Relaties
alle pijlers
Alweer twijfels
vrijdag 13 maart 2009 om 17:13
Ok, ik zal me eerst even voorstellen, want dit is mijn eerste keer op het forum. Maar ik ben een beetje in de war. Ik ben Anne en ik ben (net) 29. Ik ben nu 9 jaar samen met mijn man en 6 jaar getrouwd. Samen hebben we een kind van 2,5.
Ik loop voor de zo veelste keer tegen mijn gevoelens aan. Ik heb een hele lieve man en als ik er puur met mijn verstand naar kijk dan had ik het haast niet beter kunnen treffen. Ja, beter samen kunnen communiseren was fijn geweest. Misschien dat ik dan nu niet dit gevoel had gehad. Maar voor de rest laat hij mij erg vrij, is een geweldige vader, heel lief voor me en gek op me. Hij doet veel met ons kind en met z`n drieen is het ook echt gezellig. Dat zijn de momenten dat ik blij met hem ben. Er zijn weinig vaders die zo leuk met hun kinderen zijn als hij. Hij doet ontzettend veel met ons kind en is echt super gek op ons kind. Neemt me veel uit handen en ik ben elke avond blij als hij thuiskomt en me een deel van de zorg uit handen neemt.
Alleen naast de zorg en liefde voor ons kind weet ik niet wat ik voor hem voel en met hem deel. Ik zie hem als een hele lieve vriend, alleen wel een waar ik weinig gevoelens mee deel (van beide kanten loopt dit moeizaam en ik heb geleerd dit bij anderen te zoeken). Ik voel me veilig bij hem en vertrouwd. Maar ik voel geen opwinding voor hem. Ik vind het fijn als hij een arm om me heen slaat, maar als hij me wil zoenen dan heb ik dat liever niet. Pas lagen we lekker tegen elkaar aan en wilde hij sex. Ik dacht, nou ja ok. Maar toen hij me op mijn rug zoende begon ik gewoon spontaan te huilen, ik kon het niet. Ik voelde alleen maar afkeer ervan. Als we sex hebben denk ik over het algemeen aan een ander of hoop ik dat het zo snel mogelijk over is. Ik zie hem meer als een lieve vriend heb ik het idee. Samen iets leuks doen dat is meestal niet leuk. Ok niet vervelend of zo, maar ik mis gewoon een gevoel van ja hoe moet ik het uitleggen. We praten amper met elkaar. Als de een wat vertelt wat belangrijk is of pijn doet is het antwoord: "Ja, dat kan. of: Ja dat geloof ik." En daarmee is het afgesloten. Dit is al heel lang zo. Ik heb het hier al wel eerder met hem over gehad. We hebben van de zomer nog een goed gesprek gehad (deze gevoelens spelen al zo`n 1,5 jaar en daarvoor elke keer in vlagen twijfels). En ik merk echt dat hij z`n best doet. Maar ik heb me afgesloten, ik kan het niet meer. Ik zit te vol. Te vol met twijfels en met andere dingen die mijn energie vreten.
Nu ben ik ook nog eens verliefd geworden op een ander. Dit is verder niet iets waar ik iets mee wil doen of waar toekomst in zit. Maar deze keer is het wel heel heftig. Bij deze man kan ik wel mijn gevoelens kwijt en we kunnen heel veel praten. We kennen elkaar al jaren en zijn al jaren vrienden. Dat maakt het extra heftig.
Dit is trouwens niet de eerste keer dat ik verliefd ben op een ander. Dat is al twee keer eerder gebeurd (1 keer voor en 1 keer na ons huwelijk), alleen niet zo heftig als nu. Al merk ik dat ik deze gevoelens nu ook in de ijskast aan het zetten ben. Heb zelfs afstand genomen van mijn vriend. De vriendschap kan wel een stootje hebben, dus dat komt als mijn gevoel weer op orde is wel weer goed. Verder heb ik me tussendoor ook nog wel aangetrokken gevoeld tot anderen.
Dit heb ik altijd weg kunnen stoppen, maar toch komt die twijfel altijd weer boven. Zo vermoeiend is dat. Ik heb tegenwoordig steeds vaker het gevoel dat mijn man een gewedige man is, maar dat ik niet (meer) op die manier van hem hou. Dat hij degene is die ik toen nodig had, maar dat ik nu iemand zoek die me andere dingen kan bieden dan alleen de veiligheid en rust. Die rust is me zelfs te veel. Maar ja het is een geweldige lieve man en een geweldige vader. Voor de rest hebben we het goed. Het is een prima verstandshuwelijk. Alleen kan ik daar genoegen meenemen vraag ik me soms af? En is dit niet heel oneerlijk tegenover hem? Maar ik wil mijn lieve kleine schat ook geen scheiding aandoen, die is gek op papa en mama. Met z`n drieen hebben we het ook leuk. Ik mis alleen het gevoel.
Komt nog bij dat ik best een tweede kindje zou willen, maar ja dat lijkt me zo niet zo verstandig. Aan de andere kant, als we toch bij elkaar blijven, dan maakt het ook niet uit. Hij is een fantastische vader en we kunnen samen goed een kind opvoeden al zeg ik het zelf. Hierin zitten we prima op een lijn.
Kortom gevoel en verstand lijken steeds meer met elkaar te vechten en ik word er zo moe van. Elke keer als ik een beslissing heb genomen dan kan ik het weer even wegstoppen, maar stiekem sluimert het toch door en steekt het weer de kop op. Dit is niet het leven wat ik wil. Maar kan ik het dat wel maken met hem? Er zijn natuurlijk dingen te veranderen, maar levert dat nog wat op of is dat alleen uitstel van executie en zorgt dat uiteindelijk alleen maar voor nog meer pijn bij hem?
Ik word zo moe van mezelf en ben mezelf zat. Ik ben best wel op eigenlijk.
Wat ik hier precies mee wil weet ik niet. Even mijn hart luchten denk ik. Ik weet dat we weer moeten gaan praten en weer tijd moeten maken voor elkaar. Ik ben alleen zo bang dat het ook weer gaat tegenvallen.
O ja, sorry dat ik niet gelijk kan reageren. Ik ga nu eerst rennen om ons kind op te halen en dan koken etc. Ik weet nog niet wanneer ik weer kan reageren, hierbij alvast mij excuses. Dat betekent niet dat ik niet blij ben met reacties of geen toelichting of zo wil geven.
Ik loop voor de zo veelste keer tegen mijn gevoelens aan. Ik heb een hele lieve man en als ik er puur met mijn verstand naar kijk dan had ik het haast niet beter kunnen treffen. Ja, beter samen kunnen communiseren was fijn geweest. Misschien dat ik dan nu niet dit gevoel had gehad. Maar voor de rest laat hij mij erg vrij, is een geweldige vader, heel lief voor me en gek op me. Hij doet veel met ons kind en met z`n drieen is het ook echt gezellig. Dat zijn de momenten dat ik blij met hem ben. Er zijn weinig vaders die zo leuk met hun kinderen zijn als hij. Hij doet ontzettend veel met ons kind en is echt super gek op ons kind. Neemt me veel uit handen en ik ben elke avond blij als hij thuiskomt en me een deel van de zorg uit handen neemt.
Alleen naast de zorg en liefde voor ons kind weet ik niet wat ik voor hem voel en met hem deel. Ik zie hem als een hele lieve vriend, alleen wel een waar ik weinig gevoelens mee deel (van beide kanten loopt dit moeizaam en ik heb geleerd dit bij anderen te zoeken). Ik voel me veilig bij hem en vertrouwd. Maar ik voel geen opwinding voor hem. Ik vind het fijn als hij een arm om me heen slaat, maar als hij me wil zoenen dan heb ik dat liever niet. Pas lagen we lekker tegen elkaar aan en wilde hij sex. Ik dacht, nou ja ok. Maar toen hij me op mijn rug zoende begon ik gewoon spontaan te huilen, ik kon het niet. Ik voelde alleen maar afkeer ervan. Als we sex hebben denk ik over het algemeen aan een ander of hoop ik dat het zo snel mogelijk over is. Ik zie hem meer als een lieve vriend heb ik het idee. Samen iets leuks doen dat is meestal niet leuk. Ok niet vervelend of zo, maar ik mis gewoon een gevoel van ja hoe moet ik het uitleggen. We praten amper met elkaar. Als de een wat vertelt wat belangrijk is of pijn doet is het antwoord: "Ja, dat kan. of: Ja dat geloof ik." En daarmee is het afgesloten. Dit is al heel lang zo. Ik heb het hier al wel eerder met hem over gehad. We hebben van de zomer nog een goed gesprek gehad (deze gevoelens spelen al zo`n 1,5 jaar en daarvoor elke keer in vlagen twijfels). En ik merk echt dat hij z`n best doet. Maar ik heb me afgesloten, ik kan het niet meer. Ik zit te vol. Te vol met twijfels en met andere dingen die mijn energie vreten.
Nu ben ik ook nog eens verliefd geworden op een ander. Dit is verder niet iets waar ik iets mee wil doen of waar toekomst in zit. Maar deze keer is het wel heel heftig. Bij deze man kan ik wel mijn gevoelens kwijt en we kunnen heel veel praten. We kennen elkaar al jaren en zijn al jaren vrienden. Dat maakt het extra heftig.
Dit is trouwens niet de eerste keer dat ik verliefd ben op een ander. Dat is al twee keer eerder gebeurd (1 keer voor en 1 keer na ons huwelijk), alleen niet zo heftig als nu. Al merk ik dat ik deze gevoelens nu ook in de ijskast aan het zetten ben. Heb zelfs afstand genomen van mijn vriend. De vriendschap kan wel een stootje hebben, dus dat komt als mijn gevoel weer op orde is wel weer goed. Verder heb ik me tussendoor ook nog wel aangetrokken gevoeld tot anderen.
Dit heb ik altijd weg kunnen stoppen, maar toch komt die twijfel altijd weer boven. Zo vermoeiend is dat. Ik heb tegenwoordig steeds vaker het gevoel dat mijn man een gewedige man is, maar dat ik niet (meer) op die manier van hem hou. Dat hij degene is die ik toen nodig had, maar dat ik nu iemand zoek die me andere dingen kan bieden dan alleen de veiligheid en rust. Die rust is me zelfs te veel. Maar ja het is een geweldige lieve man en een geweldige vader. Voor de rest hebben we het goed. Het is een prima verstandshuwelijk. Alleen kan ik daar genoegen meenemen vraag ik me soms af? En is dit niet heel oneerlijk tegenover hem? Maar ik wil mijn lieve kleine schat ook geen scheiding aandoen, die is gek op papa en mama. Met z`n drieen hebben we het ook leuk. Ik mis alleen het gevoel.
Komt nog bij dat ik best een tweede kindje zou willen, maar ja dat lijkt me zo niet zo verstandig. Aan de andere kant, als we toch bij elkaar blijven, dan maakt het ook niet uit. Hij is een fantastische vader en we kunnen samen goed een kind opvoeden al zeg ik het zelf. Hierin zitten we prima op een lijn.
Kortom gevoel en verstand lijken steeds meer met elkaar te vechten en ik word er zo moe van. Elke keer als ik een beslissing heb genomen dan kan ik het weer even wegstoppen, maar stiekem sluimert het toch door en steekt het weer de kop op. Dit is niet het leven wat ik wil. Maar kan ik het dat wel maken met hem? Er zijn natuurlijk dingen te veranderen, maar levert dat nog wat op of is dat alleen uitstel van executie en zorgt dat uiteindelijk alleen maar voor nog meer pijn bij hem?
Ik word zo moe van mezelf en ben mezelf zat. Ik ben best wel op eigenlijk.
Wat ik hier precies mee wil weet ik niet. Even mijn hart luchten denk ik. Ik weet dat we weer moeten gaan praten en weer tijd moeten maken voor elkaar. Ik ben alleen zo bang dat het ook weer gaat tegenvallen.
O ja, sorry dat ik niet gelijk kan reageren. Ik ga nu eerst rennen om ons kind op te halen en dan koken etc. Ik weet nog niet wanneer ik weer kan reageren, hierbij alvast mij excuses. Dat betekent niet dat ik niet blij ben met reacties of geen toelichting of zo wil geven.
vrijdag 13 maart 2009 om 17:25
Bottomline van je verhaal is dat je je niet meer aangetrokken voelt tot je vriend. Als je gaat huilen als hij jou aanraakt, speelt dat toch wel erg. Hoe reageert hij daar trouwens op? Denk je dan dat je ook niet huilt omdat je je schuldig voelt om jouw twijfelgedachten?
