt het kwartje dan.----
ik weet het wel. Ruzie is echt veel beter dan geen communicatie. We hebben wel eens ruzie hoor. Of 'ik' heb wel eens ruzie moet ik zeggen.
Meesta loopt jij dan gewoon weg.
Ik wil er nog steeds voor vechten maar hij toont geen enkel initiatief. Ik weet dat hij van me houdt, weet dat hij er kapot aan gaat als we uit elkaar ziin maar begrijp dus ook echt niet dat hij er 0,0 aan doet om het een beetje beter te maken. Ik weet niet wat ik nog meer kan doen zodat het tot hem doordringt dat ik straks weg ben als er niks gebeurd.
[...]
Ooooh wat herken ik dit gevoel....
De achterliggende situatie is wel anders, ik ben ervoor gegaan (en nog steeds samen bezig) en vooralsnog gaat het hier goed. Of het goed blijft gaan, dat hebben we beiden in de hand. De crisis bij ons heeft ons wel "back to our basics" gebracht, maar je moet er wel allebei voor willen gaan. En erkennen dat er moeilijkheden zijn....
Sterkte meisje Dankjewel. Jullie zijn samen bezig. Ik ben in mijn eentje tegen de bierkaai aan het vechten. Hij erkent dat er moeilijkheden zijn maar zegt vervolgens dat hij niet weet wat hij moet doen. Punt. Daar blijft het bij. Ik heb in het verleden weekendjes weg georganiseerd, etentjes, verrassingen ed. Ben ook niet veeleisend maar het is alsof hij in een cocon leeft. hij leeft zijn leven binnen mijn leven.
----Ik weet niet wat beter is bijna geen ruzie, en geen communicatie of wel ruzie. Dan worden de dingen in ieder geval besproken.Nu wordt het emmertje steeds voller en stroomt straks over en dan is het echt te laat (helaas eigen ervaring).
Geef hem die wake up call. Hopenlijk valt het kwartje dan.----
ik weet het wel. Ruzie is echt veel beter dan geen communicatie. We hebben wel eens ruzie hoor. Of 'ik' heb wel eens ruzie moet ik zeggen.
Meesta loopt jij dan gewoon weg.
Ik wil er nog steeds voor vechten maar hij toont geen enkel initiatief. Ik weet dat hij van me houdt, weet dat hij er kapot aan gaat als we uit elkaar ziin maar begrijp dus ook echt niet dat hij er 0,0 aan doet om het een beetje beter te maken. Ik weet niet wat ik nog meer kan doen zodat het tot hem doordringt dat ik straks weg ben als er niks gebeurd.
zondag 1 maart 2009 om 22:34
zondag 1 maart 2009 om 22:38
Relatietherapie?
Of staat ie daar ook niet voor open?
Vergis je er niet in dat je kinderen echt wel e.e.a meekrijgen van jullie relatieproblemen. Wil je je kinderen echt dit voorbeeld geven? Ik heb in mijn omgeving twee voorbeelden van kinderen wiens ouders bijelkaar bleven voor hen, en beiden zeggen dat ze gewild hadden dat ze jaren eerdre gescheiden waren. beiden hebben nu moeite met relaties, vanwege het ontbreken van een goed voorbeeld. Je kinderen kunnen nog steeds twee ouders hebben die van hen houden, ook als die niet meer van elkaar houden. Door te blijven hangen in je huidige situatiue blijven er 4 mensen ongelukkig. Soms moet je gewoon een knoop doorhakken.
Of staat ie daar ook niet voor open?
Vergis je er niet in dat je kinderen echt wel e.e.a meekrijgen van jullie relatieproblemen. Wil je je kinderen echt dit voorbeeld geven? Ik heb in mijn omgeving twee voorbeelden van kinderen wiens ouders bijelkaar bleven voor hen, en beiden zeggen dat ze gewild hadden dat ze jaren eerdre gescheiden waren. beiden hebben nu moeite met relaties, vanwege het ontbreken van een goed voorbeeld. Je kinderen kunnen nog steeds twee ouders hebben die van hen houden, ook als die niet meer van elkaar houden. Door te blijven hangen in je huidige situatiue blijven er 4 mensen ongelukkig. Soms moet je gewoon een knoop doorhakken.
zondag 1 maart 2009 om 22:46
Hij is altijd al zo geweest. No one to blame but myself dus.
