Relaties
alle pijlers
Man reageert nergens op, emotieloos...
woensdag 18 maart 2009 om 10:59
Ik heb er al een paar keer over geschreven, maar ik kom er gewoon niet uit. Wat ik ook doe, het probleem tussen mijn man en mij lijkt onoplosbaar.
Ik ben sinds een jaar getrouwd met de liefste mens van de wereld. Hij is mooi, heeft de looks van David Beckham mixed met Freddy Ljungberg (wel mijn tiepe) loyaal, trouw en altijd eerlijk. Liegen en bedriegen komt niet in zijn woordenboek voor. Gewoon, een puur, oprecht en lief persoon. Er is niks spannends, moeilijks of gecompliceerd aan hem. Wat je ziet is wat je krijgt.
Tegelijkertijd is dit ons grootste struikelblok. Hij vindt alles namelijk wel best. Wat ik ook doe, koop, regel, verander in huis. Ik ben degene die dingen afspreekt met vrienden, de administratie regelt, onze huwelijksdag organiseer, de verjaardag van onze dochter. Ik ben iemand die graag 'samen' ergens instaat. Plannen maken voor de tuin die moet worden opgeknapt. We willen niet meer zo lang op ons huidige adres blijven wonen, maar ik ben de enige die plannen maakt om het voor de time-being leefbaar te houden. En daarnaast ook op zoek is naar andere woonruimte.
Als ik eens met een ideetje komt voor een dagje uit of weekendje weg, dan haalt ie zijn schouders op met de tekst "regel maar" of hij zegt gewoon niks. Hij zal nooit eens de eerste zijn die uit bed stapt, in zijn handen wrijft en zegt; zo vrouw en kind, vandaag gaan we…. (vul maar in)
Ik heb continu het gevoel dat ik met een sneltreinvaart door het leven ren en zorg dat er een gezinsleven met wat activiteit is, en dat hij een soort gast of toeschouwer in mijn leven is. Of een logé die ik mee op sleeptouw neem.
Hij is nergens te beroerd voor, zal altijd zonder mokken meegaan, plezier hebben maar nooit initiatief tonen.
Maar ondertussen bestaat mijn leven uit het maken van lijstjes. Dingen waar hij even aan moet denken of die gewoon gedaan moeten worden. Ook dat vindt hij prima, anders doet hij het niet, vergeet het of verveeld zich. Hij moedigt het zelfs aan. Momenteel is hij een weekje vrij omdat hij maandag aan zijn nieuwe baan begint. Vanmorgen begon hij te mopperen dat ik de laptop meenam (die heb ik in bruikleen van mijn werk en dus nodig) want dan zou hij zich de hele dag maar vervelen. En dan vraag ik mij af hoe je je kunt vervelen als er zoveel te doen is waar je van kunt genieten. We hebben samen een aantal paarden en honden. Je kunt heerlijk gaan wandelen met dit weer, een ritje te paard maken of een eind gaan fietsen. Het komt ook vaak voor dat ik na een dag werken thuiskomt en hij nog in pyama, samen met dochter, DVD's zit te kijken. Kind ook in pyama en dan moet ik het huishouden nog doen.
Op zich stoort me dat niet, maar ik zo zou blij zijn als hij eens wat meer iniatiatief zou tonen. Eens op staan met een plan, iets ondernemen. Een idee hebben.
Alles is eenrichtingsverkeer; als ik praat over onze toekomst, hoe we een huis kunnen zoeken, het weekendje weg dat eraan komt. Hij antwoord soms zelfs niet eens. Plannen maken interesseerd hem niet, ik organiseer het wel en hij volgt. En hij is hier naar eigen zeggen heel tevreden over.
Ik praat met (maar voor mijn gevoel soms alleen tegen hem) hem, maar ook dat is eenrichtingsverkeer. Hij zwijgt. Als ik enthousiast over iets ben krijg ik hem niet mee. Hij zal het ook niet zeggen als ie iets niet wil, of anders. Gewoon, niks. Het enige dat eruit komt is dat hij gelukkig is met het leven zoals het is. Hij hoeft allemaal niet zo nodig. Maar ik heb juist de behoefte aan een meedenkende en ondernemende partner. Ik wil ook weleens achterover kunnen zitten en kunnen relexen van een dagje uit zonder dat ik de plannen heb gemaakt. Of een schep en een berg zand toegeworpen krijgen en de tekst "Zo, Nassie… we gaan dat terras eens even regelen!"
Ik heb wel bedacht dat ik misschien te dominant ben, hem overschreeuw en overrule met mijn enthousiasme en plannen. Dat ik hem de kans niet geef om iets te doen. Maar als ik deze gevoelens aan hem vertel krijg ik weer dezelfde reactie, hij vindt het wel best. Word niet eens een keertje boos op me. Ik vraag me af of hij wel gevoelens voor mij koesterd of dat dit een soort van veilig verstandshuwelijk is.
Het enige licht dat ik zie, is dat hij vanaf maandag gewoon weer weken van huis is en zo nu en dan een weekend thuis. Dan kan ik mijn leven alleen met dochter en dieren weer opakken, doen waar ik zin in heb en zit hij niet meer in de weg, of op de bank. Hoef ik niks meer te delen en hem alleen in het weekend te entertainen. (deze gedachte vind ik verschrikkelijk!)
