Kinderen
alle pijlers
Zoon van 19 en niets doen
zondag 20 januari 2019 om 12:05
Ik zet het maar even onder kinderen maar officieel is ‘ie dat niet meer natuurlijk.
Om te beginnen: 19jr, hoogbegaafd, add, dyslectisch, DCD.
Hij heeft drie jaar gekleuterd. De reden om hem niet naar groep 3 te laten gaan was ‘omdat ie af en toe ineens als een teiger door de klas gaat springen’ en dus was ie niet klaar voor groep 3. Vervolgens alles op de basisschool met twee vingers in de neus en daar kwam ook nog bij dat hij door zijn motorische achterstand en zijn snelle begrip veel minder hoefde te doen dan zijn klasgenoten maar daarvoor kwam niet iets verdiepends of verbredende in de plaats.
Op het VO dacht ie zo lekker verder te kunnen en dat lukte in klas 1 nog wel maar bleef zitten in klas 2 en vervolgens in klas 3 weer. We hebben orthopedagogen, onszelf (docent VO), psychologen etc ingezet om hem aan het leren te krijgen maar hij zei ja en amen en deed nee en fuck you. Op advies zijn we toen opgehouden met ‘pushen’ en hebben hem alleen herinnerd en verder moest ie het zelf uitzoeken. Dit omdat andere kinderen in het gezin hier ook last van houden en om de goede sfeer te behouden. Uiteindelijk twee jaar geleden zijn TL (mavo) gehaald en hij ging naar een leuke mbo-opleiding.
Daar bleek hij veel van de dingen uit jaar 1 al zichzelf te hebben geleerd (ook zijn hobby) en dus haakte hij af. ROC wilde voor hem wel een aangepast programma maken zodat ie in twee ipv drie jaar klaar zou zijn. Maar nee, dit wilde hij niet. Toen hij achttien was is ie gestopt met de opleiding. Zijn vader zei dat de voorwaarde voor dit tussenjaar dan wel was dat hij ging werken.
In het inmiddels verstreken 1,25jr heeft hij welgeteld in totaal zes weken gewerkt. Hij zegt het in het begin leuk te vinden maar al gauw haakt ie af met allerlei smoesjes. Dat ie moet werken om zichzelf in levensonderhoud te voorzien krijg je er niet in.
Ondertussen houdt ie zich thuis niet aan de regels, doet wat ie zelf wil. Rookt, blowt en drinkt. Zijn vrienden wonen bij mij in de buurt en de verleiding was te groot om er snachts tussenuit te knijpen.
In de weken dat hij bij zijn vader was, dan ben ik bij mijn vriend, kwam hij daar gewoon niet thuis en zat ie stiekem in mijn huis met zijn vrienden. Voor oud en nieuw vorig jaar had ie gevraagd of ie dat met zijn vrienden in mijn huis mocht vieren. Ik heb dat verboden omdat een eerder feestje uit de hand was gelopen (dat wil zeggen: niets was opgeruimd en planten vertrapt enz).
Op nieuwjaarsdag bleken ze toch in mijn huis te zitten. Toen ik aan kwam zaten er een stuk of dertig kerels in mijn woonkamer te roken en blowen. Ze hadden dus gewoon ingebroken! Een sleutel had ie al lang niet meer. Zoon had een raampje zo opengezet van tevoren dat het leek dat ie op slot zat. Voor de rest was alles hermetisch gesloten. Dat ze door een raam naar binnen moesten vonden ze achteraf inderdaad wel een beetje vreemd.
Toen hebben we besloten dat hij door de week bij zijn vader moest zijn (woont in een dorp 15km verderop) en in het weekend kon hij dan hier zijn, mits ik er was.
Inmiddels is ie bij een psychiater en twee psychologen (en verslavingszorg heeft zich er nog even mee bemoeid) geweest maar hij leidt ze om de tuin en ze hebben nu ook gezegd dat hij momenteel niet te helpen is. Omdat ie thuis (beide huizen) zijn eigen regels bepaalt is er een ultimatum gesteld dat hij op 1 feb uit huis moet. Dat ie dan dus een kamer moet hebben en voorlopig zijn eigen boontjes moet doppen. Hij moet eerst op zijn bek vallen zegmaar.
Nu ben ik het daar mee eens (was al eerder mijn voorstel maar bij zijn vader duurt het altijd even voor ie dit soort dingen beseft).
