Kinderen
alle pijlers
Elkaar helpen??
donderdag 5 maart 2009 om 17:22
Beste forummers,
Ik heb even getwijfeld waar ik dit het beste neer kon zetten, maar omdat het met mijn kind te maken heeft zet ik het hier maar neer. Mijn kind reist met het openbaar vervoer en belde mij vanmiddag paniekerig op dat hij zijn buskaart was kwijtgeraakt. Nu reist hij samen met een vriendje van hem en diens moeder werkt vlakbij het busstation, dus had dat vriendje voorgesteld naar zijn moeder te gaan en geld voor de bus te vragen.
Het leek mij een goed plan en ik dacht dat zij mij dan wel zou bellen bij eventuele onduidelijkheden, ik kon haar nummer ook niet zo snel vinden.
Even wat achtergrond infomatie. Onze kinderen hebben beiden bepaalde problematiek waardoor communicatie niet echt hun sterkste punt is. Hier hebben we het ook wel eens onderling over en ook over het onbegrip dat hierdoor bij anderen ontstaat.
Inderdaad belt zij mij even later op en ik leg uit wat er aan de hand is en vraag of zij kan helpen en spreek mijn dankbaarheid daarvoor uit. Kind was inderdaad niet echt duidelijk geweest over wat het probleem was, maar het leek mij op deze manier goed opgelost en ik zou hetzelfde gedaan hebben als het om haar zoon was gegaan. Hem ophalen was namelijk erg lastig, omdat mijn andere kind op dat moment ook uit school kwam en geen sleutel heeft. Bovendien zou me dat zo anderhalf uur gekost hebben aan heen en weer rijden, dus dit leek me een praktische en logische oplossing en ik was erg blij dat het zo kon (heb dit ook zo geuit).
Maar, moeder van vriendje belt mij later op en ik krijg een hele preek over dat dit op deze manier niet zomaar kon, dat mijn kind niet duidelijk kon maken wat het probleem was en ze dat erg lastig vond, dat zij op haar werk zat en met een probleem van mijn kind werd opgezadeld en dat ik haar eerst persoonlijk had moeten bellen. Ik stond eigenlijk perplex en ben niet ad-rem genoeg om mezelf goed te verdedigen, heb nog gezegd dat ik het omgekeerd allemaal niet zo'n probleem zou hebben gevonden (maar ja, heb een erg makkelijke werkgever en dit leek mij best een noodsituatie).
Vooral haar opmerking over dat het probleem van mijn kind haar probleem werd en dat ze dit erg vervelend vond vond ik nogal kwetsend en egoistisch overkomen.
Ik ben/was er eigenlijk een beetje door van de kaart en vraag me af of ik inderdaad zo'n grote fout heb gemaakt. Mezelf verplaatsend in haar schoenen zou ik namelijk graag hebben geholpen en er geen enkel probleem van hebben gemaakt (er vanuit gaande dat dit niet dagelijks of wekelijks gebeurt).
Ik heb even getwijfeld waar ik dit het beste neer kon zetten, maar omdat het met mijn kind te maken heeft zet ik het hier maar neer. Mijn kind reist met het openbaar vervoer en belde mij vanmiddag paniekerig op dat hij zijn buskaart was kwijtgeraakt. Nu reist hij samen met een vriendje van hem en diens moeder werkt vlakbij het busstation, dus had dat vriendje voorgesteld naar zijn moeder te gaan en geld voor de bus te vragen.
Het leek mij een goed plan en ik dacht dat zij mij dan wel zou bellen bij eventuele onduidelijkheden, ik kon haar nummer ook niet zo snel vinden.
Even wat achtergrond infomatie. Onze kinderen hebben beiden bepaalde problematiek waardoor communicatie niet echt hun sterkste punt is. Hier hebben we het ook wel eens onderling over en ook over het onbegrip dat hierdoor bij anderen ontstaat.
