Relaties
alle pijlers
Hoe pak ik dit aan
woensdag 7 februari 2018 om 09:21
Beste Viva dames,
*deel van de op weggehaald*, reageerders weten waarom
wat is dan het probleem en wat is mijn vraag
Ik wil nu mijn leven opbouwen, het is heel lastig want ik ben alleen en bang dat hij me vind. Ik heb mijn hele leven mezelf onzichtbaar gemaakt want dat is wat een 'braaf meisje' doet. En nu weet ik dus niet hoe ik 'normaal' moet leven. Ik ben nog nooit met een vriendin koffie gaan drinken, heb nog nooit een collega bij mij thuis uitgenodigd. Ik weet simpelweg niet hoe het moet. En daar zit dus mijn vraag: hoe moet het? Wat moet ik doen, stap ik gewoon op iemand af en zeg ik 'joh straks ergens koffie drinken?' en wat zeg ik dan als die persoon 'nee' zegt, of nog lastiger 'ja'? of wacht ik tot iemand mij vraagt? En hoe doe ik dat? Ik ben er heel erg goed in mezelf op de achtergrond te zetten, iedereen vergeet meestal dat ik er ook ben, dus meestal word ik niet gevraagd. In elk geval, elke tip is welkom.
Het klinkt voor jullie misschien als een non-probleem want jullie vinden dit sort dingen misschien vanzelf sprekend, maar ik dus niet. Ik ben al door hel gegaan om te vluchten van mijn man en een normaal leven te leiden, en nu weet ik dus niet hoe dat moet.
Bedankt voor het lezen, ik begrijp dat het een flinke lap tekst is, sorry daarvoor, ik probeer kort te zijn maar het is nogal een complexe situatie.
*deel van de op weggehaald*, reageerders weten waarom
wat is dan het probleem en wat is mijn vraag
Ik wil nu mijn leven opbouwen, het is heel lastig want ik ben alleen en bang dat hij me vind. Ik heb mijn hele leven mezelf onzichtbaar gemaakt want dat is wat een 'braaf meisje' doet. En nu weet ik dus niet hoe ik 'normaal' moet leven. Ik ben nog nooit met een vriendin koffie gaan drinken, heb nog nooit een collega bij mij thuis uitgenodigd. Ik weet simpelweg niet hoe het moet. En daar zit dus mijn vraag: hoe moet het? Wat moet ik doen, stap ik gewoon op iemand af en zeg ik 'joh straks ergens koffie drinken?' en wat zeg ik dan als die persoon 'nee' zegt, of nog lastiger 'ja'? of wacht ik tot iemand mij vraagt? En hoe doe ik dat? Ik ben er heel erg goed in mezelf op de achtergrond te zetten, iedereen vergeet meestal dat ik er ook ben, dus meestal word ik niet gevraagd. In elk geval, elke tip is welkom.
Het klinkt voor jullie misschien als een non-probleem want jullie vinden dit sort dingen misschien vanzelf sprekend, maar ik dus niet. Ik ben al door hel gegaan om te vluchten van mijn man en een normaal leven te leiden, en nu weet ik dus niet hoe dat moet.
Bedankt voor het lezen, ik begrijp dat het een flinke lap tekst is, sorry daarvoor, ik probeer kort te zijn maar het is nogal een complexe situatie.
anoniem_364100 wijzigde dit bericht op 10-02-2018 08:40
43.67% gewijzigd
zaterdag 30 juni 2018 om 20:21
Aghhh pudding wat goed zeg!!
En zoals je het omschrijft... Top! Fijn dat je nu hebt kunnen ervaren dat je in een gelijkwaardige relatie (en of dat nu een partner, vriend, collega is) gewoon je grenzen aan mag geven. En wat heeft hij fijn gereageerd!
Hoe voelt dit nu?
En mocht je nog iemand zoeken die gespecialiseerd is in ondersteuning bij dit soort specifieke situaties (o.a. als er kans is op eerwraak), ik heb een naam, telefoonnummer en organisatie voor je. Ik weet niet of die persoon in jouw regio zit, maar deze heeft wel een netwerk door het land en kan je verder helpen. Mijn collega werkt daarmee samen en heeft goede ervaringen ermee.
En zoals je het omschrijft... Top! Fijn dat je nu hebt kunnen ervaren dat je in een gelijkwaardige relatie (en of dat nu een partner, vriend, collega is) gewoon je grenzen aan mag geven. En wat heeft hij fijn gereageerd!
Hoe voelt dit nu?
En mocht je nog iemand zoeken die gespecialiseerd is in ondersteuning bij dit soort specifieke situaties (o.a. als er kans is op eerwraak), ik heb een naam, telefoonnummer en organisatie voor je. Ik weet niet of die persoon in jouw regio zit, maar deze heeft wel een netwerk door het land en kan je verder helpen. Mijn collega werkt daarmee samen en heeft goede ervaringen ermee.
woensdag 18 juli 2018 om 07:03
Genie, bedankt voor het aanbod!
Hier zijn dingen nu even in een raar soort stroomversnelling terecht gekomen. Mijn broers (en dus ook vader) hebben contact opgenomen met de politie met de vraag hoe ze met mij in contact konden komen.
Blijkbaar is mijn ex dus niet meer in Nederland, volgens mijn broers is hij naar een ander europees land vertrokken, de politie kan dat niet bevestigen of ontkrachten, hij lijkt gewoon verdwenen. Mijn broers hebben dus aan de politie aangegeven weer contact met mij te willen om relaties te herstellen, met de melding dat ze niet boos op me waren en alleen wilden praten.
Ik zit dus vreselijk te stressen, ik mis ze (broers en vader) heel erg en vind het vreselijk dat ik ze waarschijnlijk nooit meer ga zien, maar ik ben zo bang dat ze me vinden. Aan de ene kant wil ik zo graag dat relaties herstelt kunnen worden en we elkaar weer zouden kunnen spreken, aan de andere kant geloof ik er niets van en weet ik niet wat ze zouden doen als ze weten waar ik ben.
Ze patrouilleren vaker door de straat hier en ik heb een alarmnummer wat ik kan bellen en dan zijn zo zo bij me. Dat is natuurlijk het enige wat ze kunnen doen, en dat is eigenlijk heel rottig want echt veilig voel ik me dus niet.
Ik ben nog niet gevonden maar wat als ik dat wel wordt? weer ergens anders opnieuw beginnen? Hoe vaak nog? Ik word er een beetje moedeloos van. Of ze echt actief naar me op zoek gaan weet ik niet, ze hebben in elk geval contact opgenomen met de politie om me te proberen te vinden, maar hoe ver ze verder zullen gaan weet ik niet.
Zelf geloof ik wel dat ex naar ander land is, hij heeft hier verder niets, ik vraag me alleen zo af wat hij daar aan het doen is, welke vrouw hij daar zit te terroriseren, en of ik iets had moeten doen om dat te voorkomen en wat dan?
Het is eigenlijk of alles in een keer terug komt, het voelt alsof ik best goed bezig was en nu opeens terug gezet wordt, alsof ik opbouw en dan nu weer afbreek.
Ik heb van de politie wel een hulpverlener gekregen, de politie doet echt haar best maar er is natuurlijk een grens aan wat zij kunnen doen. Die hulpverlener is onderdeel van de politie en alles is nu gericht om te kijken hoe het loopt, kan ik blijven waar ik ben, welke maatregelen moeten er genomen worden. Advies is nu zo normaal mogelijk te doen, maar dat is nogal lastig omdat ik nogal zenuwachtig ben en eigenlijk nog geen 'normaal' heb. Ik heb dus geen idee wat er nog gaat komen.