Alleen: we hebben zorgplicht tot ie 21 is. Ik heb zelf geen financiële middelen hem te ondersteunen en bovendien moet ie zelf werken om inkomsten te krijgen.
Hoe pakken we dit op een goede manier aan?
Hij weet deze deadline al twee maanden overigens en heeft tot dusver niets ondernomen. We weten dat dingen in het verleden wellicht beter aangepakt hadden moeten worden maar dat valt nu niet meer te veranderen natuurlijk.
Om te beginnen: 19jr, hoogbegaafd, add, dyslectisch, DCD.
Hij heeft drie jaar gekleuterd. De reden om hem niet naar groep 3 te laten gaan was ‘omdat ie af en toe ineens als een teiger door de klas gaat springen’ en dus was ie niet klaar voor groep 3. Vervolgens alles op de basisschool met twee vingers in de neus en daar kwam ook nog bij dat hij door zijn motorische achterstand en zijn snelle begrip veel minder hoefde te doen dan zijn klasgenoten maar daarvoor kwam niet iets verdiepends of verbredende in de plaats.
Op het VO dacht ie zo lekker verder te kunnen en dat lukte in klas 1 nog wel maar bleef zitten in klas 2 en vervolgens in klas 3 weer. We hebben orthopedagogen, onszelf (docent VO), psychologen etc ingezet om hem aan het leren te krijgen maar hij zei ja en amen en deed nee en fuck you. Op advies zijn we toen opgehouden met ‘pushen’ en hebben hem alleen herinnerd en verder moest ie het zelf uitzoeken. Dit omdat andere kinderen in het gezin hier ook last van houden en om de goede sfeer te behouden. Uiteindelijk twee jaar geleden zijn TL (mavo) gehaald en hij ging naar een leuke mbo-opleiding.
Daar bleek hij veel van de dingen uit jaar 1 al zichzelf te hebben geleerd (ook zijn hobby) en dus haakte hij af. ROC wilde voor hem wel een aangepast programma maken zodat ie in twee ipv drie jaar klaar zou zijn. Maar nee, dit wilde hij niet. Toen hij achttien was is ie gestopt met de opleiding. Zijn vader zei dat de voorwaarde voor dit tussenjaar dan wel was dat hij ging werken.
In het inmiddels verstreken 1,25jr heeft hij welgeteld in totaal zes weken gewerkt. Hij zegt het in het begin leuk te vinden maar al gauw haakt ie af met allerlei smoesjes. Dat ie moet werken om zichzelf in levensonderhoud te voorzien krijg je er niet in.
Ondertussen houdt ie zich thuis niet aan de regels, doet wat ie zelf wil. Rookt, blowt en drinkt. Zijn vrienden wonen bij mij in de buurt en de verleiding was te groot om er snachts tussenuit te knijpen.
In de weken dat hij bij zijn vader was, dan ben ik bij mijn vriend, kwam hij daar gewoon niet thuis en zat ie stiekem in mijn huis met zijn vrienden. Voor oud en nieuw vorig jaar had ie gevraagd of ie dat met zijn vrienden in mijn huis mocht vieren. Ik heb dat verboden omdat een eerder feestje uit de hand was gelopen (dat wil zeggen: niets was opgeruimd en planten vertrapt enz).
Op nieuwjaarsdag bleken ze toch in mijn huis te zitten. Toen ik aan kwam zaten er een stuk of dertig kerels in mijn woonkamer te roken en blowen. Ze hadden dus gewoon ingebroken! Een sleutel had ie al lang niet meer. Zoon had een raampje zo opengezet van tevoren dat het leek dat ie op slot zat. Voor de rest was alles hermetisch gesloten. Dat ze door een raam naar binnen moesten vonden ze achteraf inderdaad wel een beetje vreemd.
Toen hebben we besloten dat hij door de week bij zijn vader moest zijn (woont in een dorp 15km verderop) en in het weekend kon hij dan hier zijn, mits ik er was.
Inmiddels is ie bij een psychiater en twee psychologen (en verslavingszorg heeft zich er nog even mee bemoeid) geweest maar hij leidt ze om de tuin en ze hebben nu ook gezegd dat hij momenteel niet te helpen is. Omdat ie thuis (beide huizen) zijn eigen regels bepaalt is er een ultimatum gesteld dat hij op 1 feb uit huis moet. Dat ie dan dus een kamer moet hebben en voorlopig zijn eigen boontjes moet doppen. Hij moet eerst op zijn bek vallen zegmaar.
