Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 22 januari 2009 om 11:01
Hi1777, ik vind ook dat het bij mij niet zo erg is geweest. Terwijl er bij mij wel degelijk geestelijke mishandeling heeft plaatsgevonden en op het laatst ook echt ernstige lichamelijke mishandeling, waar ik nu, bijna 13 jaar na dato, nog steeds de gevolgen van ondervind. Maar zelfs nu ik dit typ lijkt het wel alsof ik dat over een ander zeg, want ik voel het nog steeds niet zo als het om mezelf gaat. Terwijl ik vaak met kippevel en tranen in mijn ogen dingen lees die de anderen schrijven, kan ik voor mezelf blijkbaar nog steeds niet helemaal goed inschatten hoe ernstig mijn situatie toen was.
Maar zoals Dubio ook al zegt, wat doet het ertoe? Dit soort dingen is nu eenmaal niet echt goed te vergelijken. Wat wel vergelijkbaar is, zijn de twijfels (aan jezelf, aan je relatie, moet je wel of niet opgeven, wat vinden anderen daarvan, doe je anderen daar niet mee tekort...) en het verleggen van je grenzen.
Maar zoals Dubio ook al zegt, wat doet het ertoe? Dit soort dingen is nu eenmaal niet echt goed te vergelijken. Wat wel vergelijkbaar is, zijn de twijfels (aan jezelf, aan je relatie, moet je wel of niet opgeven, wat vinden anderen daarvan, doe je anderen daar niet mee tekort...) en het verleggen van je grenzen.
donderdag 22 januari 2009 om 23:00
quote:hi1777 schreef op 22 januari 2009 @ 22:37:
dank je wel.
Ik ben nu teveel in de war en te emotioneel om echt iets te kunnen zeggen. ik hoop alleen dat het goed komt met me. ik weet alleen de weg niet.toen ik eenmaal weg wilde, kwam een mogelijkheid op mijn pad het te doen...
als het jou duidelijk is wat goed voor je is, hi1777, zul je ook mogelijkheden hebben/zien het te kunnen doen.
totdat je echt overtuigd bent van je eigen gelijk/kracht/mening lijkt de berg onbedwingbaar maar als je erop terugkijkt later als je weer in het dal bent lijkt de top niet meer zo hoog. hij is namelijk zo hoog als je hem zelf maakt.
dank je wel.
Ik ben nu teveel in de war en te emotioneel om echt iets te kunnen zeggen. ik hoop alleen dat het goed komt met me. ik weet alleen de weg niet.toen ik eenmaal weg wilde, kwam een mogelijkheid op mijn pad het te doen...
als het jou duidelijk is wat goed voor je is, hi1777, zul je ook mogelijkheden hebben/zien het te kunnen doen.
totdat je echt overtuigd bent van je eigen gelijk/kracht/mening lijkt de berg onbedwingbaar maar als je erop terugkijkt later als je weer in het dal bent lijkt de top niet meer zo hoog. hij is namelijk zo hoog als je hem zelf maakt.
donderdag 22 januari 2009 om 23:10
nu nog even mijn eigen wijsheid op mezelf los laten dat is moeilijker.
ik heb inderdaad jaren mijn kracht en mijn intelligentie erin gestoken alleen een relatie te hebben met mijn ex, hem kon het niet veel schelen, ik vocht voor ons, dacht ik maar er was geen ''ons'', hij gaf daar namelijk niets om.
ik wilde naar buiten toe niet laten zien hoe mis de relatie was.
het leek me beter dat ''men'' dacht dat we gelukkig waren.
we waren nooit gelukkig alleen, soms was ik het, soms hij maar meer ondanks dan door onze relatie.
hoewel of hij vaak gelukkig was, ik weet het niet, hij was vaak depressief en gedroeg me zo als ik dacht dat ik dat kon voorkomen, ik vermeed conflicten met hem en ging over mijn grenzen. ik dacht uit liefde maar het zal ook veel trots geweest zijn. ik wilde geen alleenstaande moeder worden, ik wilde bij iemand horen. nu weet ik dat je alleen beter af bent dan in slecht gezelschap.
ik heb inderdaad jaren mijn kracht en mijn intelligentie erin gestoken alleen een relatie te hebben met mijn ex, hem kon het niet veel schelen, ik vocht voor ons, dacht ik maar er was geen ''ons'', hij gaf daar namelijk niets om.
