Relaties
alle pijlers
Man reageert nergens op, emotieloos...
woensdag 18 maart 2009 om 10:59
Ik heb er al een paar keer over geschreven, maar ik kom er gewoon niet uit. Wat ik ook doe, het probleem tussen mijn man en mij lijkt onoplosbaar.
Ik ben sinds een jaar getrouwd met de liefste mens van de wereld. Hij is mooi, heeft de looks van David Beckham mixed met Freddy Ljungberg (wel mijn tiepe) loyaal, trouw en altijd eerlijk. Liegen en bedriegen komt niet in zijn woordenboek voor. Gewoon, een puur, oprecht en lief persoon. Er is niks spannends, moeilijks of gecompliceerd aan hem. Wat je ziet is wat je krijgt.
Tegelijkertijd is dit ons grootste struikelblok. Hij vindt alles namelijk wel best. Wat ik ook doe, koop, regel, verander in huis. Ik ben degene die dingen afspreekt met vrienden, de administratie regelt, onze huwelijksdag organiseer, de verjaardag van onze dochter. Ik ben iemand die graag 'samen' ergens instaat. Plannen maken voor de tuin die moet worden opgeknapt. We willen niet meer zo lang op ons huidige adres blijven wonen, maar ik ben de enige die plannen maakt om het voor de time-being leefbaar te houden. En daarnaast ook op zoek is naar andere woonruimte.
Als ik eens met een ideetje komt voor een dagje uit of weekendje weg, dan haalt ie zijn schouders op met de tekst "regel maar" of hij zegt gewoon niks. Hij zal nooit eens de eerste zijn die uit bed stapt, in zijn handen wrijft en zegt; zo vrouw en kind, vandaag gaan we…. (vul maar in)
Ik heb continu het gevoel dat ik met een sneltreinvaart door het leven ren en zorg dat er een gezinsleven met wat activiteit is, en dat hij een soort gast of toeschouwer in mijn leven is. Of een logé die ik mee op sleeptouw neem.
Hij is nergens te beroerd voor, zal altijd zonder mokken meegaan, plezier hebben maar nooit initiatief tonen.
Maar ondertussen bestaat mijn leven uit het maken van lijstjes. Dingen waar hij even aan moet denken of die gewoon gedaan moeten worden. Ook dat vindt hij prima, anders doet hij het niet, vergeet het of verveeld zich. Hij moedigt het zelfs aan. Momenteel is hij een weekje vrij omdat hij maandag aan zijn nieuwe baan begint. Vanmorgen begon hij te mopperen dat ik de laptop meenam (die heb ik in bruikleen van mijn werk en dus nodig) want dan zou hij zich de hele dag maar vervelen. En dan vraag ik mij af hoe je je kunt vervelen als er zoveel te doen is waar je van kunt genieten. We hebben samen een aantal paarden en honden. Je kunt heerlijk gaan wandelen met dit weer, een ritje te paard maken of een eind gaan fietsen. Het komt ook vaak voor dat ik na een dag werken thuiskomt en hij nog in pyama, samen met dochter, DVD's zit te kijken. Kind ook in pyama en dan moet ik het huishouden nog doen.
Op zich stoort me dat niet, maar ik zo zou blij zijn als hij eens wat meer iniatiatief zou tonen. Eens op staan met een plan, iets ondernemen. Een idee hebben.
Alles is eenrichtingsverkeer; als ik praat over onze toekomst, hoe we een huis kunnen zoeken, het weekendje weg dat eraan komt. Hij antwoord soms zelfs niet eens. Plannen maken interesseerd hem niet, ik organiseer het wel en hij volgt. En hij is hier naar eigen zeggen heel tevreden over.
Ik praat met (maar voor mijn gevoel soms alleen tegen hem) hem, maar ook dat is eenrichtingsverkeer. Hij zwijgt. Als ik enthousiast over iets ben krijg ik hem niet mee. Hij zal het ook niet zeggen als ie iets niet wil, of anders. Gewoon, niks. Het enige dat eruit komt is dat hij gelukkig is met het leven zoals het is. Hij hoeft allemaal niet zo nodig. Maar ik heb juist de behoefte aan een meedenkende en ondernemende partner. Ik wil ook weleens achterover kunnen zitten en kunnen relexen van een dagje uit zonder dat ik de plannen heb gemaakt. Of een schep en een berg zand toegeworpen krijgen en de tekst "Zo, Nassie… we gaan dat terras eens even regelen!"
Ik heb wel bedacht dat ik misschien te dominant ben, hem overschreeuw en overrule met mijn enthousiasme en plannen. Dat ik hem de kans niet geef om iets te doen. Maar als ik deze gevoelens aan hem vertel krijg ik weer dezelfde reactie, hij vindt het wel best. Word niet eens een keertje boos op me. Ik vraag me af of hij wel gevoelens voor mij koesterd of dat dit een soort van veilig verstandshuwelijk is.
Het enige licht dat ik zie, is dat hij vanaf maandag gewoon weer weken van huis is en zo nu en dan een weekend thuis. Dan kan ik mijn leven alleen met dochter en dieren weer opakken, doen waar ik zin in heb en zit hij niet meer in de weg, of op de bank. Hoef ik niks meer te delen en hem alleen in het weekend te entertainen. (deze gedachte vind ik verschrikkelijk!)
Maar zeg nou zelf, dat is toch niet getrouwd zijn? Of samen zijn? Of je leven op een leuke manier met elkaar delen?
Ik wil dit helemaal niet! Dan kan ik voor mijn gevoel net zo goed alleenstaande mama zijn. Wat heeft een huwelijk dan nog voor betekenis?
Ik ben sinds een jaar getrouwd met de liefste mens van de wereld. Hij is mooi, heeft de looks van David Beckham mixed met Freddy Ljungberg (wel mijn tiepe) loyaal, trouw en altijd eerlijk. Liegen en bedriegen komt niet in zijn woordenboek voor. Gewoon, een puur, oprecht en lief persoon. Er is niks spannends, moeilijks of gecompliceerd aan hem. Wat je ziet is wat je krijgt.