Nu ben ik het daar mee eens (was al eerder mijn voorstel maar bij zijn vader duurt het altijd even voor ie dit soort dingen beseft).
Alleen: we hebben zorgplicht tot ie 21 is. Ik heb zelf geen financiële middelen hem te ondersteunen en bovendien moet ie zelf werken om inkomsten te krijgen.
Hoe pakken we dit op een goede manier aan?
Hij weet deze deadline al twee maanden overigens en heeft tot dusver niets ondernomen. We weten dat dingen in het verleden wellicht beter aangepakt hadden moeten worden maar dat valt nu niet meer te veranderen natuurlijk.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zondag 20 januari 2019 om 21:33
Toen ik puberde wilde ik weleens naar de film, daar kreeg moeder stress van. Ik wilde ook weleens iets met een vriendin doen, liever niet want daar kreeg moeder stress van.
Dus ik deed dat toch, dat kwam uit. Toen was ik een jaar lang een geniepig secreet en mocht helemaal niks meer.
Stiefvader had nog nooit zo'n stiekemerd meegemaakt dus dat was reden om me een mep hier en daar te verkopen.
Dus ik had eens bedacht dat ik bij dreiging daarvan voor het raam ging staan. Stiefvader vond dat zo brutaal dat moeder medelijden met hem kreeg en ik kon gaan.
Niet te vergelijken dus.
zondag 20 januari 2019 om 21:39
Serieus dit? Heb je een slechte dag?bloomie schreef: ↑20-01-2019 21:20Ow,geef ik zo toe hoor, zeker gemeten naar jouw omstandigheden en normen en waarden zal ik vast gek zijn als alleenstaande met kinderen die eigen bedrijven hebben en masters. Geen uitkeringen hebben ondanks hun etiketjes en ambities. Dat ik me niet volprop met ongezonde kant en klaar maaltijden na een maagverkleining en al die dingen met hand en tand verdedig. .
Life is short. Eat dessert first.
zondag 20 januari 2019 om 21:40
Is misschien ook wel een beetje een kenmerk van autisme, maar vind Solo meer empathie en inzicht hebben voor betreffende jongen dan sommige anderen. Denk zelf dat Solo als ervaringsdeskundige zowel haar eigen kinderen met autisme als die van anderen met aanverwante stoornissen beter kan aanvoelen dan een ouder die zelf geen stoornis heeft maar wel een kind met een stoornis heeft om te begrijpen wat er in het hoofd om kan gaan. Veel van dit soort kinderen uiten dat namelijk niet maar voelen wel van alles.
~Energy flows where attention goes~
zondag 20 januari 2019 om 22:08
Onze zoon heeft ooit onze sieraden gevonden en verkocht, wat zal hij er van gehaald hebben...paar blikjes redbull en spullen om te blowen. Vond ook regelmatig kratjes voor statiegeld. Dit waren onze spullen, zo ver ik weet heeft hij nooit iets gestolen van een ander, hij is iig nooit gepakt. Is tot 2 keer toe wezen afkikken van het blowen, oh wat had ik een fijn kind thuis. Deze knul zit al wat verder in de narigheid wat drugs betreft. Ga samen eens praten bij maatschappelijk werk, wie weet schrikt hij van je reactie en wil er iets aan doen.
die ik wilde bestaat al...
zondag 20 januari 2019 om 22:10
Dat is dan de keus die hij zelf maaktJake99 schreef: ↑20-01-2019 12:16Werkt niet hoor. Hebben mijn ouders gedaan. Hij ging vrolijk verder met roken, blowen en drinken en logeerde bij een vriend die hele dagen hetzelfde doet. Gezellig samen de kroeg in. Werkt echt niet.
Verslaafde broer van een collega idem. Ging hij toch zwerven? Lekker boeiend. Die zwerft rond in Nederland.
Frankly my dear, I don"t give a damn
zondag 20 januari 2019 om 23:34
Suzyqfive, nog een aanvulling op mijn eerdere post,
Afhankelijk van de verslavingsgevoeligheid van je zoon, de mate van gebruik en de hoeveelheid van gebruik per keer.......... de hersenen van je zoon zijn nog niet volgroeid. Over het algemeen zijn de hersenen van de mens als laatste volgroeid en is pas zo rond hun 23e levensjaar.