Aantrekking is er volgens mij wel of niet, daar kan je op zich niet veel aan doen.
Dat verklaart ook waarom je al enkele keren 'gemakkelijk' verliefd geweest bent op anderen en je aangetrokken hebt gevoeld tot anderen.
Het is zoals je zegt: op zich heb je een prima verstandshuwelijk. Maar zie je je zo nog jaren verder gaan? Er zijn mensen die daar voor kiezen en zich er goed bij voelen, maar dat lees ik niet in jouw verhaal. En het is moeilijk voor jezelf om te twijfelen aan een man die je alles biedt en waar je geen verkeerd woord van kan zeggen, maar dat alleen is ook niet genoeg voor een relatie.
En dat kind zou ik zeker niet doen, net nu je zo in twijfels zit over je relatie.
Aantrekking is er volgens mij wel of niet, daar kan je op zich niet veel aan doen.
Dat verklaart ook waarom je al enkele keren 'gemakkelijk' verliefd geweest bent op anderen en je aangetrokken hebt gevoeld tot anderen.
Het is zoals je zegt: op zich heb je een prima verstandshuwelijk. Maar zie je je zo nog jaren verder gaan? Er zijn mensen die daar voor kiezen en zich er goed bij voelen, maar dat lees ik niet in jouw verhaal. En het is moeilijk voor jezelf om te twijfelen aan een man die je alles biedt en waar je geen verkeerd woord van kan zeggen, maar dat alleen is ook niet genoeg voor een relatie.
En dat kind zou ik zeker niet doen, net nu je zo in twijfels zit over je relatie.
vrijdag 13 maart 2009 om 18:12
Kan er een beetje moeilijk inkomen. Hij is lief en erg gek op je, je kunt niet beter treffen, geweldige vader, laat je vrij, hij is gezellig en doet veel met jullie drieen. Hij is supergek op jullie, neemt je veel uit handen . Je bent ontzettend blij als hij ’s avonds thuis komt……maar je voelt je niet aangetrokken tot hem?
Als je vriend je aanraakt begin je te huilen…denk je niet dat hij van binnen ook huilt?
Je zegt en merkt dat hij overal zijn best voor doet, maar jij bent diegene met de twijfels en andere dingen die je energie vreten. PRAAT hier met hem over, geeft zijn positieve dingen aan en vertel daarna waar jij mee zit.
Zoals je later in je verhaal weer zegt hoe fantastisch hij is. Ik denk dat je eens goed met je man moet praten en ook je gevoelens uiten naar hem toe, wat vindt je leuk/ fijn en wat juist helemaal niet. Zolang jij je gevoelens niet uit naar hem toe blijf je kampen met twijfels en andere ongenoegen.
En wees ook eens gelukkig met de dingen die je wel hebt!
Als je vriend je aanraakt begin je te huilen…denk je niet dat hij van binnen ook huilt?
Je zegt en merkt dat hij overal zijn best voor doet, maar jij bent diegene met de twijfels en andere dingen die je energie vreten. PRAAT hier met hem over, geeft zijn positieve dingen aan en vertel daarna waar jij mee zit.
Zoals je later in je verhaal weer zegt hoe fantastisch hij is. Ik denk dat je eens goed met je man moet praten en ook je gevoelens uiten naar hem toe, wat vindt je leuk/ fijn en wat juist helemaal niet. Zolang jij je gevoelens niet uit naar hem toe blijf je kampen met twijfels en andere ongenoegen.
En wees ook eens gelukkig met de dingen die je wel hebt!
vrijdag 13 maart 2009 om 19:03
Palientje, ze voelt geen aantrekkingskracht. Hij is tof, lief, leuk (al praten ze weinig so it seems), maar ze vindt hem niet (meer) seksueel aantrekkelijk. Dat kweek je niet. Ik hou zielsveel van mijn vader, ik heb mannelijke vrienden, en ik voel me niet tot hen aangetrokken op die manier.
Seksuele aantrekkingskracht is heel erg belangrijk in een relatie. Dat is zelfs de onderscheidende factor, anders ben je goede vrienden of letterlijk broer en zus. Belachelijk Palientje, dat je net doet alsof ze zeurt.
TO, je bent niet verliefd, je wil niet met 'm naar bed. Je kunt nog wel verliefd worden, dus het ligt niet aan jou. Ook niet aan hem, maar de chemie is er niet. Wil je zo doorgaan? Ben je zo laf dat je zowel jezelf als je man geen gelukkige relatie gunt?
En alsjeblieft, je hebt al een kind. Je moet roeien met de riemen die je hebt wat betreft dat kind. Een eventuele tweede weet nog niets want het is niet geboren. Laat dat zo.
Seksuele aantrekkingskracht is heel erg belangrijk in een relatie. Dat is zelfs de onderscheidende factor, anders ben je goede vrienden of letterlijk broer en zus. Belachelijk Palientje, dat je net doet alsof ze zeurt.
TO, je bent niet verliefd, je wil niet met 'm naar bed. Je kunt nog wel verliefd worden, dus het ligt niet aan jou. Ook niet aan hem, maar de chemie is er niet. Wil je zo doorgaan? Ben je zo laf dat je zowel jezelf als je man geen gelukkige relatie gunt?
En alsjeblieft, je hebt al een kind. Je moet roeien met de riemen die je hebt wat betreft dat kind. Een eventuele tweede weet nog niets want het is niet geboren. Laat dat zo.
vrijdag 13 maart 2009 om 19:07
quote:palientje schreef op 13 maart 2009 @ 18:12:
Kan er een beetje moeilijk inkomen. Hij is lief en erg gek op je, je kunt niet beter treffen, geweldige vader, laat je vrij, hij is gezellig en doet veel met jullie drieen. Hij is supergek op jullie, neemt je veel uit handen . Je bent ontzettend blij als hij ’s avonds thuis komt……maar je voelt je niet aangetrokken tot hem?
Als je vriend je aanraakt begin je te huilen…denk je niet dat hij van binnen ook huilt?
Je zegt en merkt dat hij overal zijn best voor doet, maar jij bent diegene met de twijfels en andere dingen die je energie vreten. PRAAT hier met hem over, geeft zijn positieve dingen aan en vertel daarna waar jij mee zit.
Zoals je later in je verhaal weer zegt hoe fantastisch hij is. Ik denk dat je eens goed met je man moet praten en ook je gevoelens uiten naar hem toe, wat vindt je leuk/ fijn en wat juist helemaal niet. Zolang jij je gevoelens niet uit naar hem toe blijf je kampen met twijfels en andere ongenoegen.
En wees ook eens gelukkig met de dingen die je wel hebt!En dan, dan uit je je gevoelens naar hem toe. Hij kan niets veranderen. Hij is al lief, zorgzaam en begripvol. En dan belast je hem hier ook nog mee. Ik denk juist dat je voor jezelf uit moet zoeken wat er aan de hand is. Vind je hem niet te zorgzaam? En waarom vind je hem niet meer aantrekkelijk? Ligt het wel aan hem of wil je gewoon meer spanning in je leven? Die vragen zou ik allemaal eerst voor mezelf beantwoorden voordat je hem met je twijfels op gaat zadelen waaraan hij niets kan veranderen.
Kan er een beetje moeilijk inkomen. Hij is lief en erg gek op je, je kunt niet beter treffen, geweldige vader, laat je vrij, hij is gezellig en doet veel met jullie drieen. Hij is supergek op jullie, neemt je veel uit handen . Je bent ontzettend blij als hij ’s avonds thuis komt……maar je voelt je niet aangetrokken tot hem?
Als je vriend je aanraakt begin je te huilen…denk je niet dat hij van binnen ook huilt?
Je zegt en merkt dat hij overal zijn best voor doet, maar jij bent diegene met de twijfels en andere dingen die je energie vreten. PRAAT hier met hem over, geeft zijn positieve dingen aan en vertel daarna waar jij mee zit.
Zoals je later in je verhaal weer zegt hoe fantastisch hij is. Ik denk dat je eens goed met je man moet praten en ook je gevoelens uiten naar hem toe, wat vindt je leuk/ fijn en wat juist helemaal niet. Zolang jij je gevoelens niet uit naar hem toe blijf je kampen met twijfels en andere ongenoegen.
En wees ook eens gelukkig met de dingen die je wel hebt!En dan, dan uit je je gevoelens naar hem toe. Hij kan niets veranderen. Hij is al lief, zorgzaam en begripvol. En dan belast je hem hier ook nog mee. Ik denk juist dat je voor jezelf uit moet zoeken wat er aan de hand is. Vind je hem niet te zorgzaam? En waarom vind je hem niet meer aantrekkelijk? Ligt het wel aan hem of wil je gewoon meer spanning in je leven? Die vragen zou ik allemaal eerst voor mezelf beantwoorden voordat je hem met je twijfels op gaat zadelen waaraan hij niets kan veranderen.
vrijdag 13 maart 2009 om 19:10
Ja maar Digitalis, die seksuele aantrekkingskracht was er wel (in tegenstelling tot in jouw voorbeelden). Waarom is die dan zo opeens weg. Douchet de man van TO zich niet meer, is ie 20 kilo aangekomen of zijn ze misschien zo druk met vadertje en moedertje spelen dat ze het niet meer ziet. In dat laatste geval moet je gewoon aan je relatie werken in plaats van meteen weggaan.
vrijdag 13 maart 2009 om 19:11
Digitalis, das even kritiek op mijn visie. Je gaat ook niet zomaar even uit elkaar..of het niets is. Ik probeer TO te steunen om meer haar gevoelens uit te spreken naar haar partner. Denk dat dat niet gebeurd. Ze leven eerder langs elkaar heen. Afgelopen zomer hun laatste goede gesprek gehad..lijkt me niet bepaald gezond. Ieders eigen mening toch?
vrijdag 13 maart 2009 om 19:15
Ze is ook al eerder verliefd op een ander geweest, als ik goed heb gelezen (sorry, zal straks mijn bril zoeken). Weet je, soms nemen vrouwen de seks er maar bij. Omdat de man wel zorgzaam is. Ik ken dat, been there. Hoeft niet zo te zijn, maar kan heel goed.
Bovendien hebben ze weinig te bespreken. Pas je dan echt bij elkaar? Mijn ouders zijn 25 jaar getrouwd en een heel leuk stel.
Wat als die aantrekkingskracht weg is, voorgoed? Dat kan. Wat er nu gebeurt kan een verlate reactie zijn van het brein, het besef dat ze dit eigenlijk helemaal niet wil(de). En het klinkt erg moedeloos als ze zegt over het nemen van een tweede kindje: ach, als ik bij hem blijft maakt het ook niet uit...
Soms is iets over. Ze lijken langs elkaar heengegroeid. Moet je vechten voor een vooraf verloren zaak? Als je ruzie maakt, is er wellicht nog ergens passie. Dit is een kabbelend beekje of eerder: een stilstaande sloot.
Sorry TO dat ik zo over je lul, het klinkt wel erg belerend en ik ken je niet natuurlijk.
Bovendien hebben ze weinig te bespreken. Pas je dan echt bij elkaar? Mijn ouders zijn 25 jaar getrouwd en een heel leuk stel.
Wat als die aantrekkingskracht weg is, voorgoed? Dat kan. Wat er nu gebeurt kan een verlate reactie zijn van het brein, het besef dat ze dit eigenlijk helemaal niet wil(de). En het klinkt erg moedeloos als ze zegt over het nemen van een tweede kindje: ach, als ik bij hem blijft maakt het ook niet uit...
Soms is iets over. Ze lijken langs elkaar heengegroeid. Moet je vechten voor een vooraf verloren zaak? Als je ruzie maakt, is er wellicht nog ergens passie. Dit is een kabbelend beekje of eerder: een stilstaande sloot.
Sorry TO dat ik zo over je lul, het klinkt wel erg belerend en ik ken je niet natuurlijk.
vrijdag 13 maart 2009 om 19:17
quote:palientje schreef op 13 maart 2009 @ 19:11:
Digitalis, das even kritiek op mijn visie. Je gaat ook niet zomaar even uit elkaar..of het niets is. Ik probeer TO te steunen om meer haar gevoelens uit te spreken naar haar partner. Denk dat dat niet gebeurd. Ze leven eerder langs elkaar heen. Afgelopen zomer hun laatste goede gesprek gehad..lijkt me niet bepaald gezond. Ieders eigen mening toch?Tuurlijk Palientje, maar ik viel over jouw opmerking over dat ze blij moet zijn met wat ze heeft. Ze heeft nu een goede vader voor haar kind. Da's heel wat waard, maar die vader blijft ook wel een goede vader als ze gescheiden zijn, neem ik aan. Als er geen aantrekkingskracht is, wat dan? Het is ook rot voor die man, maar wat als de koek op is?
