Relaties
alle pijlers
Nooit echte behoefte aan relatie. Raar?
zaterdag 7 maart 2009 om 13:45
Hallo Allemaal,
Om me heen heb ik altijd (ik ben nu 35) mensen gehad die sinds jong een relatie wilden. ook op televisie gaat het altijd over relaties ed. Ik heb dat nooit gehad. Vond jongens wel heel leuk en spannend en had al vroeg vriendjes waar ik totaal niet serieus mee was. Lekker uitgaan en zoenen was voor mij voldoende. Ik heb nooit thuis op de bank gezeten en bij mezelf gedacht ik mis iets, of ik mis een arm om me heen ofzo. Als ik flink verliefd was hoefde ik niet perse bij die persoon te zijn. ik kan prima verliefd zijn op afstand en heb ook daar voldoende aan.
Bindingsangst! hmmmm weet ik niet. volgens mij hebben bindingsangstigen toch wel ergens die behoefte aan een relatie.
Op dit moment maak ik mijn eerste lange relatie mee (inmiddels 2 jaar). We hebben in de weekenden een leuke tijd samen en ik houd absoluut van hem. Samenwonen moet ik echter niet aan denken. Die behoefte heb ik totaal niet. Ik zou me erg onplezierig gaan voelen als ik continu iemand (ook al is het mijn eigen vriend) om me heen heb. Los van mijn relaties heb ik altijd gezegd dat ik het helemaal niet erg zou vinden om alleen oud te worden. Ik ken verder niemand die er zo over denkt.
Waarom schrijf ik dit? Niet omdat ik bovenstaande als een probleem ervaar, of omdat ik tips wil (wil ik dus niet) maar om erachter te komen of meer mensen het zo voelen/ervaren. Waarschijnlijk gaan er nu mensen schieten dat ik niet genoeg van mijn vriend hou, of hij niet de juiste is ofzo.....maar dat zou betekenen dat ik de behoefte van samenzijn wel bij anderen zou (kunnen) voelen en dat betwijfel ik. Ik ben heel benieuwd naar de reactie en vooral naar de gelijkgestemden!!!!
Om me heen heb ik altijd (ik ben nu 35) mensen gehad die sinds jong een relatie wilden. ook op televisie gaat het altijd over relaties ed. Ik heb dat nooit gehad. Vond jongens wel heel leuk en spannend en had al vroeg vriendjes waar ik totaal niet serieus mee was. Lekker uitgaan en zoenen was voor mij voldoende. Ik heb nooit thuis op de bank gezeten en bij mezelf gedacht ik mis iets, of ik mis een arm om me heen ofzo. Als ik flink verliefd was hoefde ik niet perse bij die persoon te zijn. ik kan prima verliefd zijn op afstand en heb ook daar voldoende aan.
Bindingsangst! hmmmm weet ik niet. volgens mij hebben bindingsangstigen toch wel ergens die behoefte aan een relatie.
Op dit moment maak ik mijn eerste lange relatie mee (inmiddels 2 jaar). We hebben in de weekenden een leuke tijd samen en ik houd absoluut van hem. Samenwonen moet ik echter niet aan denken. Die behoefte heb ik totaal niet. Ik zou me erg onplezierig gaan voelen als ik continu iemand (ook al is het mijn eigen vriend) om me heen heb. Los van mijn relaties heb ik altijd gezegd dat ik het helemaal niet erg zou vinden om alleen oud te worden. Ik ken verder niemand die er zo over denkt.
Waarom schrijf ik dit? Niet omdat ik bovenstaande als een probleem ervaar, of omdat ik tips wil (wil ik dus niet) maar om erachter te komen of meer mensen het zo voelen/ervaren. Waarschijnlijk gaan er nu mensen schieten dat ik niet genoeg van mijn vriend hou, of hij niet de juiste is ofzo.....maar dat zou betekenen dat ik de behoefte van samenzijn wel bij anderen zou (kunnen) voelen en dat betwijfel ik. Ik ben heel benieuwd naar de reactie en vooral naar de gelijkgestemden!!!!
zondag 8 maart 2009 om 08:10
[quote]Vivamies schreef op 08 maart 2009 @ 08:03:
@ fiba: hoe zit het met verliefdheid? word /werd je weleens verliefd? Dat vind ik nl het heerlijkste wat er is. En dan alle spannendheid om zo'n begin van een relatie. Daarna is het al gauw niet meer leuk en sluipt zoals jij ook schrijft heel snel de banauwdheid erin
Echt verliefd? Heel eerlijk: ik kan me niet meer herinneren wanneer ik echt verliefd ben geweest. Meestal laat ik het zover niet eens komen denk ik.
