Relaties
alle pijlers
man heeft gevoelens voor een collega. Nog samen op vakantie?
vrijdag 20 juli 2018 om 19:21
Hallo, ik had nooit nooit nooit gedacht dat ik hier een topic over zou openen, omdat het zo'n beetje het allerverste scenario is wat ik in mijn hoofd kon halen als ik denk aan mijn relatie.
Mijn man en ik zijn 25 jaar samen, sinds ons 19e en 20e. Wij hebben 2 inmiddels grotere kinderen en vandaag hebben wij elkaar een brief geschreven. Op met name het verzoek van mijn man, omdat hij al een tijdje last heeft van de verzuring binnen onze relatie. En daar wilde hij het over hebben.
Ik heb dus zijn brief gelezen, waarin hij mij bekende al een tijd (anderhalf jaar) de vonk of chemie te zijn verloren voor mij en inmiddels geraakt te zijn door een vrouwelijke collega van hem. Dit viel voor mij precies als een puzzelstukje op z'n plek. Maar tevens wist ik niet wat voor donkere wolk zich zo plotseling en onaangekondigd boven mijn hoofd begaf.
Ik heb gehuild. En geschreeuwd vandaag.
We zijn gaan wandelen en tijdens het wandelen vertelde hij meer. Blijkt dus dat hij denkt niet per se door mij of door hem een crush te zijn gaan voelen voor zijn collega. Maar doordat hij het gevoel heeft al langer niet echt gelukkig te zijn. Hij weet niet waarom, denkt dat het misschien een midlife crisis is. Zegt ook nooit over de schreef te zijn gegaan met zijn collega. Maar ze hebben wel naar elkaar opgebiecht hetzelfde te voelen. Als sinds november dit jaar. Ze hebben intens app contact gehad met elkaar en dat vond ik al die tijd al vreemd. Heb ook wel eens gevraagd of hij meer voelde voor haar. Maar dat werd steeds weggewuifd met natuurlijk niet. En je hoeft nergens onzeker over te zijn.
Blijkt dat ik toch zo gek niet was.
Ik ben zo ontzettend onthutst. Voel me een vreemde in dit verhaal. Heb het gevoel alsof het een slechte grap is en ik in een of andere rare filmscene ben beland. Maar goed, hoe dan ook zouden wij dit weekend samen vertrekken voor een paar dagen weg en ik wil helemaal niks nu. Ik wil niet bij hem zijn, niet door hem getroost worden, niet samen in 1 bed liggen.
Wat doe je in zo'n situatie? Wat mag ik van mijn man verwachten? Wat doe ik hier in godsnaam mee?
Mijn man en ik zijn 25 jaar samen, sinds ons 19e en 20e. Wij hebben 2 inmiddels grotere kinderen en vandaag hebben wij elkaar een brief geschreven. Op met name het verzoek van mijn man, omdat hij al een tijdje last heeft van de verzuring binnen onze relatie. En daar wilde hij het over hebben.
Ik heb dus zijn brief gelezen, waarin hij mij bekende al een tijd (anderhalf jaar) de vonk of chemie te zijn verloren voor mij en inmiddels geraakt te zijn door een vrouwelijke collega van hem. Dit viel voor mij precies als een puzzelstukje op z'n plek. Maar tevens wist ik niet wat voor donkere wolk zich zo plotseling en onaangekondigd boven mijn hoofd begaf.
Ik heb gehuild. En geschreeuwd vandaag.
We zijn gaan wandelen en tijdens het wandelen vertelde hij meer. Blijkt dus dat hij denkt niet per se door mij of door hem een crush te zijn gaan voelen voor zijn collega. Maar doordat hij het gevoel heeft al langer niet echt gelukkig te zijn. Hij weet niet waarom, denkt dat het misschien een midlife crisis is. Zegt ook nooit over de schreef te zijn gegaan met zijn collega. Maar ze hebben wel naar elkaar opgebiecht hetzelfde te voelen. Als sinds november dit jaar. Ze hebben intens app contact gehad met elkaar en dat vond ik al die tijd al vreemd. Heb ook wel eens gevraagd of hij meer voelde voor haar. Maar dat werd steeds weggewuifd met natuurlijk niet. En je hoeft nergens onzeker over te zijn.
