Relaties
alle pijlers
Nieuwe echtscheidingswet
maandag 9 maart 2009 om 20:11
Vandaag zag ik op eenvandaag een topic over de nw echtscheidingswet. Daarin staat dat vaders een meer prominenten rol moeten krijgen in het leven van hun kinderen. Dit geld zowel voor getrouwde als samenwonende exen. Er moet verplicht een oudersschapsplan opgesteld worden en de kinderen moeten ook meer dan 1 keer in de 14 dagen naar de vader. Ik ben hier wel voor. Je kind krijgt een beter band met zijn/haar andere ouder.
Ik zit nu ool midden in zo'n situatie waarin we hebben afgesproken dat de kinderen 1 keer in de 14dgn een weekend bij hun vader gaan. Ook haalt hij ze 1 middag op van school. Ik ben er eigenlijk niet mee eens, ik vind het namelijk te weinig om echte een vader-kind relatie op te bouwen. Dus ik ga nu voorstellen om in iedergeval elke week 2 middagen met de kinderen te spenderen en dus 1 weekend om de week.
Je ziet zo vaak dat kinderen door pappa alleen verwend worden en mamma is dan de boeman.
Wat vinden jullie van de nw Wet. En wie weet er eigenlijk nog meer over?
Ik zit nu ool midden in zo'n situatie waarin we hebben afgesproken dat de kinderen 1 keer in de 14dgn een weekend bij hun vader gaan. Ook haalt hij ze 1 middag op van school. Ik ben er eigenlijk niet mee eens, ik vind het namelijk te weinig om echte een vader-kind relatie op te bouwen. Dus ik ga nu voorstellen om in iedergeval elke week 2 middagen met de kinderen te spenderen en dus 1 weekend om de week.
Je ziet zo vaak dat kinderen door pappa alleen verwend worden en mamma is dan de boeman.
Wat vinden jullie van de nw Wet. En wie weet er eigenlijk nog meer over?
dinsdag 10 maart 2009 om 18:32
@Dubiootje:
Niet vanuit het recht van de vader bezien, maar vanuit het recht van het kind bezien!!! Vader heeft wat mij betreft rechten verspeelt.
Echter kinderen zitten met vragen/boosheid/verdriet/angst/etc (over eigen identiteit) en die zouden ze ook moeten kunnen stellen aan dader. Daar moeten ze dan recht op hebben. Juist de confrontatie op een veilige manier met dader/vader zou hierbij kunnen helpen.
Wellicht dat het niet past onder het kopje 'bezoekrecht' maar waar het mij om gaat is dat er veelal direct vanuit gegaan wordt dat het het beste is voor het kind om de dader - ook als het familie is - nooit meer te zien. Terwijl niet zien de dader ook groter kan maken in de ogen van het kind. Maar dit moet dus een heel zorgvuldige afweging zijn.
Niet vanuit het recht van de vader bezien, maar vanuit het recht van het kind bezien!!! Vader heeft wat mij betreft rechten verspeelt.
Echter kinderen zitten met vragen/boosheid/verdriet/angst/etc (over eigen identiteit) en die zouden ze ook moeten kunnen stellen aan dader. Daar moeten ze dan recht op hebben. Juist de confrontatie op een veilige manier met dader/vader zou hierbij kunnen helpen.
Wellicht dat het niet past onder het kopje 'bezoekrecht' maar waar het mij om gaat is dat er veelal direct vanuit gegaan wordt dat het het beste is voor het kind om de dader - ook als het familie is - nooit meer te zien. Terwijl niet zien de dader ook groter kan maken in de ogen van het kind. Maar dit moet dus een heel zorgvuldige afweging zijn.
dinsdag 10 maart 2009 om 21:23
Ik schreef:
"Ik ben tegen omgangsplicht. Het moet vreselijk zijn als je als kind verplicht bent om bij een ouder te zijn waar je niet welkom bent."
Dubiootje schreef:
"Dat is helaas de situatie zoals die nu is. Er is wel een omgangsplicht voor de kinderen, maar niet voor de niet-verzorgende ouder. Die kan straffeloos afzeggen (of niet op komen dagen). Voor de ouder is er alleen een omgangsrecht.
Ik vind dat er in elk geval in de wet moet worden vastgelegd dat de ouder óók verplicht is zich aan de omgangsregeling te houden, ook al zal handhaving van dat recht moeilijk zijn. Het gaat ook om het principe."
Dubiootje, ik denk dat je me niet goed begrepen hebt. Ik ben tegen omgangsplicht voor de ouder, omdat het voor een kind vreselijk moet zijn om naar een ouder te moeten gaan waar hij zich niet welkom voelt.
"Ik ben tegen omgangsplicht. Het moet vreselijk zijn als je als kind verplicht bent om bij een ouder te zijn waar je niet welkom bent."
Dubiootje schreef:
"Dat is helaas de situatie zoals die nu is. Er is wel een omgangsplicht voor de kinderen, maar niet voor de niet-verzorgende ouder. Die kan straffeloos afzeggen (of niet op komen dagen). Voor de ouder is er alleen een omgangsrecht.
Ik vind dat er in elk geval in de wet moet worden vastgelegd dat de ouder óók verplicht is zich aan de omgangsregeling te houden, ook al zal handhaving van dat recht moeilijk zijn. Het gaat ook om het principe."
Dubiootje, ik denk dat je me niet goed begrepen hebt. Ik ben tegen omgangsplicht voor de ouder, omdat het voor een kind vreselijk moet zijn om naar een ouder te moeten gaan waar hij zich niet welkom voelt.
dinsdag 10 maart 2009 om 21:28
Wzk schreef:
"Ik begrijp heel goed wat je bedoelt te zeggen. Misbruik is iets vreselijks en het liefst zou je de dader opknopen. Dat is het gevoel en de emotie die je erbij hebt.
Ik heb hier een paar aanvullingen op die wellicht een ander/breder beeld hierop geven (maar het beslist niet goedpraten!!!!!!!!!!)