Maar zeg nou zelf, dat is toch niet getrouwd zijn? Of samen zijn? Of je leven op een leuke manier met elkaar delen?
Ik wil dit helemaal niet! Dan kan ik voor mijn gevoel net zo goed alleenstaande mama zijn. Wat heeft een huwelijk dan nog voor betekenis?
Ik ben sinds een jaar getrouwd met de liefste mens van de wereld. Hij is mooi, heeft de looks van David Beckham mixed met Freddy Ljungberg (wel mijn tiepe) loyaal, trouw en altijd eerlijk. Liegen en bedriegen komt niet in zijn woordenboek voor. Gewoon, een puur, oprecht en lief persoon. Er is niks spannends, moeilijks of gecompliceerd aan hem. Wat je ziet is wat je krijgt.
Tegelijkertijd is dit ons grootste struikelblok. Hij vindt alles namelijk wel best. Wat ik ook doe, koop, regel, verander in huis. Ik ben degene die dingen afspreekt met vrienden, de administratie regelt, onze huwelijksdag organiseer, de verjaardag van onze dochter. Ik ben iemand die graag 'samen' ergens instaat. Plannen maken voor de tuin die moet worden opgeknapt. We willen niet meer zo lang op ons huidige adres blijven wonen, maar ik ben de enige die plannen maakt om het voor de time-being leefbaar te houden. En daarnaast ook op zoek is naar andere woonruimte.
Als ik eens met een ideetje komt voor een dagje uit of weekendje weg, dan haalt ie zijn schouders op met de tekst "regel maar" of hij zegt gewoon niks. Hij zal nooit eens de eerste zijn die uit bed stapt, in zijn handen wrijft en zegt; zo vrouw en kind, vandaag gaan we…. (vul maar in)
Ik heb continu het gevoel dat ik met een sneltreinvaart door het leven ren en zorg dat er een gezinsleven met wat activiteit is, en dat hij een soort gast of toeschouwer in mijn leven is. Of een logé die ik mee op sleeptouw neem.
Hij is nergens te beroerd voor, zal altijd zonder mokken meegaan, plezier hebben maar nooit initiatief tonen.
Maar ondertussen bestaat mijn leven uit het maken van lijstjes. Dingen waar hij even aan moet denken of die gewoon gedaan moeten worden. Ook dat vindt hij prima, anders doet hij het niet, vergeet het of verveeld zich. Hij moedigt het zelfs aan. Momenteel is hij een weekje vrij omdat hij maandag aan zijn nieuwe baan begint. Vanmorgen begon hij te mopperen dat ik de laptop meenam (die heb ik in bruikleen van mijn werk en dus nodig) want dan zou hij zich de hele dag maar vervelen. En dan vraag ik mij af hoe je je kunt vervelen als er zoveel te doen is waar je van kunt genieten. We hebben samen een aantal paarden en honden. Je kunt heerlijk gaan wandelen met dit weer, een ritje te paard maken of een eind gaan fietsen. Het komt ook vaak voor dat ik na een dag werken thuiskomt en hij nog in pyama, samen met dochter, DVD's zit te kijken. Kind ook in pyama en dan moet ik het huishouden nog doen.
Op zich stoort me dat niet, maar ik zo zou blij zijn als hij eens wat meer iniatiatief zou tonen. Eens op staan met een plan, iets ondernemen. Een idee hebben.
Alles is eenrichtingsverkeer; als ik praat over onze toekomst, hoe we een huis kunnen zoeken, het weekendje weg dat eraan komt. Hij antwoord soms zelfs niet eens. Plannen maken interesseerd hem niet, ik organiseer het wel en hij volgt. En hij is hier naar eigen zeggen heel tevreden over.
Ik praat met (maar voor mijn gevoel soms alleen tegen hem) hem, maar ook dat is eenrichtingsverkeer. Hij zwijgt. Als ik enthousiast over iets ben krijg ik hem niet mee. Hij zal het ook niet zeggen als ie iets niet wil, of anders. Gewoon, niks. Het enige dat eruit komt is dat hij gelukkig is met het leven zoals het is. Hij hoeft allemaal niet zo nodig. Maar ik heb juist de behoefte aan een meedenkende en ondernemende partner. Ik wil ook weleens achterover kunnen zitten en kunnen relexen van een dagje uit zonder dat ik de plannen heb gemaakt. Of een schep en een berg zand toegeworpen krijgen en de tekst "Zo, Nassie… we gaan dat terras eens even regelen!"
Ik heb wel bedacht dat ik misschien te dominant ben, hem overschreeuw en overrule met mijn enthousiasme en plannen. Dat ik hem de kans niet geef om iets te doen. Maar als ik deze gevoelens aan hem vertel krijg ik weer dezelfde reactie, hij vindt het wel best. Word niet eens een keertje boos op me. Ik vraag me af of hij wel gevoelens voor mij koesterd of dat dit een soort van veilig verstandshuwelijk is.