Inderdaad belt zij mij even later op en ik leg uit wat er aan de hand is en vraag of zij kan helpen en spreek mijn dankbaarheid daarvoor uit. Kind was inderdaad niet echt duidelijk geweest over wat het probleem was, maar het leek mij op deze manier goed opgelost en ik zou hetzelfde gedaan hebben als het om haar zoon was gegaan. Hem ophalen was namelijk erg lastig, omdat mijn andere kind op dat moment ook uit school kwam en geen sleutel heeft. Bovendien zou me dat zo anderhalf uur gekost hebben aan heen en weer rijden, dus dit leek me een praktische en logische oplossing en ik was erg blij dat het zo kon (heb dit ook zo geuit).
Maar, moeder van vriendje belt mij later op en ik krijg een hele preek over dat dit op deze manier niet zomaar kon, dat mijn kind niet duidelijk kon maken wat het probleem was en ze dat erg lastig vond, dat zij op haar werk zat en met een probleem van mijn kind werd opgezadeld en dat ik haar eerst persoonlijk had moeten bellen. Ik stond eigenlijk perplex en ben niet ad-rem genoeg om mezelf goed te verdedigen, heb nog gezegd dat ik het omgekeerd allemaal niet zo'n probleem zou hebben gevonden (maar ja, heb een erg makkelijke werkgever en dit leek mij best een noodsituatie).
Vooral haar opmerking over dat het probleem van mijn kind haar probleem werd en dat ze dit erg vervelend vond vond ik nogal kwetsend en egoistisch overkomen.
Ik ben/was er eigenlijk een beetje door van de kaart en vraag me af of ik inderdaad zo'n grote fout heb gemaakt. Mezelf verplaatsend in haar schoenen zou ik namelijk graag hebben geholpen en er geen enkel probleem van hebben gemaakt (er vanuit gaande dat dit niet dagelijks of wekelijks gebeurt).
zaterdag 7 maart 2009 om 02:23
Van dat reservegeld is wel waar, maar mijn zoon heeft soms wel en soms niet zijn portemonnee met pinpas bij zich en soms wel en soms niet zijn telefoon, ik kan me niet herinneren dat mijn ouders zich daar mee bezighielden, ik ging dan met de fiets, maar als ik een lekke band kreeg of wat dan ook was het echt mijn eigen verantwoordelijkheid of ik wel of niet geld had en een mobiel had je in die tijd al helemaal niet, dus je moest het maar zien op te lossen. Dus de opmerking dat het dom van mij is dat ik geen geld meegeef aan mijn kind vind ik echt iets van deze tijd waarin kinderen overbeschermd worden en niet leren voor zichzelf te denken...
Mijn zoon kwam vandaag zelf met het idee om in het vervolg maar altijd een strippenkaart mee te nemen.
In elk geval heb ik er nog eens over nagedacht en eigenlijk komt het er op neer dat ik me niet kan voorstellen dat ik ooit zo zou reageren en het zou niet eens in me opkomen om te denken dat die moeder mij eerst had moeten bellen en als het probleem van een vriendje van mijn zoon even mijn probleem zou worden, dan zou ik dat graag oplossen voor een keer er van uit gaande dat het geen dagelijks terugkerend iets zou zijn. Dus nee, ik begrijp haar reactie niet zo goed en voel me inmiddels wel weer stevig genoeg in mijn schoenen staan om er boven te gaan staan. Ben hooguit nog een beetje teleurgesteld dat mensen blijkbaar niet zoveel moeite voor elkaar willen doen en een punt gaan maken over dat er eerst gebeld had moeten worden.
Mijn zoon kwam vandaag zelf met het idee om in het vervolg maar altijd een strippenkaart mee te nemen.