Digitalis, das even kritiek op mijn visie. Je gaat ook niet zomaar even uit elkaar..of het niets is. Ik probeer TO te steunen om meer haar gevoelens uit te spreken naar haar partner. Denk dat dat niet gebeurd. Ze leven eerder langs elkaar heen. Afgelopen zomer hun laatste goede gesprek gehad..lijkt me niet bepaald gezond. Ieders eigen mening toch?Tuurlijk Palientje, maar ik viel over jouw opmerking over dat ze blij moet zijn met wat ze heeft. Ze heeft nu een goede vader voor haar kind. Da's heel wat waard, maar die vader blijft ook wel een goede vader als ze gescheiden zijn, neem ik aan. Als er geen aantrekkingskracht is, wat dan? Het is ook rot voor die man, maar wat als de koek op is?
vrijdag 13 maart 2009 om 19:28
vrijdag 13 maart 2009 om 21:06
Kwantiteit zegt niets over kwaliteit. Mensen roepen snel "ja maar dan gooi ik huppeldepup-jaar weg" Nee je gooit niets weg want is al WEG. Het gaat om hoe je vanaf dat punt verder gaat.
TO ik lees in je bericht dat je verstandelijk niet te klagen hebt maar dat je gevoel je continue wat anders vertelt. Been there (niet getrouwd en geen kind overigens) en het voelt als zelfverraad of is het eigenlijk gewoon als je in een situatie zit waarvan je gevoel aangeeft dat het niet bij je 'hoort'.
Je verwoort helder wat je voelt en denkt. De adviezen om met je man te gaan praten vind ik een beetje raar omdat je zelf aangeeft dat dat niet gaat. Ooit dacht je dat dit het was en je komt er langzaam maar zeker achter dat dit het niet is. Het is nooit te laat om je leven een andere wending te geven. Ik lees nergens dat er een probleem is en dat jullie beiden er hard aan willen werken om dat op te lossen. Het probleem is dat er geen probleem is. Misschien heeft Digi gelijk en is de koek gewoon op (of de koek is er nooit geweest dat kan ook).
Wat je ook besluit, sterkte!
TO ik lees in je bericht dat je verstandelijk niet te klagen hebt maar dat je gevoel je continue wat anders vertelt. Been there (niet getrouwd en geen kind overigens) en het voelt als zelfverraad of is het eigenlijk gewoon als je in een situatie zit waarvan je gevoel aangeeft dat het niet bij je 'hoort'.
Je verwoort helder wat je voelt en denkt. De adviezen om met je man te gaan praten vind ik een beetje raar omdat je zelf aangeeft dat dat niet gaat. Ooit dacht je dat dit het was en je komt er langzaam maar zeker achter dat dit het niet is. Het is nooit te laat om je leven een andere wending te geven. Ik lees nergens dat er een probleem is en dat jullie beiden er hard aan willen werken om dat op te lossen. Het probleem is dat er geen probleem is. Misschien heeft Digi gelijk en is de koek gewoon op (of de koek is er nooit geweest dat kan ook).
Wat je ook besluit, sterkte!
vrijdag 13 maart 2009 om 21:55
Mellie, hoe hij erin staat? Naar zijn idee gaat het allemaal goed. Ja, hij vind het ook moeilijk als ik moet huilen of ineens geen zin meer heb. Maar dat laatste laat ik meestal niet merken en dat echt moeten huilen was eenmalig. Normaal kan ik dat gevoel wel uitschakelen of heb ik het al afgekapt. Hij weet niet dat ik over een ander fantaseer of dat ik expres dingen doe waarvan ik weet dat hij het dan niet op kan houden en we dus snel klaar zijn. Dat ik vaak twijfel aan mijn gevoelens maakt hem wel onzeker. Al denk ik ook dat hij denkt dat het wel weer overwaait, want ik heb het altijd aan andere dingen geweten. Gesprekken over twijfels hebben we in de loop der jaren al wel vaker gehad.
Digitalis, de aantrekkingskracht is er idd niet meer. En er zijn ook wel andere dingen die ik mis, maar ja ik ben realistisch genoeg om in te zien dat geen enkele relatie perfect is. Alleen ben ik soms bang dat ik doordat ik mezelf dat altijd heb voorgehouden ik te lang in deze relatie ben blijven hangen. Ik heb hem ontmoet toen ik 19 was. In eerste instantie vond ik hem niet heel aantrekkelijk, maar toen ik hem weer zag en zijn ogen zag stralen vond ik `m toch wel erg leuk. Wat me toen aantrok was zijn houding, zijn branie, zijn passie. (Inderdaad een houding, want hij is erg onzeker). Hij ging mee dansen, was ondernemend en spontaan. Hij was de jongen uit het andere millieu die ik toen een beetje zocht (al bleek hij dit niet te zijn en veel meer op me te lijken dan ik in eerste instantie dacht). Hij zou mij andere dingen laten zien dacht ik.
Palientje, dat is wat ik ook altijd tegen mezelf zeg. Ik moet tevreden zijn met wat ik wel heb: een hele lieve man die me heel vrij laat. Maar toch mis ik ook zo veel dingen. Juist dat praten en die communicatie. Ik zal toegeven dat ik daar natuurlijk deels schuldig aan ben. We kunnen gewoon niet zo goed praten. Als we het proberen loopt het meestal stroef. We zijn allebei vrij gesloten. Al word ik wel steeds opener (naar anderen toe vooral.) We kunnen wel praten over ons kind, voetbal, gewone dat soort dingen. Maar zelfs dat doen we te weinig. Vaak zitten we `s avonds allebei achter de pc of tv te kijken. Hoef je weinig voor te praten. Wij zijn ook zo`n stel dat stil kan zijn in een restaurant of in de auto. Of kan praten over onzin dingen of elkaar niet begrijpen. Dat terwijl het ooit wel anders was. Ooit stortte ik mijn hart wel bij hem uit (andersom niet). Toch is onze communicatie nooit goed geweest.
Ik weet dat je niet altijd verliefd kunt blijven. Al schijnen er stellen te zijn waarbij dat wel zo is. Maar ik vraag me af of ik wel op die manier van hem houd. Ik geef om hem, dat weet ik wel. Maar of ik echt van hem houd op die manier? Ik denk het eerlijk gezegd niet. Maar ja ik ben al zo lang gebleven. En ja ik weet dat ik niet had moeten trouwen, daar heb ik nog over getwijfeld. Maar ik was nog jong en dacht dat het cold feet waren. Ik dacht ook altijd, dat iedereen dit wel had in z`n relatie. De relatie van mijn ouders is ook een die niet altijd even makkelijk loopt.
Shisensa, dat zijn idd vragen die ik me elke keer weer afvraag. Ik weet het niet. Ja ooit vond ik hem aantrekkelijk. Hij is niet aangekomen of iets dergelijks. Hij zou wel meer mogen douchen en zijn tanden `s avonds mogen poetsen. Dat doet hij nu alleen voor de sex. Ik ben gewoon niet meer het meisje dat ik toen was. Even zo goed is hij niet meer de jongen van toen. Of de jongen die ik dacht dat hij was. Ik mis inderdaad spanning in mijn leven. Maar dat is niet het enige. Ik ben mezelf een beetje kwijt geraakt met de jaren. Heb een moeilijke periode gehad en me toen heel erg gericht op hem en de veiligheid. Daarbij mijn eigen ontwikkeling een beetje stop gezet. Me te veel gericht op het eind plaatje van huisje boompje beestje en een kindje. Zonder er bij stil te staan wat ik verder wilde, wat ik echt wilde. Dingen aangepast die ik voor mezelf misschien beter niet had kunnen aanpassen. Niet omdat hij dat vroeg of verlangde, maar omdat ik dacht dat ik dat wilde. Ook heb ik altijd gedacht dat je moest vechten voor een relatie, niet te snel opgeven. Verliefd worden op een ander kan je altijd gebeuren, dat hoeft niets te zeggen. Ik wilde niet opgeven, wilde vechten. Ik had hem toch gekozen (voor mijn gevoel al veel eerder dan dat we gingen trouwen die keuze gemaakt), dan moest ik daar ook maar voor vechten. Achteraf zeg ik dat ik veel eerder bij hem weg had moeten gaan. Maar ja, nu is er een kind. De relatie is verder niet heel slecht en hij heeft ook een hoop voordelen (ik kan de zorg elke dag delen. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Een huishouden delen is makkelijk. Hij is net zo makkelijk als ik met veel dingen. Ik denk zelfs dat veel mensen ons als ideaal stel zien. Onze relatie is gelijkwaardig). O ja, het is niet zo dat we nu te veel vadertje en moedertje spelen. We gaan wel met z`n tweeen weg, etc. Al is het wel zo dat toen ik van de week zei dat we weer even tijd voor elkaar moesten maken hij zei: "Ja, we moeten binnenkort maar weer wat leuks gaan doen met z`n drieen." Toen ik zei dat ik eigenlijk samen bedoelde kwam daar verder weinig op, ja dat kan ook. Meestal draait het ook op teleurstelling uit. Ik verwacht er misschien ook te veel van en raak dan teleurgesteld en dat voelt hij natuurlijk ook weer. Maar ja is het heel veel gevraagd om na het eten nog even wat te drinken samen en niet gelijk maar weer naar huis te gaan om daar te drinken en dus niet echt verder te praten.
Sensy, ik ben ergens heel erg bang dat je gelijk hebt. Aan de andere kant denk ik ook, wat gooi ik dan weg? We hebben het ook niet slecht samen. En ik wil het ons kindje eigenlijk ook niet aandoen een gebroken gezin. Het is niet zo dat we niet samen kunnen. We zijn prima vrienden. Als er geen kind was geweest dan was de keuze allang gemaakt (of misschien ook niet, omdat ik bang zou zijn het bekende weg te gooien). Ik geloof zeker dat er mannen zijn die beter bij mij passen. Aan de andere kant ben ik ook bang dat ik te hoge eisen stel. Ik stel ook te hoge eisen aan mezelf. Was er maar een reden om weg te gaan, dat zou het makkelijker maken. En ik denk soms ook wel. Ach zo lang we het verder niet slecht hebben is het voor ons kind beter en ach we zijn op elkaar ingespeeld en gewend aan elkaar. Dat wordt natuurlijk alleen maar meer. Ze zeggen toch dat je in een verstandshuwelijk ook vanzelf van elkaar gaat houden in de loop der jaren. Misschien wordt dat bij mij dan ook beter. Ergens doet het me soms ook wel denken aan het huwelijk van mijn ouders (hij degelijk, ik die meer behoefte heb aan vrijheid en nieuwe ervaringen) en zij hebben het (met vechten en bijna een scheiding) toch ook gered en lijken nu veel gelukkiger samen dan 15 jaar geleden.
Ik heb het idee dat zowel gevoel als verstand er niet helemaal uit is, maar dat mijn gevoel meer neigt naar weggaan en mijn verstand naar blijven. Maar ja hoe kom ik erachter wat ik echt wil zonder alles open te halen en te veel overhoop te gooien? Zonder ons lieve kindje te kwetsen.?
Digitalis, de aantrekkingskracht is er idd niet meer. En er zijn ook wel andere dingen die ik mis, maar ja ik ben realistisch genoeg om in te zien dat geen enkele relatie perfect is. Alleen ben ik soms bang dat ik doordat ik mezelf dat altijd heb voorgehouden ik te lang in deze relatie ben blijven hangen. Ik heb hem ontmoet toen ik 19 was. In eerste instantie vond ik hem niet heel aantrekkelijk, maar toen ik hem weer zag en zijn ogen zag stralen vond ik `m toch wel erg leuk. Wat me toen aantrok was zijn houding, zijn branie, zijn passie. (Inderdaad een houding, want hij is erg onzeker). Hij ging mee dansen, was ondernemend en spontaan. Hij was de jongen uit het andere millieu die ik toen een beetje zocht (al bleek hij dit niet te zijn en veel meer op me te lijken dan ik in eerste instantie dacht). Hij zou mij andere dingen laten zien dacht ik.