Het enige licht dat ik zie, is dat hij vanaf maandag gewoon weer weken van huis is en zo nu en dan een weekend thuis. Dan kan ik mijn leven alleen met dochter en dieren weer opakken, doen waar ik zin in heb en zit hij niet meer in de weg, of op de bank. Hoef ik niks meer te delen en hem alleen in het weekend te entertainen. (deze gedachte vind ik verschrikkelijk!)
Maar zeg nou zelf, dat is toch niet getrouwd zijn? Of samen zijn? Of je leven op een leuke manier met elkaar delen?
Ik wil dit helemaal niet! Dan kan ik voor mijn gevoel net zo goed alleenstaande mama zijn. Wat heeft een huwelijk dan nog voor betekenis?
donderdag 19 maart 2009 om 09:48
maar toch, laten we twee dingen uit elkaar houden. Ik kan me levendig voorstellen dat het echt heel moeilijk is, als je man geen input levert terwijl jij daar naar hunkert. Zoals dat voorbeeld van dat terrasje. Hij wil een barbeque terras, maar zij moet het maar regelen want "daar is ze vast beter in". Ongeacht hoe dat is onstaan, het is wel irritant. Ik probeer bij mijn man echt onderscheid te maken tussen "ik wil iets en het maakt hem niet uit" en "hij/wij moeten/willen iets en hij schuift het op mij". Zoals dat hij het wel met me eens is dat hij een keer naar de kapper moet, maar dat ik dat moet regelen omdat hij niet van bellen houdt en dat "het voor mij is want hij zou de schaar er zelf wel in zetten als hij niet met mij is". Ik denk dan, als je voor mij de beslissing neemt, je er iets van aan te trekken dat ik het geen gezicht vind als je zelf een schaar in je haar zet, trek dat dan ook door en maak gewoon zelf die afspraak.
De andere kant van het verhaal is de oplossing. Een oplossing waarbij de ander net zo in zijn waarde wordt gelaten als jezelf, waarbij het getrek en geduw niet nodig is en je elkaar ruimte geeft en aan elkaar tegemoet komt. Ik ben het met jullie eens dat dat niet wordt bereikt door hem maar meer de kant van Nastik op te duwen.
Zelf probeer ik mijn zwakke kant te laten zien, aan te geven dat ik hem nodig heb. Eigenlijk de truukjes die hij ook doet. "lieverd, doe jij dat maar want jij bent daar beter in dan ik". Ik noem het een truukje, maar wat ik probeer te doen is laten zien dat hij net zo goed bepaalde dingen het beste kan, zodat het niet meer vanzelfsprekend is dat ik al die dingen doe. Ook ik vind het soms niet leuk om allerlei dingen te regelen.
De andere kant van het verhaal is de oplossing. Een oplossing waarbij de ander net zo in zijn waarde wordt gelaten als jezelf, waarbij het getrek en geduw niet nodig is en je elkaar ruimte geeft en aan elkaar tegemoet komt. Ik ben het met jullie eens dat dat niet wordt bereikt door hem maar meer de kant van Nastik op te duwen.
Zelf probeer ik mijn zwakke kant te laten zien, aan te geven dat ik hem nodig heb. Eigenlijk de truukjes die hij ook doet. "lieverd, doe jij dat maar want jij bent daar beter in dan ik". Ik noem het een truukje, maar wat ik probeer te doen is laten zien dat hij net zo goed bepaalde dingen het beste kan, zodat het niet meer vanzelfsprekend is dat ik al die dingen doe. Ook ik vind het soms niet leuk om allerlei dingen te regelen.
donderdag 19 maart 2009 om 09:59
Ik vind niet dat mensen die introvert zijn slechtere mensen zijn, of minderwaardig of wat dan ook. Ik vind het zelfs heel fijn af en toe, iemand die rust uitstraalt en nooit zomaar ontploft of overloopt van enthousiasme. Maar ik heb ook gezien dat dat als je niks doet, je dus ook uit elkaar kan groeien. Dat je elkaar in je waarde laat, maar ondertussen je eigen leven verder leeft en 30 jaar later ontdekt dat je elkaar niks meer te melden hebt. Dat geldt ook vrienden van mijn eigen leeftijd, die zo lekker met zichzelf bezig waren dat ze de partner vergaten. En nu dus uit elkaar zijn. Dat kan ook een uitkomst zijn. Daar wil ik TO op wijzen, zoals jullie haar wijzen op haar 'foute' gedrag. Ik denk dat beide verhalen elkaar niet hoeven uit te sluiten.
Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen aandeel, maar ik denk dat TO heel goed ziet dat zij ook iets moet doen aan haar gedrag. Jullie doen net alsof zij niet naar zichzelf kijkt, ik vind dat ze dat juist heel goed doet. Maar ik denk dat je, als partners, ook mag eisen dat de ander naar zichzelf kijkt. Als ik ongelukkig ben in de relatie, ligt dat niet alleen aan mij. Dat is een samenspel van mij en mijn partner, en ik vind dat mijn partner verplicht is om samen met mij te kijken hoe we hieruit komen. Niet alleen op mijn voorwaarden, ook op de zijne. Maar het is duidelijk dat van beide kanten inzet wordt verwacht. Jullie doen alsof TO het zelf maar moet uitzoeken, en de man vooral lekker met rust moet laten.