In elk geval heb ik er nog eens over nagedacht en eigenlijk komt het er op neer dat ik me niet kan voorstellen dat ik ooit zo zou reageren en het zou niet eens in me opkomen om te denken dat die moeder mij eerst had moeten bellen en als het probleem van een vriendje van mijn zoon even mijn probleem zou worden, dan zou ik dat graag oplossen voor een keer er van uit gaande dat het geen dagelijks terugkerend iets zou zijn. Dus nee, ik begrijp haar reactie niet zo goed en voel me inmiddels wel weer stevig genoeg in mijn schoenen staan om er boven te gaan staan. Ben hooguit nog een beetje teleurgesteld dat mensen blijkbaar niet zoveel moeite voor elkaar willen doen en een punt gaan maken over dat er eerst gebeld had moeten worden.
zaterdag 7 maart 2009 om 02:40
Ik vind het enorm overdreven van die andere moeder. Grenzen aangeven is leuk maar dit gaat wel heel ver. Ik vind het vrij normaal dat andere mensen in mijn omgeving voor kleine dingen wel eens een beroep op mij doen zonder dat dit uitgebreid besproken hoeft te worden van te voren of na afloop.
In een soortgelijke situatie had ik de kinderen geld gegeven en had er vervolgens niet meer aan gedacht verder. We hebben het over iets wat binnen een minuut opgelost kan worden.
Iemand die niet eens een minuut heeft om even iemand anders te helpen vind ik vrij betreurenswaardig.
In een soortgelijke situatie had ik de kinderen geld gegeven en had er vervolgens niet meer aan gedacht verder. We hebben het over iets wat binnen een minuut opgelost kan worden.
Iemand die niet eens een minuut heeft om even iemand anders te helpen vind ik vrij betreurenswaardig.
zaterdag 7 maart 2009 om 07:53
Nymeria, ze hééft die kids toch geholpen? En achteraf heeft ze haar zegje gedaan tegen Sunshine, waar ze volgens mij groot gelijk in had. Helemaal nu ik lees dat Sunshine vindt dat haar kind het maar lekker zelf moet uitzoeken.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 7 maart 2009 om 08:29
Misschien zat ze wel net in een beoordelingsgesprek waarin haar baas aangaf dat ze zich niet zo moest op laten zadelen met problemen van andere mensen. Zoveel factoren die een reactie kunnen beinvloeden. Zou voor nu zeggen. Laat het los en kijk de volgende situatie met die moeder eerst gewoon eens aan. Het kan een moment opname zijn.
zaterdag 7 maart 2009 om 13:39
Wat een onzin om te zeggen dat ik vind dat hij het zelf maar uit moet zoeken, ik doe mijn uiterste best om te zorgen dat alles goed gaat, vraag tig keer of hij zijn telefoon bij zich heeft, of hij geld heeft etc. Maar als hij dat dan vergeet, sorry, maar is het zo verkeerd als hij een keer merkt dat hij dan een probleem heeft dat hij misschien zelf moet oplossen? Hij is geen 7 ofzo. Dan checkt hij de volgende keer zelf ook nog eens extra of hij alles wel bij zich heeft. Ik kan toch niet tot zijn 25e maar alles achter hem aan blijven sjouwen.
Als hij niet met dat vriendje naar die moeder had gekund en hij had mij gebeld, dan had ik echt wel die 40 km gereden om hem te halen.
Als hij niet met dat vriendje naar die moeder had gekund en hij had mij gebeld, dan had ik echt wel die 40 km gereden om hem te halen.
zaterdag 7 maart 2009 om 15:00
Ik denk niet dat ik dat ga doen. Ik vind dat nogal verkeerd voelen na zo'n 'uitbrander' om dan daarna met een bloemetje aan te komen, ik houd daar eerlijk gezegd helemaal niet van. We hadden ooit telefoonnummers uitgewisseld omdat onze kinderen samen reizen zodat we in geval van nood iets voor elkaar zouden kunnen doen en er is toen ook gezegd dat we beiden redelijk dicht bij de school werken en er altijd wel iets mogelijk is. Daarom verbaast me deze reactie des te meer en wat is nou de big deal dat mijn zoon zelf eerder voor haar neus staat dan ik kan bellen en ze daardoor mij moet bellen.
Maar misschien zit/zat het me ook wel zo hoog, omdat ik op dat moment niet assertief genoeg ben om goed te reageren en te zeggen wat ik wil zeggen.
