Relaties
alle pijlers
Hoe pak ik dit aan
woensdag 7 februari 2018 om 09:21
Beste Viva dames,
*deel van de op weggehaald*, reageerders weten waarom
wat is dan het probleem en wat is mijn vraag
Ik wil nu mijn leven opbouwen, het is heel lastig want ik ben alleen en bang dat hij me vind. Ik heb mijn hele leven mezelf onzichtbaar gemaakt want dat is wat een 'braaf meisje' doet. En nu weet ik dus niet hoe ik 'normaal' moet leven. Ik ben nog nooit met een vriendin koffie gaan drinken, heb nog nooit een collega bij mij thuis uitgenodigd. Ik weet simpelweg niet hoe het moet. En daar zit dus mijn vraag: hoe moet het? Wat moet ik doen, stap ik gewoon op iemand af en zeg ik 'joh straks ergens koffie drinken?' en wat zeg ik dan als die persoon 'nee' zegt, of nog lastiger 'ja'? of wacht ik tot iemand mij vraagt? En hoe doe ik dat? Ik ben er heel erg goed in mezelf op de achtergrond te zetten, iedereen vergeet meestal dat ik er ook ben, dus meestal word ik niet gevraagd. In elk geval, elke tip is welkom.
Het klinkt voor jullie misschien als een non-probleem want jullie vinden dit sort dingen misschien vanzelf sprekend, maar ik dus niet. Ik ben al door hel gegaan om te vluchten van mijn man en een normaal leven te leiden, en nu weet ik dus niet hoe dat moet.
Bedankt voor het lezen, ik begrijp dat het een flinke lap tekst is, sorry daarvoor, ik probeer kort te zijn maar het is nogal een complexe situatie.
*deel van de op weggehaald*, reageerders weten waarom
wat is dan het probleem en wat is mijn vraag
Ik wil nu mijn leven opbouwen, het is heel lastig want ik ben alleen en bang dat hij me vind. Ik heb mijn hele leven mezelf onzichtbaar gemaakt want dat is wat een 'braaf meisje' doet. En nu weet ik dus niet hoe ik 'normaal' moet leven. Ik ben nog nooit met een vriendin koffie gaan drinken, heb nog nooit een collega bij mij thuis uitgenodigd. Ik weet simpelweg niet hoe het moet. En daar zit dus mijn vraag: hoe moet het? Wat moet ik doen, stap ik gewoon op iemand af en zeg ik 'joh straks ergens koffie drinken?' en wat zeg ik dan als die persoon 'nee' zegt, of nog lastiger 'ja'? of wacht ik tot iemand mij vraagt? En hoe doe ik dat? Ik ben er heel erg goed in mezelf op de achtergrond te zetten, iedereen vergeet meestal dat ik er ook ben, dus meestal word ik niet gevraagd. In elk geval, elke tip is welkom.
Het klinkt voor jullie misschien als een non-probleem want jullie vinden dit sort dingen misschien vanzelf sprekend, maar ik dus niet. Ik ben al door hel gegaan om te vluchten van mijn man en een normaal leven te leiden, en nu weet ik dus niet hoe dat moet.
Bedankt voor het lezen, ik begrijp dat het een flinke lap tekst is, sorry daarvoor, ik probeer kort te zijn maar het is nogal een complexe situatie.
anoniem_364100 wijzigde dit bericht op 10-02-2018 08:40
43.67% gewijzigd
maandag 25 juni 2018 om 17:45
Wat dit betreft kan ik je meegeven dat seks met een lieve, normale, aardige parnter een totaal andere planeet is dan onvrijwillige seks met een nare partner. Het voelt gewoon totaal anders omdat de aanrakingen en de hele sfeer niet dwingend zijn. Het lijkt niet eens op elkaar, terwijl het klinisch gezien dezelfde handelingen zijn. Er is geen angst, weerzin, frustratie of pijn.puddinkje schreef: ↑25-06-2018 10:17...
Wat ik lastig vind is ook dat intimiteits gedeelte, ik vind seks gewoon niet leuk, ik vind het lastig om te zeggen maar ik heb nog nooit vrijwillig seks gehad. Het was altijd toch dwingen en een hoop geweld, ook als ik niet tegenstribbelde, mijn ex vond dat gewoon leuk. Dus daar weet ik ook gewoon niet hoe het werkt, wat ik wel weet is dat het idee dat een man me aanraakt me enorm tegenstaat. Ik val niet op vrouwen maar seks met een man wil ik ook niet. Misschien komt dat nog, maar ik kan me zo voorstellen dat een man op een bepaald moment ook gewoon wil.
Maar: voordat je op dit punt aankomt, zul jij inderdaad -zoals je heel goed doet- je eigen tempo en grenzen moeten bewaken omdat de opmaat heel spannend is voor iemand die denkt dat het eindpunt Planeet X is (terwijl je aan het einde van de rit opeens bij Planeet Y blijkt te staan). Om je op die manier open te stellen is heel moeilijk als je vertrouwen ooit geschonden is.
