Kinderen
alle pijlers
even van me af schrijven, lastig probleempje!
woensdag 4 maart 2009 om 13:30
lastig lastig lastig.. Ik wil dit even van me afschrijven, want ik word echt gestoord van mijzelf!
Man en ik zijn nu bijna half jaar getrouwd, beiden nog vrij jong...
Nu is het zo dat het eigenlijk een beetje begint te kriebelen, vrienden krijgen kindjes, collega's krijgen kindjes, dan denk ik, dat wil ik ook! Het lijkt ons samen ontzettend leuk, zon kleintje en willen er ook graag voor gaan, alleen soms dan zie ik ineens zoveel beren op de weg!
Financieel kunnen we het allemaal redden, misschien met wat aanpassingen hier en daar, maar dat is niet erg.
Wat ik wel lastig vind, zijn dingen als, veranderd je relatie niet enorm? We hebben het nu echt heel leuk samen, we kunnen over alles praten, gek doen, alles lijkt perfect, alleen, kun je dat nog blijven doen als je eenmaal een kindje hebt? Ik heb heel erg het idee dat ik dan ineens ''volwassen'' volwassen moet zijn in de zin van dat je niet meer gek kan doen en los kan gaan. (uitgaan e.d doen we verder niet)
Kan ik het lichamelijk aan? Ben vaak zonder kindje al moe, laat staan met. Nu is het wel zo dat mijn man niet vaak zo moe is, en hij geeft ook aan, ik kan er 'snachts uitgaan als jij te moe bent maar ik wil het ook gewoon zelf doen! Het zijn wel periodes, dus de ene week kan ik enorm moe zijn, en de andere week heel erg fit/actief dus er is ook geen pijl op te trekken.
Wat me ook heel moeilijk lijkt, en volgens mij maak ik het mezelf gewoon heel erg moeilijk en moet ik me hier helemaal geen zorgen over maken, wat nou als het helemaal niet zo leuk is als ik had gedacht dat het zou zijn? Dat het allemaal verschrikkelijk tegenvalt? Een kindje heb je voor de rest van je leven zeg maar..
Dit zijn allemaal dingen die je nooit van te voren kan weten en waar je volgens mij al doende achterkomt, maar blijkbaar ben ik nogal een controlfreak
Als ik dan denk van, nou dan wachten we nog wel even, word ik daar ook weer een beetje verdrietig van, het lijkt me zo leuk en éigenlijk willen we niet meer wachten maar er gewoon voor gaan!
IK vind dit allemaal zo lastig! Verschillende gevoelens,die ervoor zorgen dat ik er een beetje verward van raak...Tis natuurlijk wel zo, je hebt zon 8 maanden om eraan te wennen, als het goed is...
Heel verhaal geworden zie ik.. Bedankt voor het lezen! Als er iemand is die de ultieme tip heeft.... Graag!!
Man en ik zijn nu bijna half jaar getrouwd, beiden nog vrij jong...
Nu is het zo dat het eigenlijk een beetje begint te kriebelen, vrienden krijgen kindjes, collega's krijgen kindjes, dan denk ik, dat wil ik ook! Het lijkt ons samen ontzettend leuk, zon kleintje en willen er ook graag voor gaan, alleen soms dan zie ik ineens zoveel beren op de weg!
Financieel kunnen we het allemaal redden, misschien met wat aanpassingen hier en daar, maar dat is niet erg.
Wat ik wel lastig vind, zijn dingen als, veranderd je relatie niet enorm? We hebben het nu echt heel leuk samen, we kunnen over alles praten, gek doen, alles lijkt perfect, alleen, kun je dat nog blijven doen als je eenmaal een kindje hebt? Ik heb heel erg het idee dat ik dan ineens ''volwassen'' volwassen moet zijn in de zin van dat je niet meer gek kan doen en los kan gaan. (uitgaan e.d doen we verder niet)
Kan ik het lichamelijk aan? Ben vaak zonder kindje al moe, laat staan met. Nu is het wel zo dat mijn man niet vaak zo moe is, en hij geeft ook aan, ik kan er 'snachts uitgaan als jij te moe bent maar ik wil het ook gewoon zelf doen! Het zijn wel periodes, dus de ene week kan ik enorm moe zijn, en de andere week heel erg fit/actief dus er is ook geen pijl op te trekken.
Wat me ook heel moeilijk lijkt, en volgens mij maak ik het mezelf gewoon heel erg moeilijk en moet ik me hier helemaal geen zorgen over maken, wat nou als het helemaal niet zo leuk is als ik had gedacht dat het zou zijn? Dat het allemaal verschrikkelijk tegenvalt? Een kindje heb je voor de rest van je leven zeg maar..
Dit zijn allemaal dingen die je nooit van te voren kan weten en waar je volgens mij al doende achterkomt, maar blijkbaar ben ik nogal een controlfreak
Als ik dan denk van, nou dan wachten we nog wel even, word ik daar ook weer een beetje verdrietig van, het lijkt me zo leuk en éigenlijk willen we niet meer wachten maar er gewoon voor gaan!
