Kinderen
alle pijlers
corrigerende tik
donderdag 5 maart 2009 om 22:35
hallo, ik heb net mn zoontje een duw gegeven omdat hij de hond steeds mishandeld en ik heb het erg vaak tegen hem gezegd dat hij de hond met rust moet laten nu werd het me teveel en heb hem geduwd /geknepen .
ik voel me erg schuldig .heeft iemand tips om ervoor te zorgen dat hij die hond niet meer mishandelt? en dat ik niet meer duw/knijp
ik voel me erg schuldig .heeft iemand tips om ervoor te zorgen dat hij die hond niet meer mishandelt? en dat ik niet meer duw/knijp
zondag 8 maart 2009 om 11:29
zondag 8 maart 2009 om 11:30
quote:arwen173 schreef op 08 maart 2009 @ 11:26:
intiem, wat ik me vaak afvraag als ik jouw postings lees, hoe staat jouw vriend hierin? Wat is zijn rol in de opvoeding en hoeveel neemt hij van je over?
Los van wat ik wel of niet van je manier van opvoeden vind, hoop ik dat je inmiddels wel weet dat ik op een normale manier met je discussieer. Ik vind je trouwens wel verdomde eerlijke en met de billen bloot gaan, en dat waardeer ik erg.Ook eens! (jeejum wat ben ik saai vandaag)
intiem, wat ik me vaak afvraag als ik jouw postings lees, hoe staat jouw vriend hierin? Wat is zijn rol in de opvoeding en hoeveel neemt hij van je over?
Los van wat ik wel of niet van je manier van opvoeden vind, hoop ik dat je inmiddels wel weet dat ik op een normale manier met je discussieer. Ik vind je trouwens wel verdomde eerlijke en met de billen bloot gaan, en dat waardeer ik erg.Ook eens! (jeejum wat ben ik saai vandaag)
zondag 8 maart 2009 om 11:33
quote:Wurmpje schreef op 05 maart 2009 @ 23:40:
- vertellen wat de consequentie zal zijn als hij zich tòch zo gedraagt. (bv. een time-out plek, 10 cent in de spaarpot-voor-hondekoekjes, niet mogen computeren/tv kijken die dag)
Hier een pedagogiek studente. En mij viel op in het bericht van wurmpie, de consequentie van niet mogen computeren of tv kijken. Dit heeft niet de goede uitwerking. Misschien zie je wel in het gedrag van je zoontje dat hij de hond niet meer mishandeld, maar dit dan altijd met de achterliggende gedachte dat hij niet mag tv kijken. Hij krijgt dus niet de boodschap mee, waarom hij dat niet mag doen. Dat je de hond daarmee pijnt doet e.d. Zo leert hij niet iets te laten omdat het niet goed is, maar omdat HIJ dan geen dingen meer mag.
Leg hem uit waarom hij de hond niet zo mag behandelen, en laat hem zien wat er gebeurt als hij het niet doet. Dat de hond dan veel liever en blijer is, en dat hij hem dan bijvoorbeeld een koekje mag geven.
- vertellen wat de consequentie zal zijn als hij zich tòch zo gedraagt. (bv. een time-out plek, 10 cent in de spaarpot-voor-hondekoekjes, niet mogen computeren/tv kijken die dag)
Hier een pedagogiek studente. En mij viel op in het bericht van wurmpie, de consequentie van niet mogen computeren of tv kijken. Dit heeft niet de goede uitwerking. Misschien zie je wel in het gedrag van je zoontje dat hij de hond niet meer mishandeld, maar dit dan altijd met de achterliggende gedachte dat hij niet mag tv kijken. Hij krijgt dus niet de boodschap mee, waarom hij dat niet mag doen. Dat je de hond daarmee pijnt doet e.d. Zo leert hij niet iets te laten omdat het niet goed is, maar omdat HIJ dan geen dingen meer mag.
Leg hem uit waarom hij de hond niet zo mag behandelen, en laat hem zien wat er gebeurt als hij het niet doet. Dat de hond dan veel liever en blijer is, en dat hij hem dan bijvoorbeeld een koekje mag geven.
zondag 8 maart 2009 om 11:36
Intiem, je vraag was of andere ouder als ze boos zijn ook bezig zijn met hoe het kind het beleefd. Ik probeer dit dus wél heel bewust te doen maar ik denk dat het inmiddels ook automatisch gaat. Ik ga vanmiddag eens even opletten hoe ik dit doe. Heb er eigenlijk nooit zo over nagedacht. Verslag volgt!
zondag 8 maart 2009 om 11:37
quote:Miepjee schreef op 08 maart 2009 @ 11:33:
[...]