Wees je bewust dat je niks moet, je hoeft echt niet per se op Planeet Y uit te komen, hoeft nergens naartoe te werken. Tot zover maakt deze nieuwe meneer de indruk dat hij je grenzen respecteert dus is er geen beletsel om leuke dingen met hem te doen en te kijken waar het uitkomt wat dus kan variëren van vriendschap tot relatie tot helemaal niks. Doe gewoon wat goed voelt.
Je doet het ontzettend goed!
maandag 25 juni 2018 om 18:38
Wauw. Nooit echt dit topic gevolgd, nu wel bijgelezen. Puddinkje, wat heb ik bewondering voor je. Hoeveel vrouwen die hier om advies komen vragen zitten in een kloterelatie. Die zullen allemaal weten hoe moeilijk het kan zijn om je los te maken.
En jij. Je doet het! Mét angsten en onzekerheden. Maar tóch doe je het! Je bent een voorbeeld voor velen. Ik heb veel respect voor je.
En jij. Je doet het! Mét angsten en onzekerheden. Maar tóch doe je het! Je bent een voorbeeld voor velen. Ik heb veel respect voor je.
dinsdag 26 juni 2018 om 08:10
dank allemaal:
Shifty: waarschijnlijk heb je gewoon gelijk, ik heb tot nu toe me vreselijk druk gemaakt over alle nieuwe dingen en die zijn ook allemaal gewoon gelukt, op mijn eigen tempo en met een paar hobbels, maar wel gelukt. Dus ik denk sowieso dat het niet onredelijk is om te stellen dat ik gewoon een druktemaker ben, het is ook gewoon ontzettend veel onzekerheid: hoe moet het? wat moet ik doen? doe ik het niet verkeerd? is het niet onredelijk om van iemand te verwachten dat hij eindeloos wacht?
Lotus: technisch genomen is mijn vertrouwen nooit geschonden, ik heb mijn ex nooit vertrouwd en ik heb nooit de verwachting gehad dat hij rekening met mij zou houden. Met hem trouwen was niet mijn keuze. Dus het idee of de verwachting van een leuk en liefdevol huwelijk heb ik dus nooit gehad. Ik heb dat in het begin wel geprobeerd, want als je dan toch getrouwd bent, kun je er beter maar iets van maken. Maar dat is dus mislukt. Daar zit ook een deel van de moeilijkheid, ik ben opgegroeid dat een vrouw ervoor bestaat om te dienen, je zorgt maar dat die man gelukkig is en hij krijgt wat hij wil, en als hij besluit heel erg vervelend tegen je te doen dan heb je het daarmee te doen. Nu zie ik vrouwen die gewoon tegen hun man zeggen 'ik wil dit' of 'ik wil dit niet' en ik heb dat nog nooit gedaan. Ik wil dat wel leren, en dat is ook aan het lukken maar ik vind het lasting. Het idee dat een eventuele man ook nog rekening moet gaan houden met mij is iets wat op een bepaald niveau lasting zit in mijn hoofd. Ik vind wel dat ik dat wil vinden, maar gevoelsmatig is dat wat lastig.
Jufjoke: bedankt: ik zou zo graag tegen al die vrouwen willen zeggen dat als je eenmaal weg bent het allemaal zo veel makkelijker wordt, het process van het weggaan is het lastigste. Beste beslissing die ik ooit heb genomen ook al zie ik mijn familie nooit meer en moet ik constant over mijn schouder kijken, het is het allemaal waard. Het process van weggaan is zenuwslopend, ik was echt op van de stress, de politie heeft er een maand over gedaan alles geregeld te krijgen en in de tussentijd moet je dus doen alsof er niets aan de hand is, want als mijn ex erachter gekomen was denk ik oprecht dat ik het niet overleefd had. Ik vond het vreselijk, heb zo vaak gedacht 'laat maar, ik hou dit niet vol, ik blijf wel'.
In het algemeen merk ik ook dat alles gewoon veel leuker en makkelijker is, ik heb echt een aantal leuke mensen leren kennen waar ik samen wat leuks mee doe, en dat is echt fijn. Ook het hebben van mijn eigen plek waar ik me happy voel vind ik fijn. Zeker nu het financieel ook weer op rolletjes begint te lopen is het allemaal makkelijker.
Shifty: waarschijnlijk heb je gewoon gelijk, ik heb tot nu toe me vreselijk druk gemaakt over alle nieuwe dingen en die zijn ook allemaal gewoon gelukt, op mijn eigen tempo en met een paar hobbels, maar wel gelukt. Dus ik denk sowieso dat het niet onredelijk is om te stellen dat ik gewoon een druktemaker ben, het is ook gewoon ontzettend veel onzekerheid: hoe moet het? wat moet ik doen? doe ik het niet verkeerd? is het niet onredelijk om van iemand te verwachten dat hij eindeloos wacht?