@ fiba: hoe zit het met verliefdheid? word /werd je weleens verliefd? Dat vind ik nl het heerlijkste wat er is. En dan alle spannendheid om zo'n begin van een relatie. Daarna is het al gauw niet meer leuk en sluipt zoals jij ook schrijft heel snel de banauwdheid erin
Echt verliefd? Heel eerlijk: ik kan me niet meer herinneren wanneer ik echt verliefd ben geweest. Meestal laat ik het zover niet eens komen denk ik.
zondag 8 maart 2009 om 13:07
Wat ik vaak merk is dat ik mannen aantrek die aan het compenseren slaan. De 'ik weet niet goed wat ik met mijn leven wil' - man. En dat gaat mis, omdat ik donders goed weet wat ik met mijn leven wil (en vooral ook wat ik niet wil.) Soms heb ik ook het gevoel dat 'meneren' van mijn leeftijd nog helemaal geen 'meneren' zijn, maar nog 'jongens'.
Ja, de lat komt steeds hoger te liggen en naarmate ik meer van mezelf ging houden, werd ik ook steeds minder bereid om mijn vrijheid op te geven. De meneer die in mijn leven een rol wil hebben, moet van goede huize komen. Waarbij zelfstandigheid een harde eis is. Ik kan namelijk geen relatie hebben met iemand die het nodig heeft om van mij te horen dat ie ok is, om zich ok te voelen. Die zijn zelfbeeld van het beeld dat ik heb af laat hangen.
Tsja, t wordt nog lastig, gelukkig ben ik gelukkig.
Ja, de lat komt steeds hoger te liggen en naarmate ik meer van mezelf ging houden, werd ik ook steeds minder bereid om mijn vrijheid op te geven. De meneer die in mijn leven een rol wil hebben, moet van goede huize komen. Waarbij zelfstandigheid een harde eis is. Ik kan namelijk geen relatie hebben met iemand die het nodig heeft om van mij te horen dat ie ok is, om zich ok te voelen. Die zijn zelfbeeld van het beeld dat ik heb af laat hangen.
Tsja, t wordt nog lastig, gelukkig ben ik gelukkig.
Er zijn momenten waar je intens van geniet, tel die momenten en je leeft!
zondag 8 maart 2009 om 14:53
quote:Vivamies schreef op 08 maart 2009 @ 08:03:
@Nachtpaars: Hoe is jouw vriend? Is hij hetzelfde als jij of zou hij eigenlijk wel meer willen? Dat samen slapen is zoooo herkenbaar!! Ik heb het 2 jaar geprobeerd maar kan het niet. Dus wij slapen meestal ook niet samen (hij ligt in een andere kamer). Hebben andere mensen dat ook?
Mijn vriend is er tijdens onze relatie achtergekomen dat hij het zo eigenlijk ook heel erg fijn vindt.
Hij is opgevoed met het 'huisje, boompje, beestje-idee' en heeft in eerdere relaties ook samengewoond.
Maar hij is ook een enorme einzelgänger met veel behoefte aan eigen ruimte en nu hij dat heeft binnen een relatie wil hij niet meer anders.
Hij heeft overigens ook geen kinderwens.
Ik denk trouwens dat het niet per definitie te maken heeft met je achtergrond: net als elninjo zijn mijn ouders ook al (bijna) 45 jaar gelukkig getrouwd.
Ik heb trouwen wel 2 keer samengewoond, de 1e keer was met een man die niet accepteerde dat ik apart wilde slapen.
Ik heb me toen aangepast, ik was nog jong en was toen nog niet zo assertief wat dat betreft.
Maar die relatie is stukgelopen.
In mijn 2e langdurige relatie woonden we samen maar hadden aparte slaapkamers.
En hij werkte veel, dus we zaten niet de hele dag op elkaars lip, dat scheelde.
Hij had overigens wel liever samen geslapen maar accepteerde dat ik dat niet wilde/kon.
Inmiddels ben ik 38 en weet ik gewoon wat voor mij wel en niet werkt.
En mijn huidige relatie is de beste die ik ooit gehad heb.
