Kinderen
alle pijlers
wat als je niet 'spontaan' zwanger wordt?
vrijdag 20 maart 2009 om 20:05
Ik zie hier veel topics over mensen die niet direct zwanger zijn. Dat het eerst even duurt is natuurlijk normaal, maar ik krijg wel eens het gevoel dat het als het op de natuurlijke manier niet lukt, het bijna vanzelfsprekend is dat je het 'medische circuit' ingaat.
Ik ben benieuwd of er ook mensen zijn die hetzelfde standpunt hebben als ik: als het op de natuurlijke manier niet lukt, dan is dat erg jammer, maar dan gaan we gewoon verder met gelukkig zijn met zijn tweetjes.
Mijn vriend en ik staan open voor een gezinnetje, maar hebben dus beide zoiets van: we zien wel of het lukt en anders is het jammer, maar dan vermaken we ons met ons tweetjes ook wel prima. Ik zou geloof ik niet snel aan hormoonbehandelingen, IVF, en wat er verder nog voor mogelijkheden zijn, beginnen. Ik weet zelfs niet eens of ik wel zou willen weten wat de oorzaak is (als die al gevonden kan worden). Het enige wat ik misschien nog zou overwegen is temperaturen, maar meer ook niet.
Ik moet er wel bij zeggen dat ik nog niet zo lang met de pil ben gestopt, dus wie weet verandert mijn standpunt wel compleet als ik over een jaar of zo nog niet zwanger ben en wil ik het dan wel, maar op dit moment denk ik er zo over als hierboven aangegeven.
Ik bedoel het ook zeker niet als aanval op mensen die wel alle mogelijkheden die er zijn aangrijpen. Juist respect daarvoor, want dat lijkt me erg zwaar en emotioneel.
Maar, zijn er dus meer die er zo over denken?
Ik ben benieuwd of er ook mensen zijn die hetzelfde standpunt hebben als ik: als het op de natuurlijke manier niet lukt, dan is dat erg jammer, maar dan gaan we gewoon verder met gelukkig zijn met zijn tweetjes.
Mijn vriend en ik staan open voor een gezinnetje, maar hebben dus beide zoiets van: we zien wel of het lukt en anders is het jammer, maar dan vermaken we ons met ons tweetjes ook wel prima. Ik zou geloof ik niet snel aan hormoonbehandelingen, IVF, en wat er verder nog voor mogelijkheden zijn, beginnen. Ik weet zelfs niet eens of ik wel zou willen weten wat de oorzaak is (als die al gevonden kan worden). Het enige wat ik misschien nog zou overwegen is temperaturen, maar meer ook niet.
Ik moet er wel bij zeggen dat ik nog niet zo lang met de pil ben gestopt, dus wie weet verandert mijn standpunt wel compleet als ik over een jaar of zo nog niet zwanger ben en wil ik het dan wel, maar op dit moment denk ik er zo over als hierboven aangegeven.
Ik bedoel het ook zeker niet als aanval op mensen die wel alle mogelijkheden die er zijn aangrijpen. Juist respect daarvoor, want dat lijkt me erg zwaar en emotioneel.
Maar, zijn er dus meer die er zo over denken?
vrijdag 20 maart 2009 om 20:27
ik denk dat je er langzaam naar toe groeit, als je verlangen maar groot genoeg is. Is per persoon best verschillend denk ik, hangt er misschien ook vanaf hoe je je leven verder dacht in te (gaan) vullen.
Ik heb thans geen ervaring met de MMM, wel 1 kind en proberen al geruime tijd een 2e te krijgen, weet eigenlijk ook (nog) niet zo goed wat ik / we doen als dit nog lang uitblijft. ben er nu nog niet aan toe in elk geval.
Ik heb thans geen ervaring met de MMM, wel 1 kind en proberen al geruime tijd een 2e te krijgen, weet eigenlijk ook (nog) niet zo goed wat ik / we doen als dit nog lang uitblijft. ben er nu nog niet aan toe in elk geval.
vrijdag 20 maart 2009 om 20:29
Zo dacht ik er ook over toen ik stopte met de pil. Ben alleen niet bij die gedachte gebleven. Uiteindelijk ben ik bij het punt beland dat ik geen IVF zou doen. Gelukkig is die keuze me bespaard gebleven omdat ik na de zoveelste IUI toch zwanger ben geworden. Ik was me geestelijk al aan het voorbereiden om toch met IVF verder te gaan en het niet bij IUI te laten......