Het blijkt in praktijk dat in het overgrote deel van de gevallen (ik meen 95% !!!) dat er aangifte gedaan wordt van misbruik terwijl er een scheiding plaatsvindt dit een onterechte aangifte is. De moeder maakt het kind in deze situatie onderdeel van de strijdt.
"
Wzk, ik heb het uiteraard niet over gevallen van onterechte aangifte van misbruik. Ik weet net als jij dat de meeste gevallen van aangifte van misbruik (zowel door moeder als door kind) tijdens een scheiding, onterecht zijn en ik vind dergelijke praktijken walgelijk. Ik heb het over bewezen misbruik.
En ik ben ook geen voorstander van het (automatisch) totaal verbreken van alle contact tussen een misbruikende ouder en het kind, maar dan moet dat uiteraard in een veilige omgeving en met een derde persoon erbij gebeuren .
"Ik begrijp heel goed wat je bedoelt te zeggen. Misbruik is iets vreselijks en het liefst zou je de dader opknopen. Dat is het gevoel en de emotie die je erbij hebt.
Ik heb hier een paar aanvullingen op die wellicht een ander/breder beeld hierop geven (maar het beslist niet goedpraten!!!!!!!!!!)
Het blijkt in praktijk dat in het overgrote deel van de gevallen (ik meen 95% !!!) dat er aangifte gedaan wordt van misbruik terwijl er een scheiding plaatsvindt dit een onterechte aangifte is. De moeder maakt het kind in deze situatie onderdeel van de strijdt.
"
Wzk, ik heb het uiteraard niet over gevallen van onterechte aangifte van misbruik. Ik weet net als jij dat de meeste gevallen van aangifte van misbruik (zowel door moeder als door kind) tijdens een scheiding, onterecht zijn en ik vind dergelijke praktijken walgelijk. Ik heb het over bewezen misbruik.
En ik ben ook geen voorstander van het (automatisch) totaal verbreken van alle contact tussen een misbruikende ouder en het kind, maar dan moet dat uiteraard in een veilige omgeving en met een derde persoon erbij gebeuren .
dinsdag 10 maart 2009 om 21:35
Vivadebs schreef:
"En als de behoefte van het kind is om geen, absoluut géén contact te hebben met de biologische ouder? Dat sommige kinderen ziek van angst zijn bij de gedachte alleen al?"
Vivadebs, die gevallen bestaan uiteraard ook, en soms is die angst heel terecht, bijvoorbeeld omdat die ouder zijn kind mishandeld of misbruikt heeft.
Anderzijds spelen sommige kinderen hun ouders tegen elkaar uit en dreigen bij de andere ouder te gaan wonen als de ene ouder ze hun zin niet geeft.
En tenslotte zijn er ook kinderen die door de ene ouder bang gemaakt worden voor de andere ouder.
Ik heb in mijn eigen omgeving dingen meegemaakt op dat vlak die ik vroeger niet voor mogelijk gehouden zou hebben. Sommige mensen laten in een echtscheiding hun ware aard zien en die is niet mooi om te zien.
Het is allemaal heel ingewikkeld en zou geval per geval bekeken moeten worden. Er staat in deze zaken heel veel op het spel, het gaat om het levensgeluk van mensen.
"En als de behoefte van het kind is om geen, absoluut géén contact te hebben met de biologische ouder? Dat sommige kinderen ziek van angst zijn bij de gedachte alleen al?"
Vivadebs, die gevallen bestaan uiteraard ook, en soms is die angst heel terecht, bijvoorbeeld omdat die ouder zijn kind mishandeld of misbruikt heeft.
Anderzijds spelen sommige kinderen hun ouders tegen elkaar uit en dreigen bij de andere ouder te gaan wonen als de ene ouder ze hun zin niet geeft.
En tenslotte zijn er ook kinderen die door de ene ouder bang gemaakt worden voor de andere ouder.
Ik heb in mijn eigen omgeving dingen meegemaakt op dat vlak die ik vroeger niet voor mogelijk gehouden zou hebben. Sommige mensen laten in een echtscheiding hun ware aard zien en die is niet mooi om te zien.
Het is allemaal heel ingewikkeld en zou geval per geval bekeken moeten worden. Er staat in deze zaken heel veel op het spel, het gaat om het levensgeluk van mensen.
dinsdag 10 maart 2009 om 21:41
quote:Vivadebbs schreef op 10 maart 2009 @ 16:30:
Wat een afschuwelijke ervaring moet dat voor je zijn geweest Reiger! Kinderen zijn zo kwetsbaar, ik voel je paniek... Mijn ouders hebben ook een aantal keer op punt van scheiden gestaan, ik kan me die periodes nog haarscherp voor de geest halen. Idd, de paniek, het geworstel met loyaliteit, terwijl je nog zo klein bent...
.
Dankjewel Vivadebbs. Maar ik heb er niets aan overgehouden hoor
Wat ik eigenlijk bedoelde: ik had een scheiding zelf niet erg gevonden, integendeel, want ik vond de constante ruzies die er een tijd waren, vreselijk, maar ik was panisch omdat ik dacht dat ik bij mijn moeder zou moeten blijven en mijn vader missen.
Wat een afschuwelijke ervaring moet dat voor je zijn geweest Reiger! Kinderen zijn zo kwetsbaar, ik voel je paniek... Mijn ouders hebben ook een aantal keer op punt van scheiden gestaan, ik kan me die periodes nog haarscherp voor de geest halen. Idd, de paniek, het geworstel met loyaliteit, terwijl je nog zo klein bent...
.
Dankjewel Vivadebbs. Maar ik heb er niets aan overgehouden hoor
Wat ik eigenlijk bedoelde: ik had een scheiding zelf niet erg gevonden, integendeel, want ik vond de constante ruzies die er een tijd waren, vreselijk, maar ik was panisch omdat ik dacht dat ik bij mijn moeder zou moeten blijven en mijn vader missen.
dinsdag 10 maart 2009 om 22:49
quote:wzk schreef op 10 maart 2009 @ 17:31:
Vivadebbs, jij hebt je mening in elk geval al klaar. Ik niet.
