Relaties
alle pijlers
Beste vriendin wordt een zeikerd: get a life!
zaterdag 21 maart 2009 om 19:13
Ik heb een vriendin die ik al vanaf de basisschool ken en waarmee de vriendschap behoorlijk close is. We hebben alle vriendinnendingen met elkaar meegemaakt, eerste zoen, studeren, op jezelf wonen, bij elkaar uithuilen over liefdesverdiet etc....je kent het wel.
Sinds een klein jaartje begin ik me enorm aan haar verhalen te irriteren en ook de manier waarop ze haar leven inricht: Ze heeft haar leven nogsteeds niet op orde, zit in geldproblemen vanwege stomme beslissingen die onnodig waren (dus per se op vakantie gaan terwijl ze wist dat ze dan de huur niet kon betalen, zulke dingen), is al jaaaaren bezig met haar studie af te maken, doordat ze haar studie niet heeft afgerond heeft ze nogsteeds geen leuke baan en daardoor kan ze niet verhuizen. En doordat ze geen geld heeft kan ze ook geen leuke dingen doen en voelt ze zicht verdrietig. Elke keer als ze een man tegenkomt zijn het van die klaplopers (geen werk, geen huis, nooit geld) en klaagt ze steen en been over het feit dat ze een kutrelatie heeft.
Altijd kon ik naar haar luisteren en uren met haar praten hoe ze dingen op een betere manier kon aanpakken,zodat het weer de goede kant op zou gaan. Maar telkens blijft ze erin zitten en zit ze helemaal in haar slachtofferrol......ik kan er niet meer tegen! Na jaren dit te hebben aangehoord, word ik er helemaal moe van. Ik heb het idee dat ze het fijn vind om zo zielig te zijn en gevonden te worden en dat irriteert me.
Ik wens haar het beste en mooiste leven toe, want ze is een goed persoon en ik hou van haar als vriendin zijnde, maar ik vrees voor onze vriendschap , en weet niet hoe ik dit/haar moet veranderen.
Sinds een klein jaartje begin ik me enorm aan haar verhalen te irriteren en ook de manier waarop ze haar leven inricht: Ze heeft haar leven nogsteeds niet op orde, zit in geldproblemen vanwege stomme beslissingen die onnodig waren (dus per se op vakantie gaan terwijl ze wist dat ze dan de huur niet kon betalen, zulke dingen), is al jaaaaren bezig met haar studie af te maken, doordat ze haar studie niet heeft afgerond heeft ze nogsteeds geen leuke baan en daardoor kan ze niet verhuizen. En doordat ze geen geld heeft kan ze ook geen leuke dingen doen en voelt ze zicht verdrietig. Elke keer als ze een man tegenkomt zijn het van die klaplopers (geen werk, geen huis, nooit geld) en klaagt ze steen en been over het feit dat ze een kutrelatie heeft.
Altijd kon ik naar haar luisteren en uren met haar praten hoe ze dingen op een betere manier kon aanpakken,zodat het weer de goede kant op zou gaan. Maar telkens blijft ze erin zitten en zit ze helemaal in haar slachtofferrol......ik kan er niet meer tegen! Na jaren dit te hebben aangehoord, word ik er helemaal moe van. Ik heb het idee dat ze het fijn vind om zo zielig te zijn en gevonden te worden en dat irriteert me.
Ik wens haar het beste en mooiste leven toe, want ze is een goed persoon en ik hou van haar als vriendin zijnde, maar ik vrees voor onze vriendschap , en weet niet hoe ik dit/haar moet veranderen.
zaterdag 21 maart 2009 om 19:22
"Lieve vriendin, ik begin de indruk te krijgen dat je eigenlijk helemaal niet wilt veranderen. Dat je het wel goed vindt zo. Dat is niet erg. Helemaal ok als je niet wilt veranderen en een leuker leven wilt hebben. Maar val mij er dan in ieder geval niet meer mee lastig. Ik steek namelijk veel energie in het aanhoren van jouw klaagzang maar je verandert niks. Als je alleen maar wilt slacht-offeren dan kun je beter een topic openen op het viva forum voordat ik er eentje over jou ga openen. Nou...wat wordt 't? Willen veranderen of alleen maar een ander gebruiken als shitdump?"
Zoiets?
Zoiets?
zaterdag 21 maart 2009 om 19:24
zaterdag 21 maart 2009 om 20:16
quote:Sensy12 schreef op 21 maart 2009 @ 19:22:
"Lieve vriendin, ik begin de indruk te krijgen dat je eigenlijk helemaal niet wilt veranderen. Dat je het wel goed vindt zo. Dat is niet erg. Helemaal ok als je niet wilt veranderen en een leuker leven wilt hebben. Maar val mij er dan in ieder geval niet meer mee lastig. Ik steek namelijk veel energie in het aanhoren van jouw klaagzang maar je verandert niks. Als je alleen maar wilt slacht-offeren dan kun je beter een topic openen op het viva forum voordat ik er eentje over jou ga openen. Nou...wat wordt 't? Willen veranderen of alleen maar een ander gebruiken als shitdump?"
