Relaties
alle pijlers
Getrouwd......maar ongelukkig!
vrijdag 13 maart 2009 om 21:17
Misschien zit ik totaal op het verkeerde forum, maar ik moet het kwijt...
Ik was nog een tiener toen ik verkering kreeg. Net goed en wel 16. Ik was onzeker, zocht acceptatie en bevestiging want ik voelde mij al jaren alleen. Ik was blij dat er ein-de-lijk iemand was die mij leuk vond.
Wél vond ik het irritant dat hij aan een stuk door praatte als het om zijn interesses ging, maar over andere onderwerpen zoals gevoelens werd matig over gesproken.
Ach...; het hoort erbij dacht ik. Mannen en vrouwen zijn nu eenmaal niet hetzelfde en wordt vanzelf wel beter als we ouder zijn. Niet dus..
We zijn ook zo ontzettend verschillend; hij is een thuisblijftype, terwijl ik op zijn tijd van stappen houdt. Hoeft ook niet iedere week, maar hij vind dit maar niets. Gezellige vrienden/familieavondjes zijn ook niet aan hem uitbesteed; dit zijn verplichte (verjaardags-)uitjes waar hij dikwijls z.s.m weer weg wil en gooit het dan op moeheid, terwijl we echt niet elke avond weg moeten. Integendeel.
Ruzies/discussies over de kleinste dingen. Het houdt maar niet op.
Ik kan niet zeggen dat hij niet van me houd, hij zegt het regelmatig en zoekt wél lichamelijke affectie, seks ed, hij probeert het dus wel, maar het doet me niets. Of ik van hem houd? Als gewone vriendin wel, niet als liefdespartner.
We zijn wel getrouwd, vanuit christelijke principes en wilden dus niet samenwonen.
Ik denk over scheiden, maar eigenlijk mag dit niet.
Getrouwd ben je voor het leven, tenminste zo ben ik opgevoed.
Maar wil ik mijn hele leven ongelukkig zijn?
De eerste paar maanden na ons trouwen begon het al, maar toen schoof ik het op wennen, maar het is nu na al die jaren nog geen steek veranderd. Ben nog geen dertig, moet ik nu echt voor de lieve vrede bij hem blijven?
Stel dat ik bij hem wegga; hoe zal de (schoon) familie reageren? en zo gaat er wel meer door mijn hoofd.
Scheiden wordt in de hoek van het land waar ik woon niet echt geaccepteerd.
Ik was nog een tiener toen ik verkering kreeg. Net goed en wel 16. Ik was onzeker, zocht acceptatie en bevestiging want ik voelde mij al jaren alleen. Ik was blij dat er ein-de-lijk iemand was die mij leuk vond.
Wél vond ik het irritant dat hij aan een stuk door praatte als het om zijn interesses ging, maar over andere onderwerpen zoals gevoelens werd matig over gesproken.
Ach...; het hoort erbij dacht ik. Mannen en vrouwen zijn nu eenmaal niet hetzelfde en wordt vanzelf wel beter als we ouder zijn. Niet dus..
We zijn ook zo ontzettend verschillend; hij is een thuisblijftype, terwijl ik op zijn tijd van stappen houdt. Hoeft ook niet iedere week, maar hij vind dit maar niets. Gezellige vrienden/familieavondjes zijn ook niet aan hem uitbesteed; dit zijn verplichte (verjaardags-)uitjes waar hij dikwijls z.s.m weer weg wil en gooit het dan op moeheid, terwijl we echt niet elke avond weg moeten. Integendeel.
Ruzies/discussies over de kleinste dingen. Het houdt maar niet op.
Ik kan niet zeggen dat hij niet van me houd, hij zegt het regelmatig en zoekt wél lichamelijke affectie, seks ed, hij probeert het dus wel, maar het doet me niets. Of ik van hem houd? Als gewone vriendin wel, niet als liefdespartner.
We zijn wel getrouwd, vanuit christelijke principes en wilden dus niet samenwonen.
Ik denk over scheiden, maar eigenlijk mag dit niet.
Getrouwd ben je voor het leven, tenminste zo ben ik opgevoed.
Maar wil ik mijn hele leven ongelukkig zijn?
De eerste paar maanden na ons trouwen begon het al, maar toen schoof ik het op wennen, maar het is nu na al die jaren nog geen steek veranderd. Ben nog geen dertig, moet ik nu echt voor de lieve vrede bij hem blijven?
Stel dat ik bij hem wegga; hoe zal de (schoon) familie reageren? en zo gaat er wel meer door mijn hoofd.
Scheiden wordt in de hoek van het land waar ik woon niet echt geaccepteerd.
vrijdag 13 maart 2009 om 23:14
Verdiep je hier eens in ......... misschien kun je er wat mee ? ( en ja , het is een lange lap tekst )
De wissel genomenIn de jaren negentig wordt evangelisch Nederland opgeschrikt door de echtscheiding van één van haar leiders: Ben Hoekendijk. Vol verbijstering en ongeloof wordt kennis genomen van het feit dat een echtpaar dat jarenlang samen in de bediening heeft gestaan niet meer samen verder kan. Deze verbijstering neemt toe wanneer broeder Hoekendijk enkele jaren later aankondigt opnieuw te gaan trouwen. [2] Wellicht het meest opmerkelijke aan deze gebeurtenissen is, dat hij hierin geen aanleiding ziet om afstand te doen van zijn bediening. Kennelijk kunnen beide voor hem heel goed samengaan. In zijn boekje ‘Met God kun je opnieuw beginnen’ legt hij uit waarom hij vindt dat de stelling dat God echtscheiding in alle gevallen afwijst en hertrouwen voor een christen verkeerd is, zwakke kanten heeft. [3] Daarbij maakt hij melding van een ‘bemoedigende brochure van de Nederlandse dominee H.G. Koekkoek’ [4], die tot de conclusie komt dat hertrouwen na een scheiding in de Schrift nergens wordt veroordeeld, en dat voor God gescheiden en hertrouwde mensen geen tweederangs gelovigen zijn. [5]
De traditie bijgesteldDs. H.G. Koekkoek is, behalve voorganger van een baptisten gemeente in Alphen aan den Rijn, een productief bijbelleraar. Zijn studies worden uitgegeven door de eigen stichting Het Licht des Levens en geven de indruk grote waarde te hechten aan het gezag van de Schrift. Toch weerhoudt dit hem er niet van om ten aanzien van echtscheiding en hertrouwen tot geheel andere inzichten te komen dan de kerk in de twintig eeuwen van haar geschiedenis. ‘Echtscheiding is een door God gegeven mogelijkheid’, zo meent Koekkoek. Omdat bij een echtscheiding het huwelijk ophoudt te bestaan, is er volgens hem geen belemmering om te hertrouwen. Men is dan immers weer ‘vrij’. Evenmin is er iets op tegen dat een gescheidene of hertrouwde een functie in de gemeente vervult. Ook een gescheidene kan een geestelijk mens zijn en functioneren als een voorbeeld voor de gemeente. Waar het in deze discussie ten diepste om gaat, zo zegt Koekkoek, is of Gods genade wel op de juiste waarde wordt geschat. Wanneer wij iets van de diepte hiervan doorgronden, kunnen wij niet anders doen dan gescheiden en hertrouwde mensen in de gemeente volkomen accepteren. [6]
In zijn betoog schuift Koekkoek Gods Woord niet terzijde, maar probeert hij de Bijbel uit te leggen zonder de ballast van de traditie. Want, zo zegt hij, het is de traditie die heeft geleid tot verkeerde en onbijbelse standpunten over echtscheiding en hertrouwen.
Andere kadersKoekkoek noemt een aantal argumenten waarom hij meent afstand te moeten nemen van de kerkelijke traditie. Met deze argumenten neemt hij niet alleen afstand, maar brengt hij ook andere denkkaders aan. De belangrijkste worden hieronder kort samengevat.
Echtbreuk is niet hetzelfde als echtscheiding. In ons spraakgebruik worden de woorden ‘echtscheiding’ en ‘echtbreuk’ nogal eens als synoniemen gebruikt. Volgens Koekkoek maakt de grondtekst van de Bijbel tussen beide woorden echter een groot verschil.
‘Echtscheiding’ duidt op de beëindiging van het huwelijk en wordt nergens veroordeeld. Na een echtscheiding was men dan ook over het algemeen vrij om met een ander te hertrouwen.
‘Echtbreuk’ daarentegen duidt op overspel, ontrouw en seksuele onreinheid. Dit wordt scherp veroordeeld en in één adem genoemd met de zonden van Lev. 18 en 20.
Het huwelijk is een eenzijdig verbond. In ons denken benaderen wij het huwelijk veelal vanuit de vooronderstelling dat het om een tweezijdig verbond gaat, dat wordt aangegaan door gelijkwaardige partners. In de Bijbel is het huwelijk altijd een eenzijdig verbond van de man aan zijn vrouw. Dit hield in dat een huwelijk niet door de vrouw ongedaan gemaakt kon worden. Zij kon er hooguit toe overgaan haar man te verlaten. Wanneer men zich dit niet realiseert, worden bepaalde teksten verkeerd begrepen, meent Koekkoek. [7]
Echtscheiding is een gave van God. Velen denken dat God alleen het huwelijk heeft ingesteld en de echtscheiding haat. Maar in het Oude Testament heeft de echtscheiding een plaats in de Mozaïsche wetgeving gekregen. Hieruit concludeert Koekkoek dat de hemelse Vader wel degelijk een voorziening heeft getroffen voor echtscheiding. Dat dit zo is, ziet hij bevestigd in het schriftwoord waarin God Zelf aan het 10-stammenrijk een scheidbrief geeft. Ook kan hij zich niet voorstellen dat Jezus in het Nieuwe Testament tegen deze gedachte in gaat.