Tja, je kunt natuurlijk ook gewoon de nuances die ik in mijn posts heb aangebracht volkomen negeren...
quote:Ik heb de site en de onderzoeken die jij noemt nog niet gelezen. Maar het lijkt mij niet representatief om alleen een onderzoek te houden onder mensen die in deze omstandigheden nooit meer contact hebben gehad met de dader.
Je zou ook in het kader van de eerste quote toch de site eens moeten bekijken. Bedankt voor de link met het onderzoeksrapport. Ik heb Hoofdstuk 5 gelezen. Wat mij hier opvalt is dat het wel een heel summier onderzoek is geweest.
quote:In de periode 2003-2007 heeft de Expertisegroep 42 zaken beoordeeld waarbij sprake is van echtscheiding met een conflict over de kinderen. Opmerkelijk is dat de Expertisegroep vrijwel altijd adviseert het onderzoek te stoppen, namelijk in 95% van
de voorgelegde zaken. Ofwel omdat er ernstige tekortkomingen zijn (86%) ofwel omdat het dossier onvoldoende informatie bevat maar nader onderzoek zinloos is (9%). In deze paragraaf worden enkele patronen besproken die in echtscheidingszaken kunnen worden onderscheiden.
Dit onderzoek baseert zich op 42 zaken over 5 jaar. Onderzoeken worden gestopt op basis van argumenten die ik niet begrijp. (ernstige tekortkomingen, van wie?, onvoldoende info (?), maar toch concluderen dat nader onderzoek zinloos is, etc)
De gevallen waar ik aan refereer zijn overigens bewezen huiselijk geweld/misbruik vóór de scheiding. Dus waar al een metersdik rapport van bestaat bij huisarts, ggd, kinderbescherming en het hele bataljon aan hulpverleners wat dan al zijn licht heeft laten schijnen over de situatie.
En nee, ik kan met de beste wil ter wereld niet begrijpen wat een kind er mee opschiet om naar een mishandelende/misbruikende ouder te moeten. Er heeft een artikel in Opzij gestaan hierover:
http://www.bezorgdemoeder.../tekst_artikel_opzij.html
In dat kader nog een artikel:
http://www.ad.nl/drechtst...s_met_kleuterdochter.html
Voor mij is de conclusie nog steeds dat er écht gekeken moet worden per situatie. Waarschijnlijk zijn we het daarover allemaal wel eens
Vivadebbs, jij hebt je mening in elk geval al klaar. Ik niet.
Tja, je kunt natuurlijk ook gewoon de nuances die ik in mijn posts heb aangebracht volkomen negeren...
quote:Ik heb de site en de onderzoeken die jij noemt nog niet gelezen. Maar het lijkt mij niet representatief om alleen een onderzoek te houden onder mensen die in deze omstandigheden nooit meer contact hebben gehad met de dader.
Je zou ook in het kader van de eerste quote toch de site eens moeten bekijken. Bedankt voor de link met het onderzoeksrapport. Ik heb Hoofdstuk 5 gelezen. Wat mij hier opvalt is dat het wel een heel summier onderzoek is geweest.
quote:In de periode 2003-2007 heeft de Expertisegroep 42 zaken beoordeeld waarbij sprake is van echtscheiding met een conflict over de kinderen. Opmerkelijk is dat de Expertisegroep vrijwel altijd adviseert het onderzoek te stoppen, namelijk in 95% van
de voorgelegde zaken. Ofwel omdat er ernstige tekortkomingen zijn (86%) ofwel omdat het dossier onvoldoende informatie bevat maar nader onderzoek zinloos is (9%). In deze paragraaf worden enkele patronen besproken die in echtscheidingszaken kunnen worden onderscheiden.
Dit onderzoek baseert zich op 42 zaken over 5 jaar. Onderzoeken worden gestopt op basis van argumenten die ik niet begrijp. (ernstige tekortkomingen, van wie?, onvoldoende info (?), maar toch concluderen dat nader onderzoek zinloos is, etc)
De gevallen waar ik aan refereer zijn overigens bewezen huiselijk geweld/misbruik vóór de scheiding. Dus waar al een metersdik rapport van bestaat bij huisarts, ggd, kinderbescherming en het hele bataljon aan hulpverleners wat dan al zijn licht heeft laten schijnen over de situatie.
En nee, ik kan met de beste wil ter wereld niet begrijpen wat een kind er mee opschiet om naar een mishandelende/misbruikende ouder te moeten. Er heeft een artikel in Opzij gestaan hierover:
http://www.bezorgdemoeder.../tekst_artikel_opzij.html
In dat kader nog een artikel:
http://www.ad.nl/drechtst...s_met_kleuterdochter.html
Voor mij is de conclusie nog steeds dat er écht gekeken moet worden per situatie. Waarschijnlijk zijn we het daarover allemaal wel eens
dinsdag 10 maart 2009 om 23:02
quote:Reiger100 schreef op 10 maart 2009 @ 21:41:
[...]
Dankjewel Vivadebbs. Maar ik heb er niets aan overgehouden hoor
Wat ik eigenlijk bedoelde: ik had een scheiding zelf niet erg gevonden, integendeel, want ik vond de constante ruzies die er een tijd waren, vreselijk, maar ik was panisch omdat ik dacht dat ik bij mijn moeder zou moeten blijven en mijn vader missen.Goed dat te horen Reiger! Ik begreep al uit je verhaal dat je niet alleen met je moeder wilde achterblijven. Lief dat je pa bleef trouwens!
[...]
Dankjewel Vivadebbs. Maar ik heb er niets aan overgehouden hoor
Wat ik eigenlijk bedoelde: ik had een scheiding zelf niet erg gevonden, integendeel, want ik vond de constante ruzies die er een tijd waren, vreselijk, maar ik was panisch omdat ik dacht dat ik bij mijn moeder zou moeten blijven en mijn vader missen.Goed dat te horen Reiger! Ik begreep al uit je verhaal dat je niet alleen met je moeder wilde achterblijven. Lief dat je pa bleef trouwens!
woensdag 11 maart 2009 om 09:35
Nogal een mager voorstel, als je het mij vraagt. Ik zie hier geen revolutionaire wijziging in; in de meeste gevallen is dit al de minimale bezoekregeling.
