Zwanger
alle pijlers
Hoelang herstel van lichaam na bevalling?
maandag 12 november 2018 om 20:14
Ik heb een vraag aan alle vrouwen die ooit bevallen zijn, die dus biologisch moeder zijn geworden. Zelf ben ik nooit bevallen, maar dan nog, als ik dat wel was geweest, had ik nog niets geweten. Want je kunt niet af gaan op de ervaringen van één persoon. Daarom wil ik graag van veel vrouwen horen hoe het was.
In die zin van pijn, afzien, herstel van het lichaam.
Er wordt altijd heel luchtig over gedaan 'dat ben je weer zó vergeten", maar ik weet dat dit echt niet voor iedereen geldt. En we leven uiteindelijk ook nog steeds in een mannenmaatschappij, waar griepjes voor mannen worden uitvergroot, maar alles wat vrouwen aangaat gebagatelliseerd wordt. "ach, dat uitscheuren/inknippen moet je niet moeilijk over doen", dat soort dingen. En je ziet het ook bij menstruatie, als deze onleefbaar is, dat vrouwen gewoonlijk met een kluitje in het riet gestuurd werden, en nog steeds.
Want ik kan me toch wel voorstellen dat bevallen topsport is en zwaar afzien.
Dus mijn vraag is, hoe lang je er over gedaan hebt voordat je de oude was en werd je wel de oude?
Je hoeft geen details te benoemen als je daar geen behoefte aan hebt. Maar veel vrouwen komen er volgens mij niet zonder kleerscheuren van af. Langdurige bevallingen, pijnlijke bevallingen, etc.
Dus, hoe was het nou? Hoe ervaren vrouwen dit gemiddeld tijdens en na de bevalling in fysiek opzicht?
In die zin van pijn, afzien, herstel van het lichaam.
Er wordt altijd heel luchtig over gedaan 'dat ben je weer zó vergeten", maar ik weet dat dit echt niet voor iedereen geldt. En we leven uiteindelijk ook nog steeds in een mannenmaatschappij, waar griepjes voor mannen worden uitvergroot, maar alles wat vrouwen aangaat gebagatelliseerd wordt. "ach, dat uitscheuren/inknippen moet je niet moeilijk over doen", dat soort dingen. En je ziet het ook bij menstruatie, als deze onleefbaar is, dat vrouwen gewoonlijk met een kluitje in het riet gestuurd werden, en nog steeds.
Want ik kan me toch wel voorstellen dat bevallen topsport is en zwaar afzien.
Dus mijn vraag is, hoe lang je er over gedaan hebt voordat je de oude was en werd je wel de oude?
Je hoeft geen details te benoemen als je daar geen behoefte aan hebt. Maar veel vrouwen komen er volgens mij niet zonder kleerscheuren van af. Langdurige bevallingen, pijnlijke bevallingen, etc.
Dus, hoe was het nou? Hoe ervaren vrouwen dit gemiddeld tijdens en na de bevalling in fysiek opzicht?
maandag 12 november 2018 om 20:55
Eerste bevalling was een keizersnee. Van het litteken heb ik 2,5 jaar last gehad, tot ik zwanger werd van de tweede. Dat werd een natuurlijke bevalling met knip. Daarna heb ik nooit meer echt last van mijn buiklitteken (alleen soms jeuk) maar... het litteken van de knip voel ik nog regelmatig bij het vrijen... 
O en ook heel raar: sinds de tweede bevalling heb ik bij bepaalde beweging (als ik opsta van de grond ofzo) een soort van kramp in mijn middenrif. Heel raar, beetje pijnlijk en geen idee wat ik er aan kan doen.
Mijn eerste zwangerschap was heel naar trouwens. Achteraf denk ik dat ik een pre-natale depressie (als dat bestaat) heb gehad die niemand heeft onderkend. Ik heb toen serieuze zelfmoord gedachten gehad en dat is het engste dat ik ooit heb meegemaakt.
