Relaties
alle pijlers
alleen voelen
zondag 22 maart 2009 om 19:50
ik zou graag tips willen over het volgende:
ik ben geadopteerd en ken mijn biologische familie niet. met het adoptiegezin heb ik het contact verbroken doordat er in het verleden veel gebeurd is.
ik vind het moeilijk dat ik geen familie heb en voel me hierdoor vaak eenzaam/alleen. Ik zie op tegen feestdagen (vaak al een hele tijd van te voren)
Ook ben ik jaloers op mensen die wel familie hebben, ik ben dan vaak boos. het voelt zo oneerlijk.
ik word hier dagelijks mee geconfronteerd, maar het blijft lastig. ik had zo graag gewild dat het allemaal wat makkelijker werd en dat ik niet meer zo tegen feestdagen op hoef te zien.
met vrienden heb ik het er niet over, heb ik overigens wel geprobeerd, maar over het algemeen vond ik het moeilijk om met de reacties om te gaan.
in therapie heb ik het er vaak over gehad, maar heeft voor mijn gevoel niet heel veel opgeleverd. Mijn therapeut destijds zei dat "het is wat het is" en dat "ik het hier mee moet doen" ik vind dit moeilijk en maakt me ook boos, ik weet wel dat er een kern van waarheid in zit, maar hoe ga ik hiermee om?
ik ben geadopteerd en ken mijn biologische familie niet. met het adoptiegezin heb ik het contact verbroken doordat er in het verleden veel gebeurd is.
ik vind het moeilijk dat ik geen familie heb en voel me hierdoor vaak eenzaam/alleen. Ik zie op tegen feestdagen (vaak al een hele tijd van te voren)
Ook ben ik jaloers op mensen die wel familie hebben, ik ben dan vaak boos. het voelt zo oneerlijk.
ik word hier dagelijks mee geconfronteerd, maar het blijft lastig. ik had zo graag gewild dat het allemaal wat makkelijker werd en dat ik niet meer zo tegen feestdagen op hoef te zien.
met vrienden heb ik het er niet over, heb ik overigens wel geprobeerd, maar over het algemeen vond ik het moeilijk om met de reacties om te gaan.
in therapie heb ik het er vaak over gehad, maar heeft voor mijn gevoel niet heel veel opgeleverd. Mijn therapeut destijds zei dat "het is wat het is" en dat "ik het hier mee moet doen" ik vind dit moeilijk en maakt me ook boos, ik weet wel dat er een kern van waarheid in zit, maar hoe ga ik hiermee om?
zondag 22 maart 2009 om 20:00
quote:Melanthe schreef op 22 maart 2009 @ 19:56:
Nou Italy, constructieve reactie!
Newstylista, heb je contact met andere adoptiefkinderen? Die begrijpen misschien beter hoe je je voelt dan je vrienden (wat voor reacties gaven zij die voor jou moeilijk waren om mee om te gaan?)@melanthe: thanks voor je reactie. ik heb meerdere malen in gespreksgroepen gezeten voor geadopteerden. veel dingen herkende ik wel. maar hun hadden wel goed contact met hun adoptiefamilie.
Nou Italy, constructieve reactie!
Newstylista, heb je contact met andere adoptiefkinderen? Die begrijpen misschien beter hoe je je voelt dan je vrienden (wat voor reacties gaven zij die voor jou moeilijk waren om mee om te gaan?)@melanthe: thanks voor je reactie. ik heb meerdere malen in gespreksgroepen gezeten voor geadopteerden. veel dingen herkende ik wel. maar hun hadden wel goed contact met hun adoptiefamilie.
zondag 22 maart 2009 om 20:01
Ik kan me voorstellen dat je je alleen voelt, maar ik denk dat de therapeut wel gelijk heeft door te zeggen dat het nu eenmaal zo is en je het hiermee moet doen, hoe klote dat ook is.
Jammer dat je er niet goed met je vrienden over kunt praten.