De Joodse cultuur is uitgangspunt. Gelovigen zijn ten aanzien van hun opvattingen over het huwelijk sterk beïnvloed door de sacramentsgedachte van de Rooms-katholieke kerk. Volgens Koekkoek ontbreekt hiervoor de bijbelse onderbouwing. Hij ziet de Joodse cultuur als het meest representatief voor de wijze waarop uitvoering werd en wordt gegeven aan het Woord van God. Daar zien we dat de man bij een scheiding een scheidingsakte aan de vrouw geeft. Het is zelfs zo dat de Joodse Raad een ban uitspreekt over iedereen die aan de feitelijkheid van de scheiding twijfelt! Na deze handeling is de vrouw vrij en mag na 90 dagen hertrouwen.
Met deze nieuwe kaders gaat men de Bijbel met andere ogen lezen en communiceren de teksten een andere boodschap. De vraag is echter of deze kaders wel juist zijn. Naar mijn mening valt hierop nog wel het een en ander af te dingen. Hieronder volgt een korte evaluatie.
Echtscheiding en woordkeusDs. Koekkoek heeft de neiging om de Hebreeuwse en Griekse woorden van een vaste betekenis te voorzien. Het Griekse woord apoluo bijvoorbeeld wordt door hem gedefinieerd als ‘verlossen’ of ‘scheiden’ en vervolgens projecteert hij deze vaste betekenis op alle teksten waarin dit woord voorkomt. Op dezelfde ‘statische’ manier rijgt hij drie parallelteksten uit de Evangeliën aan elkaar om vervolgens uit dit samengestelde vers een conclusie te herleiden. [8] Het bezwaar dat hiertegen kan worden ingebracht, is dat taal zich niet zo wiskundig laat benaderen.
In de taalwetenschap gaat men er tegenwoordig van uit dat betekenis niet alleen wordt bepaald door een woord an sich, maar door het geheel van woorden in hun specifieke context. [9] Taal is dynamisch. Woorden kunnen in betekenis variëren, omdat zij door verschillende personen in verschillende situaties en in verschillende tijden worden gebruikt. [10]
In Mattheüs 19:3 bijvoorbeeld wordt apoluo door de Farizeeën gebruikt in de betekenis van ‘wegzenden door ontbinding van het huwelijk’. “Is het geoorloofd zijn vrouw weg te zenden om allerlei redenen?” Wanneer wij echter dezelfde betekenis willen inlezen in de woorden van de Here Jezus in vers 9, ontstaat er een probleem. “Wie zijn vrouw wegzendt om een andere reden dan hoererij en een andere trouwt, pleegt echtbreuk.” Want hoe is het mogelijk dat hertrouwen leidt tot echtbreuk wanneer wegzenden hier betekent dat het vorige huwelijk daadwerkelijk is ontbonden? Kennelijk heeft de Here Jezus met dit woord toch iets anders in gedachten gehad.
Echtscheiding en verbondTerecht merkt ds. Koekkoek op dat wij geneigd zijn om alles wat de Bijbel over het huwelijk zegt, te benaderen vanuit de wijze waarop wij hiermee in ónze cultuur omgaan. In de Joodse cultuur van het Oude en Nieuwe Testament kon een huwelijk slechts eenzijdig door de man worden aangegaan. Koekkoek voert dit gegeven aan om enkele teksten, waarin het lijkt alsof echtscheiding wordt verboden, een andere betekenis te geven.
In I Cor. 7:10 bijvoorbeeld wordt de indruk gewekt dat een vrouw haar man niet mag verlaten. “Doch hun die getrouwd zijn, beveel ik niet, maar de Here, dat een vrouw haar man niet mag verlaten.” Omdat het in de Joodse cultuur niet mogelijk was, dat een vrouw van haar man scheidde, kan dit vers volgens Koekkoek niet slaan op een gescheiden vrouw, maar op een gehuwde vrouw die niet meer bij haar man woont. Iemand, die zich in deze staat bevindt, mag niet opnieuw huwen.
Los van het feit dat hier door Paulus nadrukkelijk over de ‘ongehuwde’ staat van de vrouw wordt gesproken, geeft Koekkoek zich hier geen rekenschap van het feit dat wij in het Nieuwe Testament niet alleen te rekenen hebben met de Joodse cultuur, maar ook met die van de Grieken en de Romeinen. [11] En in deze cultuur was het wel degelijk mogelijk dat vrouwen het initiatief voor een echtscheiding namen.
Echtscheiding en MozesOmdat in Deut. 24 over echtscheiding wordt gesproken, neemt Koekkoek aan dat God Zelf hiervoor een regeling heeft getroffen. “Wanneer iemand een vrouw genomen en gehuwd heeft, dan zal, als hij haar geen genegenheid toedraagt, waarna hij haar uit zijn huis heeft weggezonden – en als zij dan uit zijn huis vertrokken, haars weegs gegaan en de vrouw van een ander geworden is; en als dan de laatste man haar eveneens wegzendt of gestorven is – dan zal de eerste echtgenoot die haar weggezonden heeft, haar niet opnieuw tot vrouw mogen nemen.” [12] Naar mijn mening is deze conclusie van Koekkoek veel te kort door de bocht.
Deuteronomium is namelijk een boek waarin de Tien Geboden nader worden uitgewerkt. Het gedeelte waarin deze verzen staan, is echter geen uitwerking van het zevende gebod (‘Gij zult niet echtbreken’), maar van het achtste (‘Gij zult niet stelen’). [13] In deze verzen wordt bovendien helemaal geen regeling voor echtscheiding getroffen. Sterker nog, in wezen gaat het hier niet over echtscheiding, maar over hertrouwen. Deuteronomium 24 lijkt daarom een bijzondere praktijksituatie te bespreken, die kennelijk geregeld voorkwam en dus om wetgeving vroeg. Iets dergelijks komen wij ook tegen ten aanzien van polygamie. Wij trekken hieruit toch ook niet de conclusie dat God een regeling voor polygamie getroffen heeft?
Echtscheiding en Joodse cultuurKoekkoek laat zich in zijn opvatting leiden door de gebruiken ten aanzien van huwelijk en echtscheiding in de Joodse cultuur. Uiteraard kan dit interessante aanvullende informatie opleveren, maar deze mag nooit zomaar tot norm worden verheven. De Bijbel plaatst immers niet alleen de westerse, maar ook de Joodse cultuur onder kritiek.
Wanneer de Farizeeën Jezus confronteren met Deut. 24, voert Hij hen in zijn antwoord terug naar Gen. 2:24. “Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zijn vrouw aanhangen, en zij zullen tot één vlees zijn.” Hij laat zich niet verleiden tot een discussie over een uitzonderingssituatie, maar stelt in plaats daarvan een heldere norm: ‘Hetgeen dan God samengevoegd heeft, scheide de mens niet’. Jezus is niet gekomen om de wet te ontbinden, maar om deze te vervullen. In deze zin verricht Hij ook ten opzichte van de Joodse cultuur baanbrekend werk. Hij stelt een norm die de praktijk van die dagen doorbreekt en overstijgt. Koekkoek sluit dit min of meer uit, maar wij zien dit in de Evangeliën wel vaker gebeuren. [14] Jezus heft dan de wet niet op, maar scherpt hem ten opzichte van de heersende praktijk juist aan.
De balans opgemaaktDoor de nieuwe bril, waarmee ds. Koekkoek naar de teksten kijkt, wordt de lezer voortdurend op het verkeerde been gezet. Dit werkt verwarrend. Daar komt nog bij dat de conclusie die Koekkoek trekt, absoluut niet op één lijn ligt met zijn exegese. Voor zijn stelling dat echtscheiding en hertrouwen geoorloofd zijn, voert hij uitsluitend argumenten aan, die niet uit bijbelonderzoek zijn verkregen, ja, daarmee zelfs in strijd zijn. [15] De echtscheidingsreden waar hij in zijn exegese niet omheen kon [16], is in zijn conclusie totaal irrelevant geworden. Het enige dat hiervan nog overeind staat, is de vooronderstelling dat mensen niet lichtvaardig scheiden. Hierdoor wordt voor mij de waarde van zijn betoog tot nul gereduceerd. Uiteindelijk blijkt de Bijbel toch niet het laatste woord te hebben.
Volgens Koekkoek is veel misverstand veroorzaakt door de Rooms-katholieke sacramentsgedachte. Wanneer sacrament wordt opgevat als ‘heilsbemiddelend’, kan ik mij daarbij iets voorstellen. Maar van de omschrijving van Augustinus kunnen wij mijn inziens veel leren. Hij zag het huwelijk als een sacramentum, in de zin dat het een uitdrukking is van de relatie tussen God en zijn volk, c.q. Christus en zijn gemeente. Dan zit in het huwelijk ook de dimensie van ‘beelddrager-zijn’ besloten (vgl. Efeze 5). Als volgelingen van onze Heer dienen wij dit heel serieus te nemen.