De rest gaat eigenlijk wel goed, alles gaat zijn gangetje, man-van-werk is met vakantie met vrienden, dus die zie ik even niet maar het was de afgelopen tijd wel gezellig, leuke dingen gedaan. Contact met andere vrouwen is ook leuk, het gaat goed op werk. Dus er gaat feitelijk niets fout, maar ik ben er met mijn hoofd niet bij.
Hier zijn dingen nu even in een raar soort stroomversnelling terecht gekomen. Mijn broers (en dus ook vader) hebben contact opgenomen met de politie met de vraag hoe ze met mij in contact konden komen.
Blijkbaar is mijn ex dus niet meer in Nederland, volgens mijn broers is hij naar een ander europees land vertrokken, de politie kan dat niet bevestigen of ontkrachten, hij lijkt gewoon verdwenen. Mijn broers hebben dus aan de politie aangegeven weer contact met mij te willen om relaties te herstellen, met de melding dat ze niet boos op me waren en alleen wilden praten.
Ik zit dus vreselijk te stressen, ik mis ze (broers en vader) heel erg en vind het vreselijk dat ik ze waarschijnlijk nooit meer ga zien, maar ik ben zo bang dat ze me vinden. Aan de ene kant wil ik zo graag dat relaties herstelt kunnen worden en we elkaar weer zouden kunnen spreken, aan de andere kant geloof ik er niets van en weet ik niet wat ze zouden doen als ze weten waar ik ben.
Ze patrouilleren vaker door de straat hier en ik heb een alarmnummer wat ik kan bellen en dan zijn zo zo bij me. Dat is natuurlijk het enige wat ze kunnen doen, en dat is eigenlijk heel rottig want echt veilig voel ik me dus niet.
Ik ben nog niet gevonden maar wat als ik dat wel wordt? weer ergens anders opnieuw beginnen? Hoe vaak nog? Ik word er een beetje moedeloos van. Of ze echt actief naar me op zoek gaan weet ik niet, ze hebben in elk geval contact opgenomen met de politie om me te proberen te vinden, maar hoe ver ze verder zullen gaan weet ik niet.
Zelf geloof ik wel dat ex naar ander land is, hij heeft hier verder niets, ik vraag me alleen zo af wat hij daar aan het doen is, welke vrouw hij daar zit te terroriseren, en of ik iets had moeten doen om dat te voorkomen en wat dan?
Het is eigenlijk of alles in een keer terug komt, het voelt alsof ik best goed bezig was en nu opeens terug gezet wordt, alsof ik opbouw en dan nu weer afbreek.
Ik heb van de politie wel een hulpverlener gekregen, de politie doet echt haar best maar er is natuurlijk een grens aan wat zij kunnen doen. Die hulpverlener is onderdeel van de politie en alles is nu gericht om te kijken hoe het loopt, kan ik blijven waar ik ben, welke maatregelen moeten er genomen worden. Advies is nu zo normaal mogelijk te doen, maar dat is nogal lastig omdat ik nogal zenuwachtig ben en eigenlijk nog geen 'normaal' heb. Ik heb dus geen idee wat er nog gaat komen.
De rest gaat eigenlijk wel goed, alles gaat zijn gangetje, man-van-werk is met vakantie met vrienden, dus die zie ik even niet maar het was de afgelopen tijd wel gezellig, leuke dingen gedaan. Contact met andere vrouwen is ook leuk, het gaat goed op werk. Dus er gaat feitelijk niets fout, maar ik ben er met mijn hoofd niet bij.
woensdag 18 juli 2018 om 08:21
Wauw, wat een topic.. Wat een krachtige vrouw ben jij. Net alles doorgelezen om je van advies te kunnen voorzien.
Kan me voorstellen dat de boodschap dat je broers en vader naar je opzoek zijn, je even terug zet voor je gevoel.
Zelf denk ik dat je nu zo goed op weg bent en je je nog even op jezelf mag blijven focussen.
Ja vader en broers vinden je vast niet zomaar. Probeer de boodschap los te laten. Je hebt het niet in de hand.
Zelf denk ik dat als je doorgaat met je leven nu en steeds sterker wordt in wie je bent, je eigen leven, normen en waarden creëert en ze gaan je ooit vinden, dat ze dat niet meer zomaar van je af kunnen pakken.
Daarnaast vertelde je ook dat zij jouw ex niet mochten. Hem mogelijk zelf naar het buitenland hebben geholpen. Bestaat er een kleine kans dat ze je keuze nu zouden kunnen respecteren?
Of zouden ze je gelijk weer in hun cultuur willen drukken?
Sterkte vrouw! Hoop dat je het bericht dat ze naar je opzoek zijn weer even van je af kan schudden.
Kan me voorstellen dat de boodschap dat je broers en vader naar je opzoek zijn, je even terug zet voor je gevoel.
Zelf denk ik dat je nu zo goed op weg bent en je je nog even op jezelf mag blijven focussen.
Ja vader en broers vinden je vast niet zomaar. Probeer de boodschap los te laten. Je hebt het niet in de hand.
Zelf denk ik dat als je doorgaat met je leven nu en steeds sterker wordt in wie je bent, je eigen leven, normen en waarden creëert en ze gaan je ooit vinden, dat ze dat niet meer zomaar van je af kunnen pakken.
Daarnaast vertelde je ook dat zij jouw ex niet mochten. Hem mogelijk zelf naar het buitenland hebben geholpen. Bestaat er een kleine kans dat ze je keuze nu zouden kunnen respecteren?
Of zouden ze je gelijk weer in hun cultuur willen drukken?
Sterkte vrouw! Hoop dat je het bericht dat ze naar je opzoek zijn weer even van je af kan schudden.
woensdag 18 juli 2018 om 08:39
Dank voor de opbeurende woorden!
Los laten blijkt wat lastig en hoewel het vrij simpel klinkt: als ze me vinden dan doe ik gewoon niet mee, werkt het in de praktijk helaas niet zo. Ze kunnen dat wel van me afpakken, een vrouw behoort haar man niet te verlaten (in hun ogen) en moet daarvoor gestraft worden. Wat die straf dan precies inhoud weet ik natuurlijk ook niet. In land-van-herkomst is eerwraak relatief normaal en is het niet ongebruikelijk dat een vrouw daarbij het leven laat. In het westen valt dat meestal wel mee, maar wat je wel relatief vaak ziet is dat vrouwen dus teruggescheept worden (onder dwang) naar land van herkomst en daar achter gelaten worden, meestal onder heel vervelende omstandigheden, vaak komen die vrouwen in de prostitutie terecht en gezien de omstandigheden maken ze het niet lang. Ik weet niet hoe ver mijn familie zou gaan voor hun eer, als mijn ex me vindt dan weet ik zeker dat ik het niet overleef, bij mijn broers weet ik eigenlijk niet goed wat ze zouden doen. Ze wisten hoe erg het was met mijn ex, ze hebben me zelf meerdere malen naar het ziekenhuis gebracht (en dus ook weer terug naar mijn ex), ze vonden dat ook oprecht erg voor mij, maar vonden niet dat dat kon veranderen. Punt is dat zij in hun ogen de plicht hebben mij hiervoor te straffen. Als zij dat niet doen kan hun eigen reputatie niet hersteld worden en zegt dat iets over henzelf. Gewoon over hun kant laten gaan is niet mogelijk. Mijn keuze kunnen ze niet accepteren, dat is voor hen een non-optie.
