Relaties
alle pijlers
Man reageert nergens op, emotieloos...
woensdag 18 maart 2009 om 10:59
Ik heb er al een paar keer over geschreven, maar ik kom er gewoon niet uit. Wat ik ook doe, het probleem tussen mijn man en mij lijkt onoplosbaar.
Ik ben sinds een jaar getrouwd met de liefste mens van de wereld. Hij is mooi, heeft de looks van David Beckham mixed met Freddy Ljungberg (wel mijn tiepe) loyaal, trouw en altijd eerlijk. Liegen en bedriegen komt niet in zijn woordenboek voor. Gewoon, een puur, oprecht en lief persoon. Er is niks spannends, moeilijks of gecompliceerd aan hem. Wat je ziet is wat je krijgt.
Tegelijkertijd is dit ons grootste struikelblok. Hij vindt alles namelijk wel best. Wat ik ook doe, koop, regel, verander in huis. Ik ben degene die dingen afspreekt met vrienden, de administratie regelt, onze huwelijksdag organiseer, de verjaardag van onze dochter. Ik ben iemand die graag 'samen' ergens instaat. Plannen maken voor de tuin die moet worden opgeknapt. We willen niet meer zo lang op ons huidige adres blijven wonen, maar ik ben de enige die plannen maakt om het voor de time-being leefbaar te houden. En daarnaast ook op zoek is naar andere woonruimte.
Als ik eens met een ideetje komt voor een dagje uit of weekendje weg, dan haalt ie zijn schouders op met de tekst "regel maar" of hij zegt gewoon niks. Hij zal nooit eens de eerste zijn die uit bed stapt, in zijn handen wrijft en zegt; zo vrouw en kind, vandaag gaan we…. (vul maar in)
Ik heb continu het gevoel dat ik met een sneltreinvaart door het leven ren en zorg dat er een gezinsleven met wat activiteit is, en dat hij een soort gast of toeschouwer in mijn leven is. Of een logé die ik mee op sleeptouw neem.
Hij is nergens te beroerd voor, zal altijd zonder mokken meegaan, plezier hebben maar nooit initiatief tonen.
Maar ondertussen bestaat mijn leven uit het maken van lijstjes. Dingen waar hij even aan moet denken of die gewoon gedaan moeten worden. Ook dat vindt hij prima, anders doet hij het niet, vergeet het of verveeld zich. Hij moedigt het zelfs aan. Momenteel is hij een weekje vrij omdat hij maandag aan zijn nieuwe baan begint. Vanmorgen begon hij te mopperen dat ik de laptop meenam (die heb ik in bruikleen van mijn werk en dus nodig) want dan zou hij zich de hele dag maar vervelen. En dan vraag ik mij af hoe je je kunt vervelen als er zoveel te doen is waar je van kunt genieten. We hebben samen een aantal paarden en honden. Je kunt heerlijk gaan wandelen met dit weer, een ritje te paard maken of een eind gaan fietsen. Het komt ook vaak voor dat ik na een dag werken thuiskomt en hij nog in pyama, samen met dochter, DVD's zit te kijken. Kind ook in pyama en dan moet ik het huishouden nog doen.
Op zich stoort me dat niet, maar ik zo zou blij zijn als hij eens wat meer iniatiatief zou tonen. Eens op staan met een plan, iets ondernemen. Een idee hebben.
Alles is eenrichtingsverkeer; als ik praat over onze toekomst, hoe we een huis kunnen zoeken, het weekendje weg dat eraan komt. Hij antwoord soms zelfs niet eens. Plannen maken interesseerd hem niet, ik organiseer het wel en hij volgt. En hij is hier naar eigen zeggen heel tevreden over.
Ik praat met (maar voor mijn gevoel soms alleen tegen hem) hem, maar ook dat is eenrichtingsverkeer. Hij zwijgt. Als ik enthousiast over iets ben krijg ik hem niet mee. Hij zal het ook niet zeggen als ie iets niet wil, of anders. Gewoon, niks. Het enige dat eruit komt is dat hij gelukkig is met het leven zoals het is. Hij hoeft allemaal niet zo nodig. Maar ik heb juist de behoefte aan een meedenkende en ondernemende partner. Ik wil ook weleens achterover kunnen zitten en kunnen relexen van een dagje uit zonder dat ik de plannen heb gemaakt. Of een schep en een berg zand toegeworpen krijgen en de tekst "Zo, Nassie… we gaan dat terras eens even regelen!"
Ik heb wel bedacht dat ik misschien te dominant ben, hem overschreeuw en overrule met mijn enthousiasme en plannen. Dat ik hem de kans niet geef om iets te doen. Maar als ik deze gevoelens aan hem vertel krijg ik weer dezelfde reactie, hij vindt het wel best. Word niet eens een keertje boos op me. Ik vraag me af of hij wel gevoelens voor mij koesterd of dat dit een soort van veilig verstandshuwelijk is.