Palientje, dat is wat ik ook altijd tegen mezelf zeg. Ik moet tevreden zijn met wat ik wel heb: een hele lieve man die me heel vrij laat. Maar toch mis ik ook zo veel dingen. Juist dat praten en die communicatie. Ik zal toegeven dat ik daar natuurlijk deels schuldig aan ben. We kunnen gewoon niet zo goed praten. Als we het proberen loopt het meestal stroef. We zijn allebei vrij gesloten. Al word ik wel steeds opener (naar anderen toe vooral.) We kunnen wel praten over ons kind, voetbal, gewone dat soort dingen. Maar zelfs dat doen we te weinig. Vaak zitten we `s avonds allebei achter de pc of tv te kijken. Hoef je weinig voor te praten. Wij zijn ook zo`n stel dat stil kan zijn in een restaurant of in de auto. Of kan praten over onzin dingen of elkaar niet begrijpen. Dat terwijl het ooit wel anders was. Ooit stortte ik mijn hart wel bij hem uit (andersom niet). Toch is onze communicatie nooit goed geweest.
Ik weet dat je niet altijd verliefd kunt blijven. Al schijnen er stellen te zijn waarbij dat wel zo is. Maar ik vraag me af of ik wel op die manier van hem houd. Ik geef om hem, dat weet ik wel. Maar of ik echt van hem houd op die manier? Ik denk het eerlijk gezegd niet. Maar ja ik ben al zo lang gebleven. En ja ik weet dat ik niet had moeten trouwen, daar heb ik nog over getwijfeld. Maar ik was nog jong en dacht dat het cold feet waren. Ik dacht ook altijd, dat iedereen dit wel had in z`n relatie. De relatie van mijn ouders is ook een die niet altijd even makkelijk loopt.
Shisensa, dat zijn idd vragen die ik me elke keer weer afvraag. Ik weet het niet. Ja ooit vond ik hem aantrekkelijk. Hij is niet aangekomen of iets dergelijks. Hij zou wel meer mogen douchen en zijn tanden `s avonds mogen poetsen. Dat doet hij nu alleen voor de sex. Ik ben gewoon niet meer het meisje dat ik toen was. Even zo goed is hij niet meer de jongen van toen. Of de jongen die ik dacht dat hij was. Ik mis inderdaad spanning in mijn leven. Maar dat is niet het enige. Ik ben mezelf een beetje kwijt geraakt met de jaren. Heb een moeilijke periode gehad en me toen heel erg gericht op hem en de veiligheid. Daarbij mijn eigen ontwikkeling een beetje stop gezet. Me te veel gericht op het eind plaatje van huisje boompje beestje en een kindje. Zonder er bij stil te staan wat ik verder wilde, wat ik echt wilde. Dingen aangepast die ik voor mezelf misschien beter niet had kunnen aanpassen. Niet omdat hij dat vroeg of verlangde, maar omdat ik dacht dat ik dat wilde. Ook heb ik altijd gedacht dat je moest vechten voor een relatie, niet te snel opgeven. Verliefd worden op een ander kan je altijd gebeuren, dat hoeft niets te zeggen. Ik wilde niet opgeven, wilde vechten. Ik had hem toch gekozen (voor mijn gevoel al veel eerder dan dat we gingen trouwen die keuze gemaakt), dan moest ik daar ook maar voor vechten. Achteraf zeg ik dat ik veel eerder bij hem weg had moeten gaan. Maar ja, nu is er een kind. De relatie is verder niet heel slecht en hij heeft ook een hoop voordelen (ik kan de zorg elke dag delen. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Een huishouden delen is makkelijk. Hij is net zo makkelijk als ik met veel dingen. Ik denk zelfs dat veel mensen ons als ideaal stel zien. Onze relatie is gelijkwaardig). O ja, het is niet zo dat we nu te veel vadertje en moedertje spelen. We gaan wel met z`n tweeen weg, etc. Al is het wel zo dat toen ik van de week zei dat we weer even tijd voor elkaar moesten maken hij zei: "Ja, we moeten binnenkort maar weer wat leuks gaan doen met z`n drieen." Toen ik zei dat ik eigenlijk samen bedoelde kwam daar verder weinig op, ja dat kan ook. Meestal draait het ook op teleurstelling uit. Ik verwacht er misschien ook te veel van en raak dan teleurgesteld en dat voelt hij natuurlijk ook weer. Maar ja is het heel veel gevraagd om na het eten nog even wat te drinken samen en niet gelijk maar weer naar huis te gaan om daar te drinken en dus niet echt verder te praten.
Sensy, ik ben ergens heel erg bang dat je gelijk hebt. Aan de andere kant denk ik ook, wat gooi ik dan weg? We hebben het ook niet slecht samen. En ik wil het ons kindje eigenlijk ook niet aandoen een gebroken gezin. Het is niet zo dat we niet samen kunnen. We zijn prima vrienden. Als er geen kind was geweest dan was de keuze allang gemaakt (of misschien ook niet, omdat ik bang zou zijn het bekende weg te gooien). Ik geloof zeker dat er mannen zijn die beter bij mij passen. Aan de andere kant ben ik ook bang dat ik te hoge eisen stel. Ik stel ook te hoge eisen aan mezelf. Was er maar een reden om weg te gaan, dat zou het makkelijker maken. En ik denk soms ook wel. Ach zo lang we het verder niet slecht hebben is het voor ons kind beter en ach we zijn op elkaar ingespeeld en gewend aan elkaar. Dat wordt natuurlijk alleen maar meer. Ze zeggen toch dat je in een verstandshuwelijk ook vanzelf van elkaar gaat houden in de loop der jaren. Misschien wordt dat bij mij dan ook beter. Ergens doet het me soms ook wel denken aan het huwelijk van mijn ouders (hij degelijk, ik die meer behoefte heb aan vrijheid en nieuwe ervaringen) en zij hebben het (met vechten en bijna een scheiding) toch ook gered en lijken nu veel gelukkiger samen dan 15 jaar geleden.
Ik heb het idee dat zowel gevoel als verstand er niet helemaal uit is, maar dat mijn gevoel meer neigt naar weggaan en mijn verstand naar blijven. Maar ja hoe kom ik erachter wat ik echt wil zonder alles open te halen en te veel overhoop te gooien? Zonder ons lieve kindje te kwetsen.?
vrijdag 13 maart 2009 om 22:44
quote:ikzoekeenwoord schreef op 13 maart 2009 @ 21:55:
Dat ik vaak twijfel aan mijn gevoelens maakt hem wel onzeker. Al denk ik ook dat hij denkt dat het wel weer overwaait, want ik heb het altijd aan andere dingen geweten. Gesprekken over twijfels hebben we in de loop der jaren al wel vaker gehad.
Aan welke dingen dan? Gelooft hij dat? Kan het zijn dat hij er gewoon niet dieper op in kan gaan omdat hij zo hoopt dat je er ook niet verder over nadenkt?
Digitalis, de aantrekkingskracht is er idd niet meer. En er zijn ook wel andere dingen die ik mis, maar ja ik ben realistisch genoeg om in te zien dat geen enkele relatie perfect is. Wat me toen aantrok was zijn houding, zijn branie, zijn passie. (Inderdaad een houding, want hij is erg onzeker). Hij ging mee dansen, was ondernemend en spontaan. Hij was de jongen uit het andere millieu die ik toen een beetje zocht (al bleek hij dit niet te zijn en veel meer op me te lijken dan ik in eerste instantie dacht). Hij zou mij andere dingen laten zien dacht ik.
Hij kwam dus anders over dan hij werkelijk is, of hoe jij in eerste instantie dacht, dit speelt ook mee. Als de aantrekkingskracht er niet meer is, is het moeilijk. Dan kan je nog wel zeggen dat geen enkele relatie perfect is (wat helemaal zo is natuurlijk), maar een relatie zonder aantrekkingskracht (al dan niet voor 1 van de 2) is dus eigenlijk niets meer dan een vriendenverhouding. Daar ligt volgens mij het grote probleem.
Palientje, dat is wat ik ook altijd tegen mezelf zeg. Ik moet tevreden zijn met wat ik wel heb: een hele lieve man die me heel vrij laat. Maar toch mis ik ook zo veel dingen. Ik weet dat je niet altijd verliefd kunt blijven. Al schijnen er stellen te zijn waarbij dat wel zo is. Maar ik vraag me af of ik wel op die manier van hem houd. Ik geef om hem, dat weet ik wel. Maar of ik echt van hem houd op die manier? Ik denk het eerlijk gezegd niet. Maar ja ik ben al zo lang gebleven. En ja ik weet dat ik niet had moeten trouwen, daar heb ik nog over getwijfeld. Maar ik was nog jong en dacht dat het cold feet waren. Ik dacht ook altijd, dat iedereen dit wel had in z`n relatie. De relatie van mijn ouders is ook een die niet altijd even makkelijk loopt.
Je denkt dat je niet meer van hem houdt, maar je geeft om hem. Geven om doe je voor veel mensen rondom je. Ik proef hier dat je eigenlijk van in het begin je twijfels gehad hebt, maar gehoopt hebt dat het allemaal in orde zou komen, wat dus nu niet blijkt, helaas. Het valt mij in ieder geval op dat je echt moeite doet/gedaan hebt om er 'positief' over te blijven: geen enkele relatie is perfect, dit komt overal wel eens voor, ... In theorie klopt dit, maar hoelang moet je dat tegen jezelf blijven zeggen, hé...
Ik ben gewoon niet meer het meisje dat ik toen was. Even zo goed is hij niet meer de jongen van toen. Of de jongen die ik dacht dat hij was. Ik mis inderdaad spanning in mijn leven. Maar dat is niet het enige. Ik ben mezelf een beetje kwijt geraakt met de jaren. Heb een moeilijke periode gehad en me toen heel erg gericht op hem en de veiligheid. Daarbij mijn eigen ontwikkeling een beetje stop gezet. Me te veel gericht op het eind plaatje van huisje boompje beestje en een kindje. Zonder er bij stil te staan wat ik verder wilde, wat ik echt wilde. Dingen aangepast die ik voor mezelf misschien beter niet had kunnen aanpassen. Niet omdat hij dat vroeg of verlangde, maar omdat ik dacht dat ik dat wilde. Ook heb ik altijd gedacht dat je moest vechten voor een relatie, niet te snel opgeven. Verliefd worden op een ander kan je altijd gebeuren, dat hoeft niets te zeggen. Ik wilde niet opgeven, wilde vechten. Ik had hem toch gekozen (voor mijn gevoel al veel eerder dan dat we gingen trouwen die keuze gemaakt), dan moest ik daar ook maar voor vechten. Achteraf zeg ik dat ik veel eerder bij hem weg had moeten gaan. Maar ja, nu is er een kind. De relatie is verder niet heel slecht en hij heeft ook een hoop voordelen (ik kan de zorg elke dag delen. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Een huishouden delen is makkelijk. Hij is net zo makkelijk als ik met veel dingen. Ik denk zelfs dat veel mensen ons als ideaal stel zien. Onze relatie is gelijkwaardig).
Hier zie ik weer hoe je er in bent blijven geloven en hopen en vechten zoals je zegt. Tuurlijk is het moeilijker nu er een kind is, maar op zich mag dat ook niet de reden zijn in een relatie te blijven die jou uiteindelijk niet gelukkig maakt, hoe jammer ook...
Sensy, ik ben ergens heel erg bang dat je gelijk hebt. Aan de andere kant denk ik ook, wat gooi ik dan weg? We hebben het ook niet slecht samen. En ik wil het ons kindje eigenlijk ook niet aandoen een gebroken gezin. Het is niet zo dat we niet samen kunnen. We zijn prima vrienden. Als er geen kind was geweest dan was de keuze allang gemaakt (of misschien ook niet, omdat ik bang zou zijn het bekende weg te gooien). Ik geloof zeker dat er mannen zijn die beter bij mij passen. Aan de andere kant ben ik ook bang dat ik te hoge eisen stel. Ik stel ook te hoge eisen aan mezelf. Was er maar een reden om weg te gaan, dat zou het makkelijker maken. En ik denk soms ook wel. Ach zo lang we het verder niet slecht hebben is het voor ons kind beter en ach we zijn op elkaar ingespeeld en gewend aan elkaar. Dat wordt natuurlijk alleen maar meer. Ze zeggen toch dat je in een verstandshuwelijk ook vanzelf van elkaar gaat houden in de loop der jaren. Misschien wordt dat bij mij dan ook beter. Ergens doet het me soms ook wel denken aan het huwelijk van mijn ouders (hij degelijk, ik die meer behoefte heb aan vrijheid en nieuwe ervaringen) en zij hebben het (met vechten en bijna een scheiding) toch ook gered en lijken nu veel gelukkiger samen dan 15 jaar geleden.