Ik krijg wel de indruk dat iedereen intoverte mensen een beetje met handschoentjes behandeld, bang dat ze breken. Eowyn, ben jij te vaak op je bek gegaan door je man te overschreeuwen ofzo? Jij hebt je lesje wel heel duidelijk geleerd en denkt dat iedereen die het niet doet zoals jij verdoemd is. Fijn dat jij de wijsheid zo in pacht hebt, ik heb mijn eigen lessen geleerd en wil TO daar wat over vertellen. Dat het niet allemaal zo simpel hoeft te zijn als 'zelf je gedrag veranderen', dat je soms juist de confrontatie moet aangaan, je partner moet dwingen tot reactie of zelfs tot de conclusie moet komen dat je beter uit elkaar kunt gaan.
Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen aandeel, maar ik denk dat TO heel goed ziet dat zij ook iets moet doen aan haar gedrag. Jullie doen net alsof zij niet naar zichzelf kijkt, ik vind dat ze dat juist heel goed doet. Maar ik denk dat je, als partners, ook mag eisen dat de ander naar zichzelf kijkt. Als ik ongelukkig ben in de relatie, ligt dat niet alleen aan mij. Dat is een samenspel van mij en mijn partner, en ik vind dat mijn partner verplicht is om samen met mij te kijken hoe we hieruit komen. Niet alleen op mijn voorwaarden, ook op de zijne. Maar het is duidelijk dat van beide kanten inzet wordt verwacht. Jullie doen alsof TO het zelf maar moet uitzoeken, en de man vooral lekker met rust moet laten.
Ik krijg wel de indruk dat iedereen intoverte mensen een beetje met handschoentjes behandeld, bang dat ze breken. Eowyn, ben jij te vaak op je bek gegaan door je man te overschreeuwen ofzo? Jij hebt je lesje wel heel duidelijk geleerd en denkt dat iedereen die het niet doet zoals jij verdoemd is. Fijn dat jij de wijsheid zo in pacht hebt, ik heb mijn eigen lessen geleerd en wil TO daar wat over vertellen. Dat het niet allemaal zo simpel hoeft te zijn als 'zelf je gedrag veranderen', dat je soms juist de confrontatie moet aangaan, je partner moet dwingen tot reactie of zelfs tot de conclusie moet komen dat je beter uit elkaar kunt gaan.
donderdag 19 maart 2009 om 10:01
quote:allis schreef op 19 maart 2009 @ 09:48:
maar toch, laten we twee dingen uit elkaar houden. Ik kan me levendig voorstellen dat het echt heel moeilijk is, als je man geen input levert terwijl jij daar naar hunkert. Zoals dat voorbeeld van dat terrasje. Hij wil een barbeque terras, maar zij moet het maar regelen want "daar is ze vast beter in". Ongeacht hoe dat is onstaan, het is wel irritant. Ik probeer bij mijn man echt onderscheid te maken tussen "ik wil iets en het maakt hem niet uit" en "hij/wij moeten/willen iets en hij schuift het op mij". Zoals dat hij het wel met me eens is dat hij een keer naar de kapper moet, maar dat ik dat moet regelen omdat hij niet van bellen houdt en dat "het voor mij is want hij zou de schaar er zelf wel in zetten als hij niet met mij is". Ik denk dan, als je voor mij de beslissing neemt, je er iets van aan te trekken dat ik het geen gezicht vind als je zelf een schaar in je haar zet, trek dat dan ook door en maak gewoon zelf die afspraak.
De andere kant van het verhaal is de oplossing. Een oplossing waarbij de ander net zo in zijn waarde wordt gelaten als jezelf, waarbij het getrek en geduw niet nodig is en je elkaar ruimte geeft en aan elkaar tegemoet komt. Ik ben het met jullie eens dat dat niet wordt bereikt door hem maar meer de kant van Nastik op te duwen.
Zelf probeer ik mijn zwakke kant te laten zien, aan te geven dat ik hem nodig heb. Eigenlijk de truukjes die hij ook doet. "lieverd, doe jij dat maar want jij bent daar beter in dan ik". Ik noem het een truukje, maar wat ik probeer te doen is laten zien dat hij net zo goed bepaalde dingen het beste kan, zodat het niet meer vanzelfsprekend is dat ik al die dingen doe. Ook ik vind het soms niet leuk om allerlei dingen te regelen.Allis jij doet echt goede posts. Fijn om te lezen!
maar toch, laten we twee dingen uit elkaar houden. Ik kan me levendig voorstellen dat het echt heel moeilijk is, als je man geen input levert terwijl jij daar naar hunkert. Zoals dat voorbeeld van dat terrasje. Hij wil een barbeque terras, maar zij moet het maar regelen want "daar is ze vast beter in". Ongeacht hoe dat is onstaan, het is wel irritant. Ik probeer bij mijn man echt onderscheid te maken tussen "ik wil iets en het maakt hem niet uit" en "hij/wij moeten/willen iets en hij schuift het op mij". Zoals dat hij het wel met me eens is dat hij een keer naar de kapper moet, maar dat ik dat moet regelen omdat hij niet van bellen houdt en dat "het voor mij is want hij zou de schaar er zelf wel in zetten als hij niet met mij is". Ik denk dan, als je voor mij de beslissing neemt, je er iets van aan te trekken dat ik het geen gezicht vind als je zelf een schaar in je haar zet, trek dat dan ook door en maak gewoon zelf die afspraak.