Kortom, je verlegt iedere keer je grenzen. Je doet het stapje voor stapje en zo leg je die lat dus steeds weer een stukje verder. Ik weet wel dat iedere keus die ik heb gemaakt, dat ik die met de volle 100% heb genomen. Geen twijfels vooraf en ook niet achteraf. En dat is uiteindelijk het belangrijkste denk ik, dat je een keuze maakt waar je volledig achter kan staan en niet dat je er over een aantal jaar met spijt op terug kijkt.
Kortom, je verlegt iedere keer je grenzen. Je doet het stapje voor stapje en zo leg je die lat dus steeds weer een stukje verder. Ik weet wel dat iedere keus die ik heb gemaakt, dat ik die met de volle 100% heb genomen. Geen twijfels vooraf en ook niet achteraf. En dat is uiteindelijk het belangrijkste denk ik, dat je een keuze maakt waar je volledig achter kan staan en niet dat je er over een aantal jaar met spijt op terug kijkt.
vrijdag 20 maart 2009 om 20:32
Ja, wij dachten er ook zo over.
Wel merkten we dat wij er heel wat relaxter over waren dan de buitenwereld. Die wist dat wij kinderen probeerden te krijgen. En als er dan na twee jaar nog geen zwangerschap te zien is dan begint iedereen voor jou in te vullen dat je wel heel verdrietig of depri zult worden/zijn van alle zwangeren in je vriendenkring (werd en was ik dus niet).
Na dik twee en een half jaar hebben we wel sperma laten testen. Meer om te er achter te komen of we uberhaupt wel zwanger konden worden. Zo niet, dan konden we dat idee geheel laten varen. Voordat de uitkomst van de spermatest er was bleek ik zwanger te zijn.
Maar al die tijd hadden we twee toekomsten voor ogen: eentje met kinderen (huisje boompje beestje en zo voort) en eentje zonder kinderen (minder vastigheid en meer lange en verre reizen).
Ik hoop dat jullie er relazt in kunnen blijven en samen gelukkig zijn. Wat de toekomst dan ook mogen brengen!
Wel merkten we dat wij er heel wat relaxter over waren dan de buitenwereld. Die wist dat wij kinderen probeerden te krijgen. En als er dan na twee jaar nog geen zwangerschap te zien is dan begint iedereen voor jou in te vullen dat je wel heel verdrietig of depri zult worden/zijn van alle zwangeren in je vriendenkring (werd en was ik dus niet).
Na dik twee en een half jaar hebben we wel sperma laten testen. Meer om te er achter te komen of we uberhaupt wel zwanger konden worden. Zo niet, dan konden we dat idee geheel laten varen. Voordat de uitkomst van de spermatest er was bleek ik zwanger te zijn.
Maar al die tijd hadden we twee toekomsten voor ogen: eentje met kinderen (huisje boompje beestje en zo voort) en eentje zonder kinderen (minder vastigheid en meer lange en verre reizen).
Ik hoop dat jullie er relazt in kunnen blijven en samen gelukkig zijn. Wat de toekomst dan ook mogen brengen!
vrijdag 20 maart 2009 om 20:33
Wij zijn wel gaan behandelen. En ik vind het niet erg emotioneel zwaar. Ik gebruik lichte hormoonstimulatie en heb hier eigenlijk geen last van. Alleen als we 's avonds eens weg moeten in die week dat ik moet spuiten dan vind ik het wel eens lastig. Een oorzaak is bij ons niet gevonden. Wij hebben er dus ook voor gekozen om het te laten onderzoeken. Onder andere omdat sommige dingen heel makkelijk op te lossen zijn.
We doen het rustig aan (zijn na 2 1/2 jaar met IUI begonnen) en stap voor stap. We zitten nu bijna aan het einde van de IUI behandelingen. We gaan hierna zeker IVF proberen. Als we het te heftig vinden komen we er dan wel achtern maar we willen het eerst een kans geven. Voor we met IVF verder gaan gaan we waarschijnlijk eerst weer een tijdje huis tuin en keuken neuken zonder ziekenhuis.
Ik heb ook juist veel respect voor mensen die niet de MMM in stappen. Misschien juist omdat ik dat niet kon, de eventuele mogelijkheden/kansen laten liggen. Hoewel we het zonder kinderen ook heel fijn hebben samen wil ik het proces voor mijn eigen gevoel afronden medisch gezien. Ik denk dat we ons dan daarna beter op andere zaken kunnen richten.
