hellp en weer zwanger?

Dees, ik heb het ook gehad, bij mijn eerste kind, een zoon. Na 4 jaar durfden we pas weer aan een tweede te denken. Ben vantevoren bij de gyn. geweest om te vragen hoe en wat. Ze stelde me gerust dat ik uitgebreid gecontroleerd zou worden. Na 3 mnd was ik zwanger, voelde me goed. Alles ging goed, ging wel vaker op controle, in het Erasmus MC, en als ik een vraag of angst had, kon ik altijd bellen. Soms had ik dat, en als ik dan zomaar belde, vertelde ze me wat het kon zijn (als ik een pijntje had ofzo) en dat als ik het niet vertrouwde dat ik altijd langs mocht komen. Dat heb ik niet een keer gedaan buiten de controles om, want mijn pijntjes en angsten waren altijd opgelost na het bellen. Uiteindelijk 4 dgn voor de uitgerekende datum bevallen van een dochter, zonder hoge bloeddruk, en zonder HELLP. Toen was ik 27 jr. Ze lag in stuit, ondanks dat vroegen ze me of ik 'normaal' wilde proberen te bevallen, wat ik graag wilde (eerste met een keizersnee gehaald, bij 33 wkn, had groeiachterstand en was 1730 gram). Ze zeiden er wel bij, dat ze m'n litteken goed in de gaten zouden halen, omdat dit toch een zwakke plek in je buikwand/baarmoeder is. Mocht het scheuren/foutgaan, zouden ze onmiddelijk ingrijpen, en had ik niks meer te kiezen, dit heb ik natuurlijk geaccepteerd. Maar alles ging goed, was wel een lange bevalling, maar een van de mooiste dingen in mijn leven ooit. Gewoon het feit dat het ook normaal kon bij mij, en dat ik er wakker en wel bij was..geweldig!



Mijn eerste zoon was trouwens wel gezond, alleen veel te klein, heeft 6 wkn in het zknhuis gelegen, waarvan 4 in de couveuse, en mocht toen naar huis. Dochter is 4 dgn voor de uitgerekende datum geboren, woog 3300 gram. Nu is mijn zoon 16 en mijn dochter 11.



Mocht je nog vragen hebben, stel ze dan.



Groetjes!

Dit vergat ik nog: ik mocht zelfs bij de apotheek van die staafjes halen om op te plassen en dan kon ik zien of er eiwit in mijn urine zat, voor tussen de controles door. Ik moest ze wel zelf betalen, maar dat vond ik niet erg. Heb ze een paar keer gebruikt, niet te vaak, want ik vond dat het geen obsessie moest worden...

Ik heb bij de eerste pré eclampsie gehad, bij de tweede HELLP. Ik ben alleen een statistische uitzondering, aangezien het meestal bij een tweede zwangerschap stukken beter gaat dan bij een eerste zwangerschap.



Mij is verteld dat ik prima nog een keer zwanger mag worden, dan zou ik van tevoren wat controles moeten krijgen, medicijnen slikken tijdens de zwangerschap en dan gaven ze me een goede kans op een redelijk normale zwangerschap.



Maar mijn verhaal is anders dan het jouwe, ik had al weken een hoge bloeddruk, ben de eerste keer met 38 weken bevallen en dochter had een groeiachterstand en lag in de couveuse, de tweede keer met 30 weken een keizersnede gehad, zoon was 1050 gram en had dus ook een groeiachterstand.



Ik zou vooraf een gesprek vragen met de gyn. Wat zijn de risico's, wat raden ze je aan.

Ik heb ook Hellp gehad (zonder hoge bloeddruk), inclusief drie epilepsieaanvallen door de Hellp...zoontje is met ks gehaald met 31 +1, 24 cm lang en 1076 gram. Kleintje veel complicaties gehad (virus in bloed en 3x longontsteking), 11 weken ziekenhuis. Da's nu 2 jaar geleden.



Inmiddels 28 weken zwanger. Ze houden me goed in de gaten, slik preventief asperine (bloedverdunnend). Tot nu toe gaat alles goed (elke 2 weken groeiecho/check weerking navelstreng en placenta en controle poli) maarrrr.... genieten: no way! Ben als de dood dat het alsnog terugkomt, ook al zegt de gyn. dat de kans heel klein is (maar klein is niet-niet, zeg maar).



Heb een heel dubbel gevoel; aan de ene kant gaat het allemaal veel te snel (nog maar 12 weken!), aan de andere kant ben ik blij als alles achter de rug is....



Maar ja, als je wens voor een tweede groot is.... dan ga je er toch voor....



Heb uiteraard wel laten onderzoeken hoe groot de kans op herhaling was (5%), als het meer was geweest hadden wij het risico misschien ook te groot gevonden.



Wat ik wel merk, is dat ik nu pas doorkrijg wat er toen allemaal gebeurd is, en dat is nu heel confronterend. Als de gyn. telkens tegen de co-ass. vertelt wat voor uitzondering ik ben (aanvallen nog in het zh komt maar 1 of 2x / jaar voor), wordt het me pas echt duidelijk hoeveel mazzel wij allebei (babs en ik) hebben gehad en hoe het had kunnen aflopen. Met 27 weken heeft baby 2 zelfde gewicht als zoontje met geboorte (confronterend!, ff slikken/huilen e.d.)....rondje langs verloskamers, op kruipafstand van neonatologie waar zoontje lag...janken maar e.d. Alles komt weer boven...



Maar als je een goed gesprek aangaat in het zh en er een 'plan van aanpak' voor je gemaakt wordt en ze schatten je kansen goed in, dan zou ik er toch voor gaan als jullie voor je gevoel zover zijn! Tuurlijk is het best wel eng af en toe (bij alles wat je voelt; 'Oh god, is dit het?' maar misschien ga jij er wel veel beter mee om dan ik! En het gaat om het eindresultaat, toch? Maar ik ken je angst... hoe denkt je man erover?