Hier een pedagogiek studente. En mij viel op in het bericht van wurmpie, de consequentie van niet mogen computeren of tv kijken. Dit heeft niet de goede uitwerking. Misschien zie je wel in het gedrag van je zoontje dat hij de hond niet meer mishandeld, maar dit dan altijd met de achterliggende gedachte dat hij niet mag tv kijken. Hij krijgt dus niet de boodschap mee, waarom hij dat niet mag doen. Dat je de hond daarmee pijnt doet e.d. Zo leert hij niet iets te laten omdat het niet goed is, maar omdat HIJ dan geen dingen meer mag.
Leg hem uit waarom hij de hond niet zo mag behandelen, en laat hem zien wat er gebeurt als hij het niet doet. Dat de hond dan veel liever en blijer is, en dat hij hem dan bijvoorbeeld een koekje mag geven.Dit ging om de situatie als je dat allemaal al geprobeerd hebt.
[...]
Hier een pedagogiek studente. En mij viel op in het bericht van wurmpie, de consequentie van niet mogen computeren of tv kijken. Dit heeft niet de goede uitwerking. Misschien zie je wel in het gedrag van je zoontje dat hij de hond niet meer mishandeld, maar dit dan altijd met de achterliggende gedachte dat hij niet mag tv kijken. Hij krijgt dus niet de boodschap mee, waarom hij dat niet mag doen. Dat je de hond daarmee pijnt doet e.d. Zo leert hij niet iets te laten omdat het niet goed is, maar omdat HIJ dan geen dingen meer mag.
Leg hem uit waarom hij de hond niet zo mag behandelen, en laat hem zien wat er gebeurt als hij het niet doet. Dat de hond dan veel liever en blijer is, en dat hij hem dan bijvoorbeeld een koekje mag geven.Dit ging om de situatie als je dat allemaal al geprobeerd hebt.
zondag 8 maart 2009 om 11:40
Intiem, ik herken een deel van wat je schrijft v.w.b. het onzeker zijn als moeder, omdat je niet hebt meegekregen wat 'normaal"is. Ik bewonder je zelfkritiek, en zoektocht naar het hoe-het-beter-kan. Dat dat met vallen en opstaan gaat, is normaal.
Je bent tenminste een ouder die nadenkt over hoe het beter kan. En geloof me, er zijn genoeg ouders (met en zonder nare jeugd) die dat niet doen.
Je bent tenminste een ouder die nadenkt over hoe het beter kan. En geloof me, er zijn genoeg ouders (met en zonder nare jeugd) die dat niet doen.
zondag 8 maart 2009 om 11:49
quote:mamzelle schreef op 07 maart 2009 @ 19:25:
Maar Meds, heb je (of had je) nooit het gevoel van 'nu zou ik je wel eens flink willen slaan.
Het gaat hier niet gebeuren hoor. Maar zit nu wel met van binnen hoog opgelopen emoties omdat het aan tafel niet precies ging (understatement) als dat ik in gedachten had.
Inmiddels is de lucht redelijk geklaard, inderdaad, door een separatie. Moest ik nog wel net genoeg geduld overhouden voor het beklag van die apartgezette waarom hij en niet zijn broertje.
Lieve mamz,
e.a.
Met de autist heb ik heel vaak ( voor we echte hulp hadden ) het gevoel gehad hem te willen slaan, meppen, schoppen, duwen, whatever om hem maar te laten luisteren.
Aan de andere kant ben je gelukkig zelf "groot en wijs". En met die wijsheid kan je een hele hoop. Voorbeeldje:
- A is de hele dag al aan het zuigen, niet luisteren, de andere aan het beterroriseren, enz. -
"A, wij spreken nu af dat je stopt met dit gedrag. Lukt het niet ga je 5 minuten naar de gang."
A gaat door.
"okay A, ik zie dat het jou niet lukt te stoppen, dus ik ga je helpen, je krijgt een timeout op de gang, over 5 minuten kom ik bij je om te praten"
A gaat naar de gang, en elke minuut vertel ik hem hoe lang het nog duurt. Na 5 minuten:
"A, waarom zit je op de gang?" en we hebben een gesprekje er over. Hij mag het opnieuw proberen, na het sorry zeggen .
Als A nog door gaat dan ga ik weer voor hem kiezen, dat wordt meestal een "plan" op zijn kamer.