Blowen heeft een zeer nadelig effect op de hersenen. De kans is zeer reëel aanwezig dat, mocht je zoon kunnen afkicken, er blijvende (hersen)schade aan overhoudt. Karakter, gedrag, je eigenlijk letterlijk alles kan veranderen en meestal niet ten voordele.
Wees jezelf hiervan goed bewust en laat je gezinsleden hiervan bewust worden.
Afhankelijk van de verslavingsgevoeligheid van je zoon, de mate van gebruik en de hoeveelheid van gebruik per keer.......... de hersenen van je zoon zijn nog niet volgroeid. Over het algemeen zijn de hersenen van de mens als laatste volgroeid en is pas zo rond hun 23e levensjaar.
Blowen heeft een zeer nadelig effect op de hersenen. De kans is zeer reëel aanwezig dat, mocht je zoon kunnen afkicken, er blijvende (hersen)schade aan overhoudt. Karakter, gedrag, je eigenlijk letterlijk alles kan veranderen en meestal niet ten voordele.
Wees jezelf hiervan goed bewust en laat je gezinsleden hiervan bewust worden.
maandag 21 januari 2019 om 00:43
Eens.zoethoudertje schreef: ↑20-01-2019 21:40Is misschien ook wel een beetje een kenmerk van autisme, maar vind Solo meer empathie en inzicht hebben voor betreffende jongen dan sommige anderen. Denk zelf dat Solo als ervaringsdeskundige zowel haar eigen kinderen met autisme als die van anderen met aanverwante stoornissen beter kan aanvoelen dan een ouder die zelf geen stoornis heeft maar wel een kind met een stoornis heeft om te begrijpen wat er in het hoofd om kan gaan. Veel van dit soort kinderen uiten dat namelijk niet maar voelen wel van alles.
Solo is ten eerste een tijgermoeder, die alles op alles heeft gezet om haar kinderen te geven wat ze nodig hebben.
Haar visie kan niet de jouwe zijn, maar ik haal heeel erg veel uit wat zij schrijft. Hier een asperger echtgenoot en zoon thuis, en de inzichten die zij geeft in hoe het als ouder met autisme is zijn voor mij, niet autist, enorme eye-openers. Ook als ik het niet met haar eens ben soms.
maandag 21 januari 2019 om 00:43
Ik vind zelf de reacties van Solomio eigenlijk helemaal niet zo vreemd. Ik herken veel van wat TO vertelt over haar zoon in mijn cliënten. Het zou heel goed kunnen zijn dat er een enorme discrepantie is tussen o.a. kalenderleeftijd, intelligentie en sociaal-emotionele ontwikkeling.
"Lastig" is dat zoon HB is en dus een hoog IQ heeft. Dat zorgt ervoor dat hij voor veel hulpverleners al bijna nooit als een persoon met een verstandelijke beperking gezien zal worden. Terwijl hij sociaal-emotioneel heel jong kan zijn. Ik heb een cliënt gehad met hoog IQ en een sociaal-emotionele leeftijd van 2,5 jaar. Deze man kon echt, echt niet voor zichzelf zorgen. Kon alles vertellen over vliegtuigen, maar wist echt niet wat je allemaal moet doen in een supermarkt (heb het dan nog niet eens over werken, maar over producten kopen/afrekenen, etc.).
Het kan echt zijn dat zoon stelselmatig overvraagd wordt op alle vlakken. Heeft zelf niet het vermogen om dit in te zien en dus aan te geven, wat er dus voor zorgt dat hij al helemaal niet gemotiveerd is.
Wat ik bij mijn cliënten doe is een stappenplan maken. Als het kan met de cliënt, kan dat niet dan voor ze. Elke stap neem je samen met ze. Dit kan ook met behulp van maatschappelijk werk of bijvoorbeeld MEE. Je moet dan ook aan de meest simpele zaken denken, dus niet alleen in grote lijnen.
Ik snap dat het lastig is, dit kost veel tijd en energie. Het is niet makkelijk om je kind zo te zien. Je wil als ouder toch altijd het beste voor je kinderen. Sterkte met alles.
