Zwanger
alle pijlers
Omgaan met schoonmoeder
vrijdag 21 december 2018 om 02:57
I.v.m. herkenbaarheid een nieuwe nick aangemaakt en wat details aangepast.
Enkele jaren geleden is het nichtje van mijn man (kindje van zijn zus) overleden op 2 jarige leeftijd. Een verschrikkelijke gebeurtenis die veel impact heeft gehad op de familie. Vooral mijn schoonmoeder heeft het hier nog altijd heel moeilijk mee (wat natuurlijk niet raar is). Ik heb het prachtige meisje helaas nooit mogen leren kennen omdat ik mijn man pas later heb ontmoet.
Nu ben ik zelf zwanger van een dochter, haar tweede kleinkind (eerste na overlijden van kleindochter). Vanaf het begin is schoonmoeder er heel erg op gebrand dat het een meisje moest worden. Wij wilden het geslacht graag weten en dit delen met onze dierbaren. Schoonmoeder wilde het alleen weten als het een meisje zou zijn. Is de hele zwangerschap druk met ze opnieuw een kleindochter krijgt en legt hier (voor mijn gevoel) heel erg de nadruk op, alsof een kleinzoon niet goed genoeg zou zijn.
Man en ik hebben het er veel over gehad hoe het voor zijn zus zal zijn (zus heeft het volgens man niet verwerkt, vaak stemmingswisselingen, moeizaam contact). Echter over schoonmoeder hebben er het nooit gehad. Nu de bevalling dichterbij komt merk ik dat ik het vooral met schoonmoeder heel spannend vind. Ziet ze onze dochter als vervanging van haar kleindochter. De angst dat ze zich overal tegenaan zal bemoeien en mij compleet onder zal sneeuwen. Dat bemoeien (vast goed bedoeld maar soms heel vervelend) doet ze overigens al, van de groenten die wij moeten eten tot welk wasmiddel ik beter kan gebruiken.
Mijn schoonmoeder is geen makkelijke vrouw en ik heb vaak het gevoel dat ze haar mening door wil drukken en over mij heen loopt. Eerlijk is eerlijk, ik laat dit zelf ook gebeuren om een confrontatie of ruzie te voorkomen. Ze hebben immers al ellende genoeg gehad.
Het zit me niet lekker, ik weet niet goed hoe hiermee om te gaan, nemen de hormonen een loopje met me of is het zo gek niet dat dit door mijn hoofd spookt.
Adviezen.. tips... alles is welkom!
Enkele jaren geleden is het nichtje van mijn man (kindje van zijn zus) overleden op 2 jarige leeftijd. Een verschrikkelijke gebeurtenis die veel impact heeft gehad op de familie. Vooral mijn schoonmoeder heeft het hier nog altijd heel moeilijk mee (wat natuurlijk niet raar is). Ik heb het prachtige meisje helaas nooit mogen leren kennen omdat ik mijn man pas later heb ontmoet.
Nu ben ik zelf zwanger van een dochter, haar tweede kleinkind (eerste na overlijden van kleindochter). Vanaf het begin is schoonmoeder er heel erg op gebrand dat het een meisje moest worden. Wij wilden het geslacht graag weten en dit delen met onze dierbaren. Schoonmoeder wilde het alleen weten als het een meisje zou zijn. Is de hele zwangerschap druk met ze opnieuw een kleindochter krijgt en legt hier (voor mijn gevoel) heel erg de nadruk op, alsof een kleinzoon niet goed genoeg zou zijn.
Man en ik hebben het er veel over gehad hoe het voor zijn zus zal zijn (zus heeft het volgens man niet verwerkt, vaak stemmingswisselingen, moeizaam contact). Echter over schoonmoeder hebben er het nooit gehad. Nu de bevalling dichterbij komt merk ik dat ik het vooral met schoonmoeder heel spannend vind. Ziet ze onze dochter als vervanging van haar kleindochter. De angst dat ze zich overal tegenaan zal bemoeien en mij compleet onder zal sneeuwen. Dat bemoeien (vast goed bedoeld maar soms heel vervelend) doet ze overigens al, van de groenten die wij moeten eten tot welk wasmiddel ik beter kan gebruiken.
Mijn schoonmoeder is geen makkelijke vrouw en ik heb vaak het gevoel dat ze haar mening door wil drukken en over mij heen loopt. Eerlijk is eerlijk, ik laat dit zelf ook gebeuren om een confrontatie of ruzie te voorkomen. Ze hebben immers al ellende genoeg gehad.
Het zit me niet lekker, ik weet niet goed hoe hiermee om te gaan, nemen de hormonen een loopje met me of is het zo gek niet dat dit door mijn hoofd spookt.
Adviezen.. tips... alles is welkom!
vrijdag 21 december 2018 om 10:17
Ik heb zelf ook een best moeizame relatie met mijn schoonmoeder en was door de hormonen niet zo subtiel meer als iets met niet aanstond.