ik wilde naar buiten toe niet laten zien hoe mis de relatie was.
het leek me beter dat ''men'' dacht dat we gelukkig waren.
we waren nooit gelukkig alleen, soms was ik het, soms hij maar meer ondanks dan door onze relatie.
hoewel of hij vaak gelukkig was, ik weet het niet, hij was vaak depressief en gedroeg me zo als ik dacht dat ik dat kon voorkomen, ik vermeed conflicten met hem en ging over mijn grenzen. ik dacht uit liefde maar het zal ook veel trots geweest zijn. ik wilde geen alleenstaande moeder worden, ik wilde bij iemand horen. nu weet ik dat je alleen beter af bent dan in slecht gezelschap.
vrijdag 23 januari 2009 om 11:35
Gisterenavond ging het weer mis.
Ik had heel erg zijn liefde nodig, een arm om me heen.. iets. Maar hij was al gaan slapen (20.30) en ik ben dus even naar boven gegaan. Eerst gepraat. aangegeven dat ik me rot voelde. Toen weer naar beneden. hij kwam me niet achterna. Later weer naar boven en heb daar zo staan huilen. Zoveel emotie, ik voelde me zo ontzettend alleen en eenzaam. En hij keek er alleen maar naar. Dit heeft best lang geduurd, ik was opeens zo verslapt dat ik niet meer op mijn benen kon staan. Maar niets, hij deed helemaal niets.
Vanochtend belde hij.
Ik weet dat hij een trauma heeft (en niet dat zijn cavia is doodgegaan) en dat hij daar vaak flashbacks naar heeft. Hij vertelde dat hij dat gister weer had. Nu hij het zegt zie ik die symptomen ook wel maar toen niet. Hij vertelde dat hij het zich vanochtend had gerealiseerd en dat hij ontzettend heeft moeten huilen. Hij heeft het daar ook zwaar mee.
Zijn trauma is niet niets, het is er nog wel even. Hij is wel in therapie maar toch is het niet binnen afzienbare tijd opgelost. Hiervoor was hij echt de geweldigste man op aarde en zonder traumaflashback is hij dat ook. Ik kan hem toch niet in de steek laten op dit moment? Maar ik kan toch ook niet bij hem blijven als hij mij bovenstaande kan aandoen? Maar hij deed het mij niet aan, in zijn hoofd zat een andere situatie, ik was er niet eens.
Maar ik was en ben er dus wel, behoorlijk gekwetst en eenzaam.
Het is zo dubbel. Het is toch " in goede en in slechte tijden? "
Hij liet mij ook niet in de steek toen ik hartstikke ziek was, we veel ziekenhuizen van binnen zagen en hij me moest verzorgen.
Dat was voor hem ook een hele zware tijd. We woonden toen nog niet eens samen. (deels, toen het beter ging zijn we gaan samenwonen, daarna is het weer misgegaan).
wat denken jullie van dit verhaal?
Ik had heel erg zijn liefde nodig, een arm om me heen.. iets. Maar hij was al gaan slapen (20.30) en ik ben dus even naar boven gegaan. Eerst gepraat. aangegeven dat ik me rot voelde. Toen weer naar beneden. hij kwam me niet achterna. Later weer naar boven en heb daar zo staan huilen. Zoveel emotie, ik voelde me zo ontzettend alleen en eenzaam. En hij keek er alleen maar naar. Dit heeft best lang geduurd, ik was opeens zo verslapt dat ik niet meer op mijn benen kon staan. Maar niets, hij deed helemaal niets.
Vanochtend belde hij.
Ik weet dat hij een trauma heeft (en niet dat zijn cavia is doodgegaan) en dat hij daar vaak flashbacks naar heeft. Hij vertelde dat hij dat gister weer had. Nu hij het zegt zie ik die symptomen ook wel maar toen niet. Hij vertelde dat hij het zich vanochtend had gerealiseerd en dat hij ontzettend heeft moeten huilen. Hij heeft het daar ook zwaar mee.