Ik merk hier echt jouw strijd. Ja, er zijn mensen die gelukkig zijn met een verstandshuwelijk (of worden na verloop van tijd). Maar de vraag is hoe jij hier nu zelf over denkt? Zie je dat (nog) gebeuren? Is moeilijk om nu een antwoord op te geven, voor jezelf ook waarschijnlijk.
Ik heb het idee dat zowel gevoel als verstand er niet helemaal uit is, maar dat mijn gevoel meer neigt naar weggaan en mijn verstand naar blijven. Maar ja hoe kom ik erachter wat ik echt wil zonder alles open te halen en te veel overhoop te gooien? Zonder ons lieve kindje te kwetsen.?Dan zou ik voor een time-out gaan/tijdelijk wat meer afstand nemen, als dat praktisch mogelijk is natuurlijk. Zeg tegen hem hoe je je voelt, dat je er niet uit geraakt zo en wat tijd nodig hebt om dingen op een rij te zetten. Zie anders niet goed in hoe je voor jezelf duidelijkheid gaat krijgen.
Vind dat je heel goed kan verwoorden hoe je erover denkt en alles wat wij hier zeggen heb je ook al over nagedacht. Merk echt hoe moeilijk je het hebt en dat je gevoel en verstand inderdaad twee verschillende kanten oplopen. Is ook niet makkelijk dit,
Dat ik vaak twijfel aan mijn gevoelens maakt hem wel onzeker. Al denk ik ook dat hij denkt dat het wel weer overwaait, want ik heb het altijd aan andere dingen geweten. Gesprekken over twijfels hebben we in de loop der jaren al wel vaker gehad.
Aan welke dingen dan? Gelooft hij dat? Kan het zijn dat hij er gewoon niet dieper op in kan gaan omdat hij zo hoopt dat je er ook niet verder over nadenkt?
Digitalis, de aantrekkingskracht is er idd niet meer. En er zijn ook wel andere dingen die ik mis, maar ja ik ben realistisch genoeg om in te zien dat geen enkele relatie perfect is. Wat me toen aantrok was zijn houding, zijn branie, zijn passie. (Inderdaad een houding, want hij is erg onzeker). Hij ging mee dansen, was ondernemend en spontaan. Hij was de jongen uit het andere millieu die ik toen een beetje zocht (al bleek hij dit niet te zijn en veel meer op me te lijken dan ik in eerste instantie dacht). Hij zou mij andere dingen laten zien dacht ik.
Hij kwam dus anders over dan hij werkelijk is, of hoe jij in eerste instantie dacht, dit speelt ook mee. Als de aantrekkingskracht er niet meer is, is het moeilijk. Dan kan je nog wel zeggen dat geen enkele relatie perfect is (wat helemaal zo is natuurlijk), maar een relatie zonder aantrekkingskracht (al dan niet voor 1 van de 2) is dus eigenlijk niets meer dan een vriendenverhouding. Daar ligt volgens mij het grote probleem.
Palientje, dat is wat ik ook altijd tegen mezelf zeg. Ik moet tevreden zijn met wat ik wel heb: een hele lieve man die me heel vrij laat. Maar toch mis ik ook zo veel dingen. Ik weet dat je niet altijd verliefd kunt blijven. Al schijnen er stellen te zijn waarbij dat wel zo is. Maar ik vraag me af of ik wel op die manier van hem houd. Ik geef om hem, dat weet ik wel. Maar of ik echt van hem houd op die manier? Ik denk het eerlijk gezegd niet. Maar ja ik ben al zo lang gebleven. En ja ik weet dat ik niet had moeten trouwen, daar heb ik nog over getwijfeld. Maar ik was nog jong en dacht dat het cold feet waren. Ik dacht ook altijd, dat iedereen dit wel had in z`n relatie. De relatie van mijn ouders is ook een die niet altijd even makkelijk loopt.
Je denkt dat je niet meer van hem houdt, maar je geeft om hem. Geven om doe je voor veel mensen rondom je. Ik proef hier dat je eigenlijk van in het begin je twijfels gehad hebt, maar gehoopt hebt dat het allemaal in orde zou komen, wat dus nu niet blijkt, helaas. Het valt mij in ieder geval op dat je echt moeite doet/gedaan hebt om er 'positief' over te blijven: geen enkele relatie is perfect, dit komt overal wel eens voor, ... In theorie klopt dit, maar hoelang moet je dat tegen jezelf blijven zeggen, hé...
Ik ben gewoon niet meer het meisje dat ik toen was. Even zo goed is hij niet meer de jongen van toen. Of de jongen die ik dacht dat hij was. Ik mis inderdaad spanning in mijn leven. Maar dat is niet het enige. Ik ben mezelf een beetje kwijt geraakt met de jaren. Heb een moeilijke periode gehad en me toen heel erg gericht op hem en de veiligheid. Daarbij mijn eigen ontwikkeling een beetje stop gezet. Me te veel gericht op het eind plaatje van huisje boompje beestje en een kindje. Zonder er bij stil te staan wat ik verder wilde, wat ik echt wilde. Dingen aangepast die ik voor mezelf misschien beter niet had kunnen aanpassen. Niet omdat hij dat vroeg of verlangde, maar omdat ik dacht dat ik dat wilde. Ook heb ik altijd gedacht dat je moest vechten voor een relatie, niet te snel opgeven. Verliefd worden op een ander kan je altijd gebeuren, dat hoeft niets te zeggen. Ik wilde niet opgeven, wilde vechten. Ik had hem toch gekozen (voor mijn gevoel al veel eerder dan dat we gingen trouwen die keuze gemaakt), dan moest ik daar ook maar voor vechten. Achteraf zeg ik dat ik veel eerder bij hem weg had moeten gaan. Maar ja, nu is er een kind. De relatie is verder niet heel slecht en hij heeft ook een hoop voordelen (ik kan de zorg elke dag delen. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Een huishouden delen is makkelijk. Hij is net zo makkelijk als ik met veel dingen. Ik denk zelfs dat veel mensen ons als ideaal stel zien. Onze relatie is gelijkwaardig).
Hier zie ik weer hoe je er in bent blijven geloven en hopen en vechten zoals je zegt. Tuurlijk is het moeilijker nu er een kind is, maar op zich mag dat ook niet de reden zijn in een relatie te blijven die jou uiteindelijk niet gelukkig maakt, hoe jammer ook...
Sensy, ik ben ergens heel erg bang dat je gelijk hebt. Aan de andere kant denk ik ook, wat gooi ik dan weg? We hebben het ook niet slecht samen. En ik wil het ons kindje eigenlijk ook niet aandoen een gebroken gezin. Het is niet zo dat we niet samen kunnen. We zijn prima vrienden. Als er geen kind was geweest dan was de keuze allang gemaakt (of misschien ook niet, omdat ik bang zou zijn het bekende weg te gooien). Ik geloof zeker dat er mannen zijn die beter bij mij passen. Aan de andere kant ben ik ook bang dat ik te hoge eisen stel. Ik stel ook te hoge eisen aan mezelf. Was er maar een reden om weg te gaan, dat zou het makkelijker maken. En ik denk soms ook wel. Ach zo lang we het verder niet slecht hebben is het voor ons kind beter en ach we zijn op elkaar ingespeeld en gewend aan elkaar. Dat wordt natuurlijk alleen maar meer. Ze zeggen toch dat je in een verstandshuwelijk ook vanzelf van elkaar gaat houden in de loop der jaren. Misschien wordt dat bij mij dan ook beter. Ergens doet het me soms ook wel denken aan het huwelijk van mijn ouders (hij degelijk, ik die meer behoefte heb aan vrijheid en nieuwe ervaringen) en zij hebben het (met vechten en bijna een scheiding) toch ook gered en lijken nu veel gelukkiger samen dan 15 jaar geleden.
Ik merk hier echt jouw strijd. Ja, er zijn mensen die gelukkig zijn met een verstandshuwelijk (of worden na verloop van tijd). Maar de vraag is hoe jij hier nu zelf over denkt? Zie je dat (nog) gebeuren? Is moeilijk om nu een antwoord op te geven, voor jezelf ook waarschijnlijk.
Ik heb het idee dat zowel gevoel als verstand er niet helemaal uit is, maar dat mijn gevoel meer neigt naar weggaan en mijn verstand naar blijven. Maar ja hoe kom ik erachter wat ik echt wil zonder alles open te halen en te veel overhoop te gooien? Zonder ons lieve kindje te kwetsen.?Dan zou ik voor een time-out gaan/tijdelijk wat meer afstand nemen, als dat praktisch mogelijk is natuurlijk. Zeg tegen hem hoe je je voelt, dat je er niet uit geraakt zo en wat tijd nodig hebt om dingen op een rij te zetten. Zie anders niet goed in hoe je voor jezelf duidelijkheid gaat krijgen.
Vind dat je heel goed kan verwoorden hoe je erover denkt en alles wat wij hier zeggen heb je ook al over nagedacht. Merk echt hoe moeilijk je het hebt en dat je gevoel en verstand inderdaad twee verschillende kanten oplopen. Is ook niet makkelijk dit,
vrijdag 13 maart 2009 om 23:23
Verstand gaat vaak over de praktische kant van het verhaal. Gevoel over de hart-kant van het verhaal. Je hart. Wat zegt je hart. Die verwarring snap ik en misschien is het een gerustelling voor je om niet meteen iets te willen beslissen. Gewoon even heen en weer slingeren tussen verstand en gevoel zonder het te willen sturen. Snap je een beetje wat ik bedoel? Diep in- en uitademen en het even laten voor wat het is, hoe tegenstrijdig dat ook voelt (en je voelt al van alles).
Persoonlijk ga ik wat relaties betreft voor het beste (heb dus geen relatie) omdat ik echt weet wat ik wil doordat ik een dosis drama-relaties achter de rug heb. Ik wil me lekker voelen in mijn lijf en geest en als er iemand zich bij me wil voegen om in dat lekkere gevoel te delen, prima. Maar anders heb ik het ook naar mijn zin in mijn eentje. Maar ik heb makkelijk praten met mijn single-bestaan en geen kinderen. Toch wil ik er mee aangeven dat je best wat mag eisen en ook het beste mag willen. Wat is er daar mis mee? De vraag is alleen of je dat in dit huwelijk kunt bereiken. Als jouw man het allemaal wel prima vindt zo dan vrees ik dat al het werk van jouw kant moet komen. Ben je daartoe bereid? Het lijkt alsof je al veel heb geinvesteerd. Een relatie doe je echt met z'n tweetjes. Geldt ook voor de neergang of de herrijzenis ervan.
Persoonlijk ga ik wat relaties betreft voor het beste (heb dus geen relatie) omdat ik echt weet wat ik wil doordat ik een dosis drama-relaties achter de rug heb. Ik wil me lekker voelen in mijn lijf en geest en als er iemand zich bij me wil voegen om in dat lekkere gevoel te delen, prima. Maar anders heb ik het ook naar mijn zin in mijn eentje. Maar ik heb makkelijk praten met mijn single-bestaan en geen kinderen. Toch wil ik er mee aangeven dat je best wat mag eisen en ook het beste mag willen. Wat is er daar mis mee? De vraag is alleen of je dat in dit huwelijk kunt bereiken. Als jouw man het allemaal wel prima vindt zo dan vrees ik dat al het werk van jouw kant moet komen. Ben je daartoe bereid? Het lijkt alsof je al veel heb geinvesteerd. Een relatie doe je echt met z'n tweetjes. Geldt ook voor de neergang of de herrijzenis ervan.
zaterdag 14 maart 2009 om 21:37
Mellie, ik heb het altijd aan mijn eigen onrust geweten, drukte, etc. Dat gelooft hij wel. Ik weet niet of hij er niet dieper op in kan gaan in de hoop dat ik er niet dieper overnadenk, misschien wel zodat hij er zelf niet dieper overna hoeft te denken. Bij heel veel dingen is zijn antwoord altijd dat hij daar nooit overnadenkt.