Is er niet iemand anders in de omgeving (buurvrouw, collega...) waar je je verhaal bij kwijt kunt?
En nodigen mensen je wel uit met de kerst?
Jammer dat je er niet goed met je vrienden over kunt praten.
Is er niet iemand anders in de omgeving (buurvrouw, collega...) waar je je verhaal bij kwijt kunt?
En nodigen mensen je wel uit met de kerst?
zondag 22 maart 2009 om 20:07
quote:yoyo2 schreef op 22 maart 2009 @ 20:01:
Ik kan me voorstellen dat je je alleen voelt, maar ik denk dat de therapeut wel gelijk heeft door te zeggen dat het nu eenmaal zo is en je het hiermee moet doen, hoe klote dat ook is.
Jammer dat je er niet goed met je vrienden over kunt praten.
Is er niet iemand anders in de omgeving (buurvrouw, collega...) waar je je verhaal bij kwijt kunt?
En nodigen mensen je wel uit met de kerst?helaas is er niemand waar ik mijn verhaal bij kwijt kan, vandaar dit topic. ik neem zelf initiatief om met kerst wat te doen te hebben (andere feestdagen doe ik niks) ik vind het ook moeilijk om bij iemand zijn familie te zijn, ik voel me dan vaak te veel en het gemis is voor mij dan nog voelbaarder.
Ik kan me voorstellen dat je je alleen voelt, maar ik denk dat de therapeut wel gelijk heeft door te zeggen dat het nu eenmaal zo is en je het hiermee moet doen, hoe klote dat ook is.
Jammer dat je er niet goed met je vrienden over kunt praten.
Is er niet iemand anders in de omgeving (buurvrouw, collega...) waar je je verhaal bij kwijt kunt?
En nodigen mensen je wel uit met de kerst?helaas is er niemand waar ik mijn verhaal bij kwijt kan, vandaar dit topic. ik neem zelf initiatief om met kerst wat te doen te hebben (andere feestdagen doe ik niks) ik vind het ook moeilijk om bij iemand zijn familie te zijn, ik voel me dan vaak te veel en het gemis is voor mij dan nog voelbaarder.
zondag 22 maart 2009 om 20:08
zondag 22 maart 2009 om 20:11
Eens met Melanthe. Ben je ook nog afkomstig uit een ander land en voel je je eenzaam doordat je er anders uitziet dan al die andere kaaskoppen? In het laatste geval kun je misschien ook nog in contact komen met mensen die naar dat land reisden en misschien samen daarheen reizen om (wie weet) een soort thuisgevoel te ervaren daar?
Het is een feit dat je geen familie hebt, in die zin heeft je therapeut gelijk, maar wat je nu erg zou helpen is een andere vorm van 'thuis' te zoeken. Dat gaat het makkelijkste door vrienden te zoeken die zich herkennen in jouw verhaal, hetzij omdat ze met hun familie hebben gebroken, hetzij omdat ze zelf adoptiekinderen zijn.
Een troostpunt: mocht je ooit kinderen krijgen, dan heb je gelijk je familie. Tegelijk daarbij het wrange gevoel dat je ze geen grootouders, ooms en tantes kunt bieden, en om je daarover minder zuur te voelen heb je dus weer je hechte vriendenkring nodig. Of schoonfamilie for that matter.
Het is een feit dat je geen familie hebt, in die zin heeft je therapeut gelijk, maar wat je nu erg zou helpen is een andere vorm van 'thuis' te zoeken. Dat gaat het makkelijkste door vrienden te zoeken die zich herkennen in jouw verhaal, hetzij omdat ze met hun familie hebben gebroken, hetzij omdat ze zelf adoptiekinderen zijn.