Tegelijkertijd is dit ons grootste struikelblok. Hij vindt alles namelijk wel best. Wat ik ook doe, koop, regel, verander in huis. Ik ben degene die dingen afspreekt met vrienden, de administratie regelt, onze huwelijksdag organiseer, de verjaardag van onze dochter. Ik ben iemand die graag 'samen' ergens instaat. Plannen maken voor de tuin die moet worden opgeknapt. We willen niet meer zo lang op ons huidige adres blijven wonen, maar ik ben de enige die plannen maakt om het voor de time-being leefbaar te houden. En daarnaast ook op zoek is naar andere woonruimte.
Als ik eens met een ideetje komt voor een dagje uit of weekendje weg, dan haalt ie zijn schouders op met de tekst "regel maar" of hij zegt gewoon niks. Hij zal nooit eens de eerste zijn die uit bed stapt, in zijn handen wrijft en zegt; zo vrouw en kind, vandaag gaan we…. (vul maar in)
Ik heb continu het gevoel dat ik met een sneltreinvaart door het leven ren en zorg dat er een gezinsleven met wat activiteit is, en dat hij een soort gast of toeschouwer in mijn leven is. Of een logé die ik mee op sleeptouw neem.
Hij is nergens te beroerd voor, zal altijd zonder mokken meegaan, plezier hebben maar nooit initiatief tonen.
Maar ondertussen bestaat mijn leven uit het maken van lijstjes. Dingen waar hij even aan moet denken of die gewoon gedaan moeten worden. Ook dat vindt hij prima, anders doet hij het niet, vergeet het of verveeld zich. Hij moedigt het zelfs aan. Momenteel is hij een weekje vrij omdat hij maandag aan zijn nieuwe baan begint. Vanmorgen begon hij te mopperen dat ik de laptop meenam (die heb ik in bruikleen van mijn werk en dus nodig) want dan zou hij zich de hele dag maar vervelen. En dan vraag ik mij af hoe je je kunt vervelen als er zoveel te doen is waar je van kunt genieten. We hebben samen een aantal paarden en honden. Je kunt heerlijk gaan wandelen met dit weer, een ritje te paard maken of een eind gaan fietsen. Het komt ook vaak voor dat ik na een dag werken thuiskomt en hij nog in pyama, samen met dochter, DVD's zit te kijken. Kind ook in pyama en dan moet ik het huishouden nog doen.
Op zich stoort me dat niet, maar ik zo zou blij zijn als hij eens wat meer iniatiatief zou tonen. Eens op staan met een plan, iets ondernemen. Een idee hebben.
Alles is eenrichtingsverkeer; als ik praat over onze toekomst, hoe we een huis kunnen zoeken, het weekendje weg dat eraan komt. Hij antwoord soms zelfs niet eens. Plannen maken interesseerd hem niet, ik organiseer het wel en hij volgt. En hij is hier naar eigen zeggen heel tevreden over.
Ik praat met (maar voor mijn gevoel soms alleen tegen hem) hem, maar ook dat is eenrichtingsverkeer. Hij zwijgt. Als ik enthousiast over iets ben krijg ik hem niet mee. Hij zal het ook niet zeggen als ie iets niet wil, of anders. Gewoon, niks. Het enige dat eruit komt is dat hij gelukkig is met het leven zoals het is. Hij hoeft allemaal niet zo nodig. Maar ik heb juist de behoefte aan een meedenkende en ondernemende partner. Ik wil ook weleens achterover kunnen zitten en kunnen relexen van een dagje uit zonder dat ik de plannen heb gemaakt. Of een schep en een berg zand toegeworpen krijgen en de tekst "Zo, Nassie… we gaan dat terras eens even regelen!"
Ik heb wel bedacht dat ik misschien te dominant ben, hem overschreeuw en overrule met mijn enthousiasme en plannen. Dat ik hem de kans niet geef om iets te doen. Maar als ik deze gevoelens aan hem vertel krijg ik weer dezelfde reactie, hij vindt het wel best. Word niet eens een keertje boos op me. Ik vraag me af of hij wel gevoelens voor mij koesterd of dat dit een soort van veilig verstandshuwelijk is.
Het enige licht dat ik zie, is dat hij vanaf maandag gewoon weer weken van huis is en zo nu en dan een weekend thuis. Dan kan ik mijn leven alleen met dochter en dieren weer opakken, doen waar ik zin in heb en zit hij niet meer in de weg, of op de bank. Hoef ik niks meer te delen en hem alleen in het weekend te entertainen. (deze gedachte vind ik verschrikkelijk!)
Maar zeg nou zelf, dat is toch niet getrouwd zijn? Of samen zijn? Of je leven op een leuke manier met elkaar delen?
Ik wil dit helemaal niet! Dan kan ik voor mijn gevoel net zo goed alleenstaande mama zijn. Wat heeft een huwelijk dan nog voor betekenis?
woensdag 18 maart 2009 om 14:40
quote:Eowynn_ schreef op 18 maart 2009 @ 14:26:
Sjoba, je gaat er in je voorbeeld direct al vanuit dat niet tegelijk naar bed gaan ongezellig is, dat hij dat ook moet vinden, dat het dús gezelliger is om tegelijk naar bed te gaan, met als gevolg dat jij langer opblijft omdat dat voor hem gezelliger is (in jouw ogen) en vervolgens van hem verwacht dat hij ook eerder mee naar bed gaat omdat dat dat gezelliger is (in jouw ogen).
Mijn partner vraagt of ik langer blijf want hij zegt dat gezellig te vinden en daar ga ik dan vanuit. We praten er natuurlijk over, en heus niet aleeen op een serieuze toon. En nu, na een paar jaar, hoeft hij dat niet meer te vragen want dat kan ik zelf wel aanvoelen. Maar ik vraag nog steeds soms of hij met mij meegaat, want hij voelt dat niet zo makkelijk aan (of staat er niet bij stil) Is niet erg, maar wel een voorbeeld waarbij je er anders in staat.
Wie zegt dat je partner dat ook ongezellig vindt?
Dat zegt hij zelf
Wie zegt dat het hem uberhaupt opvalt dat je langer blijft zitten vanwege de gezelligheid, misschien denkt hij dat je niet moe bent, dat je een programma af wil zien, dat je geen zin hebt om naar bed te gaan of hij denkt er helemaal níets over.