Het enige licht dat ik zie, is dat hij vanaf maandag gewoon weer weken van huis is en zo nu en dan een weekend thuis. Dan kan ik mijn leven alleen met dochter en dieren weer opakken, doen waar ik zin in heb en zit hij niet meer in de weg, of op de bank. Hoef ik niks meer te delen en hem alleen in het weekend te entertainen. (deze gedachte vind ik verschrikkelijk!)
Maar zeg nou zelf, dat is toch niet getrouwd zijn? Of samen zijn? Of je leven op een leuke manier met elkaar delen?
Ik wil dit helemaal niet! Dan kan ik voor mijn gevoel net zo goed alleenstaande mama zijn. Wat heeft een huwelijk dan nog voor betekenis?
Ik ben sinds een jaar getrouwd met de liefste mens van de wereld. Hij is mooi, heeft de looks van David Beckham mixed met Freddy Ljungberg (wel mijn tiepe) loyaal, trouw en altijd eerlijk. Liegen en bedriegen komt niet in zijn woordenboek voor. Gewoon, een puur, oprecht en lief persoon. Er is niks spannends, moeilijks of gecompliceerd aan hem. Wat je ziet is wat je krijgt.
Tegelijkertijd is dit ons grootste struikelblok. Hij vindt alles namelijk wel best. Wat ik ook doe, koop, regel, verander in huis. Ik ben degene die dingen afspreekt met vrienden, de administratie regelt, onze huwelijksdag organiseer, de verjaardag van onze dochter. Ik ben iemand die graag 'samen' ergens instaat. Plannen maken voor de tuin die moet worden opgeknapt. We willen niet meer zo lang op ons huidige adres blijven wonen, maar ik ben de enige die plannen maakt om het voor de time-being leefbaar te houden. En daarnaast ook op zoek is naar andere woonruimte.
Als ik eens met een ideetje komt voor een dagje uit of weekendje weg, dan haalt ie zijn schouders op met de tekst "regel maar" of hij zegt gewoon niks. Hij zal nooit eens de eerste zijn die uit bed stapt, in zijn handen wrijft en zegt; zo vrouw en kind, vandaag gaan we…. (vul maar in)
Ik heb continu het gevoel dat ik met een sneltreinvaart door het leven ren en zorg dat er een gezinsleven met wat activiteit is, en dat hij een soort gast of toeschouwer in mijn leven is. Of een logé die ik mee op sleeptouw neem.
Hij is nergens te beroerd voor, zal altijd zonder mokken meegaan, plezier hebben maar nooit initiatief tonen.
Maar ondertussen bestaat mijn leven uit het maken van lijstjes. Dingen waar hij even aan moet denken of die gewoon gedaan moeten worden. Ook dat vindt hij prima, anders doet hij het niet, vergeet het of verveeld zich. Hij moedigt het zelfs aan. Momenteel is hij een weekje vrij omdat hij maandag aan zijn nieuwe baan begint. Vanmorgen begon hij te mopperen dat ik de laptop meenam (die heb ik in bruikleen van mijn werk en dus nodig) want dan zou hij zich de hele dag maar vervelen. En dan vraag ik mij af hoe je je kunt vervelen als er zoveel te doen is waar je van kunt genieten. We hebben samen een aantal paarden en honden. Je kunt heerlijk gaan wandelen met dit weer, een ritje te paard maken of een eind gaan fietsen. Het komt ook vaak voor dat ik na een dag werken thuiskomt en hij nog in pyama, samen met dochter, DVD's zit te kijken. Kind ook in pyama en dan moet ik het huishouden nog doen.
Op zich stoort me dat niet, maar ik zo zou blij zijn als hij eens wat meer iniatiatief zou tonen. Eens op staan met een plan, iets ondernemen. Een idee hebben.
Alles is eenrichtingsverkeer; als ik praat over onze toekomst, hoe we een huis kunnen zoeken, het weekendje weg dat eraan komt. Hij antwoord soms zelfs niet eens. Plannen maken interesseerd hem niet, ik organiseer het wel en hij volgt. En hij is hier naar eigen zeggen heel tevreden over.
Ik praat met (maar voor mijn gevoel soms alleen tegen hem) hem, maar ook dat is eenrichtingsverkeer. Hij zwijgt. Als ik enthousiast over iets ben krijg ik hem niet mee. Hij zal het ook niet zeggen als ie iets niet wil, of anders. Gewoon, niks. Het enige dat eruit komt is dat hij gelukkig is met het leven zoals het is. Hij hoeft allemaal niet zo nodig. Maar ik heb juist de behoefte aan een meedenkende en ondernemende partner. Ik wil ook weleens achterover kunnen zitten en kunnen relexen van een dagje uit zonder dat ik de plannen heb gemaakt. Of een schep en een berg zand toegeworpen krijgen en de tekst "Zo, Nassie… we gaan dat terras eens even regelen!"