Zoiets?Ja, ik weet het.Ik moet het op een een of andere manier zeggen....ben wel bang dat dat einde vriendschap is. Vraag me meteen af of ik het gezeur ga missen....nee dat niet, maar aan de andere kant is ze wel heel lieve en zorgzame vriendin. Moeilijk, moeilijk, zeker als je al 25 jaar vriendinnen bent.
"Lieve vriendin, ik begin de indruk te krijgen dat je eigenlijk helemaal niet wilt veranderen. Dat je het wel goed vindt zo. Dat is niet erg. Helemaal ok als je niet wilt veranderen en een leuker leven wilt hebben. Maar val mij er dan in ieder geval niet meer mee lastig. Ik steek namelijk veel energie in het aanhoren van jouw klaagzang maar je verandert niks. Als je alleen maar wilt slacht-offeren dan kun je beter een topic openen op het viva forum voordat ik er eentje over jou ga openen. Nou...wat wordt 't? Willen veranderen of alleen maar een ander gebruiken als shitdump?"
Zoiets?Ja, ik weet het.Ik moet het op een een of andere manier zeggen....ben wel bang dat dat einde vriendschap is. Vraag me meteen af of ik het gezeur ga missen....nee dat niet, maar aan de andere kant is ze wel heel lieve en zorgzame vriendin. Moeilijk, moeilijk, zeker als je al 25 jaar vriendinnen bent.
zaterdag 21 maart 2009 om 20:49
Soms is een vriendschap gewoon op. Is de rek eruit, zijn jullie levens teveel veranderd. Ben je er gewoon klaar mee. Ontzettend jammer, verdrietig en absoluut niet leuk. Maar het is niet anders. Je irriteren aan de ander zodat alle leuke herinneringen kapot gemaakt worden door vervelende herinneringen is iets wat je niet moet willen. Voorwaarde van vriendschap is dat je de ander accepteert zoals hij/ zij is ongeacht de keuzes die men maakt. Kun je dit niet dan is de basis er niet meer en is het tijd om balans op te maken en te beslissen of je op een andere manier verder kunt met elkaar of toch afscheid neemt van elkaar.
zaterdag 21 maart 2009 om 21:08
quote:Sensy12 schreef op 21 maart 2009 @ 19:22:
"Lieve vriendin, ik begin de indruk te krijgen dat je eigenlijk helemaal niet wilt veranderen. Dat je het wel goed vindt zo. Dat is niet erg. Helemaal ok als je niet wilt veranderen en een leuker leven wilt hebben. Maar val mij er dan in ieder geval niet meer mee lastig. Ik steek namelijk veel energie in het aanhoren van jouw klaagzang maar je verandert niks. Als je alleen maar wilt slacht-offeren dan kun je beter een topic openen op het viva forum voordat ik er eentje over jou ga openen. Nou...wat wordt 't? Willen veranderen of alleen maar een ander gebruiken als shitdump?"
Zoiets?
@ Sensy12
@ Skattie, hoe vaak heb je het hier al met je vriendin over gehad?
"Lieve vriendin, ik begin de indruk te krijgen dat je eigenlijk helemaal niet wilt veranderen. Dat je het wel goed vindt zo. Dat is niet erg. Helemaal ok als je niet wilt veranderen en een leuker leven wilt hebben. Maar val mij er dan in ieder geval niet meer mee lastig. Ik steek namelijk veel energie in het aanhoren van jouw klaagzang maar je verandert niks. Als je alleen maar wilt slacht-offeren dan kun je beter een topic openen op het viva forum voordat ik er eentje over jou ga openen. Nou...wat wordt 't? Willen veranderen of alleen maar een ander gebruiken als shitdump?"
Zoiets?
@ Sensy12
@ Skattie, hoe vaak heb je het hier al met je vriendin over gehad?
zaterdag 21 maart 2009 om 22:34
Ik vind dit moeilijk om te lezen omdat ik de andere partij ben geweest in zo'n situatie. Mijn vriendin had (en heeft, I presume) eigenlijk altijd alles op de rit. Bij mij ging het allemaal wat meer met vallen en opstaan.
Meer en meer kreeg ik het gevoel dat ze er geen zin meer in had om te horen dat mijn vader weer was opgenomen, dat ik een afwijzing had gekregen op een sollicitatie, dat ik nog steeds niet bovenaan was geeindigd op de wachtlijst voor een huis. En ik wilde graag met succesverhalen komen, kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik met een succesverhaal MOEST komen voor haar, omdat haar geduld op leek te raken.