We zijn heel close, emotioneel gezien, delen heel veel en zijn bij vlagen nog steeds verliefd.
Echt héérlijk op deze manier!
@Nachtpaars: Hoe is jouw vriend? Is hij hetzelfde als jij of zou hij eigenlijk wel meer willen? Dat samen slapen is zoooo herkenbaar!! Ik heb het 2 jaar geprobeerd maar kan het niet. Dus wij slapen meestal ook niet samen (hij ligt in een andere kamer). Hebben andere mensen dat ook?
Mijn vriend is er tijdens onze relatie achtergekomen dat hij het zo eigenlijk ook heel erg fijn vindt.
Hij is opgevoed met het 'huisje, boompje, beestje-idee' en heeft in eerdere relaties ook samengewoond.
Maar hij is ook een enorme einzelgänger met veel behoefte aan eigen ruimte en nu hij dat heeft binnen een relatie wil hij niet meer anders.
Hij heeft overigens ook geen kinderwens.
Ik denk trouwens dat het niet per definitie te maken heeft met je achtergrond: net als elninjo zijn mijn ouders ook al (bijna) 45 jaar gelukkig getrouwd.
Ik heb trouwen wel 2 keer samengewoond, de 1e keer was met een man die niet accepteerde dat ik apart wilde slapen.
Ik heb me toen aangepast, ik was nog jong en was toen nog niet zo assertief wat dat betreft.
Maar die relatie is stukgelopen.
In mijn 2e langdurige relatie woonden we samen maar hadden aparte slaapkamers.
En hij werkte veel, dus we zaten niet de hele dag op elkaars lip, dat scheelde.
Hij had overigens wel liever samen geslapen maar accepteerde dat ik dat niet wilde/kon.
Inmiddels ben ik 38 en weet ik gewoon wat voor mij wel en niet werkt.
En mijn huidige relatie is de beste die ik ooit gehad heb.
We zijn heel close, emotioneel gezien, delen heel veel en zijn bij vlagen nog steeds verliefd.
Echt héérlijk op deze manier!
zondag 8 maart 2009 om 15:03
Ik heb een relatie van een paar jaar gehad waarbij we niet samenwoonden. Soms waren we een paar weken in het huis van de een, maar verder ging het niet. Daarna heel lang geen relatie gehad en ik dacht dat ik wel de behoefte had, maar blijkbaar was de behoefte niet sterk genoeg om eraan te beginnen met de mannen die interesse toonden. Ik heb dat altijd uitgelegd als "nog niet de juiste tegengekomen", maar misschien is iemand bij mij ook wel gewoon echt niet snel de juiste, omdat mijn relatiebehoefte niet zo heel sterk is.
Nu ik hier lees over mensen die LATten denk ik: waarom is dat nooit in me opgekomen? Ik denk dat dat ideaal voor mij zou zijn. Wel het plezier van een echte relatie (ik kom nu niet verder dan af en toe een scharrel/SV) maar niet de situatie van altijd maar een huis delen. Klinkt heel goed!
Vivamies, je bent zeker niet de enige. Het lijkt soms misschien zo, omdat je mensen om je heen hemel en aarde ziet bewegen om maar een relatie te krijgen en zo snel mogelijk te gaan samenwonen. Maar je ziet aan de reacties hier dat er meer zijn zoals jij, dus voel je alsjeblieft niet raar. Ik vond het frappant dat je had gerekend op veroordelende reacties. Alsof je het gevoel hebt dat het 'verkeerd' gevonden wordt hoe jij erin staat. Je ziet nu dat heel veel mensen dat helemaal niet vinden, en er hetzelfde in staan als jij.
Geniet lekker van je LAT-relatie, het lijkt mij het beste van twee werelden
Nu ik hier lees over mensen die LATten denk ik: waarom is dat nooit in me opgekomen? Ik denk dat dat ideaal voor mij zou zijn. Wel het plezier van een echte relatie (ik kom nu niet verder dan af en toe een scharrel/SV) maar niet de situatie van altijd maar een huis delen. Klinkt heel goed!
Vivamies, je bent zeker niet de enige. Het lijkt soms misschien zo, omdat je mensen om je heen hemel en aarde ziet bewegen om maar een relatie te krijgen en zo snel mogelijk te gaan samenwonen. Maar je ziet aan de reacties hier dat er meer zijn zoals jij, dus voel je alsjeblieft niet raar. Ik vond het frappant dat je had gerekend op veroordelende reacties. Alsof je het gevoel hebt dat het 'verkeerd' gevonden wordt hoe jij erin staat. Je ziet nu dat heel veel mensen dat helemaal niet vinden, en er hetzelfde in staan als jij.