Ik heb wel bedacht dat ik misschien te dominant ben, hem overschreeuw en overrule met mijn enthousiasme en plannen. Dat ik hem de kans niet geef om iets te doen. Maar als ik deze gevoelens aan hem vertel krijg ik weer dezelfde reactie, hij vindt het wel best. Word niet eens een keertje boos op me. Ik vraag me af of hij wel gevoelens voor mij koesterd of dat dit een soort van veilig verstandshuwelijk is.
Het enige licht dat ik zie, is dat hij vanaf maandag gewoon weer weken van huis is en zo nu en dan een weekend thuis. Dan kan ik mijn leven alleen met dochter en dieren weer opakken, doen waar ik zin in heb en zit hij niet meer in de weg, of op de bank. Hoef ik niks meer te delen en hem alleen in het weekend te entertainen. (deze gedachte vind ik verschrikkelijk!)
Maar zeg nou zelf, dat is toch niet getrouwd zijn? Of samen zijn? Of je leven op een leuke manier met elkaar delen?
Ik wil dit helemaal niet! Dan kan ik voor mijn gevoel net zo goed alleenstaande mama zijn. Wat heeft een huwelijk dan nog voor betekenis?
woensdag 18 maart 2009 om 15:09
woensdag 18 maart 2009 om 15:13
woensdag 18 maart 2009 om 15:14
Ook ik herken veel in Nastiks verhaal. Mijn lief vindt veel leuk, maar komt niet vaak ergens zelf mee. Hij wil best koken of schoonmaken, maar ik moet het bedenken. Zo verder met vrienden, vakanties, inrichting...
Nou heeft hij vaak wel een mening, maar het komt er niet echt uit. Als ik hem er weer eens van"verdenk" een mening te hebben, vraag ik er naar en wacht ik net zo lang tot ik antwoord heb. Sommige dingen wil ik gewoon niet doen zonder duidelijke overeenstemming. Rest volgt, viva mobiel is beperkt.
Nou heeft hij vaak wel een mening, maar het komt er niet echt uit. Als ik hem er weer eens van"verdenk" een mening te hebben, vraag ik er naar en wacht ik net zo lang tot ik antwoord heb. Sommige dingen wil ik gewoon niet doen zonder duidelijke overeenstemming. Rest volgt, viva mobiel is beperkt.
woensdag 18 maart 2009 om 15:14
woensdag 18 maart 2009 om 15:14
woensdag 18 maart 2009 om 15:15
quote:zusenzo schreef op 18 maart 2009 @ 15:10:
Ik ga ook maar eens mijn muil houden als hij de vaatwasser inruimd met de borden boven
Zeker doen, want wat boeit het nou eigenlijk?
Ik ben ook een controlfreak en dominatrix. Maar het helpt me vaker niet dan wel, dus maak ik alleen stennis over zaken die er echt toe doen. Blijkt dat dat er niet zoveel zijn waarover we niet op één lijn zitten.
Ik ga ook maar eens mijn muil houden als hij de vaatwasser inruimd met de borden boven
Zeker doen, want wat boeit het nou eigenlijk?
Ik ben ook een controlfreak en dominatrix. Maar het helpt me vaker niet dan wel, dus maak ik alleen stennis over zaken die er echt toe doen. Blijkt dat dat er niet zoveel zijn waarover we niet op één lijn zitten.
woensdag 18 maart 2009 om 15:16
quote:sjoba schreef op 18 maart 2009 @ 15:05:
Niets doen als je je ongelukkig voelt is wel echt heel erg moeilijk.
Dat is ook heel moeilijk. Niemand heeft ooit gezegd dat er een makkelijke oplossing zou zijn.
Soms moet je samen tot de conclusie komen dat er iets moet veranderen.
En het toverwoord is inderdaad "samen" Nu is de situatie zo dat vooral TO vind dat er iets moet veranderen, maar ze haar man eigenlijk niet de kans geeft om dat ook te gaan vinden. en als je in je relatie van je partner gaat eisen dat hij verandert omdat jij een probleem hebt, gaat dat niet opleveren wat je wilt. Dus hoe moeilijk het kan zijn om een stapje terug te doen, soms brengt dat je dichter bij en oplossing.
TO wil ook het gevoel hebben dat het haar partner iets kan schelen dat ze ongelukkig is zo. Het lijkt daar niet op, omdat zij zijn signalen misschien verkeerd leest of op de verkeerde dingen wacht. Dat uitspreken kan al heel fijn zijn.Maar als TO zich bewust is van het feit dat haar partnerr niet zo goed is met woorden en dat ze mischien op de verkeerd signalen wacht, zou het dan niet beter werken als zij har ogen probeert open te doen en probeert om zijn signalen wel op te pikken? Om in plaats van initiatief te nemen en te praten eens echt te gaan kijken en luisteren naar hem? zou dat niet wel eens veel meer kunnen opleveren dan telkens weer van hem verwachten dat ie op haar manier gaat reageren.
Niets doen als je je ongelukkig voelt is wel echt heel erg moeilijk.