Ik heb uiteindelijk zelf het contact verbroken. We komen uit te verschillende achtergronden en hebben te verschillende levens. Voor haar waaide de wind tot nu toe erg mee, en dat gaf haar een goede voedingsbodem om in te excelleren. Ze heeft echt erg veel bereikt en is erg gelukkig. Bij mij waren er altijd veel meer hobbels, en mijn succes zit erin dat ik me door die hobbels nooit klein heb laten krijgen. Daar kan ik trots op zijn en daar ben ik ook trots op, maar dat is iets dat zij niet begrijpt. Zij ziet alleen dat ik nog steeds geen 'echt' huis heb en nog steeds verdriet heb om m'n familie. Ze kan zich denk ik niet voorstellen dat je dan ook gelukkig kunt zijn.
Het heeft me veel verdriet gedaan, vooral die laatste periode in onze vriendschap, toen ik meer en meer het gevoel kreeg ongewenst te zijn bij haar. Ik zou je willen adviseren om in elk geval duidelijk te zijn en niet te lang te wachten. Het is heel vervelend als je geleidelijk steeds meer duidelijk wordt dat iemand "geen zin meer in je heeft", het is heel vervelend als dat een proces van lange tijd is. Make it quick, zou ik zeggen, ook voor haar.
Meer en meer kreeg ik het gevoel dat ze er geen zin meer in had om te horen dat mijn vader weer was opgenomen, dat ik een afwijzing had gekregen op een sollicitatie, dat ik nog steeds niet bovenaan was geeindigd op de wachtlijst voor een huis. En ik wilde graag met succesverhalen komen, kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik met een succesverhaal MOEST komen voor haar, omdat haar geduld op leek te raken.
Ik heb uiteindelijk zelf het contact verbroken. We komen uit te verschillende achtergronden en hebben te verschillende levens. Voor haar waaide de wind tot nu toe erg mee, en dat gaf haar een goede voedingsbodem om in te excelleren. Ze heeft echt erg veel bereikt en is erg gelukkig. Bij mij waren er altijd veel meer hobbels, en mijn succes zit erin dat ik me door die hobbels nooit klein heb laten krijgen. Daar kan ik trots op zijn en daar ben ik ook trots op, maar dat is iets dat zij niet begrijpt. Zij ziet alleen dat ik nog steeds geen 'echt' huis heb en nog steeds verdriet heb om m'n familie. Ze kan zich denk ik niet voorstellen dat je dan ook gelukkig kunt zijn.
Het heeft me veel verdriet gedaan, vooral die laatste periode in onze vriendschap, toen ik meer en meer het gevoel kreeg ongewenst te zijn bij haar. Ik zou je willen adviseren om in elk geval duidelijk te zijn en niet te lang te wachten. Het is heel vervelend als je geleidelijk steeds meer duidelijk wordt dat iemand "geen zin meer in je heeft", het is heel vervelend als dat een proces van lange tijd is. Make it quick, zou ik zeggen, ook voor haar.
zaterdag 21 maart 2009 om 22:37
zaterdag 21 maart 2009 om 23:15
En toch denk ik, waarom zou je het zo stellig ten einde brengen?
Jullie leven nu in totaal andere werelden. Spreek wat minder met elkaar af en ga wat meer je eigen weg. Maar om het te laten gaan? Jullie hebben zolang alles met elkaar gedeelt.
Het lijkt er ook op alsof ze in een situatie zit waar ze niet uit komt. Waarom krijgt ze haar studie niet af? Is ze lui, heeft ze vaal angst, hangt ze teveel in de kroeg?
Ze trekt klaplopers aan zeg je, maar heeft ze momenteel wel het zelfvertrouwen om andere mannen aan te trekken? Die klaplopers zullen haar begrijpen en haar niet bekritiseren omdat zij niet beter zijn dan haar.
Accepteer jij haar eigenlijk wel om wie zij is? Mag zij van jou in de goot liggen en houd jij dan nog steeds van haar?
Ik snap wel dat het voor jou frustrerend is. Maar weg lopen kan altijd nog...
Jullie leven nu in totaal andere werelden. Spreek wat minder met elkaar af en ga wat meer je eigen weg. Maar om het te laten gaan? Jullie hebben zolang alles met elkaar gedeelt.
Het lijkt er ook op alsof ze in een situatie zit waar ze niet uit komt. Waarom krijgt ze haar studie niet af? Is ze lui, heeft ze vaal angst, hangt ze teveel in de kroeg?
Ze trekt klaplopers aan zeg je, maar heeft ze momenteel wel het zelfvertrouwen om andere mannen aan te trekken? Die klaplopers zullen haar begrijpen en haar niet bekritiseren omdat zij niet beter zijn dan haar.
Accepteer jij haar eigenlijk wel om wie zij is? Mag zij van jou in de goot liggen en houd jij dan nog steeds van haar?