Tweederangs gelovigenTot slot keren wij terug naar de suggestie dat gescheiden en hertrouwde mensen tweederangs gelovigen zouden zijn. Natuurlijk is dat niet zo. Koekkoek heeft groot gelijk als hij zegt dat wij allen zondaren zijn en Gods genade nodig hebben. Dat is ook zo. Maar dat betekent niet dat wij niet verantwoordelijk zijn voor de consequenties van ons handelen. Wanneer wij een hypotheek op ons huis nemen, dan moeten wij deze inlossen. Wanneer wij een levenslang verbond aangaan, moeten wij deze trouw blijven. Dat is wat trouwen is. Zelfs als dit door allerlei verwikkelingen niet meer samen kan. [17]
Wij leven in een cultuur waarin het heel vanzelfsprekend is om na een mislukt huwelijk te hertrouwen. In het Oude Testament was dat het geval met het verschijnsel polygamie. Wat in onze cultuur opvolgend plaatsvindt, gebeurt bij polygamie naast elkaar. Walter Trobisch heeft als zendeling in Afrika geworsteld met de vraag hoe hiermee pastoraal om te gaan. In zijn boek ‘Mijn vrouw maakte me polygaam’ [18] neemt hij afstand van het toenmalige kerkelijk beleid om polygame mannen als lid van de kerk te weren of hen de toegang tot het Avondmaal te ontzeggen. In plaats daarvan treedt hij hen met respect tegemoet en probeert hun keuzes te begrijpen. In de kritische, maar tolerante opstelling van de Bijbel ten aanzien van polygamie ziet hij vervolgens ruimte om in bepaalde omstandigheden tot aanvaarding van hun keuzes te komen.
In het Nieuwe Testament lijkt de polygamie deels door echtscheiding te zijn verdrongen. We kunnen hier lezen hoe Jezus enerzijds vasthoudt aan de bijbelse norm van het monogame huwelijk. Maar anderzijds lijkt Hij in de omgang met mensen ook te berusten in de feitelijkheid van hun omstandigheden en gaat Hij met hen op weg.
Ook van de kerk wordt verwacht dat zij vasthoudt aan de norm van het monogame huwelijk. We komen dit in de Bijbel bijvoorbeeld tegen in de eisen die worden gesteld aan de opzieners van de gemeente (I Tim. 3:2). In dit opzicht worden gelovigen die zijn hertrouwd, in hun bediening beperkt. Maar dat betekent niet dat zij door de Heer nu ook buiten spel worden gezet. De gemeente bestaat uit levende stenen, die niet zomaar terzijde mogen worden gelegd, maar moeten worden opgenomen in het bouwwerk waarvan de Here Jezus de bouwmeester is. God gaat met ons door en als plan A vastloopt, zal Hij plan B met ons gaan.
Dit betekent dat iedere gelovige in de gemeente aanvaarding en respect verdient en wordt uitgenodigd om de weg van de heiliging te bewandelen. Gescheiden (en hertrouwde) mensen nemen hierin geen uitzonderingspositie in. Integendeel, ik ben van mening dat het de gemeente zou sieren wanneer hen extra aandacht en zorg zou toekomen, omdat zij veelal een zware en moeitevolle periode achter de rug hebben en veel te lijden hebben gehad.
http://www.archippus.nl/content/view/23/31/
De wissel genomenIn de jaren negentig wordt evangelisch Nederland opgeschrikt door de echtscheiding van één van haar leiders: Ben Hoekendijk. Vol verbijstering en ongeloof wordt kennis genomen van het feit dat een echtpaar dat jarenlang samen in de bediening heeft gestaan niet meer samen verder kan. Deze verbijstering neemt toe wanneer broeder Hoekendijk enkele jaren later aankondigt opnieuw te gaan trouwen. [2] Wellicht het meest opmerkelijke aan deze gebeurtenissen is, dat hij hierin geen aanleiding ziet om afstand te doen van zijn bediening. Kennelijk kunnen beide voor hem heel goed samengaan. In zijn boekje ‘Met God kun je opnieuw beginnen’ legt hij uit waarom hij vindt dat de stelling dat God echtscheiding in alle gevallen afwijst en hertrouwen voor een christen verkeerd is, zwakke kanten heeft. [3] Daarbij maakt hij melding van een ‘bemoedigende brochure van de Nederlandse dominee H.G. Koekkoek’ [4], die tot de conclusie komt dat hertrouwen na een scheiding in de Schrift nergens wordt veroordeeld, en dat voor God gescheiden en hertrouwde mensen geen tweederangs gelovigen zijn. [5]
De traditie bijgesteldDs. H.G. Koekkoek is, behalve voorganger van een baptisten gemeente in Alphen aan den Rijn, een productief bijbelleraar. Zijn studies worden uitgegeven door de eigen stichting Het Licht des Levens en geven de indruk grote waarde te hechten aan het gezag van de Schrift. Toch weerhoudt dit hem er niet van om ten aanzien van echtscheiding en hertrouwen tot geheel andere inzichten te komen dan de kerk in de twintig eeuwen van haar geschiedenis. ‘Echtscheiding is een door God gegeven mogelijkheid’, zo meent Koekkoek. Omdat bij een echtscheiding het huwelijk ophoudt te bestaan, is er volgens hem geen belemmering om te hertrouwen. Men is dan immers weer ‘vrij’. Evenmin is er iets op tegen dat een gescheidene of hertrouwde een functie in de gemeente vervult. Ook een gescheidene kan een geestelijk mens zijn en functioneren als een voorbeeld voor de gemeente. Waar het in deze discussie ten diepste om gaat, zo zegt Koekkoek, is of Gods genade wel op de juiste waarde wordt geschat. Wanneer wij iets van de diepte hiervan doorgronden, kunnen wij niet anders doen dan gescheiden en hertrouwde mensen in de gemeente volkomen accepteren. [6]
In zijn betoog schuift Koekkoek Gods Woord niet terzijde, maar probeert hij de Bijbel uit te leggen zonder de ballast van de traditie. Want, zo zegt hij, het is de traditie die heeft geleid tot verkeerde en onbijbelse standpunten over echtscheiding en hertrouwen.
Andere kadersKoekkoek noemt een aantal argumenten waarom hij meent afstand te moeten nemen van de kerkelijke traditie. Met deze argumenten neemt hij niet alleen afstand, maar brengt hij ook andere denkkaders aan. De belangrijkste worden hieronder kort samengevat.
Echtbreuk is niet hetzelfde als echtscheiding. In ons spraakgebruik worden de woorden ‘echtscheiding’ en ‘echtbreuk’ nogal eens als synoniemen gebruikt. Volgens Koekkoek maakt de grondtekst van de Bijbel tussen beide woorden echter een groot verschil.
‘Echtscheiding’ duidt op de beëindiging van het huwelijk en wordt nergens veroordeeld. Na een echtscheiding was men dan ook over het algemeen vrij om met een ander te hertrouwen.
‘Echtbreuk’ daarentegen duidt op overspel, ontrouw en seksuele onreinheid. Dit wordt scherp veroordeeld en in één adem genoemd met de zonden van Lev. 18 en 20.
Het huwelijk is een eenzijdig verbond. In ons denken benaderen wij het huwelijk veelal vanuit de vooronderstelling dat het om een tweezijdig verbond gaat, dat wordt aangegaan door gelijkwaardige partners. In de Bijbel is het huwelijk altijd een eenzijdig verbond van de man aan zijn vrouw. Dit hield in dat een huwelijk niet door de vrouw ongedaan gemaakt kon worden. Zij kon er hooguit toe overgaan haar man te verlaten. Wanneer men zich dit niet realiseert, worden bepaalde teksten verkeerd begrepen, meent Koekkoek. [7]
Echtscheiding is een gave van God. Velen denken dat God alleen het huwelijk heeft ingesteld en de echtscheiding haat. Maar in het Oude Testament heeft de echtscheiding een plaats in de Mozaïsche wetgeving gekregen. Hieruit concludeert Koekkoek dat de hemelse Vader wel degelijk een voorziening heeft getroffen voor echtscheiding. Dat dit zo is, ziet hij bevestigd in het schriftwoord waarin God Zelf aan het 10-stammenrijk een scheidbrief geeft. Ook kan hij zich niet voorstellen dat Jezus in het Nieuwe Testament tegen deze gedachte in gaat.
De Joodse cultuur is uitgangspunt. Gelovigen zijn ten aanzien van hun opvattingen over het huwelijk sterk beïnvloed door de sacramentsgedachte van de Rooms-katholieke kerk. Volgens Koekkoek ontbreekt hiervoor de bijbelse onderbouwing. Hij ziet de Joodse cultuur als het meest representatief voor de wijze waarop uitvoering werd en wordt gegeven aan het Woord van God. Daar zien we dat de man bij een scheiding een scheidingsakte aan de vrouw geeft. Het is zelfs zo dat de Joodse Raad een ban uitspreekt over iedereen die aan de feitelijkheid van de scheiding twijfelt! Na deze handeling is de vrouw vrij en mag na 90 dagen hertrouwen.
Met deze nieuwe kaders gaat men de Bijbel met andere ogen lezen en communiceren de teksten een andere boodschap. De vraag is echter of deze kaders wel juist zijn. Naar mijn mening valt hierop nog wel het een en ander af te dingen. Hieronder volgt een korte evaluatie.
Echtscheiding en woordkeusDs. Koekkoek heeft de neiging om de Hebreeuwse en Griekse woorden van een vaste betekenis te voorzien. Het Griekse woord apoluo bijvoorbeeld wordt door hem gedefinieerd als ‘verlossen’ of ‘scheiden’ en vervolgens projecteert hij deze vaste betekenis op alle teksten waarin dit woord voorkomt. Op dezelfde ‘statische’ manier rijgt hij drie parallelteksten uit de Evangeliën aan elkaar om vervolgens uit dit samengestelde vers een conclusie te herleiden. [8] Het bezwaar dat hiertegen kan worden ingebracht, is dat taal zich niet zo wiskundig laat benaderen.