Dat zegt hij zelf. Hij vindt het echt gezellig, dat laat hij blijken. Ook wel eens teleurgesteld als ik toch eerder naar bed ga. Ja, ik ben een heel leuk mens irl
Maar je verwacht er wél iets voor terug, volledig gebasseerd op jouw normen.
Nee, maar ik heb ook wel eens gezegd dat ik dat graag zou willen, dat hij met mij mee gaat. Hij vindt dat ook geen probleem, doet het als het gevraagd wordt. Maar ongevraagd zou ook wel eens leuk zijn.
Snap je het verschil? Ik snap niet waarom iedereen zo krampachtig bezig is met zichzelf te zijn en de ander vooral zijn eigen ding te laten doen. Wat is er mis mee om, als je samen bent, af en toe iets te doen dat een ander fijn vindt? Alleen omdat de ander daar behoefte aan heeft? En ik wil, net als TO, geen orders geven. Na een tijd verwaht je dat soort betrokkenheid ook vanzelf uit je partner, daar ben je toch allebei volwassen voor?
En nee, wij zitten niet dagelijks op de bank of in bed elkaars handje vast te houden omdat ik niet alleen kan zijn, voordat het weer die kant wordt uitgetrokken.
Sjoba, je gaat er in je voorbeeld direct al vanuit dat niet tegelijk naar bed gaan ongezellig is, dat hij dat ook moet vinden, dat het dús gezelliger is om tegelijk naar bed te gaan, met als gevolg dat jij langer opblijft omdat dat voor hem gezelliger is (in jouw ogen) en vervolgens van hem verwacht dat hij ook eerder mee naar bed gaat omdat dat dat gezelliger is (in jouw ogen).
Mijn partner vraagt of ik langer blijf want hij zegt dat gezellig te vinden en daar ga ik dan vanuit. We praten er natuurlijk over, en heus niet aleeen op een serieuze toon. En nu, na een paar jaar, hoeft hij dat niet meer te vragen want dat kan ik zelf wel aanvoelen. Maar ik vraag nog steeds soms of hij met mij meegaat, want hij voelt dat niet zo makkelijk aan (of staat er niet bij stil) Is niet erg, maar wel een voorbeeld waarbij je er anders in staat.
Wie zegt dat je partner dat ook ongezellig vindt?
Dat zegt hij zelf
Wie zegt dat het hem uberhaupt opvalt dat je langer blijft zitten vanwege de gezelligheid, misschien denkt hij dat je niet moe bent, dat je een programma af wil zien, dat je geen zin hebt om naar bed te gaan of hij denkt er helemaal níets over.
Dat zegt hij zelf. Hij vindt het echt gezellig, dat laat hij blijken. Ook wel eens teleurgesteld als ik toch eerder naar bed ga. Ja, ik ben een heel leuk mens irl
Maar je verwacht er wél iets voor terug, volledig gebasseerd op jouw normen.
Nee, maar ik heb ook wel eens gezegd dat ik dat graag zou willen, dat hij met mij mee gaat. Hij vindt dat ook geen probleem, doet het als het gevraagd wordt. Maar ongevraagd zou ook wel eens leuk zijn.
Snap je het verschil? Ik snap niet waarom iedereen zo krampachtig bezig is met zichzelf te zijn en de ander vooral zijn eigen ding te laten doen. Wat is er mis mee om, als je samen bent, af en toe iets te doen dat een ander fijn vindt? Alleen omdat de ander daar behoefte aan heeft? En ik wil, net als TO, geen orders geven. Na een tijd verwaht je dat soort betrokkenheid ook vanzelf uit je partner, daar ben je toch allebei volwassen voor?
En nee, wij zitten niet dagelijks op de bank of in bed elkaars handje vast te houden omdat ik niet alleen kan zijn, voordat het weer die kant wordt uitgetrokken.
anoniem_45436 wijzigde dit bericht op 18-03-2009 14:41
Reden: moeilijk he typen
Reden: moeilijk he typen
% gewijzigd
woensdag 18 maart 2009 om 14:40
Het is inderdaad niet leuk als je een vriend hebt die als een windvaantje met je medraait en die geen enkel eigen initiatief toont.
De boodschap die ik TO meegeef is niet, take it or leave it, maar: de manier waarop ze tot nu toe geprobeerd heeft om hem te veranderen/initiatief te laten tonen werkt niet. Dus ze zal een andere manier moeten verzinnen om hem te bewegen, en dat vraagt van haar dat ze ook ens kijkt naar haar eigen aandeel en zich niet meer verschuild achter "ik moet wel want anders gebeurt er niks" Misschien betekent dat dat ze moet leren accepteren dat er af en toe inderdaad niks gebeurt en dat daarmee de wereld niet vergaat.
Als ze dat niet kan of wil, dan denk ik dat uiteindelijk deze relatie twee mensen ongelukkig maakt. want uiteindelijk wordt haar man ook niet gelukig als hij zioet hoe ongelukkig zij is als hij niet aan haar verwachting kan voldoen.
De boodschap die ik TO meegeef is niet, take it or leave it, maar: de manier waarop ze tot nu toe geprobeerd heeft om hem te veranderen/initiatief te laten tonen werkt niet. Dus ze zal een andere manier moeten verzinnen om hem te bewegen, en dat vraagt van haar dat ze ook ens kijkt naar haar eigen aandeel en zich niet meer verschuild achter "ik moet wel want anders gebeurt er niks" Misschien betekent dat dat ze moet leren accepteren dat er af en toe inderdaad niks gebeurt en dat daarmee de wereld niet vergaat.
Als ze dat niet kan of wil, dan denk ik dat uiteindelijk deze relatie twee mensen ongelukkig maakt. want uiteindelijk wordt haar man ook niet gelukig als hij zioet hoe ongelukkig zij is als hij niet aan haar verwachting kan voldoen.
woensdag 18 maart 2009 om 14:41
woensdag 18 maart 2009 om 14:41
quote:sjoba schreef op 18 maart 2009 @ 14:33:
[...]
En toch is het niet leuk als jij altijd alles moet verzinnen, waarom vindt niemand dat nu een probleem? Als je een windvaantje als vriend hebt, die achter jou aanhobbelt? Dat is toch niet leuk? En moeten we dan allemaal maar zeggen: take it or leave it, want hij verandert toch niet?