"Lastig" is dat zoon HB is en dus een hoog IQ heeft. Dat zorgt ervoor dat hij voor veel hulpverleners al bijna nooit als een persoon met een verstandelijke beperking gezien zal worden. Terwijl hij sociaal-emotioneel heel jong kan zijn. Ik heb een cliënt gehad met hoog IQ en een sociaal-emotionele leeftijd van 2,5 jaar. Deze man kon echt, echt niet voor zichzelf zorgen. Kon alles vertellen over vliegtuigen, maar wist echt niet wat je allemaal moet doen in een supermarkt (heb het dan nog niet eens over werken, maar over producten kopen/afrekenen, etc.).
Het kan echt zijn dat zoon stelselmatig overvraagd wordt op alle vlakken. Heeft zelf niet het vermogen om dit in te zien en dus aan te geven, wat er dus voor zorgt dat hij al helemaal niet gemotiveerd is.
Wat ik bij mijn cliënten doe is een stappenplan maken. Als het kan met de cliënt, kan dat niet dan voor ze. Elke stap neem je samen met ze. Dit kan ook met behulp van maatschappelijk werk of bijvoorbeeld MEE. Je moet dan ook aan de meest simpele zaken denken, dus niet alleen in grote lijnen.
Ik snap dat het lastig is, dit kost veel tijd en energie. Het is niet makkelijk om je kind zo te zien. Je wil als ouder toch altijd het beste voor je kinderen. Sterkte met alles.
maandag 21 januari 2019 om 00:59
TO, mijn ervaring is dat de hulpverlening heel graag wil, maar niet altijd antwoord heeft op hoe om te gaan met HB en daar bovenop andere diagnoses. De jongere zelf weet het ook niet, maar hulpverlening vinden die goed aan kan sluiten is best heel moeilijk.
Wat fijn zou zijn is als hij een jongerencoach kan krijgen die bij hem aan kan sluiten, snapt wat hem drijft. Een coach die hijzelf accepteert.
Ik ken de situatie van C’Estelle, die hier ook heeft gepost, persoonlijk. Soms heb je als ouder alles, alles gedaan wat in jouw vermogen ligt, om je kind te helpen. Maar jeez, jij bent ook niet superwoman! Niemand hier heeft de opleiding ‘perfect ouderschap’ gedaan hoor, dus trek je niet te veel aan van de beste stuurlui die aan wal staan te roepen. Als je er in zit, is het verschrikkelijk moeilijk. Zeker met een meerderjarig kind. Het holt je uit, het vreet je op, tot je op een punt komt dat je ziet dat afstand, letterlijke afstand, voor zowel je zoon als voor jezelf nog het enige is dat moet. Omdat zo bij elkaar blijven jullie allebei, en de andere gezinsleden, niks goeds brengt.
Solo snapt wat er in haar kinderen omgaat, omdat ze er bij aan kan sluiten. Mijn man snapt dat van zoon ook beter dan ik. En het is voor een kind, en ook een jongvolwassene, belangrijk dat iemand snapt wat er in die kop omgaat.
Het zal er geen gevierde zakenman van worden, maar hopelijk wel een gelukkiger mens.
Wat fijn zou zijn is als hij een jongerencoach kan krijgen die bij hem aan kan sluiten, snapt wat hem drijft. Een coach die hijzelf accepteert.
Ik ken de situatie van C’Estelle, die hier ook heeft gepost, persoonlijk. Soms heb je als ouder alles, alles gedaan wat in jouw vermogen ligt, om je kind te helpen. Maar jeez, jij bent ook niet superwoman! Niemand hier heeft de opleiding ‘perfect ouderschap’ gedaan hoor, dus trek je niet te veel aan van de beste stuurlui die aan wal staan te roepen. Als je er in zit, is het verschrikkelijk moeilijk. Zeker met een meerderjarig kind. Het holt je uit, het vreet je op, tot je op een punt komt dat je ziet dat afstand, letterlijke afstand, voor zowel je zoon als voor jezelf nog het enige is dat moet. Omdat zo bij elkaar blijven jullie allebei, en de andere gezinsleden, niks goeds brengt.
Solo snapt wat er in haar kinderen omgaat, omdat ze er bij aan kan sluiten. Mijn man snapt dat van zoon ook beter dan ik. En het is voor een kind, en ook een jongvolwassene, belangrijk dat iemand snapt wat er in die kop omgaat.