"A, ik zie dat het heel lastig is voor jou om te luisteren beneden, dus we gaan nu kiezen voor een plannetje op je kamer. Dat mag lego, knexx of met je auto's zijn. Over een half uur kom ik bij je kijken en dan kom je weer beneden"
En dan het belangrijkste, als je na een half uur gaat kijken, ga hem dan uitvoerig belonen. "Wat fijn dat jij rustig bent geworden, wat een prachtig kunstwerk heb je gemaakt. Wat knap van jou dat je zo'n mooie auto van je knexx hebt gemaakt" (enz)
Wat je doet door hem een "plan" op zijn kamer te geven is dat hij Geen straf krijgt, maar wel uit de situatie gehaald wordt. Dat half uur is vaak genoeg om zijn (en inmiddels ook mijn) pest humeur over te laten gaan. Doordat hij goed op zijn kamer is geweest heb je gelijk een hele hoop dingen om hem te prijzen, en zo ga je positief weer naar beneden.
Het klinkt allemaal wat emiel ratelband achtig, maar het werkt wel .
Overigens doe ik dat neit alleen bij de autist zo, maar ook bij Tut als ze het nodig heeft, en ook terror krijgt tegenwoordig een time out op de gang. ( Op de mat ) Het grappige is dat je merkt aan de kidneren dat ze het fijn vinden.
Terror ( van 2,5) gaat regelmatig uitzichzelf even op de mat zitten als hij erg vervelend is .
Maar Meds, heb je (of had je) nooit het gevoel van 'nu zou ik je wel eens flink willen slaan.
Het gaat hier niet gebeuren hoor. Maar zit nu wel met van binnen hoog opgelopen emoties omdat het aan tafel niet precies ging (understatement) als dat ik in gedachten had.
Inmiddels is de lucht redelijk geklaard, inderdaad, door een separatie. Moest ik nog wel net genoeg geduld overhouden voor het beklag van die apartgezette waarom hij en niet zijn broertje.
Lieve mamz,
e.a.
Met de autist heb ik heel vaak ( voor we echte hulp hadden ) het gevoel gehad hem te willen slaan, meppen, schoppen, duwen, whatever om hem maar te laten luisteren.
Aan de andere kant ben je gelukkig zelf "groot en wijs". En met die wijsheid kan je een hele hoop. Voorbeeldje:
- A is de hele dag al aan het zuigen, niet luisteren, de andere aan het beterroriseren, enz. -
"A, wij spreken nu af dat je stopt met dit gedrag. Lukt het niet ga je 5 minuten naar de gang."
A gaat door.
"okay A, ik zie dat het jou niet lukt te stoppen, dus ik ga je helpen, je krijgt een timeout op de gang, over 5 minuten kom ik bij je om te praten"
A gaat naar de gang, en elke minuut vertel ik hem hoe lang het nog duurt. Na 5 minuten:
"A, waarom zit je op de gang?" en we hebben een gesprekje er over. Hij mag het opnieuw proberen, na het sorry zeggen .
Als A nog door gaat dan ga ik weer voor hem kiezen, dat wordt meestal een "plan" op zijn kamer.
"A, ik zie dat het heel lastig is voor jou om te luisteren beneden, dus we gaan nu kiezen voor een plannetje op je kamer. Dat mag lego, knexx of met je auto's zijn. Over een half uur kom ik bij je kijken en dan kom je weer beneden"
En dan het belangrijkste, als je na een half uur gaat kijken, ga hem dan uitvoerig belonen. "Wat fijn dat jij rustig bent geworden, wat een prachtig kunstwerk heb je gemaakt. Wat knap van jou dat je zo'n mooie auto van je knexx hebt gemaakt" (enz)
Wat je doet door hem een "plan" op zijn kamer te geven is dat hij Geen straf krijgt, maar wel uit de situatie gehaald wordt. Dat half uur is vaak genoeg om zijn (en inmiddels ook mijn) pest humeur over te laten gaan. Doordat hij goed op zijn kamer is geweest heb je gelijk een hele hoop dingen om hem te prijzen, en zo ga je positief weer naar beneden.
Het klinkt allemaal wat emiel ratelband achtig, maar het werkt wel .
Overigens doe ik dat neit alleen bij de autist zo, maar ook bij Tut als ze het nodig heeft, en ook terror krijgt tegenwoordig een time out op de gang. ( Op de mat ) Het grappige is dat je merkt aan de kidneren dat ze het fijn vinden.
Terror ( van 2,5) gaat regelmatig uitzichzelf even op de mat zitten als hij erg vervelend is .
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
zondag 8 maart 2009 om 12:27
quote:Zwieber schreef op 08 maart 2009 @ 11:36:
Intiem, je vraag was of andere ouder als ze boos zijn ook bezig zijn met hoe het kind het beleefd. Ik probeer dit dus wél heel bewust te doen maar ik denk dat het inmiddels ook automatisch gaat. Ik ga vanmiddag eens even opletten hoe ik dit doe. Heb er eigenlijk nooit zo over nagedacht. Verslag volgt!