Ik vond het toen wel prima zat erg met mezelf in de knoop in het begin van onze relatie en vond het best dat hij geen ingewikkelde gesprekken wilde voeren want dat kon ik toen ook helemaal niet. Hij had eigenlijk wel altijd een goed excuus waarom hij zich gedroeg zoals hij deed. ( en doet ) En ik had enorme oogkleppen op. En ik In de loop der jaren is er veel gebeurd. Ik ben ontzettend gegroeid. Voel me sterker dan ooit en los van relatie gaat het voor het eerst in mijn leven ook echt goed met me.
We zij elkaar in de loop der jaren volkomen kwijt geraakt. Ik zag het gebeuren hoor, het is er zeker niet ingeslopen maar omdat hij niet met me praat is het me niet gelukt om ons op 1 lijn te krijgen.
Het is zo raar dat ik dat je iets ziet aankomen maar er niets aan kunt doen. Ik heb gehuild, gesmeekt, boos geworden, mijn grenzen voorbij gegaan om het goed te krijgen tussen ons. Maar ik moet nu denk ik accepteren dat dat wat ik wil nooit zal gebeuren.
When it doesn't fit it's a disaster..klopt als een bus.
Ik vond het toen wel prima zat erg met mezelf in de knoop in het begin van onze relatie en vond het best dat hij geen ingewikkelde gesprekken wilde voeren want dat kon ik toen ook helemaal niet. Hij had eigenlijk wel altijd een goed excuus waarom hij zich gedroeg zoals hij deed. ( en doet ) En ik had enorme oogkleppen op. En ik In de loop der jaren is er veel gebeurd. Ik ben ontzettend gegroeid. Voel me sterker dan ooit en los van relatie gaat het voor het eerst in mijn leven ook echt goed met me.
We zij elkaar in de loop der jaren volkomen kwijt geraakt. Ik zag het gebeuren hoor, het is er zeker niet ingeslopen maar omdat hij niet met me praat is het me niet gelukt om ons op 1 lijn te krijgen.
Het is zo raar dat ik dat je iets ziet aankomen maar er niets aan kunt doen. Ik heb gehuild, gesmeekt, boos geworden, mijn grenzen voorbij gegaan om het goed te krijgen tussen ons. Maar ik moet nu denk ik accepteren dat dat wat ik wil nooit zal gebeuren.
When it doesn't fit it's a disaster..klopt als een bus.
zondag 1 maart 2009 om 22:47
Als eerste een vraag: je man klaagt veel over moeheid. Is dit doorlopend? Is hij hierop onderzocht? Leidt hij wellicht aan een depressie of is het eenmalig en slechts een excuus bij ruzies terwijl hij eigenlijk helemaal niet moe is. Ontvlucht hij confrontatie door te gaan slapen?
Punt twee, ik lees dat je klaagt over twee zaken:
1 De problemen die jullie hebben (wat die zijn vertel je niet, hoeft ook niet hoor)
2. Het feit dat er geen communicatie/initiatief en erkenning over de problemen van zijn kant plaatsvindt.
Zaak twee maakt zaak 1 erger en is inmiddels ook tot de problemen gaan behoren.
Ik krijg het idee dat je man graag in zijn schulp kruipt bij problemen. Is hij ook zo bij problemen op het werk/ familie etc? Want dan is het iets wat inherent aan zijn manier van omgaan met problemen is, en is het zaak voor jullie dit allebei in te zien en te kijken hoe dit te kunnen doorbreken. Het communicatieprobleem voorkomt nu dat er aan de andere problemen gewerkt kan worden. Hebben jullie al hulp gezocht bij een therapeut? Ik denk dat zo'n figuur juist hiervoor bedoeld is, om de communicatie weer op gang te brengen en elkaars wijze van communiceren te herkennen en af te stemmen op elkaar.