Maar misschien zit/zat het me ook wel zo hoog, omdat ik op dat moment niet assertief genoeg ben om goed te reageren en te zeggen wat ik wil zeggen.
zaterdag 7 maart 2009 om 15:26
quote:Eowynn_ schreef op 05 maart 2009 @ 20:34:
Ik vind het eigenlijk wel goed van haar dat ze haar grens aangeeft. Heel veel mensen hadden niets gezegd.
Haar grens aangeeft? Het is toch maar een eenmalige actie, ze staan toch niet om de 3 dagen aan haar bureau met dit probleem? Als het meerdere keren zou gebeuren zou ik inderdaad eens bellen dat dit niet de bedoeling is. Maar als een kind een probleem heeft en ze lossen het zo op, dan is het toch helemaal niet zo erg om te helpen. En dan hoef je al helemaal niet meteen te gaan bellen om je 'grens' aan te geven.
Ik vind het eigenlijk wel goed van haar dat ze haar grens aangeeft. Heel veel mensen hadden niets gezegd.
Haar grens aangeeft? Het is toch maar een eenmalige actie, ze staan toch niet om de 3 dagen aan haar bureau met dit probleem? Als het meerdere keren zou gebeuren zou ik inderdaad eens bellen dat dit niet de bedoeling is. Maar als een kind een probleem heeft en ze lossen het zo op, dan is het toch helemaal niet zo erg om te helpen. En dan hoef je al helemaal niet meteen te gaan bellen om je 'grens' aan te geven.
zaterdag 7 maart 2009 om 15:49
Ik zou haar terugbellen en zeggen dat het je hoog zit, omdat je het niet begrijpt. Dat je kind al bij haar was voordat je uberhaupt haar nummer kon opzoeken en het geenszins de bedoeling was om haar te overvallen.
(Ik vind het persoonlijk een nogal overtrokken reactie van die moeder, maar goed, de een is de ander niet)
En ik zou de volgende keer idd reservegeld meegeven of een lijstje met telefoonnummers in de jaszak van zoon doen wie ie kan bellen in geval van nood. (tante, vriendin of oma die dichterbij woont dan als jij op je werk zit, of zoiets)
Ik zou die moeder nooit meer iets vragen in ieder geval, want dat kan blijkbaar geheel verkeerd vallen.
(Ik vind het persoonlijk een nogal overtrokken reactie van die moeder, maar goed, de een is de ander niet)
En ik zou de volgende keer idd reservegeld meegeven of een lijstje met telefoonnummers in de jaszak van zoon doen wie ie kan bellen in geval van nood. (tante, vriendin of oma die dichterbij woont dan als jij op je werk zit, of zoiets)
Ik zou die moeder nooit meer iets vragen in ieder geval, want dat kan blijkbaar geheel verkeerd vallen.
zaterdag 7 maart 2009 om 16:55
nav dit topic, omdat ik gewoon echt niet kan begrijpen dat mensen begrip hebben voor die verontwaardigde andere moeder, moest ik ineens denken aan iets wat bij mij gebeurd is, 23 jaar geleden ofzo, toen ik op de middelbare school zat. Fietste altijd samen met een vriendin 12 km naar de middelbare school. Mijn moeder werkte af en toe, haar moeder ook en op een gegeven moment kregen we een ongeluk, vielen allebei en zij had een wond op haar kin, niet mega ernstig, maar in combinatie met een kapotte fiets niet leuk. Haar moeder was die dag aan het werk, ik ben naar het dichtsbijzijnde huis gegaan, heb mijn moeder gebeld, die is haar op komen halen, met fiets in de achterbak naar huis gereden en naar de dokter gegaan. Er is nooit iets over gezegd door mijn moeder of haar moeder of wie dan ook. En andersom had ik net zo goed haar moeder kan bellen als die toevallig thuis was geweest en de mijne niet.
En wat voor werk kan je hebben dat het absoluut onmogelijk is dat je 2 kinderen te woord staat en die 10 euro geeft. Dat je niet altijd weg kan van je werk snap ik, zeker om zoiets, maar even wat geld uitlenen. Werkelijk waar, als dit al te veel gedoe is, en reden voor boze telefoontjes.