Ik snap wel dat het voor jou frustrerend is. Maar weg lopen kan altijd nog...
zondag 22 maart 2009 om 08:37
quote:Emmeke schreef op 21 maart 2009 @ 22:34:
We komen uit te verschillende achtergronden en hebben te verschillende levens. Voor haar waaide de wind tot nu toe erg mee, en dat gaf haar een goede voedingsbodem om in te excelleren. Ze heeft echt erg veel bereikt en is erg gelukkig. Bij mij waren er altijd veel meer hobbels, en mijn succes zit erin dat ik me door die hobbels nooit klein heb laten krijgen. Daar kan ik trots op zijn en daar ben ik ook trots op, maar dat is iets dat zij niet begrijpt. Zij ziet alleen dat ik nog steeds geen 'echt' huis heb en nog steeds verdriet heb om m'n familie. Ze kan zich denk ik niet voorstellen dat je dan ook gelukkig kunt zijn.
In tegenstelling tot jouw verhaal waarin je zegt dat jullie 2 verschillende achtergronden hebben, is dat bij ons juist niet zo. Alleen ik heb me door die hobbels, netals jij, nooit klein laten krijgen. Sterker nog, ik heb gemerkt dat ik moest en kon vechten. En daardoor succesvol ben geworden. Zij zat in nagenoeg dezelfde situatie en is hier dus niet uitgekomen na zoveel jaar.
Ik heb er nu twee keer iets over gezegd en sinds de laatste keer erg weinig contact, dus ik merk dat mijn mening niet erg goed is ontvangen.
Overigens kan ik me jouw reactie op jouw eigen vriendin goed voorstellen over het gevoel dat je had ook succesverhalen te moeten vertellen terwijl dat eigenlijk niet aan de orde was. Ik merk ook namelijk dat zij zich steeds 'kleiner' voelt worden als ik over leuke verhalen/succesverhalen begin.
Aan de ene kant voel ik me dan schuldig en hou ik soms mijn mond omdat ik niet wil dat zij zich minder voelt, maar aan de andere kant denk ik 'ja, sorry meid, maar dit is nou eenmaal mijn leven'.
In ieder geval bedankt voor jullie meningen en verhalen.
We komen uit te verschillende achtergronden en hebben te verschillende levens. Voor haar waaide de wind tot nu toe erg mee, en dat gaf haar een goede voedingsbodem om in te excelleren. Ze heeft echt erg veel bereikt en is erg gelukkig. Bij mij waren er altijd veel meer hobbels, en mijn succes zit erin dat ik me door die hobbels nooit klein heb laten krijgen. Daar kan ik trots op zijn en daar ben ik ook trots op, maar dat is iets dat zij niet begrijpt. Zij ziet alleen dat ik nog steeds geen 'echt' huis heb en nog steeds verdriet heb om m'n familie. Ze kan zich denk ik niet voorstellen dat je dan ook gelukkig kunt zijn.
In tegenstelling tot jouw verhaal waarin je zegt dat jullie 2 verschillende achtergronden hebben, is dat bij ons juist niet zo. Alleen ik heb me door die hobbels, netals jij, nooit klein laten krijgen. Sterker nog, ik heb gemerkt dat ik moest en kon vechten. En daardoor succesvol ben geworden. Zij zat in nagenoeg dezelfde situatie en is hier dus niet uitgekomen na zoveel jaar.
Ik heb er nu twee keer iets over gezegd en sinds de laatste keer erg weinig contact, dus ik merk dat mijn mening niet erg goed is ontvangen.
Overigens kan ik me jouw reactie op jouw eigen vriendin goed voorstellen over het gevoel dat je had ook succesverhalen te moeten vertellen terwijl dat eigenlijk niet aan de orde was. Ik merk ook namelijk dat zij zich steeds 'kleiner' voelt worden als ik over leuke verhalen/succesverhalen begin.
Aan de ene kant voel ik me dan schuldig en hou ik soms mijn mond omdat ik niet wil dat zij zich minder voelt, maar aan de andere kant denk ik 'ja, sorry meid, maar dit is nou eenmaal mijn leven'.
In ieder geval bedankt voor jullie meningen en verhalen.
zondag 22 maart 2009 om 08:48
Skattie,
Vul niet van te voren in wat een gesprek cq de toekomst gaat opleveren. Wees gewoon eerlijk, dat is al moeilijk genoeg.
Heb zelf ooit tegen een van mijn beste vriendinnen moeten zeggen dat ik haar zielig zijn niet meer trok. Binnen een half jaar had ze dingen zelf opgelost ipv uren per week goede raad aan te horen en er vervolgens niets mee te doen. Onze vriendschap is sinds (na) de breuk veel gelijkwaardiger geworden en ik ben ontzettend blij dat we elkaar nog steeds hebben.