Ik denk zeker dat ze mijn ex zelf hebben weggejaagd, ze vinden hem echt niet leuk en nu ik dus 'kwijt' ben zaten zij met hem opgescheept. Dat ik eerder met hem opgescheept zat dus dat ze het hier zelf naar gemaakt hebben hebben ze denk ik minder in de gaten. Ik weet zeker dat hij zal hebben gevonden dat mijn familie hem zou moeten onderhouden en ik weet ook zeker dat mijn familie daar helemaal geen zin in zou hebben. Ik denk dus dat ze hem weggepest/gejaagd hebben en hem hebben geholpen ergens anders te verblijven alleen zodat zij van hem af zouden zijn. Daarnaast is het ook gewoon handig voor hen, als ik kwijt ben en ex ook komt niemand erachter dat ik ontsnapt ben.
Los laten blijkt wat lastig en hoewel het vrij simpel klinkt: als ze me vinden dan doe ik gewoon niet mee, werkt het in de praktijk helaas niet zo. Ze kunnen dat wel van me afpakken, een vrouw behoort haar man niet te verlaten (in hun ogen) en moet daarvoor gestraft worden. Wat die straf dan precies inhoud weet ik natuurlijk ook niet. In land-van-herkomst is eerwraak relatief normaal en is het niet ongebruikelijk dat een vrouw daarbij het leven laat. In het westen valt dat meestal wel mee, maar wat je wel relatief vaak ziet is dat vrouwen dus teruggescheept worden (onder dwang) naar land van herkomst en daar achter gelaten worden, meestal onder heel vervelende omstandigheden, vaak komen die vrouwen in de prostitutie terecht en gezien de omstandigheden maken ze het niet lang. Ik weet niet hoe ver mijn familie zou gaan voor hun eer, als mijn ex me vindt dan weet ik zeker dat ik het niet overleef, bij mijn broers weet ik eigenlijk niet goed wat ze zouden doen. Ze wisten hoe erg het was met mijn ex, ze hebben me zelf meerdere malen naar het ziekenhuis gebracht (en dus ook weer terug naar mijn ex), ze vonden dat ook oprecht erg voor mij, maar vonden niet dat dat kon veranderen. Punt is dat zij in hun ogen de plicht hebben mij hiervoor te straffen. Als zij dat niet doen kan hun eigen reputatie niet hersteld worden en zegt dat iets over henzelf. Gewoon over hun kant laten gaan is niet mogelijk. Mijn keuze kunnen ze niet accepteren, dat is voor hen een non-optie.
Ik denk zeker dat ze mijn ex zelf hebben weggejaagd, ze vinden hem echt niet leuk en nu ik dus 'kwijt' ben zaten zij met hem opgescheept. Dat ik eerder met hem opgescheept zat dus dat ze het hier zelf naar gemaakt hebben hebben ze denk ik minder in de gaten. Ik weet zeker dat hij zal hebben gevonden dat mijn familie hem zou moeten onderhouden en ik weet ook zeker dat mijn familie daar helemaal geen zin in zou hebben. Ik denk dus dat ze hem weggepest/gejaagd hebben en hem hebben geholpen ergens anders te verblijven alleen zodat zij van hem af zouden zijn. Daarnaast is het ook gewoon handig voor hen, als ik kwijt ben en ex ook komt niemand erachter dat ik ontsnapt ben.
woensdag 18 juli 2018 om 08:40
Het lijkt me wel dat hoe sterker en zekerder jij je gaat voelen hoe minder vat ze op je krijgen. Tegelijkertijd kan die kracht soms ook juist een heftige tegenreactie oproepen. Het is goed dat de politie aangehaakt is. Volg je gevoel, als jij iets niet pluis vindt is het dat niet. Dat hoef je dan niet verder te beredeneren.
Zet hem op, je doet het onvoorstelbaar goed!
Zet hem op, je doet het onvoorstelbaar goed!
woensdag 18 juli 2018 om 08:48
aan de ene kant is dat helemaal waar, want ik ga niet meer vanzelf mee in 'hoe het hoort' aan de andere kant, je bent natuurlijk vrij makkelijk knockout geslagen en in een auto gedumpt, voor de politie weet dat je weg bent ben je al Europa uit.zeeuwsmeisje1981 schreef: ↑18-07-2018 08:40Het lijkt me wel dat hoe sterker en zekerder jij je gaat voelen hoe minder vat ze op je krijgen. Tegelijkertijd kan die kracht soms ook juist een heftige tegenreactie oproepen. Het is goed dat de politie aangehaakt is. Volg je gevoel, als jij iets niet pluis vindt is het dat niet. Dat hoef je dan niet verder te beredeneren.
Zet hem op, je doet het onvoorstelbaar goed!
Als dat gebeurt en ik zou in land van herkomst terecht komen ben ik gewoon volledig rechtenloos en kan ik niks meer. Vraag is natuurlijk of ze dat doen, want zo blij zijn zij ook niet met dat land van herkomst.
woensdag 18 juli 2018 om 08:51
dat vind ik eigenlijk nog het moeilijkste, van mijn ex weet ik dat hij me vermoord als hij me vindt, maar ik ben niet zo bang dat hij me vindt want hij kan echt niets zelf. Bij mijn familie weet ik het gewoon niet, wat zouden ze doen? Hoe ver zouden ze gaan? Die onzekerheid maakt me compleet nerveus.
enerzijds denk ik dat het wel losloopt, ze worden boos, veroorzaken wat drama en daar blijft het bij. Anderzijds, kan het natuurlijk ook helemaal uit de hand lopen.
Ik weet ook eigenlijk helemaal niet hoe erg ze feitelijk naar mij op zoek zijn, ze hebben tot nu toe voor zover ik weet alleen aan de politie gevraagd of ze in contact met mij konden komen, misschien is er dus niets aan de hand.
enerzijds denk ik dat het wel losloopt, ze worden boos, veroorzaken wat drama en daar blijft het bij. Anderzijds, kan het natuurlijk ook helemaal uit de hand lopen.
Ik weet ook eigenlijk helemaal niet hoe erg ze feitelijk naar mij op zoek zijn, ze hebben tot nu toe voor zover ik weet alleen aan de politie gevraagd of ze in contact met mij konden komen, misschien is er dus niets aan de hand.
woensdag 18 juli 2018 om 09:44
Hoi puddinkje,
Nogmaals complimenten voor hoe goed je het allemaal doet.
Kan me heel goed voorstellen dat je flink zenuwachtig wordt van de melding van de politie!
Hebben ze zich gemeld bij de politie in hun woonplaats en geven die dit dan door aan de politie in jouw woonplaats ofzo?
Als ik je zo lees dan lijkt het me inderdaad veel verstandiger om helemaal niet te reageren op hun vraag. Aan de andere kant begrijp ik ook dat je gevoel zegt dat je ze graag wil zien. Is er eventueel een mogelijkheid om onder begeleiding in een totaal ander deel van Nederland een ontmoeting te regelen? (nogmaals dit lijkt me verstandelijk niet de beste keuze, maar ik snap dat het gevoelsmatig anders is) Of is een ontmoeting sowieso niet wat je wil?
In ieder geval wens ik je veel sterkte (en wijsheid)!