Nog 1 x maar:
OMDAT NASTIK ER ZELF DEELS VOOR ZORGT DAT HIJ ZO IS!
Dat is ook niet leuk, als je man een windvaantje is, maar je kunt je ook afvragen hoe dat kómt....
Ik heb het al honderd keer gezegd, maar als hij in zijn waarde gelaten werd zou hij waarschijnlijk stukken inititatiefrijker zijn.
[...]
En toch is het niet leuk als jij altijd alles moet verzinnen, waarom vindt niemand dat nu een probleem? Als je een windvaantje als vriend hebt, die achter jou aanhobbelt? Dat is toch niet leuk? En moeten we dan allemaal maar zeggen: take it or leave it, want hij verandert toch niet?
Nog 1 x maar:
OMDAT NASTIK ER ZELF DEELS VOOR ZORGT DAT HIJ ZO IS!
Dat is ook niet leuk, als je man een windvaantje is, maar je kunt je ook afvragen hoe dat kómt....
Ik heb het al honderd keer gezegd, maar als hij in zijn waarde gelaten werd zou hij waarschijnlijk stukken inititatiefrijker zijn.
woensdag 18 maart 2009 om 14:44
quote:Eowynn_ schreef op 18 maart 2009 @ 14:41:
[...]
Nog 1 x maar:
OMDAT NASTIK ER ZELF DEELS VOOR ZORGT DAT HIJ ZO IS!
Dat is ook niet leuk, als je man een windvaantje is, maar je kunt je ook afvragen hoe dat kómt....
Ik heb het al honderd keer gezegd, maar als hij in zijn waarde gelaten werd zou hij waarschijnlijk stukken inititatiefrijker zijn.Got the message. Daar verschillen onze mening. Ik denk dat hij niet zal veranderen als je hem maar in zijn waarde / met rust laat. Sommige mensen blijven passief, of er nu aan ze getrokken wordt of niet. En dat is soms heel verdrietig om te zien.
[...]
Nog 1 x maar:
OMDAT NASTIK ER ZELF DEELS VOOR ZORGT DAT HIJ ZO IS!
Dat is ook niet leuk, als je man een windvaantje is, maar je kunt je ook afvragen hoe dat kómt....
Ik heb het al honderd keer gezegd, maar als hij in zijn waarde gelaten werd zou hij waarschijnlijk stukken inititatiefrijker zijn.Got the message. Daar verschillen onze mening. Ik denk dat hij niet zal veranderen als je hem maar in zijn waarde / met rust laat. Sommige mensen blijven passief, of er nu aan ze getrokken wordt of niet. En dat is soms heel verdrietig om te zien.
woensdag 18 maart 2009 om 14:46
quote:__justme__ schreef op 18 maart 2009 @ 14:41:
[...]
Geloof maar dat zelfs introverten gaan steigeren als ze keer op keer iets moeten doen dat ze niet behaagt.
En dan is de boot pas echt aan
Verder eensch met Eowynn. met dat getrek en geduw bereik je helemaal niks.
[...]
Geloof maar dat zelfs introverten gaan steigeren als ze keer op keer iets moeten doen dat ze niet behaagt.
En dan is de boot pas echt aan
Verder eensch met Eowynn. met dat getrek en geduw bereik je helemaal niks.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 18 maart 2009 om 14:50
quote:Eowynn_ schreef op 18 maart 2009 @ 14:41:
[...]
Nog 1 x maar:
OMDAT NASTIK ER ZELF DEELS VOOR ZORGT DAT HIJ ZO IS!
Dat is ook niet leuk, als je man een windvaantje is, maar je kunt je ook afvragen hoe dat kómt....
Ik heb het al honderd keer gezegd, maar als hij in zijn waarde gelaten werd zou hij waarschijnlijk stukken inititatiefrijker zijn.
Eowynn;
Ik heb hem dat zelfs een keertje gevraagd. Of hij niet flink de balen van mij heeft omdat ik vind dat ik me als een zéér bazig en dominant tiep gedraag als het gaat om knopen doorhakken. Of ik misschien te snel beslsissingen neem en zaken aanpak zonder dat hij de kans heeft gekregen om dit uit zichzelf te doen.
Ik heb hem verteld dat ik me hier erg rot bij voel. Dat ik niet de baas over hem wil zijn, maar dat ik samen en gelijkwaardig wil zijn.
Hij zegt dat hij me vaak een mopperende lastpak vind, maar daarintegen ook de lijstjes en het feit dat ik alles wel regel wel heel prettig vindt. Zijn argument is dat hij "daar allemaal niet zo goed in is, en ik het veel beter kan" .
Je hebt gelijk als je stelt dat ik steeds enthousiaster wordt in mijn rol van dominerende huistiran, zo voel ik me soms ook echt. Maar ik heb ook het geovel dat zijn passieve houding mij in deze rol heeft gedreven. We zitten dus inderdaad vast aan een rollenpatroon binnen het gezin waar we elkaar toe dwingen.
Eén van ons zal de eerste stap naar verandering moeten nemen. Ik begin vanavond met een gesprek, luchtig. Misschien lekker in het zonnetje, wandelend met de hond. En ik zal hem de kans geven om iets terug te zeggen ook al moet ik een half uur op zijn reactie wachten. Ik zal proberen niet voor hem te denken.
[...]
Nog 1 x maar:
OMDAT NASTIK ER ZELF DEELS VOOR ZORGT DAT HIJ ZO IS!
Dat is ook niet leuk, als je man een windvaantje is, maar je kunt je ook afvragen hoe dat kómt....
Ik heb het al honderd keer gezegd, maar als hij in zijn waarde gelaten werd zou hij waarschijnlijk stukken inititatiefrijker zijn.
Eowynn;
Ik heb hem dat zelfs een keertje gevraagd. Of hij niet flink de balen van mij heeft omdat ik vind dat ik me als een zéér bazig en dominant tiep gedraag als het gaat om knopen doorhakken. Of ik misschien te snel beslsissingen neem en zaken aanpak zonder dat hij de kans heeft gekregen om dit uit zichzelf te doen.
Ik heb hem verteld dat ik me hier erg rot bij voel. Dat ik niet de baas over hem wil zijn, maar dat ik samen en gelijkwaardig wil zijn.