Dat is ook heel moeilijk. Niemand heeft ooit gezegd dat er een makkelijke oplossing zou zijn.
Soms moet je samen tot de conclusie komen dat er iets moet veranderen.
En het toverwoord is inderdaad "samen" Nu is de situatie zo dat vooral TO vind dat er iets moet veranderen, maar ze haar man eigenlijk niet de kans geeft om dat ook te gaan vinden. en als je in je relatie van je partner gaat eisen dat hij verandert omdat jij een probleem hebt, gaat dat niet opleveren wat je wilt. Dus hoe moeilijk het kan zijn om een stapje terug te doen, soms brengt dat je dichter bij en oplossing.
TO wil ook het gevoel hebben dat het haar partner iets kan schelen dat ze ongelukkig is zo. Het lijkt daar niet op, omdat zij zijn signalen misschien verkeerd leest of op de verkeerde dingen wacht. Dat uitspreken kan al heel fijn zijn.Maar als TO zich bewust is van het feit dat haar partnerr niet zo goed is met woorden en dat ze mischien op de verkeerd signalen wacht, zou het dan niet beter werken als zij har ogen probeert open te doen en probeert om zijn signalen wel op te pikken? Om in plaats van initiatief te nemen en te praten eens echt te gaan kijken en luisteren naar hem? zou dat niet wel eens veel meer kunnen opleveren dan telkens weer van hem verwachten dat ie op haar manier gaat reageren.
woensdag 18 maart 2009 om 15:17
quote:__justme__ schreef op 18 maart 2009 @ 15:05:
Ik vind het niet zo raar dat hij niet weet wat er in een huishouden moet gebeuren. Het werd of door zijn moeder gedaan of hij zat op de vrachtwagen.
Dat het voor hem genoeg is om jullie om zich heen te hebben vind ik ook niet vreemd. Hij is er namelijk al zo vaak niet.
Hij heeft het afgelopen jaar binnenland gereden en is elke dag thuis geweest.
De laatste maanden ook 2 dagen per week thuis geweest, samen met weekenden vanwege het feit dat er geen werk meer was.
Momenteel 2 weken thuis, en begint maandag met zijn nieuwe baan. Hij ziet ons heel vaak! (vindt ie zelf ook, kan niet wachten met zijn nieuwe baan)
Ik vind het niet zo raar dat hij niet weet wat er in een huishouden moet gebeuren. Het werd of door zijn moeder gedaan of hij zat op de vrachtwagen.
Dat het voor hem genoeg is om jullie om zich heen te hebben vind ik ook niet vreemd. Hij is er namelijk al zo vaak niet.
Hij heeft het afgelopen jaar binnenland gereden en is elke dag thuis geweest.
De laatste maanden ook 2 dagen per week thuis geweest, samen met weekenden vanwege het feit dat er geen werk meer was.
Momenteel 2 weken thuis, en begint maandag met zijn nieuwe baan. Hij ziet ons heel vaak! (vindt ie zelf ook, kan niet wachten met zijn nieuwe baan)
woensdag 18 maart 2009 om 15:24
woensdag 18 maart 2009 om 15:29
quote:Spijker schreef op 18 maart 2009 @ 15:14:
Nastik, je zegt ook steeds dat je bang bent alle beslissingen, ook belangrijke, alleen te moeten maken. Maar hoe zat dat dan met de beslissing om samen een kind te krijgen, heb jij die ook alleen gemaakt?
We zwijmelden al best vaak over een kleine en toen het onverwacht zover was wilden we er allebei voor gaan!
Ik zou mijn iemand nooit een kind 'opdringen', daar maak je niemand blij mee. Kind niet, partner niet, jezelf niet. Dat soort dingen doe je samen.
Gelukkig heeft ie toen niet 9 maanden zijn mond gehouden, maar belde hij bij de positieve test gelijk iedereen om te vertellen dat hij papa werd.
Nastik, je zegt ook steeds dat je bang bent alle beslissingen, ook belangrijke, alleen te moeten maken. Maar hoe zat dat dan met de beslissing om samen een kind te krijgen, heb jij die ook alleen gemaakt?
We zwijmelden al best vaak over een kleine en toen het onverwacht zover was wilden we er allebei voor gaan!
Ik zou mijn iemand nooit een kind 'opdringen', daar maak je niemand blij mee. Kind niet, partner niet, jezelf niet. Dat soort dingen doe je samen.