Een troostpunt: mocht je ooit kinderen krijgen, dan heb je gelijk je familie. Tegelijk daarbij het wrange gevoel dat je ze geen grootouders, ooms en tantes kunt bieden, en om je daarover minder zuur te voelen heb je dus weer je hechte vriendenkring nodig. Of schoonfamilie for that matter.
zondag 22 maart 2009 om 20:11
quote:newstylista schreef op 22 maart 2009 @ 20:07:
ik vind het ook moeilijk om bij iemand zijn familie te zijn, ik voel me dan vaak te veel en het gemis is voor mij dan nog voelbaarder.
Probeer je absoluut niet teveel te voelen bij de familie van iemand anders. Dat jij geen bloedverwant bent betekent absoluut niet dat jij minder welkom zou zijn dan andere mensen!
Als ik jou zou uitnodigen zou ik dat doen om je toch het gevoel te geven dat je ergens bij hoort en dat mensen om je geven, en ik denk dat de mensen die jou uitnodigen jou ook dat gevoel willen geven.
ik vind het ook moeilijk om bij iemand zijn familie te zijn, ik voel me dan vaak te veel en het gemis is voor mij dan nog voelbaarder.
Probeer je absoluut niet teveel te voelen bij de familie van iemand anders. Dat jij geen bloedverwant bent betekent absoluut niet dat jij minder welkom zou zijn dan andere mensen!
Als ik jou zou uitnodigen zou ik dat doen om je toch het gevoel te geven dat je ergens bij hoort en dat mensen om je geven, en ik denk dat de mensen die jou uitnodigen jou ook dat gevoel willen geven.
zondag 22 maart 2009 om 20:17
quote:mamzelle schreef op 22 maart 2009 @ 20:11:
Eens met Melanthe. Ben je ook nog afkomstig uit een ander land en voel je je eenzaam doordat je er anders uitziet dan al die andere kaaskoppen? In het laatste geval kun je misschien ook nog in contact komen met mensen die naar dat land reisden en misschien samen daarheen reizen om (wie weet) een soort thuisgevoel te ervaren daar?
Het is een feit dat je geen familie hebt, in die zin heeft je therapeut gelijk, maar wat je nu erg zou helpen is een andere vorm van 'thuis' te zoeken. Dat gaat het makkelijkste door vrienden te zoeken die zich herkennen in jouw verhaal, hetzij omdat ze met hun familie hebben gebroken, hetzij omdat ze zelf adoptiekinderen zijn.
Een troostpunt: mocht je ooit kinderen krijgen, dan heb je gelijk je familie. Tegelijk daarbij het wrange gevoel dat je ze geen grootouders, ooms en tantes kunt bieden, en om je daarover minder zuur te voelen heb je dus weer je hechte vriendenkring nodig. Of schoonfamilie for that matter.
@mamzelle: ik voel me niet eenzaam omdat ik er anders uitzie: ik ben juist trots op mijn huidskleur. ik wil zeker nog een keer naar mijn land van herkomst.
ja dat weet ik, maar zou het fijn vinden dat ik in de tussen tijd me er minder depri over voel. want dan word het wachten op een relaite/kinderen krijgen. ik heb nu al het gevoel dat ik daar wanhopig naar opzoek ben/naar verlang, maar dat is niet de oplossing toch?
Eens met Melanthe. Ben je ook nog afkomstig uit een ander land en voel je je eenzaam doordat je er anders uitziet dan al die andere kaaskoppen? In het laatste geval kun je misschien ook nog in contact komen met mensen die naar dat land reisden en misschien samen daarheen reizen om (wie weet) een soort thuisgevoel te ervaren daar?
Het is een feit dat je geen familie hebt, in die zin heeft je therapeut gelijk, maar wat je nu erg zou helpen is een andere vorm van 'thuis' te zoeken. Dat gaat het makkelijkste door vrienden te zoeken die zich herkennen in jouw verhaal, hetzij omdat ze met hun familie hebben gebroken, hetzij omdat ze zelf adoptiekinderen zijn.