Lotus: technisch genomen is mijn vertrouwen nooit geschonden, ik heb mijn ex nooit vertrouwd en ik heb nooit de verwachting gehad dat hij rekening met mij zou houden. Met hem trouwen was niet mijn keuze. Dus het idee of de verwachting van een leuk en liefdevol huwelijk heb ik dus nooit gehad. Ik heb dat in het begin wel geprobeerd, want als je dan toch getrouwd bent, kun je er beter maar iets van maken. Maar dat is dus mislukt. Daar zit ook een deel van de moeilijkheid, ik ben opgegroeid dat een vrouw ervoor bestaat om te dienen, je zorgt maar dat die man gelukkig is en hij krijgt wat hij wil, en als hij besluit heel erg vervelend tegen je te doen dan heb je het daarmee te doen. Nu zie ik vrouwen die gewoon tegen hun man zeggen 'ik wil dit' of 'ik wil dit niet' en ik heb dat nog nooit gedaan. Ik wil dat wel leren, en dat is ook aan het lukken maar ik vind het lasting. Het idee dat een eventuele man ook nog rekening moet gaan houden met mij is iets wat op een bepaald niveau lasting zit in mijn hoofd. Ik vind wel dat ik dat wil vinden, maar gevoelsmatig is dat wat lastig.
Jufjoke: bedankt: ik zou zo graag tegen al die vrouwen willen zeggen dat als je eenmaal weg bent het allemaal zo veel makkelijker wordt, het process van het weggaan is het lastigste. Beste beslissing die ik ooit heb genomen ook al zie ik mijn familie nooit meer en moet ik constant over mijn schouder kijken, het is het allemaal waard. Het process van weggaan is zenuwslopend, ik was echt op van de stress, de politie heeft er een maand over gedaan alles geregeld te krijgen en in de tussentijd moet je dus doen alsof er niets aan de hand is, want als mijn ex erachter gekomen was denk ik oprecht dat ik het niet overleefd had. Ik vond het vreselijk, heb zo vaak gedacht 'laat maar, ik hou dit niet vol, ik blijf wel'.
In het algemeen merk ik ook dat alles gewoon veel leuker en makkelijker is, ik heb echt een aantal leuke mensen leren kennen waar ik samen wat leuks mee doe, en dat is echt fijn. Ook het hebben van mijn eigen plek waar ik me happy voel vind ik fijn. Zeker nu het financieel ook weer op rolletjes begint te lopen is het allemaal makkelijker.
dinsdag 26 juni 2018 om 11:01
Ik vind het zo mooi hoe jij het hele proces beschrijft, inclusief de ontwikkeling van jezelf.
Het is voor mij als Nederlandse katholiek opgevoede vrouw niet te begrijpen dat de eer binnen de gemeenschap zwaarder telt dan contact met je zus. Maar wat je gisteren schreef over je vader en je broers en wat zij van je ex vonden, dat doet mij denken dat zij deze oplossing wellicht ook voor jou het beste vinden. Ze kennen je, weten dat jij een wijze vrouw bent die zichzelf kan redden in onze maatschappij, en ze vonden je ex een eikel. Als hij maar weg is en zij jou niet tegenkomen hoeven ze niets te doen om hun eer te redden en zo kunnen ze jou dus jouw leven laten leiden, erop vertrouwen dat het beter met je gaat dan in je huwelijk.
Je schrijft regelmatig iets over 'doe ik het niet verkeerd?' Ik denk dat daar ook teveel de gemeenschapszin van de cultuur waarin je opgroeide meespeelt. Was het daar zo dat als je iets verkeerd deed, je dat kwalijk genomen werd en je een beetje uit de gemeenschap lag?
Binnen de Nederlandse cultuur speelt dat niet zo. Als je iets anders doet dan anderen, dan kunnen mensen dat wel opvallend vinden, maar ze gaan je dat niet voor lange tijd kwalijk nemen. En ook niet het contact daarom verbreken.
Er is niet zoiets als 'dingen helemaal verkeerd doen'. Nja, stel je mag met de koning drinken en je gaat met volle mond praten en schuine moppen vertellen, dat hoort niet, dan zal de koning je niet nog eens op de thee vragen. Maar doe je dat met je werkgever, of je buurvrouw van 80, dan zal iemand je hooguit vertellen dat het niet zo hoort. Dat betekent niet dat je nooit meer zult worden uitgenodigd.
Jij bent sociaal gevoelig genoeg om het op te merken als anderen iets bevreemd, denk ik, en op zo'n moment kun je prima uitleggen dat je even niet weet hoe het hoort, omdat je in een andere cultuur bent opgegroeid. En daarmee begrijpt iedereen het volgens mij.
Het is voor mij als Nederlandse katholiek opgevoede vrouw niet te begrijpen dat de eer binnen de gemeenschap zwaarder telt dan contact met je zus. Maar wat je gisteren schreef over je vader en je broers en wat zij van je ex vonden, dat doet mij denken dat zij deze oplossing wellicht ook voor jou het beste vinden. Ze kennen je, weten dat jij een wijze vrouw bent die zichzelf kan redden in onze maatschappij, en ze vonden je ex een eikel. Als hij maar weg is en zij jou niet tegenkomen hoeven ze niets te doen om hun eer te redden en zo kunnen ze jou dus jouw leven laten leiden, erop vertrouwen dat het beter met je gaat dan in je huwelijk.