Gelukkig heeft ie toen niet 9 maanden zijn mond gehouden, maar belde hij bij de positieve test gelijk iedereen om te vertellen dat hij papa werd.
woensdag 18 maart 2009 om 15:29
Hele post opgegeten... Nou ja, wou zeggen, pickyour battles idd. Hij zal nooit verrassingsfeestjes organiseren, maar mag zich wel een beetje verantwoordelijk voelen voor jullie gezinsleven. Als hij zegt, dat jij dat toch beter kan, weerleg dat dan. Als hij vind dat als het jouw idee is, jij het dan maar moet doen, vraag hem dan om het voor jou te doen. Laat zien dat je hem en zijn input nodig hebt. En, geduld. Ik kan rustig een avond op de bank zitten, op antwoord wachten. Maar met belangrijke zaken moet da
woensdag 18 maart 2009 om 15:34
...Dat wel. Wij gaan een uiu traject in, ik wilde toen wel even zeker weten dat hij dat echt wilde. Dan maar een avond geduld en rustig vragen stellen. Huishouden hou ik bij en leg ik op, dieren zijn voor hem, inrichting doe ik wat ik wil behalve bij bezwaar... Veel dingen boeien hem niet, soms wil ik dat hij ergens over na denkt tot hij een mening heeft, en anders laat ik hem. Ik heb ook wel graag gewild dat hij allerlei plannen bedacht, maar hij doet dat nou eenmaal anders.
woensdag 18 maart 2009 om 15:56
quote:Nastik schreef op 18 maart 2009 @ 15:29:
[...]
We zwijmelden al best vaak over een kleine en toen het onverwacht zover was wilden we er allebei voor gaan!
Ik zou mijn iemand nooit een kind 'opdringen', daar maak je niemand blij mee. Kind niet, partner niet, jezelf niet. Dat soort dingen doe je samen.
Gelukkig heeft ie toen niet 9 maanden zijn mond gehouden, maar belde hij bij de positieve test gelijk iedereen om te vertellen dat hij papa werd.Dus misschien kan je hieruit afleiden dat je niet bang hoeft te zijn om bij de echt belangrijke dingen ook alle beslissingen alleen moet nemen?
[...]
We zwijmelden al best vaak over een kleine en toen het onverwacht zover was wilden we er allebei voor gaan!
Ik zou mijn iemand nooit een kind 'opdringen', daar maak je niemand blij mee. Kind niet, partner niet, jezelf niet. Dat soort dingen doe je samen.
Gelukkig heeft ie toen niet 9 maanden zijn mond gehouden, maar belde hij bij de positieve test gelijk iedereen om te vertellen dat hij papa werd.Dus misschien kan je hieruit afleiden dat je niet bang hoeft te zijn om bij de echt belangrijke dingen ook alle beslissingen alleen moet nemen?
I only get one shot at life - so I shoot to kill
woensdag 18 maart 2009 om 17:12
quote:return_of_kreng schreef op 18 maart 2009 @ 14:58:
[...]
Als jij vanavond begint met een gesprek, is dat dan niet een voortzetting van jouw gedrag. Want hoe luchtig ook, jij geeft een voorzet en gaat wachten op een reactie. Wederom een situatie waarin jij initiatief neemt en hij wordt geacht ergens in te volgen. En waarin je waarschijnlijk weer teleurgesteld gaat worden als er geen reactie volgt, of niet een reactie waar jij iets mee kunt.
Ik heb ook zomaar het vermoeden dat jouw vriend verbaal veel minder sterk is dan jij en misschien ook een heleboel "wel best"vind omdat ie geen zin heeft om volkomen "eruitgeluld te worden".
Dus misschien is dit juist voor jou een moment om echt "out of the box" te gaan denken en de verandering niet starten met en gesprek, maar met echt een verandering in gedrag van jouw kant. Dus gewoon lekker in het zonnetje gaan wandelen met de hond, helemaal niets zeggen en gewoon genieten van zon, hond en elkaar. Kijk naar hem en probeer weer naar boven te halen wat je zo in hem waardeert en waarom je "ja"tegen hem hebt gezegd. geen moeilijke gesprekken aangaan, geen antwoorden van hem verwachten die hij niet kan geven, maar gewoon proberen te genieten van de rust die "niks gebeurt"je kan geven.Verdomd goede post, en dat mag ook wel gezegd worden na de kritiek op de opblaasmeneer.
[...]
Als jij vanavond begint met een gesprek, is dat dan niet een voortzetting van jouw gedrag. Want hoe luchtig ook, jij geeft een voorzet en gaat wachten op een reactie. Wederom een situatie waarin jij initiatief neemt en hij wordt geacht ergens in te volgen. En waarin je waarschijnlijk weer teleurgesteld gaat worden als er geen reactie volgt, of niet een reactie waar jij iets mee kunt.
Ik heb ook zomaar het vermoeden dat jouw vriend verbaal veel minder sterk is dan jij en misschien ook een heleboel "wel best"vind omdat ie geen zin heeft om volkomen "eruitgeluld te worden".