We doen het rustig aan (zijn na 2 1/2 jaar met IUI begonnen) en stap voor stap. We zitten nu bijna aan het einde van de IUI behandelingen. We gaan hierna zeker IVF proberen. Als we het te heftig vinden komen we er dan wel achtern maar we willen het eerst een kans geven. Voor we met IVF verder gaan gaan we waarschijnlijk eerst weer een tijdje huis tuin en keuken neuken zonder ziekenhuis.
Ik heb ook juist veel respect voor mensen die niet de MMM in stappen. Misschien juist omdat ik dat niet kon, de eventuele mogelijkheden/kansen laten liggen. Hoewel we het zonder kinderen ook heel fijn hebben samen wil ik het proces voor mijn eigen gevoel afronden medisch gezien. Ik denk dat we ons dan daarna beter op andere zaken kunnen richten.
vrijdag 20 maart 2009 om 21:00
Inderdaad, je groeit er langzaam naar toe, tenminste wij wel. Twee jaar proberen, maar niet geforceerd. Meer van: we zien wel. Toen maar eens het zaad laten testen en daarna de eerste afspraak in het ziekenhuis. De IUI's vielen erg mee. Geen last van de hormonen, bij de derde en vierde keer wel erg teleurgesteld toen het niet was gelukt. Maar dat was niet anders dan wanneer we het op de natuurlijke manier hadden geprobeerd.
IUI's niet aangeslagen en we voelden dat het bij de eerste IVF poging zou lukken, dus we gingen er voor. Zo zijn we er in gerold.
Wij zagen een leven voor ons met en zonder kind. Beide een mooie toekomst. Het was absuluut geen obsessie, gewoon een kans op zeg maar.
Je moet je vooraf wel realiseren waar je aan begint. Niet dat het nou ontzettend zwaar is geweest, maar het vergt wel wat van je lichaam en je relatie zo'n IVF. En dat moet je er maar net voor over hebben.
Ik respecteer ieders beslissing hierin, ieder zijn en haar mening.
IUI's niet aangeslagen en we voelden dat het bij de eerste IVF poging zou lukken, dus we gingen er voor. Zo zijn we er in gerold.
Wij zagen een leven voor ons met en zonder kind. Beide een mooie toekomst. Het was absuluut geen obsessie, gewoon een kans op zeg maar.
Je moet je vooraf wel realiseren waar je aan begint. Niet dat het nou ontzettend zwaar is geweest, maar het vergt wel wat van je lichaam en je relatie zo'n IVF. En dat moet je er maar net voor over hebben.
Ik respecteer ieders beslissing hierin, ieder zijn en haar mening.
vrijdag 20 maart 2009 om 22:21
Wij zijn ook zo'n 1,5 jaar bezig zonder resultaat. Wel bijna 2 jaar geleden een (vroege) mk gehad dus het zou moeten werken allemaal. Ook heb ik jaarlijks controle dmv inwendige echo ivm cystes maar op het eerste gezicht ziet dat er allemaal goed uit (ik kreeg zelfs een complimentje over mijn "mooie" baarmoeder van de gyneacologe hahahaha!)
Desondanks, nog niets. Mijn vriend zei aan het begin, toen we besloten er te voor gaan, "Winter, ik wil graag kinderen maar niet ten koste van alles (lees: onze relatie)". Hij heeft het zien gebeuren bij vrienden waarbij het niet lukte waarbij alle ziekenhuisbehandelingen zo'n zware wissel trok op die relaties. Zijn gruwel was echt met potjes zaad naar het ziekenhuis, op de klok vrijen en dat soort zaken.
Inmiddels zijn we zover dat we dus wel rond de ovulatie vrijen. Dat is langzaam zo gegroeid toen er niets gebeurde. En tijdens onze vakantie (vorige maand) hebben we besproken om toch maar eens de boel te gaan laten onderzoeken als er dit voorjaar nog steeds geen zwangerschap tot stand is gekomen.
Nu zit ik met spanning te wachten want morgen ga ik testen maar ik begin al een menstruatie-zeur te voelen in mijn buik dus ik vrees dat ik gewoon weer ongesteld word dit weekend. En dat die eerste gang naar het ziekenhuis dus echt dichterbij komt.