O en ook heel raar: sinds de tweede bevalling heb ik bij bepaalde beweging (als ik opsta van de grond ofzo) een soort van kramp in mijn middenrif. Heel raar, beetje pijnlijk en geen idee wat ik er aan kan doen.
Mijn eerste zwangerschap was heel naar trouwens. Achteraf denk ik dat ik een pre-natale depressie (als dat bestaat) heb gehad die niemand heeft onderkend. Ik heb toen serieuze zelfmoord gedachten gehad en dat is het engste dat ik ooit heb meegemaakt.
maandag 12 november 2018 om 20:55
Same here.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad, 2 dagen voor mijn uitgerekende datum opgenomen met ernstige zwangerschapsvergiftiging en de dag erop ingeleid.
Bevalling heeft ongeveer 5 uurtjes geduurd, uiteindelijk is zoon met de vacuümpomp gehaald. Ik een knip gehad en dus hechtingen.
Opzich nu nergens meer last van behalve dat mijn buik een uitgelubberd gestreept vel is
ben nu nog bezig met afvallen en zodat dat klaar is en we een beslissing hebben gemaakt over wel/geen 2e kindje en het antwoord dus geen 2e kindje is ga ik een mommy make over laten doen.Mijn hormonen begonnen pas ná mijn bevalling eruit te komen waardoor ik tot 9 maanden na de bevalling af en toe een heks ben geweest tegen vriend
Ook heb ik na de bevalling helaas een libido van 0... hopelijk word dat ooit nog beter.
aardbei-banaan wijzigde dit bericht op 12-11-2018 20:58
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
14.16% gewijzigd
maandag 12 november 2018 om 20:56
Zwangerschap was prima, wel flinke bekkenpijn maar dat was dankzij de bekkenfysio en aangepast sporten redelijk onder controle te houden.
Bevalling was een trauma. Niks minder dan dat.
Uiteindelijk met alleen een litteken van een keizersnede eruit gekomen. Maar ik denk ook dat dat te danken is aan het sporten en het vroegtijdig inschakelen van de bekkenfysio.
Bevalling was een trauma. Niks minder dan dat.
Uiteindelijk met alleen een litteken van een keizersnede eruit gekomen. Maar ik denk ook dat dat te danken is aan het sporten en het vroegtijdig inschakelen van de bekkenfysio.
maandag 12 november 2018 om 21:00
Sporten tijdens de zwangerschap, leuk en fijn als het lukt!
Ik bracht tot week 22 de dag misselijk en kotsend door en na 28 weken begon het riedeltje opnieuw. Geen energie om ook maar te denken aan sporten. Verplichte rust vanaf week 34 op dringend advies.
In mijn geval werkte mijn lichaam hoe dan ook niet mee, tijdens de inleiding wilde mijn lichaam het nog niet overnemen. Uiteindelijk wel normaal bevallen, zonder hulp, met ruggenprik. Maar daar had sporten echt niets aan bijgedragen. In mijn ogen was mijn lichaam en dochter er nog niet aan toe. Helaas was het niet echt verantwoord om het maar af te wachten..Wel een fijne bevalling dus, al duurde het bijna 30 uur voor ze er was.
Nu is dit natuurlijk niet maatgevend, veel vriendinnen van mij hebben wel gesport tijdens hun zwangerschap. Alleen maar fijn dat het kan, ik hoop het een volgende keer ook te kunnen doen
Ik bracht tot week 22 de dag misselijk en kotsend door en na 28 weken begon het riedeltje opnieuw. Geen energie om ook maar te denken aan sporten. Verplichte rust vanaf week 34 op dringend advies.
In mijn geval werkte mijn lichaam hoe dan ook niet mee, tijdens de inleiding wilde mijn lichaam het nog niet overnemen. Uiteindelijk wel normaal bevallen, zonder hulp, met ruggenprik. Maar daar had sporten echt niets aan bijgedragen. In mijn ogen was mijn lichaam en dochter er nog niet aan toe. Helaas was het niet echt verantwoord om het maar af te wachten..Wel een fijne bevalling dus, al duurde het bijna 30 uur voor ze er was.