Zijn trauma is niet niets, het is er nog wel even. Hij is wel in therapie maar toch is het niet binnen afzienbare tijd opgelost. Hiervoor was hij echt de geweldigste man op aarde en zonder traumaflashback is hij dat ook. Ik kan hem toch niet in de steek laten op dit moment? Maar ik kan toch ook niet bij hem blijven als hij mij bovenstaande kan aandoen? Maar hij deed het mij niet aan, in zijn hoofd zat een andere situatie, ik was er niet eens.
Maar ik was en ben er dus wel, behoorlijk gekwetst en eenzaam.
Het is zo dubbel. Het is toch " in goede en in slechte tijden? "
Hij liet mij ook niet in de steek toen ik hartstikke ziek was, we veel ziekenhuizen van binnen zagen en hij me moest verzorgen.
Dat was voor hem ook een hele zware tijd. We woonden toen nog niet eens samen. (deels, toen het beter ging zijn we gaan samenwonen, daarna is het weer misgegaan).
wat denken jullie van dit verhaal?
vrijdag 23 januari 2009 om 22:13
Heb alleen de laatste post gelezen, Hi, en wil daar alvast op reageren.
Wat ik mis in je verhaal is dat hij naderhand terugkomt op jóuw verdriet.
Hij vraagt ruimte voor zijn verdriet, en dat mag. Toch had hij kunnen weten dat jij ook nog met het één en ander zat.
Wat heeft hij daarmee gedaan?
U roept, wij draaien zodra u roept, hoeft niet, in een relatie. Maar je verdriet totaal negeren lijkt me ook niet gezond.
Wat ik mis in je verhaal is dat hij naderhand terugkomt op jóuw verdriet.
Hij vraagt ruimte voor zijn verdriet, en dat mag. Toch had hij kunnen weten dat jij ook nog met het één en ander zat.
Wat heeft hij daarmee gedaan?
U roept, wij draaien zodra u roept, hoeft niet, in een relatie. Maar je verdriet totaal negeren lijkt me ook niet gezond.
vrijdag 23 januari 2009 om 22:47
Ik zou aan het verhaal van Mamzelle toe willen voegen, dat jij ook een aantal dingen verwacht van hem. Dingen die misschien helemaal niet duidelijk zijn voor hem. Een voorbeeld, toen jij naar beneden liep, heb je toen tegen hem gezegd dat je het prettig zou vinden wanneer hij mee zou gaan?
Buiten de emoties die jij had gisteren, mis ik eigenlijk waar het over ging. Is dit niet iets waar jij eerst eens zelf mee aan de slag moet? Jouw emoties die op de loop gaan en je verwachtingen van hem?
Buiten de emoties die jij had gisteren, mis ik eigenlijk waar het over ging. Is dit niet iets waar jij eerst eens zelf mee aan de slag moet? Jouw emoties die op de loop gaan en je verwachtingen van hem?
zaterdag 24 januari 2009 om 21:34
Hi, ik denk dat je reëel moet zijn over wat je van je vriend kan verwachten. Hij is in therapie, werkt aan verbetering. Maar dat heeft tijd nodig en dat weet je ook. Daar kun je niets aan veranderen. Wat je wel kan veranderen, is wat jij (nu) van hem verwacht. Als je je rot voelt en een arm om je heen nodig hebt en hij kan je dat op dat moment niet geven, dan moet je misschien kijken of je bij iemand anders terechtkan. Jullie hebben het nu allebei blijkbaar af en toe nodig om te ontvangen en kunnen niet altijd evenveel geven. Maar je kan ook buiten je relatie zoeken als je niet bij elkaar terechtkunt.
Plichts- en schuldgevoel zijn geen goede raadgevers als het gaat om je relatie.
Plichts- en schuldgevoel zijn geen goede raadgevers als het gaat om je relatie.
Ga in therapie!
zondag 1 februari 2009 om 15:41
zondag 1 februari 2009 om 21:21
He lieve Iseo!
Wat een geweldig bericht. Hartstikke goed lieverd! Lekker gevoel zal dat geven, je p binnen! Super.