Nogmaals complimenten voor hoe goed je het allemaal doet.
Kan me heel goed voorstellen dat je flink zenuwachtig wordt van de melding van de politie!
Hebben ze zich gemeld bij de politie in hun woonplaats en geven die dit dan door aan de politie in jouw woonplaats ofzo?
Als ik je zo lees dan lijkt het me inderdaad veel verstandiger om helemaal niet te reageren op hun vraag. Aan de andere kant begrijp ik ook dat je gevoel zegt dat je ze graag wil zien. Is er eventueel een mogelijkheid om onder begeleiding in een totaal ander deel van Nederland een ontmoeting te regelen? (nogmaals dit lijkt me verstandelijk niet de beste keuze, maar ik snap dat het gevoelsmatig anders is) Of is een ontmoeting sowieso niet wat je wil?
In ieder geval wens ik je veel sterkte (en wijsheid)!
woensdag 18 juli 2018 om 09:53
In dit soort gevallen val je onder een taskforce, mijn familie belt dus gewoon de politie, dan worden zij een soort van 'ge-red flagged' en dan gaat het vanzelf naar die taskforce die dan contact opneemt met mij.Iekx schreef: ↑18-07-2018 09:44Hoi puddinkje,
Nogmaals complimenten voor hoe goed je het allemaal doet.
Kan me heel goed voorstellen dat je flink zenuwachtig wordt van de melding van de politie!
Hebben ze zich gemeld bij de politie in hun woonplaats en geven die dit dan door aan de politie in jouw woonplaats ofzo?
Als ik je zo lees dan lijkt het me inderdaad veel verstandiger om helemaal niet te reageren op hun vraag. Aan de andere kant begrijp ik ook dat je gevoel zegt dat je ze graag wil zien. Is er eventueel een mogelijkheid om onder begeleiding in een totaal ander deel van Nederland een ontmoeting te regelen? (nogmaals dit lijkt me verstandelijk niet de beste keuze, maar ik snap dat het gevoelsmatig anders is) Of is een ontmoeting sowieso niet wat je wil?
In ieder geval wens ik je veel sterkte (en wijsheid)!
Ik heb niet eens op hen gereageerd, dat doen de mensen van de taskforce voor je, en die informeren mij dan weer. Een gesprek met hen is volgens mij (en volgens de politie) geen goed idee. Je weet nooit wat er gebeurt, en hoe het loopt, misschien zeg je te veel of denk je dat je veilig bent. Je geeft dan ook meteen de andere partij (familie dus) het idee dat dingen onderhandelbaar zijn en dat is niet de bedoeling. Ook weet ik niet hoe ik zou reageren, ik heb nog nooit 'nee' tegen mijn vader of broers gezegd, echt gewoon nog nooit, en ik weet niet of ik dat nu kan. Ik denk wel dat ik het kan, maar ik weet het natuurlijk niet zeker, en als ik het dan toch niet doe wat dan?
Daarnaast is het ook zo dat op het moment dat ik dus met hen in gesprek ga ik officieel dus niet meer 'ondergedoken' ben, ik verlies dan dus ook de bescherming die die taskforce me biedt, omdat ik niet meer in de doelgroep val. Het idee is dat die taskforce mij 'verstopt', als ik in gesprek ga met familie heb ik dus zelf gezorgd dat ik niet meer verstopt ben. Het is echt ofwel het een ofwel het ander. Ik snap dat ook wel, het kost gewoon enorm veel moeite om iemand zoals ik weg te krijgen, het is een enorm geregel dus die taskforce heeft waarschijnlijk ook wel wat anders te doen dan heen-en-weer gaande vrouwen te begeleiden.
Hoewel ik het erg vind dat ik ze waarschijnlijk nooit meer ga zien vind ik het wel het beste idee tot nu toe, dus ik accepteer dat maar gewoon.
woensdag 18 juli 2018 om 15:28
Jemig wat een verhaal hee.... Wat ben je sterk.
Lijkt me ook het beste om contact af te houden als je dit laatste zo allemaal schrijft, omdat je anders je bescherming kwijt bent. Op dit moment gewoon veiligheid boven alles toch... Concentreer jezelf maar op het opbouwen van je eigen leven en steunsysteem om je heen, en mocht je jezelf later sterk genoeg vinden om weer contact te hebben dan kan dat altijd nog. En dan kan je nog beginnen met alleen veilig per email oid.
Petje af voor jou.
Lijkt me ook het beste om contact af te houden als je dit laatste zo allemaal schrijft, omdat je anders je bescherming kwijt bent. Op dit moment gewoon veiligheid boven alles toch... Concentreer jezelf maar op het opbouwen van je eigen leven en steunsysteem om je heen, en mocht je jezelf later sterk genoeg vinden om weer contact te hebben dan kan dat altijd nog. En dan kan je nog beginnen met alleen veilig per email oid.
Petje af voor jou.
woensdag 18 juli 2018 om 15:50
Ok, dat is dan een gegeven.... het ging er een keertje van komen dat je familie zich zou melden bij de politie. Ze hebben aardige dingen gezegd. Dat is ook prima.
Helaas kun je ondanks hun aardige woorden er vanuit gaan dat jullie culturele achtergrond nog steeds erg gevaarlijk is voor je. Dus je doet er verstandig aan alert te zijn en contact consequent af te wijzen.
Het lijkt misschien wel een beetje op knuffelen met een ijsbeer, hij ziet er heel lekker zacht uit van buiten, hij zegt ook niet dat ie je gaat bijten... maar afstand houden is desondanks raadzaam.
Sommige dingen kun je het beste de tijd geven. Je hebt het nu goed voor elkaar gebokst. Met elke dag die tussen jou en je verleden komt is er 1 dag extra waarin het gevaar voor jou afneemt. Hoe meer tijd zij krijgen hoe meer ze zullen begrijpen dat het voor jou menens was, dat jij geen risico's (meer) gaat nemen met jezelf. Dat aangezien zij je niet beschermden, zij dus ook niet mogen weten waar je bent. Elke dag is er eentje waarbij de westerse normen meer en meer de overhand zullen krijgen, ook op hen. En elke dag word jij ouder en minder geschikt als prostituee (geintje met een kern van waarheid) dus; sit tight.
Je bent super verstandig geweest en gaat dat blijven. Natuurlijk mis je hen ook en je mag best van ze houden, van een veilige afstand. Er komen langzaamaan nieuwe mensen in je leven die een familie gaan vormen voor je en alle angst en verdriet zal heel geleidelijk wat slijten. Loop je ooit tegen ze aan en is er geen wegduiken mogelijk op dat moment, dan is het dan vroeg genoeg om te zien of ze hun woorden meenden.
Helaas kun je ondanks hun aardige woorden er vanuit gaan dat jullie culturele achtergrond nog steeds erg gevaarlijk is voor je. Dus je doet er verstandig aan alert te zijn en contact consequent af te wijzen.
Het lijkt misschien wel een beetje op knuffelen met een ijsbeer, hij ziet er heel lekker zacht uit van buiten, hij zegt ook niet dat ie je gaat bijten... maar afstand houden is desondanks raadzaam.