Blijkt dat ik toch zo gek niet was.
Ik ben zo ontzettend onthutst. Voel me een vreemde in dit verhaal. Heb het gevoel alsof het een slechte grap is en ik in een of andere rare filmscene ben beland. Maar goed, hoe dan ook zouden wij dit weekend samen vertrekken voor een paar dagen weg en ik wil helemaal niks nu. Ik wil niet bij hem zijn, niet door hem getroost worden, niet samen in 1 bed liggen.
Wat doe je in zo'n situatie? Wat mag ik van mijn man verwachten? Wat doe ik hier in godsnaam mee?
zaterdag 4 augustus 2018 om 00:09
Omdat hij er niet aan PROBEERT te denken? Sterkte lieve Diyer. Ik gun je zo dat het goed komt.diyer schreef: ↑03-08-2018 23:41Dat is moeilijk te zeggen Bim. Mijn man ziet en spreekt haar nu niet (nog steeds vakantie) en focust zich sterk op mij en onze relatie. Hij geeft geen aandacht aan het zaadje dat collega heet. Maar het is niet te zeggen hoe hij zich voelt als hij haar weer ziet. Hij mist haar nu niet, zegt hij. Maar hij zegt ook dat dat komt omdat hij er niet aan probeert te denken.
zaterdag 4 augustus 2018 om 11:17
Ben je niet (terecht of onterecht) ontzettend kwaad op je man?diyer schreef: ↑03-08-2018 11:41Klopt. En dat is ook het vervelende aan de hele situatie. Mijn man is zijn last die hij de afgelopen twee jaar in stilte met zich meedroeg kwijt en hij voelt dat letterlijk zijn schouders weer vrijgekomen zijn. Hij kan weer ademhalen, weer vrij denken en is stappen voor op mij.
Ik heb daarentegen net het gevoel dat ik sinds een kleine 2 weken een enorme vuilnisbelt over mijn schutting in mijn mooie tuin gedonderd heb gekregen en dat moet ik maar zien op te ruimen. Ik voel dus allesbehalve lucht en vrij ademen.
Dat hij jou hier mee opzadelt en zelf weer 'lekker kan ademen'
Frankly my dear, I don"t give a damn
zaterdag 4 augustus 2018 om 13:43
Dankjulliewel voor de lieve woorden. En gelukkig dat jullie het mee vinden vallen. Man en kinderen vinden het ook nog steeds wennen.
Nee, ik ben niet ontzettend kwaad Calvijn. Dat is nu eenmaal hoe het werkt, ook al vind ik dat helemaal niet leuk. Ik weet dat het zo werkt, omdat ik zelf ook wel eens in onze relatie oplopend gefrustreert ben geweest en dit in een boze bui tegen mijn man heb gezegd. En toen voelde het voor mij ook alsof er een last van me was afgevallen, terwijl mijn man met de rotzooi zat die ik op zijn bordje gedumpt had.
Nu is dit wel even veel heftiger, maar het is niet raar dat je echt gebukt kunt gaan onder dat soort gevoelens en eindelijk lucht voelt als je er na zo lang woorden aan geeft.
Dus nee, ik baal wel, maar ik snap ook dat dat nu eenmaal zo werkt.
Nee, ik ben niet ontzettend kwaad Calvijn. Dat is nu eenmaal hoe het werkt, ook al vind ik dat helemaal niet leuk. Ik weet dat het zo werkt, omdat ik zelf ook wel eens in onze relatie oplopend gefrustreert ben geweest en dit in een boze bui tegen mijn man heb gezegd. En toen voelde het voor mij ook alsof er een last van me was afgevallen, terwijl mijn man met de rotzooi zat die ik op zijn bordje gedumpt had.