Zwieber, mijn vraag was vooral wat je dnket of voelt als je zó boos bent. Niet gewoon boos, want dan ben ik ook normaal bezig met nadneken hoe ik dit goed kan oplossen voor mijn kind, mee kan geven wat ik aan haar wil uitdragen en zonder dat zij daarvan getraumatiseerd zal raken ofzo.
Nee, ik heb het dus over die typische hele boosheid. Het bloed onder de nagels vandaan halen, het behang plakken. Ben je dán nog bezig met de wensen en behoeften van je kind en over hoe begrijpelijk het allemaal is dat ze na tig waarschuwingen nog steeds niet luisteren. Ik vraag me af als je op zo'n moment bent als ouder, of je dan nog echt nadenkt of ook beetej instinctief reageert. Alleen is jouw instinctief reageren anders dan de mijne denk ik. Terwijl ik al heel bewust instinctief moet reageren.
Intiem, je vraag was of andere ouder als ze boos zijn ook bezig zijn met hoe het kind het beleefd. Ik probeer dit dus wél heel bewust te doen maar ik denk dat het inmiddels ook automatisch gaat. Ik ga vanmiddag eens even opletten hoe ik dit doe. Heb er eigenlijk nooit zo over nagedacht. Verslag volgt!
Zwieber, mijn vraag was vooral wat je dnket of voelt als je zó boos bent. Niet gewoon boos, want dan ben ik ook normaal bezig met nadneken hoe ik dit goed kan oplossen voor mijn kind, mee kan geven wat ik aan haar wil uitdragen en zonder dat zij daarvan getraumatiseerd zal raken ofzo.
Nee, ik heb het dus over die typische hele boosheid. Het bloed onder de nagels vandaan halen, het behang plakken. Ben je dán nog bezig met de wensen en behoeften van je kind en over hoe begrijpelijk het allemaal is dat ze na tig waarschuwingen nog steeds niet luisteren. Ik vraag me af als je op zo'n moment bent als ouder, of je dan nog echt nadenkt of ook beetej instinctief reageert. Alleen is jouw instinctief reageren anders dan de mijne denk ik. Terwijl ik al heel bewust instinctief moet reageren.
zondag 8 maart 2009 om 12:34
zondag 8 maart 2009 om 12:37
quote:intiem schreef op 08 maart 2009 @ 12:27:
[...]
Zwieber, mijn vraag was vooral wat je dnket of voelt als je zó boos bent. Niet gewoon boos, want dan ben ik ook normaal bezig met nadneken hoe ik dit goed kan oplossen voor mijn kind, mee kan geven wat ik aan haar wil uitdragen en zonder dat zij daarvan getraumatiseerd zal raken ofzo.
Nee, ik heb het dus over die typische hele boosheid. Het bloed onder de nagels vandaan halen, het behang plakken. Ben je dán nog bezig met de wensen en behoeften van je kind en over hoe begrijpelijk het allemaal is dat ze na tig waarschuwingen nog steeds niet luisteren. Ik vraag me af als je op zo'n moment bent als ouder, of je dan nog echt nadenkt of ook beetej instinctief reageert. Alleen is jouw instinctief reageren anders dan de mijne denk ik. Terwijl ik al heel bewust instinctief moet reageren.
Ik pas er heel erg voor op dat het niet zover komt dat ik instinctief moet reageren, dan trap ik op de rem en neemt man het over of, als hij er niet is, zeg ik Zwiepje simpelweg dat ik HEEL boos ben en hij even niet in de buurt moet komen. Meestal schrikt hij dan zo erg (want ik ben bijna nooit boos) dat hij wel op houdt of even naar zijn kamer gaat.
Wat bij hem werkt is eerder teleurstelling uiten: jeetje Zwiepje, ik dacht dat jij al een hele grote jongen was die goed kon luisteren maar blijkbaar ben je nog een baby. Wat jammer nou zeg! Moet ik weer een buggy gaan kopen?
Als hij iets niet kan hebben is dát het wel. En als hij door het lint gaat dan werkt met rust laten het beste. Af en toe vraag ik hem dan of hij al weet hoe ik hem kan troosten/ of hij geknuffeld wil worden of nog even alleen gelaten wil worden. Hij komt vanzelf wel naar me toe. Dit komt tegenwoordig vrij zelden voor gelukkig.
[...]
Zwieber, mijn vraag was vooral wat je dnket of voelt als je zó boos bent. Niet gewoon boos, want dan ben ik ook normaal bezig met nadneken hoe ik dit goed kan oplossen voor mijn kind, mee kan geven wat ik aan haar wil uitdragen en zonder dat zij daarvan getraumatiseerd zal raken ofzo.