Sommige dingen kun je het beste de tijd geven. Je hebt het nu goed voor elkaar gebokst. Met elke dag die tussen jou en je verleden komt is er 1 dag extra waarin het gevaar voor jou afneemt. Hoe meer tijd zij krijgen hoe meer ze zullen begrijpen dat het voor jou menens was, dat jij geen risico's (meer) gaat nemen met jezelf. Dat aangezien zij je niet beschermden, zij dus ook niet mogen weten waar je bent. Elke dag is er eentje waarbij de westerse normen meer en meer de overhand zullen krijgen, ook op hen. En elke dag word jij ouder en minder geschikt als prostituee (geintje met een kern van waarheid) dus; sit tight.
Je bent super verstandig geweest en gaat dat blijven. Natuurlijk mis je hen ook en je mag best van ze houden, van een veilige afstand. Er komen langzaamaan nieuwe mensen in je leven die een familie gaan vormen voor je en alle angst en verdriet zal heel geleidelijk wat slijten. Loop je ooit tegen ze aan en is er geen wegduiken mogelijk op dat moment, dan is het dan vroeg genoeg om te zien of ze hun woorden meenden.
Lorem Ipsum
donderdag 19 juli 2018 om 08:58
Lexk: ze hebben het maar 1 keer gevraagd en ook niet dreigend volgens de politie (maar dat zouden ze sowieso niet doen) Dus er is wellicht ook niets aan de hand.
Mieremuis: klopt, ik denk niet dat het in de toekomst ooit komt, dat contact. Daarnaast vind ik het lastig om op te bouwen, als ze me vinden moet ik hier weer weg en moet ik dus weer ergens opnieuw beginnen. Maar nogmaals, of ze actief op zoek zijn weet ik dus niet.
Turquasi: klopt helemaal wat jij zegt. Probleem is natuurlijk dat hoewel dat allemaal klopt ik het zenuwslopend vindt, ik weet niet of ik kan blijven waar ik nu ben, ik weet niet wat er gebeurt als ze me vinden. Het slimste is om het naast me neer te leggen en gewoon verder te gaan, maar het is zo verdraaid lastig.
Wat wel leuk is is dat ik een kaart gekregen heb van man-van-werk, vanaf zijn vakantie. Ik heb nog nooit van iemand een echte, heuse kaart gekregen vanaf een vakantie adres. Verder niks raars, gewoon zo'n toeristen kaart die mensen vroeger verstuurden met leuke tekst. (in het kader van: gezellig hier, mooie natuur, lekker eten etc) Ik focus daar maar op.
Mieremuis: klopt, ik denk niet dat het in de toekomst ooit komt, dat contact. Daarnaast vind ik het lastig om op te bouwen, als ze me vinden moet ik hier weer weg en moet ik dus weer ergens opnieuw beginnen. Maar nogmaals, of ze actief op zoek zijn weet ik dus niet.
Turquasi: klopt helemaal wat jij zegt. Probleem is natuurlijk dat hoewel dat allemaal klopt ik het zenuwslopend vindt, ik weet niet of ik kan blijven waar ik nu ben, ik weet niet wat er gebeurt als ze me vinden. Het slimste is om het naast me neer te leggen en gewoon verder te gaan, maar het is zo verdraaid lastig.
Wat wel leuk is is dat ik een kaart gekregen heb van man-van-werk, vanaf zijn vakantie. Ik heb nog nooit van iemand een echte, heuse kaart gekregen vanaf een vakantie adres. Verder niks raars, gewoon zo'n toeristen kaart die mensen vroeger verstuurden met leuke tekst. (in het kader van: gezellig hier, mooie natuur, lekker eten etc) Ik focus daar maar op.
donderdag 19 juli 2018 om 09:39
Puddinkje 
Oef wat naar zeg. Ergens wel fijn dat ze bij de politie zijn gaan vragen, ben je wel meteen op de hoogte.
Weet je, naast je neer leggen is idd verstandig en zo moeilijk. Je weet dat het niet kan en tegelijkertijd mis je ze en zou je niet anders willen dan gewoon contact hebben.
In ieder geval goed om te lezen dat je je argumenten voor geen contact heel helder hebt. De consequenties zijn ook wel heel heftig, als in geen bescherming meer.
Kan het zijn dat ze denken dat je Nederland uit bent?
Ik moest wel ook een beetje grinniken over je uitspraak over je ex: hij kan echt niets zelf. Fijn dat dat je ook wat rust geeft.
En wat goed om te lezen dat het contact met man-van-werk zo fijn loopt. Een heuse eerste kaart
Weet je, je weet een heleboel niet. Daar tegenover staat dat je nu wel een heleboel andere dingen wel weet. Vooral over jezelf. Je bent sterk, je bent flexibel genoeg om je eigen leven op te bouwen en vorm te geven, je bent sociaal, je weet steeds beter wat je wel en niet wil, je geniet van je zelfstandige leven en je leert steeds iets nieuws.
Kun je voorspellen wat anderen doen, nee, helaas. Kun je je focussen op je eigen kracht en je voorbereiden op bepaalde zaken? Zeker. En dat laatste doe je heel goed. Je bereid je voor. Je houdt rekening met allerlei scenario's.
Wat ik in het verleden gedaan heb met klanten is deze scenario's meer uitwerken. Echt een back-up plan ervan te maken. Voor hen bracht het rust, het idee van 'er liggen een paar draaiboeken die ik kan volgen in geval van nood. Dan hoef ik daar iig niet meer over na te denken.' Zou zoiets ook voor jou helpend zijn?
Stomme vraag wellicht, maar is vechtsport voor jou een optie om je fysiek weerbaarder te maken? Ik heb zelf heel wat jaren aan jiu-jitsu gedaan. En ja, het klopt, als een ander net die goede mep weet uit te delen en ik KO ga, dan ben ook ik nergens meer. Ik durf wel op mijn reflexen en vaardigheden te vertrouwen. In die zin, ook ik weet niet hoe ik in een nieuwe extreme situatie reageer. In het verleden wel veel ervaring met dit soort situaties opgedaan en van daaruit kan ik wel zeggen dat ik heel rustig word, het overzicht heb, creatief ben in verdedigen, uit reflex reageer met afweren en niet bang ben om een klap uit te delen.
Voor mij persoonlijk heeft vechtsport iig heel veel gebracht op het gebied van zelfvertrouwen en weerbaarheid.
Oef wat naar zeg. Ergens wel fijn dat ze bij de politie zijn gaan vragen, ben je wel meteen op de hoogte.
Weet je, naast je neer leggen is idd verstandig en zo moeilijk. Je weet dat het niet kan en tegelijkertijd mis je ze en zou je niet anders willen dan gewoon contact hebben.
In ieder geval goed om te lezen dat je je argumenten voor geen contact heel helder hebt. De consequenties zijn ook wel heel heftig, als in geen bescherming meer.
Kan het zijn dat ze denken dat je Nederland uit bent?
Ik moest wel ook een beetje grinniken over je uitspraak over je ex: hij kan echt niets zelf. Fijn dat dat je ook wat rust geeft.
En wat goed om te lezen dat het contact met man-van-werk zo fijn loopt. Een heuse eerste kaart
Weet je, je weet een heleboel niet. Daar tegenover staat dat je nu wel een heleboel andere dingen wel weet. Vooral over jezelf. Je bent sterk, je bent flexibel genoeg om je eigen leven op te bouwen en vorm te geven, je bent sociaal, je weet steeds beter wat je wel en niet wil, je geniet van je zelfstandige leven en je leert steeds iets nieuws.
Kun je voorspellen wat anderen doen, nee, helaas. Kun je je focussen op je eigen kracht en je voorbereiden op bepaalde zaken? Zeker. En dat laatste doe je heel goed. Je bereid je voor. Je houdt rekening met allerlei scenario's.