Hij zegt dat hij me vaak een mopperende lastpak vind, maar daarintegen ook de lijstjes en het feit dat ik alles wel regel wel heel prettig vindt. Zijn argument is dat hij "daar allemaal niet zo goed in is, en ik het veel beter kan" .
Je hebt gelijk als je stelt dat ik steeds enthousiaster wordt in mijn rol van dominerende huistiran, zo voel ik me soms ook echt. Maar ik heb ook het geovel dat zijn passieve houding mij in deze rol heeft gedreven. We zitten dus inderdaad vast aan een rollenpatroon binnen het gezin waar we elkaar toe dwingen.
Eén van ons zal de eerste stap naar verandering moeten nemen. Ik begin vanavond met een gesprek, luchtig. Misschien lekker in het zonnetje, wandelend met de hond. En ik zal hem de kans geven om iets terug te zeggen ook al moet ik een half uur op zijn reactie wachten. Ik zal proberen niet voor hem te denken.
woensdag 18 maart 2009 om 14:51
Ik heb ook zo'n vriend. Hij vind alles best wat ik voorstel, zal nooit voor zichzelf opkomen. Hij is heel onzeker en heel bang om me kwijt te raken, vandaar dat hij bijv nooit tegen me in durft te gaan, bij een ruzie.
Ik heb er (nog) geen problemen mee. Zo heb ik de touwtjes in handen (bedoel het niet rot) en bepaal ik gewoon de dingen. Heel af en toe zegt hij wel: dit of dat lijkt me leuk om te doen, maar het echt zelf plannen doet ie niet.
Ik heb er (nog) geen problemen mee. Zo heb ik de touwtjes in handen (bedoel het niet rot) en bepaal ik gewoon de dingen. Heel af en toe zegt hij wel: dit of dat lijkt me leuk om te doen, maar het echt zelf plannen doet ie niet.
woensdag 18 maart 2009 om 14:53
woensdag 18 maart 2009 om 14:53
Maar, en dat is waar ik dan tegen aanloop. Hoe laat ik hem dan in zijn waarde?
Door mijn hart uit te storten en vervolgens dagenlang de donderende stilte aan te horen en geen reactie te krijgen op datgene wat ik hem ga vertellen?
Das eigenlijk waar ik bang voor ben. Dat ik het straks op een rijtje heb, ga praten en er niks uitkomt.
Door mijn hart uit te storten en vervolgens dagenlang de donderende stilte aan te horen en geen reactie te krijgen op datgene wat ik hem ga vertellen?
Das eigenlijk waar ik bang voor ben. Dat ik het straks op een rijtje heb, ga praten en er niks uitkomt.
woensdag 18 maart 2009 om 14:56
quote:Nastik schreef op 18 maart 2009 @ 14:50:
[...]
Eowynn;
Ik heb hem dat zelfs een keertje gevraagd. Of hij niet flink de balen van mij heeft omdat ik vind dat ik me als een zéér bazig en dominant tiep gedraag als het gaat om knopen doorhakken. Of ik misschien te snel beslsissingen neem en zaken aanpak zonder dat hij de kans heeft gekregen om dit uit zichzelf te doen.
Ik heb hem verteld dat ik me hier erg rot bij voel. Dat ik niet de baas over hem wil zijn, maar dat ik samen en gelijkwaardig wil zijn.
Hij zegt dat hij me vaak een mopperende lastpak vind, maar daarintegen ook de lijstjes en het feit dat ik alles wel regel wel heel prettig vindt. Zijn argument is dat hij "daar allemaal niet zo goed in is, en ik het veel beter kan" .
Je hebt gelijk als je stelt dat ik steeds enthousiaster wordt in mijn rol van dominerende huistiran, zo voel ik me soms ook echt. Maar ik heb ook het geovel dat zijn passieve houding mij in deze rol heeft gedreven. We zitten dus inderdaad vast aan een rollenpatroon binnen het gezin waar we elkaar toe dwingen.
Eén van ons zal de eerste stap naar verandering moeten nemen. Ik begin vanavond met een gesprek, luchtig. Misschien lekker in het zonnetje, wandelend met de hond. En ik zal hem de kans geven om iets terug te zeggen ook al moet ik een half uur op zijn reactie wachten. Ik zal proberen niet voor hem te denken.
Nastik, ik denk dat het echt heel erg goed is wat je van plan bent. En zeg hem dat je het zo niet verder wilt, dat je meer input wil van zijn kant. Het is echt niet leuk om alles alleen te moeten bepalen, omdat de ander dat wel makkelijk vindt. Maar dat je van hem houdt en dat je niet zomaar wilt opgeven.
Je zou hem kunnen vragen of hij je zal missen als je weg zou gaan (heel moeilijk). En als hij je mist, wat hij dan mist. Jouw liefde, of de persoon die thuis alles regelt. Dit zijn vragen die je misschien niet in een luchtig gesprek wilt aanhalen, maar die wel de kern raken.
[...]
Eowynn;
Ik heb hem dat zelfs een keertje gevraagd. Of hij niet flink de balen van mij heeft omdat ik vind dat ik me als een zéér bazig en dominant tiep gedraag als het gaat om knopen doorhakken. Of ik misschien te snel beslsissingen neem en zaken aanpak zonder dat hij de kans heeft gekregen om dit uit zichzelf te doen.
Ik heb hem verteld dat ik me hier erg rot bij voel. Dat ik niet de baas over hem wil zijn, maar dat ik samen en gelijkwaardig wil zijn.
Hij zegt dat hij me vaak een mopperende lastpak vind, maar daarintegen ook de lijstjes en het feit dat ik alles wel regel wel heel prettig vindt. Zijn argument is dat hij "daar allemaal niet zo goed in is, en ik het veel beter kan" .
Je hebt gelijk als je stelt dat ik steeds enthousiaster wordt in mijn rol van dominerende huistiran, zo voel ik me soms ook echt. Maar ik heb ook het geovel dat zijn passieve houding mij in deze rol heeft gedreven. We zitten dus inderdaad vast aan een rollenpatroon binnen het gezin waar we elkaar toe dwingen.