Nu is dit natuurlijk niet maatgevend, veel vriendinnen van mij hebben wel gesport tijdens hun zwangerschap. Alleen maar fijn dat het kan, ik hoop het een volgende keer ook te kunnen doen
chantilly21_2 wijzigde dit bericht op 12-11-2018 21:05
16.57% gewijzigd
maandag 12 november 2018 om 21:02
Mijn bevalling vond ik best meevallen. Alleen de weeënstorm in mijn rug kon ik niet opvangen, ik werd helemaal wild van de pijn.
Maar goed, 40 minuten persen en daar was zoon. Minimaal gescheurd, 2 hechtingen. Lichamelijk was ik snel hersteld. Na 10 dagen bloedde ik niet meer en zat ik alweer op de fiets. Alleen niezen, hoesten en hard lachen blijft een dingetje, lang leve Tena's...
Mentaal... ik kreeg een postnatale depressie, een hele zware. Na een jaar begon ik me langzaam aan beter te voelen. Ik was echt van mijn padje, zelfs op momenten ontoerekeningsvatbaar. Ik zat op een moment zo diep dat het idee speelde dat ik mijn zoon ten vondeling wilde leggen. Uiteraard niet gedaan en het is ondragelijk dat ik die gedachte had, maar dat was mijn ziek zijn.
Lichamelijk was ik binnen 2 maanden de vrouw die ik voor de zwangerschap was, op mijn buik na dan. Mentaal ga ik, denk ik, nooit meer dezelfde vrouw worden.
En dat is niet persee erg, mijn aller aller grootste wens is uit gekomen.
Maar goed, 40 minuten persen en daar was zoon. Minimaal gescheurd, 2 hechtingen. Lichamelijk was ik snel hersteld. Na 10 dagen bloedde ik niet meer en zat ik alweer op de fiets. Alleen niezen, hoesten en hard lachen blijft een dingetje, lang leve Tena's...
Mentaal... ik kreeg een postnatale depressie, een hele zware. Na een jaar begon ik me langzaam aan beter te voelen. Ik was echt van mijn padje, zelfs op momenten ontoerekeningsvatbaar. Ik zat op een moment zo diep dat het idee speelde dat ik mijn zoon ten vondeling wilde leggen. Uiteraard niet gedaan en het is ondragelijk dat ik die gedachte had, maar dat was mijn ziek zijn.
Lichamelijk was ik binnen 2 maanden de vrouw die ik voor de zwangerschap was, op mijn buik na dan. Mentaal ga ik, denk ik, nooit meer dezelfde vrouw worden.
En dat is niet persee erg, mijn aller aller grootste wens is uit gekomen.
anoniem_370856 wijzigde dit bericht op 12-11-2018 21:03
4.12% gewijzigd
maandag 12 november 2018 om 21:03
Ik kan me nog herinneren dat ik een gesprek met iemand had toen ik zwanger was, die vertelde dag haar bevallingen zoooo mooooi waren. Ze vertelde er zo enthousiast over dat ik echt dacht: die spoort niet.
Toen moest ik dus nog.
En nu, na twee bevallingen, snap ik helemaal wat ze bedoelt. Terwijl ik bij de eerste ook Hellp had en tevroeg ben bevallen, met veel bloedverlies en ziek zijn. De tweede was een eitje: naar het ziekenhuis omdat ik dacht, mmm, misschien toch maar vast gaan. In het ziekenhuis keek de gyn, zei dat ik 10 cm had. 2 keer persen en hup, kind geboren.
Maar ondanks dat de eerste een hele medische santekraam was, met veel pijn, een knip en een enorme bloeding van onder, vond ik het toch geweldig. En ik snap dat je dta misschien niet echt gelooft, dat geloofde ik ook niet toen het me werd verteld.