Nu is dit wel even veel heftiger, maar het is niet raar dat je echt gebukt kunt gaan onder dat soort gevoelens en eindelijk lucht voelt als je er na zo lang woorden aan geeft.
Dus nee, ik baal wel, maar ik snap ook dat dat nu eenmaal zo werkt.
zaterdag 4 augustus 2018 om 13:51
Man is vanmiddag met de kinderen weg naar zijn familie wegens een verjaardag en ik ben met een smoes thuis. Zijn ouders weten iig waarom ik niet mee ben.
Verder heb ik de afgelopen dagen de stoute schoenen aangetrokken en een vrouw die ik al langer ken, maar nooit mee heb afgesproken, een berichtje gestuurd of ze het leuk vond om af te spreken. Ze reageerde heel enthousiast, dus dat is fijn. Ik moet toch echt werken aan wat meer leuke mensen kennen dichterbij huis. Het gekke is dat ik dit niet snel doe in een relatie. Maar als ik alleen ben, dan lukt het me doorgaans wel en dan dóe ik het ook. Waarom doe ik dat niet als ik samen ben?
En gelukkig komen mijn vriendinnen over niet al te lange tijd weer thuis. Pfffff, heb veel behoefte om hen weer te zien. En gewoon een gezellige avond te hebben. Wat dat betreft ben ik ook wel blij dat het normale leven bijna weer begint. Werk start weer, sport begint weer, vrienden zijn weer terug, etc. Hoe fijn de tijd voor elkaar hebben ook was, ik wil ook weer mijn normale dagelijkse bezigheden weer terug merk ik.
Verder heb ik de afgelopen dagen de stoute schoenen aangetrokken en een vrouw die ik al langer ken, maar nooit mee heb afgesproken, een berichtje gestuurd of ze het leuk vond om af te spreken. Ze reageerde heel enthousiast, dus dat is fijn. Ik moet toch echt werken aan wat meer leuke mensen kennen dichterbij huis. Het gekke is dat ik dit niet snel doe in een relatie. Maar als ik alleen ben, dan lukt het me doorgaans wel en dan dóe ik het ook. Waarom doe ik dat niet als ik samen ben?
En gelukkig komen mijn vriendinnen over niet al te lange tijd weer thuis. Pfffff, heb veel behoefte om hen weer te zien. En gewoon een gezellige avond te hebben. Wat dat betreft ben ik ook wel blij dat het normale leven bijna weer begint. Werk start weer, sport begint weer, vrienden zijn weer terug, etc. Hoe fijn de tijd voor elkaar hebben ook was, ik wil ook weer mijn normale dagelijkse bezigheden weer terug merk ik.
zaterdag 4 augustus 2018 om 15:04
zaterdag 4 augustus 2018 om 18:40
Ach Diana, ik voel me bijna een miep in vergelijking met jou. Ik zou in jouw geval denk ik nog zoveel meer in de put zitten. Omdat er zoveel meer bagage achter zit.
Mag ik je wat persoonlijke vragen stellen?
Je hebt het over 1 jaar getrouwd. Mag ik daaruit opmaken dat jullie nog relatief jong zijn en ook nog niet zo heel lang samen zijn?
Welk excuus geeft jouw man zichzelf dan om zo vaak vreemd te zijn gegaan? Niet dat ik daarmee wil insinueren dat een excuus geldig is, maar het kan wel helpen om begrip op te brengen voor het eea.
Als je bijvoorbeeld -zoals bij ons- al 25 jaar samen een leven deelt, kan ik me voorstellen dat het excuus 'saaiheid, spanning' een rol zou kunnen spelen voor vreemdgaan. Of inderdaad die stomme beruchte midlife crisis waarbij je een soort interne paniek krijgt van zit de helft van mijn leven er nu al op??!
Vreemdgaan = vreemdgaan. Maar voor mij persoonlijk zou het wel uitmaken of ik mijn man zou kunnen begrijpen. Kan jij jouw man ergens op gevoelsnivo begrijpen als je je in hem inleeft?