Ik begrijp echt niet dat we in NL niet het voorbeeld van veel landen om ons heen volgen, nl. uitgaan van een verdeling van 50% zorg... Je hebt als ouders samen besloten om kinderen te krijgen (gaan we even van uit - uitzonderingen bevestigen de regel), dus je bent ook na een scheiding samen verantwoordelijk. Het is niet van deze tijd om de zorg automatisch aan de moeder toe te wijzen, met een omgangsregeling voor de vader. Als er dan, om welke reden ook, een wijziging in die 50% wenselijk is, dan kun je dáár over gaan steggelen, ipv als ouder (meestal vader) op te moeten komen voor je rechten - en die van je kind(eren). Uiteraard, in gevallen van bewezen mishandeling, zou er dan een andere regeling van kracht moeten zijn. Maar dan moet er ook gekeken worden naar geestelijke mishandeling!
We zijn allemaal zo vol van emancipatie en gelijke rechten voor mannen en vrouwen op maatschappelijk niveau. Maar de trieste werkelijkheid is, dat vrouwen in het overgrote meerendeel van de gevallen 85% van de zorg krijgen. Ze kunnen daarmee vaak niet voldoende verdienen, waarna de mannen moeten compenseren voor het inkomen dat de vrouw niet (meer) kan genereren. Hij mag vervolgens blij zijn met 1 weekend in de 2 weken. Kinderen die gewend waren aan een vader die er iedere dag was, worden hiermee ernstig tekort gedaan. Vaders die hun kinderen 1 mager weekendje in de 2 weken zien, kunnen nooit een gelijkwaardige band krijgen vergeleken met die van moeder-kind. Moeders die zich op maatschappelijk gebied niet kunnen ontplooien, doen zichzelf ermee tekort.
Wat mij ook vaak opvalt, is dat veel moeders aangeven dat de kinderen hun vader niet willen zien. Is dat echt zo, of zeggen die kinderen wat hun moeder (onbewust) graag wil horen? Ik heb het al vaker gezegd; communicatie is voor 70% nonverbaal, dus de moeder kan wel zeggen "heb het fijn bij papa", maar als zij eigenlijk niet kan leven met het idee om de kinderen te moeten missen, dan zal het kind die onderhuidse boodschap feilloos oppikken. En hoe zit het dan met vaders, die hun kinderen moeten missen? Het lijkt soms wel of dat een alleenrecht van de moeder is...
Ik begrijp echt niet dat we in NL niet het voorbeeld van veel landen om ons heen volgen, nl. uitgaan van een verdeling van 50% zorg... Je hebt als ouders samen besloten om kinderen te krijgen (gaan we even van uit - uitzonderingen bevestigen de regel), dus je bent ook na een scheiding samen verantwoordelijk. Het is niet van deze tijd om de zorg automatisch aan de moeder toe te wijzen, met een omgangsregeling voor de vader. Als er dan, om welke reden ook, een wijziging in die 50% wenselijk is, dan kun je dáár over gaan steggelen, ipv als ouder (meestal vader) op te moeten komen voor je rechten - en die van je kind(eren). Uiteraard, in gevallen van bewezen mishandeling, zou er dan een andere regeling van kracht moeten zijn. Maar dan moet er ook gekeken worden naar geestelijke mishandeling!
We zijn allemaal zo vol van emancipatie en gelijke rechten voor mannen en vrouwen op maatschappelijk niveau. Maar de trieste werkelijkheid is, dat vrouwen in het overgrote meerendeel van de gevallen 85% van de zorg krijgen. Ze kunnen daarmee vaak niet voldoende verdienen, waarna de mannen moeten compenseren voor het inkomen dat de vrouw niet (meer) kan genereren. Hij mag vervolgens blij zijn met 1 weekend in de 2 weken. Kinderen die gewend waren aan een vader die er iedere dag was, worden hiermee ernstig tekort gedaan. Vaders die hun kinderen 1 mager weekendje in de 2 weken zien, kunnen nooit een gelijkwaardige band krijgen vergeleken met die van moeder-kind. Moeders die zich op maatschappelijk gebied niet kunnen ontplooien, doen zichzelf ermee tekort.
Wat mij ook vaak opvalt, is dat veel moeders aangeven dat de kinderen hun vader niet willen zien. Is dat echt zo, of zeggen die kinderen wat hun moeder (onbewust) graag wil horen? Ik heb het al vaker gezegd; communicatie is voor 70% nonverbaal, dus de moeder kan wel zeggen "heb het fijn bij papa", maar als zij eigenlijk niet kan leven met het idee om de kinderen te moeten missen, dan zal het kind die onderhuidse boodschap feilloos oppikken. En hoe zit het dan met vaders, die hun kinderen moeten missen? Het lijkt soms wel of dat een alleenrecht van de moeder is...
woensdag 11 maart 2009 om 21:32
quote:dubiootje schreef op 11 maart 2009 @ 14:06:
Over welke landen heb je het, Sneez? Bij mijn weten wordt het traditionele model (kinderen vrijwel automatisch toegewezen aan de moeder, vader een omgangsregeling van eens in de 14 dagen plus de helft van de schoolvakanties) nog in de meeste landen gehanteerd.
Ik ben Sneez niet, maar weet dat het in België zo geregeld is: automatisch 50-50, behalve als de ouders in goed overleg het samen anders willen.
.
Over welke landen heb je het, Sneez? Bij mijn weten wordt het traditionele model (kinderen vrijwel automatisch toegewezen aan de moeder, vader een omgangsregeling van eens in de 14 dagen plus de helft van de schoolvakanties) nog in de meeste landen gehanteerd.
Ik ben Sneez niet, maar weet dat het in België zo geregeld is: automatisch 50-50, behalve als de ouders in goed overleg het samen anders willen.
.
woensdag 11 maart 2009 om 21:46
Mooi gezegd Sneez. En ik ga er eigenlijk wel vanuit dat er uitzonderingen zijn in geval van bewezen lichamelijke dan wel geestelijke mishandeling van de ouder naar kind. Dat er dan een uitzondering is op het recht/ plicht van de niet opvoedende ouder.