Vul niet van te voren in wat een gesprek cq de toekomst gaat opleveren. Wees gewoon eerlijk, dat is al moeilijk genoeg.
Heb zelf ooit tegen een van mijn beste vriendinnen moeten zeggen dat ik haar zielig zijn niet meer trok. Binnen een half jaar had ze dingen zelf opgelost ipv uren per week goede raad aan te horen en er vervolgens niets mee te doen. Onze vriendschap is sinds (na) de breuk veel gelijkwaardiger geworden en ik ben ontzettend blij dat we elkaar nog steeds hebben.
zondag 22 maart 2009 om 09:01
Ik heb het idee dat jij wat haar betreft al een 'point of no return' hebt bereikt, in de zin dat er al te veel beschadigd is om deze vriendschap nog leuk te krijgen.
Ik snap heel goed dat je geen zin hebt in een energieslurpende vriendin. Maar ik heb ook het idee dat je je misschien te veel ergert aan haar, meer dan goed voor je is. Niet iedereen leeft zoals jij denkt dat het zou moeten, dat is soms moeilijk te accepteren (ik vind dat zelf heel moeilijk hoor).
Ik snap heel goed dat je geen zin hebt in een energieslurpende vriendin. Maar ik heb ook het idee dat je je misschien te veel ergert aan haar, meer dan goed voor je is. Niet iedereen leeft zoals jij denkt dat het zou moeten, dat is soms moeilijk te accepteren (ik vind dat zelf heel moeilijk hoor).
zondag 22 maart 2009 om 09:12
Hey
Ik heb ook zo'n vriendin gehad,dat was geen zeikerd hoor maar we kenden elkaar ook bij wijze van spreken uit de zandbak van de kleuterschool. Heel veel jaren later heb ik er zelf een punt achter gezet op een 'laffe' manier nadat er veel dingen waren voorgevallen,kort gezegd was alles wat zij deed interessant maar van mij wist ze amper dat ik bijv fulltime werkte en alleen de weekenden vrij was. Dit kwam ook door compleet andere levens waarvan we altijd gedacht hadden dat het niet tussen ons in zou komen.Dus wel
Na het zoveelste telefoontje op het antwoordapparaat met de vraag of ik bijv op dinsdagmiddag thee kwam drinken was ik het zat en heb niet meer gebeld,ze heeft het welgeteld nog 1x geprobeerd hoor,dus ik ga ervanuit dat het van beide kanten zo voelde.
Wat ik je wil meegeven...ik heb er ergens vrede mee dat het zo gelopen is maar mis haar wel,regelmatig hoewel niet elke dag. Bedenk wat je wil en probeer eerst nog eens te praten met haar en rustig over te brengen wat het met jou doet.
Succes!
Ik heb ook zo'n vriendin gehad,dat was geen zeikerd hoor maar we kenden elkaar ook bij wijze van spreken uit de zandbak van de kleuterschool. Heel veel jaren later heb ik er zelf een punt achter gezet op een 'laffe' manier nadat er veel dingen waren voorgevallen,kort gezegd was alles wat zij deed interessant maar van mij wist ze amper dat ik bijv fulltime werkte en alleen de weekenden vrij was. Dit kwam ook door compleet andere levens waarvan we altijd gedacht hadden dat het niet tussen ons in zou komen.Dus wel
Na het zoveelste telefoontje op het antwoordapparaat met de vraag of ik bijv op dinsdagmiddag thee kwam drinken was ik het zat en heb niet meer gebeld,ze heeft het welgeteld nog 1x geprobeerd hoor,dus ik ga ervanuit dat het van beide kanten zo voelde.
Wat ik je wil meegeven...ik heb er ergens vrede mee dat het zo gelopen is maar mis haar wel,regelmatig hoewel niet elke dag. Bedenk wat je wil en probeer eerst nog eens te praten met haar en rustig over te brengen wat het met jou doet.
Succes!
zondag 22 maart 2009 om 09:17
quote:Skattie schreef op 22 maart 2009 @ 08:37:
[...]
Ik heb er nu twee keer iets over gezegd en sinds de laatste keer erg weinig contact, dus ik merk dat mijn mening niet erg goed is ontvangen.
Misschien vindt ze je een zeikerd worden en vraagt zich nu af hoe ze het contact op een nette manier kan verbreken.
[...]
Ik heb er nu twee keer iets over gezegd en sinds de laatste keer erg weinig contact, dus ik merk dat mijn mening niet erg goed is ontvangen.
Misschien vindt ze je een zeikerd worden en vraagt zich nu af hoe ze het contact op een nette manier kan verbreken.
zondag 22 maart 2009 om 09:31
quote:Liselotte4 schreef op 21 maart 2009 @ 23:15:
Zo ongeveer is mijn vriendschap inmiddels geworden... We kennen elkaar al ruim 30 jaar en zijn tot zo'n 10 jaar geleden altijd heel close geweest. En toen veranderde ons leven - door studie, werk, soort partners... Er waren steeds minder overeenkomsten en we zien elkaar misschien eens per jaar.