IK vind dit allemaal zo lastig! Verschillende gevoelens,die ervoor zorgen dat ik er een beetje verward van raak...Tis natuurlijk wel zo, je hebt zon 8 maanden om eraan te wennen, als het goed is...
Heel verhaal geworden zie ik.. Bedankt voor het lezen! Als er iemand is die de ultieme tip heeft.... Graag!!
woensdag 4 maart 2009 om 14:48
Overigens vind ik niet dat je opeens 'volwassen' moet doen als je een kind hebt hoor Ik ben 25 en ik heb de eerste op mijn 22e gekregen en de tweede op mijn 24, maar ik heb nog steeds opeens zo'n vlaag van 'goh, we zijn iemands óuders' En zo voelt dat nog niet altijd helemaal Niet in de zin van dat we ons geen papa en mama voelen, dat wel, maar 'ouders' zijn altijd van die alwetende, rustige, volwassen mensen
En TO: de 'rarigheden' die jij opnoemt vind ik ten eerste niet raar. En dat kan allemaal ook als je een kind hebt. Ik en dochter hebben weleens samen een keukenpicknick, dan gaan we samen op het aanrecht zitten om te eten, of we eten met z'n allen in bed, 's ochtends.
De nadelen:
Je bent niet meer zo spontaan als vroeger. En dan heb ik het niet eens over uitgaan ofzo, maar bijvoorbeeld van de week, toen besloot manlief 's avonds even naar de bouwmarkt te gaan voor wat spullen en eigenlijk bedacht ik me toen ter plekke dat ik zin had om mee te gaan, want we moeten ook nog nieuw behang en wat assecoires. En dat gaat dan niet, want kinderen in bed.
Wij zijn de jongste en enige ouders in onze omgeving, vrienden zitten in een totáál andere fase. Je moet élke keer weer uitleggen waarom je zo jong kinderen hebt gekregen, of het een ongelukje was en tot in den treure aanhoren van mensen dat ze zó blij zijn dat ze nog géén kinderen hebben/blij zijn dat ze in de 30 waren toen ze ze kregen, enzovoorts.
Je leeft dus in andere werelden, in ons geval tenminste, en dat is lastig.
Je moet ook goed nadenken welke gevolgen het heeft voor je carriere, je opleiding en je economische situatie. Wat wil je bereiken en denk dan even wat verder dan 'ik vind moeder zijn het allerbelangrijkste' want je moet jezelf ook kunnen redden als je relatie strandt, en als jonge moeder loop je een extra risico.
Voordelen:
Kinderen zijn gewoon ontzettend leuk (vind ik en dan vooral die van mij)
Mijn leven lag elke keer nog zo overhoop dat een kind meer of minder niet zo opviel. Het lijkt mij persoonlijk een stuk lastiger als je al 15 jaar samen hetzelfde leventje leidt en dan opeens een kind krijgt, bij ons ging het in de stroom mee.
Fysiek is het gezonder om jong kinderen te krijgen.
Voordeel vind ik ook dat we niet zo gericht zijn op onze kinderen. Ik zie veel oudere ouders die alles voor elkaar hebben, dan kinderen krijgen en álles draait om de kinderen. Wij zijn nog erg druk met van alles en nogwat (werk, studie, ander huis zoeken, enzovoorts) en de kinderen draaien gewoon mee. Ik denk dat als je wat ouder bent, je kinderen gewoon 'het volgende project' worden. Maar dat hoeft natuurlijk niet.
En TO: de 'rarigheden' die jij opnoemt vind ik ten eerste niet raar. En dat kan allemaal ook als je een kind hebt. Ik en dochter hebben weleens samen een keukenpicknick, dan gaan we samen op het aanrecht zitten om te eten, of we eten met z'n allen in bed, 's ochtends.
De nadelen:
Je bent niet meer zo spontaan als vroeger. En dan heb ik het niet eens over uitgaan ofzo, maar bijvoorbeeld van de week, toen besloot manlief 's avonds even naar de bouwmarkt te gaan voor wat spullen en eigenlijk bedacht ik me toen ter plekke dat ik zin had om mee te gaan, want we moeten ook nog nieuw behang en wat assecoires. En dat gaat dan niet, want kinderen in bed.
Wij zijn de jongste en enige ouders in onze omgeving, vrienden zitten in een totáál andere fase. Je moet élke keer weer uitleggen waarom je zo jong kinderen hebt gekregen, of het een ongelukje was en tot in den treure aanhoren van mensen dat ze zó blij zijn dat ze nog géén kinderen hebben/blij zijn dat ze in de 30 waren toen ze ze kregen, enzovoorts.
Je leeft dus in andere werelden, in ons geval tenminste, en dat is lastig.
Je moet ook goed nadenken welke gevolgen het heeft voor je carriere, je opleiding en je economische situatie. Wat wil je bereiken en denk dan even wat verder dan 'ik vind moeder zijn het allerbelangrijkste' want je moet jezelf ook kunnen redden als je relatie strandt, en als jonge moeder loop je een extra risico.