Dus misschien is dit juist voor jou een moment om echt "out of the box" te gaan denken en de verandering niet starten met en gesprek, maar met echt een verandering in gedrag van jouw kant. Dus gewoon lekker in het zonnetje gaan wandelen met de hond, helemaal niets zeggen en gewoon genieten van zon, hond en elkaar. Kijk naar hem en probeer weer naar boven te halen wat je zo in hem waardeert en waarom je "ja"tegen hem hebt gezegd. geen moeilijke gesprekken aangaan, geen antwoorden van hem verwachten die hij niet kan geven, maar gewoon proberen te genieten van de rust die "niks gebeurt"je kan geven.Verdomd goede post, en dat mag ook wel gezegd worden na de kritiek op de opblaasmeneer.
woensdag 18 maart 2009 om 17:31
Nastik, je mond houden, ontspannen en rustig worden kan je ook antwoorden geven uit je eigen wijsheid, die in jezelf zit. Je weet meer dan je denkt en mag ook nog wel meer geloven in jezelf volgens mij.
Ik lees in heel veel van je posts dat je zo graag input wilt van hem, dat je niet zeker weet of jouw manier de beste is, dat je ideeen wilt vergelijken. Dat herken ik. Maar je man doet dat in ieder geval niet op dezelfde manier als jij.
Ook is het jou duidelijk dat de manier waarop je nu met hem omgaat jou niet gelukkig maakt. En wat anderen aangeven die een introverte partner hebben, kan het helpen als jij rustiger wordt, hem meer tijd geeft etc. Dus als het je lukt om rustiger te worden en meer naar je eigen interne wijsheid te luisteren als je ergens een vraag over hebt, dan sla je misschien wel 2 vliegen in 1 klap: je hoeft hem minder te pushen, hebt hem daarvoor minder nodig en bent daar dus minder gefrustreerd over en hij krijgt meer tijd en ruimte om zijn ideeen te formuleren en uit te spreken.
Ik lees in heel veel van je posts dat je zo graag input wilt van hem, dat je niet zeker weet of jouw manier de beste is, dat je ideeen wilt vergelijken. Dat herken ik. Maar je man doet dat in ieder geval niet op dezelfde manier als jij.
Ook is het jou duidelijk dat de manier waarop je nu met hem omgaat jou niet gelukkig maakt. En wat anderen aangeven die een introverte partner hebben, kan het helpen als jij rustiger wordt, hem meer tijd geeft etc. Dus als het je lukt om rustiger te worden en meer naar je eigen interne wijsheid te luisteren als je ergens een vraag over hebt, dan sla je misschien wel 2 vliegen in 1 klap: je hoeft hem minder te pushen, hebt hem daarvoor minder nodig en bent daar dus minder gefrustreerd over en hij krijgt meer tijd en ruimte om zijn ideeen te formuleren en uit te spreken.
woensdag 18 maart 2009 om 18:28
Nastik, ik heb het hele topic nog een keer gelezen en het valt me op dat je man wel interesse en enthousiasme heeft voor een aantal zaken, namelijk zijn vrachtwagen, de dieren en zijn werk en het vader worden (zijn is me niet duidelijk hoe hij dat beleeft). Hij vindt het ook gaaf dat jij die hobbies deelt/begrijpt. En dat is/was een deel van jullie klik. Weet je wat hij verder gaaf aan jou vond? Zijn dat echt dingen aan jou of vooral aan hoe jij met hem omgaat/ging (zoals geen probleem met zijn werk en zijn voorliefde voor auto's etc).
Uit de beschrijving die je tot nu toe gegeven hebt komt wat mij betreft naar voren dat hij zeker interesses heeft. En dat hij daar ook enthousiasme over uit. Dat jij dat ook ziet. Nou kan het natuurlijk dat hij zijn verdere enthousiasme gewoon anders uit dan jij, maar dat het er zeker wel is en dan kan jij aan de slag met eens anders naar hem kijken of je dat misschien toch kunt gaan leren zien. Want als jij verwacht dat hij door de kamer huppelt van enthousiasme en bij hem gebeurt dat alleen van binnen en hij uit het als dat is prima, dan is het enthousiasme er wel, maar zie jij het waarschijnlijk niet.
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat hij vooral in zijn eigen dingen geinteresseerd is en niet zo heel erg in die van jou. En dat hij ook niet zoveel gevoel heeft dat dat voor jou belangrijk is om die dingen met hem te delen.
Het zou zo kunnen zijn dat hij misschien vooral op jou gevallen is om hoe jij omging met hem, niet om jouw interesses en hobbies en ideeen. Hij noemt je een mopperkont, dus je gedrag doet hem wel iets, creeert wel een reactie bij hem. Kun je daar verder iets mee?
Uit de beschrijving die je tot nu toe gegeven hebt komt wat mij betreft naar voren dat hij zeker interesses heeft. En dat hij daar ook enthousiasme over uit. Dat jij dat ook ziet. Nou kan het natuurlijk dat hij zijn verdere enthousiasme gewoon anders uit dan jij, maar dat het er zeker wel is en dan kan jij aan de slag met eens anders naar hem kijken of je dat misschien toch kunt gaan leren zien. Want als jij verwacht dat hij door de kamer huppelt van enthousiasme en bij hem gebeurt dat alleen van binnen en hij uit het als dat is prima, dan is het enthousiasme er wel, maar zie jij het waarschijnlijk niet.