Je schrijft regelmatig iets over 'doe ik het niet verkeerd?' Ik denk dat daar ook teveel de gemeenschapszin van de cultuur waarin je opgroeide meespeelt. Was het daar zo dat als je iets verkeerd deed, je dat kwalijk genomen werd en je een beetje uit de gemeenschap lag?
Binnen de Nederlandse cultuur speelt dat niet zo. Als je iets anders doet dan anderen, dan kunnen mensen dat wel opvallend vinden, maar ze gaan je dat niet voor lange tijd kwalijk nemen. En ook niet het contact daarom verbreken.
Er is niet zoiets als 'dingen helemaal verkeerd doen'. Nja, stel je mag met de koning drinken en je gaat met volle mond praten en schuine moppen vertellen, dat hoort niet, dan zal de koning je niet nog eens op de thee vragen. Maar doe je dat met je werkgever, of je buurvrouw van 80, dan zal iemand je hooguit vertellen dat het niet zo hoort. Dat betekent niet dat je nooit meer zult worden uitgenodigd.
Jij bent sociaal gevoelig genoeg om het op te merken als anderen iets bevreemd, denk ik, en op zo'n moment kun je prima uitleggen dat je even niet weet hoe het hoort, omdat je in een andere cultuur bent opgegroeid. En daarmee begrijpt iedereen het volgens mij.
dinsdag 26 juni 2018 om 11:27
@Marana : Ja het is toch een beetje alsof je ineens naar een heel ander land met een hele andere cultuur verhuisd, van Nederland naar België of zo 
@Puddinkje : Ik denk niet dat je een druktemaker bent hoor; de situatie waarin je zit geeft nou eenmaal veel onzekerheid en vraagt om vrijwel al je bakens te verzetten. Dus over vrijwel alles moet je opnieuw nadenken; hoe 't werkt, hoe je er mee om gaat, wat je er mee wil en hoe je daar zelf in staat. Dat zal vanzelf makkelijker worden. En je vraagt hem niet eindeloos te wachten. Je vraagt hem zich aan te passen aan jouw tempo. En daar is niks mis mee. Het lijkt er sowieso niet op dat zijn tempo daar haaks op staat en daarnaast is hij er zelf bij om aan te geven wat hij er van vindt.
@Puddinkje : Ik denk niet dat je een druktemaker bent hoor; de situatie waarin je zit geeft nou eenmaal veel onzekerheid en vraagt om vrijwel al je bakens te verzetten. Dus over vrijwel alles moet je opnieuw nadenken; hoe 't werkt, hoe je er mee om gaat, wat je er mee wil en hoe je daar zelf in staat. Dat zal vanzelf makkelijker worden. En je vraagt hem niet eindeloos te wachten. Je vraagt hem zich aan te passen aan jouw tempo. En daar is niks mis mee. Het lijkt er sowieso niet op dat zijn tempo daar haaks op staat en daarnaast is hij er zelf bij om aan te geven wat hij er van vindt.
woensdag 27 juni 2018 om 09:17
woensdag 27 juni 2018 om 16:20
Marana: ja het is niet eens alleen de gemeenschap maar ook gewoon binnen het gezin, een fout van een meisje telt gewoon veel zwaarder dan een fout van een jongen. Ook omdat binnen die cultuur een fout van een meisje op de mannelijke gezinsleden reflecteert. Dus als een dochter een fout maakt, dan hebben de zonen en de vader het ook meteen verkeerd gedaan. Iedereen heeft daar dus schuld aan, want zij hadden 'hun vrouwen' beter onder controle moeten houden. Daarnaast behoren meisjes gehoorzaam, volgzaam en dienstbaar te zijn, en ik was daar eigenlijk best goed in. Als mijn ex niet zo ontzettend geweldadig zou zijn geweest was ik gewoon gebleven, of ik van hem hield of niet, dat hoort gewoon zo. Dat zie ik nu pas. Ik denk zelf dat omdat dingen 'gewoon zo hoorden' ik het nu dus lastig vind om dat los te laten.
Shifty: allereerst hoop ik gewoon dat jij gelijk hebt, want dat zou ontzettend fijn zijn. Je maakt het vergelijk van verhuizen van of naar Belgie, maar dat is dus het gekke, mijn vader en mijn broers hebben zich in heel veel opzichten heel erg aangepast aan de nederlandse cultuur, maar op het gebied van hun dochter (ik dus) niet, eigenlijk in bijna alles behalve man-vrouw verhoudingen. Het is ook echt cultuur en niet religie.
Wat betreft man-van-werk, het is even anders gelopen. Ik was dus rustig aan het kijken waar ik een busje kon huren (want ik ga dus een meubelstuk kopen en ik wil de meubels die ik dan niet meer nodig heb terug brengen naar de kringloop waar ik ze ook vandaan heb). Echter, man-van-werk blijkt dus achter me te staan en biedt meteen aan om met busje van broer-van zwager (of iets dergelijks) wel mee te helpen. Ik kreeg me toch meteen een enorme paniek, want hij is nog nooit bij mij in huis geweest. Hij maakte opzich een goed argument natuurlijk, zijn hulp is gratis en hoe ik dat nieuwe meubelstuk in mijn eentje de trap op moest krijgen had ik nog niet over nagedacht.