Mag ik je wat persoonlijke vragen stellen?
Je hebt het over 1 jaar getrouwd. Mag ik daaruit opmaken dat jullie nog relatief jong zijn en ook nog niet zo heel lang samen zijn?
Welk excuus geeft jouw man zichzelf dan om zo vaak vreemd te zijn gegaan? Niet dat ik daarmee wil insinueren dat een excuus geldig is, maar het kan wel helpen om begrip op te brengen voor het eea.
Als je bijvoorbeeld -zoals bij ons- al 25 jaar samen een leven deelt, kan ik me voorstellen dat het excuus 'saaiheid, spanning' een rol zou kunnen spelen voor vreemdgaan. Of inderdaad die stomme beruchte midlife crisis waarbij je een soort interne paniek krijgt van zit de helft van mijn leven er nu al op??!
Vreemdgaan = vreemdgaan. Maar voor mij persoonlijk zou het wel uitmaken of ik mijn man zou kunnen begrijpen. Kan jij jouw man ergens op gevoelsnivo begrijpen als je je in hem inleeft?
zaterdag 4 augustus 2018 om 20:22
Klopt. Maar dat is logisch toch? Anders had hij me niet hoeven vertellen dat er iets was, dat hij verliefd was, als het zo simpel was om even een knopje om te zetten. Het moet toch beginnen met de focus te verleggen en te proberen om je niet meer te voeden met bepaalde gedachten. Desnoods door ze geforceerd bij je weg te houden (zoals man dus een andere plek voor zijn buro gaat krijgen).
Ik gun het ons ook dat het goed komt. Maar helaas weten we dat nog lang niet. Daar zullen nog vele maanden en vele gesprekken (en huilbuien vrees ik) overheen gaan. En dan kan de conclusie nog steeds zijn dat we het geprobeerd hebben, maar het er niet meer inzat. En dan moet er heel veel in gang gezet worden: een scheiding met alle gevolgen van dien en daar wil ik nog helemaal niet aan denken. Dat duw ik ver bij mij vandaan.
zaterdag 4 augustus 2018 om 20:56
Hoi diyer ik vind je absoluut niet als een miep klinken. De pijn is echt. En iedereen zijn pijn mag er zijn. Ook die van jou.
Je mag mij zeker wat vragen. je dus absoluut niet alleen bent.
Als je mijn korte posts steeds leest zou je dat verwachten he, zo kort bij elkaar.
Maar dat is niet het geval. We waren vorig jaar 15 jaar samen, als slagroom op de taart gingen we trouwen ( we zijn midden dertig) de zelfde naam en ook voor kind een klein mooi feestje met fijne vrienden. Daarna een top vakantie.
Mijn man is altijd een moeilijke geweest in uiten van emoties. Thuis is hem dat ook niet geleerd. Zijn moeder was veel ziek, daardoor heeft hij een soort tweede wereld opgebouwd. Lachen als mams thuis was, al was hij nog zo verdrietig hij loog. Een soort mechanisme aangeleerd. Soort masker? en momenteel Is ze ook nog eens stervende dus het masker gaat langzaam af. Ook doordat ik achter die wereld gekomen ben.
In het begin van het jaar werd ik bericht op Facebook. Toen kwam ik er achter dat hij op een site zat en met twee meiden af had gesproken. Een daarvan berichte me.
Uit eindelijk zijn we nog veel weg geweest samen en stond ik in de ik wik dat het goed komt fase! Ik kroop me te pletter. Ik wilde terug naar het oude! Want ik ben goed zoals ik ben maar toch was er iets bij hem.
Doordat hij bleef liegen en letterlijk zei dat het maar fraai was dat ik hem niet geloofde ging ik op onderzoek uit.
Bij oude kennissen ging ik een gesprek aan. Met 1 van hun vriendinnen heeft hij in onze verkeringstijd al gekloot, dan heb ik het dus over letterlijk 14 jaar terug.......