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat hij vooral in zijn eigen dingen geinteresseerd is en niet zo heel erg in die van jou. En dat hij ook niet zoveel gevoel heeft dat dat voor jou belangrijk is om die dingen met hem te delen.
Het zou zo kunnen zijn dat hij misschien vooral op jou gevallen is om hoe jij omging met hem, niet om jouw interesses en hobbies en ideeen. Hij noemt je een mopperkont, dus je gedrag doet hem wel iets, creeert wel een reactie bij hem. Kun je daar verder iets mee?
woensdag 18 maart 2009 om 22:44
quote:HoiPippiLangkous schreef op 18 maart 2009 @ 15:06:
[...]
Waarom niet gewoon lekker helemaal niks zeggen? En dan niet een lullig half uurtje (en reken maar dat 10 minuten je giechel dichthouden al een eeuwigheid is hoor
) maar gewoon eens wachten tot hij iets zegt?
Ik ken stellen die dan gewoon dagenlang niet met elkaar praten. De vrouw (toevallig in alle voorbeelden vrouw) laat de man ' in zijn waarde', geeft hem ruimte om zijn ding te doen en op zijn moment met iets te komen, wat dan ook, en de man doet niks. Begint nooit een gesprek, onderneemt geen actie, op welk gebied dan ook.
Kijk, als je daarmee kan leven is dat prima. Maar TO kan dat niet. Die wil niet iemand die zwijgt en wacht tot alles om hem heen wordt geregelt. En soms kan je echt wachten tot je een ons weegt. Volgens mij groei je, als je daar niet met elkaar over kan praten, uit elkaar.
Er wordt hier een beetje gedaan alsof de introverte mensen vooral met rust gelaten moeten worden, alsof hun staat van ' zijn' iets statisch is waar nooit iets aan veranderd zou kunnen/mogen worden. De extraverte mensen moeten maar inbinden, dan komt er vanzelf iets. Dat klopt soms (zie mooie voorbeeld Eowyn), maar soms ook niet. En waarom zou een introvert persoon niet moeten proberen zijn partner wat meer te behagen, door soms iets te doen dat misschien niet helemaal vanuit hemzelf komt maar waarvan de partner heel gelukkig wordt?
Mijn partner is niet zo van de kletspraatjes om niks, hij wilde vroeger pas wat zeggen als er iets te zeggen viel. Maar soms heb je dagenlang niks serieus om over te praten. Hij heeft zichzelf bewust aangeleerd om ook wat ' onzinnige' gesprekjes te voeren, zoals wie hij tegenkwam bij de bakker en dat het mooi weer is. Gewoon, omdat hij weet dat ik het fijn vind om zijn stem soms te horen, ook al doet het er niet echt toe wat hij zegt. En ik ben op mijn beurt af en toe stil, want hij heeft niet voortdurend zin in gekakel.
Daar gaat het denk ik om. Dat je niet het gevoel heb alleen te staan in het veranderingsproces. En dat je soms best iets voor een ander over kunt hebben, ook al zie je zelf het nut daar niet zo van in. Dat is toch ook de meerwaarde van samen met iemand zijn?
[...]
Waarom niet gewoon lekker helemaal niks zeggen? En dan niet een lullig half uurtje (en reken maar dat 10 minuten je giechel dichthouden al een eeuwigheid is hoor
) maar gewoon eens wachten tot hij iets zegt?Ik ken stellen die dan gewoon dagenlang niet met elkaar praten. De vrouw (toevallig in alle voorbeelden vrouw) laat de man ' in zijn waarde', geeft hem ruimte om zijn ding te doen en op zijn moment met iets te komen, wat dan ook, en de man doet niks. Begint nooit een gesprek, onderneemt geen actie, op welk gebied dan ook.
Kijk, als je daarmee kan leven is dat prima. Maar TO kan dat niet. Die wil niet iemand die zwijgt en wacht tot alles om hem heen wordt geregelt. En soms kan je echt wachten tot je een ons weegt. Volgens mij groei je, als je daar niet met elkaar over kan praten, uit elkaar.
Er wordt hier een beetje gedaan alsof de introverte mensen vooral met rust gelaten moeten worden, alsof hun staat van ' zijn' iets statisch is waar nooit iets aan veranderd zou kunnen/mogen worden. De extraverte mensen moeten maar inbinden, dan komt er vanzelf iets. Dat klopt soms (zie mooie voorbeeld Eowyn), maar soms ook niet. En waarom zou een introvert persoon niet moeten proberen zijn partner wat meer te behagen, door soms iets te doen dat misschien niet helemaal vanuit hemzelf komt maar waarvan de partner heel gelukkig wordt?