Nee, ik heb het dus over die typische hele boosheid. Het bloed onder de nagels vandaan halen, het behang plakken. Ben je dán nog bezig met de wensen en behoeften van je kind en over hoe begrijpelijk het allemaal is dat ze na tig waarschuwingen nog steeds niet luisteren. Ik vraag me af als je op zo'n moment bent als ouder, of je dan nog echt nadenkt of ook beetej instinctief reageert. Alleen is jouw instinctief reageren anders dan de mijne denk ik. Terwijl ik al heel bewust instinctief moet reageren.
Ik pas er heel erg voor op dat het niet zover komt dat ik instinctief moet reageren, dan trap ik op de rem en neemt man het over of, als hij er niet is, zeg ik Zwiepje simpelweg dat ik HEEL boos ben en hij even niet in de buurt moet komen. Meestal schrikt hij dan zo erg (want ik ben bijna nooit boos) dat hij wel op houdt of even naar zijn kamer gaat.
Wat bij hem werkt is eerder teleurstelling uiten: jeetje Zwiepje, ik dacht dat jij al een hele grote jongen was die goed kon luisteren maar blijkbaar ben je nog een baby. Wat jammer nou zeg! Moet ik weer een buggy gaan kopen?
Als hij iets niet kan hebben is dát het wel. En als hij door het lint gaat dan werkt met rust laten het beste. Af en toe vraag ik hem dan of hij al weet hoe ik hem kan troosten/ of hij geknuffeld wil worden of nog even alleen gelaten wil worden. Hij komt vanzelf wel naar me toe. Dit komt tegenwoordig vrij zelden voor gelukkig.
zondag 8 maart 2009 om 12:46
Time out kun je dus ook voor jezelf nodig hebben. En bedenk goed welke strijd je wil aangaan. Het ene kind is nu eenmaal minder gezeglijk dan het andere. Als je overal opspringt ben je de hele dag aan het katten en krengen en daar krijg je een stinkhumeur van. Is je kind onhandig en gaat er elke dag wel een glas drinken over tafel? Lagaan, lagaan, boos worden helpt niks, het gebeurt toch weer.
zondag 8 maart 2009 om 13:08
Nou Boro en Zwieber, dan doe ik het toch best goed. Want ik ben de laatste tijd dat soort situaties steevast voor. Ik heb in het verleden mijn vriend gebelt als het nodig was en ik loop nu uit de situaties weg als het nodig is. Nu kan het btw ook, want dochter is oud genoeg om even alleen gelaten te worden.
Maar ik wéét nog wel dondersgoed hoe het voelde hoor, want zolang is het niet geleden dat ik mezelf machteloos voelde in dat soort situaties.
Boro, mag ik vragen wat je nog meer geleerd hebt dan? Wat zijn jouw trucjes zeg maar
Maar ik wéét nog wel dondersgoed hoe het voelde hoor, want zolang is het niet geleden dat ik mezelf machteloos voelde in dat soort situaties.
Boro, mag ik vragen wat je nog meer geleerd hebt dan? Wat zijn jouw trucjes zeg maar
zondag 8 maart 2009 om 13:44
quote:arwen173 schreef op 08 maart 2009 @ 11:26:
intiem, wat ik me vaak afvraag als ik jouw postings lees, hoe staat jouw vriend hierin? Wat is zijn rol in de opvoeding en hoeveel neemt hij van je over?
Los van wat ik wel of niet van je manier van opvoeden vind, hoop ik dat je inmiddels wel weet dat ik op een normale manier met je discussieer. Ik vind je trouwens wel verdomde eerlijke en met de billen bloot gaan, en dat waardeer ik erg.
We doen de opvoeding samen Arwen. Net als de meeste stellen dat doen neem ik aan?
Mijn vriend staat positief tegenover mij en is erg beschermend ten opzichte van zijn dochter. En blijkbaar is dat nog altijd een goede match. Want hoewel mijn vriend heel geduldig is (te geduldig soms naar mijn smaak), heeft hij geen principe bezwaar tegen een corrigerende tik. Hoewel hij dat trouwens wel had toen dochter nog niet geboren was. Terwijl ik daar toen niet ook al niet op tegen was.
Maar goed, in de praktijk voelt ook hij af en toe de wens om een grens duidelijk te maken en voelt hij zich daar niet schuldig om. Denk dan aan de situatie die iemand anders al omschreef: het schreeuwen in de auto. Dochter had ca. 1 maand geleden in de auto een driftbui en ze had iets nieuws ontdekt, nl. gillen. Reden van driftbui was dat haar op de creche een koekje beloofd was, terwijl hij haar net op kwam halen en het eten thuis al bijna klaar was. Dus toch maar vriendelijk bedankt voor het koekje en dochter was het daar begrijpelijk niet mee eens en kreeg een driftbui. Die heeft hij samen met leidster proberen op te lossen, maar het werkte niet. Toen dochter over schouder meegegooid en in de auto gezet. Maar toen het overging in het nieuwe trucje gillen en krijsen en geen waarschuwing daar tegenop gewassen was, heeft hij de driftbui gelijk gestopt met een tik op haar kont.