Geef jij nu een relatie op vanwege de problemen of vanwege het feit dat je niet weet hoe de problemen op te lossen omdat de communicatie mislukt? Ik krijg het idee dat het dit laatste is en dat is natuurlijk doodzonde. Want de problemen breken jullie niet op maar de manier waarmee jullie ermee omgaan. Inzicht hierin te krijgen is voor jullie beiden essentieel wil je de relatie nog redden. Heel veel sterkte ermee!
Punt twee, ik lees dat je klaagt over twee zaken:
1 De problemen die jullie hebben (wat die zijn vertel je niet, hoeft ook niet hoor)
2. Het feit dat er geen communicatie/initiatief en erkenning over de problemen van zijn kant plaatsvindt.
Zaak twee maakt zaak 1 erger en is inmiddels ook tot de problemen gaan behoren.
Ik krijg het idee dat je man graag in zijn schulp kruipt bij problemen. Is hij ook zo bij problemen op het werk/ familie etc? Want dan is het iets wat inherent aan zijn manier van omgaan met problemen is, en is het zaak voor jullie dit allebei in te zien en te kijken hoe dit te kunnen doorbreken. Het communicatieprobleem voorkomt nu dat er aan de andere problemen gewerkt kan worden. Hebben jullie al hulp gezocht bij een therapeut? Ik denk dat zo'n figuur juist hiervoor bedoeld is, om de communicatie weer op gang te brengen en elkaars wijze van communiceren te herkennen en af te stemmen op elkaar.
Geef jij nu een relatie op vanwege de problemen of vanwege het feit dat je niet weet hoe de problemen op te lossen omdat de communicatie mislukt? Ik krijg het idee dat het dit laatste is en dat is natuurlijk doodzonde. Want de problemen breken jullie niet op maar de manier waarmee jullie ermee omgaan. Inzicht hierin te krijgen is voor jullie beiden essentieel wil je de relatie nog redden. Heel veel sterkte ermee!
zondag 1 maart 2009 om 22:57
quote:return_of_kreng schreef op 01 maart 2009 @ 22:38:
Relatietherapie?
Of staat ie daar ook niet voor open?
Vergis je er niet in dat je kinderen echt wel e.e.a meekrijgen van jullie relatieproblemen. Wil je je kinderen echt dit voorbeeld geven? Ik heb in mijn omgeving twee voorbeelden van kinderen wiens ouders bijelkaar bleven voor hen, en beiden zeggen dat ze gewild hadden dat ze jaren eerdre gescheiden waren. beiden hebben nu moeite met relaties, vanwege het ontbreken van een goed voorbeeld. Je kinderen kunnen nog steeds twee ouders hebben die van hen houden, ook als die niet meer van elkaar houden. Door te blijven hangen in je huidige situatiue blijven er 4 mensen ongelukkig. Soms moet je gewoon een knoop doorhakken.
We hebben relatietherapie geprobeerd. De therapeut vond dat ik meer geduld moest opbrengen voor hem. Omdat hij zo veel van me houdt maar niet weet hoe hij dat moet tonen. Omdat hij aan topsport deed en daardoor jong het huis uit was is hij volgends de therapeut veel tekort gekomen en zou hij last hebben van bindingsangst. Ik hoopte dat door de therapie wij thuis ook wat meer met elkaar in gesprek zouden gaan maar hij was altijd in de war zei hij dan. Hij moest het eerst allemaal voor zichzelf op een rijtje zetten en zou me dan laten weten wanneer hij klaar was om te zeggen wat hij ervan vond. Vervolgens kwam hij er nooit op terug.
Als ik er dan maar over begon dan..tja..wist hij het niet, was het allemaal maar verwarrend en ging hij weer verder met tv kijken.
Weetje.. Ik weet dat we hier niet uitkomen. dit speelt al zo lang. Ik moet alleen de moed zien te vinden om de eerste stap te zetten om er daadwerkelijk een eind aan te breien.
Ik denk ook vaak dat het ook beter is voor hem, zo zonder me.
Ik maak het hem alleen maar moeilijk. Ik vraag allemaal dingen van hem die hij niet kan - of niet wil, maar het effect is hetzelfde -
Ben wel blij met jullie reacties. Echt bedankt daarvoor!