Geniet lekker van je LAT-relatie, het lijkt mij het beste van twee werelden
zondag 8 maart 2009 om 20:28
maandag 9 maart 2009 om 18:05
Ik vraag me dat ook weleens af hoor, waar de afwezigheid van die behoefte (overigens ook van de behoefte aan samen zijn met andere mensen hoor. Ik heb een paar vrienden waar ik heel gelukkig van word, maar heb toch echt heel veel alleentijd nodig) vandaan komt, of ik mezelf niet loop af te schermen van iets, of ik mezelf niet onafhankelijker opstel dan ik eigenlijk ben om iets te bewijzen ofzo. Maar nee, dat idee heb ik toch niet. 'k Heb het gewoon erg prettig met mezelf, en heb door mijn werk juist weer veel intensief contact met steeds wisselende mensen, en over het algemeen vervult dat mijn sociale behoeften een heel eind.
Wat Nachtpaars heeft klinkt mij trouwens wel redelijk ideaal in de oren. Of een kerel met zo'n groot huis dat ik een etage voor mezelf mag, daar zou ik ook wel aan kunnen wennen
Wat Nachtpaars heeft klinkt mij trouwens wel redelijk ideaal in de oren. Of een kerel met zo'n groot huis dat ik een etage voor mezelf mag, daar zou ik ook wel aan kunnen wennen
dinsdag 10 maart 2009 om 08:02
@ Noanne: ja ook dat is herkenbaar=> beetje onvolwassen mannen aantrekken. (maakt ze dat juist niet aantrekkelijk..ik val wel op jongensachtige typen ) Ik heb weleens gelezen over dependence en co-dependence. Dependence is daarbij afhankelijk zijn van de ander (wat in ons geval dus niet zo is) en co-dependence is dat je de ander afhankelijk maakt (onbewust) van jou (bijv door onafhankelijk gedrag dat die ander juist afhankelijk maakt,..gaat meer zijn best doen,..kan niet meer zonder je, heb een vriendje gehad dat zelfmoord wilde plegen na uitmaken terwijl die jongen alles meehad-behalve mij ). de reden voor deze 2 dependencies zou zijn uit angst om gekwetst te worden of uit verlatingsangst. Ik vond het wel confronterend om te lezen maar weet nog steeds niet of ik het ermee eens ben. Iemand een gedachte hierover?
maandag 16 maart 2009 om 14:57
Hallo hallo,
Wat herkenbaar allemaal! Ik denk dat ik weer een geval apart ben.
Ik heb namelijk veel liefde gemist t/m mijn puberteit van mijn vaders kant. Nu heeft hij alles goed gemaakt. Toen had ik altijd een plaatje in mijn hoofd, romantiseerde alles en droomde van de prins op het witte paard die mij zou komen redden.
En die kwam er. Ik heb twee jaar een heftige eerste relatie met deze jongeman gehad. We hadden het al over samenwonen, ik wou met hem trouwen en kinderen krijgen op den duur (laatste twee nooit aan hem verteld). We waren erg close, sliepen altijd bij elkaar. Mijn vriendeninnen zag ik minder en minder. Ik had geen hobby's meer... Toen ging het uiteraard mis. Er gebeurden allemaal nare dingen in onze omgeving en onze relatie is uiteindelijk ernstig stukgelopen. Ik ging helemaal kapot. Gelukkig kunnen wij nu weer gewoon met elkaar opschieten en omgaan.
Na een paar maanden wou een zeer knappe man met mij uitgaan. Aangezien mijn ex weer een vaste vriendin had , vond ik dat ik het maar eens op moest wagen. Ik vond het niks, ik voelde me benauwd. In de drie maanden heb ik hem nooit thuis uitgenodigd.
Er ging een knopje om. Ergens zit nog wel dat meisje dat romantiek zoekt, maar ik heb er grotendeels een schijthekel aan gekregen. Ik investeerde tijd in mijn vrienden, in mijzelf en heb harde lessen geleerd waar ik nu dankbaar voor ben. Ik voelde me eindelijk een vrij mens en genoot van alles om me heen. Jongens? Leuk als vrienden.