Voordelen:
Kinderen zijn gewoon ontzettend leuk (vind ik en dan vooral die van mij)
Mijn leven lag elke keer nog zo overhoop dat een kind meer of minder niet zo opviel. Het lijkt mij persoonlijk een stuk lastiger als je al 15 jaar samen hetzelfde leventje leidt en dan opeens een kind krijgt, bij ons ging het in de stroom mee.
Fysiek is het gezonder om jong kinderen te krijgen.
Voordeel vind ik ook dat we niet zo gericht zijn op onze kinderen. Ik zie veel oudere ouders die alles voor elkaar hebben, dan kinderen krijgen en álles draait om de kinderen. Wij zijn nog erg druk met van alles en nogwat (werk, studie, ander huis zoeken, enzovoorts) en de kinderen draaien gewoon mee. Ik denk dat als je wat ouder bent, je kinderen gewoon 'het volgende project' worden. Maar dat hoeft natuurlijk niet.
woensdag 4 maart 2009 om 14:50
quote:Eowynn_ schreef op 04 maart 2009 @ 14:35:
[...]
Hier ben ik het niet mee eens. Ik was zelfs bij de tweede enórm aan het twijfelen en ik was er zó ontzéttend klaar voor, die tweede. Twijfelen heeft niets te maken met er wel of niet klaar voor zijn, het ligt eraan waaráán je twijfelt.
Ik denk dat dat dan per persoon verschilt. Zelf heb ik zoiets wanneer ik twijfel of op het moment van stoppen met de pil weer allemaal dingen in mijn hoofd ga halen, ik er blijkbaar nog niet klaar er voor ben. Wat niet wil zeggen dat je het niet kan of dat je er niet van kan genieten als je wel de stap neemt.
Als ik er klaar voor ben zie ik de voordelen en de leuke dingen er van en die spelen dan een hoofdrol in min gedachten en niet de doemscenario en de 'wat als' scenario's die ik bij TO voorbij zie komen.
[...]
Hier ben ik het niet mee eens. Ik was zelfs bij de tweede enórm aan het twijfelen en ik was er zó ontzéttend klaar voor, die tweede. Twijfelen heeft niets te maken met er wel of niet klaar voor zijn, het ligt eraan waaráán je twijfelt.
Ik denk dat dat dan per persoon verschilt. Zelf heb ik zoiets wanneer ik twijfel of op het moment van stoppen met de pil weer allemaal dingen in mijn hoofd ga halen, ik er blijkbaar nog niet klaar er voor ben. Wat niet wil zeggen dat je het niet kan of dat je er niet van kan genieten als je wel de stap neemt.
Als ik er klaar voor ben zie ik de voordelen en de leuke dingen er van en die spelen dan een hoofdrol in min gedachten en niet de doemscenario en de 'wat als' scenario's die ik bij TO voorbij zie komen.
woensdag 4 maart 2009 om 14:50
het is gewoon ENG, aan kinderen beginnen!
We zijn nu drie maanden bezig en iedere keer (al wel twee keer voorgekomen) als ik in de buurt van mijn ongesteldheid kom, kruipt een een spannend gevoel naar boven. Omdat mijn cyclus lang duurt heb ik al drie keer een zw test gedaan. Nou de eerste keer stond ik echt te trillen en te denken...... wat....als. Doodeng, maar er niet te veel over nadenken, anders wordt het zo'n "ding".
We zijn nu drie maanden bezig en iedere keer (al wel twee keer voorgekomen) als ik in de buurt van mijn ongesteldheid kom, kruipt een een spannend gevoel naar boven. Omdat mijn cyclus lang duurt heb ik al drie keer een zw test gedaan. Nou de eerste keer stond ik echt te trillen en te denken...... wat....als. Doodeng, maar er niet te veel over nadenken, anders wordt het zo'n "ding".
woensdag 4 maart 2009 om 15:08
Heel verstandig om zo na te denken of je al een kindje wilt. Dat betekend dat je niet over een nacht ijs gaat. Tuurlijk veranderd je leven en niet zo'n klein beetje ook, maar meestal gaat het vanzelf. Ik was 20 toen mijn oudste geboren werd, 24 bij de 2e, 27 bij de 3e en 28 bij de vierde. En ik heb er nevernooitniet spijt van gehad. Ik was een lekkere jonge moeder, kon me nog heerlijk inleven in de kinderen toen ze gingen puberen. Nu zijn ze volwassen en allemaal de deur uit. De laatste sinds oktober vorig jaar en hoewel we het erg gezellig vonden dat ie nog thuis was, vonden we het ook heerlijk dat we weer samen konden zijn. We zijn nu allebei in de 50 en kunnen straks weer gaan genieten van elkaar. Heerlijk lijkt me dat. Ik moet er niet aan denken dat ik nu op deze leeftijd nog pubers zou hebben zoals een vriendin die laat kinderen kreeg.
Succes met je keuze,
Succes met je keuze,