Eén van ons zal de eerste stap naar verandering moeten nemen. Ik begin vanavond met een gesprek, luchtig. Misschien lekker in het zonnetje, wandelend met de hond. En ik zal hem de kans geven om iets terug te zeggen ook al moet ik een half uur op zijn reactie wachten. Ik zal proberen niet voor hem te denken.
Nastik, ik denk dat het echt heel erg goed is wat je van plan bent. En zeg hem dat je het zo niet verder wilt, dat je meer input wil van zijn kant. Het is echt niet leuk om alles alleen te moeten bepalen, omdat de ander dat wel makkelijk vindt. Maar dat je van hem houdt en dat je niet zomaar wilt opgeven.
Je zou hem kunnen vragen of hij je zal missen als je weg zou gaan (heel moeilijk). En als hij je mist, wat hij dan mist. Jouw liefde, of de persoon die thuis alles regelt. Dit zijn vragen die je misschien niet in een luchtig gesprek wilt aanhalen, maar die wel de kern raken.
woensdag 18 maart 2009 om 14:57
Voorbeeldje uit eigen doos, de geschiedenis van Eow en Eowman.
Toen we net samenwoonden wist ik álles beter, ik kon beter huishouden, ik kon beter koken, had overal commentaar op, vond hem vaak maar lui en passief.
Wat gebeurde er? Eowman 'moest' koken. 'Kook jij nu maar eens, ik heb de hele week al gekookt'. En dat doet Eowman dus. Maar vervolgens kon hij níets goed doen, sneed de ingredienten verkeerd, pakte de verkeerde pan, deed dingen in de verkeerde volgorde. En ik had daar dan weer commentaar op, vaak kregen we daar ruzie over.
Met als gevolg dat Eowman níet meer kookte.
Maar Eowman vind koken wél heel leuk. Dus op een gegeven moment (na véél van dit soort dingen en váák roepen 'ik moet ook altijd álles alleen doen, jij denkt nooit aan de boodschappen, vergeet alle verjaardagen, verzint nooit iets leuks, enzovoorts) zijn we het anders gaan doen.
Voornaamste actiepunt: Eowynn houdt d'r muil.
En dat koste soms wat moeite hoor, en verder moesten we véél praten. En inmiddels gaat het perféct.
Ik werk, Eowman werkt en we hebben 2 kinderen en eigenlijk wordt alles verdeeld.
Ik kom tegenwoordig thuis met het eten al op tafel, Eowman verzint nieuwe recepten, doet de boodschappen, kookt uitgebreid, doet uit zichzelf de afwas, enzovoorts.
Het is zó anders nu. Het enige verschil is dat we niet meer mekkeren op wat de ander níet kan (want hij vergeet nog steeds alle verjaardagen, hij heeft graag dat ik de kleren voor de kinderen klaarleg, en hij snijdt in mijn ogen nog steeds de groenten gek ) maar ik doe wat hij niet kan en hij doet wat ik niet kan.
En het gééft niet dat hij niet zo'n prater is en wat meer nadenkt en ik dus al 5 minuten aan het ratelen ben en hij nog nadenkt over zin 1 om daar een fatsoenlijke reactie op te geven, het gééft niet dat ik niet goed afwas in zijn ogen en dat ik te slordig ben qua afstoffen, het gééft niet dat hij soms wat knorrig is als hij te weinig slaapt of dat hij de neiging heeft om op de bank te blijven zitten als hij niet lekker in zijn vel zit.
We waarderen elkaar nu gewoon, we zijn elkaars gelijken, we hebben alletwee vervelende trekjes, we hebben alletwee goede kanten. Maar de kunst is om die góede kanten tot uiting te laten komen bij elkaar en níet te focussen op de negatieve kanten.
Toen we net samenwoonden wist ik álles beter, ik kon beter huishouden, ik kon beter koken, had overal commentaar op, vond hem vaak maar lui en passief.
Wat gebeurde er? Eowman 'moest' koken. 'Kook jij nu maar eens, ik heb de hele week al gekookt'. En dat doet Eowman dus. Maar vervolgens kon hij níets goed doen, sneed de ingredienten verkeerd, pakte de verkeerde pan, deed dingen in de verkeerde volgorde. En ik had daar dan weer commentaar op, vaak kregen we daar ruzie over.
Met als gevolg dat Eowman níet meer kookte.
Maar Eowman vind koken wél heel leuk. Dus op een gegeven moment (na véél van dit soort dingen en váák roepen 'ik moet ook altijd álles alleen doen, jij denkt nooit aan de boodschappen, vergeet alle verjaardagen, verzint nooit iets leuks, enzovoorts) zijn we het anders gaan doen.
Voornaamste actiepunt: Eowynn houdt d'r muil.
En dat koste soms wat moeite hoor, en verder moesten we véél praten. En inmiddels gaat het perféct.
Ik werk, Eowman werkt en we hebben 2 kinderen en eigenlijk wordt alles verdeeld.
Ik kom tegenwoordig thuis met het eten al op tafel, Eowman verzint nieuwe recepten, doet de boodschappen, kookt uitgebreid, doet uit zichzelf de afwas, enzovoorts.
Het is zó anders nu. Het enige verschil is dat we niet meer mekkeren op wat de ander níet kan (want hij vergeet nog steeds alle verjaardagen, hij heeft graag dat ik de kleren voor de kinderen klaarleg, en hij snijdt in mijn ogen nog steeds de groenten gek ) maar ik doe wat hij niet kan en hij doet wat ik niet kan.
En het gééft niet dat hij niet zo'n prater is en wat meer nadenkt en ik dus al 5 minuten aan het ratelen ben en hij nog nadenkt over zin 1 om daar een fatsoenlijke reactie op te geven, het gééft niet dat ik niet goed afwas in zijn ogen en dat ik te slordig ben qua afstoffen, het gééft niet dat hij soms wat knorrig is als hij te weinig slaapt of dat hij de neiging heeft om op de bank te blijven zitten als hij niet lekker in zijn vel zit.
We waarderen elkaar nu gewoon, we zijn elkaars gelijken, we hebben alletwee vervelende trekjes, we hebben alletwee goede kanten. Maar de kunst is om die góede kanten tot uiting te laten komen bij elkaar en níet te focussen op de negatieve kanten.
woensdag 18 maart 2009 om 14:58
quote:Nastik schreef op 18 maart 2009 @ 14:50:
[...]