Een troostpunt: mocht je ooit kinderen krijgen, dan heb je gelijk je familie. Tegelijk daarbij het wrange gevoel dat je ze geen grootouders, ooms en tantes kunt bieden, en om je daarover minder zuur te voelen heb je dus weer je hechte vriendenkring nodig. Of schoonfamilie for that matter.
@mamzelle: ik voel me niet eenzaam omdat ik er anders uitzie: ik ben juist trots op mijn huidskleur. ik wil zeker nog een keer naar mijn land van herkomst.
ja dat weet ik, maar zou het fijn vinden dat ik in de tussen tijd me er minder depri over voel. want dan word het wachten op een relaite/kinderen krijgen. ik heb nu al het gevoel dat ik daar wanhopig naar opzoek ben/naar verlang, maar dat is niet de oplossing toch?
zondag 22 maart 2009 om 20:18
quote:yoyo2 schreef op 22 maart 2009 @ 20:11:
[...]
Probeer je absoluut niet teveel te voelen bij de familie van iemand anders. Dat jij geen bloedverwant bent betekent absoluut niet dat jij minder welkom zou zijn dan andere mensen!
Als ik jou zou uitnodigen zou ik dat doen om je toch het gevoel te geven dat je ergens bij hoort en dat mensen om je geven, en ik denk dat de mensen die jou uitnodigen jou ook dat gevoel willen geven.dat weet ik, ik ben niet minder welkom, maar ben geen familie. ik mis een vanzelfsprekendheid die je met familie kunt hebben.
[...]
Probeer je absoluut niet teveel te voelen bij de familie van iemand anders. Dat jij geen bloedverwant bent betekent absoluut niet dat jij minder welkom zou zijn dan andere mensen!
Als ik jou zou uitnodigen zou ik dat doen om je toch het gevoel te geven dat je ergens bij hoort en dat mensen om je geven, en ik denk dat de mensen die jou uitnodigen jou ook dat gevoel willen geven.dat weet ik, ik ben niet minder welkom, maar ben geen familie. ik mis een vanzelfsprekendheid die je met familie kunt hebben.
zondag 22 maart 2009 om 20:20
Ik ben dan wel niet geadopteerd (voor zover ik weet ) maar toch kun je je met je eigen biologische familie ook eenzaam voelen, alsof het geen familie is. Feestdagen daar zie ik ook altijd tegenop. Ookal heb ik wel bloedverwanten, met dat soort dagen wil ik niet bij ze zijn. Op andere dagen trouwens ook niet. Als je familie alleen maar aan moddergooien doet, achterbakse rotstreken uithalen, anderen de grond in trappen, elkaar het leven zuur maken.....ik noem dat geen familie. Puur bloedverwant, maar meer dan dat niet.
Hoe of wat ik precies wil zeggen weet ik niet, want ik heb het idee dat mijn reactie niet gelijk ergens op slaat, maar misschien begrijp je wel wat ik bedoel.
Misschien moet je je op het hebben van familie niet teveel op focussen. Het klinkt heel gemakkelijk, I know, maar ik weet ook dat dat niet zomaar gaat. Ik denk dat ik ook wel kan begrijpen hoe je je voelt. Maar wat ik wil zeggen, is dat bloedverwanten niet te kiezen zijn, en dat het meer gaat om de mensen die je heen staan, die je wel hebt.
Misschien mis je gewoon wel mensen om je heen, hechte vriendschappen en banden?
Hoe of wat ik precies wil zeggen weet ik niet, want ik heb het idee dat mijn reactie niet gelijk ergens op slaat, maar misschien begrijp je wel wat ik bedoel.
Misschien moet je je op het hebben van familie niet teveel op focussen. Het klinkt heel gemakkelijk, I know, maar ik weet ook dat dat niet zomaar gaat. Ik denk dat ik ook wel kan begrijpen hoe je je voelt. Maar wat ik wil zeggen, is dat bloedverwanten niet te kiezen zijn, en dat het meer gaat om de mensen die je heen staan, die je wel hebt.