Ik ben thuis gekomen, heb meteen
Wat zo vanzelf sprekend leek samen oud te worden samen is compleet weg, ik droeg hem op twee gouden handen, dat is voorbij. Het respect heeft hij verloren.
Ik leef van dag tot dag. De toekomst maakt me onzeker.
Ik weet wel dat ik nu dingen kan zien en voelen. Ik ben niet voor niets al die maanden alles uit gaan zoeken zoals sherlock. Daar wijk ik nooit meer vanaf. Dus ik leer veel. We houden nog van elkaar. Maar anders. Ik ga kijken of ik me kan gaan richten op een nieuw soort relatie. Het vertrouwen zal er nooit meer zijn. Dat is wat ik weet. Maar ik hoop op iets nieuws.....
De pijn is soms ondragelijk maar ik heb geen keus, er is nog genoeg om voor te leven en vechten. Mijn kind, ouders, en vele vrienden. Je staat er versteld van hoeveel mensen je nu omarmen.
Veel liefs
Je mag mij zeker wat vragen. je dus absoluut niet alleen bent.
Als je mijn korte posts steeds leest zou je dat verwachten he, zo kort bij elkaar.
Maar dat is niet het geval. We waren vorig jaar 15 jaar samen, als slagroom op de taart gingen we trouwen ( we zijn midden dertig) de zelfde naam en ook voor kind een klein mooi feestje met fijne vrienden. Daarna een top vakantie.
Mijn man is altijd een moeilijke geweest in uiten van emoties. Thuis is hem dat ook niet geleerd. Zijn moeder was veel ziek, daardoor heeft hij een soort tweede wereld opgebouwd. Lachen als mams thuis was, al was hij nog zo verdrietig hij loog. Een soort mechanisme aangeleerd. Soort masker? en momenteel Is ze ook nog eens stervende dus het masker gaat langzaam af. Ook doordat ik achter die wereld gekomen ben.
In het begin van het jaar werd ik bericht op Facebook. Toen kwam ik er achter dat hij op een site zat en met twee meiden af had gesproken. Een daarvan berichte me.
Uit eindelijk zijn we nog veel weg geweest samen en stond ik in de ik wik dat het goed komt fase! Ik kroop me te pletter. Ik wilde terug naar het oude! Want ik ben goed zoals ik ben maar toch was er iets bij hem.
Doordat hij bleef liegen en letterlijk zei dat het maar fraai was dat ik hem niet geloofde ging ik op onderzoek uit.
Bij oude kennissen ging ik een gesprek aan. Met 1 van hun vriendinnen heeft hij in onze verkeringstijd al gekloot, dan heb ik het dus over letterlijk 14 jaar terug.......
Ik ben thuis gekomen, heb meteen
Wat zo vanzelf sprekend leek samen oud te worden samen is compleet weg, ik droeg hem op twee gouden handen, dat is voorbij. Het respect heeft hij verloren.
Ik leef van dag tot dag. De toekomst maakt me onzeker.
Ik weet wel dat ik nu dingen kan zien en voelen. Ik ben niet voor niets al die maanden alles uit gaan zoeken zoals sherlock. Daar wijk ik nooit meer vanaf. Dus ik leer veel. We houden nog van elkaar. Maar anders. Ik ga kijken of ik me kan gaan richten op een nieuw soort relatie. Het vertrouwen zal er nooit meer zijn. Dat is wat ik weet. Maar ik hoop op iets nieuws.....
De pijn is soms ondragelijk maar ik heb geen keus, er is nog genoeg om voor te leven en vechten. Mijn kind, ouders, en vele vrienden. Je staat er versteld van hoeveel mensen je nu omarmen.