Ik heb dus al tijdens de zwangerschap goede afspraken met mijn man gemaakt, hij staat achter mij wat betreft mijn irritaties mbt zijn ouders. Hij heeft dus de grenzen aangegeven en dit ook heel serieus opgepakt. Vooral tijdens de kraan week was dat heel fijn. Ik kon me daardoor op mezelf en zoon richten. Voordat zijn ouders kwamen bespraken we wat ik op dat moment aankon qua duur van de afspraak en bijvoorbeeld het wel/niet uit handen geven van zoon. Nu gaat t gelukkig weer beter met mij en kan ik heel goed zelf weer grenzen aangeven, ook op een nette manier in het belang van zoon.
Dus probeer niet alles zelf te doen, maar schakel hulptroepen in zoals je man of de kraamhulp!
Ik heb dus al tijdens de zwangerschap goede afspraken met mijn man gemaakt, hij staat achter mij wat betreft mijn irritaties mbt zijn ouders. Hij heeft dus de grenzen aangegeven en dit ook heel serieus opgepakt. Vooral tijdens de kraan week was dat heel fijn. Ik kon me daardoor op mezelf en zoon richten. Voordat zijn ouders kwamen bespraken we wat ik op dat moment aankon qua duur van de afspraak en bijvoorbeeld het wel/niet uit handen geven van zoon. Nu gaat t gelukkig weer beter met mij en kan ik heel goed zelf weer grenzen aangeven, ook op een nette manier in het belang van zoon.
Dus probeer niet alles zelf te doen, maar schakel hulptroepen in zoals je man of de kraamhulp!
vrijdag 21 december 2018 om 10:26
Dat jouw schoonmoeder zich bemoeit met welke groenten jullie eten en welk wasmiddel jullie gebruiken, vind ik al onbehoorlijk. Dat zij een kleindochter heeft verloren, maar het nog extra gecompliceerd. Ik snap dat je daardoor op je tenen loopt.
Het geeft schoonmoeder echter geen enkel recht om zich zo te gedragen. Het benadrukken van het geslacht van jouw kind is echt raar en vervelend naar jou toe, maar dat zou ik van me af laten glijden. Het zegt alles over haar en niets over jou. Maak waak echt voor je eigen grenzen m.b.t. de bevalling, het opvoeden van en het omgaan met jullie kind.
Als je en je man nog niet hebben gesproken hoe om te gaan met (schoon)moeder, zou ik dit gesprek heel snel gaan voeren. Maak duidelijke afspraken over wat JULLIE willen en communiceer dit ook naar haar, zo snel als mogelijk. Kan goed zijn dat ze dat niet leuk vindt - dat mag ze vinden. Net als jij ook zelf mag bepalen hoe jij je leven leidt en je moederrol invult.
Het geeft schoonmoeder echter geen enkel recht om zich zo te gedragen. Het benadrukken van het geslacht van jouw kind is echt raar en vervelend naar jou toe, maar dat zou ik van me af laten glijden. Het zegt alles over haar en niets over jou. Maak waak echt voor je eigen grenzen m.b.t. de bevalling, het opvoeden van en het omgaan met jullie kind.
Als je en je man nog niet hebben gesproken hoe om te gaan met (schoon)moeder, zou ik dit gesprek heel snel gaan voeren. Maak duidelijke afspraken over wat JULLIE willen en communiceer dit ook naar haar, zo snel als mogelijk. Kan goed zijn dat ze dat niet leuk vindt - dat mag ze vinden. Net als jij ook zelf mag bepalen hoe jij je leven leidt en je moederrol invult.
vrijdag 21 december 2018 om 11:54
Grenzen stellen. Niet alleen voor jezelf maar ook omdat jouw kind niets te maken heeft met dat overleden nichtje. Waarom zou zij in een soort verknipt patroon gezogen moeten worden met haar oma?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 21 december 2018 om 14:34
Het mooie aan straks moeder zijn is dat je zelf een soort oerinstinct krijgt en alles doet om je dochter te beschermen en ervoor te zorgen dat de dingen gebeuren zoals ze het beste zijn voor je kind.
Kortom; als je dochter er eenmaal is zal je merken dat je veel meer je mond open durft te trekken tegen je schoonmoeder en goed grenzen aangeeft. Ik spreek uit ervaring!
Succes!
Kortom; als je dochter er eenmaal is zal je merken dat je veel meer je mond open durft te trekken tegen je schoonmoeder en goed grenzen aangeeft. Ik spreek uit ervaring!
Succes!
vrijdag 21 december 2018 om 16:42
Alle berichten hier boven geschreven zijn absoluut waar!
Je man een rol geven in deze, communiceren, grenzen aangeven, jouw kind geen rol laten invullen die het niet hoort te krijgen want het is een op zichzelf staand individu en oerinstinct dat gaat opspelen.
Waak ervoor dat iemand, wie dan ook over jouw/jullie grenzen heenwalst.
Overigens, het verlies voor je schoonfamilie van het kind is uiteraard traumatisch. Niets of niemand kan daar iets aan veranderen. De manier waarop daarmee om te gaan is niet voor eenieder gelijk. Misschien zou je schoonmoeder er heel goed aan doen om zelf hulp te zoeken en te aanvaarden om er op een gezonde wijze mee om te gaan.