Maar goed, ik hem dus verteld dat dat allemaal echt niet hoeft, vraagt hij opeens of ik niet wil dat HIJ mij helpt of dat ik gewoon geen hulp wil, en dat hij mij graag wilde helpen omdat hij mij erg leuk vond. Ik heb toen gezegd dat het wat gecompliceerder in elkaar zat maar dat ik dat best wil vertellen maar niet op werk. We gaan dus straks na werk even ergens thee drinken. Ik heb dus stress nu.....
Plan is dus: thee drinken en eerlijk zijn, niet allerlei details, maar gewoon de grote lijn. Krijg al geen lucht als ik eraan denk, maar ga het dus wel doen. Als iemand een slimme tip heeft: heel graag.
Shifty: allereerst hoop ik gewoon dat jij gelijk hebt, want dat zou ontzettend fijn zijn. Je maakt het vergelijk van verhuizen van of naar Belgie, maar dat is dus het gekke, mijn vader en mijn broers hebben zich in heel veel opzichten heel erg aangepast aan de nederlandse cultuur, maar op het gebied van hun dochter (ik dus) niet, eigenlijk in bijna alles behalve man-vrouw verhoudingen. Het is ook echt cultuur en niet religie.
Wat betreft man-van-werk, het is even anders gelopen. Ik was dus rustig aan het kijken waar ik een busje kon huren (want ik ga dus een meubelstuk kopen en ik wil de meubels die ik dan niet meer nodig heb terug brengen naar de kringloop waar ik ze ook vandaan heb). Echter, man-van-werk blijkt dus achter me te staan en biedt meteen aan om met busje van broer-van zwager (of iets dergelijks) wel mee te helpen. Ik kreeg me toch meteen een enorme paniek, want hij is nog nooit bij mij in huis geweest. Hij maakte opzich een goed argument natuurlijk, zijn hulp is gratis en hoe ik dat nieuwe meubelstuk in mijn eentje de trap op moest krijgen had ik nog niet over nagedacht.
Maar goed, ik hem dus verteld dat dat allemaal echt niet hoeft, vraagt hij opeens of ik niet wil dat HIJ mij helpt of dat ik gewoon geen hulp wil, en dat hij mij graag wilde helpen omdat hij mij erg leuk vond. Ik heb toen gezegd dat het wat gecompliceerder in elkaar zat maar dat ik dat best wil vertellen maar niet op werk. We gaan dus straks na werk even ergens thee drinken. Ik heb dus stress nu.....
Plan is dus: thee drinken en eerlijk zijn, niet allerlei details, maar gewoon de grote lijn. Krijg al geen lucht als ik eraan denk, maar ga het dus wel doen. Als iemand een slimme tip heeft: heel graag.
woensdag 27 juni 2018 om 16:34
Eerst en vooral Pudding, ademen. In en uit. Dat gaat eigenlijk best vanzelf. En zo gaat dat gesprek ook gaan. De man wil je helpen, hij heeft gezegd dat hij je aardig vindt en je dus wil helpen. En slim maakt hij gebruik (en dat is zeker geen misbruik) van de gelegenheid om je te laten zien dat hij er voor je wil zijn en je dus wil helpen.
Strakjes nemen jullie een kopje thee en jij vertelt de grote lijnen. Eventueel kan je hem van tevoren zeggen dat wat je gaat vertellen nog heel moeilijk bij je ligt en hem vragen om jou gewoon je verhaal te laten vertellen zonder dat hij tijdens het vertellen vragen stelt. Dat maakt het voor jou makkelijker om het 'er uit te gooien' (alleen de essentie natuurlijk). Dat mag je gewoon zo zeggen, dat is heel normaal als je iets 'zwaars' aan iemand gaat vertellen die je nog niet zo heel goed kent. En als je klaar bent met wat je wil vertellen kan je - afhankelijk van hoe het voor je voelt - afsluiten met 'en daar zou ik het even bij willen laten' of zijn eventuele vragen tot op zekere hoogte beantwoorden. Ik ben er zeker van dat hij goed naar je gaat luisteren omdat ik er ook zeker van ben dat hij al een en ander in de gaten heeft. Dikke knuffel en sterkte!
Strakjes nemen jullie een kopje thee en jij vertelt de grote lijnen. Eventueel kan je hem van tevoren zeggen dat wat je gaat vertellen nog heel moeilijk bij je ligt en hem vragen om jou gewoon je verhaal te laten vertellen zonder dat hij tijdens het vertellen vragen stelt. Dat maakt het voor jou makkelijker om het 'er uit te gooien' (alleen de essentie natuurlijk). Dat mag je gewoon zo zeggen, dat is heel normaal als je iets 'zwaars' aan iemand gaat vertellen die je nog niet zo heel goed kent. En als je klaar bent met wat je wil vertellen kan je - afhankelijk van hoe het voor je voelt - afsluiten met 'en daar zou ik het even bij willen laten' of zijn eventuele vragen tot op zekere hoogte beantwoorden. Ik ben er zeker van dat hij goed naar je gaat luisteren omdat ik er ook zeker van ben dat hij al een en ander in de gaten heeft. Dikke knuffel en sterkte!