Relatietherapie?
Of staat ie daar ook niet voor open?
Vergis je er niet in dat je kinderen echt wel e.e.a meekrijgen van jullie relatieproblemen. Wil je je kinderen echt dit voorbeeld geven? Ik heb in mijn omgeving twee voorbeelden van kinderen wiens ouders bijelkaar bleven voor hen, en beiden zeggen dat ze gewild hadden dat ze jaren eerdre gescheiden waren. beiden hebben nu moeite met relaties, vanwege het ontbreken van een goed voorbeeld. Je kinderen kunnen nog steeds twee ouders hebben die van hen houden, ook als die niet meer van elkaar houden. Door te blijven hangen in je huidige situatiue blijven er 4 mensen ongelukkig. Soms moet je gewoon een knoop doorhakken.
We hebben relatietherapie geprobeerd. De therapeut vond dat ik meer geduld moest opbrengen voor hem. Omdat hij zo veel van me houdt maar niet weet hoe hij dat moet tonen. Omdat hij aan topsport deed en daardoor jong het huis uit was is hij volgends de therapeut veel tekort gekomen en zou hij last hebben van bindingsangst. Ik hoopte dat door de therapie wij thuis ook wat meer met elkaar in gesprek zouden gaan maar hij was altijd in de war zei hij dan. Hij moest het eerst allemaal voor zichzelf op een rijtje zetten en zou me dan laten weten wanneer hij klaar was om te zeggen wat hij ervan vond. Vervolgens kwam hij er nooit op terug.
Als ik er dan maar over begon dan..tja..wist hij het niet, was het allemaal maar verwarrend en ging hij weer verder met tv kijken.
Weetje.. Ik weet dat we hier niet uitkomen. dit speelt al zo lang. Ik moet alleen de moed zien te vinden om de eerste stap te zetten om er daadwerkelijk een eind aan te breien.
Ik denk ook vaak dat het ook beter is voor hem, zo zonder me.
Ik maak het hem alleen maar moeilijk. Ik vraag allemaal dingen van hem die hij niet kan - of niet wil, maar het effect is hetzelfde -
Ben wel blij met jullie reacties. Echt bedankt daarvoor!
zondag 1 maart 2009 om 23:15
Lieve Taupe, ik had ook jouw verhaal kunnen schrijven. Ik zit ook middenin de vraag: blijf ik of ga ik weg? Het lijkt of echt alles "op" is. Mar waar ga je naartoe? Hoe zullen de kinderen reageren? Nemen ze het mij kwalijk straks? Ook de omgeving zal denken: zo'n goed stel?? Waarom gaat zij weg?
Moeilijk allemaal he? Ik ben er ook nog niet uit.
sterkte
mwb
Moeilijk allemaal he? Ik ben er ook nog niet uit.
sterkte
mwb
zondag 1 maart 2009 om 23:23
quote:mwb schreef op 01 maart 2009 @ 23:15:
Lieve Taupe, ik had ook jouw verhaal kunnen schrijven. Ik zit ook middenin de vraag: blijf ik of ga ik weg? Het lijkt of echt alles "op" is. Mar waar ga je naartoe? Hoe zullen de kinderen reageren? Nemen ze het mij kwalijk straks? Ook de omgeving zal denken: zo'n goed stel?? Waarom gaat zij weg?
Moeilijk allemaal he? Ik ben er ook nog niet uit.
sterkte
mwb
Verrekte moeilijk. Veel moeilijker dan ik dacht. Heb het mijn moeder altijd kwalijk genomen omdat ze me door bij mijn vader weg te gaan me mijn vader heeft ontnomen. Daarna heb ik het haar enorm kwalijk genomen dat ze zo lang in de relatie met mijn stiefvader is blijven zitten. Nu ik er zelf middenin zit zie ik pas hoe verrekte moeilijk de beslissing om weg te gaan is als het niet meer gaat. En hoe moeilijk het is te blijven wanneer je weet dat het geen zin meer heeft.
Sterkte meid! Hoe oud zijn jouw kinderen?