Drie jaar later kwam mijn huidige vriend in beeld. Via een gezamelijke goede vriend heb ik hem leren kennen. We zijn erg verschillend, maar toch is het wat geworden. Hij leek een vrij man, met plannen om naar het buitenland te gaan, etc. Ik vodn het prachtig. We kregen wat.
Hij is nooit naar het buitenland gegaan en begon mij telkens meer te claimen. Hij is het liefst altijd bij mij. Daar begon ik huiverig van te worden. Ik vond het moeilijk hem aan het verstand te peuteren dat ik zo niet in elkaar zit en eigen tijd, familie en vrienden ook belangrijk vind. Hij verwaarloosd zijn vrienden. Door deze verschillen in normen en waarden botsen we erg.
Ik moet niet denken aan samenwonen met mijn huidige vriend of toekomstige vriendjes. Trouwen al helemaal niet. Ik wil de dingen doen die ik graag wil doen: in het buitenland studeren, een (internationale) carriere maken, leuke dingen doen met vrienden, tijd besteden aan familie en mijn passie muziek. Aan de ene kant voel ik me egoistisch en een trut, want hij hamert er bij discussies op dat hij zich altijd op de derde plaats voelt staan.
Ik heb zoiets van: it comes as it goes. Ik wil genieten van het nu, omdat ik dat tot mijn jongeren jaren nooit hebt gedaan. Ik kan prima alleen zijn, vind het fijn om dingen voor mezelf te doen. En een kinderwens? Misschien ooit met de juiste partner, ik zie het niet als een must. En ik denk dat ik bovendien een goede Single Mom zou zijn. In mijn familie zijn er ook veel vrouwen alleen (niet allemaal even blij mee), maar ik vind het niet erg om alleen oud te worden.
Wat herkenbaar allemaal! Ik denk dat ik weer een geval apart ben.
Ik heb namelijk veel liefde gemist t/m mijn puberteit van mijn vaders kant. Nu heeft hij alles goed gemaakt. Toen had ik altijd een plaatje in mijn hoofd, romantiseerde alles en droomde van de prins op het witte paard die mij zou komen redden.
En die kwam er. Ik heb twee jaar een heftige eerste relatie met deze jongeman gehad. We hadden het al over samenwonen, ik wou met hem trouwen en kinderen krijgen op den duur (laatste twee nooit aan hem verteld). We waren erg close, sliepen altijd bij elkaar. Mijn vriendeninnen zag ik minder en minder. Ik had geen hobby's meer... Toen ging het uiteraard mis. Er gebeurden allemaal nare dingen in onze omgeving en onze relatie is uiteindelijk ernstig stukgelopen. Ik ging helemaal kapot. Gelukkig kunnen wij nu weer gewoon met elkaar opschieten en omgaan.
Na een paar maanden wou een zeer knappe man met mij uitgaan. Aangezien mijn ex weer een vaste vriendin had , vond ik dat ik het maar eens op moest wagen. Ik vond het niks, ik voelde me benauwd. In de drie maanden heb ik hem nooit thuis uitgenodigd.
Er ging een knopje om. Ergens zit nog wel dat meisje dat romantiek zoekt, maar ik heb er grotendeels een schijthekel aan gekregen. Ik investeerde tijd in mijn vrienden, in mijzelf en heb harde lessen geleerd waar ik nu dankbaar voor ben. Ik voelde me eindelijk een vrij mens en genoot van alles om me heen. Jongens? Leuk als vrienden.
Drie jaar later kwam mijn huidige vriend in beeld. Via een gezamelijke goede vriend heb ik hem leren kennen. We zijn erg verschillend, maar toch is het wat geworden. Hij leek een vrij man, met plannen om naar het buitenland te gaan, etc. Ik vodn het prachtig. We kregen wat.
Hij is nooit naar het buitenland gegaan en begon mij telkens meer te claimen. Hij is het liefst altijd bij mij. Daar begon ik huiverig van te worden. Ik vond het moeilijk hem aan het verstand te peuteren dat ik zo niet in elkaar zit en eigen tijd, familie en vrienden ook belangrijk vind. Hij verwaarloosd zijn vrienden. Door deze verschillen in normen en waarden botsen we erg.
Ik moet niet denken aan samenwonen met mijn huidige vriend of toekomstige vriendjes. Trouwen al helemaal niet. Ik wil de dingen doen die ik graag wil doen: in het buitenland studeren, een (internationale) carriere maken, leuke dingen doen met vrienden, tijd besteden aan familie en mijn passie muziek. Aan de ene kant voel ik me egoistisch en een trut, want hij hamert er bij discussies op dat hij zich altijd op de derde plaats voelt staan.