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
woensdag 27 juni 2018 om 19:39
Nou, om eerlijk te zijn denk ik dat ik grote moeite zou hebben om in België te leven, ik vind de omgang met elkaar daar echt veel lastiger. De cultuurverschillen tussen Vlamingen en Hollanders zijn groot.
Sterker nog, fijne en makkelijke omgang met de gemiddelde Limburger zou ik al lastig kunnen vinden. Maar goed, dit is allemaal off topic, daar heeft Puddinkje niks aan.
woensdag 27 juni 2018 om 22:50
ikBedoelHetGoed schreef: ↑27-06-2018 19:52Arme jij, Pudding. Leuk dat hij wil helpen, niet leuk dat hij zich zo opdringt. En jou onder druk zet. Dat maakt hem in mijn ogen bij nader inzien jouw tijd en moeite niet waard.
Hoe was de thee?
Je bedoelt 't vast goed, maar 'opdringen'? En 'onder druk zetten'? Je schrijft 'm wel erg snel af op basis van dingen die ze niet zegt en hij niet doet.
Hij biedt hulp aan en hij stelt een directe vraag. That's it.
Het lijkt me duidelijk dat hij haar leuk vindt en gezien de intensiteit waarmee ze elkaar zien kan ik me voorstellen dat hij er een vraag in gooit om te achterhalen of zij hem ook leuk vindt.
@Puddinkje: Ik hoop dat jullie even fijn hebben kunnen kletsen. Ik ben er van overtuigd dat je best duidelijk kan zijn naar hem zonder details te moeten geven. Ja, als je elkaar meer/vaker 'opzoekt' is de kans groter dat je geïnteresseerd raakt in meer dan alleen vriendschappelijk contact. Hoe meer je elkaar opzoekt hoe concreter je op de rem moet staan .. als je dat wilt.
donderdag 28 juni 2018 om 07:47
@bedoelhetgoed. Je bedoelt het waarschijnlijk goed maar heb je wel het hele verhaal gelezen? Opdringen? Deze man doet alles behalve dat. Hij biedt heel galant zijn hulp aan. Hij biedt aan om Punddinkje kosten te besparen omdat hij in zijn omgeving een busje kan regelen en denkt mee: Puddinkje kan haar nieuwe meubelstuk niet in haar eentje in dat busje en in haar huis krijgen. Hij biedt hulp aan en Pudding kan daarmee doen wat ze wil.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
donderdag 28 juni 2018 om 09:00
Goedemorgen Puddinkje,
Hoe was het gisteren?
OudBlond was er gelukkig om je haar visie te geven en daar sluit ik me bij aan.
Ik kan me goed voorstellen dat je even schrok, en tegelijkertijd vind ik zijn aanbod en vraag wel heel helder en helemaal niet opdringerig. En omdat jij gewend bent om het allemaal zelf te doen, is hulp vragen aan mensen om je heen ook best wat lastiger. En dat is gewoon een onderdeel van vriendschap. Je doet iets voor en met de ander omdat je het én de ander gunt én jezelf. Geven is makkelijker dan ontvangen
En complimenten over hoe je je ervaring thuis omschrijft. De scheiding tussen religie en cultuur zet je heel mooi neer. (Dat zouden meer mensen mogen lezen en tot zich door laten dringen.) En jij bent nu allemaal keuzes aan het maken die tegen de cultuur ingaan die je van huis uit mee gekregen heb. En het enige goede en foute daaraan, dat is helemaal aan jou om te bepalen.
Hoe was het gisteren?
OudBlond was er gelukkig om je haar visie te geven en daar sluit ik me bij aan.
Ik kan me goed voorstellen dat je even schrok, en tegelijkertijd vind ik zijn aanbod en vraag wel heel helder en helemaal niet opdringerig. En omdat jij gewend bent om het allemaal zelf te doen, is hulp vragen aan mensen om je heen ook best wat lastiger. En dat is gewoon een onderdeel van vriendschap. Je doet iets voor en met de ander omdat je het én de ander gunt én jezelf. Geven is makkelijker dan ontvangen
En complimenten over hoe je je ervaring thuis omschrijft. De scheiding tussen religie en cultuur zet je heel mooi neer. (Dat zouden meer mensen mogen lezen en tot zich door laten dringen.) En jij bent nu allemaal keuzes aan het maken die tegen de cultuur ingaan die je van huis uit mee gekregen heb. En het enige goede en foute daaraan, dat is helemaal aan jou om te bepalen.
donderdag 28 juni 2018 om 09:20
Dit ging (gelukkig) goed! Bedankt voor het meeleven!
ikbedoelhetgoed: ik denk dat ik het gisteren een beetje te hard neergeschreven heb, hij was zich niet aan het opdringen en verwoordde het ook niet zo hard als dat ik het hier zei.