Kortom, lang verhaal kort, je groeit (in ons geval dus) langzaam toch die kant op. Went aan het idee dat je misschien wat onderzoek en/of hulp nodig hebt. Want ondertussen blijft de kinderwens wel aanwezig. En wordt deze, in ons geval, alleen maar sterker.
Toch kan ik me ook goed voorstellen dat mensen zeggen: Als het komt, komt het. Zo niet, ook prima.
Ik hoop dat jullie binnenkort gewoon zwanger worden. Op de normale manier! Maar houd er rekening mee dat je standpunt kan gaan verschuiven als het een poosje op zich laat wachten.
Desondanks, nog niets. Mijn vriend zei aan het begin, toen we besloten er te voor gaan, "Winter, ik wil graag kinderen maar niet ten koste van alles (lees: onze relatie)". Hij heeft het zien gebeuren bij vrienden waarbij het niet lukte waarbij alle ziekenhuisbehandelingen zo'n zware wissel trok op die relaties. Zijn gruwel was echt met potjes zaad naar het ziekenhuis, op de klok vrijen en dat soort zaken.
Inmiddels zijn we zover dat we dus wel rond de ovulatie vrijen. Dat is langzaam zo gegroeid toen er niets gebeurde. En tijdens onze vakantie (vorige maand) hebben we besproken om toch maar eens de boel te gaan laten onderzoeken als er dit voorjaar nog steeds geen zwangerschap tot stand is gekomen.
Nu zit ik met spanning te wachten want morgen ga ik testen maar ik begin al een menstruatie-zeur te voelen in mijn buik dus ik vrees dat ik gewoon weer ongesteld word dit weekend. En dat die eerste gang naar het ziekenhuis dus echt dichterbij komt.
Kortom, lang verhaal kort, je groeit (in ons geval dus) langzaam toch die kant op. Went aan het idee dat je misschien wat onderzoek en/of hulp nodig hebt. Want ondertussen blijft de kinderwens wel aanwezig. En wordt deze, in ons geval, alleen maar sterker.
Toch kan ik me ook goed voorstellen dat mensen zeggen: Als het komt, komt het. Zo niet, ook prima.
Ik hoop dat jullie binnenkort gewoon zwanger worden. Op de normale manier! Maar houd er rekening mee dat je standpunt kan gaan verschuiven als het een poosje op zich laat wachten.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zaterdag 21 maart 2009 om 11:08
He, bedankt voor jullie reacties. Ik merk dus dat ik idd niet de enige ben die er vooraf zo instaat. Wij zijn er beide wel relaxed in en zien wel wat er wel of niet komt. Hopelijk kunnen we dat vasthouden, ook als ik in een later stadium wel meer zou voelen voor het medische traject.
Iedereen die nu wel bezig is met behandelingen, heel veel succes en hopelijk snel zwanger. Ik wacht nog even af, had vanaf deze week weer ongesteld kunnen worden, maar wacht volgende week even af voor ik ga testen. Vorige keer zat er ook een weekje extra tussen.
btw, Anne1973, mooie avatar. Whitehaven Beach hè.
Iedereen die nu wel bezig is met behandelingen, heel veel succes en hopelijk snel zwanger. Ik wacht nog even af, had vanaf deze week weer ongesteld kunnen worden, maar wacht volgende week even af voor ik ga testen. Vorige keer zat er ook een weekje extra tussen.
btw, Anne1973, mooie avatar. Whitehaven Beach hè.
zaterdag 21 maart 2009 om 11:15
quote:brittje schreef op 21 maart 2009 @ 11:08:
He, bedankt voor jullie reacties. Ik merk dus dat ik idd niet de enige ben die er vooraf zo instaat. Wij zijn er beide wel relaxed in en zien wel wat er wel of niet komt. Hopelijk kunnen we dat vasthouden, ook als ik in een later stadium wel meer zou voelen voor het medische traject.
Iedereen die nu wel bezig is met behandelingen, heel veel succes en hopelijk snel zwanger. Ik wacht nog even af, had vanaf deze week weer ongesteld kunnen worden, maar wacht volgende week even af voor ik ga testen. Vorige keer zat er ook een weekje extra tussen.
btw, Anne1973, mooie avatar. Whitehaven Beach hè.