Ik heb zoiets van: it comes as it goes. Ik wil genieten van het nu, omdat ik dat tot mijn jongeren jaren nooit hebt gedaan. Ik kan prima alleen zijn, vind het fijn om dingen voor mezelf te doen. En een kinderwens? Misschien ooit met de juiste partner, ik zie het niet als een must. En ik denk dat ik bovendien een goede Single Mom zou zijn. In mijn familie zijn er ook veel vrouwen alleen (niet allemaal even blij mee), maar ik vind het niet erg om alleen oud te worden.
maandag 16 maart 2009 om 15:20
Ik (43 jaar) heb 3x samengewoond (met de "foute man" dus echt gezellig en geslaagd was het niet), geen kinderwens en moet er niet aan denken om ooit nog een keer samen te wonen...... Heb het super in mijn eigen huis, waar nog geen hangertje of la'tje meer vrij is...........
Ben nu single, zou op zich best wel een relatie willen maar dat hoeft nog niet persé nu.... Maar als ik zo rond de 50 ben en het prima ga vinden om het weekend thuis met de open haard aan en een toastje brie op tafel zou ik het wel leuk vinden om niet tegen mezelf aan te hoeven lullen....... Dan zou ik een relatie wel leuk vinden, maar que sera sera!
Ben nu single, zou op zich best wel een relatie willen maar dat hoeft nog niet persé nu.... Maar als ik zo rond de 50 ben en het prima ga vinden om het weekend thuis met de open haard aan en een toastje brie op tafel zou ik het wel leuk vinden om niet tegen mezelf aan te hoeven lullen....... Dan zou ik een relatie wel leuk vinden, maar que sera sera!
maandag 16 maart 2009 om 15:47
Disclaimer: hier volgt een persoonlijke mening.
Ik vind relaties zooooo overgewaardeerd. Het lijkt me verschrikkelijk zo'n vent om je heen. Been there done that. Ik ben zelf niet de makkelijkste, geen mensenmens en zit complex in elkaar. Ik wil met niemand rekening hoeven houden behalve met mezelf. Ik ben niet eens gek op visite krijgen laat staan een vent in je huis. Yak! Beetje scharrelen, beetje flirten, leuk maar verder, afstand houden graag.
Ik vind relaties zooooo overgewaardeerd. Het lijkt me verschrikkelijk zo'n vent om je heen. Been there done that. Ik ben zelf niet de makkelijkste, geen mensenmens en zit complex in elkaar. Ik wil met niemand rekening hoeven houden behalve met mezelf. Ik ben niet eens gek op visite krijgen laat staan een vent in je huis. Yak! Beetje scharrelen, beetje flirten, leuk maar verder, afstand houden graag.
maandag 16 maart 2009 om 22:15
heheheheh en ik maar denken dat ik de enige was,...!!!
Jee Cherry,..jij hebt het hele palet wel gehad. Dachten we (nav de reacties) eerst nog dat het "onafhankelijke" al in de betreffende persoon zit,...zien we bij jou dat het ook kan fluctueren,....
Een combi van het zit in je met de persoon die je tegenkomt die iets in je losmaakt?
Hee Patience, helemaal mee eens (al vind ik de weekenden met mijn vriend ook heel fijn, het gevoel dat ik dan heb/krijg kan ik niet in mijn eentje opwekken en is dus wel bijzonder). Ik vind wel meer zaken overgewaardeerd,...seks bijvoorbeeld, het managersschap of van je ouders moeten houden omdat ze nu eenmaal je ouders zijn,...
Jee Cherry,..jij hebt het hele palet wel gehad. Dachten we (nav de reacties) eerst nog dat het "onafhankelijke" al in de betreffende persoon zit,...zien we bij jou dat het ook kan fluctueren,....
Een combi van het zit in je met de persoon die je tegenkomt die iets in je losmaakt?