In de taalwetenschap gaat men er tegenwoordig van uit dat betekenis niet alleen wordt bepaald door een woord an sich, maar door het geheel van woorden in hun specifieke context. [9] Taal is dynamisch. Woorden kunnen in betekenis variëren, omdat zij door verschillende personen in verschillende situaties en in verschillende tijden worden gebruikt. [10]
In Mattheüs 19:3 bijvoorbeeld wordt apoluo door de Farizeeën gebruikt in de betekenis van ‘wegzenden door ontbinding van het huwelijk’. “Is het geoorloofd zijn vrouw weg te zenden om allerlei redenen?” Wanneer wij echter dezelfde betekenis willen inlezen in de woorden van de Here Jezus in vers 9, ontstaat er een probleem. “Wie zijn vrouw wegzendt om een andere reden dan hoererij en een andere trouwt, pleegt echtbreuk.” Want hoe is het mogelijk dat hertrouwen leidt tot echtbreuk wanneer wegzenden hier betekent dat het vorige huwelijk daadwerkelijk is ontbonden? Kennelijk heeft de Here Jezus met dit woord toch iets anders in gedachten gehad.
Echtscheiding en verbondTerecht merkt ds. Koekkoek op dat wij geneigd zijn om alles wat de Bijbel over het huwelijk zegt, te benaderen vanuit de wijze waarop wij hiermee in ónze cultuur omgaan. In de Joodse cultuur van het Oude en Nieuwe Testament kon een huwelijk slechts eenzijdig door de man worden aangegaan. Koekkoek voert dit gegeven aan om enkele teksten, waarin het lijkt alsof echtscheiding wordt verboden, een andere betekenis te geven.
In I Cor. 7:10 bijvoorbeeld wordt de indruk gewekt dat een vrouw haar man niet mag verlaten. “Doch hun die getrouwd zijn, beveel ik niet, maar de Here, dat een vrouw haar man niet mag verlaten.” Omdat het in de Joodse cultuur niet mogelijk was, dat een vrouw van haar man scheidde, kan dit vers volgens Koekkoek niet slaan op een gescheiden vrouw, maar op een gehuwde vrouw die niet meer bij haar man woont. Iemand, die zich in deze staat bevindt, mag niet opnieuw huwen.
Los van het feit dat hier door Paulus nadrukkelijk over de ‘ongehuwde’ staat van de vrouw wordt gesproken, geeft Koekkoek zich hier geen rekenschap van het feit dat wij in het Nieuwe Testament niet alleen te rekenen hebben met de Joodse cultuur, maar ook met die van de Grieken en de Romeinen. [11] En in deze cultuur was het wel degelijk mogelijk dat vrouwen het initiatief voor een echtscheiding namen.
Echtscheiding en MozesOmdat in Deut. 24 over echtscheiding wordt gesproken, neemt Koekkoek aan dat God Zelf hiervoor een regeling heeft getroffen. “Wanneer iemand een vrouw genomen en gehuwd heeft, dan zal, als hij haar geen genegenheid toedraagt, waarna hij haar uit zijn huis heeft weggezonden – en als zij dan uit zijn huis vertrokken, haars weegs gegaan en de vrouw van een ander geworden is; en als dan de laatste man haar eveneens wegzendt of gestorven is – dan zal de eerste echtgenoot die haar weggezonden heeft, haar niet opnieuw tot vrouw mogen nemen.” [12] Naar mijn mening is deze conclusie van Koekkoek veel te kort door de bocht.
Deuteronomium is namelijk een boek waarin de Tien Geboden nader worden uitgewerkt. Het gedeelte waarin deze verzen staan, is echter geen uitwerking van het zevende gebod (‘Gij zult niet echtbreken’), maar van het achtste (‘Gij zult niet stelen’). [13] In deze verzen wordt bovendien helemaal geen regeling voor echtscheiding getroffen. Sterker nog, in wezen gaat het hier niet over echtscheiding, maar over hertrouwen. Deuteronomium 24 lijkt daarom een bijzondere praktijksituatie te bespreken, die kennelijk geregeld voorkwam en dus om wetgeving vroeg. Iets dergelijks komen wij ook tegen ten aanzien van polygamie. Wij trekken hieruit toch ook niet de conclusie dat God een regeling voor polygamie getroffen heeft?
Echtscheiding en Joodse cultuurKoekkoek laat zich in zijn opvatting leiden door de gebruiken ten aanzien van huwelijk en echtscheiding in de Joodse cultuur. Uiteraard kan dit interessante aanvullende informatie opleveren, maar deze mag nooit zomaar tot norm worden verheven. De Bijbel plaatst immers niet alleen de westerse, maar ook de Joodse cultuur onder kritiek.
Wanneer de Farizeeën Jezus confronteren met Deut. 24, voert Hij hen in zijn antwoord terug naar Gen. 2:24. “Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zijn vrouw aanhangen, en zij zullen tot één vlees zijn.” Hij laat zich niet verleiden tot een discussie over een uitzonderingssituatie, maar stelt in plaats daarvan een heldere norm: ‘Hetgeen dan God samengevoegd heeft, scheide de mens niet’. Jezus is niet gekomen om de wet te ontbinden, maar om deze te vervullen. In deze zin verricht Hij ook ten opzichte van de Joodse cultuur baanbrekend werk. Hij stelt een norm die de praktijk van die dagen doorbreekt en overstijgt. Koekkoek sluit dit min of meer uit, maar wij zien dit in de Evangeliën wel vaker gebeuren. [14] Jezus heft dan de wet niet op, maar scherpt hem ten opzichte van de heersende praktijk juist aan.
De balans opgemaaktDoor de nieuwe bril, waarmee ds. Koekkoek naar de teksten kijkt, wordt de lezer voortdurend op het verkeerde been gezet. Dit werkt verwarrend. Daar komt nog bij dat de conclusie die Koekkoek trekt, absoluut niet op één lijn ligt met zijn exegese. Voor zijn stelling dat echtscheiding en hertrouwen geoorloofd zijn, voert hij uitsluitend argumenten aan, die niet uit bijbelonderzoek zijn verkregen, ja, daarmee zelfs in strijd zijn. [15] De echtscheidingsreden waar hij in zijn exegese niet omheen kon [16], is in zijn conclusie totaal irrelevant geworden. Het enige dat hiervan nog overeind staat, is de vooronderstelling dat mensen niet lichtvaardig scheiden. Hierdoor wordt voor mij de waarde van zijn betoog tot nul gereduceerd. Uiteindelijk blijkt de Bijbel toch niet het laatste woord te hebben.
Volgens Koekkoek is veel misverstand veroorzaakt door de Rooms-katholieke sacramentsgedachte. Wanneer sacrament wordt opgevat als ‘heilsbemiddelend’, kan ik mij daarbij iets voorstellen. Maar van de omschrijving van Augustinus kunnen wij mijn inziens veel leren. Hij zag het huwelijk als een sacramentum, in de zin dat het een uitdrukking is van de relatie tussen God en zijn volk, c.q. Christus en zijn gemeente. Dan zit in het huwelijk ook de dimensie van ‘beelddrager-zijn’ besloten (vgl. Efeze 5). Als volgelingen van onze Heer dienen wij dit heel serieus te nemen.
Tweederangs gelovigenTot slot keren wij terug naar de suggestie dat gescheiden en hertrouwde mensen tweederangs gelovigen zouden zijn. Natuurlijk is dat niet zo. Koekkoek heeft groot gelijk als hij zegt dat wij allen zondaren zijn en Gods genade nodig hebben. Dat is ook zo. Maar dat betekent niet dat wij niet verantwoordelijk zijn voor de consequenties van ons handelen. Wanneer wij een hypotheek op ons huis nemen, dan moeten wij deze inlossen. Wanneer wij een levenslang verbond aangaan, moeten wij deze trouw blijven. Dat is wat trouwen is. Zelfs als dit door allerlei verwikkelingen niet meer samen kan. [17]
Wij leven in een cultuur waarin het heel vanzelfsprekend is om na een mislukt huwelijk te hertrouwen. In het Oude Testament was dat het geval met het verschijnsel polygamie. Wat in onze cultuur opvolgend plaatsvindt, gebeurt bij polygamie naast elkaar. Walter Trobisch heeft als zendeling in Afrika geworsteld met de vraag hoe hiermee pastoraal om te gaan. In zijn boek ‘Mijn vrouw maakte me polygaam’ [18] neemt hij afstand van het toenmalige kerkelijk beleid om polygame mannen als lid van de kerk te weren of hen de toegang tot het Avondmaal te ontzeggen. In plaats daarvan treedt hij hen met respect tegemoet en probeert hun keuzes te begrijpen. In de kritische, maar tolerante opstelling van de Bijbel ten aanzien van polygamie ziet hij vervolgens ruimte om in bepaalde omstandigheden tot aanvaarding van hun keuzes te komen.
In het Nieuwe Testament lijkt de polygamie deels door echtscheiding te zijn verdrongen. We kunnen hier lezen hoe Jezus enerzijds vasthoudt aan de bijbelse norm van het monogame huwelijk. Maar anderzijds lijkt Hij in de omgang met mensen ook te berusten in de feitelijkheid van hun omstandigheden en gaat Hij met hen op weg.
Ook van de kerk wordt verwacht dat zij vasthoudt aan de norm van het monogame huwelijk. We komen dit in de Bijbel bijvoorbeeld tegen in de eisen die worden gesteld aan de opzieners van de gemeente (I Tim. 3:2). In dit opzicht worden gelovigen die zijn hertrouwd, in hun bediening beperkt. Maar dat betekent niet dat zij door de Heer nu ook buiten spel worden gezet. De gemeente bestaat uit levende stenen, die niet zomaar terzijde mogen worden gelegd, maar moeten worden opgenomen in het bouwwerk waarvan de Here Jezus de bouwmeester is. God gaat met ons door en als plan A vastloopt, zal Hij plan B met ons gaan.