Dus met andere woorden: ook vriend deelt wel eens een zogenaamde corrigerende tik uit.
En verder doet en deed hij gewoon zijn aandeel en op momenten dat het erg nodig was, nam hij de zorg meer over van mij. Zoals ik dat ook wel eens doe/deed bij vriend.
Gewoon normaal dus Arwen.
intiem, wat ik me vaak afvraag als ik jouw postings lees, hoe staat jouw vriend hierin? Wat is zijn rol in de opvoeding en hoeveel neemt hij van je over?
Los van wat ik wel of niet van je manier van opvoeden vind, hoop ik dat je inmiddels wel weet dat ik op een normale manier met je discussieer. Ik vind je trouwens wel verdomde eerlijke en met de billen bloot gaan, en dat waardeer ik erg.
We doen de opvoeding samen Arwen. Net als de meeste stellen dat doen neem ik aan?
Mijn vriend staat positief tegenover mij en is erg beschermend ten opzichte van zijn dochter. En blijkbaar is dat nog altijd een goede match. Want hoewel mijn vriend heel geduldig is (te geduldig soms naar mijn smaak), heeft hij geen principe bezwaar tegen een corrigerende tik. Hoewel hij dat trouwens wel had toen dochter nog niet geboren was. Terwijl ik daar toen niet ook al niet op tegen was.
Maar goed, in de praktijk voelt ook hij af en toe de wens om een grens duidelijk te maken en voelt hij zich daar niet schuldig om. Denk dan aan de situatie die iemand anders al omschreef: het schreeuwen in de auto. Dochter had ca. 1 maand geleden in de auto een driftbui en ze had iets nieuws ontdekt, nl. gillen. Reden van driftbui was dat haar op de creche een koekje beloofd was, terwijl hij haar net op kwam halen en het eten thuis al bijna klaar was. Dus toch maar vriendelijk bedankt voor het koekje en dochter was het daar begrijpelijk niet mee eens en kreeg een driftbui. Die heeft hij samen met leidster proberen op te lossen, maar het werkte niet. Toen dochter over schouder meegegooid en in de auto gezet. Maar toen het overging in het nieuwe trucje gillen en krijsen en geen waarschuwing daar tegenop gewassen was, heeft hij de driftbui gelijk gestopt met een tik op haar kont.
Dus met andere woorden: ook vriend deelt wel eens een zogenaamde corrigerende tik uit.
En verder doet en deed hij gewoon zijn aandeel en op momenten dat het erg nodig was, nam hij de zorg meer over van mij. Zoals ik dat ook wel eens doe/deed bij vriend.
Gewoon normaal dus Arwen.
zondag 8 maart 2009 om 15:09
ik heb het instinctief reageren afgeleerd, voor mij werkt (heel ouderwets) de ogen dicht en tot tien tellen. Of ik creëer afstand tussen kind en ik. Dat is echt gedrag dat ik bewust heb moeten aanleren, het scheelt dat ik voor het baren heel veel met (probleem) kinderen heb gewerkt, dan weet je dat een primaire reactie volslagen contraproductief is.
ik ben blij dat ik dat al onder controle had, want ik ben ook geslagen vroeger
ik ben blij dat ik dat al onder controle had, want ik ben ook geslagen vroeger
zondag 8 maart 2009 om 15:31
Reden van driftbui was dat haar op de creche een koekje beloofd was, terwijl hij haar net op kwam halen en het eten thuis al bijna klaar was. Dus toch maar vriendelijk bedankt voor het koekje en dochter was het daar begrijpelijk niet mee eens en kreeg een driftbui. Die heeft hij samen met leidster proberen op te lossen, maar het werkte niet. Toen dochter over schouder meegegooid en in de auto gezet. Maar toen het overging in het nieuwe trucje gillen en krijsen en geen waarschuwing daar tegenop gewassen was, heeft hij de driftbui gelijk gestopt met een tik op haar kont.
Dit vind ik dus echt heel heel zielig en van de zotte. Sorry. Kind krijgt met reden een driftbui, het kind is iets belóófd. Wordt steeds gekker hier; ouderen mogen slaan, kinderen niet. Kinderen moeten beloftes nakomen, volwassenen niet.