Ik heb er inmiddels ook geen zin meer in - altijd te laat komen, in haar eigen wereld leven, altijd wel iets kwijt (sleutels, portemonee,etc), bij haar thuis is het de grootste teringzooi die je je kunt voorstellen, haar ukkie ligt soms niet in bed voor half 12 'snachts, etc. etc. En alles zou te wijten zijn aan ADHD. Zal wel, maar ik vind het heel vermoeiend en van haar chaos word ik niet blij.
Ik hou niet meer van haar zoals ik vroeger deed, maar ik geef wel om haar. Alleen passen we niet meer in elkaars leven en dat is wel best zo. Zonder woorden weten we dat allebei en als het écht nodig is - als de nood aan de vrouw is - dan ben ik er voor haar. Alleen weet ik helaas uit ervaring dat dat andersom niet zo is - dat komt door ADHD
Ik heb er eigenlijk wel vrede mee en mis haar niet in mijn leven. Hopelijk is dat wederzijds.
Zo ongeveer is mijn vriendschap inmiddels geworden... We kennen elkaar al ruim 30 jaar en zijn tot zo'n 10 jaar geleden altijd heel close geweest. En toen veranderde ons leven - door studie, werk, soort partners... Er waren steeds minder overeenkomsten en we zien elkaar misschien eens per jaar.
Ik heb er inmiddels ook geen zin meer in - altijd te laat komen, in haar eigen wereld leven, altijd wel iets kwijt (sleutels, portemonee,etc), bij haar thuis is het de grootste teringzooi die je je kunt voorstellen, haar ukkie ligt soms niet in bed voor half 12 'snachts, etc. etc. En alles zou te wijten zijn aan ADHD. Zal wel, maar ik vind het heel vermoeiend en van haar chaos word ik niet blij.
Ik hou niet meer van haar zoals ik vroeger deed, maar ik geef wel om haar. Alleen passen we niet meer in elkaars leven en dat is wel best zo. Zonder woorden weten we dat allebei en als het écht nodig is - als de nood aan de vrouw is - dan ben ik er voor haar. Alleen weet ik helaas uit ervaring dat dat andersom niet zo is - dat komt door ADHD
Ik heb er eigenlijk wel vrede mee en mis haar niet in mijn leven. Hopelijk is dat wederzijds.
zondag 22 maart 2009 om 09:58
Hey Skattie,
Je verhaal komt op mij over alsof je eigenlijk al besloten hebt wat je wil. Maar heb je al eens aangegeven bij je vriendin hoe je denkt over de vriendschap. Misschien voelt zij ook wel dat het niet zo lekker meer loopt.
Zal wel heel moeilijk zijn om erover te beginnen, maar ik zou hier toch eerst over willen praten voor ik een einde maak aan de vrienschap.
Succes met wat je ook gaat doen!
@Lizzl: ik snap jou wel. Heb zelf geen ervaring met vriendinnen die ADHD hebben, maar ik werk wel met mensen die ADHD hebben. Daar moet je zoooveel energie insteken en dan krijg je soms zooo weinig terug. Ze zijn zo druk met zichzelf, moeten al de grootste moeite doen om hun eigen leven op orde te brengen dat ze vaak 'vergeten' aan de ander te denken. Heel vermoeiend lijkt mij. Het is maar net hoe lang je adem is of je het ervooor over hebt. Snapt dat de koek op een gegeven moment op is. Je wilt toch ook wel een beetje wat terug krijgen als je er zoveel energie insteekt.
Je verhaal komt op mij over alsof je eigenlijk al besloten hebt wat je wil. Maar heb je al eens aangegeven bij je vriendin hoe je denkt over de vriendschap. Misschien voelt zij ook wel dat het niet zo lekker meer loopt.
Zal wel heel moeilijk zijn om erover te beginnen, maar ik zou hier toch eerst over willen praten voor ik een einde maak aan de vrienschap.
Succes met wat je ook gaat doen!
@Lizzl: ik snap jou wel. Heb zelf geen ervaring met vriendinnen die ADHD hebben, maar ik werk wel met mensen die ADHD hebben. Daar moet je zoooveel energie insteken en dan krijg je soms zooo weinig terug. Ze zijn zo druk met zichzelf, moeten al de grootste moeite doen om hun eigen leven op orde te brengen dat ze vaak 'vergeten' aan de ander te denken. Heel vermoeiend lijkt mij. Het is maar net hoe lang je adem is of je het ervooor over hebt. Snapt dat de koek op een gegeven moment op is. Je wilt toch ook wel een beetje wat terug krijgen als je er zoveel energie insteekt.
zondag 22 maart 2009 om 10:06
Sattie, zoals jij het hier verwoord zo zou je het tegen haar kunnen zeggen.Soms is het nodig iemands ogen te openen.