Maar dat ik dat kon, dat mijn lijf zomaar al die hormonen kon maken dat ik dit kon dragen, dat het lukte om gewoon rustig te blijven, dat ik het nog nooit gedaan had maar het toch lukte: dat vond en vind ik echt fantastisch. Ondanks de heisa en de pijn. Echt waar.
Toen moest ik dus nog.
En nu, na twee bevallingen, snap ik helemaal wat ze bedoelt. Terwijl ik bij de eerste ook Hellp had en tevroeg ben bevallen, met veel bloedverlies en ziek zijn. De tweede was een eitje: naar het ziekenhuis omdat ik dacht, mmm, misschien toch maar vast gaan. In het ziekenhuis keek de gyn, zei dat ik 10 cm had. 2 keer persen en hup, kind geboren.
Maar ondanks dat de eerste een hele medische santekraam was, met veel pijn, een knip en een enorme bloeding van onder, vond ik het toch geweldig. En ik snap dat je dta misschien niet echt gelooft, dat geloofde ik ook niet toen het me werd verteld.
Maar dat ik dat kon, dat mijn lijf zomaar al die hormonen kon maken dat ik dit kon dragen, dat het lukte om gewoon rustig te blijven, dat ik het nog nooit gedaan had maar het toch lukte: dat vond en vind ik echt fantastisch. Ondanks de heisa en de pijn. Echt waar.
maandag 12 november 2018 om 21:07
Hier ook zo ervaren. Ik was de 14 kilo Alleen wel binnen 2 weken weer kwijt.Jufjoke schreef: ↑12-11-2018 20:28Hier een keizersnede. Zes weken herstel. De eerste twee weken waren pittig, daarna ging het zienderogen beter en na zes weken was ik ook echt wel hersteld. Litteken is prima genezen, ik heb alleen geen gevoel meer rondom die plek. Maar dat is verder geen punt.
De 30 overtollige kilo's waren hardnekkiger. Maar ook dat was na een maand of zeven wel weer verdwenen (niet vanzelf, dat was wel een hele klus).
Al met al ben ik er dus prima en zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
De verhalen van vaginale bevallingen in mijn omgeving zijn heftiger.
maandag 12 november 2018 om 21:08
maandag 12 november 2018 om 21:08
Snap ik zo goed! Ik was ook hondsberoerd bij de tweede. Zou graag nog een derde willen maar alleen de gedachte al aan me zo ziek voelen.... ik heb zelfs sommige kleding weggedaan die me herinnerden aan hoe misselijk ik was.... klein traumaatje toch wel hoor
maandag 12 november 2018 om 21:11
Dat ik na het stoppen met de bv weer wat ben aangekomen is wel mijn eigen schuld trouwens. Na 14 maanden bv was ik zo gewend dat ik me vol kon stouwen met alles wat los en vast zat (en had gewoon dikke honger de hele dag), dat ik me niet zo bewust heb gerealiseerd dat dat wel een tandje omlaag moest.
Dus ik moet aan de bak
rottijd ervoor maar goed wat moet dat moet. Tis m’n eigen schuld, mooier kan ik het niet maken.
Dus ik moet aan de bak
rottijd ervoor maar goed wat moet dat moet. Tis m’n eigen schuld, mooier kan ik het niet maken.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
maandag 12 november 2018 om 21:14
Ik had erg veel geluk met mijn bevallingen. Ze gingen allemaal vlot (weeënstorm) en ik voelde me meteen weer helemaal fit (ik was vooral opgelucht dat ik niet meer zwanger was, want ik vond zwanger zijn echt niet leuk). Ik kon meteen ook alles weer qua fietsen, lopen, kinderen ophalen enzovoorts.
Bij mijn jongste kind wel een week na de bevalling een dikke week in het ziekenhuis opgenomen geweest met 42 graden koorts (van die hoge koorts vertelden ze pas achteraf gelukkig). Toen besefte ik wel weer dat het ook heel snel mis kan gaan en hoe snel je ziek kunt worden (ik in 2 uur van niets tot met spoed in het ziekenhuis opgenomen in mijn geval).