Hee Patience, helemaal mee eens (al vind ik de weekenden met mijn vriend ook heel fijn, het gevoel dat ik dan heb/krijg kan ik niet in mijn eentje opwekken en is dus wel bijzonder). Ik vind wel meer zaken overgewaardeerd,...seks bijvoorbeeld, het managersschap of van je ouders moeten houden omdat ze nu eenmaal je ouders zijn,...
dinsdag 7 april 2009 om 14:45
Mensen kunnen trouwens ook veranderen.. Zelf dacht ik altijd een relatie mens te zijn en niet zonder een relatie met samenwonen te kunnen. En had het idee dat je maar zo snel mogelijk moest gaan samenwonen om maar gelukkig te zijn.
Met mijn huidige vriend LAT ik alweer een jaar en dat bevalt erg goed. Ik voel totaal nog niet de behoefte om met hem te gaan samenwonen en zie dat zelfs een klein beetje als benauwend. Mijn relatie met hem heeft me echt doen inzien dat ik het geluk uit mezelf moet halen en dat een relatie geen invulling van je leven is maar een aanvulling. En dat is het nu zeker geworden. Een fijne aanvulling op mijn eigen leven in mijn eigen huisje waar ik het erg naar mijn zin heb. Ik heb echt moeten leren om alleen te zijn maar dat bevalt nu echt prima. Ik zie ons ook de eerst komende jaren nog niet samenwonen en misschien zelfs helemaal niet.
Maar dat wil niet zeggen dat ik minder van hem hou dan dat ik van mijn exen met wie ik wel heb samengewoond gehouden heb. Ik hou heel veel van mijn vriend en hij ook van mij maar ik weet niet of onze relatie er wel voor gemaakt is om samen te wonen.
Met mijn huidige vriend LAT ik alweer een jaar en dat bevalt erg goed. Ik voel totaal nog niet de behoefte om met hem te gaan samenwonen en zie dat zelfs een klein beetje als benauwend. Mijn relatie met hem heeft me echt doen inzien dat ik het geluk uit mezelf moet halen en dat een relatie geen invulling van je leven is maar een aanvulling. En dat is het nu zeker geworden. Een fijne aanvulling op mijn eigen leven in mijn eigen huisje waar ik het erg naar mijn zin heb. Ik heb echt moeten leren om alleen te zijn maar dat bevalt nu echt prima. Ik zie ons ook de eerst komende jaren nog niet samenwonen en misschien zelfs helemaal niet.
Maar dat wil niet zeggen dat ik minder van hem hou dan dat ik van mijn exen met wie ik wel heb samengewoond gehouden heb. Ik hou heel veel van mijn vriend en hij ook van mij maar ik weet niet of onze relatie er wel voor gemaakt is om samen te wonen.
dinsdag 7 april 2009 om 16:25
Vroeger had ik wel behoefte aan een relatie , wilde absoluut niet alleen mijn leven slijten met mijn kinderen. Dat leek me een uitzichtloze eenzame hel. Gelukkig is dat veranderd. Ik snap soms nog niet wat me bezielde. Ik zou geen man meer in mijn huis kunnen verdragen, vanwege mijn privacy en die van mijn kinderen. Het is ons huis en dat zal het altijd blijven. Een man erbij voelt als een indringer. Verantwoording af moeten leggen, ook zoiets. Dat is wel een groot punt van belemmering voor mij bij het samenwonen. Ik heb daar nooit tegen gekund ( ook niet toen ik vroeger samenwoonde maar die meneer kon er goed mee omgaan) .
dinsdag 7 april 2009 om 22:12
...zou je kunnen zeggen:
Als je de piramide van Maslow bekijkt:
eerst moeten je lichamelijke behoeften bevredigd zijn, daarna behoefte aan veiligheid/zekerheid, daarna sociaal contact, daarna waardering en erkenning en tot slot zelfontplooiing
Zou het dan zo kunnen zijn dat de mensen die gelukkig met zichzelf en hun eigen leven zijn en geen behoefte aan een relatie hebben (zoals een aantal in dit topic) wellicht tegen zelfontplooiing aanzitten? En de mensen die sterke behoefte voelen aan samen zijn ergens zitten tussen veiligheid en erkenning? Of is dat te kort door de bocht dan wel selffulfilling prophecy?