Want het lijkt me krom dat een kind door deze nieuwe wet (die ik toejuich) alsnog in gevaar is. Daar zal die wet niet voor opgesteld zijn. De wet is in eerste instantie opgesteld voor kind en ouder. En duidelijk in belang van kind. Dus daar zal dan ook goed naar gekeken worden bij de bepaling.
Want het lijkt me krom dat een kind door deze nieuwe wet (die ik toejuich) alsnog in gevaar is. Daar zal die wet niet voor opgesteld zijn. De wet is in eerste instantie opgesteld voor kind en ouder. En duidelijk in belang van kind. Dus daar zal dan ook goed naar gekeken worden bij de bepaling.
donderdag 12 maart 2009 om 00:32
Het gaat mij er niet zozeer om welke landen het betreft (Reiger gaf al een antwoord, en in Denemarken worden de rechten van kind-vader ook aanzienlijk beter bewaakt). Waar het mij wel om gaat, is dat het een situatie van rechtsongelijkheid is om uit te gaan van de zorg bij de moeder met een omgangsregeling voor de vader. Nog naast de consequenties die dat heeft voor de maatschappelijke positie van vrouwen. Want we staan allemaal vooraan in de rij om te klagen over glazen plafonds, ongelijkheid in carrièrekansen en salariëring, maar als we het over dit onderwerp hebben, is nog steeds de norm dat de vrouw zorgdraagt voor de kinderen en de man in dat opzicht grotendeels uit beeld verdwijnt. Ik wil hiermee niet zeggen dat maatschappelijke ongelijkheid tussen man/vrouw hier (alleen) door komt, maar het draagt zeker niet bij in mijn ogen.
Goede communicatie wordt vaak aangevoerd als voorwaarde voor een 50% regeling. Los van het feit dat ik daar persoonlijk mijn vraagtekens bij zet, is het boycotten van communicatie hiermee tot een machtig wapen verworden voor grotendeels verzorgende ouders (meestal de moeders) die niet mee willen werken aan een 50% regeling. Als de communicatie nl. niet loopt, dan krijgt de vader die magere 15% en heeft de moeder alle touwtjes in handen. Foute boel, in mijn beleving! Rechters zouden veel meer moeten kijken naar de vraag waarom communicatie niet vlot verloopt.
Verplichte forensische mediation en/of evt. tussenkomst van een neutrale derde waardoor ouders verplicht worden om over de basics goed te communiceren kunnen middelen zijn. Iedere ouder doet het op zijn/haar manier, dus er hoeft echt niet over ieder wissewasje gezeverd te worden. Maar de verantwoordelijkheid samen dragen, dat moet toch haalbare kaart zijn? Er zijn al jaren kamervragen/discussies/wetsvoorstellen etc mbt dit onderwerp, maar er gebeurt (bijna) niets. Nu dan zo'n (mager) voorstel. Big deal. Intussen groeien hele generaties op met het idee dat moeder verantwoordelijk is en vader er voor af en toe een weekendje lol is... Dieptriest.
Goede communicatie wordt vaak aangevoerd als voorwaarde voor een 50% regeling. Los van het feit dat ik daar persoonlijk mijn vraagtekens bij zet, is het boycotten van communicatie hiermee tot een machtig wapen verworden voor grotendeels verzorgende ouders (meestal de moeders) die niet mee willen werken aan een 50% regeling. Als de communicatie nl. niet loopt, dan krijgt de vader die magere 15% en heeft de moeder alle touwtjes in handen. Foute boel, in mijn beleving! Rechters zouden veel meer moeten kijken naar de vraag waarom communicatie niet vlot verloopt.
Verplichte forensische mediation en/of evt. tussenkomst van een neutrale derde waardoor ouders verplicht worden om over de basics goed te communiceren kunnen middelen zijn. Iedere ouder doet het op zijn/haar manier, dus er hoeft echt niet over ieder wissewasje gezeverd te worden. Maar de verantwoordelijkheid samen dragen, dat moet toch haalbare kaart zijn? Er zijn al jaren kamervragen/discussies/wetsvoorstellen etc mbt dit onderwerp, maar er gebeurt (bijna) niets. Nu dan zo'n (mager) voorstel. Big deal. Intussen groeien hele generaties op met het idee dat moeder verantwoordelijk is en vader er voor af en toe een weekendje lol is... Dieptriest.
donderdag 12 maart 2009 om 00:49
Ik heb niet alles gelezen omdat het al laat is, maar het blijft een moeilijk onderwerp. Mijn jongste dochter zou maar wat graag haar vader vaker willen zien, ik hou dat absoluut niet tegen, maar haar vader vindt het maar lastig te combineren met werk en nieuwe vriendin. Ik heb een redelijk goed contact met mijn ex. Probeer op allerlei manieren hier een oplossing voor te vinden. In plaats van een heel weekend, af en toe iets leuks afspreken, zoals samen naar de bioscoop, uit eten, wat dan ook. Maar het lukt maar niet.
En ik heb te maken met een verdrietige dochter die haar vader mist. Een verplichte omgangsregeling lijkt me ook niet de oplossing. Ze is inmiddels al 17 en wij zijn al vier jaar gescheiden. De band met haar vader wordt minder en minder. Zij is er verdrietig over, ik voel me er mede verantwoordelijk voor, maar kan er niks aan veranderen.Regelgeving veranderen werkt volgens mij never nooit niet als niet alle partijen er hun steentje aan bij willen dragen.
Afijn, ik weet niet of ik hiermee een bijdrage lever aan dit topic, maar het is wel iets wat me dwars zit. Als moeder wil je toch je kinderen gelukkig zien en ik zie dat dit haar verdrietig maakt...
En ik heb te maken met een verdrietige dochter die haar vader mist. Een verplichte omgangsregeling lijkt me ook niet de oplossing. Ze is inmiddels al 17 en wij zijn al vier jaar gescheiden. De band met haar vader wordt minder en minder. Zij is er verdrietig over, ik voel me er mede verantwoordelijk voor, maar kan er niks aan veranderen.Regelgeving veranderen werkt volgens mij never nooit niet als niet alle partijen er hun steentje aan bij willen dragen.