Misschien mis je gewoon wel mensen om je heen, hechte vriendschappen en banden?
zondag 22 maart 2009 om 20:25
quote:weltschmerz schreef op 22 maart 2009 @ 20:20:
Ik ben dan wel niet geadopteerd (voor zover ik weet ) maar toch kun je je met je eigen biologische familie ook eenzaam voelen, alsof het geen familie is. Feestdagen daar zie ik ook altijd tegenop. Ookal heb ik wel bloedverwanten, met dat soort dagen wil ik niet bij ze zijn. Op andere dagen trouwens ook niet. Als je familie alleen maar aan moddergooien doet, achterbakse rotstreken uithalen, anderen de grond in trappen, elkaar het leven zuur maken.....ik noem dat geen familie. Puur bloedverwant, maar meer dan dat niet.
Hoe of wat ik precies wil zeggen weet ik niet, want ik heb het idee dat mijn reactie niet gelijk ergens op slaat, maar misschien begrijp je wel wat ik bedoel.
Misschien moet je je op het hebben van familie niet teveel op focussen. Het klinkt heel gemakkelijk, I know, maar ik weet ook dat dat niet zomaar gaat. Ik denk dat ik ook wel kan begrijpen hoe je je voelt. Maar wat ik wil zeggen, is dat bloedverwanten niet te kiezen zijn, en dat het meer gaat om de mensen die je heen staan, die je wel hebt.
Misschien mis je gewoon wel mensen om je heen, hechte vriendschappen en banden?
ik snap wel wat je bedoelt: familie hebben is ook niet alles, dat weet ik. ik heb in mijn vriendengroep eigenlijk alleen vriendinnen die wel een goede band met hun ouders hebben, wat het voor mij wel extra moeilijk maakt.
ik mis inderdaad hechte vriendschappen & banden.
wat vervelend voor je dat jouw familie zo tegen je doet , hoe ga jij hiermee om?
Ik ben dan wel niet geadopteerd (voor zover ik weet ) maar toch kun je je met je eigen biologische familie ook eenzaam voelen, alsof het geen familie is. Feestdagen daar zie ik ook altijd tegenop. Ookal heb ik wel bloedverwanten, met dat soort dagen wil ik niet bij ze zijn. Op andere dagen trouwens ook niet. Als je familie alleen maar aan moddergooien doet, achterbakse rotstreken uithalen, anderen de grond in trappen, elkaar het leven zuur maken.....ik noem dat geen familie. Puur bloedverwant, maar meer dan dat niet.
Hoe of wat ik precies wil zeggen weet ik niet, want ik heb het idee dat mijn reactie niet gelijk ergens op slaat, maar misschien begrijp je wel wat ik bedoel.
Misschien moet je je op het hebben van familie niet teveel op focussen. Het klinkt heel gemakkelijk, I know, maar ik weet ook dat dat niet zomaar gaat. Ik denk dat ik ook wel kan begrijpen hoe je je voelt. Maar wat ik wil zeggen, is dat bloedverwanten niet te kiezen zijn, en dat het meer gaat om de mensen die je heen staan, die je wel hebt.
Misschien mis je gewoon wel mensen om je heen, hechte vriendschappen en banden?
ik snap wel wat je bedoelt: familie hebben is ook niet alles, dat weet ik. ik heb in mijn vriendengroep eigenlijk alleen vriendinnen die wel een goede band met hun ouders hebben, wat het voor mij wel extra moeilijk maakt.
ik mis inderdaad hechte vriendschappen & banden.
wat vervelend voor je dat jouw familie zo tegen je doet , hoe ga jij hiermee om?
zondag 22 maart 2009 om 20:25
quote:newstylista schreef op 22 maart 2009 @ 20:17:
[...]
@mamzelle: ik voel me niet eenzaam omdat ik er anders uitzie: ik ben juist trots op mijn huidskleur. ik wil zeker nog een keer naar mijn land van herkomst.