Hij kwam inderdaad anders over dan hij werkelijk is, of iig ik zag hem anders. Wat niet wil zeggen dat ik dit niet al eerder doorhad. Maar hij was toen degene die ik op dat moment nodig had, rustig, betrouwbaar en veilig. Dat het lastig is als de aantrekkingskracht weg is dat is helemaal waar. Of dat puur de aantrekkingskracht is, of dat dit ook een dieperliggende oorzaak heeft dat weet ik niet. Er zijn in de jaren al zo vaak dingetjes geweest. Niets groots. Ok, hij zegt wat ik wil horen en krabbelt dan uiteindelijk terug. Zelfs bij grote dingen en hij krabbelt pas terug als ik zelf heb gemerkt dat hij het eigenlijk niet wil en ik hem er mee confronteer. Hij vertelt liever wat ik wil horen, dan wat hij echt wil. Hierdoor is mijn vertrouwen wel geschaad. Niet dat hij onbetrouwbaar is of vreemd zou gaan of wat dan ook. Dat zou hij nooit doen. Hij doet van alles voor me. Maar ik weet gewoon niet altijd of hij iets meent. Soms vraag ik ook echt of hij het nou zegt omdat hij denkt dat ik dat wil horen. Ook bij kleine dingen. Dit vind ik wel heel lastig. Hij is wat dat betreft een pleaser en misschien is hij toch ook wel bang me anders kwijt te raken. Ik weet het niet. Dit speelt dus ook nog naast de aantrekkingskracht. Of misschien is het wel onderdeel van waarom de anatrekkingskracht weg is. Zijn uiterlijk is niet veel veranderd, hoe ik hem zie wel en wat ik nodig heb in en verwacht van een man wel.
Ik denk dat ik nog wel van hem houd, maar niet op de goede manier. Ik hou ook van mijn vrienden, maar op een andere manier. Je stukje over het positief blijven: Het valt mij in ieder geval op dat je echt moeite doet/gedaan hebt om er 'positief' over te blijven: geen enkele relatie is perfect, dit komt overal wel eens voor, ... In theorie klopt dit, maar hoelang moet je dat tegen jezelf blijven zeggen, hé... raakt me. Tja hoelang moet ik dat tegen mezelf blijven zeggen. Ik weet het echt niet.
Hoe ik over een verstandshuwelijk denk en of ik er gelukkig mee kan worden. Ik weet het echt niet. Misschien tijdelijk. Ik zie ons samen niet naar het bejaardentehuis gaan. Maar ja misschien zijn we tegen die tijd wel zo aan elkaar gewend Ik denk wel eens als ons kindje oud genoeg is ...
Een time-out zou nu praktisch niet mogelijk zijn. De eerst komende maanden zou het sowieso echt heel onpraktisch zijn allemaal. Kijk uiteindelijk is er natuurlijk altijd een mogelijkheid, maar dat zou echt heel onhandig en onpraktisch zijn. Dat is trouwens nog iets wat er ook in mijn overweging meespeelt. Als we uit elkaar zouden gaan dan zou dat betekenen dat ik altijd hier in de buurt zou moeten blijven (ik vind dat je op een redelijke afstnad van elkaar moet blijven wonen als er kinderen zijn). Maar ik zou hier anders al nooit gewoond hebben en wil hier wel weg. Maar hem eerst laten verhuizen en daarbij het risico laten lopen dat hij dan ergens anders zit vind ik ook niet eerlijk.
Bedankt voor je lieve woorden en fijne reactie. Ik denk hier inderdaad al zo vaak overna. Er zijn al zo veel dingen door mijn hoofd gegaan. Maar ik vind ook dat je met kinderen een grote verantwoordelijkheid hebt. En er zijn ook echt wel leuke momenten. Als we met z`n drieen zijn. Maar misschien inderdaad meer als beste vrienden. Maar ja zo lang je nog vrienden bent is dat voor een kind dan niet genoeg. Ik heb genoeg kinderen gezien die onder een scheiding leiden. Dat wil ik mijn lieve kind niet aan doen. Maar aan de andere kant komt dit gevoel elke keer weer opspelen. Ik kan het tijdelijk onderdrukken en weer even opgaan in de illusie die ik mezelf voorhou, maar het komt elke keer weer terug. Ik word zo moe van mezelf.
Hij kwam inderdaad anders over dan hij werkelijk is, of iig ik zag hem anders. Wat niet wil zeggen dat ik dit niet al eerder doorhad. Maar hij was toen degene die ik op dat moment nodig had, rustig, betrouwbaar en veilig. Dat het lastig is als de aantrekkingskracht weg is dat is helemaal waar. Of dat puur de aantrekkingskracht is, of dat dit ook een dieperliggende oorzaak heeft dat weet ik niet. Er zijn in de jaren al zo vaak dingetjes geweest. Niets groots. Ok, hij zegt wat ik wil horen en krabbelt dan uiteindelijk terug. Zelfs bij grote dingen en hij krabbelt pas terug als ik zelf heb gemerkt dat hij het eigenlijk niet wil en ik hem er mee confronteer. Hij vertelt liever wat ik wil horen, dan wat hij echt wil. Hierdoor is mijn vertrouwen wel geschaad. Niet dat hij onbetrouwbaar is of vreemd zou gaan of wat dan ook. Dat zou hij nooit doen. Hij doet van alles voor me. Maar ik weet gewoon niet altijd of hij iets meent. Soms vraag ik ook echt of hij het nou zegt omdat hij denkt dat ik dat wil horen. Ook bij kleine dingen. Dit vind ik wel heel lastig. Hij is wat dat betreft een pleaser en misschien is hij toch ook wel bang me anders kwijt te raken. Ik weet het niet. Dit speelt dus ook nog naast de aantrekkingskracht. Of misschien is het wel onderdeel van waarom de anatrekkingskracht weg is. Zijn uiterlijk is niet veel veranderd, hoe ik hem zie wel en wat ik nodig heb in en verwacht van een man wel.
Ik denk dat ik nog wel van hem houd, maar niet op de goede manier. Ik hou ook van mijn vrienden, maar op een andere manier. Je stukje over het positief blijven: Het valt mij in ieder geval op dat je echt moeite doet/gedaan hebt om er 'positief' over te blijven: geen enkele relatie is perfect, dit komt overal wel eens voor, ... In theorie klopt dit, maar hoelang moet je dat tegen jezelf blijven zeggen, hé... raakt me. Tja hoelang moet ik dat tegen mezelf blijven zeggen. Ik weet het echt niet.
Hoe ik over een verstandshuwelijk denk en of ik er gelukkig mee kan worden. Ik weet het echt niet. Misschien tijdelijk. Ik zie ons samen niet naar het bejaardentehuis gaan. Maar ja misschien zijn we tegen die tijd wel zo aan elkaar gewend Ik denk wel eens als ons kindje oud genoeg is ...
Een time-out zou nu praktisch niet mogelijk zijn. De eerst komende maanden zou het sowieso echt heel onpraktisch zijn allemaal. Kijk uiteindelijk is er natuurlijk altijd een mogelijkheid, maar dat zou echt heel onhandig en onpraktisch zijn. Dat is trouwens nog iets wat er ook in mijn overweging meespeelt. Als we uit elkaar zouden gaan dan zou dat betekenen dat ik altijd hier in de buurt zou moeten blijven (ik vind dat je op een redelijke afstnad van elkaar moet blijven wonen als er kinderen zijn). Maar ik zou hier anders al nooit gewoond hebben en wil hier wel weg. Maar hem eerst laten verhuizen en daarbij het risico laten lopen dat hij dan ergens anders zit vind ik ook niet eerlijk.
Bedankt voor je lieve woorden en fijne reactie. Ik denk hier inderdaad al zo vaak overna. Er zijn al zo veel dingen door mijn hoofd gegaan. Maar ik vind ook dat je met kinderen een grote verantwoordelijkheid hebt. En er zijn ook echt wel leuke momenten. Als we met z`n drieen zijn. Maar misschien inderdaad meer als beste vrienden. Maar ja zo lang je nog vrienden bent is dat voor een kind dan niet genoeg. Ik heb genoeg kinderen gezien die onder een scheiding leiden. Dat wil ik mijn lieve kind niet aan doen. Maar aan de andere kant komt dit gevoel elke keer weer opspelen. Ik kan het tijdelijk onderdrukken en weer even opgaan in de illusie die ik mezelf voorhou, maar het komt elke keer weer terug. Ik word zo moe van mezelf.
zaterdag 14 maart 2009 om 21:52
quote:Sensy12 schreef op 13 maart 2009 @ 23:23:
Verstand gaat vaak over de praktische kant van het verhaal. Gevoel over de hart-kant van het verhaal. Je hart. Wat zegt je hart. Die verwarring snap ik en misschien is het een gerustelling voor je om niet meteen iets te willen beslissen. Gewoon even heen en weer slingeren tussen verstand en gevoel zonder het te willen sturen. Snap je een beetje wat ik bedoel? Diep in- en uitademen en het even laten voor wat het is, hoe tegenstrijdig dat ook voelt (en je voelt al van alles).
Wat zegt mijn hart? Aan de ene kant zegt mijn hart, dit is het niet. Aan de andere kant zegt mijn hart, ik wil mijn kindje een zo fijn mogelijke jeugd geven en daar hoort geen scheiding bij. Zo slecht is het nou ook weer niet. Maar ja waarom komen die gevoelens dan elke keer weer terug. Het voelt dubbel. Op momenten dat we het gezellig hebben met z`n drieen dan gun ik dit mijn kind. Maar op veel andere momenten dan voel ik de pijn in mijn eigen hart. Pijn ook dat ik het niet anders doel. Dat ik het zo graag zou willen laten slagen.
Misschien moet ik het ook gewoon nog even aanzien. AL doe ik dat natuurlijk ook al meer dan een jaar. Maar misschien eerst even de drukte door komen en dan verder kijken. Eerst weer helemaal over deze verliefdheid heenkomen. Aan de andere kant, dan zal het misschien weer even goed gaan, maar ik weet zeker dat het weer terugkomt en tot nu toe lijkt het elke keer dat het terugkomt alleen maar erger te worden dat gevoel. Maar ja horen moeilijke periodes er ook niet gewoon bij? Periodes zoals dit?
Persoonlijk ga ik wat relaties betreft voor het beste (heb dus geen relatie) omdat ik echt weet wat ik wil doordat ik een dosis drama-relaties achter de rug heb. Ik wil me lekker voelen in mijn lijf en geest en als er iemand zich bij me wil voegen om in dat lekkere gevoel te delen, prima. Maar anders heb ik het ook naar mijn zin in mijn eentje. Maar ik heb makkelijk praten met mijn single-bestaan en geen kinderen. Toch wil ik er mee aangeven dat je best wat mag eisen en ook het beste mag willen. Wat is er daar mis mee? De vraag is alleen of je dat in dit huwelijk kunt bereiken. Als jouw man het allemaal wel prima vindt zo dan vrees ik dat al het werk van jouw kant moet komen. Ben je daartoe bereid? Het lijkt alsof je al veel heb geinvesteerd. Een relatie doe je echt met z'n tweetjes. Geldt ook voor de neergang of de herrijzenis ervan.Mijn man vindt het idd prima zo, maar hij wil er wel aan werken met mij. Dat probeert hij ook echt al. De vraag is alleen of dat mijn gevoel nog beinvloed. Tot nu toe merk ik dat ik het gevoel heb dat het niets meer uitmaakt. Ik heb ook zo mijn fouten net als hij. Maar ik heb het gevoel dat we misschien gewoon niet zo goed bij elkaar passen als ik zou willen. Dat ik in deze relatie niet het beste in mezelf naar boven haal. Dat doet niets af aan het feit dat hij een geweldige man is, maar misschien is hij niet de man voor mij hoe zeer hij zijn best ook zou doen. En ik wil hem ook niet veranderen. Maar toch kan ik ook nog niet opgeven. Het is zo lastig allemaal. Het is ook geen drama-relatie, dus wat dat betreft heb ik het al goed. Ik weet dat er genoeg relaties zijn die slechter zijn, maar dat gevoel he. En voor het beste gaan, wat is dat? Misschien is dit wel het beste, maar lukt het me niet om dat te zien?
Verstand gaat vaak over de praktische kant van het verhaal. Gevoel over de hart-kant van het verhaal. Je hart. Wat zegt je hart. Die verwarring snap ik en misschien is het een gerustelling voor je om niet meteen iets te willen beslissen. Gewoon even heen en weer slingeren tussen verstand en gevoel zonder het te willen sturen. Snap je een beetje wat ik bedoel? Diep in- en uitademen en het even laten voor wat het is, hoe tegenstrijdig dat ook voelt (en je voelt al van alles).