Als je de piramide van Maslow bekijkt:
eerst moeten je lichamelijke behoeften bevredigd zijn, daarna behoefte aan veiligheid/zekerheid, daarna sociaal contact, daarna waardering en erkenning en tot slot zelfontplooiing
Zou het dan zo kunnen zijn dat de mensen die gelukkig met zichzelf en hun eigen leven zijn en geen behoefte aan een relatie hebben (zoals een aantal in dit topic) wellicht tegen zelfontplooiing aanzitten? En de mensen die sterke behoefte voelen aan samen zijn ergens zitten tussen veiligheid en erkenning? Of is dat te kort door de bocht dan wel selffulfilling prophecy?
donderdag 9 april 2009 om 14:22
dat is natuurlijk ook waar: er wordt je meer een spiegel voorgehouden. Als ik mezelf als voorbeeld neem houd ik mezelf altijd wel een spiegel voor (ook op het werk, in vriendschap, alleen dan kun je leren) maar in een relatie is het confronterender,....
Ik denk ook zeker dat je je in een relatie kan ontplooien. sommigen misschien wel beter dan zonder relatie omdat ze wellicht die stimulans NODIG hebben en dan komen we weer op Maslow. Overigens chargeer ik natuurlijk. Het is niet mijn bedoeling iedereen over één kam te scheren.
Ik denk ook zeker dat je je in een relatie kan ontplooien. sommigen misschien wel beter dan zonder relatie omdat ze wellicht die stimulans NODIG hebben en dan komen we weer op Maslow. Overigens chargeer ik natuurlijk. Het is niet mijn bedoeling iedereen over één kam te scheren.
donderdag 9 april 2009 om 14:56
quote:Vivamies schreef op 07 april 2009 @ 22:12:
...zou je kunnen zeggen:
Als je de piramide van Maslow bekijkt:
eerst moeten je lichamelijke behoeften bevredigd zijn, daarna behoefte aan veiligheid/zekerheid, daarna sociaal contact, daarna waardering en erkenning en tot slot zelfontplooiing
Zou het dan zo kunnen zijn dat de mensen die gelukkig met zichzelf en hun eigen leven zijn en geen behoefte aan een relatie hebben (zoals een aantal in dit topic) wellicht tegen zelfontplooiing aanzitten? En de mensen die sterke behoefte voelen aan samen zijn ergens zitten tussen veiligheid en erkenning? Of is dat te kort door de bocht dan wel selffulfilling prophecy?Klinkt behoorlijk aannemelijk. Zelfontplooing geeft mij tot nu toe altijd meer bevrediging dan tijd/energie die ik in 'n relatie investeerde.
...zou je kunnen zeggen:
Als je de piramide van Maslow bekijkt:
eerst moeten je lichamelijke behoeften bevredigd zijn, daarna behoefte aan veiligheid/zekerheid, daarna sociaal contact, daarna waardering en erkenning en tot slot zelfontplooiing
Zou het dan zo kunnen zijn dat de mensen die gelukkig met zichzelf en hun eigen leven zijn en geen behoefte aan een relatie hebben (zoals een aantal in dit topic) wellicht tegen zelfontplooiing aanzitten? En de mensen die sterke behoefte voelen aan samen zijn ergens zitten tussen veiligheid en erkenning? Of is dat te kort door de bocht dan wel selffulfilling prophecy?Klinkt behoorlijk aannemelijk. Zelfontplooing geeft mij tot nu toe altijd meer bevrediging dan tijd/energie die ik in 'n relatie investeerde.
donderdag 9 april 2009 om 16:22
Ik herken dat gevoel niet. Ik denk dat het gezond is om behoefte te hebben aan een relatie, gezien het feit dat mensen sociale 'dieren' zijn. Anderzijds kan het natuurlijk heel goed dat er mensen gelukkiger zijn alleen. Via mijn werk heb ik wel eens mensen getroffen die daar, net zoals de TO, zo over dachten. Vaak waren er dan wel psychische obstakels waar mensen al dan niet bewust van waren. Ik heb ooit ook een onderzoek gelezen waarbij mensen werden onderzocht die niet in staat waren om een langdurige relatie aan te gaan, samenwonen etc. Deze mensen hadden daar geen behoefte aan, hoewel latten bijv. wel mogelijk was. Op de MRI-scans was in vergelijking met de 'gezonde' controlegroep een afwijking in bepaalde gebieden van de hersenen te zien. Wie weet is wel/geen behoefte ook wel deels biologisch. Al denk ik dat het het meeste verband houdt met socialisatie en persoonlijkheidsstructuren.
Ik zou in ieder geval zeggen, laat je niet leiden door de norm, maar doe waar jij je gelukkig bij voelt.
Ik zou in ieder geval zeggen, laat je niet leiden door de norm, maar doe waar jij je gelukkig bij voelt.