Veel liefs
anoniem_64a45e22a5442 wijzigde dit bericht op 05-08-2018 20:46
39.49% gewijzigd
zaterdag 4 augustus 2018 om 22:36
Poe, heftig hoor Diana. Ik weet niet of ik het zou kunnen. Of ik het zou willen. Wat voor mij belangrijk is, is dat de relatie die je hebt op oprechtheid is gebaseerd. Dus dat betekend dat iemand ook zijn minder leuke kanten met je deelt. Zijn angsten, twijfels, onzekerheden, vraagtekens, etc. Tuurlijk weet ik dat je iemand niet voor 100% kan kennen. Vaak kennen mensen zichzelf niet eens goed. Maar de oprechtheid om dit te willen, moet er zijn. Ik zou ziek worden van het idee dat ik met een acteur mijn leven heb gedeeld. Dat eigenlijk alles wat je aannam voor waar compleet gebakken lucht blijkt. Dat is wat mij dan ook pijn doet van de afgelopen twee jaar in steeds oplopender mate. Maar het is voor zover ik kan beoordelen "maar" twee jaar op een leven van 25 jaar samen.
Bij jullie is deze waarheid al vanaf het begin van jullie relatie zoek (terwijl ook nog eens andere mensen hiervan wisten, hoe misselijkmakend). De vraag wat je dan uberhaupt ooit gehad hebt samen, zou mij zoveel pijn doen, dat ik niet zou weten of ik het na 15 jaar opnieuw wil proberen. Want de man die je dacht te kennen, bestaat niet eens. Is er nooit geweest.
Ik hoop ook heel hard dat jij trouw blijft aan jezelf Diana! Dat je vooral in jezelf blijft geloven als mooi en goed mens, die een man verdient die geen mooi weer speelt, maar gewoon zijn lieve zelf is bij jou. Maar vooral een echt mens. Je bent nog zo jong (ik ook hoor
) en hebt nog je hele leven voor je! Een leven waarin je natuurlijk vanwege jullie zoon altijd gebonden zult zijn met je man. Maar ook een leven waarin een nieuwe liefde, nieuw vertrouwen, nieuw perspectief en een schone lei ook zeker plek kunnen hebben. Ik hoop dat je achter die spreekwoordelijke wolk ook voor jezelf de zon durft te zien, in welke vorm dan ook.
Bij jullie is deze waarheid al vanaf het begin van jullie relatie zoek (terwijl ook nog eens andere mensen hiervan wisten, hoe misselijkmakend). De vraag wat je dan uberhaupt ooit gehad hebt samen, zou mij zoveel pijn doen, dat ik niet zou weten of ik het na 15 jaar opnieuw wil proberen. Want de man die je dacht te kennen, bestaat niet eens. Is er nooit geweest.
Ik hoop ook heel hard dat jij trouw blijft aan jezelf Diana! Dat je vooral in jezelf blijft geloven als mooi en goed mens, die een man verdient die geen mooi weer speelt, maar gewoon zijn lieve zelf is bij jou. Maar vooral een echt mens. Je bent nog zo jong (ik ook hoor
) en hebt nog je hele leven voor je! Een leven waarin je natuurlijk vanwege jullie zoon altijd gebonden zult zijn met je man. Maar ook een leven waarin een nieuwe liefde, nieuw vertrouwen, nieuw perspectief en een schone lei ook zeker plek kunnen hebben. Ik hoop dat je achter die spreekwoordelijke wolk ook voor jezelf de zon durft te zien, in welke vorm dan ook.
goedzo weer ff met beide beentjes weer op de vloer 
zondag 5 augustus 2018 om 20:03
Tja, weet je, dit is wel echt een ding waar ik bij hem vaak last van heb op het moment dat er iets is. Mijn man is zo vreselijk defensief. Dus als ik niet meer het (zachte) zielige vrouwtje ben, maar in de eisende positie zit zoals hij dat ervaart, dan is hij meteen boos.
Zoals nu, vanmiddag vroeg ik hem hoe zijn gevoel was mbt mij, omdat we een aantal fijne ontspannen dagen hebben gehad. En hij gaf aan dat hij zich heel fijn voelde over ons en dat hij een goed gevoel had, maar natuurlijk, geen garanties gegarandeert (wat ik op zich snap).