We zijn dus thee gaan drinken, hij wilde eigenlijk beginnen maar ik wilde het gewoon gehad hebben dus ik ben maar begonnen, heb gezegd dat ik het lastig vond om over te praten maar heb hem dus de grote lijn vertelt. Hij zei dus meteen dat hij zoiets al dacht. Ik heb hem gevraagd waarom hij dat dacht (leek me wel handig om te weten) en hij zei dat ik een soort van uitstraalde dat ik wel leuk contact wilde met mensen maar dat mensen niet te dicht fysiek bij me in de buurt moesten komen. Verder zei hij dat hij vond dat hij had laten zien dat hij mij leuk vond maar dat ik het op een manier afhield die hem onduidelijk was. Aan de ene kant hou ik het dus af waardoor hij dacht dat ik hem niet leuk vond, maar aan de andere kant blijf ik dus wel met hem afspreken wat ik dan weer niet zou doen als ik hem niet aardig vond. Hij had dus min of meer al bedacht dat er iets anders aan de hand was.
Ik heb hem toen ook eerlijk gezegd dat ik het vervelend vond en hem niet aan het lijntje wil houden, maar dat ik veel tijd voor dingen nodig heb en niet weet hoe lang alles duurt en waar dat eindigt. Hij was van mening dat omdat ik dat eerlijk zei ik hem dus niet aan het lijntje hield omdat ik duidelijk ben in intentie en belofte. Daar ben ik echt heel blij voor! Ik heb hem ook vertelt dat ik hem erg leuk vond maar dat ik het lastig vond om een man leuk te vinden en dat dat niet meteen tot gevolg had dat ik daar ook iets mee wilde doen.
In elk geval, ik was zo opgelucht dat ik dat gesprek gehad had, en dat zag hij ook dat we er eigenlijk nog best een gezellige avond van gemaakt hebben, we zaten op een leuk plekje dus hebben daar ook gegeten. Afspraak is nu dat we gewoon vrienden zijn en van daar verder wel zien. Hij heeft duidelijk gemaakt dat hij mijn situatie begrijpt en mijn wens (of eigenlijk eis) om langzaam te gaan en geen beloftes te maken accepteert.
Ik ben zo vreselijk opgelucht en eigenlijk ook stiekem heel erg trots op mezelf, ik heb gewoon de eerste keer tegen een man gezegd dat hij zich aan mijn voorwaarden moest aanpassen en anders op kon rotten (niet letterlijk natuurlijk, ik zei dat veel beleefder) maar daar komt het wel op neer. Vond het zelf een enorme mijlpaal dat ik EN het ook nog echt vind EN het ook nog gezegd heb. Ik kan me voorstellen dat jullie niet snappen hoe groot dat voor mij is, ik heb nog nooit tegen een man gezegd dat hij zich moest aanpassen, dat was volledig ondenkbaar. Kan er gewoon wel om gaan huilen dat ik dat gedaan heb, van pure opluchting dat ik dit kan. Dat ga ik echter niet doen, ik heb vrij dus ik ga shoppen!
Hij komt overigens wel meehelpen met het meubelstuk.
ikbedoelhetgoed: ik denk dat ik het gisteren een beetje te hard neergeschreven heb, hij was zich niet aan het opdringen en verwoordde het ook niet zo hard als dat ik het hier zei.
We zijn dus thee gaan drinken, hij wilde eigenlijk beginnen maar ik wilde het gewoon gehad hebben dus ik ben maar begonnen, heb gezegd dat ik het lastig vond om over te praten maar heb hem dus de grote lijn vertelt. Hij zei dus meteen dat hij zoiets al dacht. Ik heb hem gevraagd waarom hij dat dacht (leek me wel handig om te weten) en hij zei dat ik een soort van uitstraalde dat ik wel leuk contact wilde met mensen maar dat mensen niet te dicht fysiek bij me in de buurt moesten komen. Verder zei hij dat hij vond dat hij had laten zien dat hij mij leuk vond maar dat ik het op een manier afhield die hem onduidelijk was. Aan de ene kant hou ik het dus af waardoor hij dacht dat ik hem niet leuk vond, maar aan de andere kant blijf ik dus wel met hem afspreken wat ik dan weer niet zou doen als ik hem niet aardig vond. Hij had dus min of meer al bedacht dat er iets anders aan de hand was.
Ik heb hem toen ook eerlijk gezegd dat ik het vervelend vond en hem niet aan het lijntje wil houden, maar dat ik veel tijd voor dingen nodig heb en niet weet hoe lang alles duurt en waar dat eindigt. Hij was van mening dat omdat ik dat eerlijk zei ik hem dus niet aan het lijntje hield omdat ik duidelijk ben in intentie en belofte. Daar ben ik echt heel blij voor! Ik heb hem ook vertelt dat ik hem erg leuk vond maar dat ik het lastig vond om een man leuk te vinden en dat dat niet meteen tot gevolg had dat ik daar ook iets mee wilde doen.