Dit betekent dat iedere gelovige in de gemeente aanvaarding en respect verdient en wordt uitgenodigd om de weg van de heiliging te bewandelen. Gescheiden (en hertrouwde) mensen nemen hierin geen uitzonderingspositie in. Integendeel, ik ben van mening dat het de gemeente zou sieren wanneer hen extra aandacht en zorg zou toekomen, omdat zij veelal een zware en moeitevolle periode achter de rug hebben en veel te lijden hebben gehad.
http://www.archippus.nl/content/view/23/31/
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 13 maart 2009 om 23:16
Hoe denkt men over scheiding van tafel en bed ? Zou dat een tussenweg kunnen zijn waar je je in vinden kan ?
Als een huwelijk niet werkt is dat een alternatief wat inderdaad vaak geaccepteerd wordt. Dat betekent vaak ook dat men echter niet positief tegenover een nieuwe relatie staat. Je bent immers getrouwd.
Tegelijk moet ik zeggen dat ik uit eigenlijk ervaring weet dat de soep vaak toch niet zo heet wordt gegeten als deze wordt opgedient. Ik ken meerdere mensen die na een scheiden en hertrouwen (met een ander) toch hun plek gevonden hebben in dergelijke evangelische/pinkster gemeentes en 'men' snapt ook wel dat soms het nou eenmaal niet anders kan.
Als een huwelijk niet werkt is dat een alternatief wat inderdaad vaak geaccepteerd wordt. Dat betekent vaak ook dat men echter niet positief tegenover een nieuwe relatie staat. Je bent immers getrouwd.
Tegelijk moet ik zeggen dat ik uit eigenlijk ervaring weet dat de soep vaak toch niet zo heet wordt gegeten als deze wordt opgedient. Ik ken meerdere mensen die na een scheiden en hertrouwen (met een ander) toch hun plek gevonden hebben in dergelijke evangelische/pinkster gemeentes en 'men' snapt ook wel dat soms het nou eenmaal niet anders kan.
vrijdag 13 maart 2009 om 23:28
Ik vraag me af hoe je zo jong al zo'n beslissing juist kunt nemen, zeker onder de beschreven omstandigheden.
Mensen maken fouten.
Gaat het geloof ook niet over vergiffenis?
Het verbaast me telkens weer wat mensen zichzelf en anderen aandoen uit naam van een geloof. Soms denk ik wel 's dat al die regeltjes verzonnen zijn door de voorvoorvoorvoorouders van Balkenende/Rouvoet om te zorgen dat we niet als beesten leven
Mensen maken fouten.
Gaat het geloof ook niet over vergiffenis?
Het verbaast me telkens weer wat mensen zichzelf en anderen aandoen uit naam van een geloof. Soms denk ik wel 's dat al die regeltjes verzonnen zijn door de voorvoorvoorvoorouders van Balkenende/Rouvoet om te zorgen dat we niet als beesten leven
zaterdag 14 maart 2009 om 01:11
quote:Sim69 schreef op 13 maart 2009 @ 23:28:
Ik vraag me af hoe je zo jong al zo'n beslissing juist kunt nemen, zeker onder de beschreven omstandigheden.
Mensen maken fouten.
Gaat het geloof ook niet over vergiffenis?
Het verbaast me telkens weer wat mensen zichzelf en anderen aandoen uit naam van een geloof. Soms denk ik wel 's dat al die regeltjes verzonnen zijn door de voorvoorvoorvoorouders van Balkenende/Rouvoet om te zorgen dat we niet als beesten leven
Ik vraag me af hoe je zo jong al zo'n beslissing juist kunt nemen, zeker onder de beschreven omstandigheden.
Mensen maken fouten.
Gaat het geloof ook niet over vergiffenis?
Het verbaast me telkens weer wat mensen zichzelf en anderen aandoen uit naam van een geloof. Soms denk ik wel 's dat al die regeltjes verzonnen zijn door de voorvoorvoorvoorouders van Balkenende/Rouvoet om te zorgen dat we niet als beesten leven
zaterdag 14 maart 2009 om 01:22
quote:Alex48 schreef op 13 maart 2009 @ 21:29:
Gut kind wat een ellende. Mijn zoon zit in bijna exact dezelfde situatie als jij .. en zelfde achtergrond overigens. Met hem probeer ik na te denken over alle mogelijkheden, onmogelijkheden en alle sociale consequenties...
Mocht je van gedachten willen wisselen hierover ..Jeeezus, wat een bizarre reactie vind ik dit. Hoezo je denkt na met je zoon? Hij was oud en wijs genoeg om te trouwen, is hij nu niet oud en wijs genoeg om te scheiden zonder jouw bermoeienis? Kan hij voor zichzelf niet bepalen wat hij wil? Eng gewoon. Ik ben errug blij dat jij mijn moeder niet bent.
Gut kind wat een ellende. Mijn zoon zit in bijna exact dezelfde situatie als jij .. en zelfde achtergrond overigens. Met hem probeer ik na te denken over alle mogelijkheden, onmogelijkheden en alle sociale consequenties...
Mocht je van gedachten willen wisselen hierover ..Jeeezus, wat een bizarre reactie vind ik dit. Hoezo je denkt na met je zoon? Hij was oud en wijs genoeg om te trouwen, is hij nu niet oud en wijs genoeg om te scheiden zonder jouw bermoeienis? Kan hij voor zichzelf niet bepalen wat hij wil? Eng gewoon. Ik ben errug blij dat jij mijn moeder niet bent.
zaterdag 14 maart 2009 om 01:36
quote:Alex48 schreef op 13 maart 2009 @ 21:40:
Het zal wel aan mij liggen maar waarom moet ze direct contact met je zoeken?
Hmm ja, bij nader inzien kan dat inderdaad beetje verkeerd overkomen.
Als jij zoals je zegt je zoon helpt kun je de dingen waar je zoon tegen aanloopt ook gewoon hier op het forum uitleggen.
Mijn gedachte was dat als je 'worstelt' met christelijke tradities je hier nogal de kans loopt dat daar overheen gewalst wordt en ik zou me kunnen voorstellen dat dat iets is waar TO niet op zat te wachten.. Het was goed bedoeld, maar waarschijnlijk een stap te ver.. Point taken.
@Kadushi, nou nou iets minder kan ook wel. Alex geeft in bovenstaande reactie al aan dat ze misschien een stap te ver ging. Om nu maar gelijk te roepen dat je blij bent dat zij jouw moeder niet is???
En wat is er mis met een moeder die met je meedenkt? Jij kent de zoon van Alex toch niet? Jij kent hun relatie niet. Ik denk dat Alex het goed bedoelt
Kortom, ik vind jouw reactie wel erg kort door de bocht!
Het zal wel aan mij liggen maar waarom moet ze direct contact met je zoeken?
Hmm ja, bij nader inzien kan dat inderdaad beetje verkeerd overkomen.
Als jij zoals je zegt je zoon helpt kun je de dingen waar je zoon tegen aanloopt ook gewoon hier op het forum uitleggen.
Mijn gedachte was dat als je 'worstelt' met christelijke tradities je hier nogal de kans loopt dat daar overheen gewalst wordt en ik zou me kunnen voorstellen dat dat iets is waar TO niet op zat te wachten.. Het was goed bedoeld, maar waarschijnlijk een stap te ver.. Point taken.
@Kadushi, nou nou iets minder kan ook wel. Alex geeft in bovenstaande reactie al aan dat ze misschien een stap te ver ging. Om nu maar gelijk te roepen dat je blij bent dat zij jouw moeder niet is???
En wat is er mis met een moeder die met je meedenkt? Jij kent de zoon van Alex toch niet? Jij kent hun relatie niet. Ik denk dat Alex het goed bedoelt
Kortom, ik vind jouw reactie wel erg kort door de bocht!
zaterdag 14 maart 2009 om 01:46
Ik denk dat Alex het helemaal niet goed bedoelt. Ze wil zich bemoeien met het huwelijk van haar zoon om te voorkomen dat hij gaat scheiden. Want dat mag niet van de kerk, dat is zondig. En de mensen zullen er schande van spreken. En al dat gedoe wil je niet hebben.
En het idee van een zoon die zijn huwelijkse problemen met zijn moeder bespreekt....Nee, een moeder is niet de juiste persoon daarvoor.
Iets minder kan best, maar waarom zou ik? Zo zie ik het gewoon.
En het idee van een zoon die zijn huwelijkse problemen met zijn moeder bespreekt....Nee, een moeder is niet de juiste persoon daarvoor.
Iets minder kan best, maar waarom zou ik? Zo zie ik het gewoon.
zaterdag 14 maart 2009 om 01:54
Heel erg rot voor je! Ik snap de traditie ook wel. Je wil je 1. losmaken van die ex en 2. de ceremonie helpt daarbij en 3. je denk dat het hoort.
1 en 2 snap ik heel erg goed, gezien mijn jeugd. 3 snap ik ook. Scheiden hoort niet. In principe heb je gelijk. Dat hoort ook niet. Waarom zou je dan ook immers trouwen? Dat doe je voor eeuwig en daar zat een ceremonie bij, ik snap dat je een ceremonie nodig hebt om je daar van los te maken. Maar het is niets meer en minder dan dat. Een ceremonie. Los was je al, weg was hij al. En het boek predikt voornamelijk liefde. MI gaat het precies zo zoals jij dat wil/nodig hebt. Maarja, wat doe je als je een "nee" krijgt. En dan?