Ik ben inmiddels gesetteld in mijn nieuwe huis, 6 maanden na de breuk dan ook eindelijk fysiek uit elkaar. Ik ben er blij mee, maar het is ook vreemd. Ik was gewend dat hij er altijd was, en vooral de laatste maanden hadden we een manier gevonden om samen te leven die best ok was. Dus nu is het best een pittig gevoel om er alleen voor te staan. Het is echt alleen. Ookal heb ik een nieuwe liefde. Want dit huishouden van mij met mijn dochters is iets van ons 3-en. Ik wil dat in ieder geval de komende tijd zo houden. Samenwonen is echt een brug ver weg. Ik moet eerst mijn relatie met ex nog verwerken en heb het gevoel dat ik dat nu pas kan doen nu ik fysiek afstand heb. Ik vind het best heel spannend hoe het gaat lopen de komende tijd. Ik merk dat ik best wat labiel ben, logisch wel, maar toch. Ik ben eigenlijk een heel stabiel en positief persoon dus wil dat graag zo houden, haha. Maar wel moet ik die verwerking door, ik hoop dat ik mezelf daarvoor de tijd geef.
Met mijn dochters gaat het goed, ze zijn vrolijk en gezellig en praten af en toe over de scheiding. Ik heb echt het idee dat we het voor hun goed aanpakken.
Dertigmin, goed om te horen!! Vertel eens wat meer!!
Hi777, moeilijk hoor, jouw sitauatie. Maar het feit dat je zijn gedrag kunt verklaren en begrijpen wil niet zeggen dat het voor jou prettig is en dat je er niets mee moet. Ik begreep mijn ex ook zo goed, moeilijke jeugd enzo.....maar wat schoot ik daar uiteindelijk mee op? Dus ik denk met als Pom dat je ook aan hem zult moeten laten weten wat je verwacht of wilt van hem.
Wat een geweldig bericht. Hartstikke goed lieverd! Lekker gevoel zal dat geven, je p binnen! Super.
Ik ben inmiddels gesetteld in mijn nieuwe huis, 6 maanden na de breuk dan ook eindelijk fysiek uit elkaar. Ik ben er blij mee, maar het is ook vreemd. Ik was gewend dat hij er altijd was, en vooral de laatste maanden hadden we een manier gevonden om samen te leven die best ok was. Dus nu is het best een pittig gevoel om er alleen voor te staan. Het is echt alleen. Ookal heb ik een nieuwe liefde. Want dit huishouden van mij met mijn dochters is iets van ons 3-en. Ik wil dat in ieder geval de komende tijd zo houden. Samenwonen is echt een brug ver weg. Ik moet eerst mijn relatie met ex nog verwerken en heb het gevoel dat ik dat nu pas kan doen nu ik fysiek afstand heb. Ik vind het best heel spannend hoe het gaat lopen de komende tijd. Ik merk dat ik best wat labiel ben, logisch wel, maar toch. Ik ben eigenlijk een heel stabiel en positief persoon dus wil dat graag zo houden, haha. Maar wel moet ik die verwerking door, ik hoop dat ik mezelf daarvoor de tijd geef.
Met mijn dochters gaat het goed, ze zijn vrolijk en gezellig en praten af en toe over de scheiding. Ik heb echt het idee dat we het voor hun goed aanpakken.
Dertigmin, goed om te horen!! Vertel eens wat meer!!
Hi777, moeilijk hoor, jouw sitauatie. Maar het feit dat je zijn gedrag kunt verklaren en begrijpen wil niet zeggen dat het voor jou prettig is en dat je er niets mee moet. Ik begreep mijn ex ook zo goed, moeilijke jeugd enzo.....maar wat schoot ik daar uiteindelijk mee op? Dus ik denk met als Pom dat je ook aan hem zult moeten laten weten wat je verwacht of wilt van hem.
zondag 1 februari 2009 om 21:31
quote:dubiootje schreef op 21 januari 2009 @ 23:40:
Lovingangels, sterk zijn kan ook een zwakte zijn in zo'n relatie. Dat zie je aan de sterke vrouwen die hier schrijven. Je moet trouwens sterk zijn om zo'n relatie vol te houden en toch op de een of andere manier overeind te blijven. Maar doordat je veel kan hebben, kun je ook geneigd zijn veel te veel te accepteren.
Sterk zijn is wat mij betreft niet hetzelfde als onkwetsbaar zijn. Het is misschien juist het tegenovergestelde: jezelf kwetsbaar durven opstellen, risico's durven lopen, jezelf durven blootgeven. Omdat je weet dat je een sterke basis hebt, zelfvertrouwen en een gezond gevoel van eigenwaarde, die je er weer bovenop helpen als iemand je kwetst. Omdat je weet, met andere woorden, dat je op jezelf kan vertrouwen, ook als je dat op een ander niet kan.