De andere kant van het verhaal is de oplossing. Een oplossing waarbij de ander net zo in zijn waarde wordt gelaten als jezelf, waarbij het getrek en geduw niet nodig is en je elkaar ruimte geeft en aan elkaar tegemoet komt. Ik ben het met jullie eens dat dat niet wordt bereikt door hem maar meer de kant van Nastik op te duwen.
Zelf probeer ik mijn zwakke kant te laten zien, aan te geven dat ik hem nodig heb. Eigenlijk de truukjes die hij ook doet. "lieverd, doe jij dat maar want jij bent daar beter in dan ik". Ik noem het een truukje, maar wat ik probeer te doen is laten zien dat hij net zo goed bepaalde dingen het beste kan, zodat het niet meer vanzelfsprekend is dat ik al die dingen doe. Ook ik vind het soms niet leuk om allerlei dingen te regelen.Allis jij doet echt goede posts. Fijn om te lezen!
donderdag 19 maart 2009 om 10:26
quote:sjoba schreef op 19 maart 2009 @ 09:59:
Ik vind niet dat mensen die introvert zijn slechtere mensen zijn, of minderwaardig of wat dan ook. Ik vind het zelfs heel fijn af en toe, iemand die rust uitstraalt en nooit zomaar ontploft of overloopt van enthousiasme. En natuurlijk relateer ik veel aan mijn vader, juist omdat ik gezien dat dat als je niks doet, je dus ook uit elkaar kan groeien. Dat je elkaar in je waarde laat, maar ondertussen je eigen leven verder leeft en 30 jaar later ontdekt dat je elkaar niks meer te melden hebt.
Ik denk dat als je elkaar niet in je waarde laat je het geen 30 jaar met elkaar volhoudt. Ik zou het in ieder geval geen 30 jaar volhouden met iemand die me elke dag laat merken dat hij/zij weer teleurgesteld is in me, omdat ik niet kan zijn wat hij/zij graag wil. Uitelkaargroeien kan in elke relatie. maar iemand in zijn waarde laten is niet hetzelfde als "langs elkaar heen leven". Dat betekent kijken naar die ander zoals ie is, en niet zoals je graag zou willen dat ie was.
Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen aandeel, maar ik denk dat TO heel goed ziet dat zij ook iets moet doen aan haar gedrag. Jullie doen net alsof zij niet naar zichzelf kijkt, ik vind dat ze dat juist heel goed doet.
Ze ziet heel goed wat het gedrag van haar partner bij haar naar boven haalt en dat ze zo niet wil zijn. Een ander veranderen is een onmogeleijke opgaaf. Je kunt wel jezelf aanleren om anders te reageren op iets, waardoor mischien wel de reactie van een ander op jou ook anders word. Een heel simpel voorbeeldje. Ik heb een gigantisch ochtendhumeur en kwam altijd mijn kantoor binnen met een sjagerijnige kop. Een van de dames achter de balie zei mij altijd heel vriendelijk goedemorgen en wenste me een fijne dag. aangezien ik niet zo onbeleefd ben dat ik niet teruggroet, wenste ik haar dan ook en fijne dag. En nu kom ik glimlachend en vrolijk binnen, omdat ik weet dat ik vriendelijk en met een glimlach gegroet wordt. Die dame had ook kunnen denken, heb je die sjagerijnige doos weer, laat ik ook maar sjagerijnig doen, maar doordat zij zich daar overheen zette kon ik dat ook.
Maar ik denk dat je, als partners, ook mag eisen dat de ander naar zichzelf kijkt. Dat mag je best eisen, maar ik weet niet of je dan bereikt wat je wilt.
Als ik ongelukkig ben in de relatie, ligt dat niet alleen aan mij. Dat is een samenspel van mij en mijn partner, en ik vind dat mijn partner verplicht is om samen met mij te kijken hoe we hieruit komen. Niet alleen op mijn voorwaarden, ook op de zijne. Maar het is duidelijk dat van beide kanten inzet wordt verwacht. Jullie doen alsof TO het zelf maar moet uitzoeken, en de man vooral lekker met rust moet laten.
Ik denk dat je dat verkeerd begrijpt. Probleem is ook dat de man van TO hier niet schrijft. Ik lees alleen maar een klaagzang van TO, dat zij het gedrag van haar man ervaart alsof ie een levende opblaaspop is. En dan zijn er twee mogelijkheden. Of hij is inderdaad vrij passief, of hij heeft dusdanig andere manieren van communiceren dat ze de signalen niet ziet. maar, een jaar geleden vond ze deze man leuk genoeg om mee te trouwen en de vader van haar kind te worden.
Ik krijg wel de indruk dat iedereen intoverte mensen een beetje met handschoentjes behandeld, bang dat ze breken.
Introvert of extravert, als je mensen niet in hun waarde laat en constant probeert ze te veranderen in iets wat ze niet zijn, dan gaan ze breken. iemand die coonstant op zijn tenen moet lopen om aan verwachtingen van anderen te voldoen, valt een keer om.