Wat zegt mijn hart? Aan de ene kant zegt mijn hart, dit is het niet. Aan de andere kant zegt mijn hart, ik wil mijn kindje een zo fijn mogelijke jeugd geven en daar hoort geen scheiding bij. Zo slecht is het nou ook weer niet. Maar ja waarom komen die gevoelens dan elke keer weer terug. Het voelt dubbel. Op momenten dat we het gezellig hebben met z`n drieen dan gun ik dit mijn kind. Maar op veel andere momenten dan voel ik de pijn in mijn eigen hart. Pijn ook dat ik het niet anders doel. Dat ik het zo graag zou willen laten slagen.
Misschien moet ik het ook gewoon nog even aanzien. AL doe ik dat natuurlijk ook al meer dan een jaar. Maar misschien eerst even de drukte door komen en dan verder kijken. Eerst weer helemaal over deze verliefdheid heenkomen. Aan de andere kant, dan zal het misschien weer even goed gaan, maar ik weet zeker dat het weer terugkomt en tot nu toe lijkt het elke keer dat het terugkomt alleen maar erger te worden dat gevoel. Maar ja horen moeilijke periodes er ook niet gewoon bij? Periodes zoals dit?
Persoonlijk ga ik wat relaties betreft voor het beste (heb dus geen relatie) omdat ik echt weet wat ik wil doordat ik een dosis drama-relaties achter de rug heb. Ik wil me lekker voelen in mijn lijf en geest en als er iemand zich bij me wil voegen om in dat lekkere gevoel te delen, prima. Maar anders heb ik het ook naar mijn zin in mijn eentje. Maar ik heb makkelijk praten met mijn single-bestaan en geen kinderen. Toch wil ik er mee aangeven dat je best wat mag eisen en ook het beste mag willen. Wat is er daar mis mee? De vraag is alleen of je dat in dit huwelijk kunt bereiken. Als jouw man het allemaal wel prima vindt zo dan vrees ik dat al het werk van jouw kant moet komen. Ben je daartoe bereid? Het lijkt alsof je al veel heb geinvesteerd. Een relatie doe je echt met z'n tweetjes. Geldt ook voor de neergang of de herrijzenis ervan.Mijn man vindt het idd prima zo, maar hij wil er wel aan werken met mij. Dat probeert hij ook echt al. De vraag is alleen of dat mijn gevoel nog beinvloed. Tot nu toe merk ik dat ik het gevoel heb dat het niets meer uitmaakt. Ik heb ook zo mijn fouten net als hij. Maar ik heb het gevoel dat we misschien gewoon niet zo goed bij elkaar passen als ik zou willen. Dat ik in deze relatie niet het beste in mezelf naar boven haal. Dat doet niets af aan het feit dat hij een geweldige man is, maar misschien is hij niet de man voor mij hoe zeer hij zijn best ook zou doen. En ik wil hem ook niet veranderen. Maar toch kan ik ook nog niet opgeven. Het is zo lastig allemaal. Het is ook geen drama-relatie, dus wat dat betreft heb ik het al goed. Ik weet dat er genoeg relaties zijn die slechter zijn, maar dat gevoel he. En voor het beste gaan, wat is dat? Misschien is dit wel het beste, maar lukt het me niet om dat te zien?
zondag 15 maart 2009 om 08:24
Als je tegen je gevoel in gaat protesteert het steeds sterker, gelukkig maar. Begin eens op het nivo van niets. Dus stop met seks waar je geen zin in heb en erken dat het scheef gelopen is. Daarna kun je elkaar bijvoorbeeld iedere week verassen: ga samen koken, zingen, uit. Speel een rollenspel alsof je elkaar niet kent en probeer elkaar weer te versieren. Ik verzin maar wat, maar probeer het gevoel wat er niet is op te bouwen. Want anders worden de barsten zo groot dat het niet meer te lijmen is.
dinsdag 17 maart 2009 om 23:50
Univerzicht, ik ben nou eenmaal goed in tegen mijn gevoel ingaan. Niet alleen hiermee. Zo goed zelfs, dat ik soms niet meer weet wat mijn gevoel me nu wil vertellen.
Dat weer op nul proberen te beginnen, dat is zo lastig. Ik weet dat ik dingen los moet laten en moet vertrouwen dat hij nu wel zal zeggen wat hij wil (al ervaar ik het nog niet zo). Proberen opnieuw op te bouwen dat heb ik al wel geprobeerd, maar misschien wil ik dan te snel en te veel. maar het lukt nog niet echt. Stoppen met sex heb ik nog niet geprobeerd (ja nu 3 weken, maar dat is toevallig zo gelopen en eigenlijk bevalt me dat best). De dingen die je hier schrijft asl voorbeelden om (weer) samen te gaan doen, dat is zo lastig. Samen koken, tja dat schiet hier meestal niet op. Er loopt een kind rond. En zelfs al ligt die al in bed, dan doet hij liever wat anders dan samen koken. Kind op tijd naar bed brengen en daarna lekker samen eten heb ik al voorgesteld, maar daar had hij niet zo veel behoefte aan. Samen zingen, ik zie z`n reactie al op het voorstel , samen uit. Tja dat doen we wel af en toe, maar dat is dan samen eten (met veel stiltes) en daarna naar de film of naar huis. In samen stappen heeft hij weinig zin en als we wel gaan zit hij liever aan de bar en ik wil dansen. Of echt kletsen aan de bar, maar dat schiet niet echt op. Samen dansen zit er al helemaal niet in of hij moet dronken zijn (terwijl hij dat wel deed toen ik hem leerde kennen, maar al vrij snel niet meer. Zal wel een versierpoging zijn geweest . Ik heb al een paar keer voorgesteld met een drankje lekker te kletsen op de bank zonder tv, maar ook dat lukt niet echt. Ik vind het soms wle lastig. Sowieso is hij meer van het dingen met meerderen doen. Al vrij snel deden we van alles met vrienden (zijn vrienden, die we nu amper nog zien want die behoefte lijkt hij amper te hebben) of zijn broers. Nu doen we nog veel met familie. Als we met z`n drieen wat gaan doen is het voorstel al snel om anderen mee uit te nodigen. Wat ik meestal ook heel gezellig vind, maar soms ook wel storend. Zeker als je iets met z`n tweeen wilt doen en hij er gelijk anderen bij wil uitnodigen.
Ik heb het gevoel dat we vast zitten in een patroon, maar dat we er moeilijk zelf uitkomen.
Ik merk ook, dat ik weer langzaam in mijn schulp kruip en dat mijn ratio de overhand begint te krijgen. Meestal is dit dan even (op het moment dagen, weken, niet veel meer) en dan eist het gevoel weer meer ruimte. Dan kan ik de twijfels niet meer onderdrukken voor mezelf en ze niet meer ontkennen in mijn illusie blijven leven.
Ik vind het zo moeilijk, ik wil dit niet op deze manier, maar aan de andere kant wil ik het ook nog niet opgeven. Word ik wel gelukkiger alleen? En is dat de pijn die ik aanricht waard? Voordat ik zoiets zou doen wil ik wel donders zeker zijn van mijn gevoel.
Dat weer op nul proberen te beginnen, dat is zo lastig. Ik weet dat ik dingen los moet laten en moet vertrouwen dat hij nu wel zal zeggen wat hij wil (al ervaar ik het nog niet zo). Proberen opnieuw op te bouwen dat heb ik al wel geprobeerd, maar misschien wil ik dan te snel en te veel. maar het lukt nog niet echt. Stoppen met sex heb ik nog niet geprobeerd (ja nu 3 weken, maar dat is toevallig zo gelopen en eigenlijk bevalt me dat best). De dingen die je hier schrijft asl voorbeelden om (weer) samen te gaan doen, dat is zo lastig. Samen koken, tja dat schiet hier meestal niet op. Er loopt een kind rond. En zelfs al ligt die al in bed, dan doet hij liever wat anders dan samen koken. Kind op tijd naar bed brengen en daarna lekker samen eten heb ik al voorgesteld, maar daar had hij niet zo veel behoefte aan. Samen zingen, ik zie z`n reactie al op het voorstel , samen uit. Tja dat doen we wel af en toe, maar dat is dan samen eten (met veel stiltes) en daarna naar de film of naar huis. In samen stappen heeft hij weinig zin en als we wel gaan zit hij liever aan de bar en ik wil dansen. Of echt kletsen aan de bar, maar dat schiet niet echt op. Samen dansen zit er al helemaal niet in of hij moet dronken zijn (terwijl hij dat wel deed toen ik hem leerde kennen, maar al vrij snel niet meer. Zal wel een versierpoging zijn geweest . Ik heb al een paar keer voorgesteld met een drankje lekker te kletsen op de bank zonder tv, maar ook dat lukt niet echt. Ik vind het soms wle lastig. Sowieso is hij meer van het dingen met meerderen doen. Al vrij snel deden we van alles met vrienden (zijn vrienden, die we nu amper nog zien want die behoefte lijkt hij amper te hebben) of zijn broers. Nu doen we nog veel met familie. Als we met z`n drieen wat gaan doen is het voorstel al snel om anderen mee uit te nodigen. Wat ik meestal ook heel gezellig vind, maar soms ook wel storend. Zeker als je iets met z`n tweeen wilt doen en hij er gelijk anderen bij wil uitnodigen.
Ik heb het gevoel dat we vast zitten in een patroon, maar dat we er moeilijk zelf uitkomen.
Ik merk ook, dat ik weer langzaam in mijn schulp kruip en dat mijn ratio de overhand begint te krijgen. Meestal is dit dan even (op het moment dagen, weken, niet veel meer) en dan eist het gevoel weer meer ruimte. Dan kan ik de twijfels niet meer onderdrukken voor mezelf en ze niet meer ontkennen in mijn illusie blijven leven.
Ik vind het zo moeilijk, ik wil dit niet op deze manier, maar aan de andere kant wil ik het ook nog niet opgeven. Word ik wel gelukkiger alleen? En is dat de pijn die ik aanricht waard? Voordat ik zoiets zou doen wil ik wel donders zeker zijn van mijn gevoel.
woensdag 18 maart 2009 om 08:08
Je schrijft dat je je kind een fijne jeugd wilt meegeven en dat daar geen scheiding bij past. Maar wil je je kind niet boven alles een fijne moeder meegeven? Doe je jezelf (en je kind) niet vreselijk te kort door dit te accepteren?
Is het niet mogelijk om (al dan niet tijdelijk) uit elkaar te gaan en dan zien wat er met je/jullie gevoelens gebeurt? Misschien ga jij dan pas beseffen wat je mist en ga je hem waarderen en ben je bereid hem opnieuw te gaan leren kennen enz. enz., maar misschien krijg je een gevoel van opluchting en ga je jezelf weer hervinden? Lijkt mij allebei positief!
Al je op deze manier doorgaat, voorspel ik je dat er niets zal veranderen! Dan zul je constant tegen dezelfde muur op blijven lopen, net zolang tot je grens bereikt is. Het is aan jou om te bepalen of die grens nu bereikt is of niet? Dus in die zin lijkt het mij meer een uitstel van executie ...
Sterkte
Is het niet mogelijk om (al dan niet tijdelijk) uit elkaar te gaan en dan zien wat er met je/jullie gevoelens gebeurt? Misschien ga jij dan pas beseffen wat je mist en ga je hem waarderen en ben je bereid hem opnieuw te gaan leren kennen enz. enz., maar misschien krijg je een gevoel van opluchting en ga je jezelf weer hervinden? Lijkt mij allebei positief!
Al je op deze manier doorgaat, voorspel ik je dat er niets zal veranderen! Dan zul je constant tegen dezelfde muur op blijven lopen, net zolang tot je grens bereikt is. Het is aan jou om te bepalen of die grens nu bereikt is of niet? Dus in die zin lijkt het mij meer een uitstel van executie ...
Sterkte
vrijdag 3 april 2009 om 13:55
Sorry, ik was het topic even kwijt. Ben ook even niet op viva geweest.
Sunny, ik denk dat mijn kind op deze manier een fijne jeugd heeft. Ons kindje heeft een lieve vader en moeder en we doen gezellige dingen met z`n drieen. We houden allebei heel van ons kind. Ik denk dat ik nu wel een fijne moeder ben. De zorg kunnen delen is ook wel fijn.
En zoals hierboven staat een liefdeloos huwelijk. Tja, ik hou wel van hem als van mijn vrienden en familie. Dus het is niet zo dat er geen genegenheid wordt getoond. We zijn een prima team samen. Alleen mist de anatrekkingskracht. Ik waardeer de dingen die hij voor me doet zeker wel. Hij is ontzettend lief en laat zijn liefde ook echt wel blijken. Alleen ik voel het niet op die manier geloof ik. Maar ja hoe moet dat voelen dan?