Maar goed, ik wil tzt wel een beetje toewerken naar de oorzaken die bij hem die twijfels hebben veroorzaakt, dus ik vertelde tegen hem dat ik merk dat hij nu rondhuppelt als een blij kind (balast van zijn schouders en bovendien mooi weer in zijn vakantie), maar dat de problemen niet zomaar foetsie zijn. En ik vertelde hem dat ik eigenlijk hoopte dat hij wat meer zou doorpakken. Waarop er pruttel pruttel allemaal werd opgesomd wat hij wel niet gedaan had (voor mij), nl. met zijn vader en zijn werk gesproken. En ik kreeg meteen een soort 'je moet niet zo pushen, want ik ben heus wel rete goed bezig' verwijt over me heen.
Ik gaf aan dat ik toch eigenlijk wel er vanuit zou gaan dat hij zich in mijn vakantie (ik ga dus volgende week een weekje alleen weg) een beetje ging orienteren op volgende stappen. Relatietherapie en dat soort dingen. Meteen boos dat HIJ dat toch zeker niet alleen hoefde te doen en dat ik er net zo hard aan moet werken!
Ik had echt zoiets van 'je maakt zeker een grap??'. En ik werd boos en zei dat ik dat inderdaad vond dat het initiatief van zijn kant mag komen (vergat daarbij te vermelden aan jullie dat ik al wat gezocht had op google en contact had opgenomen met de man waar we een aantal jaar geleden bij liepen en dat weet mijn man) en dat ik echt wel aanhaak daarbij. "Nou, dat hoefde ik dus mooi niet van hem te verwachten."
Ik zei, dan hebben wij een probleem. En vervolgens riep man boos "NEE! Dan heb JIJ een probleem".
Ik ben boos opgestaan en weggelopen. Hij bekijkt het maar, eikel!
Zoals nu, vanmiddag vroeg ik hem hoe zijn gevoel was mbt mij, omdat we een aantal fijne ontspannen dagen hebben gehad. En hij gaf aan dat hij zich heel fijn voelde over ons en dat hij een goed gevoel had, maar natuurlijk, geen garanties gegarandeert (wat ik op zich snap).
Maar goed, ik wil tzt wel een beetje toewerken naar de oorzaken die bij hem die twijfels hebben veroorzaakt, dus ik vertelde tegen hem dat ik merk dat hij nu rondhuppelt als een blij kind (balast van zijn schouders en bovendien mooi weer in zijn vakantie), maar dat de problemen niet zomaar foetsie zijn. En ik vertelde hem dat ik eigenlijk hoopte dat hij wat meer zou doorpakken. Waarop er pruttel pruttel allemaal werd opgesomd wat hij wel niet gedaan had (voor mij), nl. met zijn vader en zijn werk gesproken. En ik kreeg meteen een soort 'je moet niet zo pushen, want ik ben heus wel rete goed bezig' verwijt over me heen.
Ik gaf aan dat ik toch eigenlijk wel er vanuit zou gaan dat hij zich in mijn vakantie (ik ga dus volgende week een weekje alleen weg) een beetje ging orienteren op volgende stappen. Relatietherapie en dat soort dingen. Meteen boos dat HIJ dat toch zeker niet alleen hoefde te doen en dat ik er net zo hard aan moet werken!
Ik had echt zoiets van 'je maakt zeker een grap??'. En ik werd boos en zei dat ik dat inderdaad vond dat het initiatief van zijn kant mag komen (vergat daarbij te vermelden aan jullie dat ik al wat gezocht had op google en contact had opgenomen met de man waar we een aantal jaar geleden bij liepen en dat weet mijn man) en dat ik echt wel aanhaak daarbij. "Nou, dat hoefde ik dus mooi niet van hem te verwachten."
Ik zei, dan hebben wij een probleem. En vervolgens riep man boos "NEE! Dan heb JIJ een probleem".
Ik ben boos opgestaan en weggelopen. Hij bekijkt het maar, eikel!