Sterk zijn is niet: een muur optrekken om mensen buiten te houden, zodat niemand dicht genoeg in de buurt komt om je te raken. Met zo'n muur hoef je niet eens sterk te zijn: de muur beschermt je wel. Maar die muur houdt niet alleen mensen buiten, maar jou ook binnen. Het is een extern verdedingsmechanisme, geen innerlijke kracht.
Hi777, ik heb net als jij de neiging te bagatelliseren wat er bij mij gebeurd is. Er was nooit fysiek of seksueel geweld. Ik ben nooit uitgescholden of met woorden vernederd. Maar psychisch geweld en onderdrukking waren er zeker wel. Ik zal niet zeggen dat dat minder erg is dan fysiek geweld; waarschijnlijk is het juist erger.
Maar dat doet er niet toe. Het heeft weinig zin je met anderen te vergelijken en te bedenken bij wie het erger was, toch? Het gaat om jóuw leven.
Lieve Duub, deze tekst van jou is zo waar en zo herkenbaar voor mij. Ik zie mezelf ook als sterk, net als mensen in mijn omgeving. Heb me lang afgevraagd waarom ik dan toch in deze relatie bleef. Omdat ik dacht dat het me wel zou lukken, dat ik liefde voor 2 zou hebben.
Ook ik denk dat wat ik heb meegemaakt lang zo erg niet is als wat de 'rest' hier heeft meegemaakt.Hoewel, uitgescholden ben ik wel, dat is dan weer erger dan bij jou Duub . Ach ja, inmiddels weet ik dat dit hèt criterium is om hier mee te schrijven,
Ook ik vind jou een zeer intelligente vrouw, jouw schrijfsels hier daar kan ik niet aan tippen! Daarnaast ben je ook nog eens erg lief
Hoe gaat het nu met je meisjes???
Lovingangels, sterk zijn kan ook een zwakte zijn in zo'n relatie. Dat zie je aan de sterke vrouwen die hier schrijven. Je moet trouwens sterk zijn om zo'n relatie vol te houden en toch op de een of andere manier overeind te blijven. Maar doordat je veel kan hebben, kun je ook geneigd zijn veel te veel te accepteren.
Sterk zijn is wat mij betreft niet hetzelfde als onkwetsbaar zijn. Het is misschien juist het tegenovergestelde: jezelf kwetsbaar durven opstellen, risico's durven lopen, jezelf durven blootgeven. Omdat je weet dat je een sterke basis hebt, zelfvertrouwen en een gezond gevoel van eigenwaarde, die je er weer bovenop helpen als iemand je kwetst. Omdat je weet, met andere woorden, dat je op jezelf kan vertrouwen, ook als je dat op een ander niet kan.
Sterk zijn is niet: een muur optrekken om mensen buiten te houden, zodat niemand dicht genoeg in de buurt komt om je te raken. Met zo'n muur hoef je niet eens sterk te zijn: de muur beschermt je wel. Maar die muur houdt niet alleen mensen buiten, maar jou ook binnen. Het is een extern verdedingsmechanisme, geen innerlijke kracht.
Hi777, ik heb net als jij de neiging te bagatelliseren wat er bij mij gebeurd is. Er was nooit fysiek of seksueel geweld. Ik ben nooit uitgescholden of met woorden vernederd. Maar psychisch geweld en onderdrukking waren er zeker wel. Ik zal niet zeggen dat dat minder erg is dan fysiek geweld; waarschijnlijk is het juist erger.
Maar dat doet er niet toe. Het heeft weinig zin je met anderen te vergelijken en te bedenken bij wie het erger was, toch? Het gaat om jóuw leven.
Lieve Duub, deze tekst van jou is zo waar en zo herkenbaar voor mij. Ik zie mezelf ook als sterk, net als mensen in mijn omgeving. Heb me lang afgevraagd waarom ik dan toch in deze relatie bleef. Omdat ik dacht dat het me wel zou lukken, dat ik liefde voor 2 zou hebben.