Mijn partner is niet zo van de kletspraatjes om niks, hij wilde vroeger pas wat zeggen als er iets te zeggen viel. Maar soms heb je dagenlang niks serieus om over te praten. Hij heeft zichzelf bewust aangeleerd om ook wat ' onzinnige' gesprekjes te voeren, zoals wie hij tegenkwam bij de bakker en dat het mooi weer is. Gewoon, omdat hij weet dat ik het fijn vind om zijn stem soms te horen, ook al doet het er niet echt toe wat hij zegt. En ik ben op mijn beurt af en toe stil, want hij heeft niet voortdurend zin in gekakel.
Daar gaat het denk ik om. Dat je niet het gevoel heb alleen te staan in het veranderingsproces. En dat je soms best iets voor een ander over kunt hebben, ook al zie je zelf het nut daar niet zo van in. Dat is toch ook de meerwaarde van samen met iemand zijn?
donderdag 19 maart 2009 om 06:21
Sjoba, jij doet alsof introvert zijn hartstikke fout is en je je relateert alles aan je pa.
Als je blijft trekken, als je maar hard genoeg blijft roepen dat iemand moet veranderen dan bereik je tegengestelde. Als je de ander niet echt accepeteerd zonder te oordelen dan houdt hte een keer op.
En dan zit een klein kind met gescheiden ouders omdat mama alleen maar naar de ander wijst en alleen maar oog heeft voor wat zij wil.
Als je blijft trekken, als je maar hard genoeg blijft roepen dat iemand moet veranderen dan bereik je tegengestelde. Als je de ander niet echt accepeteerd zonder te oordelen dan houdt hte een keer op.
En dan zit een klein kind met gescheiden ouders omdat mama alleen maar naar de ander wijst en alleen maar oog heeft voor wat zij wil.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 19 maart 2009 om 07:44
Inderdaad Sjoba, jij vind introvertie negatief, dat spat uit al je posts. Introverte mensen zijn eigenlijk niet zoals het hoort, mensen horen extravert te zijn en als dat niet lukt zijn ze introvert en dat is een soort handicap ofzo.
En natuurlijk is dagenlang niets zeggen niet normaal. Maar een introvert mens zal óók niet dagenlang niets zeggen. Dat gebeurd pas als je elkaar in een rol gaat duwen van extreem extravert en extreem introvert. De kunst is juist om elkaar níet in die rol te duwen, maar elkaar te helpen wat meer extravert of juist introvert te worden, zodat je in balans komt. En dus níet dat de introvert maar extravert zou moeten worden omdat dat zo hoort.
Natuurlijk kan het zijn dat je geen relatie wilt met iemand die heel erg introvert is, dat kan. Maar Nastik is wél aan zo'n relatie begonnen én heeft een kind gekregen en dus heeft ze de plicht om haar uiterste best te doen om die relatie te laten werken. En dus níet alleen door haar man te vertellen dat hij meer zoals zijzelf moet worden.
En natuurlijk is dagenlang niets zeggen niet normaal. Maar een introvert mens zal óók niet dagenlang niets zeggen. Dat gebeurd pas als je elkaar in een rol gaat duwen van extreem extravert en extreem introvert. De kunst is juist om elkaar níet in die rol te duwen, maar elkaar te helpen wat meer extravert of juist introvert te worden, zodat je in balans komt. En dus níet dat de introvert maar extravert zou moeten worden omdat dat zo hoort.
Natuurlijk kan het zijn dat je geen relatie wilt met iemand die heel erg introvert is, dat kan. Maar Nastik is wél aan zo'n relatie begonnen én heeft een kind gekregen en dus heeft ze de plicht om haar uiterste best te doen om die relatie te laten werken. En dus níet alleen door haar man te vertellen dat hij meer zoals zijzelf moet worden.
donderdag 19 maart 2009 om 09:26
quote:sjoba schreef op 18 maart 2009 @ 22:44:
[...]
Er wordt hier een beetje gedaan alsof de introverte mensen vooral met rust gelaten moeten worden, alsof hun staat van ' zijn' iets statisch is waar nooit iets aan veranderd zou kunnen/mogen worden. De extraverte mensen moeten maar inbinden, dan komt er vanzelf iets. Dat klopt soms (zie mooie voorbeeld Eowyn), maar soms ook niet. En waarom zou een introvert persoon niet moeten proberen zijn partner wat meer te behagen, door soms iets te doen dat misschien niet helemaal vanuit hemzelf komt maar waarvan de partner heel gelukkig wordt?
Helemaal mee eens
[...]
Er wordt hier een beetje gedaan alsof de introverte mensen vooral met rust gelaten moeten worden, alsof hun staat van ' zijn' iets statisch is waar nooit iets aan veranderd zou kunnen/mogen worden. De extraverte mensen moeten maar inbinden, dan komt er vanzelf iets. Dat klopt soms (zie mooie voorbeeld Eowyn), maar soms ook niet. En waarom zou een introvert persoon niet moeten proberen zijn partner wat meer te behagen, door soms iets te doen dat misschien niet helemaal vanuit hemzelf komt maar waarvan de partner heel gelukkig wordt?
Helemaal mee eens