Lieve Taupe, ik had ook jouw verhaal kunnen schrijven. Ik zit ook middenin de vraag: blijf ik of ga ik weg? Het lijkt of echt alles "op" is. Mar waar ga je naartoe? Hoe zullen de kinderen reageren? Nemen ze het mij kwalijk straks? Ook de omgeving zal denken: zo'n goed stel?? Waarom gaat zij weg?
Moeilijk allemaal he? Ik ben er ook nog niet uit.
sterkte
mwb
Verrekte moeilijk. Veel moeilijker dan ik dacht. Heb het mijn moeder altijd kwalijk genomen omdat ze me door bij mijn vader weg te gaan me mijn vader heeft ontnomen. Daarna heb ik het haar enorm kwalijk genomen dat ze zo lang in de relatie met mijn stiefvader is blijven zitten. Nu ik er zelf middenin zit zie ik pas hoe verrekte moeilijk de beslissing om weg te gaan is als het niet meer gaat. En hoe moeilijk het is te blijven wanneer je weet dat het geen zin meer heeft.
Sterkte meid! Hoe oud zijn jouw kinderen?
zondag 1 maart 2009 om 23:36
quote:Taupe schreef op 01 maart 2009 @ 22:57:
[...]
We hebben relatietherapie geprobeerd. De therapeut vond dat ik meer geduld moest opbrengen voor hem. Omdat hij zo veel van me houdt maar niet weet hoe hij dat moet tonen. Omdat hij aan topsport deed en daardoor jong het huis uit was is hij volgends de therapeut veel tekort gekomen en zou hij last hebben van bindingsangst. Ik hoopte dat door de therapie wij thuis ook wat meer met elkaar in gesprek zouden gaan maar hij was altijd in de war zei hij dan. Hij moest het eerst allemaal voor zichzelf op een rijtje zetten en zou me dan laten weten wanneer hij klaar was om te zeggen wat hij ervan vond. Vervolgens kwam hij er nooit op terug.
Als ik er dan maar over begon dan..tja..wist hij het niet, was het allemaal maar verwarrend en ging hij weer verder met tv kijken.
Weetje.. Ik weet dat we hier niet uitkomen. dit speelt al zo lang. Ik moet alleen de moed zien te vinden om de eerste stap te zetten om er daadwerkelijk een eind aan te breien.
Ik denk ook vaak dat het ook beter is voor hem, zo zonder me.
Ik maak het hem alleen maar moeilijk. Ik vraag allemaal dingen van hem die hij niet kan - of niet wil, maar het effect is hetzelfde -
Ben wel blij met jullie reacties. Echt bedankt daarvoor! Taupe ik herken je verhaal het is of ik mijn ex lees. Lang geleden een relatie mee gehad. Ik werd gek van frustratie! Ook ik had ( voor mijn gevoel en mijn omgeving kan dat beamen) er alles aan gedaan het te veranderen maar het was me niet gelukt. Hij bleef hetzelfde. Ruzie maken? Dat deed ik in mijn eentje, net als jij zo ik lees. Praten? Ook in mijn eentje, hij raakte verward, en kon er niks over zeggen. Nee, hij zou er later op terug komen, niet dus. Kwam ik er op terug, dan wist hij nog niets te zeggen. En de televisie was ook echt een stuk spannender. Goed, ik nam hem mee uit eten. De sfeer was goed, romantisch, dus daar ging ik weer, proberen een gesprek aan te knopen over hem en mij. Wederom geen reactie. Hij was zich ook meestal van geen kwaad bewust hoor, we hadden het toch fijn samen?! Het nieuws, journaal etc kon hij wel over praten. Uren als het aan hem lag. Ik werd met de dag depressiever want kon zoals jij het ook omschrijft absoluut mijn ei ook niet kwijt. Ik sprong onderhand uit elkaar van de frustratie. Ik miste diepgang, intimiteit ( want ook dat verkrijg je door oa met elkaar praten) en merkte dat ik soms weg vluchte het huis uit, om met mijn vriendinnen over mijn gevoelens te gaan praten. Ik kreeg gewoon geen repliek van hem, we kwamen geen steek verder. Weet ik niet waren zijn standaard antwoorden, of dat nou over zijn gevoelens ging, de mijne, onze relatie etc. Die stiltes ook altijd, vreselijk. Dan zat ik naast hem op de bank mezelf af te vragen hoe kom ik dit door, jarenlang? Is dit een relatie? Ik werd daar zo gedeprimeerd van dat ik de relatie beeindigd hebt. Het zuigt zoveel energie weg!