En wat voor werk kan je hebben dat het absoluut onmogelijk is dat je 2 kinderen te woord staat en die 10 euro geeft. Dat je niet altijd weg kan van je werk snap ik, zeker om zoiets, maar even wat geld uitlenen. Werkelijk waar, als dit al te veel gedoe is, en reden voor boze telefoontjes.
zaterdag 7 maart 2009 om 17:03
quote:Sunshine585 schreef op 07 maart 2009 @ 15:00:
Ik denk niet dat ik dat ga doen. Ik vind dat nogal verkeerd voelen na zo'n 'uitbrander' om dan daarna met een bloemetje aan te komen, ik houd daar eerlijk gezegd helemaal niet van. We hadden ooit telefoonnummers uitgewisseld omdat onze kinderen samen reizen zodat we in geval van nood iets voor elkaar zouden kunnen doen en er is toen ook gezegd dat we beiden redelijk dicht bij de school werken en er altijd wel iets mogelijk is. Daarom verbaast me deze reactie des te meer en wat is nou de big deal dat mijn zoon zelf eerder voor haar neus staat dan ik kan bellen en ze daardoor mij moet bellen.Als dat de afspraak was tussen jullie zou ik ook niet met een bloemetje langsgaan, als ik jou was. Ik zou dan eerder een keer vragen wat die afspraak van jullie volgens haar inhoudt en zo nodig iets anders verzinnen waar je zoon in geval van nood op terug kan vallen.
Ik denk niet dat ik dat ga doen. Ik vind dat nogal verkeerd voelen na zo'n 'uitbrander' om dan daarna met een bloemetje aan te komen, ik houd daar eerlijk gezegd helemaal niet van. We hadden ooit telefoonnummers uitgewisseld omdat onze kinderen samen reizen zodat we in geval van nood iets voor elkaar zouden kunnen doen en er is toen ook gezegd dat we beiden redelijk dicht bij de school werken en er altijd wel iets mogelijk is. Daarom verbaast me deze reactie des te meer en wat is nou de big deal dat mijn zoon zelf eerder voor haar neus staat dan ik kan bellen en ze daardoor mij moet bellen.Als dat de afspraak was tussen jullie zou ik ook niet met een bloemetje langsgaan, als ik jou was. Ik zou dan eerder een keer vragen wat die afspraak van jullie volgens haar inhoudt en zo nodig iets anders verzinnen waar je zoon in geval van nood op terug kan vallen.
zaterdag 7 maart 2009 om 17:48
quote:arwen173 schreef op 07 maart 2009 @ 16:55:
nav dit topic, omdat ik gewoon echt niet kan begrijpen dat mensen begrip hebben voor die verontwaardigde andere moeder, moest ik ineens denken aan iets wat bij mij gebeurd is, 23 jaar geleden ofzo, toen ik op de middelbare school zat. Fietste altijd samen met een vriendin 12 km naar de middelbare school. Mijn moeder werkte af en toe, haar moeder ook en op een gegeven moment kregen we een ongeluk, vielen allebei en zij had een wond op haar kin, niet mega ernstig, maar in combinatie met een kapotte fiets niet leuk. Haar moeder was die dag aan het werk, ik ben naar het dichtsbijzijnde huis gegaan, heb mijn moeder gebeld, die is haar op komen halen, met fiets in de achterbak naar huis gereden en naar de dokter gegaan. Er is nooit iets over gezegd door mijn moeder of haar moeder of wie dan ook. En andersom had ik net zo goed haar moeder kan bellen als die toevallig thuis was geweest en de mijne niet.
En wat voor werk kan je hebben dat het absoluut onmogelijk is dat je 2 kinderen te woord staat en die 10 euro geeft. Dat je niet altijd weg kan van je werk snap ik, zeker om zoiets, maar even wat geld uitlenen. Werkelijk waar, als dit al te veel gedoe is, en reden voor boze telefoontjes.
Tsja, herkenbare situatie. Wij losten dat soort dingen ook op deze maneir op. Simpel toch. Vriendjes of vriendinnetjes die ver weg woonden hebben behoorlijk vaak bij ons gelunched als het slecht weer was. Tuurlijk hadden ze ook hun ouders kunnen bellen, maar dit was de makkelijkste oplossing. Mijn moeder vond het altijd prima, ondanks dat ze altijd erg druk was met werk en studie.