Bij mijn jongste kind wel een week na de bevalling een dikke week in het ziekenhuis opgenomen geweest met 42 graden koorts (van die hoge koorts vertelden ze pas achteraf gelukkig). Toen besefte ik wel weer dat het ook heel snel mis kan gaan en hoe snel je ziek kunt worden (ik in 2 uur van niets tot met spoed in het ziekenhuis opgenomen in mijn geval).
maandag 12 november 2018 om 21:15
Mijn man mag zijn favoriete luchtje niet meer dragen van mij want dan komt bij mij alles weer bovenSofietje1983 schreef: ↑12-11-2018 21:08Snap ik zo goed! Ik was ook hondsberoerd bij de tweede. Zou graag nog een derde willen maar alleen de gedachte al aan me zo ziek voelen.... ik heb zelfs sommige kleding weggedaan die me herinnerden aan hoe misselijk ik was.... klein traumaatje toch wel hoor
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
maandag 12 november 2018 om 21:18
De eerste bevalling (12 jaar geleden) vond ik heel pittig, gelukkig duurde het door een weeënstorm (geen aanrader) maar 5.5 uur maar goed, doordat de weeënstorm zo krachtig was vielen de persweeën stil en heb ik op eigen kracht 2 uur geprobeerd de baby eruit te persen, wat niet lukte en toen moesten we opeens stante pede naar het ziekenhuis omdat de baby het moeilijk kreeg. Eenmaal daar aangekomen werd er een flinke knip gezet en is zoon met de vacuümpomp eruit getrokken. Het was een flinke knul, bijna 8.5 pond. Daarna werd ik gehecht, maar na een paar dagen vormde er een bloeduitstorting onder de hechtingen waardoor dat hele gebeuren er bijna weer uit moest. Ik kon niet normaal zitten/rechtop lopen, dat duurde ook nog best een poos. Dat litteken voel ik nog steeds wel, als het slecht weer wordt/is, dan kan het trekken.
Onze tweede zoon kwam 5 jaar later, bijna identieke bevalling, kindjes waren ook ongeveer even groot, met het verschil dat ik nu wel goede persweeën had en zoon er na 2/3 keer uit was. Zonder kleerscheuren eraf gekomen. in totaal 3.5 uur. Heb wel gesmeekt om pijnstilling omdat de weeënstorm weer zo heftig was, maar als het zo snel gaat mogen ze niks geven omdat de baby daar last van kan krijgen.
Wat je er nog van ziet bij mij; 1 maat grotere voeten, wat kleine streepjes aan de zijkanten van mijn buik, mazzel mee gehad want ik was echt huge. Mijn buik is echter nooit meer mooi strak geworden, onderhuids teveel opgerekt ofzo. Ik was altijd heel slank, nog steeds, heb ook hetzelfde gewicht als voorheen, alleen altijd een beetje een '3 maand zwanger' buik. Verder er niks aan over gehouden medisch.
Onze tweede zoon kwam 5 jaar later, bijna identieke bevalling, kindjes waren ook ongeveer even groot, met het verschil dat ik nu wel goede persweeën had en zoon er na 2/3 keer uit was. Zonder kleerscheuren eraf gekomen. in totaal 3.5 uur. Heb wel gesmeekt om pijnstilling omdat de weeënstorm weer zo heftig was, maar als het zo snel gaat mogen ze niks geven omdat de baby daar last van kan krijgen.