Eén van ons zal de eerste stap naar verandering moeten nemen. Ik begin vanavond met een gesprek, luchtig. Misschien lekker in het zonnetje, wandelend met de hond. En ik zal hem de kans geven om iets terug te zeggen ook al moet ik een half uur op zijn reactie wachten. Ik zal proberen niet voor hem te denken.
Als jij vanavond begint met een gesprek, is dat dan niet een voortzetting van jouw gedrag. Want hoe luchtig ook, jij geeft een voorzet en gaat wachten op een reactie. Wederom een situatie waarin jij initiatief neemt en hij wordt geacht ergens in te volgen. En waarin je waarschijnlijk weer teleurgesteld gaat worden als er geen reactie volgt, of niet een reactie waar jij iets mee kunt.
Ik heb ook zomaar het vermoeden dat jouw vriend verbaal veel minder sterk is dan jij en misschien ook een heleboel "wel best"vind omdat ie geen zin heeft om volkomen "eruitgeluld te worden".
Dus misschien is dit juist voor jou een moment om echt "out of the box" te gaan denken en de verandering niet starten met en gesprek, maar met echt een verandering in gedrag van jouw kant. Dus gewoon lekker in het zonnetje gaan wandelen met de hond, helemaal niets zeggen en gewoon genieten van zon, hond en elkaar. Kijk naar hem en probeer weer naar boven te halen wat je zo in hem waardeert en waarom je "ja"tegen hem hebt gezegd. geen moeilijke gesprekken aangaan, geen antwoorden van hem verwachten die hij niet kan geven, maar gewoon proberen te genieten van de rust die "niks gebeurt"je kan geven.
[...]
Eén van ons zal de eerste stap naar verandering moeten nemen. Ik begin vanavond met een gesprek, luchtig. Misschien lekker in het zonnetje, wandelend met de hond. En ik zal hem de kans geven om iets terug te zeggen ook al moet ik een half uur op zijn reactie wachten. Ik zal proberen niet voor hem te denken.
Als jij vanavond begint met een gesprek, is dat dan niet een voortzetting van jouw gedrag. Want hoe luchtig ook, jij geeft een voorzet en gaat wachten op een reactie. Wederom een situatie waarin jij initiatief neemt en hij wordt geacht ergens in te volgen. En waarin je waarschijnlijk weer teleurgesteld gaat worden als er geen reactie volgt, of niet een reactie waar jij iets mee kunt.
Ik heb ook zomaar het vermoeden dat jouw vriend verbaal veel minder sterk is dan jij en misschien ook een heleboel "wel best"vind omdat ie geen zin heeft om volkomen "eruitgeluld te worden".
Dus misschien is dit juist voor jou een moment om echt "out of the box" te gaan denken en de verandering niet starten met en gesprek, maar met echt een verandering in gedrag van jouw kant. Dus gewoon lekker in het zonnetje gaan wandelen met de hond, helemaal niets zeggen en gewoon genieten van zon, hond en elkaar. Kijk naar hem en probeer weer naar boven te halen wat je zo in hem waardeert en waarom je "ja"tegen hem hebt gezegd. geen moeilijke gesprekken aangaan, geen antwoorden van hem verwachten die hij niet kan geven, maar gewoon proberen te genieten van de rust die "niks gebeurt"je kan geven.
woensdag 18 maart 2009 om 15:02
quote:Nastik schreef op 18 maart 2009 @ 14:50:
[...]
Hij zegt dat hij me vaak een mopperende lastpak vind, maar daarintegen ook de lijstjes en het feit dat ik alles wel regel wel heel prettig vindt. Zijn argument is dat hij "daar allemaal niet zo goed in is, en ik het veel beter kan" .
Waarom probeer je niet die lijstjes ed. samen te maken? Hem te leren hoe hij dingen aan zou kunnen pakken? Dat is toch een begin?
[...]
Hij zegt dat hij me vaak een mopperende lastpak vind, maar daarintegen ook de lijstjes en het feit dat ik alles wel regel wel heel prettig vindt. Zijn argument is dat hij "daar allemaal niet zo goed in is, en ik het veel beter kan" .
Waarom probeer je niet die lijstjes ed. samen te maken? Hem te leren hoe hij dingen aan zou kunnen pakken? Dat is toch een begin?
woensdag 18 maart 2009 om 15:03
quote:Eowynn_ schreef op 18 maart 2009 @ 14:57:
Voorbeeldje uit eigen doos, de geschiedenis van Eow en Eowman.
Toen we net samenwoonden wist ik álles beter, ik kon beter huishouden, ik kon beter koken, had overal commentaar op, vond hem vaak maar lui en passief.
Wat gebeurde er? Eowman 'moest' koken. 'Kook jij nu maar eens, ik heb de hele week al gekookt'. En dat doet Eowman dus. Maar vervolgens kon hij níets goed doen, sneed de ingredienten verkeerd, pakte de verkeerde pan, deed dingen in de verkeerde volgorde. En ik had daar dan weer commentaar op, vaak kregen we daar ruzie over.
Met als gevolg dat Eowman níet meer kookte.
Maar Eowman vind koken wél heel leuk. Dus op een gegeven moment (na véél van dit soort dingen en váák roepen 'ik moet ook altijd álles alleen doen, jij denkt nooit aan de boodschappen, vergeet alle verjaardagen, verzint nooit iets leuks, enzovoorts) zijn we het anders gaan doen.
Voornaamste actiepunt: Eowynn houdt d'r muil.
En dat koste soms wat moeite hoor, en verder moesten we véél praten. En inmiddels gaat het perféct.
Ik werk, Eowman werkt en we hebben 2 kinderen en eigenlijk wordt alles verdeeld.
Ik kom tegenwoordig thuis met het eten al op tafel, Eowman verzint nieuwe recepten, doet de boodschappen, kookt uitgebreid, doet uit zichzelf de afwas, enzovoorts.
Het is zó anders nu. Het enige verschil is dat we niet meer mekkeren op wat de ander níet kan (want hij vergeet nog steeds alle verjaardagen, hij heeft graag dat ik de kleren voor de kinderen klaarleg, en hij snijdt in mijn ogen nog steeds de groenten gek ) maar ik doe wat hij niet kan en hij doet wat ik niet kan.