Maar wanneer iemand stelselmatig in een slachtofferrol wil blijven hangen......tja, dat is moeilijk.
Ik denk dat je een keer 'hard eerlijk' de waarheid moet zeggen. Je vriendin lijkt me niet iemand die met lieve woorden geholpen is. Soms heeft iemand weleens de waarheid nodig (en daar is een vriendschap ook voor) en is het soms heel heilzaam om iemand een spiegel voor te houden want weinig mensen kunnen dit zelf doen.
Maar wanneer iemand stelselmatig in een slachtofferrol wil blijven hangen......tja, dat is moeilijk.
Ik denk dat je een keer 'hard eerlijk' de waarheid moet zeggen. Je vriendin lijkt me niet iemand die met lieve woorden geholpen is. Soms heeft iemand weleens de waarheid nodig (en daar is een vriendschap ook voor) en is het soms heel heilzaam om iemand een spiegel voor te houden want weinig mensen kunnen dit zelf doen.
wees jezelf, er zijn genoeg anderen.
zondag 22 maart 2009 om 10:30
Als je al 25 jaar vriendinnen bent, ga je die vriendschap niet moedwillig kapotmaken. Zo'n vriendin is eigenlijk familie, dat soort banden moet je koesteren.
Misschien lopen jullie levens momenteel te ver uiteen. Dat kan, houd dan een tijdje afstand (wat al gebeurt heb ik begrepen). Neem over een tijdje weer contact op en kijk of je elkaar weer ergens kunt vinden.
Zie haar als een zusje. Ook al leid je verschillende levens en heb je verschillende karakters, het feit dat je zusjes bent en samen bent opgegroeid, zorgt ervoor dat er toch een band is. Dat geldt ook voor zulke oude vriendschappen.
Misschien lopen jullie levens momenteel te ver uiteen. Dat kan, houd dan een tijdje afstand (wat al gebeurt heb ik begrepen). Neem over een tijdje weer contact op en kijk of je elkaar weer ergens kunt vinden.
Zie haar als een zusje. Ook al leid je verschillende levens en heb je verschillende karakters, het feit dat je zusjes bent en samen bent opgegroeid, zorgt ervoor dat er toch een band is. Dat geldt ook voor zulke oude vriendschappen.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
zondag 22 maart 2009 om 10:39
Skattie, het lijkt erop dat je inmiddels een soort hulpverlener lijkt te zijn geworden ipv vriendin. Begrijpelijk dat je daar geen zin in hebt. Ik denk dat er in een vriendschap altijd een soort van evenwicht moet zijn, en hoe dat evenwicht eruit ziet bepalen beide partijen samen.
Missch zou je met haar kunnen gaan praten. Een goede vriendschap moet het wel kunnen hebben. Wie weet is ze zich er niet van bewust dat ze zo'n beslag op je legt. Zonder dat besef kan ze er ook (nog) niets aan veranderen.
En als ze hulp nodig heeft om haar leven beter op de rit te krijgen, dan kan ze beter hulp zoeken. Daar zijn professionals voor.
Missch zou je met haar kunnen gaan praten. Een goede vriendschap moet het wel kunnen hebben. Wie weet is ze zich er niet van bewust dat ze zo'n beslag op je legt. Zonder dat besef kan ze er ook (nog) niets aan veranderen.
En als ze hulp nodig heeft om haar leven beter op de rit te krijgen, dan kan ze beter hulp zoeken. Daar zijn professionals voor.
zondag 22 maart 2009 om 11:13
Herkenbaar verhaal!
Ik heb (ja, ik schrijf bewust heb en niet had) een vriendin die een beetje een puinzooi van haar leven maakt. Studie niet goed, ongezonde relatie met haar ouders, manieren van omgaan met emoties/problemen en ik voelde me altijd maar de steunende partij. En, haa exvriendjes kwamen altijd bij mij praten/klagen over haar, omdat zij ze zonder een woord de deur uitzette en geen uitleg gaf.
Ik heb, toen ik wat minder in mn vel zat, haar gezegd dat ik geen zin had om haar te blijven steunen in haar keuzes en manieren van omgaan met problemen. Dat ik er best voor haar wilde zijn, maar dat ik op dat moment niet om kon gaan met haar issues. Heb dus even voor mezelf een adempauze genomen. Omdat het zoveelste vriendje haar de deur had gewezen en ze ineens geen 'klaagmuren' meer had, is ze zelf tot de conclusie gekomen dat ze hulp moest zoeken met haar issues. En dat heeft ze gedaan. We hebben nu weer meer contact, en ik zie dat ze echt vooruit gaat. Ze heeft haar slachtofferrol opgegeven en neemt nu keuzes en belissingen vanuit haarzelf.