Wat je er nog van ziet bij mij; 1 maat grotere voeten, wat kleine streepjes aan de zijkanten van mijn buik, mazzel mee gehad want ik was echt huge. Mijn buik is echter nooit meer mooi strak geworden, onderhuids teveel opgerekt ofzo. Ik was altijd heel slank, nog steeds, heb ook hetzelfde gewicht als voorheen, alleen altijd een beetje een '3 maand zwanger' buik. Verder er niks aan over gehouden medisch.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 12 november 2018 om 21:20
Dat bestaat zeker! Ongeveer 10% van de zwangeren lijdt onder prenatale depressie. Heel herkenbaar ook.
maandag 12 november 2018 om 21:22
De pijn bij beide bevallingen was de hel. Echt waar. Eerste incl weeopwekkers 23 uur incl 3 uur persweeen. De andere 2 uurtjes, maar op eigen kracht en veeeeel heftigere (en betere dus) weeen. Maar voor die pijn zou ik het zeker niet nog eens laten. Stom is dat. Die pijn is het zo meer dan waard!
De schade:
Eerste knip en scheur die nog wel s jeuken (na 9 jaar nog).
Bij de tweede heeel veel naweeen. Wat een nasty bastards zijn dat!
Buik is nooit meer goedgekomen hangt en striae. Daarmee ook zelfvertrouwen en libido nooit meer helemaal goedgekomen. Dat vind ik wel de grootste schade...
Borsten zijn wel nog prima!
Tijdens het sporten al rennend hoesten terwijl ik nodig moet plassen kan ik beter niet meer doen, maar hoe vaak gebeurt dat nou..
Na beide bevallingen een paar weken flink van de wap. Echt depressieve gevoelens die me normaal totaal vreemd zijn.
Anderhalve schoenmaat erbij. Das wel jammer van alle supermooie die ik had.
Al met al geen reden om het niet nog eens over te doen. Want eerlijk is eerlijk: die ontlading en dat geluk als zon kleine hummel op je wordt gelegd, dat is het echt meer dan waard!
De schade:
Eerste knip en scheur die nog wel s jeuken (na 9 jaar nog).
Bij de tweede heeel veel naweeen. Wat een nasty bastards zijn dat!
Buik is nooit meer goedgekomen hangt en striae. Daarmee ook zelfvertrouwen en libido nooit meer helemaal goedgekomen. Dat vind ik wel de grootste schade...
Borsten zijn wel nog prima!
Tijdens het sporten al rennend hoesten terwijl ik nodig moet plassen kan ik beter niet meer doen, maar hoe vaak gebeurt dat nou..
Na beide bevallingen een paar weken flink van de wap. Echt depressieve gevoelens die me normaal totaal vreemd zijn.
Anderhalve schoenmaat erbij. Das wel jammer van alle supermooie die ik had.
Al met al geen reden om het niet nog eens over te doen. Want eerlijk is eerlijk: die ontlading en dat geluk als zon kleine hummel op je wordt gelegd, dat is het echt meer dan waard!
maandag 12 november 2018 om 21:24
Gelukkig was ik al snel na m’n bevalling de oude, ondanks vacuümpomp en knip. Knip was nog een aantal weken gevoelig maar is echt mooi geheeld.
Het enige waar ik 2,5 jaar na dato nog last van heb, is het eerder genoemde eerst gaan plassen voor het trampolinespringen. Maar dat is ook echt alles, gelukkig: geen striae, geen veranderde borsten, geen zwangerschapskilo’s.
Het enige waar ik 2,5 jaar na dato nog last van heb, is het eerder genoemde eerst gaan plassen voor het trampolinespringen. Maar dat is ook echt alles, gelukkig: geen striae, geen veranderde borsten, geen zwangerschapskilo’s.
maandag 12 november 2018 om 21:25
Wel mooi dat je het eerlijk toegeeft dat het je eigen schuld islux- schreef: ↑12-11-2018 21:11Dat ik na het stoppen met de bv weer wat ben aangekomen is wel mijn eigen schuld trouwens. Na 14 maanden bv was ik zo gewend dat ik me vol kon stouwen met alles wat los en vast zat (en had gewoon dikke honger de hele dag), dat ik me niet zo bewust heb gerealiseerd dat dat wel een tandje omlaag moest.