Dat tijdelijk uit elkaar gaan is nu praktisch onmogelijk. Misschien over een paar maanden, maar nu is dat heel onhandig. Ook wil ik hem dat verdriet besparen en ons kindje ook. Lijtk me heel verwarrend voor ons kind.
Ik heb ondertussen met hem gepraat (again) en we proberen weer meer tijd voor elkaar te maken. We willen binnenkort samen iets actiefs gaan ondernemen. Ik hoop dat het helpt. Ook doet hij z`n best om ons sexleven op te poetsen, er weer spanning in te brengen. Ik ben wat uitdagender dan hij en hou van wat andere dingen. Hij is wat degelijker (eigenlijk met de meeste dingen en hier dus ook in). We hebben ondertussen twee keer weer sex gehad. Maar ik moet eerlijk toegeven dat het best lekker was, maar voor mij hoefde het niet heel nodig. Alleen ik vond het zielig voor hem. De eerste keer was na het gesprek. Daarna voelde het wel weer iets beter, maar de sex was nog wel meer voor hem (ookal had mijn lichaam best zin in sex, niet per se met hem). De tweede keer heb ik deels over de ander (had ook een andere aantrekkelijke man kunnen zijn) gefantaseerd (fout, ik weet het).
Ik vind het zo lastig. Aan de ene kant ben ik zo bang dat een relatie nooit beter zal zijn dan dit. We slaan elkaar de hersens niet in. Hij doet een hoop voor me en we zijn echt wel lief voor elkaar. We hebben samen een prachtig kind en zitten qua opvoeding ook nog op 1 lijn. Stel ik niet gewoon te hoge eisen? Aan de andere kant blijft het gevoel knagen. Soms lees je weleens in topics dat mensen het gevoel hebben voorgelogen te zijn en dat een ander zegt dat diegene misschien wel zichzelf heeft voorgelogen en wilde geloven dat alles goed was. Dat gevoel heb ik soms ook zo sterk, de angst dat ik dat nu ook doe.
Hoe weet je of het op is? Of de relatie niet meer voldoet? Ik ken eigenlijk niets anders dan deze relatie en de randvoorwaarden zijn allemaal heel erg goed. Ik krijg ook altijd te horen dat ik zo`n goede man heb (en dat is hij ook). Maar dat stomme knagende gevoel dat me steeds maar lijkt te willen vertellen dat dit het niet is voor mij. Dat hij misschien wel te lief en degelijk en zorgzaam is voor mij. Ik was best zorgzaam naar hem toe en deed dat altijd omdat ik dat leuk vond, ik hield van verrassen, masseren, lekker koken. Nu doe ik dat soort dingen vooral omdat ik het wil willen. Maar eigenlijk heb ik vooral de neiging om egoistisch te zijn. Met de sex hetzelfde. Vroeger vond ik het heerlijk om hem te verwennen, speels te verleiden, nu haal ik het idee in mijn hoofd, maar heb er helemaal geen zin meer in. Denk wel eens. Als we nou allebei zo door zouden leven met ons gezin op nummer 1 en er allebei iemand naast voor de spanning en de romantische liefde, dan zou ik het wel goed vinden. Maar ja dat werkt natuurlijk niet. Alleen al om het feit dat zoiets absoluut niet bij hem zou passen. Plus, dan is de kans natuurlijk wel groot dat 1 van de 2 uiteindelijk toch iemand tegenkomt met wie die een leven op wil bouwen.
Sunny, ik denk dat mijn kind op deze manier een fijne jeugd heeft. Ons kindje heeft een lieve vader en moeder en we doen gezellige dingen met z`n drieen. We houden allebei heel van ons kind. Ik denk dat ik nu wel een fijne moeder ben. De zorg kunnen delen is ook wel fijn.
En zoals hierboven staat een liefdeloos huwelijk. Tja, ik hou wel van hem als van mijn vrienden en familie. Dus het is niet zo dat er geen genegenheid wordt getoond. We zijn een prima team samen. Alleen mist de anatrekkingskracht. Ik waardeer de dingen die hij voor me doet zeker wel. Hij is ontzettend lief en laat zijn liefde ook echt wel blijken. Alleen ik voel het niet op die manier geloof ik. Maar ja hoe moet dat voelen dan?
Dat tijdelijk uit elkaar gaan is nu praktisch onmogelijk. Misschien over een paar maanden, maar nu is dat heel onhandig. Ook wil ik hem dat verdriet besparen en ons kindje ook. Lijtk me heel verwarrend voor ons kind.
Ik heb ondertussen met hem gepraat (again) en we proberen weer meer tijd voor elkaar te maken. We willen binnenkort samen iets actiefs gaan ondernemen. Ik hoop dat het helpt. Ook doet hij z`n best om ons sexleven op te poetsen, er weer spanning in te brengen. Ik ben wat uitdagender dan hij en hou van wat andere dingen. Hij is wat degelijker (eigenlijk met de meeste dingen en hier dus ook in). We hebben ondertussen twee keer weer sex gehad. Maar ik moet eerlijk toegeven dat het best lekker was, maar voor mij hoefde het niet heel nodig. Alleen ik vond het zielig voor hem. De eerste keer was na het gesprek. Daarna voelde het wel weer iets beter, maar de sex was nog wel meer voor hem (ookal had mijn lichaam best zin in sex, niet per se met hem). De tweede keer heb ik deels over de ander (had ook een andere aantrekkelijke man kunnen zijn) gefantaseerd (fout, ik weet het).
Ik vind het zo lastig. Aan de ene kant ben ik zo bang dat een relatie nooit beter zal zijn dan dit. We slaan elkaar de hersens niet in. Hij doet een hoop voor me en we zijn echt wel lief voor elkaar. We hebben samen een prachtig kind en zitten qua opvoeding ook nog op 1 lijn. Stel ik niet gewoon te hoge eisen? Aan de andere kant blijft het gevoel knagen. Soms lees je weleens in topics dat mensen het gevoel hebben voorgelogen te zijn en dat een ander zegt dat diegene misschien wel zichzelf heeft voorgelogen en wilde geloven dat alles goed was. Dat gevoel heb ik soms ook zo sterk, de angst dat ik dat nu ook doe.
Hoe weet je of het op is? Of de relatie niet meer voldoet? Ik ken eigenlijk niets anders dan deze relatie en de randvoorwaarden zijn allemaal heel erg goed. Ik krijg ook altijd te horen dat ik zo`n goede man heb (en dat is hij ook). Maar dat stomme knagende gevoel dat me steeds maar lijkt te willen vertellen dat dit het niet is voor mij. Dat hij misschien wel te lief en degelijk en zorgzaam is voor mij. Ik was best zorgzaam naar hem toe en deed dat altijd omdat ik dat leuk vond, ik hield van verrassen, masseren, lekker koken. Nu doe ik dat soort dingen vooral omdat ik het wil willen. Maar eigenlijk heb ik vooral de neiging om egoistisch te zijn. Met de sex hetzelfde. Vroeger vond ik het heerlijk om hem te verwennen, speels te verleiden, nu haal ik het idee in mijn hoofd, maar heb er helemaal geen zin meer in. Denk wel eens. Als we nou allebei zo door zouden leven met ons gezin op nummer 1 en er allebei iemand naast voor de spanning en de romantische liefde, dan zou ik het wel goed vinden. Maar ja dat werkt natuurlijk niet. Alleen al om het feit dat zoiets absoluut niet bij hem zou passen. Plus, dan is de kans natuurlijk wel groot dat 1 van de 2 uiteindelijk toch iemand tegenkomt met wie die een leven op wil bouwen.
zaterdag 4 april 2009 om 12:09
Je weet dat de relatie op is op het moment dat het niets meer uitmaakt wat je man zegt of doet. Hij wil er aan werken maar je geeft zelf aan dat het jouw gevoelens niet zal beinvloeden.
Je bent bang om een beslissing te nemen en ik begrijp heel goed dat je het beste wilt voor je kind. Maar wat het beste is voor je kind, dat weet je niet. Wat het beste is voor jezelf dat weet je wel. Begin met jezelf. Je bent naast moeder en echtgenote bovenal gewoon jezelf. Ben het met Sunny eens, hoe dan ook, je zult een beslissing moeten nemen als je niet meer tegen die muren wenst op te lopen. Elke keer weer.
Dus wanneer weet je dat het op is? Als de ander je eigenlijk niet meer interesseert. En je schrijft dat dat het geval is.
Je bent bang om een beslissing te nemen en ik begrijp heel goed dat je het beste wilt voor je kind. Maar wat het beste is voor je kind, dat weet je niet. Wat het beste is voor jezelf dat weet je wel. Begin met jezelf. Je bent naast moeder en echtgenote bovenal gewoon jezelf. Ben het met Sunny eens, hoe dan ook, je zult een beslissing moeten nemen als je niet meer tegen die muren wenst op te lopen. Elke keer weer.
Dus wanneer weet je dat het op is? Als de ander je eigenlijk niet meer interesseert. En je schrijft dat dat het geval is.
zaterdag 4 april 2009 om 12:29
Je bent naief om te denken dat je je kindje een fijne jeugd geeft, alleen omdat ze alles krijgt wat ze nodig heeft. Liefde van papa en mama zal je kind genoeg krijgen, maar denk je dat het, hoe klein ook, niet voelt dat mama niet lekker in haar vel zit? Kinderen zijn de meest sfeergevoelige wezentjes op aarde, dus ook al denk jij dat hij/zij niets meekrijgt, het pakt die grilligheden wel op. Ik vind, en dat klinkt heel hard, dat je op deze manier jezelf, je man en je kind ontzettend veel onrecht aandoet. Je kroost gaat steeds meer meekrijgen en ik denk dat je het erg zal bezuren in de toekomst als je niet het left hebt gehad de knoop door te hakken. Lees je post eens terug: is het niet al lang duidelijk?
Heel veel sterkte en moed toegewenst!
Heel veel sterkte en moed toegewenst!
zaterdag 4 april 2009 om 17:35
quote:mellie001 schreef op 13 maart 2009 @ 22:44:
[...]
Vind dat je heel goed kan verwoorden hoe je erover denkt en alles wat wij hier zeggen heb je ook al over nagedacht. Merk echt hoe moeilijk je het hebt en dat je gevoel en verstand inderdaad twee verschillende kanten oplopen. Is ook niet makkelijk dit,
Mooie reactie Mellie001.
TO: herken zeer wat je schrijft, ook al waren er bij ons geen kinderen in het spel. Ik heb mijn gevoel gevolgd en nooit een moment spijt gehad. Maar het is heel wat om een relatie te verbreken, dat vergt moed.
Dat anderen zeggen dat je zo'n goeie man hebt, het zal ongetwijfeld kloppen. Maar JIJ moet ermee leven. Het is JOUW leven. Wat wil JIJ?
Ik bedoel de hoofdletters niet als schreeuwen, probeer alleen aan te geven dat het om jouw leven gaat. En dat jij ook de enige bent die er een beslissing over kan nemen. Niemand die jou daar in feite over kan adviseren (in de zin van: je moet weg bij hem of niet)
Ik wens je alle sterkte meid, ik voel de strijd tussen verstand en gevoel.
[...]
Vind dat je heel goed kan verwoorden hoe je erover denkt en alles wat wij hier zeggen heb je ook al over nagedacht. Merk echt hoe moeilijk je het hebt en dat je gevoel en verstand inderdaad twee verschillende kanten oplopen. Is ook niet makkelijk dit,
Mooie reactie Mellie001.
TO: herken zeer wat je schrijft, ook al waren er bij ons geen kinderen in het spel. Ik heb mijn gevoel gevolgd en nooit een moment spijt gehad. Maar het is heel wat om een relatie te verbreken, dat vergt moed.
Dat anderen zeggen dat je zo'n goeie man hebt, het zal ongetwijfeld kloppen. Maar JIJ moet ermee leven. Het is JOUW leven. Wat wil JIJ?
Ik bedoel de hoofdletters niet als schreeuwen, probeer alleen aan te geven dat het om jouw leven gaat. En dat jij ook de enige bent die er een beslissing over kan nemen. Niemand die jou daar in feite over kan adviseren (in de zin van: je moet weg bij hem of niet)
Ik wens je alle sterkte meid, ik voel de strijd tussen verstand en gevoel.