Ik denk dat het goed is dat ik haar destijds heb gezegd dat ik het niet meer trok. Ze had toen alleen zichzelf nog en heeft ingezien dat ze alleen door zichzelf te veranderen gelukkiger kon worden.
Hopelijk is dat bij jouw vriendin ook zo. Nu ze jou niet meer heeft om elke keer weer aan op te trekken, moet ze dat in zichzelf gaan vinden.
Als jij de gelijkwaardigheid in jullie vriendschap kwijt bent, dan is het helemaal niet erg om afstand te nemen. Als je merkt dat de gelijkwaardigheid weer terug aan het komen is, dan levert de vriendschap voor jou wat op. Is dat niet zo, dan is het heel erg jammer van ene lange vriendschap. Maar waarom in een vriendschap blijven hangen die jou zoveel energie kost?
Ik heb (ja, ik schrijf bewust heb en niet had) een vriendin die een beetje een puinzooi van haar leven maakt. Studie niet goed, ongezonde relatie met haar ouders, manieren van omgaan met emoties/problemen en ik voelde me altijd maar de steunende partij. En, haa exvriendjes kwamen altijd bij mij praten/klagen over haar, omdat zij ze zonder een woord de deur uitzette en geen uitleg gaf.
Ik heb, toen ik wat minder in mn vel zat, haar gezegd dat ik geen zin had om haar te blijven steunen in haar keuzes en manieren van omgaan met problemen. Dat ik er best voor haar wilde zijn, maar dat ik op dat moment niet om kon gaan met haar issues. Heb dus even voor mezelf een adempauze genomen. Omdat het zoveelste vriendje haar de deur had gewezen en ze ineens geen 'klaagmuren' meer had, is ze zelf tot de conclusie gekomen dat ze hulp moest zoeken met haar issues. En dat heeft ze gedaan. We hebben nu weer meer contact, en ik zie dat ze echt vooruit gaat. Ze heeft haar slachtofferrol opgegeven en neemt nu keuzes en belissingen vanuit haarzelf.
Ik denk dat het goed is dat ik haar destijds heb gezegd dat ik het niet meer trok. Ze had toen alleen zichzelf nog en heeft ingezien dat ze alleen door zichzelf te veranderen gelukkiger kon worden.
Hopelijk is dat bij jouw vriendin ook zo. Nu ze jou niet meer heeft om elke keer weer aan op te trekken, moet ze dat in zichzelf gaan vinden.
Als jij de gelijkwaardigheid in jullie vriendschap kwijt bent, dan is het helemaal niet erg om afstand te nemen. Als je merkt dat de gelijkwaardigheid weer terug aan het komen is, dan levert de vriendschap voor jou wat op. Is dat niet zo, dan is het heel erg jammer van ene lange vriendschap. Maar waarom in een vriendschap blijven hangen die jou zoveel energie kost?
zondag 22 maart 2009 om 11:18
Eens met Dejavu.
En Skattie, verbeter me als het niet klopt, maar ik krijg het gevoel dat je niet alleen trots bent op jezelf dat je die hobbels hebt overwonnen, maar dat je daarmee ook neerkijkt op je vriendin. Is dit zo?
Je zegt dat jullie allebei hobbels hebben moeten verwinnen, daar kan ik niet over oordelen maar ik weet wel dat de ene hobbel de ander niet is. Ik zie wel eens mensen jammeren om hun hobbels en dan denk ik: 'kind, je weet niet eens wat hobbels zijn'.
Dat zeg ik niet tegen zo iemand, want dat is niet eerlijk. Iedereen heeft zijn eigen referentiekader en een andere draagkracht voor bepaalde situaties.
Maar het zou zomaar eens kunnen zijn dat jouw vriendins hobbels van een andere aard zijn dan dat die van jou waren (ergo: minder oplosbaar/overkomelijk).
En Skattie, verbeter me als het niet klopt, maar ik krijg het gevoel dat je niet alleen trots bent op jezelf dat je die hobbels hebt overwonnen, maar dat je daarmee ook neerkijkt op je vriendin. Is dit zo?
Je zegt dat jullie allebei hobbels hebben moeten verwinnen, daar kan ik niet over oordelen maar ik weet wel dat de ene hobbel de ander niet is. Ik zie wel eens mensen jammeren om hun hobbels en dan denk ik: 'kind, je weet niet eens wat hobbels zijn'.
Dat zeg ik niet tegen zo iemand, want dat is niet eerlijk. Iedereen heeft zijn eigen referentiekader en een andere draagkracht voor bepaalde situaties.
Maar het zou zomaar eens kunnen zijn dat jouw vriendins hobbels van een andere aard zijn dan dat die van jou waren (ergo: minder oplosbaar/overkomelijk).