Ook ik denk dat wat ik heb meegemaakt lang zo erg niet is als wat de 'rest' hier heeft meegemaakt.Hoewel, uitgescholden ben ik wel, dat is dan weer erger dan bij jou Duub . Ach ja, inmiddels weet ik dat dit hèt criterium is om hier mee te schrijven,
Ook ik vind jou een zeer intelligente vrouw, jouw schrijfsels hier daar kan ik niet aan tippen! Daarnaast ben je ook nog eens erg lief
Hoe gaat het nu met je meisjes???
vrijdag 6 februari 2009 om 17:52
Je moet trouwens sterk zijn om zo'n relatie vol te houden en toch op de een of andere manier overeind te blijven. Maar doordat je veel kan hebben, kun je ook geneigd zijn veel te veel te accepteren.
Sterk zijn is wat mij betreft niet hetzelfde als onkwetsbaar zijn. Het is misschien juist het tegenovergestelde: jezelf kwetsbaar durven opstellen, risico's durven lopen, jezelf durven blootgeven. Omdat je weet dat je een sterke basis hebt, zelfvertrouwen en een gezond gevoel van eigenwaarde, die je er weer bovenop helpen als iemand je kwetst. Omdat je weet, met andere woorden, dat je op jezelf kan vertrouwen, ook als je dat op een ander niet kan.
Sterk zijn is niet: een muur optrekken om mensen buiten te houden, zodat niemand dicht genoeg in de buurt komt om je te raken. Met zo'n muur hoef je niet eens sterk te zijn: de muur beschermt je wel. Maar die muur houdt niet alleen mensen buiten, maar jou ook binnen. Het is een extern verdedingsmechanisme, geen innerlijke kracht.
Jeetje Dubiootje... Wat heb je dit ontzettend mooi omschreven.. Ik heb het wel 10 keer nagelezen, zo waar!
Is het goed dat ik het naar mijn eigen topic kopieer?
Liefs Goes.
Sterk zijn is wat mij betreft niet hetzelfde als onkwetsbaar zijn. Het is misschien juist het tegenovergestelde: jezelf kwetsbaar durven opstellen, risico's durven lopen, jezelf durven blootgeven. Omdat je weet dat je een sterke basis hebt, zelfvertrouwen en een gezond gevoel van eigenwaarde, die je er weer bovenop helpen als iemand je kwetst. Omdat je weet, met andere woorden, dat je op jezelf kan vertrouwen, ook als je dat op een ander niet kan.
Sterk zijn is niet: een muur optrekken om mensen buiten te houden, zodat niemand dicht genoeg in de buurt komt om je te raken. Met zo'n muur hoef je niet eens sterk te zijn: de muur beschermt je wel. Maar die muur houdt niet alleen mensen buiten, maar jou ook binnen. Het is een extern verdedingsmechanisme, geen innerlijke kracht.
Jeetje Dubiootje... Wat heb je dit ontzettend mooi omschreven.. Ik heb het wel 10 keer nagelezen, zo waar!
Is het goed dat ik het naar mijn eigen topic kopieer?
Liefs Goes.
vrijdag 6 februari 2009 om 23:32
Is goed hoor Goes 
Graag gedaan!
Lieve Zonnepitje, bedankt voor je lieve woorden Met mijn meisjes gaat het goed. Ze zitten goed in hun vel, dat zie je gewoon. Wel heb ik het idee dat er dingen zijn waar ze mee zitten en waar ze niet met mij over praten. Ik ga nu dus met ze naar de psycholoog en hoop dat ze met een neutrale derde wel praten. Ik denk dat dat hun goed zal doen.
Ambroos, hoe gaat het nu met jou? Nog steeds zo druk met de studie? Heb je al kunnen nadenken over wat je wilt doen?
Graag gedaan!Lieve Zonnepitje, bedankt voor je lieve woorden Met mijn meisjes gaat het goed. Ze zitten goed in hun vel, dat zie je gewoon. Wel heb ik het idee dat er dingen zijn waar ze mee zitten en waar ze niet met mij over praten. Ik ga nu dus met ze naar de psycholoog en hoop dat ze met een neutrale derde wel praten. Ik denk dat dat hun goed zal doen.
Ambroos, hoe gaat het nu met jou? Nog steeds zo druk met de studie? Heb je al kunnen nadenken over wat je wilt doen?
Ga in therapie!
zaterdag 7 februari 2009 om 11:45
Iseo, gefeliciteerd met je P! Verder ook alles goed?