Je man een rol geven in deze, communiceren, grenzen aangeven, jouw kind geen rol laten invullen die het niet hoort te krijgen want het is een op zichzelf staand individu en oerinstinct dat gaat opspelen.
Waak ervoor dat iemand, wie dan ook over jouw/jullie grenzen heenwalst.
Overigens, het verlies voor je schoonfamilie van het kind is uiteraard traumatisch. Niets of niemand kan daar iets aan veranderen. De manier waarop daarmee om te gaan is niet voor eenieder gelijk. Misschien zou je schoonmoeder er heel goed aan doen om zelf hulp te zoeken en te aanvaarden om er op een gezonde wijze mee om te gaan.
zaterdag 22 december 2018 om 00:29
Bedankt voor jullie reacties. Ik vind de bevestiging dat het niet gek is hier iets van te zeggen al heel prettig.
Man begrijpt mij, los van deze zwangerschap zijn er al wat irritaties rondom de bemoeienissen die zijn besproken. Ik vind dat heel moeilijk, ik wil niet ondankbaar overkomen. Zij zullen ons altijd helpen en hebben altijd voor ons klaar gestaan.
Man wil mij hier in steunen en de grenzen, zeker tijdens de kraamweek, duidelijk maken. Ik heb het bij de kraamzorgconsulent ook kenbaar gemaakt i.v.m. matching. Dat het voor mij prettig zou zijn als kraamhulp daarin kan steunen en zich niet laat overrompelen door schoonmoeder.
Ik gun ze echt het geluk en de liefde van hun kleinkind en hoop dat dat oerinstinct mij zal helpen mijn grenzen aan te geven zodat de relatie tussen ons allemaal wat minder scheef zal zijn.
Wat betreft het hulp zoeken: ik denk zelf dat het haar heel erg zal helpen. Ze ziet alleen zelf niet dat ze een probleem heeft volgens mij...
Man begrijpt mij, los van deze zwangerschap zijn er al wat irritaties rondom de bemoeienissen die zijn besproken. Ik vind dat heel moeilijk, ik wil niet ondankbaar overkomen. Zij zullen ons altijd helpen en hebben altijd voor ons klaar gestaan.
Man wil mij hier in steunen en de grenzen, zeker tijdens de kraamweek, duidelijk maken. Ik heb het bij de kraamzorgconsulent ook kenbaar gemaakt i.v.m. matching. Dat het voor mij prettig zou zijn als kraamhulp daarin kan steunen en zich niet laat overrompelen door schoonmoeder.
Ik gun ze echt het geluk en de liefde van hun kleinkind en hoop dat dat oerinstinct mij zal helpen mijn grenzen aan te geven zodat de relatie tussen ons allemaal wat minder scheef zal zijn.
Wat betreft het hulp zoeken: ik denk zelf dat het haar heel erg zal helpen. Ze ziet alleen zelf niet dat ze een probleem heeft volgens mij...
zaterdag 22 december 2018 om 06:16
Mijn schoonmoeder is een kind verloren en zelfs meer dan 30 jaar na dato zag ze haar kleinzoon nog als vervanging. Dit heeft ze ook meerdere malen letterlijk toegegeven.
Natuurlijk is het zielig en zo, maar mijn kind of ik hebben daar niets mee te maken. Ik heb dus overduidelijk moeten laten blijken dat het háár kind niet was. Afstand gehouden dus, ook ter bescherming van hem.
Ging dat te koste van de band? Ja, ik denk het wel, maar ik denk ook dat ze überhaupt nooit een gezonde band met dit kind had kunnen opbouwen. Ze zou het zijn blijven zien als een tweede kans en ze zou zich nog meer bemoeid hebben als we haar ook maar een vingernagel hadden gegeven.
Aan de andere kant ging het haar heel erg om uiterlijk, de buitenkant. Dus de baby zien, vasthouden en erover praten. Huilen of luier? Weg ermee. Dát hoorde dan weer niet bij het plaatje. Dus ze heeft van mij nooit mogen oppassen, omdat ze de behoeften van de baby zelf helemaal niet belangrijk vond of kon inschatten. Alleen haar eigen behoefte telde.
Natuurlijk is het zielig en zo, maar mijn kind of ik hebben daar niets mee te maken. Ik heb dus overduidelijk moeten laten blijken dat het háár kind niet was. Afstand gehouden dus, ook ter bescherming van hem.
Ging dat te koste van de band? Ja, ik denk het wel, maar ik denk ook dat ze überhaupt nooit een gezonde band met dit kind had kunnen opbouwen. Ze zou het zijn blijven zien als een tweede kans en ze zou zich nog meer bemoeid hebben als we haar ook maar een vingernagel hadden gegeven.
Aan de andere kant ging het haar heel erg om uiterlijk, de buitenkant. Dus de baby zien, vasthouden en erover praten. Huilen of luier? Weg ermee. Dát hoorde dan weer niet bij het plaatje. Dus ze heeft van mij nooit mogen oppassen, omdat ze de behoeften van de baby zelf helemaal niet belangrijk vond of kon inschatten. Alleen haar eigen behoefte telde.