Het zal er geen gevierde zakenman van worden, maar hopelijk wel een gelukkiger mens.
maandag 21 januari 2019 om 01:02
Begaafd is niet één begrip. Je kunt ontzettend begaafd zijn op het ene, en vreselijk minderbegaafd op het andere terrein. Met hoogbegaafd wordt altijd bedoeld IQ. Maar IQ is niet het enige wat je nodig hebt om je goed aan te kunnen passen aan wat de maatschappij van je vraagt.
maandag 21 januari 2019 om 01:31
maandag 21 januari 2019 om 07:35
Dit laatste inderdaad. Ga alsjeblieft naar napraat.bloomie schreef: ↑20-01-2019 21:03Stuur mij dan ook lekker een pb dan solo? Twee maten weer. De maat die in je eigen straatje past moet het wezen. En anders ben je fout. En dat vind ik dus fout. Ik ga hier niet meer reageren, daar vind ik nogmaals dit onderwerp te pijnlijk voor. Het moet hier gaan om to en zoon. Die ik echt heel veel sterkte wens.
maandag 21 januari 2019 om 07:48
Als je de reacties ziet, is er weinig hoopgevende te melden. Het fenomeen “ zoon die niks uitvoert, niks wil, drugs gebruikt, liegt en bedriegt, en alleenstaande moeder die hem niet de baas is “ komt vaker voor. Opvallend: ik zie er geen één bij wie het positief is afgelopen.
Je ziet twee aflopen: op straat gegooid en doorgaan met niet deugen of thuis gehouden en eveneens doorgaan met niet deugen.
De keus is aan moeder. En vader.
Ik zou verhuizen naar een senioren of alleenstaande appartement. Zonder ruimte voor volwassen kinderen. Met de boodschap: ik ga kleiner en beschermden wonen, jij bent volwassen, je mankeert niks aan je handjes, ga naar de McDonakds voor een baan, en zoek een kamer.
Je ziet twee aflopen: op straat gegooid en doorgaan met niet deugen of thuis gehouden en eveneens doorgaan met niet deugen.
De keus is aan moeder. En vader.
Ik zou verhuizen naar een senioren of alleenstaande appartement. Zonder ruimte voor volwassen kinderen. Met de boodschap: ik ga kleiner en beschermden wonen, jij bent volwassen, je mankeert niks aan je handjes, ga naar de McDonakds voor een baan, en zoek een kamer.
maandag 21 januari 2019 om 08:00
Onze zoon was ook nogal makkelijk met opleiding niet leuk en stoppen en baantje niet leuk en stoppen en daarna hand ophouden bij pa en ma. Daar hebben we een stokje voor gestoken: thuis wonen betekent of leren of werken. Thuis is niet voor lanterfanten, wie wil lanterfanten moet de deur uit en zelf voor woonruimte en een inkomen zorgen. Hij heeft eieren voor zijn geld gekozen en is eerst 2 x een jaar gaan werken (winkel en supermarkt) en op zichzelf gaan wonen en daarna weer gaan studeren. Studie afgerond en inmiddels een goede baan.
Love is the meaning of life
maandag 21 januari 2019 om 09:08
En de andere kinderen dan? Ook op straat zetten47084 schreef: ↑21-01-2019 07:48Als je de reacties ziet, is er weinig hoopgevende te melden. Het fenomeen “ zoon die niks uitvoert, niks wil, drugs gebruikt, liegt en bedriegt, en alleenstaande moeder die hem niet de baas is “ komt vaker voor. Opvallend: ik zie er geen één bij wie het positief is afgelopen.
Je ziet twee aflopen: op straat gegooid en doorgaan met niet deugen of thuis gehouden en eveneens doorgaan met niet deugen.
De keus is aan moeder. En vader.
Ik zou verhuizen naar een senioren of alleenstaande appartement. Zonder ruimte voor volwassen kinderen. Met de boodschap: ik ga kleiner en beschermden wonen, jij bent volwassen, je mankeert niks aan je handjes, ga naar de McDonakds voor een baan, en zoek een kamer.
?Sowieso raar advies.
maandag 21 januari 2019 om 09:10
Is jouw zoon verslaafd? Heeft jouw zoon een persoonlijkheidsstoornis?elfjetwaalfje schreef: ↑21-01-2019 08:00Onze zoon was ook nogal makkelijk met opleiding niet leuk en stoppen en baantje niet leuk en stoppen en daarna hand ophouden bij pa en ma. Daar hebben we een stokje voor gestoken: thuis wonen betekent of leren of werken. Thuis is niet voor lanterfanten, wie wil lanterfanten moet de deur uit en zelf voor woonruimte en een inkomen zorgen. Hij heeft eieren voor zijn geld gekozen en is eerst 2 x een jaar gaan werken (winkel en supermarkt) en op zichzelf gaan wonen en daarna weer gaan studeren. Studie afgerond en inmiddels een goede baan.