Wat ik in het verleden gedaan heb met klanten is deze scenario's meer uitwerken. Echt een back-up plan ervan te maken. Voor hen bracht het rust, het idee van 'er liggen een paar draaiboeken die ik kan volgen in geval van nood. Dan hoef ik daar iig niet meer over na te denken.' Zou zoiets ook voor jou helpend zijn?
Stomme vraag wellicht, maar is vechtsport voor jou een optie om je fysiek weerbaarder te maken? Ik heb zelf heel wat jaren aan jiu-jitsu gedaan. En ja, het klopt, als een ander net die goede mep weet uit te delen en ik KO ga, dan ben ook ik nergens meer. Ik durf wel op mijn reflexen en vaardigheden te vertrouwen. In die zin, ook ik weet niet hoe ik in een nieuwe extreme situatie reageer. In het verleden wel veel ervaring met dit soort situaties opgedaan en van daaruit kan ik wel zeggen dat ik heel rustig word, het overzicht heb, creatief ben in verdedigen, uit reflex reageer met afweren en niet bang ben om een klap uit te delen.
Voor mij persoonlijk heeft vechtsport iig heel veel gebracht op het gebied van zelfvertrouwen en weerbaarheid.
donderdag 19 juli 2018 om 09:59
ha nee mijn ex kan echt helemaal niets zelf, het is een wonder dat hij zonder mij nog leeft. Maar hij kan zich ook helemaal niet bewegen in een westerse samenleving. Hij is echt volslagen geisoleerd. (en nu dus niet meer in nederland blijkbaar)
Het zou kunnen dat mijn familie denkt dat ik naar het buitenland ben, ik kan me vrij binnen de EU begeven en spreek vrij veel verschillende talen, ook mijn werk kan goed in een ander land. Mijn broers kunnen zich wel inleven in een westerse samenleving en hebben hier ook echt een bestaan opgebouwd, dus zij zouden best bedacht kunnen hebben dat ik besloten heb naar het buitenland te gaan.
het backup plan heb ik met de politie gemaakt, dus wat als iemand mij herkent, wat als iemand me aanspreekt, wat als iemand me belt en wat als iemand bij me aan de deur staat. Aan de ene kant werkt dat goed, want het kalmeert inderdaad, maar aan de andere kant denk ik dan, tja, je kunt zoveel plannen hebben als je wil maar als iemand je eenmaal doodgestoken heeft heb je daar niet meer zoveel aan.
Wat betreft die vechtsport, ik durf het nog niet aan, geweld afweren ben ik behoorlijk ervaren in, dus dat kan ik. Maar de laatste ongeveer 1.5 jaar voordat ik bij mijn ex wegging had ik eigenlijk zoiets van 'ja joh dan sla je me toch gewoon dood, zijn we er allebei vanaf." en deed ik dus gewoon helemaal niets meer, vocht niet meer terug en probeerde ook niet meer af te weren, en dan dacht ik 'ach kieper me maar over het balkon'. Dat gevoel wil ik nooit meer hebben, en dat is iets wat ik zelf kan beinvloeden (dat gevoel dus, niet of iemand me over het balkon probeert te kieperen). Ik ben dus bang dat als ik op een vechtsport zou gaan het gevoel terug komt en dat ik me dus gewoon laat slaan. Of ik dat ook feitelijk zou doen weet ik niet, ik durf gewoon niet.
Ik ben eigenlijk ook gewoon niet zo heel erg bang voor fysiek geweld, ja dat doet pijn, maar dat gaat ook wel over, het zijn alle dingen erom heen en het uitzichtsloze wat erbij hoort.
Ik doe echt heel erg mijn best om me niet te laten beinvloeden want rationeel weet ik dat er misschien helemaal niemand naar me op zoek is en dat informeren bij de politie ook gewoon informeren kan zijn. Toch merk ik dat het me best hard pakt. Werd vannacht wakker en kreeg echt geen lucht meer. Ik weet dat dat mijn eigen paniek is, en dat ik de enige ben die daar iets aan kan doen. Ik hou mezelf nu maar voor dat deze paniek en zenuwen lang niet zo erg zijn als nog in de oude situatie zitten en dat dit ook wel weer weggaat. Dus ik probeer maar gewoon ook leuke dingen te doen.
Het zou kunnen dat mijn familie denkt dat ik naar het buitenland ben, ik kan me vrij binnen de EU begeven en spreek vrij veel verschillende talen, ook mijn werk kan goed in een ander land. Mijn broers kunnen zich wel inleven in een westerse samenleving en hebben hier ook echt een bestaan opgebouwd, dus zij zouden best bedacht kunnen hebben dat ik besloten heb naar het buitenland te gaan.
het backup plan heb ik met de politie gemaakt, dus wat als iemand mij herkent, wat als iemand me aanspreekt, wat als iemand me belt en wat als iemand bij me aan de deur staat. Aan de ene kant werkt dat goed, want het kalmeert inderdaad, maar aan de andere kant denk ik dan, tja, je kunt zoveel plannen hebben als je wil maar als iemand je eenmaal doodgestoken heeft heb je daar niet meer zoveel aan.
Wat betreft die vechtsport, ik durf het nog niet aan, geweld afweren ben ik behoorlijk ervaren in, dus dat kan ik. Maar de laatste ongeveer 1.5 jaar voordat ik bij mijn ex wegging had ik eigenlijk zoiets van 'ja joh dan sla je me toch gewoon dood, zijn we er allebei vanaf." en deed ik dus gewoon helemaal niets meer, vocht niet meer terug en probeerde ook niet meer af te weren, en dan dacht ik 'ach kieper me maar over het balkon'. Dat gevoel wil ik nooit meer hebben, en dat is iets wat ik zelf kan beinvloeden (dat gevoel dus, niet of iemand me over het balkon probeert te kieperen). Ik ben dus bang dat als ik op een vechtsport zou gaan het gevoel terug komt en dat ik me dus gewoon laat slaan. Of ik dat ook feitelijk zou doen weet ik niet, ik durf gewoon niet.
Ik ben eigenlijk ook gewoon niet zo heel erg bang voor fysiek geweld, ja dat doet pijn, maar dat gaat ook wel over, het zijn alle dingen erom heen en het uitzichtsloze wat erbij hoort.
Ik doe echt heel erg mijn best om me niet te laten beinvloeden want rationeel weet ik dat er misschien helemaal niemand naar me op zoek is en dat informeren bij de politie ook gewoon informeren kan zijn. Toch merk ik dat het me best hard pakt. Werd vannacht wakker en kreeg echt geen lucht meer. Ik weet dat dat mijn eigen paniek is, en dat ik de enige ben die daar iets aan kan doen. Ik hou mezelf nu maar voor dat deze paniek en zenuwen lang niet zo erg zijn als nog in de oude situatie zitten en dat dit ook wel weer weggaat. Dus ik probeer maar gewoon ook leuke dingen te doen.
donderdag 19 juli 2018 om 10:38
Waarom zou je weer weg moeten? Je bent toch niet ontdekt?
Het lijkt me dat opnieuw verhuizen alleen maar aandacht zou trekken dus blijf rustig zitten en hou een low-profile approach aan...