Afijn, ik weet niet of ik hiermee een bijdrage lever aan dit topic, maar het is wel iets wat me dwars zit. Als moeder wil je toch je kinderen gelukkig zien en ik zie dat dit haar verdrietig maakt...
donderdag 12 maart 2009 om 08:57
Alice, aan jouw bijdrage is te zien dat elk geval verschillend is.
Het ene uiterste is de zorgzame en liefhebbende vader die niets liever zou willen dan de opvoeding van zijn kinderen voor de helft op zich nemen, maar zijn kinderen nooit meer ziet omdat de moeder hen tegen hem opgestookt heeft (door feiten te verdraaien of zelfs gewoon te liegen).
Het andere uiterste is de man die nauwelijks nog naar zijn kinderen omziet, ondanks de bereidwilligheid van de moeder, die haar kind zo graag een echte vader zou gunnnen.
Ieder interpreteert (nieuwe) wetten vanuit zijn eigen ervaringen en vergeet dikwijls dat de eigen situatie niet die van alle anderen is.
Het ene uiterste is de zorgzame en liefhebbende vader die niets liever zou willen dan de opvoeding van zijn kinderen voor de helft op zich nemen, maar zijn kinderen nooit meer ziet omdat de moeder hen tegen hem opgestookt heeft (door feiten te verdraaien of zelfs gewoon te liegen).
Het andere uiterste is de man die nauwelijks nog naar zijn kinderen omziet, ondanks de bereidwilligheid van de moeder, die haar kind zo graag een echte vader zou gunnnen.
Ieder interpreteert (nieuwe) wetten vanuit zijn eigen ervaringen en vergeet dikwijls dat de eigen situatie niet die van alle anderen is.
donderdag 12 maart 2009 om 09:16
quote:sneez schreef op 12 maart 2009 @ 00:32:
Goede communicatie wordt vaak aangevoerd als voorwaarde voor een 50% regeling. Los van het feit dat ik daar persoonlijk mijn vraagtekens bij zet, is het boycotten van communicatie hiermee tot een machtig wapen verworden voor grotendeels verzorgende ouders (meestal de moeders) die niet mee willen werken aan een 50% regeling.
Even voor je beeldvorming, er zijn ook gevallen waarbij de vader niet mee wil werken aan een 50% regeling. Bij mijzelf was dat het geval, bij een collega en bij een 2 vriendinnen. 4 "gevallen" in mijn dirdcte omgeving, waardoor ik soms wat vraagtekens zet bij het beeld van de moeders die de kinderen soort van opeisen. Ze zijn er, maar er zijn ook zat vaders die 2 weekendjes prima vinden. Of zelfs teveel.
Hert probleem is dat een scheiding vaak oorlog is, helaas, en dat de strijdende partijen vechten met de wapens die ze hebben. Bij de man is dat nog vaak het geld en bij de vrouw de kinderen. Ik hoop dat die wapens er, door een grotere rol van de vaders in de zorg voor en opvoeding van de koters vanaf de geboorte en door grotere economische zelfstandigheid van vrouwen, over een generatie of twee helemaal niet meer zijn.
Goede communicatie wordt vaak aangevoerd als voorwaarde voor een 50% regeling. Los van het feit dat ik daar persoonlijk mijn vraagtekens bij zet, is het boycotten van communicatie hiermee tot een machtig wapen verworden voor grotendeels verzorgende ouders (meestal de moeders) die niet mee willen werken aan een 50% regeling.
Even voor je beeldvorming, er zijn ook gevallen waarbij de vader niet mee wil werken aan een 50% regeling. Bij mijzelf was dat het geval, bij een collega en bij een 2 vriendinnen. 4 "gevallen" in mijn dirdcte omgeving, waardoor ik soms wat vraagtekens zet bij het beeld van de moeders die de kinderen soort van opeisen. Ze zijn er, maar er zijn ook zat vaders die 2 weekendjes prima vinden. Of zelfs teveel.
Hert probleem is dat een scheiding vaak oorlog is, helaas, en dat de strijdende partijen vechten met de wapens die ze hebben. Bij de man is dat nog vaak het geld en bij de vrouw de kinderen. Ik hoop dat die wapens er, door een grotere rol van de vaders in de zorg voor en opvoeding van de koters vanaf de geboorte en door grotere economische zelfstandigheid van vrouwen, over een generatie of twee helemaal niet meer zijn.
donderdag 12 maart 2009 om 11:25
quote:loomii schreef op 12 maart 2009 @ 09:16:
[...]
Even voor je beeldvorming, er zijn ook gevallen waarbij de vader niet mee wil werken aan een 50% regeling.
Dat is hier al meerdere keren aangegeven!
(..)
Hert probleem is dat een scheiding vaak oorlog is, helaas, en dat de strijdende partijen vechten met de wapens die ze hebben. Bij de man is dat nog vaak het geld en bij de vrouw de kinderen. Ik hoop dat die wapens er, door een grotere rol van de vaders in de zorg voor en opvoeding van de koters vanaf de geboorte en door grotere economische zelfstandigheid van vrouwen, over een generatie of twee helemaal niet meer zijn.
Dat hoop ik ook!!
[...]
Even voor je beeldvorming, er zijn ook gevallen waarbij de vader niet mee wil werken aan een 50% regeling.
Dat is hier al meerdere keren aangegeven!
(..)
Hert probleem is dat een scheiding vaak oorlog is, helaas, en dat de strijdende partijen vechten met de wapens die ze hebben. Bij de man is dat nog vaak het geld en bij de vrouw de kinderen. Ik hoop dat die wapens er, door een grotere rol van de vaders in de zorg voor en opvoeding van de koters vanaf de geboorte en door grotere economische zelfstandigheid van vrouwen, over een generatie of twee helemaal niet meer zijn.