In elk geval, ik was zo opgelucht dat ik dat gesprek gehad had, en dat zag hij ook dat we er eigenlijk nog best een gezellige avond van gemaakt hebben, we zaten op een leuk plekje dus hebben daar ook gegeten. Afspraak is nu dat we gewoon vrienden zijn en van daar verder wel zien. Hij heeft duidelijk gemaakt dat hij mijn situatie begrijpt en mijn wens (of eigenlijk eis) om langzaam te gaan en geen beloftes te maken accepteert.
Ik ben zo vreselijk opgelucht en eigenlijk ook stiekem heel erg trots op mezelf, ik heb gewoon de eerste keer tegen een man gezegd dat hij zich aan mijn voorwaarden moest aanpassen en anders op kon rotten (niet letterlijk natuurlijk, ik zei dat veel beleefder) maar daar komt het wel op neer. Vond het zelf een enorme mijlpaal dat ik EN het ook nog echt vind EN het ook nog gezegd heb. Ik kan me voorstellen dat jullie niet snappen hoe groot dat voor mij is, ik heb nog nooit tegen een man gezegd dat hij zich moest aanpassen, dat was volledig ondenkbaar. Kan er gewoon wel om gaan huilen dat ik dat gedaan heb, van pure opluchting dat ik dit kan. Dat ga ik echter niet doen, ik heb vrij dus ik ga shoppen!
Hij komt overigens wel meehelpen met het meubelstuk.
donderdag 28 juni 2018 om 10:01
Pudding!!!!!!!!! ik pink een traantje weg! Wat heb jij een durf ontdekt! Ik begrijp heel goed hoe groot deze mijlpaal is. En ik hoop dat je hier verder vertrouwen in jezelf uit gaat putten. Je bent een mooi mens dat echt recht en goed in z'n schoenen staat. En je hebt voor het eerst een echte vriend in je leven! Mensen waarvan je weet dat ze alleen maar het goede voor je willen, maken je leven zoveel rijker.
Succes met shoppen! (Koop ook een paar slingertjes).
Succes met shoppen! (Koop ook een paar slingertjes).
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
donderdag 28 juni 2018 om 12:46
Wat goed zeg!
Weer een stap op weg naar de echte jij die langzaam (maar zeker!) tot bloei komt.
Zo knap van je.
Ik moet ook zeggen dat mijn mening is dat deze meneer, en zijn eerlijke, directe manier van communiceren juist heel goed is in jouw proces nu.
Miscommunicatie komt vaak door de onuitgesproken zaken.
Verwachtingen kunnen beter maar duidelijk uitgesproken worden dan puur en alleen verwacht worden.
En als je een situatie tegenkomt waar je iets over wil zeggen, maar op dat moment niet kan, is het ook heel prima om te zeggen "hier wil ik later nog eens op terugkomen".
Weer een stap op weg naar de echte jij die langzaam (maar zeker!) tot bloei komt.
Zo knap van je.
Ik moet ook zeggen dat mijn mening is dat deze meneer, en zijn eerlijke, directe manier van communiceren juist heel goed is in jouw proces nu.
Miscommunicatie komt vaak door de onuitgesproken zaken.
Verwachtingen kunnen beter maar duidelijk uitgesproken worden dan puur en alleen verwacht worden.
En als je een situatie tegenkomt waar je iets over wil zeggen, maar op dat moment niet kan, is het ook heel prima om te zeggen "hier wil ik later nog eens op terugkomen".
donderdag 28 juni 2018 om 14:12
Ik lees dit alles met plaatsvervangende trots, heel netjes gedaan!
Het zal ongetwijfeld al gezegd zijn en waarschijnlijk nog veel mooier maar ik ga het toch proberen. Je hebt weinig reden om je zorgen te maken over je eigen capaciteiten. Je loopt wellicht wat achter, wat harstikke logisch is, gezien je geschiedenis maar blijkbaar zit het fundamenteel helemaal goed met je communicatie en empathie. Je bent prima in staat om connecties te leggen en interactie te hebben met mensen.
Vanaf hier is het alleen maar een kwestie van leren en doen. Stapje voor stapje en ik weet zeker dat binnenkort de eerste dag komt dat je helemaal niet terugdenkt aan de ellende van vroeger.
Het zal ongetwijfeld al gezegd zijn en waarschijnlijk nog veel mooier maar ik ga het toch proberen. Je hebt weinig reden om je zorgen te maken over je eigen capaciteiten. Je loopt wellicht wat achter, wat harstikke logisch is, gezien je geschiedenis maar blijkbaar zit het fundamenteel helemaal goed met je communicatie en empathie. Je bent prima in staat om connecties te leggen en interactie te hebben met mensen.
Vanaf hier is het alleen maar een kwestie van leren en doen. Stapje voor stapje en ik weet zeker dat binnenkort de eerste dag komt dat je helemaal niet terugdenkt aan de ellende van vroeger.