Als nastik wil dat har man gaat omvallen, of dat ze zelf gaat omvalen, want dat kan ook nog, dan moet ze vooral doorgaan op haar manier en dan duurt het huwelijk niet lang meer. Dat weet ze en daarom vraagt ze hulp. En helaas gaat het dan niet werken als we zegen dat haar vent inderdaad zou moeten veranderen.
Dat het niet allemaal zo simpel hoeft te zijn als 'zelf je gedrag veranderen', dat je soms juist de confrontatie moet aangaan, je partner moet dwingen tot reactie of zelfs tot de conclusie moet komen dat je beter uit elkaar kunt gaan.Ik kan je uit mijn ervaring vertellen dat wanneer je partner je tot dingen gaat dwingen die niet bij je passen, dat alleen maar leidt tot meer ellende. In een goede relatie hoef je je partner ook niet te dwingen om te veranderen, afgezien van misschien een paar kleine dingetjes van rekening houden met elkaar. ingesleten patronen waarmee je elkaar in en rol drukt en bepaalde karaktertrekken extreem worden kun je aanpassen. maar in al dat soort processen werkt het het best als je eerst kijkt naar je eigen gedrag. Als je je constant ergert aan het karakter van je partner, als je een "verbeterde versie"nodig hebt, kun je mischien inderdaad maar beter uitelkaar gaan.
Ik vind niet dat mensen die introvert zijn slechtere mensen zijn, of minderwaardig of wat dan ook. Ik vind het zelfs heel fijn af en toe, iemand die rust uitstraalt en nooit zomaar ontploft of overloopt van enthousiasme. En natuurlijk relateer ik veel aan mijn vader, juist omdat ik gezien dat dat als je niks doet, je dus ook uit elkaar kan groeien. Dat je elkaar in je waarde laat, maar ondertussen je eigen leven verder leeft en 30 jaar later ontdekt dat je elkaar niks meer te melden hebt.
Ik denk dat als je elkaar niet in je waarde laat je het geen 30 jaar met elkaar volhoudt. Ik zou het in ieder geval geen 30 jaar volhouden met iemand die me elke dag laat merken dat hij/zij weer teleurgesteld is in me, omdat ik niet kan zijn wat hij/zij graag wil. Uitelkaargroeien kan in elke relatie. maar iemand in zijn waarde laten is niet hetzelfde als "langs elkaar heen leven". Dat betekent kijken naar die ander zoals ie is, en niet zoals je graag zou willen dat ie was.
Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen aandeel, maar ik denk dat TO heel goed ziet dat zij ook iets moet doen aan haar gedrag. Jullie doen net alsof zij niet naar zichzelf kijkt, ik vind dat ze dat juist heel goed doet.
Ze ziet heel goed wat het gedrag van haar partner bij haar naar boven haalt en dat ze zo niet wil zijn. Een ander veranderen is een onmogeleijke opgaaf. Je kunt wel jezelf aanleren om anders te reageren op iets, waardoor mischien wel de reactie van een ander op jou ook anders word. Een heel simpel voorbeeldje. Ik heb een gigantisch ochtendhumeur en kwam altijd mijn kantoor binnen met een sjagerijnige kop. Een van de dames achter de balie zei mij altijd heel vriendelijk goedemorgen en wenste me een fijne dag. aangezien ik niet zo onbeleefd ben dat ik niet teruggroet, wenste ik haar dan ook en fijne dag. En nu kom ik glimlachend en vrolijk binnen, omdat ik weet dat ik vriendelijk en met een glimlach gegroet wordt. Die dame had ook kunnen denken, heb je die sjagerijnige doos weer, laat ik ook maar sjagerijnig doen, maar doordat zij zich daar overheen zette kon ik dat ook.
Maar ik denk dat je, als partners, ook mag eisen dat de ander naar zichzelf kijkt. Dat mag je best eisen, maar ik weet niet of je dan bereikt wat je wilt.
Als ik ongelukkig ben in de relatie, ligt dat niet alleen aan mij. Dat is een samenspel van mij en mijn partner, en ik vind dat mijn partner verplicht is om samen met mij te kijken hoe we hieruit komen. Niet alleen op mijn voorwaarden, ook op de zijne. Maar het is duidelijk dat van beide kanten inzet wordt verwacht. Jullie doen alsof TO het zelf maar moet uitzoeken, en de man vooral lekker met rust moet laten.
Ik denk dat je dat verkeerd begrijpt. Probleem is ook dat de man van TO hier niet schrijft. Ik lees alleen maar een klaagzang van TO, dat zij het gedrag van haar man ervaart alsof ie een levende opblaaspop is. En dan zijn er twee mogelijkheden. Of hij is inderdaad vrij passief, of hij heeft dusdanig andere manieren van communiceren dat ze de signalen niet ziet. maar, een jaar geleden vond ze deze man leuk genoeg om mee te trouwen en de vader van haar kind te worden.
Ik krijg wel de indruk dat iedereen intoverte mensen een beetje met handschoentjes behandeld, bang dat ze breken.
Introvert of extravert, als je mensen niet in hun waarde laat en constant probeert ze te veranderen in iets wat ze niet zijn, dan gaan ze breken. iemand die coonstant op zijn tenen moet lopen om aan verwachtingen van anderen te voldoen, valt een keer om.