Dit vind ik dus echt heel heel zielig en van de zotte. Sorry. Kind krijgt met reden een driftbui, het kind is iets belóófd. Wordt steeds gekker hier; ouderen mogen slaan, kinderen niet. Kinderen moeten beloftes nakomen, volwassenen niet.
zondag 8 maart 2009 om 15:32
quote:meds schreef op 08 maart 2009 @ 15:09:
ik heb het instinctief reageren afgeleerd, voor mij werkt (heel ouderwets) de ogen dicht en tot tien tellen. Of ik creëer afstand tussen kind en ik. Dat is echt gedrag dat ik bewust heb moeten aanleren, het scheelt dat ik voor het baren heel veel met (probleem) kinderen heb gewerkt, dan weet je dat een primaire reactie volslagen contraproductief is.
ik ben blij dat ik dat al onder controle had, want ik ben ook geslagen vroegerIk ga even op balkon sigaretje roken, helpt vooralsnog goed. Of vijf minuten in de negeermodus.
ik heb het instinctief reageren afgeleerd, voor mij werkt (heel ouderwets) de ogen dicht en tot tien tellen. Of ik creëer afstand tussen kind en ik. Dat is echt gedrag dat ik bewust heb moeten aanleren, het scheelt dat ik voor het baren heel veel met (probleem) kinderen heb gewerkt, dan weet je dat een primaire reactie volslagen contraproductief is.
ik ben blij dat ik dat al onder controle had, want ik ben ook geslagen vroegerIk ga even op balkon sigaretje roken, helpt vooralsnog goed. Of vijf minuten in de negeermodus.
zondag 8 maart 2009 om 15:38
Heb niet alles gelezen, maar las net wel dat je kinderen zelf moet laten uitzoeken bij huisdieren, tot hier en niet verder, omdat de dieren zelf wel zouden aangeven als genoeg genoeg is. Ik vind dit eng. Want dieren zijn geen mensen. En dieren zijn onvoorspelbaar. Ook katten. Dieren alleen bij kleine kinderen laten, ( helemaal kleine kinderen die bekend zijn met het pesten van deze dieren), vind ik gevaarlijk. Helaas uit eerste hand 2 verhalen van kindjes die behoorlijk zijn toegetakeld op deze manier. Een jongetje die een hap uit zijn wang heeft gehad van hun altijd zo vriendelijke lobbes. En een meisje die half blind is aan een van haar 2 ogen, omdat de kat ineens gemeen uithaalde.
Okee dat was mijn gedachtegang over de dieren. En dat ik vind dat kinderen wel degelijk respect en een dosis gezonde allertheid mogen hebben waar het huisdieren betreft. Het zijn geen gebruiksvoorwerpen, en ook geen mensen. Een dier is een dier, met andere instincten en andere reactievermogens. Ik zou eerder geneigd zijn ze dát verschil te leren.
Als ik zie dat een goede kennis van me haar honden mee naar bed neemt, en die kleine peuter er tussen in slaapt, dan denk ik waar in godsnaam ben je mee bezig. Ik vind het onhygienisch en levensgevaarlijk bovendien. Een hond hoort beneden in de mand. En een peuter boven in haar eigen bedje.
Maar goed ik draaf door
Enne, ik knijp mijn kinderen ook wel eens te hard in hun bovenarm als ik iets niet pik. Shoot me! Ik ben heel concequent én streng. Nee is nee. Klaar, einde oefening
En nee ik sla niet, ik corrigeer soms wel, voor de vorm. Ik kom uit een goed milieu, en ik zie en hoor van vrijwel alle ouders dat er wel eens een tikje wordt uitgedeeld. Meestal als de kinderen zo tussen de 2 en 4 zijn, de lastigste leeftijd wat dat betreft toch wel. Ga naar een willekeurig zwembad, speeltuinding of weet ik veel wat, en je ziet het gebeuren waar je naast staat. Daarmee keur ik het niet goed, maar daarmee geef ik wel aan dat het geen doodzonde is, en het gewoon wel eens kan voorkomen. En ik zou me dus echt niet schuldig voelen over een keer je kind hardhandig beetpakken, als je dit nu stelselmatig zou doen, en op den duur meer kracht zou moeten gaan gebruiken om je punt te maken, dán zou ik me wél zorgen gaan maken.
Voor nu denk ik belangrijk om je kind duidelijk te maken dat ie niet gaat lopen klieren met de hond, omdat de hond dat niet snapt en misschien wel eens per ongeluk hem heel hard kan gaan bijten ( en nu niet zeggen dat die van jullie dat nooooooit zou doen, want dat zeiden die ouders van dat pasgeboren doodgebeten baby'tje nml ook, dieren zijn gewoon altijd onvoorspelbaar, dat is hun natuur en die dien je te respecteren).