Zoon van TO moet ook werken, maar vertikt het gewoon. Ondanks dat TO hier een stokje voor steekt.
maandag 21 januari 2019 om 09:24
Iemand die echt niet wil of echt niet kan of te angstig is of te vast zit in een verslaving krijg je niet in beweging. Hoe graag de omgeving dat ook wil. Het moet uit de persoon zelf komen. Dan heeft hulp bieden zin, anders niet. De ouders van de jongen die ik ken hebben de geldkraan dicht gedraaid. “Boeit” hem niks. Hij heeft gewoon een studielening (terwijl hij niet meer naar school gaat) en hij leent bij vrienden, net als de zoon van TO. Er een stokje ervoor steken werkt alleen als het kind daar gevoelig voor is.
Vraag aan de andere ouders hier die met dit probleem te maken hebben : Zat er achteraf gezien en afgezien van eventuele diagnoses, altijd al iets in jullie kinderen wat het huidige probleem deels kan verklaren ? Ik denk aan gesloten zijn, sociale onhandigheid, kort lontje, er niet bij horen, weinig initiatief tonen, weinig daadkracht, weinig interesses, wat dan ook ? Of was er tot een jaar of 16 niets aan de hand ?
Vraag aan de andere ouders hier die met dit probleem te maken hebben : Zat er achteraf gezien en afgezien van eventuele diagnoses, altijd al iets in jullie kinderen wat het huidige probleem deels kan verklaren ? Ik denk aan gesloten zijn, sociale onhandigheid, kort lontje, er niet bij horen, weinig initiatief tonen, weinig daadkracht, weinig interesses, wat dan ook ? Of was er tot een jaar of 16 niets aan de hand ?
maandag 21 januari 2019 om 09:25
Hij is waarschijnlijk beide.
Maar ik krijg inmiddels de indruk dat to het minder begaafde deel niet wil accepteren of niet goed onderkent en dingen van hem verwacht die hij (op dit moment) niet kán. Niet zelfstandig althans. En door dat blowen en wellicht ook andere drugs, is hij daar ook steeds minder toe in staat. Ik denk niet dat je kunt verwachten dat hij zichzelf uit het moeras gaat trekken. De druk opvoeren middels dreigementen en ultimatums zal mi alleen maar averechts werken.
Ik denk dat ik alles op alles zou zetten om hem voor langere tijd in een kliniek met multidisciplinaire aanpak te krijgen. Liefst vrijwillig, maar anders gedwongen. En met spoed ook, gezien zijn leeftijd. En ook gezien de ernst van de situatie.
impala wijzigde dit bericht op 21-01-2019 09:44
33.63% gewijzigd
.
maandag 21 januari 2019 om 09:47
Dat gedwongen wordt hem niet na zijn 18de...daarvoor ook al.bijna niet trouwens. Hier ook alle instanties afgelopen, speciaal onderwijs met gedoe met een juffrouw...tot hij een goede meester kreeg, respect voor de man. Voortgezet onderwijs zijn diploma gehaald, de directrice liep met hem weg, de leraar kon op zijn manier alles prima onder controle houden....maar dan he...
die ik wilde bestaat al...
maandag 21 januari 2019 om 09:57
Ik las eerder een post die suggeerde dat er nog wel opties zijn om hem te dwingen.attribuutje schreef: ↑21-01-2019 09:47Dat gedwongen wordt hem niet na zijn 18de...daarvoor ook al.bijna niet trouwens. Hier ook alle instanties afgelopen, speciaal onderwijs met gedoe met een juffrouw...tot hij een goede meester kreeg, respect voor de man. Voortgezet onderwijs zijn diploma gehaald, de directrice liep met hem weg, de leraar kon op zijn manier alles prima onder controle houden....maar dan he...
Maar eigenlijk denk ik dat hij zelf ook best zal willen, als je het een beetje tactisch brengt. Hij zal echt wel beseffen dat het nu echt niet goed gaat en dat hij daar zelf niet uit gaat komen.
Overigens snap ik jou 'maar dan' (wat daarná) ook heel goed. Neem aan dat daar in de behandeling ook over na wordt gedacht.
.