Als nastik wil dat har man gaat omvallen, of dat ze zelf gaat omvalen, want dat kan ook nog, dan moet ze vooral doorgaan op haar manier en dan duurt het huwelijk niet lang meer. Dat weet ze en daarom vraagt ze hulp. En helaas gaat het dan niet werken als we zegen dat haar vent inderdaad zou moeten veranderen.
Dat het niet allemaal zo simpel hoeft te zijn als 'zelf je gedrag veranderen', dat je soms juist de confrontatie moet aangaan, je partner moet dwingen tot reactie of zelfs tot de conclusie moet komen dat je beter uit elkaar kunt gaan.Ik kan je uit mijn ervaring vertellen dat wanneer je partner je tot dingen gaat dwingen die niet bij je passen, dat alleen maar leidt tot meer ellende. In een goede relatie hoef je je partner ook niet te dwingen om te veranderen, afgezien van misschien een paar kleine dingetjes van rekening houden met elkaar. ingesleten patronen waarmee je elkaar in en rol drukt en bepaalde karaktertrekken extreem worden kun je aanpassen. maar in al dat soort processen werkt het het best als je eerst kijkt naar je eigen gedrag. Als je je constant ergert aan het karakter van je partner, als je een "verbeterde versie"nodig hebt, kun je mischien inderdaad maar beter uitelkaar gaan.
donderdag 19 maart 2009 om 10:57
quote:return_of_kreng schreef op 19 maart 2009 @ 10:26:
[...]
Ik kan je uit mijn ervaring vertellen dat wanneer je partner je tot dingen gaat dwingen die niet bij je passen, dat alleen maar leidt tot meer ellende. In een goede relatie hoef je je partner ook niet te dwingen om te veranderen, afgezien van misschien een paar kleine dingetjes van rekening houden met elkaar. ingesleten patronen waarmee je elkaar in en rol drukt en bepaalde karaktertrekken extreem worden kun je aanpassen. maar in al dat soort processen werkt het het best als je eerst kijkt naar je eigen gedrag. Als je je constant ergert aan het karakter van je partner, als je een "verbeterde versie"nodig hebt, kun je mischien inderdaad maar beter uitelkaar gaan.
Ik denk dat we uiteindelijk allemaal hetzelfde bedoelen. In mijn relatie voelt het ook niet als dwingen, maar als een soort natuurlijk proces waarbij mijn partner en ik ons afvragen wat de ander graag zou willen, en of wij dat ook fijn zouden kunnen vinden. Niet voortudurend jezelf wegcijferen, maar ook niet continue jezelf op de voorgrond dringen.
Het leek in mijn ogen alsof de partner van TO niet zo willen kijken naar zijn aandeel, en dat zij daar maar 'mee moest leren leven'. En dat vind ik een moeilijk punt. Je kunt in je wezen niet veranderen, maar enige flexibiliteit en aanpassingsvermogen moet je wel kunnen verwachten van je partner, net als hij van jou. Dat is denk ik de basis voor een lange gelukkige relatie.
[...]
Ik kan je uit mijn ervaring vertellen dat wanneer je partner je tot dingen gaat dwingen die niet bij je passen, dat alleen maar leidt tot meer ellende. In een goede relatie hoef je je partner ook niet te dwingen om te veranderen, afgezien van misschien een paar kleine dingetjes van rekening houden met elkaar. ingesleten patronen waarmee je elkaar in en rol drukt en bepaalde karaktertrekken extreem worden kun je aanpassen. maar in al dat soort processen werkt het het best als je eerst kijkt naar je eigen gedrag. Als je je constant ergert aan het karakter van je partner, als je een "verbeterde versie"nodig hebt, kun je mischien inderdaad maar beter uitelkaar gaan.
Ik denk dat we uiteindelijk allemaal hetzelfde bedoelen. In mijn relatie voelt het ook niet als dwingen, maar als een soort natuurlijk proces waarbij mijn partner en ik ons afvragen wat de ander graag zou willen, en of wij dat ook fijn zouden kunnen vinden. Niet voortudurend jezelf wegcijferen, maar ook niet continue jezelf op de voorgrond dringen.
Het leek in mijn ogen alsof de partner van TO niet zo willen kijken naar zijn aandeel, en dat zij daar maar 'mee moest leren leven'. En dat vind ik een moeilijk punt. Je kunt in je wezen niet veranderen, maar enige flexibiliteit en aanpassingsvermogen moet je wel kunnen verwachten van je partner, net als hij van jou. Dat is denk ik de basis voor een lange gelukkige relatie.
donderdag 19 maart 2009 om 11:02
quote:Eowynn_ schreef op 19 maart 2009 @ 10:30:
Ik ben helemaal niet op mijn bek gegaan Sjoba, maar mijn relatie is wel een stuk fijner nu ik niet verwacht dat mijn man reageert zoals ik, en dat hij daardoor meer de ruimte krijgt om te reageren op zijn eigen manier.
Dat geloof ik meteen. Ik vind het ook echt goed om te lezen dat jullie het zo hebben aangepakt. Ik voel me ook veel fijner nu mijn partner en ik onze verwachtingen uitspreken naar elkaar, hij weet waarom ik soms reageer zoals ik reageer en andersom. En soms worden je verwachtingen ingevuld, en soms leer je juist dat het niet realistisch is wat je verwacht.