Misschien kun je voortaan met de kerst op reis gaan (naar o.a. je geboorteland) dan tref je andere reizigers die om wat voor reden dan ook de feestdagen in eigen land ontvluchten en voel je je niet zo buitengesloten van al die kleffe familie aangelegenheden.
Ook al ben je hartstikke welkom bij vrienden en hun familie, ik kan me heel goed voorstellen dat je juist dán en daardoor het gemis van eigen familie veel harder voelt.
[...]
@mamzelle: ik voel me niet eenzaam omdat ik er anders uitzie: ik ben juist trots op mijn huidskleur. ik wil zeker nog een keer naar mijn land van herkomst.
Misschien kun je voortaan met de kerst op reis gaan (naar o.a. je geboorteland) dan tref je andere reizigers die om wat voor reden dan ook de feestdagen in eigen land ontvluchten en voel je je niet zo buitengesloten van al die kleffe familie aangelegenheden.
Ook al ben je hartstikke welkom bij vrienden en hun familie, ik kan me heel goed voorstellen dat je juist dán en daardoor het gemis van eigen familie veel harder voelt.
zondag 22 maart 2009 om 20:26
quote:Liefje83 schreef op 22 maart 2009 @ 20:21:
2italy2; wat een KUTWIJF ben je! jezus, ongelofelijk!
Maar goed.. newstylista.. erg vervelend dat je je zo voelt meid..
weet helaas niet zo goed wat ik kan zeggen zodat je je beter voelt.. maar ik hoop dat er mensen zijn die je wel kunnen helpen! sterkte!dank je wel dat je het voor me op neemt en voor je reactie
2italy2; wat een KUTWIJF ben je! jezus, ongelofelijk!
Maar goed.. newstylista.. erg vervelend dat je je zo voelt meid..
weet helaas niet zo goed wat ik kan zeggen zodat je je beter voelt.. maar ik hoop dat er mensen zijn die je wel kunnen helpen! sterkte!dank je wel dat je het voor me op neemt en voor je reactie
zondag 22 maart 2009 om 20:29
quote:elninjoo schreef op 22 maart 2009 @ 20:25:
[...]
Misschien kun je voortaan met de kerst op reis gaan (naar o.a. je geboorteland) dan tref je andere reizigers die om wat voor reden dan ook de feestdagen in eigen land ontvluchten en voel je je niet zo buitengesloten van al die kleffe familie aangelegenheden.
Ook al ben je hartstikke welkom bij vrienden en hun familie, ik kan me heel goed voorstellen dat je juist dán en daardoor het gemis van eigen familie veel harder voelt.
helaas is het niet zo makkelijk om naar mijn geboorteland te reizen, het is er gevaarlijk, ik kan er dus niet alleen heen, ik spreek de taal ook niet. dus dan zou ik iemand moeten hebben die op dat moment ook heen wil, en dat is moeilijk te vinden.
plus het feit dat het een dure reis is, ik ben momenteel aan het sparen, ik wil graag volgend zomer heen.
[...]
Misschien kun je voortaan met de kerst op reis gaan (naar o.a. je geboorteland) dan tref je andere reizigers die om wat voor reden dan ook de feestdagen in eigen land ontvluchten en voel je je niet zo buitengesloten van al die kleffe familie aangelegenheden.
Ook al ben je hartstikke welkom bij vrienden en hun familie, ik kan me heel goed voorstellen dat je juist dán en daardoor het gemis van eigen familie veel harder voelt.
helaas is het niet zo makkelijk om naar mijn geboorteland te reizen, het is er gevaarlijk, ik kan er dus niet alleen heen, ik spreek de taal ook niet. dus dan zou ik iemand moeten hebben die op dat moment ook heen wil, en dat is moeilijk te vinden.
plus het feit dat het een dure reis is, ik ben momenteel aan het sparen, ik wil graag volgend zomer heen.