Dat is de truuk: er relaxed in staan. Niet altijd even makkelijk, maar laat je vooral niet opnaaien. Niet door jezelf niet, maar zeker niet door anderen. Ik hoop dat je test positief uitpakt en anders vol goede moed en zin weer door.
Ja, idd Whitehaven beach! Ben je er geweest? Zo ja, dan heb je vast de zelfde foto gemaakt.
He, bedankt voor jullie reacties. Ik merk dus dat ik idd niet de enige ben die er vooraf zo instaat. Wij zijn er beide wel relaxed in en zien wel wat er wel of niet komt. Hopelijk kunnen we dat vasthouden, ook als ik in een later stadium wel meer zou voelen voor het medische traject.
Iedereen die nu wel bezig is met behandelingen, heel veel succes en hopelijk snel zwanger. Ik wacht nog even af, had vanaf deze week weer ongesteld kunnen worden, maar wacht volgende week even af voor ik ga testen. Vorige keer zat er ook een weekje extra tussen.
btw, Anne1973, mooie avatar. Whitehaven Beach hè.
Dat is de truuk: er relaxed in staan. Niet altijd even makkelijk, maar laat je vooral niet opnaaien. Niet door jezelf niet, maar zeker niet door anderen. Ik hoop dat je test positief uitpakt en anders vol goede moed en zin weer door.
Ja, idd Whitehaven beach! Ben je er geweest? Zo ja, dan heb je vast de zelfde foto gemaakt.
zaterdag 21 maart 2009 om 11:20
Ik herken het, helemaal! Ook wij vonden toen de pil de deur uitging dat we absoluut niet het medische circuit in wilden gaan mocht spontaan zwanger worden niet lukken.
Maar toen....een zwangerschap bleef uit. Na 2 jaar (inmiddels al wel een paar cyclussen getemperatuurd) toch maar de stap naar de huisarts en later ziekenhuis gezet. Want stel...het is met 1 pilletje (bij wijze van spreken dan) wel mogelijk om zwanger te worden?
Uiteindelijk hebben we na 7x IUI en 3xIVF een zoon gekregen.
Want ja, je verlegt je grenzen....
Maar toen....een zwangerschap bleef uit. Na 2 jaar (inmiddels al wel een paar cyclussen getemperatuurd) toch maar de stap naar de huisarts en later ziekenhuis gezet. Want stel...het is met 1 pilletje (bij wijze van spreken dan) wel mogelijk om zwanger te worden?
Uiteindelijk hebben we na 7x IUI en 3xIVF een zoon gekregen.
Want ja, je verlegt je grenzen....
zaterdag 21 maart 2009 om 11:24
quote:KarendeGroot schreef op 21 maart 2009 @ 11:20:
Ik herken het, helemaal! Ook wij vonden toen de pil de deur uitging dat we absoluut niet het medische circuit in wilden gaan mocht spontaan zwanger worden niet lukken.
Maar toen....een zwangerschap bleef uit. Na 2 jaar (inmiddels al wel een paar cyclussen getemperatuurd) toch maar de stap naar de huisarts en later ziekenhuis gezet. Want stel...het is met 1 pilletje (bij wijze van spreken dan) wel mogelijk om zwanger te worden?
Uiteindelijk hebben we na 7x IUI en 3xIVF een zoon gekregen.
Want ja, je verlegt je grenzen....Pfoe Karen, heftig traject zeg. Maar wel met resultaat! Hoe lang heeft dat in totaal geduurd als ik vragen mag? Vanaf het moment dat jullie naar de huisarts gingen totdat je zwanger raakte bedoel ik.
Ik herken het, helemaal! Ook wij vonden toen de pil de deur uitging dat we absoluut niet het medische circuit in wilden gaan mocht spontaan zwanger worden niet lukken.
Maar toen....een zwangerschap bleef uit. Na 2 jaar (inmiddels al wel een paar cyclussen getemperatuurd) toch maar de stap naar de huisarts en later ziekenhuis gezet. Want stel...het is met 1 pilletje (bij wijze van spreken dan) wel mogelijk om zwanger te worden?
Uiteindelijk hebben we na 7x IUI en 3xIVF een zoon gekregen.
Want ja, je verlegt je grenzen....Pfoe Karen, heftig traject zeg. Maar wel met resultaat! Hoe lang heeft dat in totaal geduurd als ik vragen mag? Vanaf het moment dat jullie naar de huisarts gingen totdat je zwanger raakte bedoel ik.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