Dus ik moet aan de bak
maandag 12 november 2018 om 21:30
Waarom zoveel pijn lijden als er zoiets bestaat als een ruggenprik?snoepzak schreef: ↑12-11-2018 21:22De pijn bij beide bevallingen was de hel. Echt waar. Eerste incl weeopwekkers 23 uur incl 3 uur persweeen. De andere 2 uurtjes, maar op eigen kracht en veeeeel heftigere (en betere dus) weeen. Maar voor die pijn zou ik het zeker niet nog eens laten. Stom is dat. Die pijn is het zo meer dan waard!
De schade:
Eerste knip en scheur die nog wel s jeuken (na 9 jaar nog).
Bij de tweede heeel veel naweeen. Wat een nasty bastards zijn dat!
Buik is nooit meer goedgekomen hangt en striae. Daarmee ook zelfvertrouwen en libido nooit meer helemaal goedgekomen. Dat vind ik wel de grootste schade...
Borsten zijn wel nog prima!
Tijdens het sporten al rennend hoesten terwijl ik nodig moet plassen kan ik beter niet meer doen, maar hoe vaak gebeurt dat nou..
Na beide bevallingen een paar weken flink van de wap. Echt depressieve gevoelens die me normaal totaal vreemd zijn.
Anderhalve schoenmaat erbij. Das wel jammer van alle supermooie die ik had.
Al met al geen reden om het niet nog eens over te doen. Want eerlijk is eerlijk: die ontlading en dat geluk als zon kleine hummel op je wordt gelegd, dat is het echt meer dan waard!
maandag 12 november 2018 om 21:32
maandag 12 november 2018 om 21:32
Zo lees je maar weer eens wat er allemaal mis kan gaan. Zwanger zijn en bevallen is best een behoorlijk (medisch) risico, gelukkig hebben we goede kennis en middelen anders zouden een hoop vrouwen het niet overleven.
Ikzelf heb mijn stuitje zwaar gekneust (hoorde /voelde een knak tijdens het persen). Van de knip en hechtingen ben ik snel hersteld maar man man dat stuitje na een maand of 2 fietste ik 5 minuten om vervolgens huilend op de stoep te gaan zitten. Na een jaar ging op/ af stappen van de fiets pijnvrij en ik heb ook lang last gehad van lang op harde stoelen zitten. Nu (na 1.5jaar) kan ik het nogsteeds weleens voelen maar het is niet heel pijnlijk meer.
Daarintegen begon ik wel weer met sporten 6 weken na de bevaling (want geen last van stuitje bij staan/lopen ect)
Zeg TO, wat wil je precies met al deze info? Redenen om nket zwanger te worden
Ikzelf heb mijn stuitje zwaar gekneust (hoorde /voelde een knak tijdens het persen). Van de knip en hechtingen ben ik snel hersteld maar man man dat stuitje
na een maand of 2 fietste ik 5 minuten om vervolgens huilend op de stoep te gaan zitten. Na een jaar ging op/ af stappen van de fiets pijnvrij en ik heb ook lang last gehad van lang op harde stoelen zitten. Nu (na 1.5jaar) kan ik het nogsteeds weleens voelen maar het is niet heel pijnlijk meer. Daarintegen begon ik wel weer met sporten 6 weken na de bevaling (want geen last van stuitje bij staan/lopen ect)
Zeg TO, wat wil je precies met al deze info? Redenen om nket zwanger te worden
maandag 12 november 2018 om 21:32
4,5 liter bloed verloren? OMG dat is bizar!!vitamined schreef: ↑12-11-2018 20:19Kut, kut, KUT.
Knip hier, scheur daar, 4,5 liter bloed verloren, enige incontinentie (bij niezen, hoesten etc), blijvende zwakke rug. En natuurlijk striae en mijn borsten? Ook niet meer wat ooit het geweest is.
Vergeet je de pijn en de ellende? Nee. Maar om een kind te krijgen, is die hel nodig, dus toch nog maar een keer dat hele circus.
Ik kan het relativeren. Maar het is gewoon KUT (vind ik).
Hoe gaat het nu me je?