X
Okee dat was mijn gedachtegang over de dieren. En dat ik vind dat kinderen wel degelijk respect en een dosis gezonde allertheid mogen hebben waar het huisdieren betreft. Het zijn geen gebruiksvoorwerpen, en ook geen mensen. Een dier is een dier, met andere instincten en andere reactievermogens. Ik zou eerder geneigd zijn ze dát verschil te leren.
Als ik zie dat een goede kennis van me haar honden mee naar bed neemt, en die kleine peuter er tussen in slaapt, dan denk ik waar in godsnaam ben je mee bezig. Ik vind het onhygienisch en levensgevaarlijk bovendien. Een hond hoort beneden in de mand. En een peuter boven in haar eigen bedje.
Maar goed ik draaf door
Enne, ik knijp mijn kinderen ook wel eens te hard in hun bovenarm als ik iets niet pik. Shoot me! Ik ben heel concequent én streng. Nee is nee. Klaar, einde oefening
En nee ik sla niet, ik corrigeer soms wel, voor de vorm. Ik kom uit een goed milieu, en ik zie en hoor van vrijwel alle ouders dat er wel eens een tikje wordt uitgedeeld. Meestal als de kinderen zo tussen de 2 en 4 zijn, de lastigste leeftijd wat dat betreft toch wel. Ga naar een willekeurig zwembad, speeltuinding of weet ik veel wat, en je ziet het gebeuren waar je naast staat. Daarmee keur ik het niet goed, maar daarmee geef ik wel aan dat het geen doodzonde is, en het gewoon wel eens kan voorkomen. En ik zou me dus echt niet schuldig voelen over een keer je kind hardhandig beetpakken, als je dit nu stelselmatig zou doen, en op den duur meer kracht zou moeten gaan gebruiken om je punt te maken, dán zou ik me wél zorgen gaan maken.
Voor nu denk ik belangrijk om je kind duidelijk te maken dat ie niet gaat lopen klieren met de hond, omdat de hond dat niet snapt en misschien wel eens per ongeluk hem heel hard kan gaan bijten ( en nu niet zeggen dat die van jullie dat nooooooit zou doen, want dat zeiden die ouders van dat pasgeboren doodgebeten baby'tje nml ook, dieren zijn gewoon altijd onvoorspelbaar, dat is hun natuur en die dien je te respecteren).
X
zondag 8 maart 2009 om 15:39
Meds, ik heb even een topic voor je omhoog gehaald waarbij jij nogal specifieke uitspraken hebt gedaan over het niet kunnen genieten van je kinderen.
Ik vraag me gewoon af hoe je dat kunt rijmen met je kinderen geen schade berokkenen. Ik geloof nl. dat als je pertinent niet/amper kunt genieten van je kind(eren) op de lange termijn veel schadelijker is dan af en toe een corrigerende tik. Wat denk je dan dat je je kinderen voor boodschap meegeeft?
In plaats van keihard te oreren over wat anderen fout en verkeerd doen in jouw ogen, zou ik die energie liever in jezelf steken en proberen (al dan niet met professionele hulp) om weer een beetje te kunnen genieten van je leven met kinderen.
Ik doe bijvoorbeeld hard mijn best om positief in het leven met kind te staan en heb daar hulp bij. Daar schaam ik me niet voor. Maar ik hoor van jou alleen maar een hoop kritiek, terwijl ik denk, steek je hand in eigen boezem.
Voor het geval je het vergeten bent, dan is hier de link naar dat topic met bewuste uitspraken. Ik heb ze even omhoog gehaald zodat je er niet naar hoeft te zoeken.
link topic
Ik vraag me gewoon af hoe je dat kunt rijmen met je kinderen geen schade berokkenen. Ik geloof nl. dat als je pertinent niet/amper kunt genieten van je kind(eren) op de lange termijn veel schadelijker is dan af en toe een corrigerende tik. Wat denk je dan dat je je kinderen voor boodschap meegeeft?
In plaats van keihard te oreren over wat anderen fout en verkeerd doen in jouw ogen, zou ik die energie liever in jezelf steken en proberen (al dan niet met professionele hulp) om weer een beetje te kunnen genieten van je leven met kinderen.
Ik doe bijvoorbeeld hard mijn best om positief in het leven met kind te staan en heb daar hulp bij. Daar schaam ik me niet voor. Maar ik hoor van jou alleen maar een hoop kritiek, terwijl ik denk, steek je hand in eigen boezem.
Voor het geval je het vergeten bent, dan is hier de link naar dat topic met bewuste uitspraken. Ik heb ze even omhoog gehaald zodat je er niet naar hoeft te zoeken.
link topic