En het gééft niet dat hij niet zo'n prater is en wat meer nadenkt en ik dus al 5 minuten aan het ratelen ben en hij nog nadenkt over zin 1 om daar een fatsoenlijke reactie op te geven, het gééft niet dat ik niet goed afwas in zijn ogen en dat ik te slordig ben qua afstoffen, het gééft niet dat hij soms wat knorrig is als hij te weinig slaapt of dat hij de neiging heeft om op de bank te blijven zitten als hij niet lekker in zijn vel zit.
We waarderen elkaar nu gewoon, we zijn elkaars gelijken, we hebben alletwee vervelende trekjes, we hebben alletwee goede kanten. Maar de kunst is om die góede kanten tot uiting te laten komen bij elkaar en níet te focussen op de negatieve kanten.
Wat een mooi verhaal, echt! Ik denk dat het een voorbeeld is voor velen. Bij mij gaat het op sommige punten ook zo, soms beter, soms slechter. Goed om bij stil te staan.
I
Voorbeeldje uit eigen doos, de geschiedenis van Eow en Eowman.
Toen we net samenwoonden wist ik álles beter, ik kon beter huishouden, ik kon beter koken, had overal commentaar op, vond hem vaak maar lui en passief.
Wat gebeurde er? Eowman 'moest' koken. 'Kook jij nu maar eens, ik heb de hele week al gekookt'. En dat doet Eowman dus. Maar vervolgens kon hij níets goed doen, sneed de ingredienten verkeerd, pakte de verkeerde pan, deed dingen in de verkeerde volgorde. En ik had daar dan weer commentaar op, vaak kregen we daar ruzie over.
Met als gevolg dat Eowman níet meer kookte.
Maar Eowman vind koken wél heel leuk. Dus op een gegeven moment (na véél van dit soort dingen en váák roepen 'ik moet ook altijd álles alleen doen, jij denkt nooit aan de boodschappen, vergeet alle verjaardagen, verzint nooit iets leuks, enzovoorts) zijn we het anders gaan doen.
Voornaamste actiepunt: Eowynn houdt d'r muil.
En dat koste soms wat moeite hoor, en verder moesten we véél praten. En inmiddels gaat het perféct.
Ik werk, Eowman werkt en we hebben 2 kinderen en eigenlijk wordt alles verdeeld.
Ik kom tegenwoordig thuis met het eten al op tafel, Eowman verzint nieuwe recepten, doet de boodschappen, kookt uitgebreid, doet uit zichzelf de afwas, enzovoorts.
Het is zó anders nu. Het enige verschil is dat we niet meer mekkeren op wat de ander níet kan (want hij vergeet nog steeds alle verjaardagen, hij heeft graag dat ik de kleren voor de kinderen klaarleg, en hij snijdt in mijn ogen nog steeds de groenten gek ) maar ik doe wat hij niet kan en hij doet wat ik niet kan.
En het gééft niet dat hij niet zo'n prater is en wat meer nadenkt en ik dus al 5 minuten aan het ratelen ben en hij nog nadenkt over zin 1 om daar een fatsoenlijke reactie op te geven, het gééft niet dat ik niet goed afwas in zijn ogen en dat ik te slordig ben qua afstoffen, het gééft niet dat hij soms wat knorrig is als hij te weinig slaapt of dat hij de neiging heeft om op de bank te blijven zitten als hij niet lekker in zijn vel zit.
We waarderen elkaar nu gewoon, we zijn elkaars gelijken, we hebben alletwee vervelende trekjes, we hebben alletwee goede kanten. Maar de kunst is om die góede kanten tot uiting te laten komen bij elkaar en níet te focussen op de negatieve kanten.
Wat een mooi verhaal, echt! Ik denk dat het een voorbeeld is voor velen. Bij mij gaat het op sommige punten ook zo, soms beter, soms slechter. Goed om bij stil te staan.
I
woensdag 18 maart 2009 om 15:05
woensdag 18 maart 2009 om 15:05
Niets doen als je je ongelukkig voelt is wel echt heel erg moeilijk. Soms moet je samen tot de conclusie komen dat er iets moet veranderen. TO wil ook het gevoel hebben dat het haar partner iets kan schelen dat ze ongelukkig is zo. Het lijkt daar niet op, omdat zij zijn signalen misschien verkeerd leest of op de verkeerde dingen wacht. Dat uitspreken kan al heel fijn zijn.
woensdag 18 maart 2009 om 15:06
quote:En ik zal hem de kans geven om iets terug te zeggen ook al moet ik een half uur op zijn reactie wachten. Ik zal proberen niet voor hem te denken.Waarom niet gewoon lekker helemaal niks zeggen? En dan niet een lullig half uurtje (en reken maar dat 10 minuten je giechel dichthouden al een eeuwigheid is hoor ) maar gewoon eens wachten tot hij iets zegt?
) maar gewoon eens wachten tot hij iets zegt?
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 18 maart 2009 om 15:08
quote:__justme__ schreef op 18 maart 2009 @ 15:05:
Ik vind het niet zo raar dat hij niet weet wat er in een huishouden moet gebeuren. Het werd of door zijn moeder gedaan of hij zat op de vrachtwagen.
Hij denkt toch niet dat de kaboutertjes de badkamer schoonmaken he? Dat is zo makkelijk, ik weet het niet. Hij kan er ook naar vragen natuurlijk.
Dat het voor hem genoeg is om jullie om zich heen te hebben vind ik ook niet vreemd. Hij is er namelijk al zo vaak niet.
Dat kan ik me dan weer wél heel goed voorstellen.
Ik vind het niet zo raar dat hij niet weet wat er in een huishouden moet gebeuren. Het werd of door zijn moeder gedaan of hij zat op de vrachtwagen.
Hij denkt toch niet dat de kaboutertjes de badkamer schoonmaken he? Dat is zo makkelijk, ik weet het niet. Hij kan er ook naar vragen natuurlijk.
Dat het voor hem genoeg is om jullie om zich heen te hebben vind ik ook niet vreemd. Hij is er namelijk al zo vaak niet.
Dat kan ik me dan weer wél heel goed voorstellen.