Dat hoop ik ook!!
donderdag 12 maart 2009 om 12:27
Ik geef ook al aan dat het meestal de moeder betreft, omdat zij meestal de zorg over de kinderen toegewezen krijgt. Het gebeurt helaas ook regelmatig dat vaders nauwelijks omkijken naar hun kinderen. Daar ben ik zelf een levend voorbeeld van. En ik weet dus ook uit ervaring welke impact dat heeft op je leven, je zelfbeeld, je mensbeeld. Dus in dat opzicht is dit nieuwe voorstel iig een begin.
Uitgangspunt nu is dan wel gedeeld gezag, maar wat is dat meer dan een loze kreet als de verdeling zo scheef is? Hoe kun je als ouder nou invulling geven aan je ouderlijk gezag, als je je kinderen maar 1 weekend in de 2 weken ziet? Mij lijkt een uitgangspunt van 50% juist zo zinvol (los van de rechtsgelijkheid); partijen kunnen dan altijd middelen als 50% niet haalbaar is. Met goede gronden. Vaders die hun werk en nieuwe partner boven hun eigen kinderen stellen, moeders die de zorg naar zich toe willen trekken, ouders (vader én moeder dus!) die een goede communicatie frustreren - beiden zullen zich moeten verantwoorden.
Dat vergt een omslag in het denken; het begint dan al met de beeldvorming van rollen die beide ouders vervullen. Misschien zou er begonnen moeten worden met bewustwording van ouders over hoe na een scheiding de zorg over kinderen beiden te dragen. Ik weet dat er cursussen zijn voor ex-en met kinderen en mediation is natuurlijk ook een manier. Het is erg jammer dat zo weinig ouders daar iets mee willen. Het lijkt erop dat veel ouders hun eigen gevoelens laten prevaleren boven de zorg voor hun kinderen. Er zijn veel mensen die wel nadenken over materiële huwelijkse voorwaarden als ze gaan trouwen, maar de zorg voor de kinderen wordt pas een issue als er een hoop water onder de brug is. Vreemd vind ik dat. Ik kan me goed voorstellen dat je een soort convenant op laat stellen vóór er stont aan de knikker is!
Uitgangspunt nu is dan wel gedeeld gezag, maar wat is dat meer dan een loze kreet als de verdeling zo scheef is? Hoe kun je als ouder nou invulling geven aan je ouderlijk gezag, als je je kinderen maar 1 weekend in de 2 weken ziet? Mij lijkt een uitgangspunt van 50% juist zo zinvol (los van de rechtsgelijkheid); partijen kunnen dan altijd middelen als 50% niet haalbaar is. Met goede gronden. Vaders die hun werk en nieuwe partner boven hun eigen kinderen stellen, moeders die de zorg naar zich toe willen trekken, ouders (vader én moeder dus!) die een goede communicatie frustreren - beiden zullen zich moeten verantwoorden.
Dat vergt een omslag in het denken; het begint dan al met de beeldvorming van rollen die beide ouders vervullen. Misschien zou er begonnen moeten worden met bewustwording van ouders over hoe na een scheiding de zorg over kinderen beiden te dragen. Ik weet dat er cursussen zijn voor ex-en met kinderen en mediation is natuurlijk ook een manier. Het is erg jammer dat zo weinig ouders daar iets mee willen. Het lijkt erop dat veel ouders hun eigen gevoelens laten prevaleren boven de zorg voor hun kinderen. Er zijn veel mensen die wel nadenken over materiële huwelijkse voorwaarden als ze gaan trouwen, maar de zorg voor de kinderen wordt pas een issue als er een hoop water onder de brug is. Vreemd vind ik dat. Ik kan me goed voorstellen dat je een soort convenant op laat stellen vóór er stont aan de knikker is!
donderdag 12 maart 2009 om 12:48
quote:Reiger100 schreef op 10 maart 2009 @ 15:43:
Als kinderen door hun vader misbruikt worden en toch verplicht worden om naar hem toe te gaan, moet dat aangepakt worden.
(Ik vind het eigenlijk ongelofelijk, dat zoiets zou gebeuren!!! :-@ )
Maar die uitzonderingen zijn nog geen reden om de wet te laten zoals hij nu is: dat kinderen automatisch aan de moeder toegewezen worden. Er zijn ook mishandelende moeders, en moeders die samenwonen met nieuwe vriend die de kinderen misbruikt.
Misbruik is een kwestie die helemaal los staat van de wens om beide ouders gelijkwaardig deel te laten nemen aan de opvoeding.
Toen ik een jaar of tien was kwam mijn vader me eens vertellen dat hij weg wilde gaan, dat er te veel ruzie was tussen hem en mijn moeder. Hij had zijn jas al aan.
Ik was zo panisch bij het vooruitzicht dat ik voortaan 'overgeleverd' zou zijn aan mijn moeder én bij de gedachte dat ik mijn vader nauwelijks nog zou zien, dat ik me aan hem vastklampte en eiste dat hij me mee zou nemen. Daar was natuurlijk geen sprake van - kinderen moeten van de wet bij hun moeder blijven.
Dus is mijn vader gebleven.
Overigens was het huwelijk van mijn ouders niet zo erg slecht en werd ik door mijn moeder niet eens fysiek mishandeld. Maar ik was erg bang voor haar.
Ik kan je verzekeren dat het gebeurt hier in dit mooie land!!! Maak het namelijk 'as we speak' mee: ouders gescheiden, vader wordt verdacht van incest (hele goed bewijzen), alles in werking gezet, maar jeugdzorg vindt dat kind toch gewoon naar vader toe moet gaan. Ondanks dat zedenpolitie iets anders aangeeft, heeft jeugdzorg een grote vinger in de pap. Kind MOET nu naar vader toe, 1 groot drama! Kan je vertellen dat dit niet een op zich zelfstaand iets is.
Terwijl moeder middenin onderzoeken zit (kind wordt ook lichamelijk onderzocht en DAT gebeurt niet zomaar namelijk) MOET kind naar vader, reden; je bent onschuldig zolang schuld nog niet officieel is vastgesteld.............lang leve de advocaten!
Als kinderen door hun vader misbruikt worden en toch verplicht worden om naar hem toe te gaan, moet dat aangepakt worden.