1 en 2 snap ik heel erg goed, gezien mijn jeugd. 3 snap ik ook. Scheiden hoort niet. In principe heb je gelijk. Dat hoort ook niet. Waarom zou je dan ook immers trouwen? Dat doe je voor eeuwig en daar zat een ceremonie bij, ik snap dat je een ceremonie nodig hebt om je daar van los te maken. Maar het is niets meer en minder dan dat. Een ceremonie. Los was je al, weg was hij al. En het boek predikt voornamelijk liefde. MI gaat het precies zo zoals jij dat wil/nodig hebt. Maarja, wat doe je als je een "nee" krijgt. En dan?
zaterdag 14 maart 2009 om 10:16
En het idee van een zoon die zijn huwelijkse problemen met zijn moeder bespreekt....Nee, een moeder is niet de juiste persoon daarvoor.
Maar goed dat ik zijn vader ben dan....
Verder zou ik het jammer vinden als ze uit elkaar gaan, en het zou sociaal vervelende consequenties hebben. Met wat hij ook kiest is zijn keuze en zal ik hem daarin steunen.
Maar goed dat ik zijn vader ben dan....
Verder zou ik het jammer vinden als ze uit elkaar gaan, en het zou sociaal vervelende consequenties hebben. Met wat hij ook kiest is zijn keuze en zal ik hem daarin steunen.
zaterdag 14 maart 2009 om 11:30
Ik weet het; het is waar wat sommigen van jullie zeggen: ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geluk.
Het is afhankelijk van de keuzes die ik maak.
Zou ook zó graag voor mijn geluk willen kiezen, maar dat is écht niet zo gemakkelijk hier.
Misschien dat ik het makkelijker zou hebben als ik in de randstad ofzo zou wonen waar scheiden wat meer geaccepteerd is. Dan nog zou de familie heel verbaasd reageren.
Mijn moeder zou zeggen; zie je wel, ik had gelijk...
Mijn vader zou het jammer vinden en zeggen; probeer het toch nog, wie weet lukt het nog....
Mijn schoonfamilie zou zeggen; *schrik*, nee dit kán niet, laten we met elkaar gaan praten om dit proberen op te lossen (*zucht...de zoveelste poging* zou ik denken, maar dan wel dusdanig serieus dat men weet dat ik echt wil scheiden)
Jullie hebben elkaar trouw beloofd in voor- en tegenspoed; dit is gewoon een heel diep dal waar jullie je door heen moeten zien te vechten..... enzovoorts.
de kerk zou ongeveer hetzelfde reageren.
Er komt nog meer bij..... wat ik nog niet verteld heb;
Wil dat belangrijke gedeelte niet te lang maken, want ik kan zo onderhand een roman erover schrijven, Anyway; ik heb nog niet verteld over kids...
Deze hebben we dus nog niet....Dat is overigens geen bewuste keuze.
Eigenlijk wil ik al zolang ik getrouwd ben kinderen, maar om een lang verhaal kort te maken komt het er op neer dat mijn man onvruchtbaar is (onderzoek in het ziekenhuis heeft dit uitgewezen) en wij samen (mits er een wonder geschied) nooit geen kinderen zullen krijgen. We staan eigenlijk ingeschreven voor een adoptiekindje (verschrikkelijk lang en moeilijk proces met vele haken en ogen) Ik droom eigenlijk al zolang ik leef over kinderen,kan mij een leven zonder kinderen eigenlijk niet voorstellen en mis het dus enorm. (kun je dan iets missen als je het nog niet hebt gehad? ja, dat kan... vrienden hebben wel kids en daardoor zie, proef, voel ik echt wat ik mis)
Hij reageert hier nuchter op áls erover gesproken wordt van; samen hebben we het toch ook goed, we zijn nu toch gelukkig? Als ik dit níet bevestig vraagt hij zich af wat er dan niet goed is (hehe, eindelijk een begin van een goed gesprek denk ik dan) maar kan zich niet vinden in hetgene wat ik benoem.
(wat ik hier dus al heb uitgelegd en daar komt dan dus het verlangen naar kinderen bij)
De omgeving (kerk, familie, vrienden) weet dit dus ook...
Zij zullen die onvruchtbaarheid gaan zien als reden waarom ik zou willen scheiden omdat ik zo erg (en dat is wel waar) verlang naar kinderen.
Kinderen zijn het leven....
Alex, mag ik vragen naar de situatie waarin jouw zoon verkeerd is?
Hopelijk niet zó complex als de mijne.
Het is afhankelijk van de keuzes die ik maak.
Zou ook zó graag voor mijn geluk willen kiezen, maar dat is écht niet zo gemakkelijk hier.
Misschien dat ik het makkelijker zou hebben als ik in de randstad ofzo zou wonen waar scheiden wat meer geaccepteerd is. Dan nog zou de familie heel verbaasd reageren.
Mijn moeder zou zeggen; zie je wel, ik had gelijk...
Mijn vader zou het jammer vinden en zeggen; probeer het toch nog, wie weet lukt het nog....
Mijn schoonfamilie zou zeggen; *schrik*, nee dit kán niet, laten we met elkaar gaan praten om dit proberen op te lossen (*zucht...de zoveelste poging* zou ik denken, maar dan wel dusdanig serieus dat men weet dat ik echt wil scheiden)
Jullie hebben elkaar trouw beloofd in voor- en tegenspoed; dit is gewoon een heel diep dal waar jullie je door heen moeten zien te vechten..... enzovoorts.
de kerk zou ongeveer hetzelfde reageren.
Er komt nog meer bij..... wat ik nog niet verteld heb;
Wil dat belangrijke gedeelte niet te lang maken, want ik kan zo onderhand een roman erover schrijven, Anyway; ik heb nog niet verteld over kids...
Deze hebben we dus nog niet....Dat is overigens geen bewuste keuze.
Eigenlijk wil ik al zolang ik getrouwd ben kinderen, maar om een lang verhaal kort te maken komt het er op neer dat mijn man onvruchtbaar is (onderzoek in het ziekenhuis heeft dit uitgewezen) en wij samen (mits er een wonder geschied) nooit geen kinderen zullen krijgen. We staan eigenlijk ingeschreven voor een adoptiekindje (verschrikkelijk lang en moeilijk proces met vele haken en ogen) Ik droom eigenlijk al zolang ik leef over kinderen,kan mij een leven zonder kinderen eigenlijk niet voorstellen en mis het dus enorm. (kun je dan iets missen als je het nog niet hebt gehad? ja, dat kan... vrienden hebben wel kids en daardoor zie, proef, voel ik echt wat ik mis)
Hij reageert hier nuchter op áls erover gesproken wordt van; samen hebben we het toch ook goed, we zijn nu toch gelukkig? Als ik dit níet bevestig vraagt hij zich af wat er dan niet goed is (hehe, eindelijk een begin van een goed gesprek denk ik dan) maar kan zich niet vinden in hetgene wat ik benoem.
(wat ik hier dus al heb uitgelegd en daar komt dan dus het verlangen naar kinderen bij)
De omgeving (kerk, familie, vrienden) weet dit dus ook...
Zij zullen die onvruchtbaarheid gaan zien als reden waarom ik zou willen scheiden omdat ik zo erg (en dat is wel waar) verlang naar kinderen.
Kinderen zijn het leven....
Alex, mag ik vragen naar de situatie waarin jouw zoon verkeerd is?
Hopelijk niet zó complex als de mijne.
zaterdag 14 maart 2009 om 11:43
Zou je mét kin(eren) je getrouwde status huidige situatie wel acceptabel vinden ? Door dit door te zetten , de adoptieprocedure , wordt het straks nog moeilijker om een keuze te maken , lijkt mij . Misschien lijkt je leven voller , maar misschien voel je je wel eenzamer dan ooit . En ook adoptiekinderen gaan een keer het huis uit , misschien word je wel 99 jaar ....dan moet je ook nog heel lang met je man samen leven .
En hoe erg is als je moeder zegt ' ik wist het wel " ? Ze heeft dan toch ook gelijk ? Zolang ze je steunt is daar niks mis mee , toch ?
Je hóeft je huwelijksproblemen niet bij je schoonfamilie in de groep te gooien , hoor ..... het gaat ten eerste jou en je man aan . ( en in jullie geval ook de Heer )
En hoe erg is als je moeder zegt ' ik wist het wel " ? Ze heeft dan toch ook gelijk ? Zolang ze je steunt is daar niks mis mee , toch ?
Je hóeft je huwelijksproblemen niet bij je schoonfamilie in de groep te gooien , hoor ..... het gaat ten eerste jou en je man aan . ( en in jullie geval ook de Heer )
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 14 maart 2009 om 11:51
Het mooie van scheiden is dat je daarmee ook meteen in principe niets meer met je schoonfamilie te maken hebt tenzij je daar zelf voor kiest.
En als jouw familie liever ziet dat je ongelukkig bent omdat anders de buurt gaat kletsen, dan zijn ze jou niet waard.
Als je echt oprecht van iemand houdt, gun je haar haar eigen keuzes en haar eigen kans op geluk.
En als jouw familie liever ziet dat je ongelukkig bent omdat anders de buurt gaat kletsen, dan zijn ze jou niet waard.
Als je echt oprecht van iemand houdt, gun je haar haar eigen keuzes en haar eigen kans op geluk.
zaterdag 14 maart 2009 om 11:54
Angel meid, los van alle culturele en godsdienstige zaken die spelen; Denk jij dat je bij deze man nog gelukkig zult worden? Ik lees het nergens.