Misschien is het te vroeg voor een vechtsport nu je zenuwen nog zo hoog zitten, maar ik vind het wel een goed idee... als je leert dat iedereen zwakke plekken heeft en veel een kwestie is van verstand gebruiken en de timing, dan voel je je misschien minder kwetsbaar (zelfs al is je tegenstander een man en groter of sterker dan jij).
Leuk van de kaart
Het lijkt me dat opnieuw verhuizen alleen maar aandacht zou trekken dus blijf rustig zitten en hou een low-profile approach aan...
Misschien is het te vroeg voor een vechtsport nu je zenuwen nog zo hoog zitten, maar ik vind het wel een goed idee... als je leert dat iedereen zwakke plekken heeft en veel een kwestie is van verstand gebruiken en de timing, dan voel je je misschien minder kwetsbaar (zelfs al is je tegenstander een man en groter of sterker dan jij).
Leuk van de kaart
Lorem Ipsum
donderdag 19 juli 2018 om 11:31
Nou ja, wie weet overleeft hij ook niet zonder jou, gevalletje probleem wat zich dan vanzelf oplost 
Dat je het eng vindt om op een vechtsport te gaan dat begrijp ik. Ik kan daarbij alleen zeggen dat, als je het wel doet, open mag zijn naar je trainer. Hiermee bedoel ik dat je mag aangeven dat je nare ervaringen hebt gehad met fysiek geweld, dat je eerst afweerde en daarna niet meer. Een goede trainer bouwt dit langzaam met je op. Laat je ervaren dat er een groot verschil zit tussen een situatie waarin je hebt gezeten en nu, én deze houdt je in de gaten. En eerlijk? Soms is het gewoon erg lekker om los te gaan op een, in mijn geval, makawari.
Ik had het ook moeten weten van dat back-up plan, silly me. Je hebt zeker gelijk dat een plan vaak anders uitgevoerd moeten worden dan bedacht. Echter weet je wel welke stappen er zijn. Juist wanneer je ze nog fysiek niet gezien hebt is het wel beter haalbaar. En je bent zo gegroeid, dat je ook daar mag vertrouwen op je creativiteit en flexibiliteit.
En het heeft tijd nodig hon. Het is de eerste keer dat je schrijft over een soort van terugval. En dat is naar, en vooral ook normaal. Ja, jij bent de enige die dat kan veranderen, maar ik hoop vooral dat je ziet dat je dat al een deel veranderd hebt!
Is er iemand met wie je dit f2f kunt bespreken? Iemand bij wie je je zorgen, verdriet, boosheid en ook natuurlijk alle mooie momenten kwijt kunt?
Dat je het eng vindt om op een vechtsport te gaan dat begrijp ik. Ik kan daarbij alleen zeggen dat, als je het wel doet, open mag zijn naar je trainer. Hiermee bedoel ik dat je mag aangeven dat je nare ervaringen hebt gehad met fysiek geweld, dat je eerst afweerde en daarna niet meer. Een goede trainer bouwt dit langzaam met je op. Laat je ervaren dat er een groot verschil zit tussen een situatie waarin je hebt gezeten en nu, én deze houdt je in de gaten. En eerlijk? Soms is het gewoon erg lekker om los te gaan op een, in mijn geval, makawari.
Ik had het ook moeten weten van dat back-up plan, silly me. Je hebt zeker gelijk dat een plan vaak anders uitgevoerd moeten worden dan bedacht. Echter weet je wel welke stappen er zijn. Juist wanneer je ze nog fysiek niet gezien hebt is het wel beter haalbaar. En je bent zo gegroeid, dat je ook daar mag vertrouwen op je creativiteit en flexibiliteit.
En het heeft tijd nodig hon. Het is de eerste keer dat je schrijft over een soort van terugval. En dat is naar, en vooral ook normaal. Ja, jij bent de enige die dat kan veranderen, maar ik hoop vooral dat je ziet dat je dat al een deel veranderd hebt!
Is er iemand met wie je dit f2f kunt bespreken? Iemand bij wie je je zorgen, verdriet, boosheid en ook natuurlijk alle mooie momenten kwijt kunt?
donderdag 19 juli 2018 om 11:44
Ik denk dat dit ook bij jou die gevoelens losmaakt, je hebt nog nooit nee gezegd en nu zeg je eigenlijk ook nee tegen contact met ze (dan wel met en via de politie). Jouw jeugd en culturele achtergrond zit er zo ingebakken, waardoor je allerlei tegenstrijdige gevoelens krijgt. Dat lijkt me niet meer dan normaal. Gelukkig wint je verstand het in deze kwestie en zeg je toch nee, en je zal zien dat dit langzamerhand steeds makkelijker gaat worden.
Wat betreft jouw angst en alarmeringen: ik las laatst dat sommige mensen een knop hebben gekregen om direct alarm te kunnen slaan (in geval van idiote ex). Is zoiets niet mogelijk? Dat je niet een telefoon bij de hand moet hebben en moet bellen, maar een knop indrukt die direct alle informatie verzendt? Geen idee of dat technisch allicht bestaat hoor, maar als het bestaat, zou dat wat rust geven?
Verder: adem in, adem uit, er wonen 17 miljoen mensen in dit land verspreid over het hele land dus hoe groot is de kans dat ze jou uiteindelijk vinden?
Je doet het heel goed! Ik denk dat je hier even doorheen moet.
En eigenlijk denk ik dat een vechtsport bij jou misschien juist wel zou helpen, omdat je er dan achter komt dat je meer in je hebt dan verstijven en het maar laten gebeuren. Want die persoon ben je niet meer. Het zal je een boost in je zelfvertrouwen geven om te zien dat jij je (instinctief) kan verweren, en dit kan omzetten naar bewust verweren.
donderdag 19 juli 2018 om 11:47
nee ik hoef ook niet weg, nog niet in elk geval, het is gewoon de angst dat ik weg moet. Ik moet me ook gewoon niet zo uit het veld laten slaan door dit nieuws, en dat weet ik ook wel, het kost alleen een beetje moeite.
Ik vind op zich een vechtsport niet perse een slecht idee, maar niet nu. Iedereen heeft inderdaad zwakke plekken, maar ik weet eigenlijk zeker dat ik mijn ex harder geraakt heb door weg te gaan dan als ik hem ooit KO geslagen had. Ik heb hem ooit wel terug geslagen maar zonder veel success.
Wat een beetje nieuw is, is dat ik naast bang ook boos ben, dat had ik eerder niet. Ik wil niet zwelgen in zelfmedelijden want dat levert me niets op, maar ik ben wel kwaad dat mijn familie me dit heeft aangedaan. Ze hadden ook een fatsoenlijke man voor me kunnen uitzoeken, dan was ik nooit weggegaan en had ik me in de situatie geschikt en er het beste van gemaakt. En als dat niet gelukt was hadden ze me beter kunnen helpen dan me elke keer gewoon weer naar het ziekenhuis en weer naar huis kunnen brengen. Ik wil hen niet overal de schuld van geven en dat doe ik ook niet, want met verantwoordelijkheid buiten jezelf leggen is nog nooit iemand iets opgeschoten. Maar dan nog, een beetje hulp had heb opzich ook niet geschaad. Alles maar onder het mom van een cultuur en normen en waarden waar we nota bene met het (bijna) hele gezin van gevlucht zijn. Zij wisten wat er speelde, dat hou je geen 10 jaar verborgen en verder dan af en toe met hem praten zijn ze nooit gekomen.