(Ik vind het eigenlijk ongelofelijk, dat zoiets zou gebeuren!!! :-@ )
Maar die uitzonderingen zijn nog geen reden om de wet te laten zoals hij nu is: dat kinderen automatisch aan de moeder toegewezen worden. Er zijn ook mishandelende moeders, en moeders die samenwonen met nieuwe vriend die de kinderen misbruikt.
Misbruik is een kwestie die helemaal los staat van de wens om beide ouders gelijkwaardig deel te laten nemen aan de opvoeding.
Toen ik een jaar of tien was kwam mijn vader me eens vertellen dat hij weg wilde gaan, dat er te veel ruzie was tussen hem en mijn moeder. Hij had zijn jas al aan.
Ik was zo panisch bij het vooruitzicht dat ik voortaan 'overgeleverd' zou zijn aan mijn moeder én bij de gedachte dat ik mijn vader nauwelijks nog zou zien, dat ik me aan hem vastklampte en eiste dat hij me mee zou nemen. Daar was natuurlijk geen sprake van - kinderen moeten van de wet bij hun moeder blijven.
Dus is mijn vader gebleven.
Overigens was het huwelijk van mijn ouders niet zo erg slecht en werd ik door mijn moeder niet eens fysiek mishandeld. Maar ik was erg bang voor haar.
Ik kan je verzekeren dat het gebeurt hier in dit mooie land!!! Maak het namelijk 'as we speak' mee: ouders gescheiden, vader wordt verdacht van incest (hele goed bewijzen), alles in werking gezet, maar jeugdzorg vindt dat kind toch gewoon naar vader toe moet gaan. Ondanks dat zedenpolitie iets anders aangeeft, heeft jeugdzorg een grote vinger in de pap. Kind MOET nu naar vader toe, 1 groot drama! Kan je vertellen dat dit niet een op zich zelfstaand iets is.
Terwijl moeder middenin onderzoeken zit (kind wordt ook lichamelijk onderzocht en DAT gebeurt niet zomaar namelijk) MOET kind naar vader, reden; je bent onschuldig zolang schuld nog niet officieel is vastgesteld.............lang leve de advocaten!
donderdag 12 maart 2009 om 12:57
Dubio, in jouw situatie is het evident dat je de omgang laat beperken. Een vader die zijn alcoholgebruik niet kan beteugelen en straallam zijn kind wil ophalen lijkt mij absoluut een gegronde reden! En zo zijn er helaas meer voorbeelden. Maar ik vind niet dat die situaties de grondslag moeten zijn voor de norm. Daarnaast zou het uiten van valse beschuldigingen hard aangepakt moeten worden; het maakt levens kapot. Er is onlangs een vrouw uit Aerdenhout veroordeeld die de vader valselijk beschuldigde van incest om de omgang te dwarsbomen. Het gezag is aan de vader toegekend. Zij bleek niet in staat om de belangen van haar kind te bewaken. En zoals iemand hiervoor al aangaf; in de meeste gevallen van beschuldiging van kindermisbruik na een echtscheiding, is er sprake van valse aantijgingen. "Dit blijkt uit het rapport Misbruik, misleiding en misverstanden. Het is opgesteld door de Landelijke Expertisegroep Bijzondere Zedenzaken, die complexe, twijfelachtige politiedossiers beoordeelt. In de expertisegroep, die is ingesteld door het Openbaar Ministerie, werken specialisten uit vier disciplines samen. Ze hebben strafdossiers bestudeerd van 42 zedenzaken die zijn begonnen na een echtscheiding en adviezen uitgebracht aan officieren van justitie. In 95 procent van deze zaken pleitten de experts voor het stopzetten van de vervolging."quote:dubiootje schreef op 12 maart 2009 @ 12:16:
[...]
Mee eens. Het boycotten van communicatie zou reden moeten zijn om de kinderen aan de andere ouder toe te wijzen, die heeft laten zien wel goed te (willen) communiceren. Het boycotten van communicatie neemt soms zelfs de vorm aan van het boycotten van de andere ouder en ik vind dat dat niet gedoogd moet worden. Laat de kinderen hoofdverblijf krijgen bij de ouder die het duidelijkst aantoont het belang van de kinderen voorop te stellen.
dubio
Niet eens moeilijk te realiseren; "paradoxale toewijzing" zou een middel kunnen zijn. Ouders zouden wel 3 x nadenken over de communicatie als dat vaker wordt toegepast. Communicatie per sms en e-mail is allemaal prima te volgen, dus de praktische invulling hiervan is absoluut haalbaar. Belasting van het rechtssysteem is een drogreden; het systeem wordt nu ook al belast, maar dan vooral met water naar de zee dragen...
Dubio, ik zal eens gaan snuffelen hoe dat zit met andere landen. Ik weet dus wel dat Denemarken en België vooruit lopen op onze fossiele wetgeving, maar het hoe precies is al een studie op zich...
[...]
Mee eens. Het boycotten van communicatie zou reden moeten zijn om de kinderen aan de andere ouder toe te wijzen, die heeft laten zien wel goed te (willen) communiceren. Het boycotten van communicatie neemt soms zelfs de vorm aan van het boycotten van de andere ouder en ik vind dat dat niet gedoogd moet worden. Laat de kinderen hoofdverblijf krijgen bij de ouder die het duidelijkst aantoont het belang van de kinderen voorop te stellen.
dubio
Niet eens moeilijk te realiseren; "paradoxale toewijzing" zou een middel kunnen zijn. Ouders zouden wel 3 x nadenken over de communicatie als dat vaker wordt toegepast. Communicatie per sms en e-mail is allemaal prima te volgen, dus de praktische invulling hiervan is absoluut haalbaar. Belasting van het rechtssysteem is een drogreden; het systeem wordt nu ook al belast, maar dan vooral met water naar de zee dragen...
Dubio, ik zal eens gaan snuffelen hoe dat zit met andere landen. Ik weet dus wel dat Denemarken en België vooruit lopen op onze fossiele wetgeving, maar het hoe precies is al een studie op zich...