Voor jezelf ben je er al uit heb ik het idee. Bij geloofskwesties kan denk ik niemand jou helpen. Dat is tussen jou en God. Tussen familie, kerk en vrienden is dat anders. Hier heb je in mijn ogen te maken met mensen het geloof allemaal op eigen manier beleven - ook al lijkt het hetzelfde verhaal-. Jij zult voor jezelf vrede moeten krijgen met het feit dat je een gescheiden vrouw gaat zijn, als je de stap durft te nemen. "Ik ben zo bang" zeg je ook in een post. Waarvoor precies? Het oordeel van God? Het oordeel van mensen? De pijn die mensen zullen voelen? Het opnieuw beginnen? Het geluk dat je zelf kunt najagen? Mag je wel gelukkig zijn ondanks eerdere (achteraf foute) keuzes of moet je voor altijd boeten? Ik vraag me wat voor jou het meest speelt.
En kinderen.. Geweldig, doen! Maar niet met deze man. Als er iets is wat een relatie onder druk zet is het dan wel. Dat gaat niet goed komen. Misschien heb je afleiding en geven je kinderen je geluk, tuurlijk, maar een hecht gezin zul je er niet van krijgen en dat blijft een gemis hoor.. Maar dat is mijn persoonlijke mening.
Voor jezelf ben je er al uit heb ik het idee. Bij geloofskwesties kan denk ik niemand jou helpen. Dat is tussen jou en God. Tussen familie, kerk en vrienden is dat anders. Hier heb je in mijn ogen te maken met mensen het geloof allemaal op eigen manier beleven - ook al lijkt het hetzelfde verhaal-. Jij zult voor jezelf vrede moeten krijgen met het feit dat je een gescheiden vrouw gaat zijn, als je de stap durft te nemen. "Ik ben zo bang" zeg je ook in een post. Waarvoor precies? Het oordeel van God? Het oordeel van mensen? De pijn die mensen zullen voelen? Het opnieuw beginnen? Het geluk dat je zelf kunt najagen? Mag je wel gelukkig zijn ondanks eerdere (achteraf foute) keuzes of moet je voor altijd boeten? Ik vraag me wat voor jou het meest speelt.
En kinderen.. Geweldig, doen! Maar niet met deze man. Als er iets is wat een relatie onder druk zet is het dan wel. Dat gaat niet goed komen. Misschien heb je afleiding en geven je kinderen je geluk, tuurlijk, maar een hecht gezin zul je er niet van krijgen en dat blijft een gemis hoor.. Maar dat is mijn persoonlijke mening.
zaterdag 14 maart 2009 om 12:43
Het staat voorop dat God wilt dat je gelukkig bent. Met jezelf en met je (evt) relatie. Uit alles blijkt dat je niet gelukkig bent. Je hebt je best gedaan. Maar ergens houdt het op. Ik denk dat God je het niet kwalijk neemt. Juist omdat je zo je best gedaan hebt om het te verbeteren. Vertel aan God dat je het moeilijk vind, zeg Hem dat je weet dat God het huwelijk niet bedoelt heeft om later te scheiden, maar dat je het niet meer weet, niet weet hoe je dit op moet lossen. Je kan het niet alleen, je hebt je man daar bij nodig, maar hij helpt niet, praat enz niet. God zal je echt begrijpen en je niet veroordelen. Als de mensen in je omgeving dat wel doen, is dat hun probleem, toch? Jij kiest ervoor gelukkig te zien (en dat is je goed recht ) Het is zoals Gliene iets tussen jou en God. Ook tussen je man en jou, maar qua schuld naar God toe e.d. is het iets tussen jou en Hem!!
Sterkte meid, het is moeilijk, maar kies voor jezelf. Of het moet zo zijn dat je man tot inkeer komt en dat het een stuk beter voor jullie beiden op, maar zo te zien gebeurd dat niet, of er moet een wonder gebeuren...
Kinderen adopteren in deze situatie is idd zoals Gliene zegt niet goed. Het lijkt dan beter te gaan, maar schijn bedriegt!! Bij elkaar blijven voor de kids vind ik persoonlijk niet goed. Er zal geen echte warmte, liefde zijn enz in huis....
Liefs MMR
Sterkte meid, het is moeilijk, maar kies voor jezelf. Of het moet zo zijn dat je man tot inkeer komt en dat het een stuk beter voor jullie beiden op, maar zo te zien gebeurd dat niet, of er moet een wonder gebeuren...
Kinderen adopteren in deze situatie is idd zoals Gliene zegt niet goed. Het lijkt dan beter te gaan, maar schijn bedriegt!! Bij elkaar blijven voor de kids vind ik persoonlijk niet goed. Er zal geen echte warmte, liefde zijn enz in huis....
Liefs MMR
zaterdag 14 maart 2009 om 14:26
ik snap wat jullie bedoelen absoluut. Eigenlijk heb ik diep van binnen ook al een keuze gemaakt en dat is ook op te maken uit mijn post: ik wil gelukkig zijn, eerder graag met hem, maar als dat niet lukt dan maar zonder hem.
Scheiden lijkt mij persoonlijk niet verkeerd als ik weet dat ik er alles aan heb gedaan om ons huwelijk beter te krijgen immers dit heb ik beloofd in de huwelijksgelofte, maar als het niet werkt.......
Nu heb ik zojuist een behoorlijk pittig gesprek gehad met hem, zonder ruzie wél met emoties en over hoe wij er nu samen voor staan.
Hij zegt mij niet kwijt te willen, is daar als de dood voor. Hij zegt mij gelukkig te willen maken, maar ziet ook dat ik niet gelukkig ben wat hem weer pijn doet.
Hij zegt te weten dat hij moet veranderen, hij vind het alleen zo moeilijk; dat is weer te begrijpen want dat veranderen heeft o.a. te maken met zijn beperking. Hij zegt dat hij 'voelt' dat hij verandert. Ik zie dit alleen (nog) niet in de praktijk.
Hij weet nu serieus dat ik over scheiden denk wat hem weer betreurt. Hij zegt dat hij het heel erg zou vinden, maar beseft ook dat hij mij niet tegen kan houden op het moment ik het echt zou doen.
Hoe nu verder? Ik wil hem nog een (laatste) kans geven.
Dit is ook wat ik hem gezegd heb. Ik wil zo geen jaren meer door tobben. Ik geef het nog een paar maanden; als ik geen verbetering zie denk ik echt dat ik de knoop ga doorhakken door toch bij hem weg te gaan want dit is ook geen leven.
Scheiden lijkt mij persoonlijk niet verkeerd als ik weet dat ik er alles aan heb gedaan om ons huwelijk beter te krijgen immers dit heb ik beloofd in de huwelijksgelofte, maar als het niet werkt.......
Nu heb ik zojuist een behoorlijk pittig gesprek gehad met hem, zonder ruzie wél met emoties en over hoe wij er nu samen voor staan.
Hij zegt mij niet kwijt te willen, is daar als de dood voor. Hij zegt mij gelukkig te willen maken, maar ziet ook dat ik niet gelukkig ben wat hem weer pijn doet.
Hij zegt te weten dat hij moet veranderen, hij vind het alleen zo moeilijk; dat is weer te begrijpen want dat veranderen heeft o.a. te maken met zijn beperking. Hij zegt dat hij 'voelt' dat hij verandert. Ik zie dit alleen (nog) niet in de praktijk.
Hij weet nu serieus dat ik over scheiden denk wat hem weer betreurt. Hij zegt dat hij het heel erg zou vinden, maar beseft ook dat hij mij niet tegen kan houden op het moment ik het echt zou doen.
Hoe nu verder? Ik wil hem nog een (laatste) kans geven.
Dit is ook wat ik hem gezegd heb. Ik wil zo geen jaren meer door tobben. Ik geef het nog een paar maanden; als ik geen verbetering zie denk ik echt dat ik de knoop ga doorhakken door toch bij hem weg te gaan want dit is ook geen leven.
zaterdag 14 maart 2009 om 14:41
quote:Angel7 schreef op 14 maart 2009 @ 11:30:
Ik weet het; het is waar wat sommigen van jullie zeggen: ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geluk.
Het is afhankelijk van de keuzes die ik maak.
Zou ook zó graag voor mijn geluk willen kiezen, maar dat is écht niet zo gemakkelijk hier.
Maar betekent kiezen voor je geluk dan per definitie scheiden? wat maakt je dan zo gelukkig wat je in een huwelijk niet zou kunnen?
Misschien dat ik het makkelijker zou hebben als ik in de randstad ofzo zou wonen waar scheiden wat meer geaccepteerd is. Dan nog zou de familie heel verbaasd reageren.
Mijn moeder zou zeggen; zie je wel, ik had gelijk...
Mijn vader zou het jammer vinden en zeggen; probeer het toch nog, wie weet lukt het nog....
Mijn schoonfamilie zou zeggen; *schrik*, nee dit kán niet, laten we met elkaar gaan praten om dit proberen op te lossen (*zucht...de zoveelste poging* zou ik denken, maar dan wel dusdanig serieus dat men weet dat ik echt wil scheiden)
Jullie hebben elkaar trouw beloofd in voor- en tegenspoed; dit is gewoon een heel diep dal waar jullie je door heen moeten zien te vechten..... enzovoorts.
de kerk zou ongeveer hetzelfde reageren.
Dat is ook wel een beetje waar. Je moet ook eerst proberen of je de problemen kan tackelen voordat je wegloopt. Heb je wel eens gedacht aan therapie? Het zit hem vaak in keuzes voor je zelf maken, bijv. ander werk, andere hobbies, misschien wel andere vrienden, of misschien wil je wel op wereldreis, of een hondje.. noem maar op.
Er komt nog meer bij..... wat ik nog niet verteld heb;
Wil dat belangrijke gedeelte niet te lang maken, want ik kan zo onderhand een roman erover schrijven, Anyway; ik heb nog niet verteld over kids...
Deze hebben we dus nog niet....Dat is overigens geen bewuste keuze.