En noodgeld. Tsja, ik had het ook nooit op zak. Altijd een oplossing gevonden voor problemen die zich onderweg voordeden...
nav dit topic, omdat ik gewoon echt niet kan begrijpen dat mensen begrip hebben voor die verontwaardigde andere moeder, moest ik ineens denken aan iets wat bij mij gebeurd is, 23 jaar geleden ofzo, toen ik op de middelbare school zat. Fietste altijd samen met een vriendin 12 km naar de middelbare school. Mijn moeder werkte af en toe, haar moeder ook en op een gegeven moment kregen we een ongeluk, vielen allebei en zij had een wond op haar kin, niet mega ernstig, maar in combinatie met een kapotte fiets niet leuk. Haar moeder was die dag aan het werk, ik ben naar het dichtsbijzijnde huis gegaan, heb mijn moeder gebeld, die is haar op komen halen, met fiets in de achterbak naar huis gereden en naar de dokter gegaan. Er is nooit iets over gezegd door mijn moeder of haar moeder of wie dan ook. En andersom had ik net zo goed haar moeder kan bellen als die toevallig thuis was geweest en de mijne niet.
En wat voor werk kan je hebben dat het absoluut onmogelijk is dat je 2 kinderen te woord staat en die 10 euro geeft. Dat je niet altijd weg kan van je werk snap ik, zeker om zoiets, maar even wat geld uitlenen. Werkelijk waar, als dit al te veel gedoe is, en reden voor boze telefoontjes.
Tsja, herkenbare situatie. Wij losten dat soort dingen ook op deze maneir op. Simpel toch. Vriendjes of vriendinnetjes die ver weg woonden hebben behoorlijk vaak bij ons gelunched als het slecht weer was. Tuurlijk hadden ze ook hun ouders kunnen bellen, maar dit was de makkelijkste oplossing. Mijn moeder vond het altijd prima, ondanks dat ze altijd erg druk was met werk en studie.
En noodgeld. Tsja, ik had het ook nooit op zak. Altijd een oplossing gevonden voor problemen die zich onderweg voordeden...
zaterdag 7 maart 2009 om 18:39
Een bloemetje brengen voor zoiets vind ik echt overdreven. Ik snap gewoon niet waarom je voor elk klein iets uitgebreid moet overleggen en bedanken. Ik vind het vrij normaal dat je zonder er verder bij stil te staan kleine dingen voor anderen doet.
kijk als zoontje van TO bijvoorbeeld gevallen was en moeder van vriendje was met hem naar de EH gegaan en bij hem gebleven tot TO kwam en had daarvoor een hele middag vrij genomen dan zou ik ook een mooi bos bloemen mee moeten nemen maar voor dit soort dingen vind ik dat echt niet nodig.
Even een euro geven aan iemand, suiker geven aan de buren, even een telefoontje plegen voor iemand, de route uitleggen aan vreemden, iemand die staat te balanceren met boodschappen en kinderen even een helpende hand toe steken, een oud vrouwtje even de bus in helpen enzovoorts dat horen gewoon normale acties te zijn die geen bijzondere dankbaarheid verdienen maar gewoon bij het leven horen.
kijk als zoontje van TO bijvoorbeeld gevallen was en moeder van vriendje was met hem naar de EH gegaan en bij hem gebleven tot TO kwam en had daarvoor een hele middag vrij genomen dan zou ik ook een mooi bos bloemen mee moeten nemen maar voor dit soort dingen vind ik dat echt niet nodig.
Even een euro geven aan iemand, suiker geven aan de buren, even een telefoontje plegen voor iemand, de route uitleggen aan vreemden, iemand die staat te balanceren met boodschappen en kinderen even een helpende hand toe steken, een oud vrouwtje even de bus in helpen enzovoorts dat horen gewoon normale acties te zijn die geen bijzondere dankbaarheid verdienen maar gewoon bij het leven horen.