[...]
We hebben relatietherapie geprobeerd. De therapeut vond dat ik meer geduld moest opbrengen voor hem. Omdat hij zo veel van me houdt maar niet weet hoe hij dat moet tonen. Omdat hij aan topsport deed en daardoor jong het huis uit was is hij volgends de therapeut veel tekort gekomen en zou hij last hebben van bindingsangst. Ik hoopte dat door de therapie wij thuis ook wat meer met elkaar in gesprek zouden gaan maar hij was altijd in de war zei hij dan. Hij moest het eerst allemaal voor zichzelf op een rijtje zetten en zou me dan laten weten wanneer hij klaar was om te zeggen wat hij ervan vond. Vervolgens kwam hij er nooit op terug.
Als ik er dan maar over begon dan..tja..wist hij het niet, was het allemaal maar verwarrend en ging hij weer verder met tv kijken.
Weetje.. Ik weet dat we hier niet uitkomen. dit speelt al zo lang. Ik moet alleen de moed zien te vinden om de eerste stap te zetten om er daadwerkelijk een eind aan te breien.
Ik denk ook vaak dat het ook beter is voor hem, zo zonder me.
Ik maak het hem alleen maar moeilijk. Ik vraag allemaal dingen van hem die hij niet kan - of niet wil, maar het effect is hetzelfde -
Ben wel blij met jullie reacties. Echt bedankt daarvoor! Taupe ik herken je verhaal het is of ik mijn ex lees. Lang geleden een relatie mee gehad. Ik werd gek van frustratie! Ook ik had ( voor mijn gevoel en mijn omgeving kan dat beamen) er alles aan gedaan het te veranderen maar het was me niet gelukt. Hij bleef hetzelfde. Ruzie maken? Dat deed ik in mijn eentje, net als jij zo ik lees. Praten? Ook in mijn eentje, hij raakte verward, en kon er niks over zeggen. Nee, hij zou er later op terug komen, niet dus. Kwam ik er op terug, dan wist hij nog niets te zeggen. En de televisie was ook echt een stuk spannender. Goed, ik nam hem mee uit eten. De sfeer was goed, romantisch, dus daar ging ik weer, proberen een gesprek aan te knopen over hem en mij. Wederom geen reactie. Hij was zich ook meestal van geen kwaad bewust hoor, we hadden het toch fijn samen?! Het nieuws, journaal etc kon hij wel over praten. Uren als het aan hem lag. Ik werd met de dag depressiever want kon zoals jij het ook omschrijft absoluut mijn ei ook niet kwijt. Ik sprong onderhand uit elkaar van de frustratie. Ik miste diepgang, intimiteit ( want ook dat verkrijg je door oa met elkaar praten) en merkte dat ik soms weg vluchte het huis uit, om met mijn vriendinnen over mijn gevoelens te gaan praten. Ik kreeg gewoon geen repliek van hem, we kwamen geen steek verder. Weet ik niet waren zijn standaard antwoorden, of dat nou over zijn gevoelens ging, de mijne, onze relatie etc. Die stiltes ook altijd, vreselijk. Dan zat ik naast hem op de bank mezelf af te vragen hoe kom ik dit door, jarenlang? Is dit een relatie? Ik werd daar zo gedeprimeerd van dat ik de relatie beeindigd hebt. Het zuigt zoveel energie weg!
zondag 1 maart 2009 om 23:40
Zwieber,
Hij is vaak moe. Ik heb me ook een tijdje afgevraagd of het niet iets medisch is want ik vind het gewoon niet normaal hoe futloos hij is. Ik denk nu toch dat het vooral een manier is om niet te hoeven praten. Hij is vaak spontaan moe wanneer ik het ergens over wil hebben. Hij is niet depressief maar wel heel.. uhm.. gematigd ofzo. Hij toont weinig emotie. Is nooit heel blij, nooit heel boos, hij is altijd...gewoon.