Dubiootje, met mij gaat het goed. Ik heb mijn droomstage voor 90 % zekerheid binnen, volgende week hoor ik het definitief. Ik heb net mijn tentamens achter de rug, dus het is nu hopelijk iets minder druk. Ik zit nog heel erg in twee strijd maar ik heb voor mezelf besloten dat ik voor eind februari een beslissing ga nemen en dat dan ook echt ga doen.
Fijn dat het goed gaat met je meisjes! En hoe gaat het met jou?
Veel liefs
Dubiootje, met mij gaat het goed. Ik heb mijn droomstage voor 90 % zekerheid binnen, volgende week hoor ik het definitief. Ik heb net mijn tentamens achter de rug, dus het is nu hopelijk iets minder druk. Ik zit nog heel erg in twee strijd maar ik heb voor mezelf besloten dat ik voor eind februari een beslissing ga nemen en dat dan ook echt ga doen.
Fijn dat het goed gaat met je meisjes! En hoe gaat het met jou?
Veel liefs
zaterdag 7 februari 2009 om 19:32
Met mij gaat het ook wel goed hoor. Soms blijft het zwaar, maar ik maak toch steeds stapjes vooruit. Ondertussen probeer ik gewoon een zo leuk mogelijk leven te hebben
Spannend en leuk dat je je droomstage bijna rond hebt! Ik weet niet of je hier wilt schrijven wat je studeert en om wat voor stage het gaat?
Eind februari is best snel. Waarom heb je jezelf een deadline gesteld?
liefs,
dubio
Spannend en leuk dat je je droomstage bijna rond hebt! Ik weet niet of je hier wilt schrijven wat je studeert en om wat voor stage het gaat?
Eind februari is best snel. Waarom heb je jezelf een deadline gesteld?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 8 februari 2009 om 18:49
quote:dubiootje schreef op 07 februari 2009 @ 19:32:
Met mij gaat het ook wel goed hoor. Soms blijft het zwaar, maar ik maak toch steeds stapjes vooruit. Ondertussen probeer ik gewoon een zo leuk mogelijk leven te hebben
Spannend en leuk dat je je droomstage bijna rond hebt! Ik weet niet of je hier wilt schrijven wat je studeert en om wat voor stage het gaat?
Eind februari is best snel. Waarom heb je jezelf een deadline gesteld?
liefs,
dubio
Een paar kleine stapjes betekend toch vooruitgang, dat is alleen maar heel erg mooi!
Ik studeer Pedagogiek en de stage houdt in dat ik coordinator word van een groot programma om de interactie tussen moeders en kinderen te verbeteren. Alle taken binnen deze stage vind ik geweldig dus dat is een leuk vooruitzicht voor mijn laatste jaar.
Ik heb mezelf een deadline gesteld omdat het nu continue op de achtergrond blijft doorzeuren, het laat me niet los. Ik wil op de een of andere manier gewoon wat rust vinden en ik denk dat ik dat krijg door deze maand de knoop door te hakken. Ik praat er heel veel over met mijn beste vriendin en mijn vriend en familie en het is goed om zoveel meningen te horen.
Met mij gaat het ook wel goed hoor. Soms blijft het zwaar, maar ik maak toch steeds stapjes vooruit. Ondertussen probeer ik gewoon een zo leuk mogelijk leven te hebben
Spannend en leuk dat je je droomstage bijna rond hebt! Ik weet niet of je hier wilt schrijven wat je studeert en om wat voor stage het gaat?
Eind februari is best snel. Waarom heb je jezelf een deadline gesteld?
liefs,
dubio
Een paar kleine stapjes betekend toch vooruitgang, dat is alleen maar heel erg mooi!
Ik studeer Pedagogiek en de stage houdt in dat ik coordinator word van een groot programma om de interactie tussen moeders en kinderen te verbeteren. Alle taken binnen deze stage vind ik geweldig dus dat is een leuk vooruitzicht voor mijn laatste jaar.
Ik heb mezelf een deadline gesteld omdat het nu continue op de achtergrond blijft doorzeuren, het laat me niet los. Ik wil op de een of andere manier gewoon wat rust vinden en ik denk dat ik dat krijg door deze maand de knoop door te hakken. Ik praat er heel veel over met mijn beste vriendin en mijn vriend en familie en het is goed om zoveel meningen te horen.