Eigenlijk wil ik al zolang ik getrouwd ben kinderen, maar om een lang verhaal kort te maken komt het er op neer dat mijn man onvruchtbaar is (onderzoek in het ziekenhuis heeft dit uitgewezen) en wij samen (mits er een wonder geschied) nooit geen kinderen zullen krijgen. We staan eigenlijk ingeschreven voor een adoptiekindje (verschrikkelijk lang en moeilijk proces met vele haken en ogen) Ik droom eigenlijk al zolang ik leef over kinderen,kan mij een leven zonder kinderen eigenlijk niet voorstellen en mis het dus enorm. (kun je dan iets missen als je het nog niet hebt gehad? ja, dat kan... vrienden hebben wel kids en daardoor zie, proef, voel ik echt wat ik mis)
Zit de bron van je ongeluk dan niet in dit stuk? Dat lijkt me voldoende om niet happy te zijn, maar je mag het natuurlijk je man niet aanrekenen. Adoptie is inderdaad lang en traag, maar wat dacht je van een spermabank?
Hij reageert hier nuchter op áls erover gesproken wordt van; samen hebben we het toch ook goed, we zijn nu toch gelukkig? Als ik dit níet bevestig vraagt hij zich af wat er dan niet goed is (hehe, eindelijk een begin van een goed gesprek denk ik dan) maar kan zich niet vinden in hetgene wat ik benoem.
(wat ik hier dus al heb uitgelegd en daar komt dan dus het verlangen naar kinderen bij)
De omgeving (kerk, familie, vrienden) weet dit dus ook...
Zij zullen die onvruchtbaarheid gaan zien als reden waarom ik zou willen scheiden omdat ik zo erg (en dat is wel waar) verlang naar kinderen.
Kinderen zijn het leven....
Alex, mag ik vragen naar de situatie waarin jouw zoon verkeerd is?
Hopelijk niet zó complex als de mijne.
Ik weet het; het is waar wat sommigen van jullie zeggen: ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geluk.
Het is afhankelijk van de keuzes die ik maak.
Zou ook zó graag voor mijn geluk willen kiezen, maar dat is écht niet zo gemakkelijk hier.
Maar betekent kiezen voor je geluk dan per definitie scheiden? wat maakt je dan zo gelukkig wat je in een huwelijk niet zou kunnen?
Misschien dat ik het makkelijker zou hebben als ik in de randstad ofzo zou wonen waar scheiden wat meer geaccepteerd is. Dan nog zou de familie heel verbaasd reageren.
Mijn moeder zou zeggen; zie je wel, ik had gelijk...
Mijn vader zou het jammer vinden en zeggen; probeer het toch nog, wie weet lukt het nog....
Mijn schoonfamilie zou zeggen; *schrik*, nee dit kán niet, laten we met elkaar gaan praten om dit proberen op te lossen (*zucht...de zoveelste poging* zou ik denken, maar dan wel dusdanig serieus dat men weet dat ik echt wil scheiden)
Jullie hebben elkaar trouw beloofd in voor- en tegenspoed; dit is gewoon een heel diep dal waar jullie je door heen moeten zien te vechten..... enzovoorts.
de kerk zou ongeveer hetzelfde reageren.
Dat is ook wel een beetje waar. Je moet ook eerst proberen of je de problemen kan tackelen voordat je wegloopt. Heb je wel eens gedacht aan therapie? Het zit hem vaak in keuzes voor je zelf maken, bijv. ander werk, andere hobbies, misschien wel andere vrienden, of misschien wil je wel op wereldreis, of een hondje.. noem maar op.
Er komt nog meer bij..... wat ik nog niet verteld heb;
Wil dat belangrijke gedeelte niet te lang maken, want ik kan zo onderhand een roman erover schrijven, Anyway; ik heb nog niet verteld over kids...
Deze hebben we dus nog niet....Dat is overigens geen bewuste keuze.
Eigenlijk wil ik al zolang ik getrouwd ben kinderen, maar om een lang verhaal kort te maken komt het er op neer dat mijn man onvruchtbaar is (onderzoek in het ziekenhuis heeft dit uitgewezen) en wij samen (mits er een wonder geschied) nooit geen kinderen zullen krijgen. We staan eigenlijk ingeschreven voor een adoptiekindje (verschrikkelijk lang en moeilijk proces met vele haken en ogen) Ik droom eigenlijk al zolang ik leef over kinderen,kan mij een leven zonder kinderen eigenlijk niet voorstellen en mis het dus enorm. (kun je dan iets missen als je het nog niet hebt gehad? ja, dat kan... vrienden hebben wel kids en daardoor zie, proef, voel ik echt wat ik mis)
Zit de bron van je ongeluk dan niet in dit stuk? Dat lijkt me voldoende om niet happy te zijn, maar je mag het natuurlijk je man niet aanrekenen. Adoptie is inderdaad lang en traag, maar wat dacht je van een spermabank?
Hij reageert hier nuchter op áls erover gesproken wordt van; samen hebben we het toch ook goed, we zijn nu toch gelukkig? Als ik dit níet bevestig vraagt hij zich af wat er dan niet goed is (hehe, eindelijk een begin van een goed gesprek denk ik dan) maar kan zich niet vinden in hetgene wat ik benoem.
(wat ik hier dus al heb uitgelegd en daar komt dan dus het verlangen naar kinderen bij)
De omgeving (kerk, familie, vrienden) weet dit dus ook...
Zij zullen die onvruchtbaarheid gaan zien als reden waarom ik zou willen scheiden omdat ik zo erg (en dat is wel waar) verlang naar kinderen.
Kinderen zijn het leven....
Alex, mag ik vragen naar de situatie waarin jouw zoon verkeerd is?
Hopelijk niet zó complex als de mijne.
zaterdag 14 maart 2009 om 14:42
ik vind trouwens wel als er geen kinderen in het spel zijn de weg naar scheiding een stuk makkelijker te verkiezen. Maar je moet wel heel helder hebben wat je motieven zijn, dat het niet een verkapte manier is om met je man af te rekenen vanwege zijn onvruchtbaarheid.
Wat de kerk of familie zegt doet er niet zoveel toe, jij moet met jezelf leven en niet met hen
Wat de kerk of familie zegt doet er niet zoveel toe, jij moet met jezelf leven en niet met hen
zaterdag 14 maart 2009 om 16:39
Goed dat je met hem hebt gepraat. Blijf praten en blijf eerlijk. Spaar hem niet en wees heel duidelijk in wat jij nodig hebt. Misschien kan hij veranderen, of in elk geval zo veranderen dat jullie samen gelukkig worden maar gezien zijn gedragsstoornis zou ik dat heel knap vinden. Ik hoop dat het lukt.
Mocht het niet lukken maak er geen eindeloos verhaal van. Daar wordt echt niemand beter van.
Succes joh! Ben benieuwd hoe het gaat.
Mocht het niet lukken maak er geen eindeloos verhaal van. Daar wordt echt niemand beter van.
Succes joh! Ben benieuwd hoe het gaat.
zaterdag 14 maart 2009 om 16:46
En ik ben het met Meds eens, ik denk dat je echt moet kijken hoe jij je leven verder kunt uitbouwen. Hij wil niet veel doen. Prima, waarom weerhoudt jou dat? Doe een leuke studie of zoek leuke vrienden waar je dingen mee kunt doen. Ik ben ook bij een huismus maar ik zal dat nooit worden. Maar hij houdt me nooit tegen net zoals ik heb niet dwing mee te gaan. Werkt voor ons prima.
zaterdag 14 maart 2009 om 16:59
Alex, mag ik vragen naar de situatie waarin jouw zoon verkeerd ?
Ik moet zeggen dat toen ik jouw eerste post las ik me even zat af te vragen of hij 'm geschreven had, maar er zijn teveel verschillen
Net als jij heeft hij al vanaf vrij jong verkering gehad. Zijn vriendin was net zo oud als jij toen. Om zo ongeveer dezelfde redenen kleine twee jaar terug getrouwd ondanks dat de relatie toen - in onze ogen- al niet lekker liep.
Ik vind het wat lastig om hier allerlei details te noemen vanwege herkenbaarheid van het verhaal.
Waar het op neer komt is dat al hun vriendschappen e.d. veelal met mensen uit dezelfde gemeente/kerk zijn en dat dus een eventuele scheiding er op neer zal komen dat één van de twee die contacten waarschijnlijk zal verliezen..
Ik moet zeggen dat toen ik jouw eerste post las ik me even zat af te vragen of hij 'm geschreven had, maar er zijn teveel verschillen
Net als jij heeft hij al vanaf vrij jong verkering gehad. Zijn vriendin was net zo oud als jij toen. Om zo ongeveer dezelfde redenen kleine twee jaar terug getrouwd ondanks dat de relatie toen - in onze ogen- al niet lekker liep.
Ik vind het wat lastig om hier allerlei details te noemen vanwege herkenbaarheid van het verhaal.
Waar het op neer komt is dat al hun vriendschappen e.d. veelal met mensen uit dezelfde gemeente/kerk zijn en dat dus een eventuele scheiding er op neer zal komen dat één van de twee die contacten waarschijnlijk zal verliezen..
zaterdag 14 maart 2009 om 17:23
Angel, als ik zo vrij mag zijn je een spiegel voor te houden. Diep van binnen weet je al dat het een keer gaat gebeuren, het uit elkaar gaan. Heb daar dan alvast maar vrede mee. Iemand zei mij een keer, een relatie kan slagen als je de 80/20 verhouding hebt. 80% vind je leuk en de overige 20% die minder is, daar valt mee te leven Heb jij die verhouding ook?