Hij kruipt inderdaad in z'n schulp bij problemen. Niet alleen op het relatievlak. Al er moeilijkheden zijn gaat hij computerspelletjes spelen of slapen. Ik moet zeggen dat ik het moeilijk vind om dit soort dingen over hem te schrijven. Confronterend ook.
En weet je Zwieber, ik weet niet eens meer wat het probleem is. Ik kan het moeilijk uitleggen. Hij leeft in een soort cocon, waarin hij geen oog heeft voor de gevoelens voor anderen. Hij zegt vaak dat hij niet reageert op dingen ( ik ben ziek, opvoed issues etc ) omdat hij niet weet hoe het moet. Maar het lijkt er eerder op dat hij het gewoon niet ziet omdat hij zo in z'n eigen wereldje zit. Hij is er daarom ook niet voor me wanneer ik het nodig heb. Als ik een knuffel nodig heb moet ik het vragen. Als ik iets vervelends heb meegemaakt moet ik aan hem uitleggen waarom het dan precies vervelend vond, wat het met me deed en oja, kun je nu dan alsjeblieft even bij me komen zitten en me een knuffel geven. Snapt hij gewoon niet. Hij hoort dingen aan. En that's it. Geen reactie. Moet er echt om vragen en meestal komt er dan nog niks uit.
Nu ook. Ik zeg eerder vanavond- met tranen in mij ogen- dat ik het niet meer trek. Dat ik hier kapot aan ga. En zijn reactie is dat hij moe is en nu ligt te snurken op de bank.
Ik weet nu al dat hij morgen als hij wakker wordt doet alsof er niks aan de hand is en vervolgens geïrriteerd gaat lopen doen omdat ik niet vrolijk ben.
Hij is vaak moe. Ik heb me ook een tijdje afgevraagd of het niet iets medisch is want ik vind het gewoon niet normaal hoe futloos hij is. Ik denk nu toch dat het vooral een manier is om niet te hoeven praten. Hij is vaak spontaan moe wanneer ik het ergens over wil hebben. Hij is niet depressief maar wel heel.. uhm.. gematigd ofzo. Hij toont weinig emotie. Is nooit heel blij, nooit heel boos, hij is altijd...gewoon.
Hij kruipt inderdaad in z'n schulp bij problemen. Niet alleen op het relatievlak. Al er moeilijkheden zijn gaat hij computerspelletjes spelen of slapen. Ik moet zeggen dat ik het moeilijk vind om dit soort dingen over hem te schrijven. Confronterend ook.
En weet je Zwieber, ik weet niet eens meer wat het probleem is. Ik kan het moeilijk uitleggen. Hij leeft in een soort cocon, waarin hij geen oog heeft voor de gevoelens voor anderen. Hij zegt vaak dat hij niet reageert op dingen ( ik ben ziek, opvoed issues etc ) omdat hij niet weet hoe het moet. Maar het lijkt er eerder op dat hij het gewoon niet ziet omdat hij zo in z'n eigen wereldje zit. Hij is er daarom ook niet voor me wanneer ik het nodig heb. Als ik een knuffel nodig heb moet ik het vragen. Als ik iets vervelends heb meegemaakt moet ik aan hem uitleggen waarom het dan precies vervelend vond, wat het met me deed en oja, kun je nu dan alsjeblieft even bij me komen zitten en me een knuffel geven. Snapt hij gewoon niet. Hij hoort dingen aan. En that's it. Geen reactie. Moet er echt om vragen en meestal komt er dan nog niks uit.
Nu ook. Ik zeg eerder vanavond- met tranen in mij ogen- dat ik het niet meer trek. Dat ik hier kapot aan ga. En zijn reactie is dat hij moe is en nu ligt te snurken op de bank.
Ik weet nu al dat hij morgen als hij wakker wordt doet alsof er niks aan de hand is en vervolgens geïrriteerd gaat lopen doen omdat ik niet vrolijk ben.