Door dit nieuws lijkt het alsof een hoop dingen weer boven komen, ik had dat ergens wel verwacht dat dat weer zou komen, maar het komt best hard binnen. Ik probeer maar te zorgen dat het me niet overspoeld, en te bedenken dat ik dit ook wel aankan, en dat kan ik ook. Ik moet leren dat ik nu wel opties heb, dat ik wel ergens heen kan, dat ik me dit niet meer aan laat doen. Het is een soort van 'uit de machteloosheid komen'. En dat gevoel heb ik meer naar mijn familie dan naar mijn ex. Mijn ex is gewoon een engerd, een heel ziek person waar het nooit meer goed mee komt, dat heeft niets met cultuur te maken, dat is gewoon karakter.
Door de dag gaat het prima, dan zijn er allerlei dingen om te doen die ik ook leuk vind, het zijn de nachten die ik lastig vind, het dromen en/of het niet kunnen slapen. In elk geval voor nu gaan we dus voor: "ik kan dit en ik ga dit doen".
Ik vind op zich een vechtsport niet perse een slecht idee, maar niet nu. Iedereen heeft inderdaad zwakke plekken, maar ik weet eigenlijk zeker dat ik mijn ex harder geraakt heb door weg te gaan dan als ik hem ooit KO geslagen had. Ik heb hem ooit wel terug geslagen maar zonder veel success.
Wat een beetje nieuw is, is dat ik naast bang ook boos ben, dat had ik eerder niet. Ik wil niet zwelgen in zelfmedelijden want dat levert me niets op, maar ik ben wel kwaad dat mijn familie me dit heeft aangedaan. Ze hadden ook een fatsoenlijke man voor me kunnen uitzoeken, dan was ik nooit weggegaan en had ik me in de situatie geschikt en er het beste van gemaakt. En als dat niet gelukt was hadden ze me beter kunnen helpen dan me elke keer gewoon weer naar het ziekenhuis en weer naar huis kunnen brengen. Ik wil hen niet overal de schuld van geven en dat doe ik ook niet, want met verantwoordelijkheid buiten jezelf leggen is nog nooit iemand iets opgeschoten. Maar dan nog, een beetje hulp had heb opzich ook niet geschaad. Alles maar onder het mom van een cultuur en normen en waarden waar we nota bene met het (bijna) hele gezin van gevlucht zijn. Zij wisten wat er speelde, dat hou je geen 10 jaar verborgen en verder dan af en toe met hem praten zijn ze nooit gekomen.
Door dit nieuws lijkt het alsof een hoop dingen weer boven komen, ik had dat ergens wel verwacht dat dat weer zou komen, maar het komt best hard binnen. Ik probeer maar te zorgen dat het me niet overspoeld, en te bedenken dat ik dit ook wel aankan, en dat kan ik ook. Ik moet leren dat ik nu wel opties heb, dat ik wel ergens heen kan, dat ik me dit niet meer aan laat doen. Het is een soort van 'uit de machteloosheid komen'. En dat gevoel heb ik meer naar mijn familie dan naar mijn ex. Mijn ex is gewoon een engerd, een heel ziek person waar het nooit meer goed mee komt, dat heeft niets met cultuur te maken, dat is gewoon karakter.
Door de dag gaat het prima, dan zijn er allerlei dingen om te doen die ik ook leuk vind, het zijn de nachten die ik lastig vind, het dromen en/of het niet kunnen slapen. In elk geval voor nu gaan we dus voor: "ik kan dit en ik ga dit doen".
donderdag 19 juli 2018 om 11:56
Genie: ik weet het, het kost tijd, en het mooie aan tijd is dat het vanzelf gaat, daar hoef je niets voor te doen. Ik trek het ook allemaal wel, ik vind het alleen moeilijk. Wat betreft met iemand praten: nee heb ik niet, ik wil andere mensen er niet mee belasten, ik mag het ook niet tegen anderen zeggen want hoe meer mensen iets weten hoe herkenbaarder ik word.
Pijnboompitje: dat nee zeggen is best aardig aan het lukken nu, maar ik weet dus niet of ik het ook tegen mijn familie kan. Maar aangezien ik die niet zie is dat nu ook niet aan de orde.
Ik heb in mijn huis een alarmknop, maar de politie is van mening dat ik ook buitenshuis iets moet hebben, dus daarvoor gebruik ik mijn telefoon (met zo'n knop moet je in de buurt van je huis zijn)
Wat betreft verstijven, dat deed ik niet, de eerste 8 jaar heb ik me altijd wel verzet en verdedigd, zowel op het vlak van fysiek geweld als ook wat betreft seks, maar op een bepaald punt kwam ik tot de conclusie dat het toch gewoon niet uitmaakte, het maakte alleen maar dat alles langer duurde en het interesseerde me ook gewoon niet meer. Dat gevoel van 'maakt me allemaal niet uit' is echt het rotste gevoel dat je kunt hebben, dan ben je echt niet meer geinteresseerd in je eigen leven, ik ben zo blij dat ik daar uit gekomen ben en vertrokken ben.
Pijnboompitje: dat nee zeggen is best aardig aan het lukken nu, maar ik weet dus niet of ik het ook tegen mijn familie kan. Maar aangezien ik die niet zie is dat nu ook niet aan de orde.
Ik heb in mijn huis een alarmknop, maar de politie is van mening dat ik ook buitenshuis iets moet hebben, dus daarvoor gebruik ik mijn telefoon (met zo'n knop moet je in de buurt van je huis zijn)
Wat betreft verstijven, dat deed ik niet, de eerste 8 jaar heb ik me altijd wel verzet en verdedigd, zowel op het vlak van fysiek geweld als ook wat betreft seks, maar op een bepaald punt kwam ik tot de conclusie dat het toch gewoon niet uitmaakte, het maakte alleen maar dat alles langer duurde en het interesseerde me ook gewoon niet meer. Dat gevoel van 'maakt me allemaal niet uit' is echt het rotste gevoel dat je kunt hebben, dan ben je echt niet meer geinteresseerd in je eigen leven, ik ben zo blij dat ik daar uit gekomen ben en vertrokken ben.
donderdag 19 juli 2018 om 11:58
Hey, die boosheid is goed nieuws!! Dat hoort er ook bij.
Wat mij hielp (wel even een totaal andere situatie) is dat ik me best over mag laten overspoelen, machteloos en bang mag voelen. Heel bewust laten gebeuren. En een wekkertje wat me na 15 minuten aangeeft dat ik nu weer mijn gedachten om mag draaien. En juist doordat ik het laat gebeuren, kan het me niet meer overvallen. Nu voel ik de momenten aankomen, kan ik ze snel oppakken en een plek geven. Ik kan het dan makkelijk omdraaien.
En alles op jouw tempo. Heb je manieren om jezelf weer tot rust te brengen en weer in slaap?
En je mantra is sterk, net als jij!!
Wat mij hielp (wel even een totaal andere situatie) is dat ik me best over mag laten overspoelen, machteloos en bang mag voelen. Heel bewust laten gebeuren. En een wekkertje wat me na 15 minuten aangeeft dat ik nu weer mijn gedachten om mag draaien. En juist doordat ik het laat gebeuren, kan het me niet meer overvallen. Nu voel ik de momenten aankomen, kan ik ze snel oppakken en een plek geven. Ik kan het dan makkelijk omdraaien.
En alles op jouw tempo. Heb je manieren om jezelf weer tot rust te brengen en weer in slaap?
En je mantra is sterk, net als jij!!
