Weinig tot geen belangstelling.

Denk dat je de verkeerde mensen om je heen hebt verzameld.

Ben nu 5 maanden thuis, zeer heftige tijd achter de rug, en ik blijf ook nog wel even thuis. In ieder geval had ik het er gister nog met mijn man over dat ik al mijn familie en vriendjes en vriendinnetjes wel kan zoenen omdat ik zo blij met ze ben! Ze bellen ontzettend vaak, ze komen langs wanneer dit kan, doen boodschappen wanneer nodig, koken wanneer nodig. Mijn beste vriendin draait wisselende diensten dus als zij overdag thuis zit komt ze wat sneller langs. Slechts één persoon is tegengevallen.

Graag gedaan Leeuwenwelp.

quote:leeuwenwelp schreef op 09 maart 2009 @ 16:56:

Beste rider,



Bedankt, wat je schreef vind ik ook, maar ik ga zo aan mezelf twijfelen, dat ik reacties van anderen wil horen.

Natuurlijk weet ik ook dat ik niet aan mezelf moet twijfelen, het is wat ik voel en vind.



Vervelend voor je zes maanden ziekbed, maar verhelderend, ik heb een gevoel wat je bedoeld, misschien heeft het met dit onderwerp te maken ?Ja, ik heb ontdekt dat er vrienden zijn die nauwelijks van zich laten horen en toch prima vrienden zijn, dat er vrienden zijn die teveel van zich laten horen, en dat je van sommige mensen beter afscheid kan nemen. Oh ja, en dat As the world turns enorm verslavend kan zijn

Ik zit momenteel in dezelfde situatie. En merk heel duidelijk welke mensen wel belangstelling hebben en welke niet.



Ik heb gelukkig wel mensen die me regelmatig bellen of mailen, vriendinnen die langskomen om te kijken hoe het gaat. En goed weten dat ik momenteel niks leuks met ze kan gaan doen, omdat dat gewoon niet gaat. Maakt ze niks uit, dan komen ze gewoon een middag theeleuten en kletsen.



Daarentegen mijn schoonouders, die zeggen dat ze op de hoogte gehouden willen worden, laten weinig van zich horen. Ik heb lang voor ze verzwegen dat ik iets mankeerde. En toen ik het uiteindelijk toch vertelde, werd me verweten dat ik ze eens wat eerder op de hoogte moest stellen, konden ze meeleven. Vervolgens komt er van hun kant uit dus helemaal niks.

Bij mij word nog volop onderzoek gedaan, en weten de artsen nog niet wat ik heb. Ik zit dus behoorlijk in onzekerheid, en heb veel pijn. Vorige week had ik weer een belangrijke afspraak bij een arts, dat wisten ze ook. Wordt er van tevoren gezegd dat ik hun maar moet bellen als ik daar geweest was.

Dat vertik ik dus, ik vind dat zij mij maar moeten bellen als ze willen weten wat er besproken is. Dat hebben ze tot vandaag dus nog niet gedaan.

Mijn familie belt wel, vriendinnen bellen me wel. Ik ga er geen moeite meer voor doen om hun op de hoogte te houden.



Leeuwenwelp: beterschap! Steek geen energie meer in mensen waarvoor jij niet belangrijk genoeg bent!

Een paar jaar geleden had ik mijn rechterhand gebroken. Ik heb niemand wat gevraagd, maar 1 vriendin kwam op de dag dat ik geopereerd zou worden zodat ik niet zelf hoefde te rijden. Mijn ouders zaten op dat moment in China dus die had ik niet van mijn ongeluk verteld om ze niet ongerust te maken. Tijdens mijn 'sabatical' dat ik lekker thuis kon doorbrengen met mijn gipshand is er verder eigenlijk bijna niemand langs geweest en dat maakte me ook niet uit. Het werd toen net voorjaar, dus ik heb heeeerlijk veel boeken gelezen op mijn ligstoel in de tuin en ging elke dag 'n flink eind wandelen. Vond 't eigenlijk juist wel zalig om even helemaal niets te moeten en de tijd voor mezelf te hebben.

quote:rider schreef op 09 maart 2009 @ 17:00:Ja, ik heb ontdekt dat er vrienden zijn die nauwelijks van zich laten horen en toch prima vrienden zijn, dat er vrienden zijn die teveel van zich laten horen, en dat je van sommige mensen beter afscheid kan nemen.



Ja, sommige mensen laten niet zoveel van zich horen, bij een paar kun je je hart uitstorten en voor weer anderen zet je het antwoordapparaat aan . Ik heb een halfjaar (grotendeels) thuisgezeten en er was een vriendin die regelmatig belde hoe het ging (en dan ècht), iemand die me afleidde voordat ik weer een 'cocktail' moest halen en weer één die maar af en toe eens mailde, maar wel exact bijhield wat er wanneer gebeurde. Alledrie op hun eigen manier waren ze goeie vrienden.



Na de eerste maand is de 'zieligheid' er wel vanaf en zul je zelf weer wat initiatief moeten nemen. Ik ging bijvoorbeeld elke dag wel een stukje wandelen en soms sprak ik dan af voor een kop koffie met iemand die in de buurt werkte. Was ik er lekker uit en kostte haar weinig tijd.