Ik denk dat we beiden hetzelfde bedoelen uiteindelijk, maar dat we het anders verwoorden.
Ik ben helemaal niet op mijn bek gegaan Sjoba, maar mijn relatie is wel een stuk fijner nu ik niet verwacht dat mijn man reageert zoals ik, en dat hij daardoor meer de ruimte krijgt om te reageren op zijn eigen manier.
Dat geloof ik meteen. Ik vind het ook echt goed om te lezen dat jullie het zo hebben aangepakt. Ik voel me ook veel fijner nu mijn partner en ik onze verwachtingen uitspreken naar elkaar, hij weet waarom ik soms reageer zoals ik reageer en andersom. En soms worden je verwachtingen ingevuld, en soms leer je juist dat het niet realistisch is wat je verwacht.
Ik denk dat we beiden hetzelfde bedoelen uiteindelijk, maar dat we het anders verwoorden.
dinsdag 24 maart 2009 om 22:57
Hi Nastik,
Ik herken heel veel in je verhaal. Ik heb thuis ook zo'n kerel op de bank zitten. Futloos, geen initiatieven nemen, niet zelf een praatje met iemand beginnen als we samen op een feestje zijn, niet zien wat er allemaal in en om huis moet gebeuren, enzovoort. Ik heb net als jij het idee dat ik overal alleen voor sta en neem in de praktijk eigenlijk overal zo'n beetje de verantwoordelijkheid voor, alsof ik de enige volwassene hier in huis ben. Daar voel ik me vaak behoorlijk eenzaam bij.
We zijn hiermee naar een relatietherapeut gegaan (vond mijn man natuurlijk best), en dat heeft de zaken wel verhelderd. Vooral w.b. mijn eigen aandeel: ik geef hem inderdaad te weinig ruimte en te veel kritiek. Wat Eowynn zegt, eigenlijk.
Maar ja, dat kun je wel inzien, maar daarmee heb je je gedrag nog niet veranderd. Zo makkelijk gaat dat niet als zo'n patroon er al bij twee mensen ingeslepen zit. Onze relatietherapeut zei dus ook niet: Renezel, ga anders met je man om en het probleem is opgelost. Want dat kan je helemaal niet zomaar. Dat gedrag is ook niet zomaar uit de lucht komen vallen.
Desondanks probeer ik mijn scherpe tong wel in bedwang te houden en hem meer ruimte te geven om te zijn hoe hij is. Maar ik vind het ontzettend moeilijk. Ik zie wel dat hij meer van zichzelf laat zien als ik me minder dominant gedraag. Maar vaak laat hij dan weer iets liggen waardoor ik ga denken: dit hoef ik toch zeker niet te pikken? En dan begin ik weer te mopperen of de dingen zelf even te doen. Waarna hij zich terugtrekt en ik me ontzettend schuldig voel.
Ik ben benieuwd of jij naar aanleiding van alle tips hier nu ook probeert om hem wat anders te benaderen en hoe dat dan bij jullie gaat. Hoe is het nu?
Ik herken heel veel in je verhaal. Ik heb thuis ook zo'n kerel op de bank zitten. Futloos, geen initiatieven nemen, niet zelf een praatje met iemand beginnen als we samen op een feestje zijn, niet zien wat er allemaal in en om huis moet gebeuren, enzovoort. Ik heb net als jij het idee dat ik overal alleen voor sta en neem in de praktijk eigenlijk overal zo'n beetje de verantwoordelijkheid voor, alsof ik de enige volwassene hier in huis ben. Daar voel ik me vaak behoorlijk eenzaam bij.
We zijn hiermee naar een relatietherapeut gegaan (vond mijn man natuurlijk best), en dat heeft de zaken wel verhelderd. Vooral w.b. mijn eigen aandeel: ik geef hem inderdaad te weinig ruimte en te veel kritiek. Wat Eowynn zegt, eigenlijk.
Maar ja, dat kun je wel inzien, maar daarmee heb je je gedrag nog niet veranderd. Zo makkelijk gaat dat niet als zo'n patroon er al bij twee mensen ingeslepen zit. Onze relatietherapeut zei dus ook niet: Renezel, ga anders met je man om en het probleem is opgelost. Want dat kan je helemaal niet zomaar. Dat gedrag is ook niet zomaar uit de lucht komen vallen.
Desondanks probeer ik mijn scherpe tong wel in bedwang te houden en hem meer ruimte te geven om te zijn hoe hij is. Maar ik vind het ontzettend moeilijk. Ik zie wel dat hij meer van zichzelf laat zien als ik me minder dominant gedraag. Maar vaak laat hij dan weer iets liggen waardoor ik ga denken: dit hoef ik toch zeker niet te pikken? En dan begin ik weer te mopperen of de dingen zelf even te doen. Waarna hij zich terugtrekt en ik me ontzettend schuldig voel.
Ik ben benieuwd of jij naar aanleiding van alle tips hier nu ook probeert om hem wat anders te benaderen en hoe dat dan bij jullie gaat. Hoe is het nu?
